Η κατάρα κι η ευλογία της ευκολίας

Μια από τις πιο χτυπητές ιδιαιτερότητες του μέσου είναι η ευκολία του. Το μόνο που χρειάζεσαι για να εκτονωθεί η κάψα σου να γράψεις δυο λέξεις είναι μια σύνδεση στο ίντερνετ. Εσύ, το κομπιούτερ και έτερον ουδέν. Θύμωσες - πόσταρες. Χάρηκες - πόσταρες. Πόνεσες - πόσταρες. Η απουσία της οποιασδήποτε διαμεσολάβησης ανάμεσα στην ανάγκη σου και στην έκθεσή της καθιστά το ποστάρισμα τόσο αυθόρμητο όσο ένα δάκρυ ή μια πορδή.

Το ποστ αυτό είναι αναστεναγμός.

Λέων: αυτός ο οποίος λέει.

Έχεις πάθει, που λες, μια παροδική αμνησία· όχι στα σοβαρά, μην φοβάσαι, για τις ανάγκες του ποστ και μόνο. Βλέπεις λοιπόν Ηρακλής - ΑΕΚ και δεν ξέρεις ούτε ονόματα παιχτών ούτε τίποτα. Βλέπεις έναν να αλωνίζει από τα δεξιά κι έναν από τα αριστερά. Την επόμενη ακούς και διαβάζεις ύμνους για τον αριστερά και για τον δεξιά δεν μένουν παρά λίγα αποφάγια. Σου κάνει εντύπωση. Να μην σου κάνει. Γιατί στο γήπεδο, όπως και στη ζωή, σπανίως ασχολούμαστε με το παρόν. Κανείς δεν βλέπει τον Λαγό να παίζει από τα αριστερά. Ο Λαγός δεν είναι ποδοσφαιριστής, είναι σύμβολο· σύμβολο των νιάτων, σύμβολο ενός μέλλοντος γεμάτου ελπίδα. Ο φουκαράς ο Γουχού ό,τι κι αν κάνει από δεξιά, παπάδες αν κάνει από δεξιά, δεν έχει να μας υποσχεθεί τίποτα, δεν έχουμε να προβάλλουμε επάνω του κανένα όραμα, καμία φαντασίωση. Ό,τι είχε να μας δείξει μας το έδειξε και λίγο πριν την απόσυρση δεν μας ενδιαφέρουν οι διεισδύσεις του κι οι σέντρες του. Aπό τα αριστερά επελαύνει ο φωτεινός, από τα δεξιά ο γκρίζος. Από τα αριστερά ο «θα γίνω», από τα δεξιά ο «ήμουν». Με τα «είμαι» τους ελάχιστα ασχολούμαστε. Να γιατί και εμείς οι Παναθηναϊκοί, παρόλους τους φετεινούς διασυρμούς, έχουμε στο μυαλό μας ένα λαμπερό αύριο, ένα αύριο όπου ο Τζιώλης, ο Λεοντίου, ο Δάρλας, ο Μάντζιος κι ο Γκάντσεφ θα σηκώνουν το ένα Champions League μετά το άλλο. Λίγο κοιτάμε πόση μπάλλα ξέρουν και τι έχουν δείξει ως τώρα. Η ηλικία μάς νοιάζει. Τα νιάτα. Το άγνωστο. Η προσδοκία. Ο φίλαθλος πάσχει από μια παραλλαγή του συνδρόμου του Φάουστ: νιάτα δώστε μας και την ψυχή μας πάρτε. Κάθε αλλαγή νέου παίχτη, κάθε είσοδος του στο παιχνίδι στο 87΄μάς γεμίζει με μια ανεξήγητη ευφορία. Παραφράζοντας Γεωργίου το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι «Ο αιώνιος ο μαλάκας ο άνθρωπος». Πρέπει όμως το βλέμμα μας πάνω σε αυτήν την μαλακία να είναι βλέμμα κατανόησης και στοργής, κύριε Χάνεκε.

Τα κόκκινα παπούτσια και η χαίτη του Λεοντίου,

η ανατριχιαστική διαφήμιση του εμπλάστρου «Λέοντος»,

ο Διευθυντής των «Νέων» Λέων,

ανήκουν πια στην μνήμη.

Θάνατος στο νόημα - ζήτω η σύγχυση, ο βασιλιάς της ζούγκλας.

Η ποίηση

Στων ιδεών την πόλη μπορείς να απολαύσεις πολλά ωραία του Τζιμάκου. Διαλέγω αυτή τη φράση: «Η ποίηση είναι αγοράκι ημίγυμνο στο Λούνα Παρκ του Τζάκσον».

Η ποίηση είναι αγοράκι ημίγυμνο στο Λούνα Παρκ του Τζάκσον.

Η ποίηση είναι απροστάτευτη κι εσύ ο διακορευτής της.

Η ποίηση είναι τα μάτια του Τζάκσον πάνω στο αγόρι.

Η ποίηση είναι το βλέμμα του αγοριού πριν και μετά

(κατά την διάρκεια το βλέμμα χάνεται).
Η ποίηση είναι ο έξω και ο μέσα Τζάκσον.

Η ποίηση είναι η αποστειρωμένη ανάσα του.

Η ποίηση είναι το μικρόβιο που την τρυπά.
Η ποίηση είναι το λευκό στην μάσκα και το δέρμα του.
Η ποίηση είναι το μαύρο στον χορό του στη σκηνή.
Η ποίηση είναι τα φλας που αστράφτουν σαν κατάρες.
Η ποίηση είναι ο Τζάκσον 35 χρόνια πριν.
Η ποίηση είναι το «βγάλε την μπλούζα σου, κάνει ζέστη».
Η ποίηση είναι το «έλα να ξαπλώσεις στο κρεβάτι μου».
Η ποίηση είναι το χάδι του στο στέρνο του αγοριού.
Η ποίηση είναι αφή παιδικού δέρματος.
Η ποίηση είναι παιδόφιλη.
Η ποίηση είναι σύνθλιψη της παιδικότητας.
Η ποίηση είναι αισθήσεις ενηλίκου σε κορμί παιδιού.
Η ποίηση είναι ενοχές ενηλίκου σε μυαλό παιδιού.
Η ποίηση είναι ενοχές παιδιού στο μυαλό του Τζάκσον.
Η ποίηση είναι το κουκούλι του κάτω απ΄τα σκεπάσματα.
Η ποίηση είναι όψη ελέφαντα σε πρόσωπο ανθρώπου.
Η ποίηση είναι το μπέρδεμα των κόσμων.
Η ποίηση είναι παιδικός εφιάλτης.
Η ποίηση είναι ο εφιάλτης ως πραγματικότητα

και η πραγματικότητα ως εφιάλτης.
Η ποίηση είναι μωρό κρεμασμένο απ΄το παράθυρο.

Η ποίηση είναι αγοράκι ημίγυμνο στο Λούνα Παρκ του Τζάκσον.
Η ποίηση είναι αγοράκι σε ποδήλατο στο Λούνα Παρκ του Κιούμπρικ.
Come and play with us, Danny. Forever and ever.

Η ποίηση είναι παιχνίδι παιδικό.

Firedance with me

Tον κύριο με τ' άσπρα τα μαλλιά στο βάθος της αυλής τον λένε Δαμιανό. Ο Δαμιανός έχει μια κόρη. Η κόρη του χορεύει με τις φωτιές και στο τέλος τις καταπίνει. Ο Δαμιανός πίνει κρασί και την κοιτάζει με ανάμικτα συναισθήματα: με συμπόνια γιατί είναι ατάλαντη ζογκλέρ, με στοργή γιατί είναι κόρη του. Η κόρη είναι στην κοσμάρα της· θεωρεί τον εαυτό της καλλιτέχνη. Ίσως και να 'ναι κιόλας - ποιός μπορεί να ξέρει;

Η αυλή είναι εγκαταλελειμμένη. Συρματοπλέγματα, αφρόντιστο γκαζόν, το σπίτι πίσω φτωχικό, κάπου στην άκρη πεταμένα σκουπίδια· σκουπίδια λευκά. Χρειάζεται λίγο ψάξιμο για να βρει κανείς το σπίτι με την πίσω του αυλή και τον χορό της φωτιάς. Αν το ανακαλύψει όμως, θα ανακαλύψει και το βλέμμα του Δαμιανού, μαλακωμένο από το κρασί και τα χρόνια, να λαμπυρίζει πίσω από τη φωτιά γεμάτο λύπη και αγάπη.

Tερψιλαρύγγια

To «Βαθύ Λαρύγγι» κόστισε 25.000 δολάρια και έχει κάνει μέχρι στιγμής εισπράξεις ύψους 600.000.000 δολαρίων. Το νεοελληνικό ανάλογο αντιστοιχίας κόστους - κέρδους είναι ο καφές. Η καφετέρια που χρέωνε 4,35 ευρώ τον νεσκαφέ ήταν κατάμεστη. Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι ο Έλληνας είναι σαν τη Linda Lovelace: έχει κι αυτός την κλειτορίδα στον λαιμό.

Success Stories

Άκου τώρα τι διάβασα στη «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας και το 'ψαξα λίγο και στο ίντερνετ (ίσως να μας το είχαν μάθει και στο σχολείο δηλαδή, αλλά πού να τα θυμάμαι αυτά τώρα;). Είμαστε λέει στην Αρχαία Ελλάδα κι είναι αυτός ο Φρύνιχος που κάθεται και γράφει μια τραγωδία, με θέμα την κατάληψη και την καταστροφή την περασμένη χρονιά της Μηλίτου από τους Πέρσες. Νύχτες αξημέρωτες πέρασε ο φουκαράς ο Φρύνιχος· την μια αυτομαστιγωνόταν με ατάκες από το πάγιο στοκ («τι βλακείες γράφω, «πόσο δήθεν είμαι», «δεν έχω στάλα ταλέντου μέσα μου», «θα με πάρουν με τις ντομάτες» κ.ο.κ), την άλλη εκστασιαζόταν με τις λέξεις που έβαζε στο στόμα των ηρώων και των χορευτών του («καλά, είμαι θεόρατος», «με έχει ευλογήσει η φύση» κ.ο.κ.). Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή το τελειώνει το εργάκι, του δίνει κι έναν πιασάρικο τίτλο («Μιλήτου Άλωσις»), το υποβάλλει προς έγκριση στο Υπουργείο Πολιτισμού και πράγματι του δίνουν το ΟΚ για να το ανεβάσει στην Αθήνα.

Πρεμιέρα, φλας, τουαλέτες, κακό, στην πρώτη σειρά κάθονται ο Ζυλ Ντασσέν, η Άννα και ο Γιώργος Νταλάρας, ο Πετράν Τατούλης και πάει λέγοντας. Ο Φρύνιχος να πίνει το ένα ουίσκυ μετά το άλλο, να έχει λιποθυμικές τάσεις από το άγχος και πάει λέγοντας.

