Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006

Ομιλιά

Και μετά την κινηματογραφική, η κοινοβουλευτική ανάλυση.
Άστραψε και βρόντηξε ο Γιώργος Παπανδρέου χθες στη Βουλή λέγοντας: «Οι υπουργοί σας έδειξαν να υποπτεύονται συγκεκριμένη χώρα. Έχετε στοιχεία; Αν ναι, να ζητήσετε την αποπομπή του πρέσβη της χώρας. Αν δεν έχετε στοιχεία, είστε λαϊκιστές».
Επειδή ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε υπερβεί κατά πολύ τον χρόνο του και δεν ήθελε να ξανατσακωθεί με την πρόεδρο της Βουλής (καθώς, αν συνέβαινε αυτό και λόγω του ότι βρίσκεται σε φεγγάρι μέγιστου τσαμπουκαλέματος, λίγο ήθελε, ως άλλος Κοεμτζής, να ανέβει στο προεδρείο και να την μαχαιρώσει φωνάζοντας «Ομιλιά ρε - Ομιλιά») σταμάτησε την ομιλία του εκεί.
Αν είχε λίγο χρόνο ακόμα θα είχε την ευχέρεια να διαβάσει ολοκληρωμένο το κομμάτι που είχε ως εξής:
«Οι υπουργοί σας έδειξαν να υποπτεύονται συγκεκριμένη χώρα. Έχετε στοιχεία; Αν ναι, να ζητήσετε την αποπομπή του πρέσβη της χώρας. Αν δεν έχετε στοιχεία, είστε λαϊκιστές. Λαϊκίζετε συκοφαντώντας μια μεγάλη χώρα, μια μεγάλη σύμμαχο, την πατρίδα των ελεύθερων και το σπίτι των γενναίων. Πού είναι τα στοιχεία σας κύριε Καραμανλή; Αποδείξτε ότι το έκαναν οι ΗΠΑ, ειδάλλως αποκαταστήστε άμεσα την αλήθεια. Όσο δεν το κάνετε θα μείνετε στη συνείδηση του φίλου Αμερικανικού λαού ως ένας κοινός λασπολόγος. Ευχαριστώ and God Bless America».
Μετά τον Γιώργο Παπανδρέου ανέβηκε στο βήμα η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία ξεκαθάρισε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι για εκείνη και το κόμμα της δεν υφίσταται υποχρέωση σεβασμού της νομιμότητας και τέτοιες μαλακίες. Υπενθύμισε ότι είναι η κάτοχος της απόλυτης αλήθειας και ότι, αν ήταν στο χέρι της, σε περίπτωση που ανέβαινε στην εξουσία όλα θα άλλαζαν δραστικά. Προσέδωσε έτσι, για πολλοστή φορά, ηθική και πολιτική νομιμοποίηση ακόμη και στο πιο άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού, καθώς προσφέρει ως εναλλακτική λύση ένα ασύγκριτα απεχθέστερο πρόσωπο ανελευθερίας και συγκεντρωτισμού.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2006

Μέρος τρίτον (και τελευταίο)

