Δυσφημώντας τον Οίκτο
Έγινε χθες μια εκδήλωση υπέρ των ατόμων με αναπηρία και ξαναδιάβασα και ξαναάκουσα το γνωστό τροπάρι της εποχής· το τροπάρι που μας λέει πόσο ανεπίτρεπτο συναίσθημα είναι ο οίκτος απέναντι στους ανθρώπους αυτούς· το τροπάρι που χρησιμοποιεί λέξεις όπως «άτομα με ειδικές ικανότητες» και «πολιτισμός της διαφορετικότητας».
Από χωριό δεν είμαι, αλλά και πάλι όλα αυτά αδυνατώ να τα καταλάβω. Πότε αποφασίστηκε ότι το πρόβλημα δεν είναι η αναπηρία, αλλά η λέξη με την οποία θα την αποκαλέσουμε; Πότε αποφασίστηκε ότι το πρόβλημα απαλύνεται με τη δημιουργία μιας σειράς ευφημισμών; Αν βαφτίσεις τον ανάπηρο χθες «άτομο με ειδικές ανάγκες» και σήμερα «άτομο με ειδικές ικανότητες» τι ακριβώς κερδίζεις; Θα πληγωθεί λιγότερο; Αυτό τον πληγώνει λοιπόν; Η ονομασία του τέρατος κι όχι το τέρας καθαυτό;
Ποιός δυσφήμισε τον οίκτο; Όταν δω έναν άνθρωπο να είναι χαζός ή τυφλός ή παράλυτος να μην τον λυπηθώ; Τι ακριβώς μας ζητάνε; Να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι; Να συμπεριφερθούμε στον άλλο σαν να μην τρέχει τίποτα; Αφού τρέχει. Από τον οίκτο θα ξεκινήσεις και μετά, αν τυχόν περάσεις χρόνο μαζί του, θα αρχίσεις σιγά σιγά να βλέπεις λιγότερο το πρόβλημα και περισσότερο τον άνθρωπο, λιγότερο το σώμα και περισσότερο την ψυχή. Aυτό μπορεί να γίνει μόνο σταδιακά όμως· όχι αμέσως.
Θυμάμαι την μέρα που πήγα στους Παραολυμπιακούς. Βλέποντας εκ του σύνεγγυς Παραολυμπιακούς, βλέποντας αυτό το πανηγύρι των λειψών, βλέποντας να παρελαύνουν από μπροστά σου τυφλοί, τετραπληγικοί, ημιπαράλυτοι κ.ο.κ., όση πλύση εγκεφάλου και να σου έχουν κάνει, με όσα καντάρια πολιτικής ορθότητας και να σε έχουν ποτίσει, ο άνθρωπος μέσα σου αντιδρά και σε πιάνει η καρδιά σου. Aν ο αθλητισμός έχει δύο βασικά νοήματα, αφενός την ανάδειξη του ταχύτερου, του δυνατότερου, αυτού που πηδά πιο ψηλά και αφετέρου την υπέρβαση του κάθε αθλητή στη δική του μάχη με τα δικά του όρια, τότε οι Παραολυμπιακοί αγώνες είναι αναμφίβολα αθλητισμός, ως προς το δεύτερο αυτό νόημα. Η μάχη του ανάπηρου αθλητή με το δικό του σώμα, με τις δικές του επιδόσεις, είναι ενδεχομένως πιο αξιοθαύμαστη και πιο αξιέπαινη και από αυτή του αρτιμελή αθλητή. Ως προς το πρώτο νόημα όμως τι γίνεται; Αν για ένα δεύτερο κλείναμε τα μάτια και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν αναβολικά (ούτε στους αγώνες των αρτιμελών, ούτε στων μη αρτιμελών), o αθλητής είναι ένα πρότυπο ρώμης, είναι αυτός που κάνει ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε οι υπόλοιποι, και ο ανταγωνισμός λαμβάνει χώρα μεταξύ των υγιέστερων και τα δυνατότερων σωμάτων. Υπό αυτήν την έννοια ο αθλητισμός των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες συνιστά από τη φύση του μια αντίφαση, ίσως και μια ανωμαλία. Πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι αγώνες; Αναμφίβολα ναι. Οι άνθρωποι αυτοί αξίζουν τον μεγαλύτερο θαυμασμό μας; Αναμφίβολα ναι. Οι αγώνες δεν τους προσφέρουν μια εξαιρετική διέξοδο; Αναμφίβολα ναι. Ωστόσο, μην μας λέτε ότι οι ανάπηροι αθλητές «δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους αρτιμελείς», μην μας ζητάτε να εκστασιασθούμε από τις επιδόσεις τους και τα ρεκόρ τους. Σύμφωνοι, δεν παρακολουθούμε ανάπηρους. Παρακολουθούμε ανάπηρους αθλητές. Αλλά μην προσπαθείτε να μας πείσετε ότι παρακολουθούμε απλώς αθλητές. Όσο χώρο και αν πιάνει στην καρδιά μας το δέος και η συγκίνηση, πρώτο και κύριο συναίσθημα παραμένει ο οίκτος και η κατάθλιψη. Ο τυφλός ολυμπιονίκης παραμένει τυφλός, ο ανάπηρος ολυμπιονίκης παραμένει ανάπηρος. Καθόλου δεν αποκλείεται να περνά στη ζωή του πολλές ευτυχισμένες ώρες· ίσως περισσότερες από πάρα πολλούς αρτιμελείς. Δεν θα αντάλλασσε όμως τη δική του ευτυχία με τη μιζέρια ενός αρτιμελή προκειμένου να μπορεί και πάλι να δει και πάλι να περπατήσει;
Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις απόλυτα σουρεαλιστικές στιγμές: Έβλεπα να τρέχουν στο ΟΑΚΑ οκτώ άνθρωποι με σπαστικές κινήσεις και στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης, οκτώ άνθρωποι που ο Θεός τους χτύπησε κατακούτελα, και ένα στάδιο γύρω μου να φωνάζει "ΕΛΛΑΣ - ΕΛΛΑΣ" επειδή δύο από αυτούς ήταν Έλληνες.
posted by Old Boy @ 6:02 μ.μ.
48 comments
48 Comments:
Με την άδειά σας ο αντίλογος, δηλαδή κάτι που χα γραψει προ τριετίας σε μια αγαπημένη λίστα:
Λεω πως, δεν είναι το μίσος το αντίθετο της αγάπης. Είναι ο οίκτος. Το μίσος σου αφήνει τη δυνατότητα να αγαπήσεις -είναι πάθος, ακρότητα κι άρα μπορεί να μεταλλαχθεί, να γεννηθεί από αυτό έτερο πάθος. Είναι σαν αυτό που έλεγε ο Φλωράκης για τη δεξά της δεξάς και τν αρ'στερά τς αρ'στεράς, ένα πράμμα.
Ο οίκτος όμως -ο οίκτος είναι χλιαρός. Αμετακίνητος αντίπαλος, δε μετουσιώνεται, έχει άλλοθι και αποδοχή κι ας είναι όσο μακρυά μπορεί να είναι κάτι απ την αγάπη. Ο οίκτος (κι η αυτολύπηση- το άλλο του πρόσωπο)είναι η δικαιολογία όσων φοβούνται την αγάπη - το φριχτό πρόσωπο του εχθρού.
"Πόσο λυπάμαι!". Ενοχή και αλαζονεία μαζί. Κι όμως, αρκεί αυτό το "πόσο
λυπάμαι" σε τόσους πολλούς...
Ο σαρκωμένος Θεός, που δείχνει ξεκάθαρα την ανθρώπινη φύση Του σε μια σειρά ενεργειών, που οργίζεται, αρνείται, μετανοεί, περνα από 40 κύματα στην έρημο, δε νοιώθει ποτέ (ποτέ!) οίκτο - όπως συμβαίνει πάντα μ όποιον ξέρει ν ακούει. Είναι το απόν συναίσθημα. Δεν ταιριάζει ούτε στη θεία φύση ούτε στην ανθρώπινη. Είναι διαστροφή, πρόφαση στην αμαρτία, ένα άθλιο εφεύρημα για τη δολοφονία της αγάπης.
..αντε να τα εξηγήσεις αυτά σε ένα τζούνιορ, που του 'παν στο σχολείο για τα "καϋμένα παιδάκια", που δε σκέφτηκαν να του μιλήσουν για τ' αγαπημένα παιδιά της Αφρικής. Κι ύστερα το δίδαξαν να εξαγοράζει με τριάντα αργύρια τις τύψεις του... Είναι πολύ σημαντική η προσευχή, τελικά- ακόμη κι αν δεν πιστεύεις πρέπει να τη διδάσκεις, λέω. Για να μαθαίνουν τα τζούνιορς πως η
καρδιά τους κι ο χρόνος τους μπορούν να δώσουν πιο πολλά απ το πορτοφόλι
τους... κι όταν ανοίγουν το πορτοφόλι τους να μη γνωρίζει η δεξιά τους τι
ποιεί η αριστερα τους (αυτό το είπαν στο Χαρίλαο?)
Aγαπητή Μιραντολίνα, ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος ο αντίλογος (πόσο μάλλον όταν είναι τέτοιου επιπέδου). Δεν συμφωνώ βέβαια ότι ο οίκτος δεν ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση και ότι είναι διαστροφή. Νομίζω είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας συναίσθημα και απόλυτα φυσικό. Διαφωνώ επίσης ότι δεν μπορεί να μετουσιωθεί αύριο σε αγάπη. Εσείς όταν βλέπετε κάποιον με πρόβλημα αναπηρίας δεν πιάνεται η καρδιά σας; Δεν τον λυπάστε; Τον αγαπάτε αυτόματα;
Ν' αγιάσει το στόμα σου, παλιόπαιδο!
Δεν ξέρω αν είμαι σκληρή, ολ βόυ, αλλά όχι, δεν πιάνεται η καρδιά μου.
Μικρότερη είχα πρόβλημα ακόμη και να κοιτάξω έναν άνθρωπο με αναπηρία και κυρίως με δυσμορφία. Είχα μεγάλο πρόβλημα ειδικά με τους δύσμορφους ανθρώπους.