Αρχίζει κάποια στιγμή η τραγωδία, νεκρική σιγή, ο Φρύνιχος να έχει φριχτά παράπονα από τους ηθοποιούς, να ξεχνάνε λόγια, να βάζουν δικά τους· μια καταστροφή διαδραματιζόταν ενώπιον του και δεν μιλάμε για της Μιλήτου. Στο εικοσάλεπτο πάνω όμως, άρχισε να ακούει τα πρώτα δάκρυα. Σταδιακά όλο το θέατρο αναδύθηκε σε λυγμούς. Κυριολεκτικά: ένα ολόκληρο θέατρο έκλαιγε. Πατάει κάτι κλάμματα κι ο Φρύνιχος, ο πιο ευτυχισμένος καλλιτέχνης, ο πιο επιτυχημένος καλλιτέχνης, ο πιο ζηλευτός ανάμεσα στους ομοτέχνους του. Ποτέ άλλοτε ένα έργο τέχνης δεν κατόρθωσε να βρει τέτοια ανταπόκριση. Φρύνιχος had it.

Η τραγωδία απαγορεύτηκε να ξαναπαιχτεί και επιπλέον επιβλήθηκε πρόστιμο 1.000 δραχμών (2.93 Ευρώ) στον Φρύνιχο επειδή θύμιζε στους Αθηναίους οικεία δεινά.

Ο Φρύνιχος διακανόνισε το χρέος του κι όταν εξόφλησε και την τελευταία δόση εθεάθη να τραγουδά κάτω από τον έναστρο αττικό ουρανό:

And now it's ...Springtime for Hitler and Germany,

Deutschland is happy and gay.

We're marching to a faster pace,

Look out, here comes the master race.

Το χάδι

Eίναι και το δίλημμα με αυτήν την καινούρια ταινία του Χάνεκε. Είναι, από την μία, που ελάχιστες ταινίες έχεις σιχαθεί όσο το «Funny Games». Είναι, από την άλλη, που την «Δασκάλα του Πιάνου» την νιώθεις κοντά σου. Είναι, ξανά μανά από την μία, που σε ενοχλεί ο μισανθρωπισμός του Χάνεκε. Είναι, τελικά, η φράση του Σαββόπουλου στο προτελευταίο «LifO», που λέει ότι η τέχνη χρειάζεται το χάδι της, η οποία λύνει το δίλημμα: ας τους μισήσει τους ανθρώπους χωρίς εσένα θεατή. Ναι, αλλά τότε ποιός χάιδεψε την Ιζαμπέλ Ιπέρ;

Ο Χάνεκε; Εσύ; Η φύση;

Updated: Μετά τη συζήτηση στα σχόλια, να και μια τέταρτη εκδοχή: Την χάιδεψε το μυθιστόρημα που τη στηρίζει, η έλλειψη σχηματικότητας του χαρακτήρα της, ο αληθινός της πόνος. Το χάδι λοιπόν μπορεί και να είναι πάλι της τέχνης· αλλά της τέχνης της Γιέλινεκ - όχι του Χάνεκε.

185ος Νόμος της Μπλογκόσφαιρας

Μπροστά μου περπατάει ένας πενηντάρης με λευκό μπουφάν και μαύρο περιβραχιόνιο στο αριστερό μανίκι. Σκέφτομαι ότι όταν ήμουν μικρός έβλεπα συχνά - πυκνά στο δρόμο άντρες με τέτοια σημάδια πένθους· τώρα βλέπω σπάνια. Το ίδιο και γυναίκες με μαύρα. Ίσως θα μπορούσα να γράψω κάτι για το μαύρο της μόδας που αντικατέστησε το μαύρο του πένθους, ίσως θα μπορούσα να αναρωτηθώ αν η μη εξωτερίκευση του πένθους συνιστά έλλειψη σεβασμού προς το νεκρό ή, αντίθετα, έλλειψη υποκρισίας και επίδειξης: το πένθος δεν είναι ούτως ή άλλως εσωτερική υπόθεση; Μήπως από την άλλη το πένθος δεν πάει στην εποχή και πρέπει να εξαλείψουμε κάθε αποτύπωμά του; Μήπως η υπόμνηση του θανάτου λειτουργεί αποτρεπτικά για την επόμενη αγορά μας, μήπως η υπόμνηση του θανάτου χαλάει το πνεύμα του 7 Χ 24 καταναλωτικού πάρτι, μήπως η υπόμνηση του θανάτου μάς φαίνεται εξίσου σκανδαλώδης με το να αποκλειστούμε από το χιόνι και να μας κοπεί το ρεύμα; Μήπως θεωρούμε ότι μας υποσχέθηκαν έναν κόσμο γεμάτο με ρεύμα και άδειο από θάνατο;

Ναι, ίσως θα μπορούσα να μπουρδολογήσω εκτενέστερα για όλα αυτά, αλλά όλα αυτά ανήκουν στον έξω κόσμο, άρα δεν με πολυαφορούν, οπότε ξαναμπαίνω στο δικό μου, κοιτάζω για πολλοστή φορά τον αφαλό μου και με αφορμή αυτό διατυπώνω τον 185ο νόμο της μπλογκόσφαιρας, all rights reserved:

Όταν ένας μπλόγκερ βάλει ως στόχο ένα συγκεκριμένο αριθμό σχολίων είναι αντικειμενικά αδύνατο να τον επιτύχει: είτε λιγότερα θα έχει είτε περισσότερα. Αν δηλαδή συμπληρωθεί ο αριθμός που όρισε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει αμέσως μετά τουλάχιστον ένα ακόμη σχόλιο.

Ευπώλητον

Μολονότι η βασική συντακτική μας ομάδα ιζ γουέλ εγουέρ ότι ποσότητα και ποιότητα (ή πιότητα για τους ακραιφνείς εκσυγχρονιστές) δεν κάνουν χωριό και μολονότι στη συνείδηση του κόσμου θα διασωθούν μόνον όσοι αντισταθούν στις σειρήνες διατηρώντας τον υψηλό μέσο όρο των γραπτών τους, ποστάρουμε και σήμερα (ψυχ)αναγκαστικά.

Κατ' απαίτηση δε της χορηγού του μπλογκ, «Geritol», θα αναφερθούμε σε θέματα λιγότερο βαριά από την φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας, τις ενοχές ενός κοριτσιού που το βιάζουν και την πρώτη επαφή του παιδιού με τον γραπτό λόγο. Πάμε λοιπόν:

- Κορυφώνεται η ένταση στο διαγωνισμό «BRAZIL», δηλαδή στον διαγωνισμό νέανσης των κυριών της υψηλής κοινωνίας. Στον τελικό έχουν φτάσει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη και η Γιάννα Αγγελοπούλου - Kουλουπού, που σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους παρουσιάζονται από 3 έως 4 χρόνια νεότερες. Ενώ αρχικά είχε ορισθεί νικήτρια να αναδειχθεί όποια επιστρέψει πρώτη στο σχολείο, μετά από συμφωνία των διοργανωτών με τις φιναλίστ, νικήτρια θα είναι όποια από τις δύο κατορθώσει να διασπαστεί πρώτη στα δύο, επιστρέφοντας θριαμβευτικά στους πατρικούς όρχεις και στο μητρικό αιδοίο. Σε περίπτωση ταυτόχρονης διάσπασης, η νικήτρια θα αναδειχθεί βάσει του πατρικού φαλλού που θα πέσει ταχύτερα. Αν ούτε έτσι βγει άκρη, θα χρησιμοποιηθεί φωτοφίνις (πεοφίνις).

- Σε αποκλειστικές δηλώσεις του στο μπλογκ μας, με θέμα την επίτευξη 81 πόντων σε πρόσφατο παιχνίδι της ομάδας του, ο γνωστός αράπης μπασκετμπολίστας Κόμπι Μπράιαντ δήλωσε: «Σημασία δεν έχει πόσους πόντους πέτυχα εγώ. Σημασία έχει να κερδίζει η ομάδα. Τώρα το μυαλό όλων μας είναι στην αυριανή προπόνηση».

- Αυξάνεται η ανασφάλεια όλων των παλαιότερων και ανωνύμων μπλόγκερ, εμού συμπεριλαμβανομένου, από την έκταση του φαινομένου Νίκου Δήμου. Στο πλαίσιο αυτό το μπλογκ μας ξεκινά εκστρατεία λάσπης κατά του Ν.Δ., διαρρέοντας κρυφίως πληροφορίες ότι ο γνωστός συγγραφέας έχει ενδυθεί 50 διαφορετικές περσόνες αλληλοσυνομιλώντας μανιωδώς με τον εαυτό του κι ότι πρόκειται για μοναδική στα ψυχιατρικά χρονικά περίπτωση πολυδιάσπασης προσωπικότητας. Αν οι πληροφορίες αυτές δεν γίνουν πιστευτές, θα ενεργοποιηθεί το πλαν μπι, σύμφωνα με το οποίο θα διαρρεύσουμε ότι οι σχολιαστές του Ν.Δ. είναι φυλακισμένοι σε μπουντρούμι στον πύργο του και γράφουν στο μπλογκ του με αντάλλαγμα μια κόρα ψωμί και δυο γουλιές λασπωμένο νερό. Αν ούτε αυτό το κόλπο πιάσει, τελευταία μας ελπίδα είναι η τρομολαγνεία των τηλεοπτικών καναλιών: θα τους εκθέσουμε με αδιάψευστα στοιχεία ότι με αυτόν τον ρυθμό γεωμετρικής αυξήσεως των σχολίων του, το πολύ σε 2 1/2 μήνες η ζωή στην χώρα θα έχει παραλύσει, καθώς όλοι -λαός και στρατός- θα βρίσκονται μπροστά σε ένα κομπιούτερ κομεντάροντας. Τότε η Ελλάς θα πέσει στα χέρια των Τούρκων. Αρχές Απριλίου το μπλογκ του θα αρχίσει να έχει σχόλια στα Τούρκικα. Αρχές Μαϊου το blogger θα καταρρεύσει και η μετοχή της google θα κάνει απανωτά limit down. Αυτοκτονίες - κραχ - ανάσταση του Ρούζβελτ - επιστροφή του ναζισμού - στρατόπεδα συγκέντρωσης - Λίστα του Σίντλερ.

Θερμή παράκληση: Νίκο Δήμου φύγε από τα μπλογκ. Μας ξεβόλεψες και σε ζηλεύουμε τρελά. Πήγαινε να παίξεις στον δικό σου κήπο κι άσε μας μόνα μας στον δικό μας. Μό-να-μας.

ΟΚ, το τέρας του ψυχαναγκασμού ταϊστηκε και χόρτασε. Άμα ξαναπεινάσει θα επιστρέψουμε.

