Αγγελοκυνηγητό

Βλέπω να τρέχουν δυο κοριτσάκια με φτερά αγγέλου. Το ένα το πρωτοείδα να τρέχει έντεκα χρόνια πριν, σε μια μεγάλη οθόνη, μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, τέρμα Μαυρομιχάλη. Το άλλο το πρωοτοείδα να τρέχει λίγες μέρες πριν, σε μια μικρή οθόνη, μέσα σε ένα φωτεινό ιστολόγιο, τέρμα Καλαισθησίας

(http://helioscope.net/blog/index.php).

Κλέβω εν ψυχρώ και δίχως άδεια τις δυο φωτογραφίες. Αν μου κάνουν αγωγή θα υπερασπισθώ τον εαυτό μου λέγοντας ότι η ομορφιά δεν ανήκει ποτέ στους πνευματικούς ιδιοκτήτες της. Άπαξ και ελευθερωθεί και κυκλοφορήσει, η ομορφιά γίνεται κτήμα όλων· όλων όσων αγγίζει τουλάχιστον.

Βλέπω να τρέχουν δυο κοριτσάκια με φτερά αγγέλου και -οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν τραβήχθηκε η πρώτη φωτογραφία- είναι απολύτως σαφές ότι τρέχουν και τα δύο μαζί. Παίζουν αγγελοκυνηγητό. Όταν κουραστούν, θα πιαστούν χέρι - χέρι και θ' αρχίσει το ένα να λέει ιστορίες στο άλλο, για το αν τελικά μιμείται η τέχνη τη ζωή ή το αντίστροφο.

«Τα περιστέρια μου ξεφύγανε. Πάντα μου ξεφεύγουν» θα λέει το πάνω.

«Η μαμά μου δεν μιλά. Μόνο παίζει πιάνο» θα απαντά το κάτω.

«Όταν τα περιστέρια βγαίνουν από το πλαίσιο της φωτογραφίας, πού πηγαίνουν, για πού πετούν;».

«Όταν το πιάνο σε φωνάζει στο βυθό, πώς ξανααναπνέεις;».