Σημεία των Καιρών

Για το θαυμαστικό είχε μιλήσει πριν λίγες μέρες και ο (θαυμάσιος) VJ Spyros
(http://vjockey.blogspot.com/2006/01/blog-post_11.html).

H γνώμη μου είναι ότι το θαυμαστικό στην εποχή μας -που δεδηλωμένα προτιμά την ειρωνεία και τον υπαινιγμό- φαντάζει λίγο παράταιρο, λίγο πεπαλαιωμένο, λίγο στερούμενο χιούμορ, λίγο σοβαροφανές· παίρνει πολύ στα σοβαρά την πρόταση που κλείνει, προσδίδοντάς της κύρος και σπουδαιότητα: διόλου μεταμοντέρνο. Το θαυμαστικό μυρίζει αφέλεια σε καιρούς υποψιασμένους. Όχι, το θαυμαστικό δεν είναι ένα από τα σημεία (στίξης) των τωρινών καιρών.

Ζούμε σε καιρούς που ό,τι λέμε πρέπει πρώτοι εμείς οι ίδιοι να το ψιλοϋπονομεύουμε· κοτσάροντας ένα θαυμαστικό στο τέλος της πρότασης η υπονόμευση πάει περίπατο!

Εμείς που δεν πήγαμε σε διαδηλώσεις, εμείς που δεν διεκδικήσαμε, εμείς που δεν παραμυθιαστήκαμε, εμείς που δεν ενθουσιαστήκαμε, εμείς που κοιτάξαμε λοξά, εμείς που τρώμε από τα έτοιμα, εμείς που πέσαμε λιγότερο θύματα, εμείς που ζήσαμε καλύτερα, εμείς που ζήσαμε λιγότερο, εμείς που δεν πιστέψαμε σε Θεό ή Αντρέα, προτιμάμε να θαυμάσουμε με ένα εσωτερικό κρυμμένο χαμόγελο παρά με ένα φωναχτό και επικό θαυμαστικό.