Ελευθερία

Όταν επιτέλους φτάσεις στο σημείο να απαλλαγείς και από τα τελευταία ίχνη τσίπας, στο σημείο να μην έχεις την παραμικρή συναίσθηση για τους άλλους, στο σημείο να νοιάζεσαι αποκλειστικά για τον εαυτό σου, στο σημείο όπου συνειδητοποιείς ότι ο ο δρόμος που έχεις πάρει μπορεί να αλλάξει μόνο από τυχόν εξωτερικούς καταναγκασμούς και ποτέ πια από εσωτερικές δυνάμεις, ποτέ πια από φιλότιμο, τύψεις και ενοχές,

τότε θα καταλάβεις ότι το σημείο αυτό λέγεται ελευθερία.

Μια ελευθερία διεστραμμένη και κατάπτυστη.

Μια ελευθερία μέσα στην οποία αναπνέεις με βουλιμία και απόγνωση, κτηνωδώς κι ευτυχισμένα.

Σημεία των Καιρών

Για το θαυμαστικό είχε μιλήσει πριν λίγες μέρες και ο (θαυμάσιος) VJ Spyros
(http://vjockey.blogspot.com/2006/01/blog-post_11.html).

H γνώμη μου είναι ότι το θαυμαστικό στην εποχή μας -που δεδηλωμένα προτιμά την ειρωνεία και τον υπαινιγμό- φαντάζει λίγο παράταιρο, λίγο πεπαλαιωμένο, λίγο στερούμενο χιούμορ, λίγο σοβαροφανές· παίρνει πολύ στα σοβαρά την πρόταση που κλείνει, προσδίδοντάς της κύρος και σπουδαιότητα: διόλου μεταμοντέρνο. Το θαυμαστικό μυρίζει αφέλεια σε καιρούς υποψιασμένους. Όχι, το θαυμαστικό δεν είναι ένα από τα σημεία (στίξης) των τωρινών καιρών.

Ζούμε σε καιρούς που ό,τι λέμε πρέπει πρώτοι εμείς οι ίδιοι να το ψιλοϋπονομεύουμε· κοτσάροντας ένα θαυμαστικό στο τέλος της πρότασης η υπονόμευση πάει περίπατο!

Εμείς που δεν πήγαμε σε διαδηλώσεις, εμείς που δεν διεκδικήσαμε, εμείς που δεν παραμυθιαστήκαμε, εμείς που δεν ενθουσιαστήκαμε, εμείς που κοιτάξαμε λοξά, εμείς που τρώμε από τα έτοιμα, εμείς που πέσαμε λιγότερο θύματα, εμείς που ζήσαμε καλύτερα, εμείς που ζήσαμε λιγότερο, εμείς που δεν πιστέψαμε σε Θεό ή Αντρέα, προτιμάμε να θαυμάσουμε με ένα εσωτερικό κρυμμένο χαμόγελο παρά με ένα φωναχτό και επικό θαυμαστικό.

Λίγο πριν αρχίσουν οι εκπτώσεις

Αν κανείς αφιέρωνε μια ώρα από τη ζωή του για να διαβάσει το «Βιβλιοδρόμιο» των «Νέων» του περασμένου Σαββάτου (προπαραμονή της ενάρξεως των εκπτώσεων), θα μπορούσε να διαβάσει, μεταξύ άλλων, κομμάτια όπως αυτά:

«Ο ίδιος ο Ντιτρού τη χειραγωγεί πλασάροντας ένα παραμύθι περί μεγάλης συμμορίας και μοχθηρού αρχηγού που ζητάει λύτρα από τους γονείς της. Στο παραμύθι ο Ντιτρού παίζει τον ρόλο του «σωτήρα» που κρατάει ζωντανή τη Σαμπίν κόντρα στη θέληση του αρχηγού του. Προθυμοποιείται μάλιστα να παίξει και τον ενδιάμεσο ανάμεσα στη Σαμπίν και στη μητέρα της. Στα σπαρακτικά γράμματα που γράφει η Σαμπίν προς τη μητέρα της - θα βρεθούν κατόπιν ανεπίδοτα - αποτυπώνεται όλη η απόγνωση ενός παιδιού που δεν καταλήγει παρά σε μία μόνο εξήγηση για τα δεινά του: τιμωρείται επειδή ήταν κακό παιδί, επειδή έπαιρνε κακούς βαθμούς στα μαθηματικά, επειδή μάλωνε με τις αδελφές του, επειδή απειθαρχούσε στη γιαγιά του...».

Πέτρος Τατσόπουλος.

«Ο καπιταλισμός», γράφει ο Καστοριάδης, «δεν πρέπει να θεωρείται ως το κακό θεριό και δεν μπορεί να εξομοιώνεται μόνο και μόνο με την αγορά. Ο καπιταλισμός είναι ένας από τους θεσμούς της κοινωνίας της οποίας το φαντασιακό διακατέχεται από την κεντρική ιδέα τής απεριόριστης επέκτασης της ορθολογικής κυριαρχίας του ανθρώπου - ψευτο-ορθολογικής και ψευτο-κυριαρχίας». Λέξη-κλειδί: απεριόριστη. Εδώ βρίσκεται, μου φαίνεται, το πρόβλημα: και αυτοί που καίνε τ' αυτοκίνητα τη νύχτα και αυτοί που τρέχουν να πάρουν τα ασφάλιστρα την άλλη μέρα φαντάζονται τον κόσμο σαν μια ανεξάντλητη πηγή απολαύσεων. Και οι μεν και οι δε, βρίσκονται αδελφωμένοι από την πλευρά της ύβρεως».

Λάκης Προγκίδης.

«Όταν πρωτοπηγαίνει σχολείο το παιδί, εντελής, από μιαν άποψη, φυσικός ομιλητής και κάτοχος της γλώσσας του, καλείται να αναγνωρίσει -και έπειτα να αποτυπώσει- με έναν άλλο πλέον τρόπο λέξεις-έννοιες που τις γνωρίζει ήδη. Μαθαίνει δηλαδή ανάγνωση και γραφή, όπου επαναδιαπραγματεύεται, ουσιαστικά, ανατρέπει και επανα-κατακτά βασικά του κεκτημένα. H πιο οικεία του φερειπείν παράσταση, η μάνα του, από ζωντανή εικόνα-βίωμα, με μόνη ώς τότε πιθανή αποτύπωσή της κάποια φωτογραφία, γίνεται τώρα μια εντελώς διαφορετική εικόνα, άλλου τύπου, σχήματα περίεργα, γράμματα στη σειρά, στα οποία καλείται να μεταφέρει, να μεταγγίσει κατά κάποιον τρόπο το παιδί το βίωμά του, ώστε να τα «γεμίσει» και να του θυμίζουν εφεξής αυτό που ήξερε και εξέφραζε ώς τότε με λόγια μόνο».

Γιάννης Χάρης.

Δυνάμει εσύ

Μην τον κοιτάς με περιφρόνηση· αν στην σημερινή εκπομπή του o Aρναούτογλου έκατσε να τον ξυρίσουν ζωντανά κι αν στην αυριανή εκπομπή του κάτσει να τον γαμήσουν ζωντανά, δεν είναι ο Αρναούτογλου αυτός που βλέπεις. Αυτό που βλέπεις είναι δυνάμει εσύ.

Παλιά πήγαινε σε χωριά και μιλούσε με τους γέρους. Έτσι προσπάθησε να τον θυμάσαι: σαν ένα νέο παιδί που γυρνούσε την Ελλάδα· τα υπόλοιπα δεν είναι παρά η σταδιακή απαλλοτρίωση από την τηλεόραση του όποιου εαυτού, της όποιας ιδιαιτερότητας.

Ή εαυτό θα έχεις ή στην τηλεόραση θα είσαι. Διάλεξε.

Αν διαλέξεις την τηλεόραση, δικαίωμά σου· μόνο μην πεις ποτέ ότι εσύ θα αντέξεις, ότι εσύ δεν θ' αλλάξεις, ότι εσύ δεν θα καταπωθείς.

Everything he always wanted to do (but was too shy to ask)

O Γούντυ Άλλεν στο «Match Point» σκηνοθετεί τις σκηνές του φλερτ σαν μεγάλος σκηνοθέτης και τις σκηνές του σεξ (πλην της πρώτης) σαν τσοντόβιος: πουκάμισα που σκίζονται, αρωματικά λάδια που αλείφονται, γραβάτες που δένονται γύρω από τα μάτια.

Σκηνοθετεί τις κρυφές ματιές και την κοχλάζουσα επιθυμία σαν άνθρωπος που ξέρει και τις ερωτικές σκηνές σαν άνθρωπος που φαντασιώνεται.

Σκηνοθετεί σαν ειδήμων των παράνομων παθών, της λαχτάρας πριν την απαγορευμένη πράξη και της ενοχής και του κρυφτού μετά από αυτήν, αλλά και σαν θεατής ερωτικών σκηνών από άλλες ταινίες.

Όσο η λαγνεία παραμένει έγκλειστη στο πνεύμα των ηρώων, ο Γούντυ Άλλεν μας κολλάει έναν οικείο του πυρετό - τον πυρετό της λαγνείας του δικού του μυαλού. Όταν όμως η λαγνεία απελευθερώνεται και σωματοποιείται, δεν είναι πια το σώμα του αυτό που την υποδέχεται, δεν είναι πια ο ίδιος ο φορέας της, με αποτέλεσμα σκηνές μεγάλης αισθηματικής έντασης να δίνουν τη θέση τους σε σκηνές που βρίσκονται -αθέλητα- στα όρια της παρωδίας.

Μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε έναν άνθρωπο με τόσο ανελέητο αυτοσαρκασμό να σκίζει και στην πραγματικότητα πουκάμισα ή να παίζει και στην πραγματικότητα σεξουαλική τυφλόμυγα: μια εσωτερική φωνή θα τον ματαίωνε λέγοντάς του «σύνελθε, κοίτα πώς είσαι, μην το παίζεις επιβήτορας».

Μας είναι όμως πολύ πιο εύκολο να τον φανταστούμε να καψουρεύεται ανομολόγητα σταρ που παίζουν στις ταινίες του, μας είναι πολύ πιο εύκολο να τον φανταστούμε να αρχίζει να κοιτά ένοχα την θετή κόρη της γυναίκας του, όταν αυτή αρχίζει και μεταμορφώνεται από κορίτσι σε γυναίκα.

Λέω να πάω να κουρευτώ αύριο.

Napoleon in Rags

Την μεγάλη μου επανάσταση, αυτήν την οποία θα διηγούμαι με περηφάνια μια μέρα στα εγγόνια μου, την έκανα όταν χάσαμε τους Ολυμπιακούς του 1996 από την Ατλάντα: σταμάτησα να πίνω Coca Cola.