Πιστεύω σήμερα ότι ο "οίκτος" κι η δήθεν λεπτότητά μου (γιατί έτσι ερμηνεύονταν η συμπεριφορά μου) ήταν "ξόρκισμα" του κακού και των προσωπικών φόβων μου.
Το "απόλυτα φυσικό" για μενα είναι η εκδήλωση της αλληλεγγύης και του ανθρώπινου συνεργατικού πνεύματος όπου ο αδελφός έχει ανάγκη. Νομίζω συγχέουμε συχνα την αλληλεγγύη με τον οίκτο, δηλαδή.
Η αγάπη είναι ο δύσκολος δρόμος. Όταν τη βρεις, όλα μετουσιώνονται σε αυτήν. Εγώ είμαι ελαττωματική και τσιφτευτελής, ως γνωστόν. Αλλά, Δόξα τω Θεώ, οίκτο δε νοιώθω πια (βεβαίως, μεγαλη κουβεντα μη πεις κλπ κλπ).
[Είχε γράψει κι ο Μπαζίνας ένα εξαιρετικό περί τον οίκτο και τους λόγους που δεν ταιριάζει στον πολιτισμένο άνθρωπο. Θα το ζητήσω από τον Ακίνδυνο, που είναι συλλέκτης Μπαζίνα. Ελπίζω να το έχει.]
Συμφωνώ με mirandolina. Θαυμάζω τους ανθρώπους, που απέναντι σε μία αντικειμενική δυσκολία παλεύουν και βάζουν στόχους. Ενώ αντίθετα λυπάμαι τον εαυτό μου που κρύβεται πίσω από φαιδρές δικαιολογίες. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως δεν έχει σημασία τόσο να είμαστε political correct, όσο το να προσφέρουμε αγάπη και σεβασμό στα άτομα που έχουν τέτοιου είδους δυσκολίες, διότι απλά το αξίζουν.
Μιραντολίνα, κατ' αρχήν πολύ ευχάριστη έκπληξη το ότι μνημονεύεις Μπαζίνα. Για όσους δεν ξέρουν ο Ηλίας Μπαζίνας είναι αρθρογράφος του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Επί της ουσίας τώρα, δεν αμφισβητώ ότι εσείς φέρεστε με τον τρόπο που λέτε. Αλλά αυτό που κάνετε εσείς ξεπερνά τον μέσο άνθρωπο. Οπότε, Ελισσάβετ, ο οίκτος δεν αποτελεί φαιδρή δικαιολογία, αλλά πραγματικότητα. Δεν αντίκειμαι στο πέρασμα από τον οίκτο στην ενεργή βοήθεια (πόσο μάλλον όταν δεν νομίζω ότι το ένα αποκλείει το άλλο), αντίκειμαι στο να λέμε ότι ο οίκτος είναι επιλήψιμος και ότι το φυσιολογικό είναι να φερόμαστε σαν χαζοχαρούμενοι απέναντι σε άτομα με τέτοιου είδους προβλήματα. Και αυτό, αγαπητέ passenger, νομίζω ότι είναι σύμπτωμα της εποχής και δεν ανάγεται στον Χριστιανισμό. Η πολιτική ορθότητα δεν αντιπαραβάλλει στον οίκτο την αγάπη (όπως κάνει η Μιραντολίνα) αλλά αντιπαραβάλλει στον οίκτο έννοιες όπως «αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου», «ισότιμη αντιμετώπισή του» κλπ, πρεσβεύοντας ότι πρέπει να προσποιούμαστε πως ο άλλος δεν έχει πρόβλημα αλλά είναι μες την τρελλή χαρά επειδή μένοντας ανάπηρος μπόρεσε να αναπτύξει το ταλέντο του στη ζωγραφική. Επαναλαμβάνω: μπορεί ένας ανάπηρος να είναι δέκα φορές πιο ευτυχισμένος από μένα και σας. Αυτό δεν αναιρεί ότι έχει στερηθεί τη δυνατότητα να λειτουργεί ως πλήρης άνθρωπος, αυτό δεν σημαίνει ότι βλέποντας έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να κουνηθεί ή να δει, δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό να τον λυπηθούμε.
Πρώτα το υστερόγραφο κι ο φόρος τιμής: Ο Ηλίας Μπαζίνας είναι ένας ιδιαίτερα μορφωμένος και ευφυής δημοσιογράφος και φαίνεται και βαθιά ηθικός και λαϊκός άνθρωπος από τα γραπτά του. Μ αρες πολύ. Να καταλάβεις, μέχρι κι η παοκτζίδικη ύπαρξή μου μόνο μια φορά κατόρθωσε να διαφωνήσει μαζί του (στα περί τανγκο -- το λέει ο χορός του κερατά!)
Μου έδωσες ένα εξαίρετο επιχείρημα με την τελευταία σου λέξη. Λες "λυπηθούμε". Αυτό είναι εκ της λύπης. Εκ του οίκτου είναι το "οικτίρω". Λεπτομέρειες θα μου πεις, αλλά η ελληνική έχει τον τρόπο της. Τα άλλα θα τα αφήσω στο Μπαζίνα :-)
Ή άποψή μου ταυτίζεται με το ποστ.
Το να ξορκίζουμε την αναπηρία βαφτίζοντάς την από ειδική ανάγκη σε ειδική ικανότητα μάλλον αποτελεί μεγαλύτερο μπέρδεμα της ελληνικής γλώσσας.
Είναι βαθειά ανθρώπινο το να νιώθεις οίκτο για τα άτομα αυτά,όμως δεν σημαίνει ότι τον εξωτερικεύεις κιόλας,δυσχεραίνοντας έτσι τη θέση τους,και δεν αναιρεί την θετική προσέγγιση,ούτε τη δυνατότητα να μετουσιωθεί σε αγάπη.Είναι εμφανές το πνεύμα του ποστ και δεν χωρά παρερμηνεία.
Την σοβαρή αναπηρία,κινητική ,νοητική,δεν μπορείς να την αγνοήσεις,φυσικά και δεν θα την προτάξεις ούτε θα την τονίσεις.Το να δείξεις την αλληλεγγύη σου είναι επιβεβλημένο και κατανοητό,όπως και το να βοηθήσεις αν κληθείς.Από εκεί και πέρα η διαπροσωπική σχέση είναι που θα δημιουργήσει την αγάπη.Το πρόβλημα όμως υπαρκτό πάντα στις ενδόμυχες σκέψεις θα προκαλεί οίκτο,συμπόνοια.Γιατί δεν πρόκειται για ειδική ικανότητα αλλά για μια συγγενή ή επίκτητη αναπηρία,που ο καθένας απεύχεται.
Όταν λυπάσαι έναν άνθρωπο, προσβάλλεις την αξιοπρέπειά του. Δεν του δίνεις το δικαίωμα να είναι ίσος με εσένα. Επίσης, οι "πολίτικαλ κορέκτ" χαρακτηρισμοί μπορεί συχνά να μην είναι πετυχημένοι, όμως η λέξη "ανάπηρος" δεν αποφορτίζεται έτσι ξαφνικά, μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία (θέλει να) κάνει πρόοδο στο πώς αντιμετωπίζει την περίπτωσή του. Είναι ένα χρήσιμο τέχνασμα δηλαδή (που φυσικά είναι δώρον άδωρον αν δε συμβαδίζει με έργα). Γενικώς συμφωνώ πολύ με τη Μιραντολίνα.
Heba, η θετική προσέγγιση δεν είναι πάντα δεδομένη στην επαφή πολλών με αναπήρους ή ασθενείς.
«Το να δείξεις την αλληλεγγύη σου είναι επιβεβλημένο και κατανοητό, όπως και το να βοηθήσεις αν κληθείς».
Κι αν δεν κληθείς να βοηθήσεις, λέω, έτσι όμως που να μη φαίνεται ότι βοηθάς – κάποτε ξέραμε πως έτσι φέρονται οι καλοί κι οι ήρωες, το κάνουν στα παραμύθια με τα οποία μεγαλώνουμε και θέλαμε να τους μοιάσουμε. Τώρα δεν ξέρω αν ξέρουμε ποιοί είμαστε πια.
Κι εδώ είναι η μεγάλη μου ένσταση: αυτό το «επιβεβλημένο» - θεωρώ από την κοινότητα-- οι σημερινές μας κοινότητες το επιβάλουν? Αποτελεί μέρος της κοινοτικής μας ηθικής? Έχει η ελληνική κοινωνία στα αστικά κέντρα αναπτύξει εκείνο τον ιστό σχέσεων που κάποτε επέτρεπε το κατ εσέ κι εμέ «επιβεβλημένο» να αποτελεί τον φυσικό κοινοτικό κανόνα? Αν όχι, πως θα προστατευθούν ή βοηθηθούν οι άνθρωποι με αναπηρίες? Σε ποιούς αφήσαμε αυτό το έργο, που ήταν δικό μας? Και τι περιμένουμε μετά απ αυτό? Όλα αυτά πρέπει να περιμένουν την ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων για να απαντηθούν με την έννοια του "ένας προς ένα" ή με την έννοια του σεβασμού του προσώπου?
Συγγνώμη αν ρωτώ πολλά, μα είναι ακριβώς γιατί αυτό το ποστ θέτει μερικά σημαντικότατα θέματα.
(Στο θέμα περί πολίτικαλ κορέκτ δεν αναφέρθηκα, for the record,λοιπόν, έχω και παλαιότερον δηλώσει P.I.G. – Politically Incorrect Greek.)
Το ότι λυπάσαι έναν άνθρωπο δεν συνεπάγεται πως το δημοσιοποιείς.
Άλλωστε κανείς δεν ζητά,ούτε θέλει τη λύπησή μας.Τα συναισθήματα όμως γεννιούνται δεν τα
παραγγέλνουμε.Η "διαχείρισή" τους είναι που μας διαφοροποιεί και μας χαρακτηρίζει,διαμορφώνοντας την συναισθηματική μας προσωπικότητα.