Ολοκληρώνεται με το ποστ αυτό η τριλογία μας για το «Βrokeback Mountain». Αρχικά προσεγγίσαμε -με το παροιμιώδες αυτοσαρκαστικό πνεύμα του μπλογκ- το πριν την ταινίας (συνθέτοντας μια σύντομη ωδή στην τελευταία ημέρα αθωότητας της ελληνικής κοινωνίας), εν συνεχεία προσεγγίσαμε -με το παροιμιώδες λογοτεχνίζον ύφος του μπλογκ- την ταινία καθεαυτή (και για την ακρίβεια κάποιες συγκεκριμένες πτυχές της) και τώρα θα προσεγγίσουμε -με το παροιμιώδες διεισδυτικό βλέμμα του μπλογκ- το μετά της ταινίας (τον τρόπο δηλαδή που την υποδέχτηκαν κριτικοί, δημοσιογράφοι και μπλόγκερς).
Ένας ήρωας από «Το σπίτι και το κελλί» του Χωμενίδη είναι ομοφυλόφιλος. Ενώ διηγείται όμως την ιστορία της ζωής του σε κάποιον άλλο, του αποκαλύπτει ότι μικρός είχε ερωτευτεί μια γυναίκα. Ακολουθεί ο εξής διάλογος, με την καλύτερη, κατά την γνώμη μου, φράση του βιβλίου:
«Έτσι λοιπόν χάσατε τελικά την παρθενιά σας από μία γυναίκα;».
«Όχι, δεν ήταν γυναίκα. Ήταν η Μάγδα. Όταν ερωτεύεσαι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το φύλο καταντάει επιμέρους χαρακτηριστικό».
Στην ίδια κεντρική ιδέα κινήθηκε και μεγάλο μέρος των κειμένων που γράφτηκαν για τη ταινία· ότι δηλαδή δεν έχει και τόσο σημασία που η ταινία μιλά για τον έρωτα μεταξύ δύο ανδρών, ότι θα μπορούσε να μιλά και για έναν ετεροφυλόφιλο έρωτα χωρίς να χάνει από τη δύναμή της.
Ενώ όμως η ατάκα από το βιβλίο με κέρδισε, αυτές οι αναγνώσεις της ταινίας δεν μου φαίνονται πειστικές. Μπορεί η ταινία να είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη, αλλά αν μιλούσε για έναν απαγορευμένο έρωτα άντρα - γυναίκας, πολύ μικρότερη αίσθηση θα προξενούσε. Τέτοιους απαγορευμένους έρωτες έχουμε δει σωρό στο σινεμά. Όπως λέει ο Κούντερα στον «Πέπλο», θεμελιώδες διαφοροποιητικό γνώρισμα του σημαντικού από το ασήμαντο έργο τέχνης είναι η θέση του στην ιστορία της συγκεκριμένης τέχνης. Για παράδειγμα, όλοι οι επίγονοι του «Pulp Fiction» δεν κρίνονται αυτοτελώς, αλλά πάντα βαραίνει στην κρίση μας το ότι ακολουθούν το μονοπάτι που πρωτοχάραξε ένας άλλος. Έτσι και το «Jude» μιλά για έναν απαγορευμένο έρωτα (μεταξύ συγγενών), αλλά μολονότι είναι μια μεγάλη ταινία, δεν προκάλεσε τον πάταγο του «Βrokeback Mountain», ακριβώς γιατί ο επίμαχος έρωτας ήταν μεταξύ άντρα και γυναίκας. Αντίστοιχα, αν γίνει μόδα και αρχίζουν να γυρίζονται ταινίες τύπου Brokeback, δεν θα προκαλέσουν παρόμοιο πάταγο, όσο καλογυρισμένες κι αν είναι, γιατί θα θεωρηθεί ότι κι αυτές ακολουθούν ένα μονοπάτι.
Ένα δεύτερο στοιχείο που -απ' όσο είδα τουλάχιστον- δεν προξένησε ιδιαίτερο προβληματισμό είναι το αν ο Ανγκ Λι προκειμένου να επιτύχει το μείζον (συναισθηματική ανταπόκριση μεγάλου μέρους του κοινού) έκανε αρκετές υποχωρήσεις δίνοντας μια εξωραϊσμένη για τα straight γούστα εικόνα των δύο ανδρών. Δεν αναφέρομαι τόσο στην πολύ συντηρητική απεικόνιση των σεξουαλικών σκηνών (απεικόνιση που δεν είναι αδιάφορη σε μία ταινία που θέλει να αποτελέσει τομή), όσο στην ποσοτικά λίγη απεικόνιση στιγμών που οι δύο άντρες είναι μαζί σε τρυφερές στιγμές (αγκαλιές, χάδια κλπ). Επίσης οι δύο άντρες επιδεικνύουν μηδενική θηλυπρέπεια. Εκείνο που δεν ξέρω, είναι αν όντως υπάρχουν ομοφυλόφιλα ζευγάρια που ακόμη κι όταν είναι μόνα τους δεν θηλυπρεπίζουν καθόλου ή, αντίθετα, προτιμήθηκε κι εδώ η πιο «προσεκτική» προσέγγιση του θέματος.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2006

Ντροπή σου

O Kλάους ήταν το μαύρο πρόβατο ανάμεσα στους οπλίτες και τους βαθμοφόρους στο Νταχάου. Βυσματωμένος και γλείφτης, ασκούσε χρέη γραμματέα του Διοικητή και περνούσε το μεγαλύτερο τμήμα της μέρας του στο γραφείο, αποφεύγοντας όλες τις βρωμοδουλειές με τις οποίες ήταν επιφορτισμένοι οι υπόλοιποι. Έτρωγε ξεχωριστά από τους στρατιώτες και μάλιστα συνήθως από το ίδιο φαγητό που έτρωγε κι ο Διοικητής. Από τις σκοπιές είχε εξαιρεθεί εντελώς. Με δυο λόγια ήταν η μύγα μεσ΄το γάλα. Ο Κλάους ήταν το βασικότερο θέμα των συζητήσεων· τον κακολογούσαν, τον φθονούσαν, τον κοιτούσαν με μισό μάτι. Ήταν αντιπαθής ακόμα και στους αιχμαλώτους.
Ο Κλάους ήταν ένα ζωντανό σκάνδαλο, ένας κακόηχος ύμνος υπέρ της αδικίας της ζωής.
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν συνάντησε τυχαία, στο δρόμο ή σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αρκετούς από όσους υπηρέτησαν μαζί του στο Νταχάου.
Τα βλέμματα της αποδοκιμασίας και της αηδίας τους δεν τα ξέχασε μέχρι να πεθάνει.
Όπως φυσικά δεν ξέχασε ποτέ κι εκείνο το απόγευμα του Μαϊου του 1958 στη Φρανκφούρτη, όταν ένας από αυτούς τον έφτυσε δημοσίως φωνάζοντας «Ντροπή σου».