Πρέπει να άντεξα σχεδόν ολόκληρο μήνα. Έκτοτε το αίμα μου από κόκκινο μετατράπηκε σε μαύρο και αναβράζον.

Διαβάζω ότι η Coca Cola κλείνει εργοστάσια και απολύει κόσμο

(http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=677996&lngDtrID=251)

(http://openitnow.blogspot.com/2006/01/blog-post_19.html).

Όλα καλώς καμωμένα, έτσι κινείται η οικονομία και η αγορά, έτσι εκσυγχρονίζεται το σύστημα, κι αν πρέπει να κλείσουν εργοστάσια εδώ για να ανοίξουν σε χώρες με μικρότερο εργατικό κόστος να κλείσουν, κι αν πετύχει η συνεργασία με τα σωματεία των εργαζομένων και δεχθούν οι εργαζόμενοι την «εθελουσία έξοδο», θα πάρει επιτέλους μια βαθιά οικονομική ανάσα η δεινώς χειμαζόμενη Coca Cola.

Συνεπώς δεν υφίσταται κανένας λόγος και για διαμαρτυρίες· ακόμη και να υπήρχε άλλωστε, εγώ κουράστηκα πια και το επαναστατικό μου χρέος το έκανα και με το παραπάνω εκείνον τον μήνα του προσωπικού μου εμπάργκο.

Είχε προ μηνός και εκείνη την εκπομπή ο Τσίμας για την Κίνα που μας εξηγούσε πόσο υπέροχες ευκαιρίες ανοίγει για την ελληνική οικονομία η κινέζικη αγορά. Μάς έφερνε ως παράδειγμα ένα εργοστάσιο παραγωγής στρωμάτων που έκλεισε στην Βόρεια Ελλάδα για να ανοίξει κάπου στην κινέζικη ενδοχώρα. Έτσι ανασαίνει η ελληνική οικονομία: κλείνοντας εργοστάσια εδώ και μεγιστοποιώντας τα κέρδη του ο Έλληνας στρωματάς.

Τα κέρδη αυτά είναι νόμιμα, οπότε θα μπουν σε νορμάλ τράπεζες, οπότε ο στρωματάς δεν έχει ανάγκη αλφαντάκειων νομικών συμβουλών, για το ποιά κρατίδια έχουν τραπεζικό σύστημα που «αντιστέκεται» στις πιέσεις για άνοιγμα λογαριασμών, τραπεζικό σύστημα που ξεπλένει ικανοποιητικά το χρήμα.

Αλλά «rogue nations» είναι πάντα κάποια άλλα και ποτέ δεν θα απειληθεί με βομβαρδισμό το Λιχτενστάιν, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι ή το Ναούρου.

Ενόσω γράφω αυτά, έχω βάλει κι ακούω Ντίλαν. Ξεπουλήθηκε κι αυτός.

Μέχρι κι ο Σκυλάκος βρέθηκε να συμφωνεί προχθές σε μια εκπομπή με κάποιον του Συνασπισμού. Κι ακόμη δεν τον έδιωξαν.

Χαλαρότητα στο ΚΚΕ, ξεπουλημένος κι ο Μπομπ, πού να ελπίσει πια κανείς;

Μικρή διακοπή για να πάω να πιω μια Coca Cola κι αμέσως μετά επιστροφή στα διαδικτυακά μας χαρακώματα.

Δυσφημώντας τον Οίκτο

Έγινε χθες μια εκδήλωση υπέρ των ατόμων με αναπηρία και ξαναδιάβασα και ξαναάκουσα το γνωστό τροπάρι της εποχής· το τροπάρι που μας λέει πόσο ανεπίτρεπτο συναίσθημα είναι ο οίκτος απέναντι στους ανθρώπους αυτούς· το τροπάρι που χρησιμοποιεί λέξεις όπως «άτομα με ειδικές ικανότητες» και «πολιτισμός της διαφορετικότητας».

Από χωριό δεν είμαι, αλλά και πάλι όλα αυτά αδυνατώ να τα καταλάβω. Πότε αποφασίστηκε ότι το πρόβλημα δεν είναι η αναπηρία, αλλά η λέξη με την οποία θα την αποκαλέσουμε; Πότε αποφασίστηκε ότι το πρόβλημα απαλύνεται με τη δημιουργία μιας σειράς ευφημισμών; Αν βαφτίσεις τον ανάπηρο χθες «άτομο με ειδικές ανάγκες» και σήμερα «άτομο με ειδικές ικανότητες» τι ακριβώς κερδίζεις; Θα πληγωθεί λιγότερο; Αυτό τον πληγώνει λοιπόν; Η ονομασία του τέρατος κι όχι το τέρας καθαυτό;

Ποιός δυσφήμισε τον οίκτο; Όταν δω έναν άνθρωπο να είναι χαζός ή τυφλός ή παράλυτος να μην τον λυπηθώ; Τι ακριβώς μας ζητάνε; Να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι; Να συμπεριφερθούμε στον άλλο σαν να μην τρέχει τίποτα; Αφού τρέχει. Από τον οίκτο θα ξεκινήσεις και μετά, αν τυχόν περάσεις χρόνο μαζί του, θα αρχίσεις σιγά σιγά να βλέπεις λιγότερο το πρόβλημα και περισσότερο τον άνθρωπο, λιγότερο το σώμα και περισσότερο την ψυχή. Aυτό μπορεί να γίνει μόνο σταδιακά όμως· όχι αμέσως.

Θυμάμαι την μέρα που πήγα στους Παραολυμπιακούς. Βλέποντας εκ του σύνεγγυς Παραολυμπιακούς, βλέποντας αυτό το πανηγύρι των λειψών, βλέποντας να παρελαύνουν από μπροστά σου τυφλοί, τετραπληγικοί, ημιπαράλυτοι κ.ο.κ., όση πλύση εγκεφάλου και να σου έχουν κάνει, με όσα καντάρια πολιτικής ορθότητας και να σε έχουν ποτίσει, ο άνθρωπος μέσα σου αντιδρά και σε πιάνει η καρδιά σου. Aν ο αθλητισμός έχει δύο βασικά νοήματα, αφενός την ανάδειξη του ταχύτερου, του δυνατότερου, αυτού που πηδά πιο ψηλά και αφετέρου την υπέρβαση του κάθε αθλητή στη δική του μάχη με τα δικά του όρια, τότε οι Παραολυμπιακοί αγώνες είναι αναμφίβολα αθλητισμός, ως προς το δεύτερο αυτό νόημα. Η μάχη του ανάπηρου αθλητή με το δικό του σώμα, με τις δικές του επιδόσεις, είναι ενδεχομένως πιο αξιοθαύμαστη και πιο αξιέπαινη και από αυτή του αρτιμελή αθλητή. Ως προς το πρώτο νόημα όμως τι γίνεται; Αν για ένα δεύτερο κλείναμε τα μάτια και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν αναβολικά (ούτε στους αγώνες των αρτιμελών, ούτε στων μη αρτιμελών), o αθλητής είναι ένα πρότυπο ρώμης, είναι αυτός που κάνει ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε οι υπόλοιποι, και ο ανταγωνισμός λαμβάνει χώρα μεταξύ των υγιέστερων και τα δυνατότερων σωμάτων. Υπό αυτήν την έννοια ο αθλητισμός των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες συνιστά από τη φύση του μια αντίφαση, ίσως και μια ανωμαλία. Πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι αγώνες; Αναμφίβολα ναι. Οι άνθρωποι αυτοί αξίζουν τον μεγαλύτερο θαυμασμό μας; Αναμφίβολα ναι. Οι αγώνες δεν τους προσφέρουν μια εξαιρετική διέξοδο; Αναμφίβολα ναι. Ωστόσο, μην μας λέτε ότι οι ανάπηροι αθλητές «δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους αρτιμελείς», μην μας ζητάτε να εκστασιασθούμε από τις επιδόσεις τους και τα ρεκόρ τους. Σύμφωνοι, δεν παρακολουθούμε ανάπηρους. Παρακολουθούμε ανάπηρους αθλητές. Αλλά μην προσπαθείτε να μας πείσετε ότι παρακολουθούμε απλώς αθλητές. Όσο χώρο και αν πιάνει στην καρδιά μας το δέος και η συγκίνηση, πρώτο και κύριο συναίσθημα παραμένει ο οίκτος και η κατάθλιψη. Ο τυφλός ολυμπιονίκης παραμένει τυφλός, ο ανάπηρος ολυμπιονίκης παραμένει ανάπηρος. Καθόλου δεν αποκλείεται να περνά στη ζωή του πολλές ευτυχισμένες ώρες· ίσως περισσότερες από πάρα πολλούς αρτιμελείς. Δεν θα αντάλλασσε όμως τη δική του ευτυχία με τη μιζέρια ενός αρτιμελή προκειμένου να μπορεί και πάλι να δει και πάλι να περπατήσει;

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις απόλυτα σουρεαλιστικές στιγμές: Έβλεπα να τρέχουν στο ΟΑΚΑ οκτώ άνθρωποι με σπαστικές κινήσεις και στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης, οκτώ άνθρωποι που ο Θεός τους χτύπησε κατακούτελα, και ένα στάδιο γύρω μου να φωνάζει "ΕΛΛΑΣ - ΕΛΛΑΣ" επειδή δύο από αυτούς ήταν Έλληνες.

Ο Χάκμαν κι ο Αλφαντάκης

Μπορεί ο Παπαχελάς να έχει γίνει κατά καιρούς δέκτης διαφόρων κατηγοριών, μπορεί και μερικές από αυτές να αληθεύουν, εμένα πάντως μου αρέσει. Η δε εκπομπή του είναι από τις πιο συγκροτημένες της ελληνικής τηλεόρασης και στρέφει την πλάτη τόσο στις ευκολίες και τον λαϊκισμό άλλων εκπομπών ερευνητικής δημοσιογραφίας, όσο και στην τεμπελιά και το βάλτωμα των εκπομπών πολιτικής - συζητητικής δημοσιογραφίας. Έβλεπα χθες το σχετικό ρεπορτάζ του Τέλλογλου και την παρουσία του Αλφαντάκη στο στούντιο, όπου ισχυριζόταν πως είναι νόμιμη η παροχή συμβουλών στον καταδικασμένο πρωτοδίκως για μεταφορά φορτίων κοκαϊνης πελάτη σου, με τις οποίες του υποδεικνύεις ότι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να κρύψει τα χρήματά του απ' τις Αρχές, είναι να ανοίξει πολλαπλούς τραπεζικούς λογαριασμούς σε κρατίδια φορολογικούς παραδείσους και με την μεσολάβηση off shore εταιριών. Συγκεκριμένα ισχυριζόταν ότι μια τέτοια ενέργεια είναι νόμιμη, εφόσον αφενός δεν έχει εκδοθεί ακόμη τελεσίδικη απόφαση και αφετέρου ο δικηγόρος έχει πειστεί για την αθωότητα του πελάτη του και το εσφαλμένο της πρωτόδικης απόφασης.

