Everything he always wanted to do (but was too shy to ask)
O Γούντυ Άλλεν στο «Match Point» σκηνοθετεί τις σκηνές του φλερτ σαν μεγάλος σκηνοθέτης και τις σκηνές του σεξ (πλην της πρώτης) σαν τσοντόβιος: πουκάμισα που σκίζονται, αρωματικά λάδια που αλείφονται, γραβάτες που δένονται γύρω από τα μάτια.
Σκηνοθετεί τις κρυφές ματιές και την κοχλάζουσα επιθυμία σαν άνθρωπος που ξέρει και τις ερωτικές σκηνές σαν άνθρωπος που φαντασιώνεται.
Σκηνοθετεί σαν ειδήμων των παράνομων παθών, της λαχτάρας πριν την απαγορευμένη πράξη και της ενοχής και του κρυφτού μετά από αυτήν, αλλά και σαν θεατής ερωτικών σκηνών από άλλες ταινίες.
Όσο η λαγνεία παραμένει έγκλειστη στο πνεύμα των ηρώων, ο Γούντυ Άλλεν μας κολλάει έναν οικείο του πυρετό - τον πυρετό της λαγνείας του δικού του μυαλού. Όταν όμως η λαγνεία απελευθερώνεται και σωματοποιείται, δεν είναι πια το σώμα του αυτό που την υποδέχεται, δεν είναι πια ο ίδιος ο φορέας της, με αποτέλεσμα σκηνές μεγάλης αισθηματικής έντασης να δίνουν τη θέση τους σε σκηνές που βρίσκονται -αθέλητα- στα όρια της παρωδίας.
Μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε έναν άνθρωπο με τόσο ανελέητο αυτοσαρκασμό να σκίζει και στην πραγματικότητα πουκάμισα ή να παίζει και στην πραγματικότητα σεξουαλική τυφλόμυγα: μια εσωτερική φωνή θα τον ματαίωνε λέγοντάς του «σύνελθε, κοίτα πώς είσαι, μην το παίζεις επιβήτορας».
Μας είναι όμως πολύ πιο εύκολο να τον φανταστούμε να καψουρεύεται ανομολόγητα σταρ που παίζουν στις ταινίες του, μας είναι πολύ πιο εύκολο να τον φανταστούμε να αρχίζει να κοιτά ένοχα την θετή κόρη της γυναίκας του, όταν αυτή αρχίζει και μεταμορφώνεται από κορίτσι σε γυναίκα.
posted by Old Boy @ 6:22 μ.μ.
13 comments
13 Comments:
Και ποιά θα ήταν η εξήγηση αυτή;
είδα την ταινία και διαφωνώ μαζί σου...Νομίζω πως είναι από τις καλύτερες του...Δεν είναι λίγο άδικο να κρίνεις ένα έργο κάποιου καλλιτέχνη επειδή τον έχουμε συνηθίσει αλλιώς; Παρωδία για με θα ήταν στη θέση του Κρις που σκίζει πουκάμισα να βρισκόταν ο ίδιος ο Άλλεν!
Παπαρούνα, δεν είπα ότι δεν μου άρεσε η ταινία. Μου άρεσε. Για τις συγκεκριμένες σκηνές μίλησα.
Μcmanus, αυτή την φορά δεν μπορώ παρά να κάνω κι εγώ μπουχαχαχα :)
Μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε έναν άνθρωπο με τόσο ανελέητο αυτοσαρκασμό να σκίζει και στην πραγματικότητα πουκάμισα ή να παίζει και στην πραγματικότητα σεξουαλική τυφλόμυγα: μια εσωτερική φωνή θα τον ματαίωνε λέγοντάς του «σύνελθε, κοίτα πώς είσαι, μην το παίζεις επιβήτορας».
Λίγο ευγονικό το σχόλιο σας, μια και το να νιώθεις (και να είσαι) "επιβήτορας" είναι φαντασιακό, όχι υλικό φαινόμενο. Η λέξη επιβήτορας εδώ είναι επιλεγμένα άκομψη, παθιασμένος εραστής ακούγεται καλύτερα.
Και ένας κακόμοιρος κοιλαράς μπάτσος της επαρχίας μπορεί να σχίσει πουκάμισα: ο έρωτας μεταμορφώνει. Δηλαδή, και να μην το πράξει, το σημαντικό είναι πως φτάνει σε μια σφαίρα που θα μπορούσε και να το έκανε.
Αυτά ως σχόλια στο σχόλιο, δεν έχω δει την ταινία.