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2006

Aνάφιος ο Ρακομελωδός

Στο καλό.
Δεν πας μακριά άλλωστε - τι 'ναι μια Τσέχα δρόμος;
Σ' αγαπάμε.
Είσαι ο βαθύτερος και ο καλύτερος.
(Μόνο, έλεος, κόψε επιτέλους αυτήν την ελεεινή φιγούρα).
Βe quiet, big boys don't cry - big boys don't cry.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 24, 2006

Το Δόγμα Οζ

O συγγραφέας Άμος Οζ έχει δώσει τον τελευταίο χρόνο αρκετές συνεντεύξεις σε ελληνικά ΜΜΕ. Είναι όλες τους ενδιαφέρουσες και προφανώς πρόκειται για πολύ αξιόλογο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο δε λιγότερο οκνηρό από μένα, τα λεγόμενά του θα τον οδηγούσαν να αγοράσει κάποια από τα βιβλία του. Τέλος πάντων, μια φράση που επαναλαμβάνει σε όλες τις συνεντεύξεις του, με αφορμή το παλαιστινιακό (ο ίδιος είναι Ισραηλινός), έχει πάνω - κάτω ως εξής: το κλειδί είναι να προσπαθούμε να μπαίνουμε πάντα στην θέση του άλλου και να προσπαθούμε να σκεφτούμε και να νιώσουμε όπως ο άλλος. Αν το καταφέρνουμε, δεν γινόμαστε απλά πιο μετριοπαθείς πολιτικά (αφού σχετικοποιείται έτσι η δική μας αλήθεια), αλλά γενικότερα σοφότεροι άνθρωποι. Έτσι -συνεχίζει- μπορούμε να γίνουμε ακόμη και καλύτεροι εραστές. Αποβάλλοντας δηλαδή τον σεξουαλικό εγωκεντρισμό μας και αποπειρώμενοι να καταλάβουμε τι ευχαριστεί περισσότερο τον/την σύντροφό μας, του/της προσφέρουμε και μεγαλύτερη απόλαυση.
Δεν θα διαφωνήσω με το «Δόγμα Οζ», αλλά δεν μπορώ παρά να επισημάνω μερικούς κινδύνους που κρύβει. Υπάρχει δηλαδή το ενδεχόμενο, αν πάρουμε κατά γράμμα τη συμβουλή του, αν παραμπούμε στο πετσί του συντρόφου μας, αν λ.χ. την ώρα που κάνουμε έρωτα σε μια γυναίκα σκεφτόμαστε διαρκώς όπως εκείνη ψάχνοντας να βρούμε τι θα την ευχαριστούσε περισσότερο, κάποια στιγμή να αρχίσουμε τους τσακωμούς με τους φίλους μας για το αν είμαστε κλειτοριδικοί ή κολπικοί.
Επίσης, θεωρητικά μιλώντας, αν ήμουν γυναίκα θα προτιμούσα να έχω να αντιμετωπίσω στο κρεβάτι έναν άντρα που σκέφτεται εκείνη τη στιγμή σαν άντρας, παρά έναν άντρα που σκέφτεται σαν γυναίκα.
Αλλά τώρα που άρχισα να μιλάω σαν γυναίκα, δεν μπορώ παρά να με καταγγείλω ως γουρούνι για αυτά που γράφω τόση ώρα.
Μόλις το γουρούνι ολοκληρώσει, θα χαϊδέψω αργά και κυκλικά τις ρώγες μου.
Μήπως να γίνω Λεσβία;

Χωροφύλαξ κι Αστυφύλαξ

Ξεκινάς να έχεις ένα μπλογκ εντελώς ανώνυμα, με ένα ψευδώνυμο μόνο, κι είναι σαν να προχωράς μέσα σε μια μεγαλούπολη· ευλογημένα άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, κανείς δεν θα σε κοιτάξει, κανείς δεν θα σου δώσει σημασία. Εντάξει, υπάρχουν και όρια, αν κυκλοφορείς γυμνός θα προκαλέσεις την προσοχή. Αν κυκλοφορείς κακόκεφος όμως, μόνο εσύ θα το ξέρεις.
Μετά από καιρό συνειδητοποιείς ότι ίσως και να υπάρχουν βλέμματα στραμμένα επάνω σου, ότι ίσως και να υπάρχουν άνθρωποι που σε κοιτάνε με περιέργεια. Ξαφνικά η μεγαλούπολη γίνεται χωριό ή μικρή επαρχιακή πόλη. Δεν μπορείς να πας να πιεις έναν καφέ χωρίς να σε γνωρίσουν, δεν μπορείς να γράψεις με την ίδια ελευθερία που έγραφες. Θες ας πούμε να γράψεις ότι αν πρέπει να δώσεις έναν ορισμό του αποτυχημένου ανθρώπου, θα πεις ότι είναι αυτός που καταφέρνει με τη συμπεριφορά του να χάσει τον γάμο ενός παλιού του φίλου. Θες να το πεις, αλλά πια σε κοιτάνε, κι εσύ μιλάς εμμέσως και για κάποιον άλλο, κι οι μεταμφιέσεις καταστάσεων καμιά φορά είναι ανεπαρκείς και αν είναι έτσι, τότε τι είναι όλη αυτή η ιστορία του μπλογκ: δημόσια κοινολόγηση, όχι πια σκέψεων και συναισθημάτων, αλλά ιδιωτικών στιγμών και γεγονότων; Ξεκίνησες με στόχο τη συγκίνηση και θα καταλήξεις στο ριάλιτι;
Θα μπορούσες βέβαια να αλλάξεις ψευδώνυμο, να μην το πεις σε κανέναν και να αρχίσεις να γράφεις πιο ελεύθερα από ποτέ.
Έλα που είσαι και ψώνιο όμως και δεν θέλεις να γράφεις πράγματα χωρίς να τα πιστώνεσαι.
Για μια ακόμη φορά λοιπόν, θες και δεν θες, επαμφοτερίζεις, αντιφάσκεις, κολλάς στα ημίμετρα και στους συμβιβασμούς.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006