Το να μην νιώθουμε τίποτε οδυνηρό,κανένα οίκτο βλέποντας ένα ντάουν ή ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση,και να πείθουμε τον εαυτό μας ότι οκ μια ιδιαιτερότητα είναι,δεν νομίζω πως είναι φυσιολογικό.
Το θέμα που συζητάμε δεν είναι τι θα κάναμε ως ειδικοί,αλλά πως αντιδρούμε ως παρατηρητές.
Το να φερόμαστε φυσιολογικά είναι άλλο θέμα.Ειδικά όταν δεν τίθεται θέμα νοημοσύνης.Γιατί όντως η αξιοπρέπεια του άλλου δεν επιτρέπει "εισβολή" στον κόσμο του και στο πρόβλημά του.Τη βοήθεια τη δίνεις όταν στη ζητούν,τη συμπάθεια όταν το νιώθεις ανάλογα με την ευαισθησία σου, και την αγάπη όταν είσαι έτοιμος, όταν μπορείς..
Εγώ θα συμφωνήσω με τον Old Boy. Πρώτα πιάνεται η καρδιά σου και μετά βάζεις μπροστά τις λογικές και άλλες συναισθηματικές διεργασίες. Αυτό θεωρώ φυσικό να συμβαίνει.
Εκεί που θα διαφωνήσω, και θα το κάνω γιατί παρότρυνε τη σκέψη μου όλη η παραπάνω συζήτηση, είναι ότι ίσως δεν θα ονόμαζα οίκτο την αυθόρμητη πρώτη αντίδραση. Ούτε λύπηση θα το ονόμαζα, αν μερικοί από μας ευτυχώς μπορούν να παρακάμπτουν άμεσα αυτό το συναίσθημα (και δεν το εννοώ καθόλου ειρωνικά αυτό το τελευταίο).
Την πρώτη αντίδραση, αυτό το πιάσιμο της καρδιάς, θα την ονόμαζα απλά συμπόνοια, γιατί οι άλλες λέξεις προυποθέτουν μια εξουσιαστική σχέση ανάμεσα σε αυτόν που οικτίρει και σε αυτόν που οικτίρεται ή μια απογοήτευση αυτού που λυπάται εξαιτίας αυτού που "δέχεται" τη λύπηση.
Και μετά από αυτή τη βαθυστόχαστη και καθοριστική παρέμβαση, Old Boy, keep intriguing us!
Ελπίζω να μην κατηγορηθώ για φτηνές ντρίμπλες αλλά εγώ λέω πως η αξιοπρέπεια ενός ανάπηρου ανθρώπου προσβάλλεται ακριβώς από τέτοιους politically correct ευφημισμούς.
Με αυτό δεν εννοώ με κανέναν τρόπο πως οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Υπάρχουν κάμποσοι άνθρωποι με αναπηρίες που δηλώνουν ευτυχείς - και ποια θα ήμουν εγώ να αμφισβητήσω το προσωπικό τους βίωμα.
Ακόμα κι αν υπερτιμώ όμως τη δυστυχία που θα μου προκαλούσε η κατάστασή τους ή υποτιμώ την ευτυχία που θα μπορούσα να απολαύσω παρά τα προβλήματα, είμαι σίγουρη πως οι άνθρωποι με αναπηρίες ξεκινούν τη ζωή τους με τους τοίχους φυσικών ορίων γύρω τους (αδυναμία να κινηθούν αυτόνομα, ή να δουν, ή να ακούσουν) κι έχουν να αναγνωρίσουν την ύπαρξη αυτών των ορίων αν πρόκειται να τα υπερβούν για να συμμετάσχουν σε αυτά που κάνω κι εγώ χωρίς καμιά προσπάθεια (περπατώ, διαβάζω, μιλάω). Πιστεύω πως αυτός είναι γενικός κανόνας: αν πρόκειται να ξεπεράσεις οτιδήποτε πρέπει κατ’ αρχήν να αποδεχτείς ότι είναι εμπόδιο και ενίοτε να δεχτείς ότι χρειάζεσαι και βοήθεια για να το ξεπεράσεις.
Θα συμφωνήσω εν μέρει και με τον άλλο επιβάτη -γεια σου συνονόματε- ότι αυτοί οι ευφημισμοί δε μας σώζουν μόνο από την κοινωνική αμηχανία μπροστά σε ανάπηρα άτομα, αλλά ενδεχομένως και από τη μεταφυσική αμηχανία: αυτές οι εκφράσεις απηχούν την πίστη πως τούτος ο κόσμος φτιάχτηκε σκόπιμα και με σοφία άρα έχουμε να κερδίσουμε πολλά και από τις αναποδιές αλλιώς δεν θα υπήρχαν. Εγώ η βλάσφημη λέω απλώς πως τα γονίδια παίρνουν δυστυχώς, τυχαίως και αυτόνομα ανάποδες και κάποιοι από εμάς γεννιόμαστε με δύσκολη πορεία μπροστά. Και μου φαίνεται πως ακριβώς επειδή αυτή η άτιμη εντροπία άφησε εμάς, όλως τυχαίως, ήσυχους, οφείλουμε αλληλεγγύη και σεβασμό στους ανθρώπους που χρειάζεται να προσπαθήσουν τόσο περισσότερο από εμάς.
Αλλά να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε με politically correct ύφος για «ανθρώπους με ειδικές ικανότητες» είναι στην καλύτερη περίπτωση ρομαντισμός («όλα γίνονται άμα το θελήσεις») ή και στη χειρότερη political στρουθοκαμηλισμός που σκοπεύει να αποποιηθεί την ευθύνη για το τι χρειάζεται ακόμα να γίνει γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
(Και ελπίζω να μην εμφανιστεί 2 φορές επειδη μπέρδεψα publish με preview)
ο οίκτος είναι ίσως η μεγαλύτερη προσβολή που μπορείς να κάνεις σε κάποιον
L' esprit d' escalier, γράφεις: «Όταν λυπάσαι έναν άνθρωπο, προσβάλλεις την αξιοπρέπειά του. Δεν του δίνεις το δικαίωμα να είναι ίσος με εσένα».
Εκεί είναι η διαφωνία μου. Την αξιοπρέπειά του την έχει προσβάλλει η ίδια φύση ή το ατύχημα που τον έχει οδηγήσει στην κατάσταση που είναι. Το δικαίωμά του να είναι ίσος με μένα το έχει στερήσει η ίδια η φύση ή το ατύχημα. Δεν λέω ότι είμαι ανώτερος. Λέω ότι μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ κι αυτός όχι, να τρέξω κι αυτός όχι. Εγώ λοιπόν απέναντι σε έναν άγνωστο άνθρωπο που έχει τέτοια προβλήματα νιώθω λύπη, οίκτο, συμπόνια, ας το πούμε όπως θέλουμε. Δεν πρέπει να του το δείχνω; Να το δεχτώ. Αλλά και το να προσποιούμαι ότι δεν νοιώθω κανένα σχετικό συναίσθημα και ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μένα, μήπως είναι ακόμη χειρότερο και υποτιμά περισσότερο τη νοημοσύνη του;
Τα άτομα με αναπηρία χρειάζονται να μην είναι αποκλεισμένα από την καθημερινή ζωή, χρειάζονται ράμπες κλπ για να μπορούν να κινούνται. Δεν χρειάζονται να τους λέμε ότι ανάπηρος και αρτιμελής είναι ένα και το αυτό. Το νιώθουν κάθε δευτερόλεπτο στο πετσί τους ότι δεν είναι.
Και ο οίκτος, η λύπη ή η συμπόνια στο δικό μου το μυαλό δεν αποκλείουν το σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου.
Και επίσης στο δικό μου το μυαλό η αγάπη θέλει το χρόνο της, η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων θέλει το χρόνο της.
Όταν ξεκινάς να βοηθήσεις τον ανάπηρο ξεκινάς να τον βοηθήσεις επειδή λυπάσαι για αυτό που του συνέβη, όχι επειδή βρήκες έναν ισότιμο συνομιλητή που μπορεί να σου προσφέρει τη δική του εμπειρία, τη δική του θέαση του κόσμου από το ύψος της αναπηρικής καρέκλας.
ΥΓ (ημιάσχετο) Για να πω μια φράση εντελώς κλισέ: «Μεγάλωσα με τον Μπαζίνα» και τον διαβάζω εικοσιτόσα χρόνια καθημερινά. Αν δεν έβγαινε και στο «ΜΑGIC» σε καιρούς Ριζούπολης κι αν δεν ήταν απεργοσπάστης όταν στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» είχαν απεργία, θα ήταν πολύ καλύτερα. Αλλά κανείς δεν είναι τέλειος και αυτό εν τέλει δεν αναιρεί τους ποταμούς σκέψης με τους οποίους μας έχει ποτίσει.
Eσύ δηλαδή Newmanifesto δεν νοιώθεις οίκτο για ανθρώπους με νοητική στέρηση ή για νέους που μετά από ατύχημα δεν μπορούν να κουνηθούν; Νοιώθεις να σε πλημμυρίζει αγάπη μόλις τους βλέπεις;
Ημιασχέτου ΥΓ συνέχεια: κοίτα που αυτά τα απεργοσπαστικά δεν τα γνώριζα! Το "βαθια ηθικός" αρχίζει να βαϊζει... (θυμήθηκα τον Αντόρνο που φέρθηκε σαν πατέρας-αφέντης στους φοιτητές του).
Τον διαβαζω λόγω φίλων φανατικών, που μου στέλνουν ocrισμένα ή δακτυλογραφημένα κείμενά του. Φίλαθλο δεν έχω αγοράσει ποτέ, διότι θα πέσει η Τούμπα να μας πλακώσει και δεν κανει.
όχι oldboy δεν νοιώθω οίκτο ... τις περισότερες φορές νοιώθω θαυμασμό ... θαυμάζω όχι την ατυχία τους, αλλά το κουράγιο τους ...
