Οι φλέβες στον λαιμό της

Ίσως κατηγορώ ως σνομπ άλλους και έχω καταντήσει ο ίδιος. Πιστεύω όμως πως το «Καληνύχτα και Καλή Τύχη», μπροστά στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», το «Ιnsider» ή το «Quiz Show», μοιάζει με φτωχό -αν και αξιοπρεπέστατο- συγγενή.

Η ταινία τα βάζει με την αντικομμουνιστική υστερία του Μακαρθισμού (δηλαδή με την αντιτρομοκρατική υστερία του Μπουσισμού), τα βάζει με την παγίωση ήδη από την δεκαετία του 50 του αμιγώς εμπορικού - διασκεδαστικού χαρακτήρα της τηλεόρασης εις βάρος ενός παράλληλου παιδαγωγικού - επιμορφωτικού χαρακτήρα, τα βάζει, τέλος, με την αντικαπνιστική ορθότητα, καθώς σπαταλά το μισό μπάτζετ της σε κούτες τσιγάρων που καπνίζονται αρειμανίως επί 1 1/2 ώρα.

Καλά όλα αυτά αλλά αναμενόμενα. Οι αληθινές ρήξεις έρχονται πάντα από εκεί που δεν τις αναμένεις: το -κατά τη γνώμη μου- πιο τολμηρό και αντίθετο στο ρεύμα στοιχείο της ταινίας δεν είναι παρά οι πεταγμένες φλέβες στον λαιμό και οι ρυτίδες στο πρόσωπο της δευτεραγωνίστριας.

Γιατί το χόλιγουντ τα έχει ξαναβάλει και με τον Μακάρθι και με την τηλεόραση και με την πολιτική ορθότητα. Με την αρχή της γήρανσης των γυναικών όμως όχι· ιδιαίτερα τώρα που τα λίφτιγκ και τα μπότοκς ξορκίζουν ακόμη περισσότερο το φάντασμα του γήρατος.

Οι πρωταγωνίστριες είναι είτε απαστράπτουσες είτε εντελώς γριές. Το κρίσιμο σημείο του σπασίματος της ομορφιάς, της αρχής της μέσης ηλικίας, του φυσιολογικού μεγαλώματος πάντοτε απωθείτο.

Μια γυναίκα μεγαλώνει φυσιολογικά και ο Κλούνεϊ μας τη δείχνει.

Κλείνω τ' αυτιά μου στη συνεχή βοή των δημοσιογραφικοπολιτικών ομιλιών και διακρίνω πίσω από τους πανταχού παρόντες καπνούς των τσιγάρων έναν γυναικείο λαιμό που δεν ντρέπεται να μας πει την ηλικία του, δεν φοβάται να ομολογήσει ότι, ναι, οι άνθρωποι γερνούν.