Ο Έμερσον και το Άλογο

Το παιδί του λαού και δεινός πολέμιος των μεγαλοεπιχειρηματιών Μάκης Τριανταφυλλόπουλος δήλωσε στο «ΦΩΣ» ότι η ΑΕΚ «πρέπει να φύγει από την ομηρία του Ντέμη και να αποκτήσει σοβαρούς επιχειρηματίες. Όπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Να αναλαμβάνουν τις μεγάλες ομάδες επιχειρηματίες και όχι κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες».
Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος δεν διευκρίνισε αν έχει την ίδια συλλογιστική και ως προς την ιδιοκτησία μέσων μαζικής ενημέρωσης, αν δηλαδή και οι εφημερίδες και οι σταθμοί πρέπει να ανήκουν σε σοβαρούς επιχειρηματίες, κι όχι σε κάποιους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες.
Επίσης, παραμένει ακόμα αναπάντητη η -και παλαιότερα διατυπωθείσα- απορία: με ποιά συλλογιστική ο επιχειρηματίας Χρηστίδης είχε «τσοντοκάναλο», ενώ ο επιχειρηματίας Τριανταφυλλόπουλος δεν έχει «τσοντοφυλλάδα»;
Επειδή όμως η ανακολουθία λόγων και έργων είναι μόνο φαινομενική, όπως φαινομενική είναι και η χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών, ο Μάκης θα προτείνει οσονούπω στον Ντέμη την εξής απλή λύση, που θα άρει κάθε εις βάρος του μομφή: θα του προτείνει να προσφέρει, με κάθε εισιτήριο εντός έδρας αγώνα, ένα ένθετο DVD σοφτ - ερωτικοποδοσφαιρικού σινεμά (με τίτλους όπως «Ο Έμερσον και το Άλογο», «Μόνη ξανά δεν θα σ' αφήσω - Θα σε παίρνω παρέα με τις φίλες σου» κ.ο.κ.). Επίσης, στο πλαίσιο της συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό για την επικείμενη έναρξη της Σούπερ Λίγκα, μπορούν να κυκλοφορήσουν από κοινού DVD με τίτλο «Έτσι παίζεται το παιχνίδι ΙΙ», η μία πλευρά του οποίου θα περιέχει τα διαιτητικά λάθη του Β΄ Γύρου και η από πίσω άλλου είδους παίγνια. Με την πρόταση του αυτή, ο Μάκης θα δώσει περιθώριο μισού έτους στον Ντέμη προκειμένου να αυξήσει θεαματικά τα έσοδά του και να καταστεί σοβαρός επιχειρηματίας.
Αν αποτύχει και πάλι, τότε θα προτείνει να αναλάβει την ΑΕΚ ο σοβαρός επιχειρηματίας Θεόδωρος Αγγελόπουλος με εκείνη την παλιά επιταγή.
Κι επειδή ο Μάκης έχει καταστρωμένο πλήρες σχέδιο στο μυαλό του, θα προτείνει ακόμη οι νομικές ενέργειες της αγοραπωλησίας να αναληφθούν από το δικηγορικό γραφείο Μαντούβαλου.

Πολλαπλότητες Calabi - Yau

Xάθηκε προχθές βράδυ στην περιοχή Βοτανικού μια πολλαπλότητα Calabi - Yau. H μικρή πολλαπλότητα φορούσε κόκκινο μπουφάν και καφέ σκούφο, ενώ στο αριστερό χεράκι της κρατούσε τοπολογικά d-instantons (τελευταίας γενιάς), τα οποία είχε κρεμασμένα από μια θ-συνομολογία. Όποιος γνωρίζει οτιδήποτε για την πολλαπλότητα, παρακαλείται να επικοινωνήσει αμέσως με το μπλογκ.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2006