ο φίλος μου ο Οδυσέας έχασε το πόδι του σε ατύχημα όταν ήταν 18 ετών ... ούτε για μια φορά δεν ένοιωσα οίκτο γι αυτό που του συνέβη ... ούτε για μια φορά δεν διανοήθηκε να με αφήσει να νοιώσω οίκτο γι αυτόν
οικτίρω μόνο όσους νοιώθουν οίκτο για τους άλλους
όσο για την αγάπη είναι μεγάλη ασκητική ... αλλά εγώ είμαι ένας αδύναμος άνθρωπος
Θαυμασμό σκέτο; Χωρίς λύπη;
Dear Old Boy, μας βάζεις δύσκολα.
Αν μου επιτρέπεις, νομίζω πως η επιλογή της λέξης "οίκτος" είναι ατυχής. θα συμφωνούσα με το Μαίανδρο και αυτά που λέει περί συμπόνοιας. Συμφώνω ότι είναι η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση και θα έλεγα το πώς το χειρίζεσαι από εκεί και πέρα ειναι προσωπικό θέμα. Όσο για την πολιτική ορθότητα, βρίσκω προβληματικό το πώς και τι διαλέγουμε να εντάξουμε σε αυτη.
Σε μικρότερη ηλικία είχα προσπαθήσει να κάνω διαλογισμό. Στα "προπαρασκευαστικά" μαθήματα ένα θέμα που επανερχόταν ήταν ακριβώς αυτό: τα αισθήματα οίκτου που μας προκαλούν οι άλλοι, η λύπη, η συμπόνοια κλπ. Σύμφωνα με τον "δάσκαλο", αυτά τα αισθήματα είναι πάντα εγωιστικά και στο βάθος έχουν να κάνουν πάντα με μια δυσαρέσκεια που αισθανόμαστε όταν ο κόσμος γύρω μας δεν είναι όπως τον θέλουμε, χωρίς προβλήματα, πλασμένος αγγελικά και κατ΄ εικόνα μας. Κατ΄ επέκταση αυτό βέβαια σήμαινε ότι κάθε είδους φιλανθρωπία, κάλη πράξη που θεωρούμε χρέος μας είναι στο βάθος μία εγωιστική πράξη.
Περιττό να περιγράψω το πόσο δύσκολο μου ήταν και είναι ακόμα να δεχτώ ότι δεν υπάρχουν ανιδιοτελείς πράξεις. Μετά από 2 χρόνια τα παράτησα και ακόμα πιστεύω ότι το εμπόδιο που δε με άφηνε να περάσω στο επόμενο επίπεδο ήταν αυτό...
Ενιγουέη, βγαίνω εκτός θέματος, να με συγχωρείς. Νομίζω η απάντηση βρίσκεται σε αυτά που ανάφεραν οι προλαλήσαντες: στην αγάπη, την αποδοχή και ακόμα στην προσπάθεια να αναλύουμε το τι κρυβεται πίσω απο αύτο που αυθόρμητα αισθανόμαστε.
Κατ' αρχήν, καθόλου εκτός θέματος δεν βγαίνεις. Γράφεις: «Νομίζω η απάντηση βρίσκεται σε αυτά που ανάφεραν οι προλαλήσαντες: στην αγάπη, την αποδοχή και ακόμα στην προσπάθεια να αναλύουμε το τι κρυβεται πίσω απο αύτο που αυθόρμητα αισθανόμαστε».
Και ρωτάω:
Την αποδοχή τίνος πράγματος; Της διαφορετικότητας του άλλου; Την μισεί τη διαφορετικότητά του. Η διαφορετικότητά του είναι η κατάρα του.
Την αγάπη; Είμαι υπέρ της αγάπης. Αλλά ξαναλέω, πρώτα θα δεις τον άλλο, πρώτα θα στεναχωρηθείς για το πρόβλημά του και σιγά σιγά μπορεί και να τον αγαπήσεις. Εκτός αν είσαι άνθρωπος ευλογημένος. Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, αλλά είναι οι εξαιρέσεις των εξαιρέσεων.
Να αναλύσουμε αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό που αυθόρμητα αισθανόμαστε; Μπορεί και να είναι έτσι όπως τα λέει ο δάσκαλος. Ίσως πίσω από την συμπόνια μας να κρύβεται το στράβωμά μας επειδή υπάρχουν προβλήματα στον κόσμο. Ωραία και τι να κάνουμε; Να μη συμπονέσουμε και να μη βοηθήσουμε επειδή είναι εν τέλει εγωϊστικό και ιδιοτελές; Φαντάζομαι ότι όποιος είναι σε δυσχερή θέση θα προτιμά την ιδιοτελή φιλανθρωπία από τον ανιδιοτελή μοναχισμό.
Αφου δε το ''σηκωνεις '' το θεαμα τι τους ηθελες τους Παραολυμπιακους?
old boy συμφωνώ και προσθέτω:
Δεν μπορώ λοιπόν να αντιληφθώ πως είναι δυνατόν να μιλάμε για θαυμασμό και μόνο, και απουσία οίκτου-και ας μην κολλάμε τόσο στις λέξεις όταν βγαίνει νόημα- ή στενάχωρων συναισθημάτων,ή ή ή...
Είναι σπουδαίο κανείς να μην εγκαταλείπει να μην παραδίδεται στην μοίρα ή στην άτυχη τύχη του,να συνεχίζει σαν να μην τρέχει τίποτα,να δημιουργεί και να κερδίζει με το πείσμα του τη ζωή και τους άλλους.Πρέπει να είμαστε αρωγοί ο καθείς με τον τρόπο του.Αν όμως το άτομο αυτό επέλεγε θα ήθελε το αυτονόητο.Με το να το αρνούμαστε αυτό μάλλον αρνούμαστε την πραγματικότητα.
Επειδή όμως μοιάζει να θεωρούμε ανθρώπους με ειδικά προβλήματα μόνον αυτούς με κινητικά προβλήματα,υπάρχουν και άτομα που πέρα από αυτά έχουν σοβαρά νοητικά προβλήματα,που η πάθησή τους τα οδηγεί σε μία κατάσταση πλήρους ανικανότητας,που τρέφονται στη ζωή τους μόνον με υγρά ή κρέμες τα οποία άλλος τους χορηγεί,και τα οποία τρέχουν από το πάντα ανοιχτό στόμα τους.Σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι και τόσο σπάνιο. Εδώ θέση έχει μόνον ο οίκτος.Εδώ μόνο αν υποκριθεί κανείς μπορεί να δει την εικόνα φυσιολογική.
Οι μόνοι αγώνες που κατάφερα να παρακολουθήσω ήταν στους Παραολυμπιακούς (άτιμη διπλωματική). Θυμάμαι πολύ έντονα πως είχα πάει με σφιγμένη καρδιά και πιστεύοντας πως θα νιώσω οίκτο και λύπη, αλλά πως άξιζε η προσπάθειά τους να χειροκροτηθεί.
Ε λοιπόν... ένιωσα απέραντο θαυμασμό. Δεν θυμάμαι σφιγμένη καρδιά μόλις μπήκαν στο τερέν οι αθλητές. Θυμάμαι περηφάνεια και νοητή ενθάρρυνση προς κάθε αθλητή να νικήσει γιατί το αξίζει, γιατί έχει προσπαθήσει χρόνια γι'αυτό. Ό,τι δηλαδή αισθάνομαι όταν βλέπω όλους τους αθλητές.
Παρ'όλα αυτά, ναι, αισθάνομαι οίκτο, και πολλές φορές στη συνέχεια συμπόνοια, για κάποιον που η φύση ή οι συγκυρίες έγιναν αιτία να χάσει κάποια αίσθηση, μέλη, νοητική ικανότητα. Καθώς διάβαζα το post συνειδητοποίησα
ότι, όπως κάποιους ανθρώπους ενοχλεί η λέξη ανάπηρος, άλλους ενοχλεί η λέξη οίκτος. Αλλά από ψυχολογικής πλευράς είναι το πρώτο συναίσθημα διότι ακολουθεί μια ταχύτατη (πολλές φορές υποσυνείδητη) διεργασία σύγκρισης.
Το θέμα, όπως είπαν και άλλοι, είναι όχι τι αισθανόμαστε αλλά τι κάνουμε με το συναίσθημα αυτό. Το εξαγοράζουμε με λεφτά και φεύγουμε ντροπιασμένοι και ένοχοι, ή δείχνουμε συμπαράσταση και προσφέρουμε έστω ένα χαμόγελο και μια λέξη, την ανθρωπιά μας, το χρόνο μας;
Old boy, δε διαφωνούμε επί της ουσίας
Η ονομασία του τέρατος κι όχι το τέρας καθαυτό;
an blepeis terata, terata 8a ta onomaseis.
einai 8ema kaliergias to ti blepeis
o old boy egrapse :
''Το δικαίωμά του να είναι ίσος με μένα το έχει στερήσει η ίδια η φύση ή το ατύχημα. Δεν λέω ότι είμαι ανώτερος. Λέω ότι μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ κι αυτός όχι, να τρέξω κι αυτός όχι.''
tou apanto:
posos ligoteros isos apo sena einai px o Stephen W. Hawking?
au8ereta bazeis thn autoe3upiretisi (sou) os kritirio anoterotitas. an ebazes (pali au8ereta) px tis gnoseis (sou) stin puriniki fusikh?
o old boy grafei:
"Τα άτομα με αναπηρία χρειάζονται να μην είναι αποκλεισμένα από την καθημερινή ζωή, χρειάζονται ράμπες κλπ για να μπορούν να κινούνται. Δεν χρειάζονται να τους λέμε ότι ανάπηρος και αρτιμελής είναι ένα και το αυτό. Το νιώθουν κάθε δευτερόλεπτο στο πετσί τους ότι δεν είναι."
tou apanto:
Τα άτομα xoris αναπηρία χρειάζονται να μην είναι αποκλεισμένα από την καθημερινή ζωή, χρειάζονται sugkinonies sta metra tous, sxoleia sta metra tous, κλπ για να μπορούν να κινούνται kai na zoun. KAI TA EXOUN.... tous ta parexei to ktatos kai ta 8eoroun ligo poli autonoita! oi rampes, omos, aaa...AAA..