Θυμήθηκα λοιπόν εκείνη τη σκηνή από την «Φίρμα». Ο Τζιν Χάκμαν είναι ο γερόλυκος δικηγόρος του φορολογικού δικαίου και ρωτά τον φέρελπι συνάδελφό του Τομ Κρουζ ποιά είναι τελικά η διαφορά μεταξύ φοροαπαλλαγής και φοροδιαφυγής:

α) Ό,τι ορίζει η εκάστοτε ισχύουσα φορολογική νομοθεσία;

β) Ένας έξυπνος δικηγόρος;

γ) Δέκα χρόνια στη φυλακή;

δ) Όλα τα παραπάνω;

In your own words

- Για πες, για πες!
- Πέω, πέω.
- Έλα, άσε τις κρυάδες. Πες τα μου με δικά σου λόγια.
- Με δικά μου;
- Ναι.
- Μα πως;
- Δεν καταλαβαίνω. Πού η δυσκολία;
- Καλά, θα προσπαθήσω: Αφρένιδα κουλουτούμησα κίπρες φαβορομιάρων.

Πρακτική Αγάπη

"I don't like newspapers. I don't care for inexactitude and shallowness".
Έτσι έλεγε το «Βαθύ Λαρύγγι» στον Ρέντφορντ.

Εγώ πάλι αγαπώ τις εφημερίδες. Όχι γιατί δεν είναι ανακριβείς και ρηχές· συχνότατα είναι. Αλλά γιατί, που και που, φιλοξενούν αποκλίνουσες σκέψεις σαν αυτές:

«— Φοβίζει το παιδί η οικογένεια;
— Από βρέφος. Γιατί και η οικογένεια είναι εργαστήριο φόβου. Ενα μικρό στρατόπεδο όπου ο ένας φοβίζει τον άλλο. Παράγει παθολογική αγάπη για τους εντός της οικογένειας, αγάπη που καταντάει κακοήθης, αφού υποδουλώνει τον άλλο, δεν του αφήνει ελεύθερο χώρο να αναπνεύσει, και κακεντρέχεια για τους εκτός. Είναι τρομερό αυτό και είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας. Εχει διογκωθεί πια. Ισως γιατί η οικογένεια έχει πλέον οχυρωθεί σ’ ένα διαμέρισμα. Ενώ παλιότερα, στο χωριό, υπήρχε μια μέση κατάσταση, είχε ανάγκη ο ένας τον άλλο, κι αυτό δημιουργούσε μια πρακτική αγάπη. Τώρα δεν μοιράζεται ούτε η χαρά ούτε το πένθος. Γίνεται κάτι κακό. Κι αυτό το πληρώνουν οι νέοι κυρίως, που τους βλέπω στον δρόμο θλιμμένους σαν γέροντες - κάτι που μ’ εξοργίζει.

...

— Και πώς βλέπετε τη μοναχική ζωή σε ύστερα χρόνια;
— Δεν με απασχολεί. Υπάρχει το ψυχικό πέρας. Υπάρχουν και τα γηροκομεία. Όπου βρίσκει κανείς μια κοινωνικότητα υπέροχη. Βλέπω στο γηροκομείο της Ηγουμενίτσας, που είναι δίπλα στο σπίτι μου. Απολαμβάνουν οι γέροντες υπέροχη παρέα, θάλλουν όλοι. Τους βλέπεις αστειεύονται, τραγουδούν, χορεύουν - μια μάλιστα είχε βάλει το ράδιο και χόρευε κρατώντας την κλάρα μιας συκιάς κι οι άλλοι γύρω βαρούσαν παλαμάκια. Κάνουν καλαμπούρια υπέροχα. Σαν παιδιά. Γιατί λοιπόν βρίζουν το γηροκομείο οι άνθρωποι;».

(Από συνέντευξη του λογοτέχνη Σωτήρη Δημητρίου στην Καθημερινή της Κυριακής: http://www.kathimerini.gr

/4dcgi/_w_articles_civ_862625_15/01/2006_169740).

Tι θα είχε κάνει;

Η στήλη «Power Game» του «Βήματος» ξεσκεπάζει τον γνωστό υβρεολόγο Ιωάννη Πανούση, αυτόν τον οχετόστομο :

«Επιτέλους ανταμείφθηκε ο καθηγητής κ. I. Πανούσης για το δεκαετές υβρεολόγιό του κατά του κ. K. Σημίτη. Ο Συνασπισμός τον έχρισε υποψήφιό του για την Υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς. Σκεφθείτε αν υπήρχαν και πιθανότητες εκλογής τι θα είχε κάνει για να πάρει τη δουλειά!».

Πίπες, να υποθέσω;

Αναχρονιστικές διαμαρτυρίες

http://www.iospress.gr/mikro2006/mikro20060114.htm

Γι' αυτό σου λέω, άσε τις live μαγκιές και διαμαρτυρίες· δεν ανήκουν στην εποχή σου - δεν ανήκουν στη γενιά σου. Αν τυχόν θυμώνεις για κάτι, υπάρχει ο υπολογιστής σου, το διαδίκτυό σου, η ψευδωνυμία σου.

Σε παρόμοιες φάσεις λοιπόν, μην τυχόν και κάνεις κιχ και σε τρέχουνε. Μην είσαι μαλάκας. Γραμμή για το σπιτάκι σου, τη σύνδεσή σου, την εικονική σου αντίσταση.

Δεν είπαμε ότι είσαι «αντάρτης του ίντερνετ» άλλωστε;

Παλομπαρίνι

1) Για να μη θεωρηθεί ότι υπεκφεύγω, η ουσία είναι ότι -μα έτσι μα αλλιώς- την τελευταία δεκαετία ο Ολυμπιακός μάς έχει πελατέψει.

2) Ο Αντρέα Παλομπαρίνι μεταδίδει το ματς με την ιδιότητα του επαγγελματία δημοσιογράφου· ούτε με την ιδιότητα του φανατικού οπαδού του γάβρου, ούτε με την ιδιότητα του υπαλλήλου του Αlpha, που η πιο διαλεχτή πραμάτειά του είναι η ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Υπό αυτήν του την ιδιότητα λοιπόν, είναι ακατανόητο το ότι στην απευθείας μετάδοση του ματς λέει ότι «η μπάλα είναι άουτ» και στην επανάληψη της φάσης λέει ότι «σαφέστατα δεν υπάρχει καμία περίπτωση πέναλτυ».

3) Ο Γιαννάκης Οκκάς δεν είναι ποδοσφαιριστής - είναι ντροπή. Δεν έχει ίχνος ποδοσφαιρικής αξιοπρέπειας και ανδρισμού και βασικός του σκοπός στο παιχνίδι είναι να κλέψει την αποβολή του αντιπάλου. Του στέλνω από καρδιάς μια μεγάλη απαξιωτική χλέπα.

4) Αφού ο Πέτρος Ραβούσης προφανώς παίρνει κάποια χρήματα για να παριστάνει τον βασικό ποδοσφαιρικό σοφό που κρίνει τεχνικά τα παιχνίδια, καλό είναι να ξέρει ότι δεν λέμε «το Τσιώλη» αλλά «τον Τζιώλη». Είναι πάντως ενδεικτικό της αθλητικής παιδείας της χώρας, ότι επί πολλά χρόνια ακούγαμε το παραμύθι πως ο Ραβούσης είναι ο εγκέφαλος πίσω από τον Μπάγιεβιτς, όπως ακριβώς ακούγαμε και ότι ο Ομπράντοβιτς δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο τυχεράκιας Γκαστόνε του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

5) Ωραία, τα είπα και ξεφόρτωσα κάπως. Η ουσία όμως και μετά το ξεφόρτωμα δεν είναι παρά μία ακόμα ήττα.

6) Αν δεν ήμουν αρρωστάκι οπαδός, θα έκανα και μια βαθιά υπόκλιση στον Ριβάλντο.

Mια κατσαρίδα που ανιά

«Η Σημερινή Μέρα»
του Αλέξη Τραϊανού
Φύλακας Ερειπίων, Τα ποιήματα, Πλέθρον, Αθήνα 1991.

Η σημερινή μέρα κατρακύλησε μέσα στα γράμματα
Στις άγονες παραγράφους
Τις πρεσβυωπικές υποσημειώσεις και παραπομπές
Εγκαθίδρυσε την οδύνη της με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Γευμάτισε πλουσιοπάροχα στην 103η σελίδα
Επένδυσε τις στιγμές της σε 14 ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΜΕΡΗ ΤΡΙΑ
Κι όταν κουράστηκε δίπλωσε τα φτερά της
Κι έγινε μια κατσαρίδα που ανιά
Πάνω στο γκρίζο μωσαϊκό
Στην έρημη βραδινή κουζίνα.

Γιατί Γελάς;

Από ένα εξαιρετικά καλογραμμένο άρθρο

(http://www.enet.gr/online/online_issues.jsp?dt=13/01/2006&pid=51&id=11635040)

για έναν γλύπτη που έχανε και έβρισκε τα λογικά του:

«Η Κοιμωμένη δεν είχε προλάβει να στηθεί ακόμα στο Νεκροταφείο, όταν ο νεαρός γλύπτης έπιασε μια μέρα να πετάει αναίτια πηλούς στην προτομή ενός γελαστού Σάτυρου που 'χε σμιλέψει, ρωτώντας τον γιατί γελάει...».

Δεν είναι η ερώτηση όμως που οδηγεί στο σάλεμα (κι αυτό πρέπει να καταστεί επιτέλους σαφές), όσο η έλλειψη απάντησης.

Ο Σάτυρος να γελάσει ξέρει· να απαντήσει δεν ξέρει;

Το μπλογκ που σταμάτησε το λόξυγγα.

Κι ενώ οι έρευνες για την ανακάλυψη αντιδότου για τον ιό της γρίπης των πουλερικών συνεχίζονται, το ιστολόγιό μας σας προσφέρει προς το παρόν την λύση σε ένα λιγότερο τρομακτικό -αλλά περισσότερο διαδεδομένο- πρόβλημα.

Η Heba, ιατρική συνεργάτης του μπλογκ, παρουσιάζει σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση την πιο αποτελεσματική μέθοδο καταπολέμησης του λόξυγγα.