Χωρίς Υποσημειώσεις

Tώρα λοιπόν που τα πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε ψιλοαναγκαστικά έπεσαν κάποιες μάσκες, ας πω τι με φρίκαρε περισσότερο απ' όλα στη Νομική. Ήμασταν στο Ά εξάμηνο και το μάθημα ήταν Συνταγματικό Δίκαιο· έπρεπε να κάνουμε μια εργασία. Θυμάμαι την (Λέκτορας να ήταν;), την καθηγήτρια τέλος πάντων, σχετικά νεαρής ηλικίας, να μας εξηγεί ότι η εργασία έπρεπε να γίνει βάσει του «γαλλικού συστήματος»: τα δύο τρίτα της κάθε σελίδας να ήταν το κείμενο της εργασίας και το τελευταίο τρίτο (αφού τραβούσαμε μια γραμμή για να ξεχωρίζει) να ήταν οι υποσημειώσεις. Στις υποσημειώσεις παρέπεμπαν ειδικά νουμεράκια πάνω από λέξεις στα πρώτα δύο τρίτα της σελίδας. Υποτίθεται ότι βρίσκαμε νομικά επιχειρήματα από διάφορα συγγράματα και έπρεπε στις υποσημειώσεις να λέμε από πού βρήκαμε το κάθε τι. Αλλά και η υποσημείωση είχε τον αυστηρό της κανόνα στο πώς θα διατυπωθεί.
Είχα διαλέξει λοιπόν μια εργασία με θέμα τα κληρονομικά δικαιώματα των μη συγγενών και τη συνταγματική τους διάσταση. Θυμάμαι ότι, επί δυο βδομάδες τουλάχιστον, έψαχνα να ξεκινήσω την εργασία με την ακριβή διατύπωση μιας ατάκας από το «Λιοντάρι το Χειμώνα» . Είναι η Κάθριν Χέμπορν, γηραιά Βασίλισσα, και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Βλέπουμε κι εμείς κι αυτή το γερασμένο της πρόσωπο και τότε μονολογεί: «Τhere's everything in life but hope».
Την εργασία δεν την έκανα ποτέ. Από τότε απέφευγα τις εργασίες όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Ε Lawyer, είπαμε ό,τι είπαμε, αλλά να ξέρεις ότι ζηλεύω το ζήλο σου κι ότι είσαι ευτυχής που κάνεις αυτό που αγαπάς.
Εγώ τουλάχιστον βρήκα στο μπλογκ ένα λόγο ελεύθερο από υποσημειώσεις.
Και, ως προς αυτό το σκέλος, είμαι κι εγώ ευτυχής που κάνω αυτό που αγαπώ.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2006

Μέσα κι Έξω

Όταν κατεβαίνουν από το Brokeback και χωρίζονται, ο Ένις πηγαίνει σε μια γωνία, γονατίζει, πιάνει το στομάχι του και νομίζει ότι θα κάνει εμετό. Προσπαθεί να κάνει αλλά δεν του 'ρχεται. Την ώρα εκείνη ένας περαστικός τον βλέπει κι ο Ένις του βάζει τις φωνές: «Τι με κοιτάς; Φύγε από 'δω». Πριν ανέβει στο Brokeback, ο Ένις ζούσε σε έναν κόσμο με ακλόνητες βεβαιότητες. Ο Τζακ τον έβγαλε από εκεί και τον έβαλε σε ένα κόσμο ενοχής. Ο Ένις θα ζήσει με την ενοχή αυτή σε όλη του τη ζωή. Θα κουβαλά την αίσθηση ότι ο κόσμος που τον κοιτάει στον δρόμο ξέρει.
Η ενοχή αυτή όμως θα έρχεται πάντοτε απ΄έξω, από την κοινωνία, από τα βλέμματα των άλλων: είναι κακό ο άντρας να είναι με άντρα.
Η ενοχή δεν έρχεται από μέσα του, από την φύση του, από την δική του φύση· ο εμετός δεν θα βγει, το στομάχι του δεν ανακατεύεται, ο οργανισμός του δεν αντιδρά: δεν είναι κακό να είμαι με άντρα (τουλάχιστον με τον συγκεκριμένο άντρα).
Στο τελευταίο μέρος της ταινίας νιώθεις ότι η κάμερα δεν κινηματογραφεί απλώς, αλλά χαϊδεύει το πρόσωπο του Χιθ Λέτζερ.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2006

Κλαυσίγελως

H ζωή δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει.
Διαβάζω στην εφημερίδα «Παρασκευή και 13» ότι η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έστειλε έγγραφο στους τηλεοπτικούς σταθμούς, στο οποίο μεταξύ άλλων σημειώνει πως στα δελτία ειδήσεων «... αναφέρθηκαν τα ονόματα προσώπων, οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις των οποίων παρακολουθούντο και για ορισμένα από τα πρόσωπα αυτά έγινε αναφορά στις πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις τους ή τη συμμετοχή τους σε πολιτικές οργανώσεις, χωρίς να πρόκειται για δημόσια πρόσωπα». Η Αρχή θεωρεί ότι η αναφορά αυτή από τα κανάλια παραβιάζει το νόμο περί ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων.
Διαβάζω λοιπόν αυτήν την είδηση και αποφασίζω να την ποστάρω, χωρίς κανέναν άλλο σχολιασμό, παρά μόνο με δέκα εκατομμύρια «ΧΑ-ΧΑ» από κάτω της.
Πριν την ποστάρω όμως, ψάχνω με βάση τη λέξη «δεδομένων» στο Μonitor, για να δω αν τυχόν έχει γράψει και κάποιος άλλος για το θέμα.
Και πέφτει το μάτι μου εδώ.
Η ζωή λοιπόν δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει.
Μέσα από την κατάπτυστη ανωνυμία μου και μέσα από τις μηδενικές νομικές μου γνώσεις, δηλώνω πως δεν ξέρω πια αν πρέπει να γελάσω, να κλάψω, ή να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να παραδοθώ.
Δεν ξέρω δηλαδή τι είναι χειρότερο: η θεσμική σχιζοφρένεια και η θεσμική ηλιθιότητα ή η εξατομικευμένη επιστημονική ηλιθιότητα;
Μιλάω σκληρά; Ναι. Αλλά υπάρχουν όρια σε όλα. Και τα δικά μου όρια ευπρέπειας μόλις τα ξεπέρασα.
Μπορώ ίσως να δεχτώ μια πολιτεία ανίκανη να προστατεύσει το απόρρητο των επικοινωνιών του πρωθυπουργού της και των πολιτών της, μια πολιτεία νικημένη από τους κατασκόπους και τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ μια πολιτεία με ηλίθιους νόμους ή με νόμους που ερμηνεύονται ηλιθιωδώς· γιατί αυτή δεν είναι μια πολιτεία απλά αδύναμη, αλλά μια πολιτεία αυτοκαταστροφική, μια πολιτεία - κλαυσίγελως.
Όπως κλαυσίγελως είναι και η συζήτηση για το αν έχουμε δικαίωμα να ποστάρουμε φωτογραφίες των μωρών μας.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 17, 2006