(...na mi ginoume oloi isoi kai omoioi... Δεν χρειάζονται να τους λέμε ότι ανάπηρος και αρτιμελής είναι ένα και το αυτό. oi antilipsei tupou : ego eimai ...autoe3ipiretoumenos ara (!) to δικαίωμά sου να είναι ίσος με μένα sou το έχει στερήσει η ίδια η φύση ή το ατύχημα sou,to domimeno peribalon, klp, tous kanei na tο νιώθουν κάθε δευτερόλεπτο στο πετσί τους ότι δεν είναι.)
exo sxedon apoluth paralush ek genetis.
stis HPA opou zo, h paralush mou den einai to drama pou biona sthn ellada. stin Ellada, oi antilipseis peri anaphrias, h elleipsh programmatismou gia olous, klp, me ekanan na νιώθο thn paralusu mou κάθε δευτερόλεπτο στο πετσί mou.
dadas
o old boy egrapse:
"Έβλεπα να τρέχουν στο ΟΑΚΑ οκτώ άνθρωποι με σπαστικές κινήσεις και στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης"
apanto:
den hmoun a8hna sti diarkeia ton agonon.
dinan to iatriko istoriko ton paraolumpiakon a8liton stous 8eates ?
pos gnorizeis oti htan στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης?
(ennoo: exeis anaroti8ei πόση πλύση εγκεφάλου σου έχουν κάνει; πόσα καντάρια πολιτικής avορθότητας σε έχουν ποτίσει?)
dadas
Επειδή έχω κι εγώ μια μορφή αναπηρίας - δεν χρειάζεται να το κάνουμε βούκινο το ποιά, κατανοητό έτσι; - πολλές φορές βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτές τις καταστάσεις οικτιρμού και συμπόνοιας που περιγράφετε. Και θέλω να σας πω, πως ναι, με ενοχλεί αυτό το πράγμα διότι ο οίκτος και η συμπόνοια των άλλων προς εμένα με υποβίβαζε με την έκδηλη στο πρόσωπο έκφρασή τους "α, τον κακομοίρη". Τι θα πει πως εγώ είμαι "κακομοίρης"; Κακομοιριασμένοι είναι αυτοί που φοράνε τις παρωπίδες του ψευδοκαθωπρεπισμού, όχι οι άλλοι, οι "εμείς". Αλλά τι σεβασμό να περιμένει κανείς από τους καλοθρεμμένους στον χριστιανικό "οίκτο" όταν μόνο η αξίωση να σε οικτίρουν είναι ο προθάλαμος του φασισμού, αυτού του φασισμού που προτιμά είτε να έχει τον ανάπηρο κλειδωμένο στο σπίτι επειδή είναι "περίλυπο θέαμα" είτε τον έχει δημόσιο θέαμα (π.χ. παραολυμπιακοί, επισκέψεις από και προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) επειδή "προτίθεται" να τον παρηγορήσει πως μπορεί να είναι πιο "ίσος" από τους "ίσους" και "ίσιους".
Τα συναισθήματα οίκτου και λύπης είναι φυσιολογικά, φυσιολογικότατα. Αλλά η βασική διαφορά είναι όχι στον τρόπο της εκδήλωσής τους (που είναι μια de facto κατάσταση), αλλά στο πως αυτά τα συναισθήματα γίνονται μια de jure συνθήκη σε κοινωνικό και συλλογικό επίπεδο. Η εποχή που οι Σπαρτιάτες πέταγαν στον Καιάδα τα "ελαττωματικά" βρέφη δεν έχει παρέλθει εντελώς. Ο σύγχρονος Καιάδας είναι η συνεχής παρότρυνση κι έκθεση των "ανάπηρων" σε τομείς άνισου συναγωνισμού και όρων χωρίς ουσιαστικά κανένα αντίκρυσμα.
Εμένα προσωπικά, αυτό που μου λείπει προσπαθώ να το αναπληρώνω και να το εξασκώ συνεχώς χωρίς να αξιώνω την ισότητα με τον "αρτιμελή". Απλά εμένα με ενοχλεί να γίνομαι θέαμα και να με κακομοιριάζουν. Η μάχη μου είναι προσωπική, όχι δημόσια, αυτή είναι η στάση μου. Δεν έχω ανάγκη τα αηδιαστικά "μπράβο" και τα "Ελλάς - Ελλάς", αλλά την προσωπική μου καλλιέργεια κι ανέλιξη.
Κάποτε, πριν 4-5 χρόνια, είχα γνωρίσει ένα παιδί στο chat. Νεαρό παιδί, στα 23-24, έσφυζε από φοβερή ζωντάνια και πνεύμα και στον κύκλο μας στο chat, τον αγαπήσαμε πολύ. Είχε ένα εξαιρετικό χάρισμα, την φοβερή πένα του και μάλιστα εξέδωσε μια καλή ποιητική συλλογή. Όταν κάποτε προσκλήθηκε από έναν ραδιοφωνικό παραγωγό - όπως μου εξομολογήθηκε ο τελευταίος - το παιδί τον ρώτησε αν ο σταθμός διαθέτει ασανσέρ. Ο παραγωγός το υποψιάστηκε (δεν ήξερε τίποτα γι αυτόν παρά μόνο την περσόνα του στο chat) ότι ήταν με αναπηρικό καροτσάκι και φυσικά του απάντησε (προς τιμήν του συγκεκριμένου σταθμού) πως υπήρχε πολύ εύκολη πρόσβαση για τέτοιους λόγους. Ο παραγωγός έπεσε από τα σύννεφα όταν είδε πως αυτό το μοναδικό παιδί με τη φοβερή ζωντάνια και τη βιτριολική πένα του - που πυροβολούσε το πληκτρολόγιο πιο γρήγορα από τους περισσότερους χρήστες - έπασχε από την ασθένεια που έχει ο Στήβεν Χώκινγκ. Εντελώς καθηλωμένος με μερικά δάχτυλα να κουνιούνται (!) αλλά είχε και την ικανότητα της ομιλίας. Ποιόν οίκτο και συμπόνοια να νιώσει κανείς γι αυτόν τον άνθρωπο όταν ο θαυμασμός και ο ενθουσιασμός μας σκέπασε κάθε αρνητικό συναίσθημα που ήθελε να βγει. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα πέθανε και ακόμη και ακόμη και τώρα μας λείπει πολύ. Ήταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος που δεν "διαφήμιζε" την αρρώστια του επειδή απεχθανόταν τον οίκτο και τη συμπόνοια και κανείς από μας δεν τον λυπόταν. Ήταν ο πιο αρτιμελής από τους "αρτιμελείς". Για το μόνο που λυπάμαι είναι ποτέ δεν κατάφερα να τον γνώρισω από κοντά, ίσως να μην το ήθελε κι ο ίδιος και το κατανοώ απόλυτα αυτό.
(ΥΓ. Και ναι, με ενοχλεί να με αποκαλούν "ανάπηρο", "άτομο με ειδικές ανάγκες" κλπ. Ανάπηρο να πουν το μυαλό τους)
O οίκτος μπορεί να μην είναι το αντίθετο της αγάπης, όπως έγραψε η Μιραντολίνα, δεν παύει να είναι όμως νοσηρό συναίσθημα. Θεωρώ ότι κύριο συστατικό του είναι ο ΦΟΒΟΣ, αυτό το μέγα -και ίσως μόνο- δεινό του ανθρώπου. Ίσως ο οίκτος να είναι αγάπη μαγαρισμένη από φόβο.
Οφείλουμε να πολεμάμε, για το καλό εκάστου ημών αλλά και της ανθρωπότητας, το φόβο (και τον οίκτο) μέσα μας, με τη δύναμη της Αγάπης. Αυτή η τελευταία -και όχι κάποιος γενειοφόρος γέρων- είναι, κατά την άποψή μου, ο Θεός για τον οποίο μίλησε ο Ιησούς.
Κατά τα άλλα, ο "αθλητισμός" είναι από τα βαρβαρότερα έθιμα της ανθρώπινης κοινωνίας παλαιόθεν. Αποτελεί αισχρό εξευτελισμό και αποβλάκωση για όλους τους εμπλεκομένους, πόσο μάλλον αν δεν είναι αρτιμελείς.
Προσωπικά δεν θα δεχόμουν ποτέ τέτοιον εξευτελισμό, είτε ως αρτιμελής είτε ως ανάπηρος.
Απλά, αν ήμουν ανάπηρος θα ήμουν ίσως πιο απαιτητικός ως προς το σεβασμό και την αγάπη που θα ήθελα (και τώρα θέλω...)
Πολύ ?νδιαφ?ρον θ?μα θ?γετε ?γαπητ? OldBoy.
Ποιός δυσφήμισε τον οίκτο;
? Ν?τσε, ?χω τ?ν ?ντ?πωση, κα? ? Δ. Λιαντ?νης ([σελ. 1] [σελ. 2]).
(Πρ?πει ν? κ?νουν καμμι? ?ναβ?θμιση ?πιτ?λους ο? τ?ποι το? ImageShack? α?τ?ν τ?ν στιγμ? δ?ν κατεβα?νουν ο? ε?κ?νες, λ?γ? ?περφορτ?σεως? ?λλ? δοκιμ?στε ?ργ?τερα? ε?ναι ?νδιαφ?ρον τ? κε?μενο.)
Άλλ?, ??ν ? Λιαντ?νης τ? λ?γει καλ?ς ?π? ?ρχαιοελληνικ?ς πλευρ?ς, ?χει παρεξηγ?σει κα? διαστρ?φει ?ντελ?ς τ? τ?ς χριστιανικ?ς, ?πως κατ?δειξε ?ναργ?ς ? Μιραντολ?να.
