185ος Νόμος της Μπλογκόσφαιρας

Μπροστά μου περπατάει ένας πενηντάρης με λευκό μπουφάν και μαύρο περιβραχιόνιο στο αριστερό μανίκι. Σκέφτομαι ότι όταν ήμουν μικρός έβλεπα συχνά - πυκνά στο δρόμο άντρες με τέτοια σημάδια πένθους· τώρα βλέπω σπάνια. Το ίδιο και γυναίκες με μαύρα. Ίσως θα μπορούσα να γράψω κάτι για το μαύρο της μόδας που αντικατέστησε το μαύρο του πένθους, ίσως θα μπορούσα να αναρωτηθώ αν η μη εξωτερίκευση του πένθους συνιστά έλλειψη σεβασμού προς το νεκρό ή, αντίθετα, έλλειψη υποκρισίας και επίδειξης: το πένθος δεν είναι ούτως ή άλλως εσωτερική υπόθεση; Μήπως από την άλλη το πένθος δεν πάει στην εποχή και πρέπει να εξαλείψουμε κάθε αποτύπωμά του; Μήπως η υπόμνηση του θανάτου λειτουργεί αποτρεπτικά για την επόμενη αγορά μας, μήπως η υπόμνηση του θανάτου χαλάει το πνεύμα του 7 Χ 24 καταναλωτικού πάρτι, μήπως η υπόμνηση του θανάτου μάς φαίνεται εξίσου σκανδαλώδης με το να αποκλειστούμε από το χιόνι και να μας κοπεί το ρεύμα; Μήπως θεωρούμε ότι μας υποσχέθηκαν έναν κόσμο γεμάτο με ρεύμα και άδειο από θάνατο;

Ναι, ίσως θα μπορούσα να μπουρδολογήσω εκτενέστερα για όλα αυτά, αλλά όλα αυτά ανήκουν στον έξω κόσμο, άρα δεν με πολυαφορούν, οπότε ξαναμπαίνω στο δικό μου, κοιτάζω για πολλοστή φορά τον αφαλό μου και με αφορμή αυτό διατυπώνω τον 185ο νόμο της μπλογκόσφαιρας, all rights reserved:

Όταν ένας μπλόγκερ βάλει ως στόχο ένα συγκεκριμένο αριθμό σχολίων είναι αντικειμενικά αδύνατο να τον επιτύχει: είτε λιγότερα θα έχει είτε περισσότερα. Αν δηλαδή συμπληρωθεί ο αριθμός που όρισε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει αμέσως μετά τουλάχιστον ένα ακόμη σχόλιο.