Το φαιδρό θαύμα

Παλιότερα τα πράγματα ήταν πιο απλά. Παλιότερα ήσουν ο πρωταγωνιστής του έργου κι ο παιδικός σου φίλος συμπρωταγωνιστούσε. Εντάξει, είχε ένα μπαμπά, αλλά ο μπαμπάς υποδυόταν τον μπαμπά του ήρωα, δεν διεκδικούσε ισοτιμία. Οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι, σαφείς και παγιωμένοι.

Όταν κρατάς στα χέρια σου το παιδί του παιδικού σου φίλου, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Το παιδί δεν υποδύεται το παιδί του ήρωα. Το παιδί παίρνει τα φώτα από τον ως τότε πρωταγωνιστή, όχι για να τα στρέψει επάνω του, αλλά για να τα στρέψει σε ολόκληρη την σκηνή.

Μια σκηνή όπου ερχόμαστε για να φύγουμε· όπου ερχόμαστε για να φέρουμε άλλους μετά από μας - τους επόμενους· όπου έχουμε ακριβώς όση σημασία είχε ο προπάππους μας, ο παππούς μας, ο πατέρας μας, ο γιος μας, ο εγγονός μας, ο δισέγγονός μας. Εξίσου ασήμαντοι όλοι, εξίσου πιόνια στο παιχνίδι της ζωής, εξίσου μάρτυρες του θαύματος της αναπαραγωγής.

Όταν κρατάς στα χέρια σου το παιδί του παιδικού σου φίλου, συνειδητοποιείς ότι το έργο δεν φτιάχτηκε για σένα, αλλά ότι εσύ φτιάχτηκες για το έργο.

Θα μου πεις, δεν το 'ξερες; Όχι, δεν το 'ξερες. Το ήξερες θεωρητικά· ως πληροφορία που δεν είχε επαληθευτεί.

Βάζεις πουλί - βγαίνει παιδί. Φαίνεται φαιδρό. Είναι φαιδρό. Είμαι φαιδρός.

Αλλά να. Κρατάω στα χέρια μου το παιδί του παιδικού μου φίλου. Κι αυτό το πλάσμα δεν υπήρχε μέχρι πρότινος. Και με δεδομένη αυτή την καινούρια ύπαρξη να με νοιάξει τι; Η απύθμενη κοινοτοπία των όσων λέω; Η απύθμενη φαιδρότητά τους; Μα πόση σημασία να έχουν όλα αυτά, όταν το έργο δεν φτιάχτηκε για μένα;

Τόσο εκτός του πνεύματος της εποχής τα μωρά, μα και τόσο εντός της πραγματικότητας της εποχής.

Γιατί δεν τα γεννά κανένα πνεύμα και καμία λογική.

Απλοί εντολοδόχοι είμαστε.

Εντολοδόχοι ζωοδότες, ενίοτε αμφισβητούντες, μα πάντοτε τεκνοποιούντες.

Goodnight and Good Luck.