?πιπλ?ον, ?χω μ?α βασικ? ?νσταση. Βλ?πεις ?ναν ?ναξιοπαθο?ντα ?πα?τη στ? δρ?μο? «? ο?κτος δ?ν ε?ναι σωστ? πρ?γμα? γιατ? δ?ν τ?ν μαζε?ει τ?ν ?πα?τη ? ?στυνομ?α; ε?ναι ζ?τημα κρατικ?ς πρ?νοιας, ?χι ν? νι?σω ?γ? ο?κτο κα? ν? δ?σω μισ? ε?ρ?.» (?ντ?ξει ρ? φ?λε, τ? γλ?τωσες τ? μισ? ε?ρ?, θ? φροντ?σει ? κρατικ? πρ?νοια!) Κα?, ?μολογ?, ?τι κα? ?γ? πολλ?κις τ? ?χω πε? (κα? τ? ?χω γρ?ψει) τ? προηγο?μενα... Βλ?πεις κα? τ?ν ?ρανο γι? τ? παιδι? τ?ς ?φρικ?ς? «? ο?κτος κα? ? ?ρανος, δ?ν ε?ναι λ?ση? χρει?ζεται ν? ?νατραπε? πολιτικ?ς ? νεοταξικ? παγκοσμιοπο?ηση!» ?, ?π?σης, «χαρ?ζεις μ?α ?γελ?δα στ?ν ?φρικαν? και τ?ν σφ?ζει? ?ντ? α?το? πρ?πει ν? το? διδ?ξεις κτηνοτροφ?α, ο?κονομικ? διαχε?ρηση κα?... «?πιχειρηματικ?τητα»!» (Γλυτ?σαμε κα? ?π? τ?ν ?ρανο. ?ντ? α?το?, θ? διδ?ξει «?πιχειρηματικ?τητα» τ? Δ.Ν.Τ.) ? Ντοστογι?φσκι γρ?φει κ?που στο?ς «?δελφο?ς Καραμ?ζωφ» γι? α?τ?ν πο? ?γαπ? τ?ν ?νθρωπ?τητα, κα? μισε? -σωστ?τερα, συχα?νεται- τ?ν πλησ?ον.
(?ναμ?νω ?π?σης τ? μπαζινικ?ν ?κ?νδυνον? δ?ν θυμ?μαι ?ν τ? ?χω ?γ?.)
Αγαπητέ dada, ας τα πάρουμε ένα – ένα:
Λες:
«an blepeis terata, terata 8a ta onomaseis.
einai 8ema kaliergias to ti blepeis»
Λέγοντας «τέρας» εννοώ προφανώς την αναπηρία, όχι το άτομο που την υφίσταται. Αν είναι δυνατόν να αποκαλούσα τέρας τους ανθρώπους με το πρόβλημα. Εσύ dada, που έχεις εκ γενετής το πρόβλημα θεωρείς εσφαλμένο τον χαρακτηρισμό «τέρας» για το πρόβλημά σου;
Λες ακόμα: «den hmoun a8hna sti diarkeia ton agonon.
dinan to iatriko istoriko ton paraolumpiakon a8liton stous 8eates ?
pos gnorizeis oti htan στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης?
(ennoo: exeis anaroti8ei πόση πλύση εγκεφάλου σου έχουν κάνει; πόσα καντάρια πολιτικής avορθότητας σε έχουν ποτίσει?)»
Πώς το γνωρίζω; Όχι από το ιατρικό ιστορικό τους. Από αυτό που έβλεπα. Ίσως βέβαια, αφού ήμουν η μειοψηφία στο στάδιο που παραληρούσε, όντως να είμαι εγώ λάθος. Τα πρωτογενή συναισθήματα όμως ποτέ δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα πλύσης εγκεφάλου. Είναι φυσικά και ανθρώπινα. Αν όσα γράφω είναι λάθος, αν όσα γράφω ενοχλούν και ενδεχομένως πληγώνουν, αυτό πιθανώς σημαίνει ότι θα έπρεπε να φιλτράρω και να διαχειριστώ καλύτερα τα πρωτογενή αυτά συναισθήματα. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι ιδεολογήματα. Κατ΄εμέ -και επιμένω σ΄αυτό- ιδεολόγημα είναι το ότι το άτομο με αναπηρία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μας. Έχει και παραέχει.
Λες ακόμα: «posos ligoteros isos apo sena einai px o Stephen W. Hawking?
au8ereta bazeis thn autoe3upiretisi (sou) os kritirio anoterotitas. an ebazes (pali au8ereta) px tis gnoseis (sou) stin puriniki fusikh?»
Ο Stephen Hawking είναι ένας τιτάνας του πνεύματος που το όνομά του και το έργο του μπορεί και να μείνουν αθάνατα. Εμένα δεν θα με θυμηθεί κανείς. Το παράδειγμά σου με βοηθάει να ξαναπώ, ίσως με περισσότερη σαφήνεια, αυτό που θέλω: Ακόμη και ο o Stephen Hawking, που το μυαλό του πηγαίνει εκεί που τα δικά μας αδυνατούν, που ζει σε ένα κόσμο πνευματικής έντασης, περιπέτειας και ομορφιάς που τα δικά μας δεν μπορούν καν να υποψιαστούν, ακόμη κι αυτός λοιπόν, ενώπιον του Μεφιστοφελή που θα του προσέφερε, σαν σε άλλον Φάουστ, την δυνατότητα να αποκτήσει ένα σώμα που να λειτουργεί κανονικά και σε αντάλλαγμα θα του στερούσε την λάμψη του πνεύματός του και δίνοντάς του ένα κοινό – κοινότατο πνεύμα, τι θα έκανε; Θα απέρριπτε την προσφορά;
Όταν λέω αγαπητέ dada ότι δεν είμαι ίσος με σένα, δεν το λέω από πλευράς νομικής. Μου το προσάπτω ως ενοχή. Νοιώθω άσχημα που εγώ μπορώ να περπατήσω και εσύ όχι. Σε λυπάμαι; Ναι, σε λυπάμαι. Νιώθω μόνο λύπη για σένα; Εφόσον δεν σε ξέρω, ναι. Αν συνεχίσεις να μου γράφεις και αναπτύξουμε μια επικοινωνία θα αρχίσω να νιώθω και εκτίμηση για σένα. Αν σε έβλεπα και κάναμε παρέα, θα σε ένιωθα και σαν φίλο και μια μέρα μπορεί και να σε αγαπούσα σαν φίλο. Γνωρίζοντάς σε, γνωρίζοντας ΕΣΕΝΑ, σιγά σιγά θα έδινα λιγότερη σημασία στο πρόβλημά σου. Πάντα όμως θα στεναχωριόμουν για αυτό.
Justeanothergoneoff, το σχόλιο σας με καλύπτει. Δεν ξέρω τι να απαντήσω, ειλικρινά. Είναι καταστάσεις, όπως ας πούμε το κλείσιμο ενός εργοστασίου, που το καλό και το κακό, το δέον και το μη δέον γενέσθαι είναι πιο ξεκάθαρα: Οι περισσότεροι θα πουν ότι είναι κακό πράγμα, κάποιοι άλλοι θα επιχειρηματολογήσουν λέγοντας ότι κλείνει ένα εργοστάσιο εδώ αλλά εκσυγχρονίζεται ένα άλλο και έτσι λειτουργεί καλύτερα η αγορά. Και η μία θέση και η άλλη μπορεί να υποστηριχθεί με πάθος και φανατισμό και η μια και η άλλη θέση έχουν στο τέλος της εικόνας κατά νου τους έναν κόσμο καλύτερο.
Στο θέμα μας ό,τι και να πει κανείς, η τελική επίγευση δεν μπορεί παρά να είναι πικρή: Ο κόσμος δεν είναι δίκαιος, η φύση ή η τύχη στερούν από ανθρώπους βασικές τους λειτουργίες. Υπάρχει και εδώ ένας τομέας βελτίωσης των πραγμάτων: η δημιουργία βιώσιμου περιβάλλοντος και για τους ανθρώπους με το πρόβλημα και ο μη de facto αποκλεισμός τους. Στα υπόλοιπα όμως, στον τομέα των συναισθημάτων και των αντιλήψεων, εγώ θα επιμείνω ότι είναι προτιμότερο να αποενοχοποιηθεί η λύπη για τον συνάνθρωπο. Είτε απονενοχοποιηθεί όμως - είτε όχι, είτε λέω βλακείες - είτε όχι, είτε οι πόλεις γίνουν βιώσιμες για όλους - είτε όχι, το πρόβλημα στο τέλος της ημέρας θα είναι και πάλι εδώ. Κι αυτή η τελική εικόνα δεν είναι μια εικόνα θριάμβου, δεν είναι μια εικόνα δίκαιης ζωής, γιατί η ζωή είναι η μεγαλύτερη καριόλα, η ζωή είναι ό,τι πιο άδικο και σκληρό και δεν είναι τα λόγια μου που πληγώνουν, ούτε η θλίψη μου που πληγώνει, είναι το πρόβλημα που πληγώνει, όπως κι αν το βαφτίσουμε, όσο μέικ απ κι αν του βάλουμε.
Old Boy said...
Εσύ dada, που έχεις εκ γενετής το πρόβλημα θεωρείς εσφαλμένο τον χαρακτηρισμό «τέρας» για το πρόβλημά σου;"
SE SYN8IKES POY E3YPURETOYNTAI KAI OI DIKES MOU ANAGKES, OUTE 8EORO TERAS THN ANAPHRIA MOU,(KAI TO OUSIODES:) OUTE THN BIONO SAN TETOIA . SE SYN8IKES APA3IOSHS, H ANAPHRIA MOU (MOU?) METATREPETAI SE KOLASH. OSO KOLASH EINAI KAI H ZOH ARTIMELON SE SUN8IKES APA3IOTIKES--PX, H ZOH TON GYNAIKON STO AFGANISTA.
(KAI OMOS, APO IATRIKHS KAI LEITOYRGIKHS PLEYRAS H ANAPHRIA MOY PARAMENEI H IDIA. OI SUN8HKES THN MEGISTOPOIOYN H THN ELAXISTOPOIOYN...)
Old Boy said...
''Είναι φυσικά και ανθρώπινα. Αν όσα γράφω είναι λάθος, αν όσα γράφω ενοχλούν και ενδεχομένως πληγώνουν, αυτό πιθανώς σημαίνει ότι θα έπρεπε να φιλτράρω και να διαχειριστώ καλύτερα τα πρωτογενή αυτά συναισθήματα. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι ιδεολογήματα. Κατ΄εμέ -και επιμένω σ΄αυτό- ιδεολόγημα είναι το ότι το άτομο με αναπηρία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μας. Έχει και παραέχει."
an prose3es, den isxirisesai mono oti 'auto ais8anesai,auto les'(sto opoio epanalambano: an blepeis terata, terata 8a ta onomaseis.
einai 8ema kaliergias to ti KAI POS antilambanesai, kai ais8anesai: tosh kalliergia exeis ESY, tosa antilambanesai kai noio8eis ESY).