Heba said λοιπόν:
Ο λόξυγγας παρουσιάζεται λόγω σύσπασης του διαφράγματος και των επικουρικών μεσοπλεύριων μυών χωρίς η αιτιολογία πολλές φορές να είναι ξεκάθαρη (διάφορες εξωγενείς επιδράσεις, ενδογενή αίτια, νόσοι ή και ανεξήγητα).
Μπορεί λοιπόν, να σταματήσει αμέσως αν εισπνεύσουμε διοξείδιο του άνθρακα μέσω της δικής μας εκπνοής (πολύ απλά αν βάλουμε το κεφάλι μέσα από την μπλούζα μας, εκπνεύσουμε αέρα με το στόμα και τον εισπνεύσουμε με την μύτη για μερικά δευτερόλεπτα), και βέβαια εννοείται ΟΧΙ με άλλο τρόπο. Έτσι λύεται ο σπασμός του διαφράγματος μέσω νευροφυσιολογικού μηχανισμού λόγω της επίδρασης του CO2.
Προσπαθώ (ομολογώ όχι με ιδιαίτερο ζήλο) να βρω κάποιο σύγγραμμα να αναφέρεται αυτό, αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Θυμάμαι πως τον μηχανισμό της ιδέας τον πρωτοάκουσα από ένα μοναδικό δάσκαλο, καθηγητή χειρουργικής.
Σε πολύ γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο βρήκα το εξής που μάλλον μου στερεί για την ώρα το νόμπελ.
«Σύμφωνα με μια ομάδα Ιαπώνων ερευνητών στο τμήμα αναισθησιολογίας της Iατρικής και Oδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τόκυο, για να προκαλέσουμε λόξυγγα πρέπει να πυροδοτήσουμε μια "σκανδάλη" που βρίσκεται στο πίσω τοίχωμα του ρινοφάρυγγα, του άνω τμήματος του φάρυγγα που απολήγει στη ρινική κοιλότητα. Πρόκειται για δύσκολο σημείο. Οι ίδιοι ερευνητές απέδειξαν ότι ο λόξυγγας σταματά αν εισπνεύσουμε διοξείδιο του άνθρακα».
Σημασία έχει ότι εγώ εδώ και κάποια χρόνια το εφαρμόζω με απόλυτη επιτυχία, καθώς και όσοι τους το έχω πει.

O Mεγάλος Τιμονιέρης

Όλο αυτό το κιτσαριό τους εκφράζει στ' αλήθεια; Ο πρώην Υφυπουργός κάνει δηλώσεις από το πρώην υφυπουργικό του γραφείο. Επάνω από το κεφάλι του, καδραρισμένη στον τοίχο, μια τεράστια φωτογραφία του Καραμανλή, 20 χρόνια νεότερου και 20 κιλά ελαφρύτερου, σε γαλάζιο (της αποχρώσεως νουδί) φόντο, όπου ο φωτογραφιζόμενος έχει πάρει μια αισθαντική πόζα, με το χέρι να ακουμπά απαλά και ηδυπαθώς το πηγούνι του, σαν άλλος Ροδόλφος Βαλεντίνο. Τύφλα να 'χει ο Στάλιν, ο Μάο και ο Κιμ Γιογκ Ιλ. Σε κομμουνιστικό προσωπολατρικό καθεστώς ζούμε; Σε βασιλευομένη δημοκρατία; Τι ακριβώς υποδηλώνει αυτή η φωτογραφία του αρχηγού; Την απόλυτη υποταγή; Το απόλυτο δέος; Τώρα που έφυγε απ΄το Υπουργείο θα πάρει την φωτογραφία σπίτι του για να την βάλει πάνω απ' το κρεβάτι του;

O Θείος Τζόγος

Η ταινία είναι εδώ:

http://www.imdb.com/title/tt0119843/
Από αυτήν (και το μυθιστόρημα του Πήτερ Κάρεϋ) τα υπόλοιπα:

«Στοιχηματίζουμε ότι υπάρχει Θεός. Στοιχηματίζουμε τη ζωή μας. Υπολογίζουμε τις πιθανότητες, τα κέρδη, ότι θα βρεθούμε με τους Αγίους στον Παράδεισο. Ξυπνάμε πριν χαράξει από το άγχος για το στοίχημά μας. Και ο Θεός μάς βλέπει να υποφέρουμε. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας τέτοιου είδους Θεός που η θεμελιώδης απαίτησή του από μας είναι να ποντάρουμε τις θνητές ψυχές μας (είναι αλήθεια· ποντάρουμε τα πάντα στο ενδεχόμενο της ύπαρξής του), δεν θα έβλεπε με συμπάθεια έναν φουκαρά που ποντάρει λίγα σελίνια πάνω στις πιθανότητες ενός χαζού ζώου να κόψει πρώτο το νήμα. Εκτός, εκτός και αν μπορούσε να θεωρηθεί βλασφημία το να προσφέρεται στην κοινή απόλαυση κάτι που είναι θείο».

- I co... confess to God Almighty... and... the whole company of heaven... that I have sinned.

- Mm-hmm.

- I have attended rooms in Drury Lane... for... for the purpose of playing fan-tan. I... I've played dice on a train...full of racing types. Well, I did not attend the racetrack, but... I went on that train expressly to play dice. I tried to persuade a business colleague of mine to take me to a cockfight. No, he refused, but... I would have gone.

- Mm-hmm.

- I set up the table herelike this... as a trap for the stewards who I know to play... poker. I wished to play with them.

- The-The-The dice... The dice that you played on the train... was it Dutch hazards?

- Yes, it... it was. We also played another game.

- Old British, perhaps?

- No. In New South Wales, it is known as seventh man.

- And who provided the Peter?

- The Peter?

- The term is unknown to you?

- No, no. I... think it's quite familiar.

- I thought so.

- Uh... These, uh, terms, Mr. Hopkins... Are they also, uh, familiar to you?

- Look, I'm afraid so.

- Well... This is most improper.

- I don't think so.
- Um, you have not absolved me.

- Where is the sin? We bet! It is all in Pascal, you know. We bet that there is a God. We bet our life on it. We calculate the odds, the return... that we shall sit with the saints in paradise. Our anxiety about our bet... wakes us before dawn in a cold sweat... and God, God sees us suffer. I cannot believe that such a God whose... whose fundamental requirement of us is that we gamble our mortal souls. It's true, no, we stake everything on the fact of his existence. I cannot believe that such a God can look unkindly on a chap... wagering a few quid on the likelihood of a dumb animal... crossing the line first, un-unless... unless it-it-it might be considered a... a blasphemy to apply to common pleasure... that which is divine.

Shall we play?

- Yes!

- Yes!

Blog Condition

Κρύο - κρύο, καιρός για Ρίο.

Μπαμπά, κουνάει.

Εγώ πάντως αυτά με τον Παπαζάχο τα θεωρώ ξενερώματα. Πρέπει άπαντες να συνειδητοποιήσουν ότι μετά την μεγαλειώδη κίνηση της τριανδρίας του Ιδρύματος Ωνάση να τοποθετήσει στην ακριβώς αντίστοιχη θέση διοίκησης την τριυία της, ο πήχυς έχει ανέβει πολύ.

Ένας απλός υιός Παπαζάχος λοιπόν, δεν μας λέει τίποτα. Θέλουμε να δούμε τουλάχιστον σεισμολογικό καυγά υιού Παπαζάχου με υιό Βαρώτσου για να πούμε πως ικανοποιηθήκαμε κάπως.

Βασιλόπιπα

Ο οίκος ανοχής της γειτονιάς μου παρέμενε επί δεκαετίες ίδιος και απαράλλακτος, κουφός στα κελεύσματα των εποχών. Ξαφνικά όμως, λίγα χρόνια πριν, σε μια από εκείνες τις στιγμές που μεταβάλλουν υπογείως την ροή μιας κοινωνίας, ο Κώστας Σημίτης αναφώνησε "I have a dream" και μας περιέγραψε το όνειρό του για εκσυγχρονισμένα επαρχιακά κουρεία. Εμπνευσμένος από το όραμα του Ηγέτη της χώρας ο μπουρδελάρχης άλλαξε ριζικά το μαγαζί του. Παλιά κρεβάτια πετάχτηκαν, νεροστρώματα, ιονιστές και γκατζετάκια για μερακλήδες αγοράστηκαν, διακοσμητές ανέλαβαν να περιποιηθούν τον χώρο, «πλάσμα» τηλεοράσεις τοποθετήθηκαν και προβάλλουν τις πιο εκλεκτές ταινίες κ.ο.κ. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν από μόνα τους αρκετά για να το καταστήσουν το πιο χοτ μπορντέλο της πρωτεύουσας. Ακολουθώντας τις υποδείξεις ενός τετραπέρατου υπευθύνου δημοσίων σχέσεων, ο οίκος ανοχής της γειτονιάς μου κατόρθωσε να σαρώσει τον ανταγωνισμό διοργανώνοντας χάπενιγκς που ξεφεύγουν κατά πολύ από τα εσκαμμένα. Προχθές λοιπόν ολοκληρώθηκαν και κορυφώθηκαν με την περίφημη πια «βασιλόπιπα» οι εορταστικές εκδηλώσεις που διοργάνωνε ο οίκος τις τελευταίες εβδομάδες.

Για όσους τυχόν δεν έχουν ακουστά, τα υλικά που απαιτούνται για την παρασκευή μιας βασιλόπιπας είναι τα εξής:

1 κοπέλα,

1 τσατσά,

12 άντρες,

1 μαντίλι,

1 φλουρί Κωνσταντινάτο.

Η δε διαδικασία είναι η ακόλουθη: κατ' αρχήν η τσατσά δένει τα μάτια στο κορίτσι. Το κορίτσι υποτίθεται πως λέγεται Βασίλω (αν και αυτό πιθανόν να είναι τρικ). Μετά το κορίτσι γονατίζει. Μετά η τσατσά τοποθετεί το φλουρί το Κωνσταντινάτο στα ούλα του κοριτσιού, πίσω από το κάτω χείλος και μπροστά από τα δόντια της κάτω γνάθου. Στη συνέχεια η ντουζίνα των ανδρών σχηματίζει κύκλο γύρω απ' την κοπέλα, κατεβάζει τα παντελόνια και τα σλιπ της και μένει γυμνή. Η κοπέλα αρχίζει να γλείφει έναν - έναν τους άνδρες κατά την φορά των δεικτών του ρολογιού. Όταν -είτε λόγω κοπώσεώς είτε λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού- η κοπέλα χαλαρώσει, το φλουρί πέφτει από το στόμα της στο πέος και εν συνεχεία στα πόδια του τυχερού.