Αλήθεια

Στην δικαιοδοσία της Αρχής Διασφάλισης του Υπορρήτου των Επικοινωνιών ανήκουν όσα λέγονται χωρίς ποτέ να ειπωθούν, όσα δραπετεύουν από το στενό κελλί του λόγου και τρέχουν να βρουν καταφύγιο σε ματιές, χαμόγελα, αγκαλιές και σιωπές.
Υπάρχουν κάποια ελάχιστα βλέμματα, που αυτονομούνται από αυτόν που κοιτά και αυτόν που κοιτιέται, και πετούν στον ουρανό τη νύχτα σαν δέσμες φωτός.
Αλήθεια είναι.
Αλήθεια.

Η κότα έκανε το αυγό;

«Πώς αντέδρασε ο Μωάμεθ στα σατιρικά σκίτσα των Δανών; "Εκανε το θαύμα", λέει ο Παλαιστίνιος αγρότης από τη Ναμπλούς: Στη φάρμα του μια κότα γέννησε αυτό το μεγάλο αυγό, στο οποίο αναγράφεται στην αραβική το όνομα "ΑΛΛΑΧ"».
H φωτογραφία και το κειμενάκι δημοσιεύθηκαν στην «Απογευματινή» και αναδημοσιεύθηκαν στην «Ελευθεροτυπία».
Ας στρέψουμε όμως για λίγο το βλέμμα μας από το θαυματουργό αυγό προς το χέρι του Παλαιστίνιου αγρότη και εν συνεχεία προς τα δικά μας χέρια. Αφού ολοκληρωθεί η σύντομη περιήγηση του βλέμματός μας, μπορούμε να πληκτρολογήσουμε με τα ίδια αυτά χέρια τις απόψεις μας.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 16, 2006

Η Κραυγή


Άρχισε στη Νορβηγία η δίκη για την κλοπή της «Κραυγής», ο πίνακας ωστόσο παραμένει άφαντος. Όπως όμως μας λένε και «Οι Μοντέρνοι», ίσως η ακριβής αντιγραφή του δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα από το αυθεντικό έργο. Τελικά δηλαδή η «Κραυγή», από τη στιγμή που πέρασε στον κόσμο και φωτογραφήθηκε και αναπαράχθηκε και ξαναζωγραφίστηκε, δεν μπορεί να χαθεί.
Εκείνο που μπορεί να χαθεί όμως είναι η δική σου κραυγή. Κάποιος στην έκλεψε όταν έπαψες να είσαι παιδί. Πότε κραύγασες τελευταία φορά; Μην ακούς τι σου λένε. Να κραυγάζεις όσο μπορείς. Πήγαινε στο γήπεδο και παθιάσου. Φώναξε γκολ και Φύγε. Κραύγασε όταν βρεις τον έρωτα. Κραύγασε όταν τον χάσεις. Κραύγασε όταν δεις στο σαλόνι σου εικόνες αφρικάνικου λιμού. Κραύγασε όταν δεις έξω από το σαλόνι σου μεταναστευτική εξαθλίωση. Κραύγασε όταν δεις στο σαλόνι σου την χορεία των τηλεηλιθίων. Κραύγασε όταν σε ξαναπροσβάλλει το αφεντικό σου. Κραύγασε όταν ξυπνήσεις μια Κυριακή και συνειδητοποιήσεις ότι αύριο είναι πάλι Δευτέρα. Κραύγασε όταν καταλάβεις ότι δεν είσαι είκοσι (ακόμη κι αν είσαι 19). Κραύγασε όταν μάθεις για την παρά φύσιν έδρα ενός γνωστού. Κραύγασε όταν δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Εσύ δεν ζεις πουθενά

Δυστυχώς, για μια μακρά χρονική περίοδο μετά τους Ολυμπιακούς, είχα αναγκαστεί να εγκατασταθώ μονίμως στην Ελλάδα. Ας μην παρεξηγηθεί το «δυστυχώς» μου. Ή μάλλον ας παρεξηγηθεί. Δεν με νοιάζει πια. Αποφάσισα να μιλάω χωρίς να υπολογίζω το κόστος. Θα το πω όπως το νιώθω λοιπόν: η Ελλάδα δεν είναι μια άνετη χώρα. Θαυμάσια, αλλά όχι άνετη για τις δουλειές μου και τις σπουδές των παιδιών μου. Εφεξής τέρμα η Αθήνα, στην οποία θα ζω μόνο για σύντομα χρονικά διαστήματα. Βασικά θα ζω μεταξύ Ελβετίας, Λονδίνου και ΗΠΑ. Και να σου πω κάτι; Αν δεν βολευθώ κι εκεί, θα ζω μόνο μέσα στο διαδίκτυο. Γιατί όχι δηλαδή; Δεν κατάλαβα.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2006