Alla, prospa8eis na dikaiologhseis oti h anaphria einai mia de facto katoterh katastash.
Auto einai ideologima.
Old Boy said...''
το άτομο με αναπηρία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μας. Έχει και παραέχει''
SYGOYRA!!!
OXI OMOS TO PERPATHMA (THN AKOH, THN ORASH.)
DEN EISASTE AYTOMATA EPI8IMITOI, SPOYDAIOI, OLOKLHROMENOI AN8ROPOI EPEIDH BLEPETE, AKOYTE KAI PERPATATE.
Old Boy said...
"Ο Stephen Hawking είναι ένας τιτάνας του πνεύματος που το όνομά του και το έργο του μπορεί και να μείνουν αθάνατα. Εμένα δεν θα με θυμηθεί κανείς. Το παράδειγμά σου με βοηθάει να ξαναπώ, ίσως με περισσότερη σαφήνεια, αυτό που θέλω: Ακόμη και ο o Stephen Hawking, που το μυαλό του πηγαίνει εκεί που τα δικά μας αδυνατούν, που ζει σε ένα κόσμο πνευματικής έντασης, περιπέτειας και ομορφιάς που τα δικά μας δεν μπορούν καν να υποψιαστούν, ακόμη κι αυτός λοιπόν, ενώπιον του Μεφιστοφελή που θα του προσέφερε, σαν σε άλλον Φάουστ, την δυνατότητα να αποκτήσει ένα σώμα που να λειτουργεί κανονικά και σε αντάλλαγμα θα του στερούσε την λάμψη του πνεύματός του και δίνοντάς του ένα κοινό – κοινότατο πνεύμα, τι θα έκανε; Θα απέρριπτε την προσφορά;"
PIO ANTIKEIMENIKO (KAI T-I-M-I-O) EINAI NA SOY PO OTI DEN GNORIZO AN 8A APERIPTE THN PROSFORA. (E-S-Y NA E3ETASEIS TI SE KANEI NA YPONOEIS OTI 8A TI DEXOTAN OPOSDHPOTE...)
MPORO, OMOS, NA SOY ANAFERO TI EIPE ENAS ALLOS TETRAPLHGIKOS, O CHRISTOPHER REEVE.
SE MIA SYNENTEY3H STHN TV, OMOLOGHSE OTI STA PROTA XRONIA THS OLIKHS PARALUSHS TOY 8A ANTALASE THN KARIERA TOY, TA LEFTA TOY, THN MORFOSH TOY, TO MUALO TOY,KLP, ME ENA ARTIMELES SOMA AKOMH KAI ENOS ALITH, AMORFOTOU, FTOXOY, KLP.
OSO BIONE THN (SOBAROTATH) ANAPHRIA TOU, ALLAZE GNOMH GIA THN ANTALLAGH AYTH.
STA TELEYTAIA XRONIA PARADEXTIKE OTI DEN 8A THN ANTALLAZE OUTE ME TO SOMA ENOS KOINOY, METRIOTATOY AN8ROPOU.
(PIO POLY ME EXOYN TROMA3EI OI ARTIMELHS GIA THN ANAPHRIA, PARA H IDIA H ANAPHRIA .)
Old Boy said...
''Νοιώθω άσχημα που εγώ μπορώ να περπατήσω και εσύ όχι. Σε λυπάμαι; Ναι, σε λυπάμαι. Νιώθω μόνο λύπη για σένα; Εφόσον δεν σε ξέρω, ναι.''
GIA NA "PA3OUME" LIGO: Νοιώθω άσχημα που εγώ μπορώ να MILAO KINEZIKA, GALLIKA, SOUAXILI, (PX! :) )NA GRAFO MOYSIKH (PX! :) ),KLP, και εσύ όχι. Σε λυπάμαι; Ναι, σε λυπάμαι. Νιώθω μόνο λύπη για σένα; Εφόσον δεν ξέρω AN MILAS TON IDIO TOULAXISTON ARI8MO GLOSSON ME MENA,AN EISAI KALLITEXNIS, KLP, ναι, SE ...LUPAMAI!
( PROSOPIKA, GIA NA SE LUPI8O, 8A PREPEI NA EXO STOIXEIA, OXI ASSUMPTIONS -POU 8A LEGAN KAI OI AGGLOFONOI. KAI SU,FILTATE OLD BOY, ASSIMPTIONS EXEIS GIA THN ANAPHRIA. S'AUTA STIRIZEIS TO IDEOLOGHMA SOY.)
...
(isos o oiktos na tairiazei ston kurio old boy--kata to: to pen8os tairiazei sthn Hlektra.)
:)
dadas
Mirandolina said...
''του 'παν στο σχολείο για τα "καϋμένα παιδάκια", που δε σκέφτηκαν να του μιλήσουν για τ' αγαπημένα παιδιά της Αφρικής.''
OUTE BEBAIA POIOI, GIATI KAI POS TA EKANAN "KAYMENA PAIDAKIA"...
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι στο Αφγανιστάν και αρτιμελής,για να ζει μια ζωή κολασμένη, ούτε είπε κανείς ότι ένας άνθρωπος με κινητικό ή και πιο σύνθετο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι ευτυχής, και πετυχημένος με όποιον τρόπο αυτός το εννοεί.
Αγαπητέ dada,
το «παιγνίδι»επιχείρημα: «ξέρω τόσες γλώσσες,έχω τόσα ταλέντα ,έχω πτυχία,εσύ έχεις;»αν απαντηθεί καταφατικά τι σημαίνει ότι αναιρεί την δική σου επιτυχία;Ότι αναιρεί τη δική σου ζωή και ευτυχία;Θεωρείς πιο ειλικρινή αυτόν- (με την προϋπόθεση ότι δεν σε γνωρίζει καθόλου)-που θα σου πει πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από αυτόν που δεν θα πει τίποτε;
Μήπως και το ότι γίνεται όλη αυτή η κουβέντα χωρίς προκαταλήψεις,δεν είναι ένα δείγμα πως δεν τίθεται θέμα ίσης αντιμετώπισης του ενός προς τον άλλο;
Δεν μιλάει κανείς για κατωτερότητα του άλλου,η δόμηση της προσωπικότητας και της υπόστασής μας είναι πολυπαραγοντική.
Από την άλλη το να έχει κανείς σύνδρομο down είναι ή δεν είναι μια de facto «κατώτερη κατάσταση»; Τι κάνουμε τώρα λοιπόν διαχωρίζουμε μια κατάσταση γιατί συνυπάρχει διανοητική καθυστέρηση.Βάζουμε ζυγαριά.Όμως μπορούμε να ξέρουμε αν και αυτός ο άνθρωπος είναι ντε και καλά δυστυχισμένος;Ως άτομο με αυξημένη ευαισθησία στην πρόσληψη συναισθημάτων αγάπης μπορεί αν νιώθει γύρω του αγάπη να βιώνει μια ευτυχισμένη ζωή να μην χρειάζεται κάτι άλλο.
Το θέμα είναι το ποια είναι τα πρωτογενή συναισθήματα κάποιου απέναντι στη θέαση του όποιου σχετικού,προβλήματος.
Ούτε είναι θέμα έλλειψης καλλιέργειας να νιώσεις θλίψη για το πρόβλημα του άλλου.Είναι φυσιολογικό,όπως το ίδιο θα νιώσεις και για κάποιον που νόσησε από ανίατη ασθένεια.Από εκεί και πέρα τη λύπη ας την κρατήσει ο καθένας για τον εαυτό του,εννοείται πως είναι απαράδεκτο να δείξεις την αποστροφή σου,ή να απευθυνθείς με το ύφος του πονόψυχου.
Το να δεις πρώτη φορά ένα άτομο με σοβαρό πρόβλημα και να αισθανθείς χαρά για την κατάστασή του,μάλλον αναισθησία δείχνει με αρκετή δόση δηθενισμού.. Αν στενοχωρηθείς για το πρόβλημα του άλλου δεν σημαίνει ότι τον θεωρείς κατώτερό σου ούτε πως δεν πιστεύεις πως το κράτος και η κοινωνία δεν ΟΦΕΙΛΟΥΝ να του δώσουν τη δυνατότητα να ζει φυσιολογικά και όχι από την συμπόνοια μας.
Τώρα όσον αφορά τον Κ. Ριβ αυτό που κατά καιρούς θυμάμαι είναι πως είχε διαθέσει τον εαυτό του για την εφαρμογή νέων ιατρικών μεθόδων με τη θεωρητική ελπίδα να μπορέσει να επανακτίσει κινητικές λειτουργίες.
Νομίζω πως ο justanothergoneoff, έδωσε τη σωστή διάσταση του θέματος που συζητάμε.
Σίγουρα σε ατομικό επίπεδο, οφείλουμε σεβασμό στην ατομικότητα του άλλου,στην προσωπικότητά του,όπως το οφείλουμε σε οποιοδήποτε συνάνθρωπό μας.Ο θαυμασμός η αγάπη η εκτίμηση έρχονται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις,όπως συμβαίνει άλλωστε και με όλους τους ανθρώπους.
Αν το πρώτο που θέλει κανείς,(είτε με πρόβλημα είτε χωρίς πρόβλημα), είναι ο θαυμασμός για υπό συζήτηση επιτεύγματά του,επιζητά ειδική μεταχείρηση.
Τα προβλήματα δεν απαλείφονται ούτε με τις ιαχές ούτε στρουθοκαμηλίζοντας.
Πανελληνιος συλλογος παιδων με ειδικες αναγκες:
Απαιτουμε το δικαιωμα εκπροσωπησης μας μεσω ποσοστωσης με πραγματικους αναπηρους στις απανταχου παιδικες ερασιτεχνικες εκδηλωσεις γειτονιων στα αθληματα τυφλομυγα, κουτσο και χαλασμενο τηλεφωνο.