Το χρηματικό έπαθλο του τυχερού είναι λίγο - πολύ συμβολικό. Είναι πιο πολύ η ατμόσφαιρα που δημιουργείται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις· όχι μόνο η αίσθηση αδελφικότητας μεταξύ των συμμετεχόντων, αλλά ιδίως η αίσθηση αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, η αίσθηση ότι είσαι συνεχιστής μιας γνήσιας λαϊκής παράδοσης, η αίσθηση ότι, βρε αδελφέ, κάνεις κι εσύ, από το δικό σου ταπεινό μετερίζι, αυτό το ελάχιστο που μπορείς για να μην αλλοτριωθείς, να μην ομογενοποιηθείς. Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Το φαιδρό θαύμα

Παλιότερα τα πράγματα ήταν πιο απλά. Παλιότερα ήσουν ο πρωταγωνιστής του έργου κι ο παιδικός σου φίλος συμπρωταγωνιστούσε. Εντάξει, είχε ένα μπαμπά, αλλά ο μπαμπάς υποδυόταν τον μπαμπά του ήρωα, δεν διεκδικούσε ισοτιμία. Οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι, σαφείς και παγιωμένοι.

Όταν κρατάς στα χέρια σου το παιδί του παιδικού σου φίλου, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Το παιδί δεν υποδύεται το παιδί του ήρωα. Το παιδί παίρνει τα φώτα από τον ως τότε πρωταγωνιστή, όχι για να τα στρέψει επάνω του, αλλά για να τα στρέψει σε ολόκληρη την σκηνή.

Μια σκηνή όπου ερχόμαστε για να φύγουμε· όπου ερχόμαστε για να φέρουμε άλλους μετά από μας - τους επόμενους· όπου έχουμε ακριβώς όση σημασία είχε ο προπάππους μας, ο παππούς μας, ο πατέρας μας, ο γιος μας, ο εγγονός μας, ο δισέγγονός μας. Εξίσου ασήμαντοι όλοι, εξίσου πιόνια στο παιχνίδι της ζωής, εξίσου μάρτυρες του θαύματος της αναπαραγωγής.

Όταν κρατάς στα χέρια σου το παιδί του παιδικού σου φίλου, συνειδητοποιείς ότι το έργο δεν φτιάχτηκε για σένα, αλλά ότι εσύ φτιάχτηκες για το έργο.

Θα μου πεις, δεν το 'ξερες; Όχι, δεν το 'ξερες. Το ήξερες θεωρητικά· ως πληροφορία που δεν είχε επαληθευτεί.

Βάζεις πουλί - βγαίνει παιδί. Φαίνεται φαιδρό. Είναι φαιδρό. Είμαι φαιδρός.

Αλλά να. Κρατάω στα χέρια μου το παιδί του παιδικού μου φίλου. Κι αυτό το πλάσμα δεν υπήρχε μέχρι πρότινος. Και με δεδομένη αυτή την καινούρια ύπαρξη να με νοιάξει τι; Η απύθμενη κοινοτοπία των όσων λέω; Η απύθμενη φαιδρότητά τους; Μα πόση σημασία να έχουν όλα αυτά, όταν το έργο δεν φτιάχτηκε για μένα;

Τόσο εκτός του πνεύματος της εποχής τα μωρά, μα και τόσο εντός της πραγματικότητας της εποχής.

Γιατί δεν τα γεννά κανένα πνεύμα και καμία λογική.

Απλοί εντολοδόχοι είμαστε.

Εντολοδόχοι ζωοδότες, ενίοτε αμφισβητούντες, μα πάντοτε τεκνοποιούντες.

Goodnight and Good Luck.

Οι φλέβες στον λαιμό της

Ίσως κατηγορώ ως σνομπ άλλους και έχω καταντήσει ο ίδιος. Πιστεύω όμως πως το «Καληνύχτα και Καλή Τύχη», μπροστά στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», το «Ιnsider» ή το «Quiz Show», μοιάζει με φτωχό -αν και αξιοπρεπέστατο- συγγενή.

Η ταινία τα βάζει με την αντικομμουνιστική υστερία του Μακαρθισμού (δηλαδή με την αντιτρομοκρατική υστερία του Μπουσισμού), τα βάζει με την παγίωση ήδη από την δεκαετία του 50 του αμιγώς εμπορικού - διασκεδαστικού χαρακτήρα της τηλεόρασης εις βάρος ενός παράλληλου παιδαγωγικού - επιμορφωτικού χαρακτήρα, τα βάζει, τέλος, με την αντικαπνιστική ορθότητα, καθώς σπαταλά το μισό μπάτζετ της σε κούτες τσιγάρων που καπνίζονται αρειμανίως επί 1 1/2 ώρα.

Καλά όλα αυτά αλλά αναμενόμενα. Οι αληθινές ρήξεις έρχονται πάντα από εκεί που δεν τις αναμένεις: το -κατά τη γνώμη μου- πιο τολμηρό και αντίθετο στο ρεύμα στοιχείο της ταινίας δεν είναι παρά οι πεταγμένες φλέβες στον λαιμό και οι ρυτίδες στο πρόσωπο της δευτεραγωνίστριας.

Γιατί το χόλιγουντ τα έχει ξαναβάλει και με τον Μακάρθι και με την τηλεόραση και με την πολιτική ορθότητα. Με την αρχή της γήρανσης των γυναικών όμως όχι· ιδιαίτερα τώρα που τα λίφτιγκ και τα μπότοκς ξορκίζουν ακόμη περισσότερο το φάντασμα του γήρατος.

Οι πρωταγωνίστριες είναι είτε απαστράπτουσες είτε εντελώς γριές. Το κρίσιμο σημείο του σπασίματος της ομορφιάς, της αρχής της μέσης ηλικίας, του φυσιολογικού μεγαλώματος πάντοτε απωθείτο.

Μια γυναίκα μεγαλώνει φυσιολογικά και ο Κλούνεϊ μας τη δείχνει.

Κλείνω τ' αυτιά μου στη συνεχή βοή των δημοσιογραφικοπολιτικών ομιλιών και διακρίνω πίσω από τους πανταχού παρόντες καπνούς των τσιγάρων έναν γυναικείο λαιμό που δεν ντρέπεται να μας πει την ηλικία του, δεν φοβάται να ομολογήσει ότι, ναι, οι άνθρωποι γερνούν.

Η διαστροφή των εννοιών

Από συνέντευξη του θεατρικού σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» της 7.1.06:

Eρώτηση: «Η πολιτιστική έρευνα που έγινε πρόσφατα από το περιοδικό «Highlights» σάς κατατάσσει, κύριε Τερζόπουλε, στον «πάτο» της αναγνωρισιμότητας, μαζί με τον Καρούζο και τον Αρη Κωνσταντινίδη. Οι Ελληνες δεν σας γνωρίζουν. Πώς αισθάνεσθε γι' αυτό;».

Απάντηση: «Θα αισθανόμουν πολύ άσχημα αν με γνώριζε το 90 ή το 80 τοις εκατό. Αυτόματα θα ήμουνα ένας δημοφιλής, ο αγαπημένος της πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει ότι θα είχα μια σχέση με την πλειοψηφία, και μ' αυτήν την έννοια με την εξουσία και με τον ελιτισμό ...».

Έτσι κάνει ο σωστός καλλιτέχνης. Περιφρονεί τον κόσμο και αδιαφορεί για την αποδοχή του. Άλλωστε η τέχνη δεν απευθύνεται στους άλλους. Η τέχνη είναι για μας τους ίδιους. Κι αν συγκινήσουμε κάποια στιγμή τον κόσμο, τότε, τότε πρέπει να ανησυχήσουμε. Γιατί ο κόσμος είναι πρόβατα κι οι πλειοψηφίες αποτελούνται από ομιλούντα κόπρανα που καταναλώνουν Χάρη Ρώμα και ψηφίζουν Κυριάκο Μητσοτάκη. Η τέχνη είναι για τους εκλεκτούς, δηλαδή για εμάς και για τους ελάχιστους που έχουν το πνευματικό επίπεδο να μας καταλάβουν.

Χάιλ Χίτλερ.

Εγώ

Εγώ είμαι το επίκεντρο του σεισμού.
Εγώ είμαι το επίκεντρο του σύμπαντος.

Αγγελοκυνηγητό

Βλέπω να τρέχουν δυο κοριτσάκια με φτερά αγγέλου. Το ένα το πρωτοείδα να τρέχει έντεκα χρόνια πριν, σε μια μεγάλη οθόνη, μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, τέρμα Μαυρομιχάλη. Το άλλο το πρωοτοείδα να τρέχει λίγες μέρες πριν, σε μια μικρή οθόνη, μέσα σε ένα φωτεινό ιστολόγιο, τέρμα Καλαισθησίας

(http://helioscope.net/blog/index.php).

Κλέβω εν ψυχρώ και δίχως άδεια τις δυο φωτογραφίες. Αν μου κάνουν αγωγή θα υπερασπισθώ τον εαυτό μου λέγοντας ότι η ομορφιά δεν ανήκει ποτέ στους πνευματικούς ιδιοκτήτες της. Άπαξ και ελευθερωθεί και κυκλοφορήσει, η ομορφιά γίνεται κτήμα όλων· όλων όσων αγγίζει τουλάχιστον.

Βλέπω να τρέχουν δυο κοριτσάκια με φτερά αγγέλου και -οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν τραβήχθηκε η πρώτη φωτογραφία- είναι απολύτως σαφές ότι τρέχουν και τα δύο μαζί. Παίζουν αγγελοκυνηγητό. Όταν κουραστούν, θα πιαστούν χέρι - χέρι και θ' αρχίσει το ένα να λέει ιστορίες στο άλλο, για το αν τελικά μιμείται η τέχνη τη ζωή ή το αντίστροφο.

«Τα περιστέρια μου ξεφύγανε. Πάντα μου ξεφεύγουν» θα λέει το πάνω.

«Η μαμά μου δεν μιλά. Μόνο παίζει πιάνο» θα απαντά το κάτω.

«Όταν τα περιστέρια βγαίνουν από το πλαίσιο της φωτογραφίας, πού πηγαίνουν, για πού πετούν;».

«Όταν το πιάνο σε φωνάζει στο βυθό, πώς ξανααναπνέεις;».

Dear Professors

Dear Professors Howdy, Jokular, Ludicrous, Ridiculous, Tomfoolery, Far C Ical, Conviviality,

and Dear Dr. Howdy or Silly Howdy or Howdy or My Friend Howdy or whatever,

please stay away from my mailbox or I 'll come to Nevada Humour Club myself and I 'll execute every motherfucking last one of ya.

Θα σ' αγαπώ χίλιες φορές

Θα σ' αγαπώ χίλιες φορές.

Θα σ' αγαπώ χίλιες φορές.