Γελάδι Χαρωπό (Cowgay)

«Κι όπως πας σε λίγα χρόνια
θα φορέσεις παντελόνια
Βαλεντίνα - Βαλεντίνα»
Τα χρόνια αυτά έφτασαν, εδώ, στα ύστερα του κόσμου. Το μπλογκ μας, ανδροπρεπές όσο λίγα και ομοφοβικό όσο κανένα άλλο, τιμά την τελευταία ημέρα ελευθερίας από την ομοφυλοφιλική λαίλαπα που θα κατακλύσει από αύριο τις μεγάλες οθόνες. Οι πουσταραίοι βάζουν χέρι στα ιερά και στα όσιά μας, από τον γάμο και τον Δήμο της Αθήνας, ως τα καουμπόικα. Βρίσκουν όμως και τα κάνουν. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ισλαμιστών αδελφών (προσοχή: γενική πληθυντικού αρσενικού - όχι θηλυκού) κι ας τους δώσουμε να καταλάβουν ότι με μερικά πράγματα δεν παίζουν. Όλοι απόψε έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία: μπαίνουμε μέσα, προβαίνουμε σε βανδαλισμούς (αφοδεύουμε πάνω στην αστερόεσσα, κυνηγάμε ορτύκια και πετυχαίνουμε αντ' αυτών πράκτορες κλπ) και μετά μποϊκοτάζ ανηλεές σε κάθε τι αμερικανικό στον κόσμο αυτό, Αριζόνα και Γραβιά, Μελβούρνη, Βόνταφον.
Ας τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο δικός μας Μωάμεθ φοράει καουμπόικο καπέλο και καλπάζει πάνω στ' άλογό του με υπόκρουση Μορικόνε, όχι άριες της Κάλλας· φυσαρμόνικες, σφυρίγματα, χώματα, λάσπες, τέτοια πράγματα - αντρίκεια. Να πάνε να πνιχτοκουνελιασθούν αλλού λοιπόν· όχι στον καθαρό αέρα της Άγριας Δύσης, όχι στα σινεμά μας, όχι στις εκκλησιές των ονείρων μας. Να παραμείνουν στον χώρο που τους ταιριάζει καλύτερα, να παραμείνουν στον αέρα τον τηλεοπτικό, κάνοντας εκεί τα ναζάκια τους και σέρνοντας εκεί την φωνούλα τους όσο λαχταρά η ψυχή τους.
«Από το μνήμα έβγα Λεόνε
Ξύπνα αδικοχαμένε Λέοντα
Δες τη Γαλάζια τη Γενιά
Που 'γινε ασπίδα και φωτιά
Κόντρα στην βρωμερή πουστιά
Μύρισε θυμάρι και βασιλικό
Λάμπει το φεγγάρι μες τον ουρανό
Της κληρονομιάς εμείς συνεχιστές
Στην κορφή και πάλι - πάλι νικητές».
Το ποστ αυτό γράφτηκε υπό την επήρεια μεσκαλίνης (ληγμένης ma non troppo).

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006

Σφαγές, βακχ. παρτ., αθώα παιδικά κυνηγητά.


«It's judgment that defeats us»
Είναι η κρίση αυτή η οποία μας καταβάλλει και μας νικά· η κρίση πάντα· ένα μάτι πάντα· ένα μάτι παντού. Παντού ένα μάτι μας κοιτά και μας ελέγχει. Δεν έχει σημασία τίνος. Άλλοτε μπορεί να είναι το μάτι του Θεού, άλλοτε το μάτι της συνείδησής μας, άλλοτε το μάτι των άλλων. Σκοτάδι να κρυφτούμε πουθενά. Η τυραννία του φωτός απόλυτη. Η ζωή θα έπρεπε να είναι εύκολη ή εμείς λιγότερο κακομαθημένοι. Άλλες γενιές πιο εύκολη ζωή δεν αξιώθηκαν. Κι όμως η ζωή είναι δύσκολη. Άνθρωπος θα πει υποχρέωση, κρίση, ενοχή. Ενοχή; Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Τι σημαίνουν όλες αυτές οι λέξεις, αυτό το ποστ; Τι ακριβώς θές να πεις; Θες να πεις κάτι; Κάτι άλλο; Ψάχνεις σκοτάδι στις λέξεις; Τόσο αφελής είσαι; Οι λέξεις χώμα και βουτάς μέσα τους σαν στρουθοκάμηλος. Ο κώλος σου σε δημόσια θέα, αλλά εσύ βλέπεις μόνο το σκοτάδι των λέξεων. Λέξεις σκοτεινές, λέξεις που μετρήθηκαν και κρίθηκαν λίγες και μία και δύο και τρεις και πολλάκις. Στάσου· μπερδεύτηκες - μας μπέρδεψες. Τι θες να πεις επιτέλους; Σε βλέπουν - σύνελθε. Ανασυγκροτήσου. Βγάλ' το κεφάλι σου απ' τις λέξεις και ρίξ' το στη ζωή. Έλα, να κλείσουμε το ποστ εύθυμα, αισιόδοξα, αμερικάνικα, με πνεύμα νικητή. Έλα νικητή, νίκα την κρίση που σε νικά. Αν σε βλέπουν ούτως ή άλλως, αν είσαι ούτως ή άλλως ορατός, μια δυνατότητα έχεις για να γυρίσεις το παιχνίδι: ν' αγιάσεις. Α, και μία ακόμα: να τρελλαθείς.