Η ταινία έχει κάτι "πλαστικό" (με την έννοια του pvc - επιφανειακό) στους διαλόγους, στη διακόσμηση, στο κάστινγκ, στον τρόπο που παίζουν οι ηθοποιοί, και, επίσης στις ερωτικές σκηνές. Εγώ το είδα σαν παρωδία συνολικά, αλλά περίεργη παρωδία που καταφέρνει και σε πείθει, από κάποιο σημείο και μετά, οτι δεν είναι τέτοια. Οι ερωτικές σκηνές ενσωματώθηκαν μια χαρά στο concept (αν αυτό ήταν το concept και δεν κατάλαβα τελείως λάθος). Δεν βλέπω γιατί σε χάλασαν.
Επιπλέον, πρέπει να βγάλουμε το καπέλο μας στον Άλλεν για την εικόνα της Γιόχανσον σε κατάσταση λύσσας (που συνιστά αριστούργημα). Δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει αυτό τον σταθμό στην καριέρα του, (εκτός αν σκηνοθετήσει Belucci).
Ψυχρολουσία ήταν για μένα αυτό το σχόλιό σου, old-boy!Τόσο στενόμυαλη οπτική δεν την περίμενα. Ποιό είναι το γελοίο κι η παρωδία στο πάθος?Ειλικρινά δεν το "πιάνω" το νόημα αυτών που λες!Κατ' αρχήν δεν είναι ο ίδιος ο Άλλεν ο πρωταγωνιστής-δεν το πρόσεξες?-που σκίζει τα ρούχα και παθιάζεται τόσο που εσύ γελάς, αλλά και πάλι, δεν έχει ο κοντοστούπης, νευρωτικός 70άρης δικαίωμα στον έρωτα και το πάθος?
Εγώ αλλού το βρήκα το νόημα της ταινίας κι όχι στα πηδήματα. Στον ρόλο της τύχης και των συμπτώσεων στην εξέλιξη των γεγονότων. Στην αγριότητα που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Στα κρυμμένα μυστικά. Εσύ μόνο τις μπλούζες που σκίζονταν είδες?????
"Εσύ μόνο τις μπλούζες που σκίζονταν είδες?????"
ΛΟΛ
Πριν από πολλά χρόνια, ο Νίκος Δήμου εξέφρασε την άποψή του για το περιοδικό "Τέταρτο" λέγοντας ότι το "Playboy" ήταν πιο σοβαρό περιοδικό, εαν δεν κοίταγε κανείς τα γυμνά.
Του απάντησε όπως έπρεπε ο Χατζιδάκις.Τόσα χρόνια έχουν περάσει κ ακόμη γελάω με την απάντηση που του έδωσε.
Εσείς πώς κ διαβάσατε μόνο για τις μπλούζες που σκίζονται;
Κι όμως, την απάντηση του Χατζιδάκι-και τη δική σου,ξεκάθαρα-δεν μας την είπες...Το λακωνίζειν εστί φιλoσοφείν αλλά όχι έτσι!
Big fat opinion, δες αν θες αυτό το ποστ: http://old-boy.blogspot.com/2005/08/blog-post_18.html και θα καταλάβεις ότι συμφωνούμε. Δες μίλησα για το σώμα του Άλλεν σκέτο. Μίλησα για «έναν άνθρωπο με τόσο ανελέητο αυτοσαρκασμό». Μακριά λοιπόν από μένα ο ευγονισμός και συνυπογράφω όσα πολύ σωστά λες στο σχόλιο σου.
Οrfan, κι εγώ το νόημα της ταινίας το βρήκα εκεί που λες. Δεν έκανα συνολική αποτίμηση της ταινίας όμως, ούτε είμαι κινηματογραφικός κριτικός. Μίλησα για ένα συγκεκριμένο θέμα. Για τα περί δικαιώματος του 70ρη στο πάθος, σε παραπέμπω και σένα στο ποστ που αναφέρω και στον big fat opinion.
Lazopolis, ομολογώ ότι η δική σου άποψη είναι πολύ προωθημένη :) Η ταινία συνολικά ως παρωδία; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ.
Η επίκληση της απάντησης που έδωσε ο Χατζηδάκις,the orfan, θα ήταν logical fallacy με ονοματεπώνυμο: appeal to authority θα λεγόταν.
Στο σχόλιο μου, εκεί που λέει «Δες μίλησα για το σώμα του Άλλεν σκέτο», ήθελα να πω «Δεν μίλησα για το σώμα του Άλλεν σκέτο».
Για την ακρίβεια, παρωδία της (τηλεοπτικου επιπέδου) ευτυχίας της μεγαλο-αστικής τάξης. Αλλά παρωδία ως το σημείο που ο πρωταγωνιστής καλείται να πάρει τις αποφάσεις του (ως τη συζήτηση μ'αυτόν τον παλιό φίλο στο παρκάκι του Soho). Από κει και μετά το τραγικό κυριαρχεί (και η ταινία βελτιώνεται).
Νομίζω ότι τους αντιμετώπισε εξ' αρχής σοβαρά όλους.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home