Κι όπως είπε κάποιος κάποτε:

«Στην περίπτωση του Ολισαντέμπε η ταύτιση με τα αθλητικά είδωλα και η αναγωγή του πέους του σε τοτέμ παίρνει μια άλλη διάσταση: Ο τρόπος που κινείται στο γήπεδο, ο τρόπος που σπάει την μέση του ντριπλάροντας και το όλο σουλούπι του αναδύουν έναν αέρα ελευθερίας, μας απελευθερώνουν από έναν εαυτό καταπιεσμένο και κολλαριστό, λύνουν τις ορμές μας, μας επαναφέρουν στην άγρια φύση και μας προικίζουν με ένα τεράστιο μαύρο φαλλό τον οποίο διακαώς επιθυμούμε να καρφώσουμε στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει πορτιέρο.

Αν η φύση έχει μια σταλιά χιούμορ, τότε η Πολωνέζα σύζυγος του Μανώλη θα παραπονιέται στην κολλητή της για το ολίγον του ανδρός της».

Aνάποδο Σύμπαν

Μέτρησα, τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
ξέσκισέ τες αν τις δεις ποτέ!

Κι έπειτα, τον χρόνο μέτρησα να δω
αν προλαβαίνω να σου πω,
από εσένα, πόσα δεν μπορώ!

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως με μισείς χίλιες φορές
κι εγώ εσένα!
Κι αν μείνει το όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό,
ένα να λες σαν να ‘ναι χτες
πως με μισείς χίλιες φορές!

Έψαξα, έτσι ένα ψέμμα μου να βρω
να μην μπορώ να τ’ ανεχτώ
και δεν βρήκα ούτε ένα!

Κι έπειτα, μέτρησα πάλι για να δω
αν ειν΄τα λάθη σου εδώ
και δεν έλειπε κανένα!

Ruby Tuesday

Τον Οκτώβριο του 2003, μια δημόσια υπάλληλος με το ασυνήθιστο όνομα Ρουμπίνη, αυτοκτονεί μετά από ένα σκάνδαλο σχετικό με κατεδάφιση αυθαιρέτων. Η αυτοκτονία της ταράζει το πανελλήνιο και είναι το πρώτο θέμα στον Τύπο.

Τον Ιανουάριο του 2005, μια δημόσια υπάλληλος με το ασυνήθιστο όνομα Ρουμπίνη, πιστοποιεί ιατροδικαστικά την αυτοκτονία ενός Ρώσου κακοποιού. Η αυτοκτονία του ταράζει το πανελλήνιο και είναι το πρώτο θέμα στον Τύπο.

Και μου 'ρχονται στον νου οι πρώτες σκηνές του "Μagnolia" (http://sfy.ru/sfy.html?script=magnolia).

Χαζομπαμπάς

Πρωτοδιάβασα το ρήμα «ανιώ» πριν δυο - τρία χρόνια· θυμάμαι ήταν σε τρίτο πρόσωπο («ανιά»). Βρήκα ότι είχε μια μουσικότητα και μου καρφώθηκε στο μυαλό. Είπα λοιπόν να το χρησιμοποιήσω. Δεν έκατσα στο λεξικό να ελέγξω τη νομιμότητά του. Μπορεί να είναι ένα ρήμα πλαστό (να το έπλασε κάποιος στο ανήσυχο μυαλό του), μπορεί να βρίσκεται εκτός του επίσημου γλωσσικού μας πλούτου.

Όταν το «ανιούμε» γίνεται «πλήττουμε», είναι σαφές ότι δεν πλήττεται η ελευθερία του λόγου. Το μόνο που ενδεχομένως πλήττεται είναι η αντίληψή μου για το πώς θα ήταν ομορφότερο ένα κείμενο.

Ψύλλοι στ' άχυρα; Ίσως.

Αλλά να: κατά τη γνώμη μου το κάθε κείμενο δεν είναι απλώς η καταγραφή σε μια οθόνη κάποιων σκέψεων· κατά τη γνώμη μου το κάθε κείμενο είναι ένας ζωντανός οργανισμός αποτελούμενος από συγκεκριμένες λέξεις, τοποθετημένες στη θέση που έχουν τοποθετηθεί για έναν συγκεκριμένο λόγο· από συγκεκριμένες λέξεις κι όχι από τις συνώνυμές τους.

Δεν θέλω λοιπόν να διαμαρτυρηθώ· προς Θεού. Θέλω απλώς να αποτίσω φόρο τιμής σε μια λέξη που κρίθηκε ακατανόητη ή γλωσσικά παράνομη.

«Ανιούμε» μου, μην στεναχωριέσαι.

Ο μπαμπάς σε αγαπά.

Ο Μελαγχολικός Φονιάς

Ακολουθούν δυο επιστημονικά συμπεράσματα και μια είδηση.

Επιστημονικό συμπέρασμα 1: Η ιατροδικαστής Ρουμπίνη Λεονταρή δήλωσε ότι είναι βέβαιο πως ο Ρώσος δραπέτης αυτοκτόνησε, καθώς αυτοπυροβολήθηκε στον δεξί κρόταφο χωρίς η σφαίρα να βρει διέξοδο.

Προφανώς μπορεί να διαγνωσθεί ιατροδικαστικά -και μάλιστα πέραν πάσης αμφιβολίας- η διαφορά μεταξύ του να αυτοκτονείς βάζοντας το περίστροφο στον κρόταφό σου και του να σου βάζει το περίστροφο στον κρόταφο και να σε πυροβολεί κάποιος άλλος.

Επιστημονικό συμπέρασμα 2: Ο ψυχολόγος Δημήτρης Κουντούρης δήλωσε ότι δεν του κάνει εντύπωση η εκδοχή της αυτοκτονίας, γιατί τέτοια άτομα είναι δειλά και συγκεκριμένα θρασύδειλα.

Για να εκλαϊκεύσουμε τον επιστημονικό λόγο του ψυχολόγου, τέτοια άτομα δεν είναι απλώς δειλά· είναι χέστηδες, μπούληδες, λελέδες, μυξιάρικα, κότες λυράτες.

Η είδηση: Εντοπίστηκε δίπλα στο πτώμα του Ρώσου ένα ανοιγμένο βιβλίο με ποιήματα του Καρυωτάκη. Το αίμα του αυτόχειρα πετάχτηκε σαν πίδακας απ' το κεφάλι του και πιτσίλισε τους εξής στίχους:

«Α! πρέπει τώρα να φορέσω

τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.

Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,

πολύ θ' αρέσω».

Bαριόμαστε Αφόρητα

Όλοι εμείς στα «ΝΕΑ» δεν αντέχουμε στην ιδέα ότι θα συνεχίσουμε να καλύπτουμε με τον ίδιο τρόπο και το 2006 την εσωτερική πολιτική θεματολογία μας. Η μικροπολιτική σκοτώνει την πολιτική. Η καταγραφή της σκοτώνει τον ενθουσιασμό μας. Το θέμα του ανασχηματισμού π.χ., γύρω από το οποίο περιστρέφεται διαρκώς ο Τύπος, ενδιαφέρει μόνον τους αμέσως εμπλεκόμενους· τον κόσμο καθόλου. Αρκετά. Εμείς αποφασίσαμε ν’ αλλάξουμε ρότα μπας και σταματήσουμε να ανιούμε. Παύουμε να ασχολούμαστε με την μικροπολιτική και αρχίζουμε να ψάχνουμε πού ακριβώς φωλιάζει η πολιτική και ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα σήμερα. Ίσως το πιο κρίσιμο ζήτημα να εξακολουθεί να είναι το ποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα θα κερδίζει τις ανά τετραετία εκλογές. Ίσως ό,τι μεσολαβεί σε κάθε τετραετία να είναι ως εκ τούτου συναρπαστικό. Ίσως δηλαδή βαρεθήκαμε αδίκως. Ευελπιστούμε όμως, πως ίσως η αναζήτηση των αιτιών της ανίας μας, μας οδηγήσει στην επανανακάλυψη της πολιτικής. Τέλος, χωρίς να μεταβάλλουμε το ιδεολογικό μας στίγμα, θα προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε εφεξής τον όποιο κομματικό οπαδισμό μας, καθώς η οπαδική θέαση της πραγματικότητας φαντάζει πια παράταιρη και κατάλοιπο περασμένων εποχών.
Η αλήθεια όμως είναι ότι όλα αυτά δεν είναι δικές μας σκέψεις, η αλήθεια είναι ότι δεν βαριόμαστε καθόλου. Πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, όταν μπήκαμε σε έτος δημοτικών εκλογών;

(Στην Κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία» διάβασα ότι τρία χρόνια πριν ο Ουμπέρτο Έκο προέβλεπε: «Στον νέο ολοκληρωτισμό δεν αντιτάσσεται κανείς παίρνοντας τα βουνά, αλλά μπαίνοντας "on line"».

Ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό του προφήτου, στα σημερινά «ΝΕΑ» διάβασα ότι είμαστε οι «αντάρτες» του Ίντερνετ.

Γου-ά-ου.

«Ένα ποστάκι σου ήρθε και σε μένα

Ένα ποστάκι σου απ' τα ξένα

Απ' αυτά που κρατάν οι φοιτητές

Απ' αυτά που ξεσκίζει ο χαφιές

Απ' αυτά που κρεμάν οι φοιτητές

Στην καρδιά τους

Τσε Γκεβάρα, Τσε Γκεβάρα».

Άρη Βελουχιώτη - Τσε Γκεβάρα - Κώστα Γκόντζο παίρνουμε τη σκυτάλη από Σας.

E-death στους Μοναρχοφασίστες και στον Άγγελο Μπασινά).

Ο Κράχτης

Η φωτογραφία είναι από νεοπαγές εμπορικό κέντρο της οδού Πανεπιστημίου, όπου ειδικά για τις ημέρες των εορτών, ανάμεσα σε ξυλοπόδαρες και μικρές μπάντες, επιστρατεύτηκε ως κράχτης και ο ανωτέρω κύριος, ο οποίος -σαν τσολιάς έξω από ψητοπωλείο της Βάρης- περιφερόταν έξω από την είσοδο και κουνώντας ένα λευκό μαντίλι φώναζε παθιασμένα "ΑΤΤΙCA! ATTICA!".

Moλονότι είχε κληθεί να τον συνδράμει στο έργο του, ο Τζων Καζάλ δεν κατόρθωσε να παραστεί λόγω θανάτου.

Η μνήμη του όμως θα είναι όντως αιωνία.

Λάβετε, φάγετε.

Απ' το πρωτοχρονιάτικο πάρτι περίσσεψαν ετούτα εδώ τα σαντουιτσάκια. Το ιστολόγιό μας -σεσημασμένο άλλωστε εδώ και μια δεκαετία για τις ανθρωπιστικές του ευαισθησίες- τα προσφέρει με το παρόν ποστ στους όπου γης φτωχούς και πεινασμένους, για να τα τσιμπολογήσουν από την φωτογραφία και να μην ξεκινήσουν τη νέα χρονιά με αδειανό στομάχι.