Οχι στα ημιμετρα και στις απομιμησεις!
Αnonymous, το χιούμορ σου είναι εντελώς οριακό.
Dada, εφόσον μου λες ότι για σένα δεν αποτελεί «τέρας» το πρόβλημά σου, δεν μπορώ να πω τίποτα (ούτε φυσικά θέλω να αποτελεί τέρας). Μακάρι να είναι όπως το λες.
Αν είναι ιδεολόγημα ο ισχυρισμός μου ότι η αναπηρία είναι μια de facto κατώτερη κατάσταση, τότε τι να πω, έχουν χάσει το νόημα τους οι λέξεις.
Για την καλλιέργειά μου δεν έχω να απολογηθώ κάτι. Την έχεις διαπιστώσει μόνος σου (και έχεις τονίσει την έλλειψή της και επανειλημμένα).
Όσο για το αν πρέπει να με λυπάσαι: Στα θέματα των γλωσσών όχι. Είμαι ενδεχομένως για λύπηση σε άλλα θέματα. Είμαι ενδεχομένως για λύπηση γιατί τα χρόνια περνούν κι εγώ συμπεριφέρομαι σαν παιδί, γιατί κρύβομαι από υποχρεώσεις και ευθύνες. Όταν λέω ότι ο οίκτος, η λύπη, η συμπόνια είναι δυσφημισμένα συναισθήματα, το λέω γενικότερα, όχι μόνο για τις περιπτώσεις αναπηρίας.
Οπότε, dada, αν σε παρηγορεί αυτό, είμαι κι εγώ για λύπηση.
Τέλος, πιστεύω, ότι όλοι μας, αρτιμελείς και ανάπηροι, είμαστε σε ένα βαθμό για λύπηση, ανάλογα με τα προβλήματα που έχει ο καθένας μας.
Δεν νομίζω η Αμερική να χτίστηκε πάνω στην θλίψη και την μελαγχολία, η Αμερική είναι μια χώρα που η πίστη στην ατομική ευθύνη, η αισιοδοξία και το χαζοχαρούμενο πάνε πακέτο.
Όλα καλά λοιπόν, κι η αναπηρία είναι μικρό πρόβλημα αν οι υπόλοιπες συνθήκες ζωής είναι ικανοποιητικές και οι κουβέντες μου ήταν κουβέντες ενός ακαλλιέργητου Έλληνα που κοίταξε αφ' υψηλού και ως τέρατα τους αναπήρους, χωρίς να μπει στη θέση τους, χωρίς να ζήσει στον κόσμο τους.
heba said...
''Θεωρείς πιο ειλικρινή αυτόν- (με την προϋπόθεση ότι δεν σε γνωρίζει καθόλου)-που θα σου πει πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από αυτόν που δεν θα πει τίποτε;''
apanto:
Esu Θεωρείς πιο ειλικρινή αυτόν- (με την προϋπόθεση ότι δεν σε γνωρίζει καθόλου)-που θα σου πει πως se oiktirei από αυτόν που δεν θα πει τίποτε;
(gia oikto milame.)
heba said...
" Τώρα όσον αφορά τον Κ. Ριβ αυτό που κατά καιρούς θυμάμαι είναι πως είχε διαθέσει τον εαυτό του για την εφαρμογή νέων ιατρικών μεθόδων με τη θεωρητική ελπίδα να μπορέσει να επανακτίσει κινητικές λειτουργίες."
apanto:
oxi, den dia8ese ton eauto tou se nees 8erapeies. dia8ese omos xrono kai xrhma gia nees 8erapeies.
kai go 8a h8ela mia 8erapeia , episis 8a h8ela lefta, do3a, klp.
(gi na min sou po oti 8a antallasa to perpatima me to ... petagma. :) )
shmenei oti eimai an8ropos a3ios oiktou epeidi epi8imo perissotera apo o,ti exo?
Old Boy said...
"Αν είναι ιδεολόγημα ο ισχυρισμός μου ότι η αναπηρία είναι μια de facto κατώτερη κατάσταση, τότε τι να πω, έχουν χάσει το νόημα τους οι λέξεις."
apanto:
isos na mhn έχουν χάσει το νόημα τους οι λέξεις.
isos esu na exeis xasei to nohma ton le3eon.
dadas
(opos ka ta duo prohgoumena.)
Old Boy said...
"Οπότε, dada, αν σε παρηγορεί αυτό, είμαι κι εγώ για λύπηση."
file old boy, esu eisai uper ths luphsh/oiktou --mhn sugxeeis thn 8esh mou me thn dikh sou!
ektos αν σε παρηγορεί αυτό...
Λυπάμαι βαθύτατα για το κάκιστο χιούμορ του "ανώνυμου" λίγα μηνύματα πιο πάνω. Δεν μπορεί ο καθένας να είναι Λαζόπουλος και Μητσικώστας, ούτε Old Boy και Πιτσιρίκος.
Μήπως ως τελευταία γραμμή άμυνας να καταργούσαμε όλοι μας τη δυνατότητα σχολιασμού από "ανώνυμους" και να σχολιάζουν μόνο οι εγγεγραμμένοι; Διότι οι "Ανώνυμοι" παραείναι πολλοί τελευταία...
Προβληματίστηκα αν θα το σβήσω το σχόλιο. Δεν έχω σβήσει ποτέ όμως και θα προσπαθήσω να το διατηρήσω αυτό (μέχρι αποδείξεως του εναντίου). Θέλω να πιστεύω πάντως ότι το σχόλιο αυτό παρότι αφήνει μια παγερή γεύση δεν γράφτηκε από κακοήθεια. Στο χιούμορ εύκολα την πατάς και το ευφρόσυνο μετατρέπεται σε χυδαίο.
Oldboy μπράβο σου που ασχολήθηκες με το θέμα. Με έχει απασχολήσει πολύ κι εμένα.
Έχεις δίκιο, το χιούμορ είναι επικίνδυνο γιτί εύκολα ξεφεύγεις από το όρια. Δεν συμφωνώ ότι οπωσδήποτε είναι αυτονόητη η ανάγκη ύπαρξης των Παραολυμπιακών. Φρίκαρα με κάποιες εικόνες που είδα από τους παραολυμπιακούς (κολύμβηση). Δεν με νοιάζει να είμαι politically correct, μ'αρέσει να λέω την αλήθεια, την δική μου βέβαια αλήθεια.
Λοιπόν οι Παραολυμπιακοί για μένα είναι ένα τερατούργημα. Συμφωνώ και χαίρομαι οι άνθρωποι να ξεπερνάνε τα όριά τους. Αλλά πρέπει να αγωνίζονται να αποκτήσουν και πιστοποιητικά μετάλλια; Τότε ρε παιδιά να θεσπίσουμε και βραβεία νομπελ για πνευματικά καθυστερημένους, και μουσικούς διαγωνισμούς για κουφούς.
Μην με παρεξηγήσετε. ήδη ο πρωταθλητισμός βρωμάει από παντού. Τι δουλειά έχει να αφορά και τους ανάπηρους; Ας δοθούν τα κονδύλια και οι τηλεοτικές ώρες και η δημοσιογραφική κάλυψη για τον μαζικό αθλητισμό των αναπήρων. Το είδατε πουθενά εσείς αυτό;
καλό βράδυ
Είμαι υπέρ των αγώνων. Ως προς την αντιμετώπισή τους διαφωνώ.
«Δεν συμφωνώ ότι οπωσδήποτε είναι αυτονόητη η ανάγκη ύπαρξης των Παραολυμπιακών.»
Μαύρε Γάτε, μήπως σου/μας πέφτει λόγος;; Εσύ θα λογοδοτούσες σε κάποιον επειδή θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό; Η έκφραση της δυσαρέσκειάς σου είναι αδιάφορη.
Δεν είναι στην ευχέρειά σου η ύπαρξη ή όχι των Ολυμπιακών&Παραολυμπιακών. Ευτυχώς.
«Λοιπόν οι Παραολυμπιακοί για μένα είναι ένα τερατούργημα. Συμφωνώ και χαίρομαι οι άνθρωποι να ξεπερνάνε τα όριά τους. Αλλά πρέπει να αγωνίζονται να αποκτήσουν και πιστοποιητικά μετάλλια; Τότε ρε παιδιά να θεσπίσουμε και βραβεία νομπελ για πνευματικά καθυστερημένους, και μουσικούς διαγωνισμούς για κουφούς.»
Μαύρε Μάγε, καταρχήν, συγχέεις τους Παραολυμπιακούς αγώνες με τα Special Olympics. Αν ενδιαφέρεσαι, ενημερώσου σχετικά.
Ευτυχώς (ξανά) που δεν είσαι στην επιτροπή αξιολόγησης της συμμετοχής του Ομήρου και του Μπετόβεν. Θα τους έκοβες και τους δύο!
υγ. παρεμπιπτόντως, το σχόλιο κάποιου ανώνυμου για την ποσόστωση στα παιδικά παιχνίδια, ήταν ό,τι πιο απελευθερωτικό διάβασα εδώ μέσα! Και ναι, ήταν εξαιρετικής ποιότητας χιούμορ! (είμαι σχεδόν βέβαιος πως ο ανώνυμος αυτός έχει ο ίδιος αναπηρία!)
papillon, σέβομαι την διαφωνία σου, δεν σέβομαι που δεν με σέβεσαι, και με τεράστια κεκτημένη ταχύτητα, βγάζεις εντελώς αυθαίρετα συμπεράσματα.
Ο Όμηρος απ'όσο ξέρω δεν ζωγράφιζε, ούτε και ο Μπετόβεν ήταν εντελώς κουφός, και αυτό όταν ήταν πιά μεγάλος. ¨Οχι να λέμε και ό,τι μας κατέβει.
Αλλά πάλι, γιατί να μην λέμε ό,τι μας κατέβει; Δίκιο έχεις. Λέγε!
να διευκρινίσω μόνο ότι εγώ είμαι εναντίον ΚΑΙ των Ολυμπιακών, τουλάχιστον με την μορφή που έχουν σήμερα, και όχι μόνο εναντίον των παρά-ολυμπιακών.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home