Πρακτική Αγάπη

"I don't like newspapers. I don't care for inexactitude and shallowness".
Έτσι έλεγε το «Βαθύ Λαρύγγι» στον Ρέντφορντ.

Εγώ πάλι αγαπώ τις εφημερίδες. Όχι γιατί δεν είναι ανακριβείς και ρηχές· συχνότατα είναι. Αλλά γιατί, που και που, φιλοξενούν αποκλίνουσες σκέψεις σαν αυτές:

«— Φοβίζει το παιδί η οικογένεια;
— Από βρέφος. Γιατί και η οικογένεια είναι εργαστήριο φόβου. Ενα μικρό στρατόπεδο όπου ο ένας φοβίζει τον άλλο. Παράγει παθολογική αγάπη για τους εντός της οικογένειας, αγάπη που καταντάει κακοήθης, αφού υποδουλώνει τον άλλο, δεν του αφήνει ελεύθερο χώρο να αναπνεύσει, και κακεντρέχεια για τους εκτός. Είναι τρομερό αυτό και είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας. Εχει διογκωθεί πια. Ισως γιατί η οικογένεια έχει πλέον οχυρωθεί σ’ ένα διαμέρισμα. Ενώ παλιότερα, στο χωριό, υπήρχε μια μέση κατάσταση, είχε ανάγκη ο ένας τον άλλο, κι αυτό δημιουργούσε μια πρακτική αγάπη. Τώρα δεν μοιράζεται ούτε η χαρά ούτε το πένθος. Γίνεται κάτι κακό. Κι αυτό το πληρώνουν οι νέοι κυρίως, που τους βλέπω στον δρόμο θλιμμένους σαν γέροντες - κάτι που μ’ εξοργίζει.

...

— Και πώς βλέπετε τη μοναχική ζωή σε ύστερα χρόνια;
— Δεν με απασχολεί. Υπάρχει το ψυχικό πέρας. Υπάρχουν και τα γηροκομεία. Όπου βρίσκει κανείς μια κοινωνικότητα υπέροχη. Βλέπω στο γηροκομείο της Ηγουμενίτσας, που είναι δίπλα στο σπίτι μου. Απολαμβάνουν οι γέροντες υπέροχη παρέα, θάλλουν όλοι. Τους βλέπεις αστειεύονται, τραγουδούν, χορεύουν - μια μάλιστα είχε βάλει το ράδιο και χόρευε κρατώντας την κλάρα μιας συκιάς κι οι άλλοι γύρω βαρούσαν παλαμάκια. Κάνουν καλαμπούρια υπέροχα. Σαν παιδιά. Γιατί λοιπόν βρίζουν το γηροκομείο οι άνθρωποι;».

(Από συνέντευξη του λογοτέχνη Σωτήρη Δημητρίου στην Καθημερινή της Κυριακής: http://www.kathimerini.gr

/4dcgi/_w_articles_civ_862625_15/01/2006_169740).