Μην;

- Γιατί όλων τα πρόσωπα λάμπουνε, πατερούλη;
Μην φώτισε το βλέμμα τους ο ήλιος του Φλεβάρη;
Μην την ματιά τους άστραψε ο Φραγκοβαλεντίνος;
- Μικρό κι ανήσυχο παιδί, που όλο ρωτάς βλακείες.
Ανασχηματισμός εγένηκε κι όλοι ξανά ελπίζουν.
Η Ντόρα έγινε Υπουργός μ' Υφυπουργό Κασσίμη.
- Κι αυτοί, πατέρα, εκεί δα, δεν ντρέπονται καθόλου;
Γιατί τα όργανά τους πιάνουνε και τα βροντοχτυπούνε;
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
- Συντάκτες είν' πολιτικοί και μάθανε τα νέα.
Κι απ' την πολλή την έξαψη, τις παίζουν λυσσαλέα.
Πάμε να φύγουμε από δω, πριν γίνουμε μουσκίδι.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2006

Οι ανεμόμυλοι του μυαλού σου

γύρω - γύρω,
σαν σπείρα μέσα σε σπείρα
και πάλι σαν αέναη σπείρα,
που δεν τελειώνει πουθενά,
ούτε αρχίζει πουθενά,
μόνο πάει γύρω - γύρω,
και ξανά ολόγυρα,
σαν καρουζέλ που γυρνάει γύρω απ΄το φεγγάρι,
σαν περιστρεφόμενη πόρτα σε μισοξεχασμένο όνειρο,
γύρω - γύρω,
σαν σπείρα μέσα σε σπείρα
και πάλι σαν αέναη σπείρα,
που δεν τελειώνει πουθενά,
ούτε αρχίζει πουθενά,
μόνο πάει γύρω - γύρω
και ξανά ολόγυρα,

Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006

Ευτέρπη

Mε λένε Ευτέρπη και είμαι εβδομηνταενός ετών. Ζω μόνη μου στο Περιστέρι. Λίγο το ότι ποτέ οι άντρες δεν με πρόσεχαν πολύ, λίγο το ότι ζούσα με την μάνα μου που την φρόντιζα μέχρι να πεθάνει, δεν παντρεύτηκα ποτέ. Mια φορά έφτασα κοντά, αλλά το πράγμα χάλασε τελευταία στιγμή. Στεναχωρέθηκα κι εγώ και τα παράτησα. Φίλες έχω δυο - τρεις και μιλάμε καμιά φορά στο τηλέφωνο. Βλέπω τηλεόραση και πηγαίνω στην εκκλησία. Τον Χριστό τον ένιωθα πάντοτε κοντά μου. Τα τελευταία χρόνια όμως είναι σαν να με λυπήθηκε και να μου κάνει περισσότερο συντροφιά. Πριν λίγα χρόνια είχα σκανδαλιστεί πολύ. Κάποιος πετούσε σπέρματα πάνω σε έναν σταυρό. Εμένα κανείς δεν μου πέταξε σπέρματα ποτέ. Δεν την άντεχα αυτήν την εικόνα. Δεν την άντεχα και δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνονται αυτά τα πράγματα. Τότε με είπαν σκοταδίστρια που είναι λέξη που πρέπει να βγαίνει από το σκοτάδι. Τότε θυμάμαι ότι μιλούσαν με περιφρόνηση και ειρωνεία για μένα. Αυτές τις μέρες χαίρομαι πολύ και παίρνω την εκδίκησή μου. Γελάω μόνη μου μπροστά στην τηλεόρασή μου. Βλέπω ότι μπροστά στην βία όλοι αλλάζουν. Βλέπω ότι γελούσαν με τον δικό μου πόνο, μα τώρα κλαίνε από τον τρόμο που τους γεννήθηκε. Βλέπω ακόμα ότι προσπαθούν να καταλάβουν τους πιστούς των άλλων λαών και των άλλων θρησκειών, εμένα όμως δεν προσπάθησαν να με καταλάβουν, για τον δικό μου πολιτισμό δεν υπήρχε χώρος στην κοινωνία τους. Γιατί μπορεί η εικόνα να κατέβηκε, αλλά το απαξιωτικό τους βλέμμα έμεινε. Εκεί. Να με κοιτά με αηδία. Είναι που τον Μωάμεθ τον υπερασπίζονται μιλιούνια νέων, ενώ τον Χριστούλη μόνο κάτι γριές σαν εμένα· μόνες τους, άσχημες, χαραμισμένες. Κάντε υπομονή. Σε λίγα χρόνια θα πεθάνουμε.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2006

Dedication

Nα γράφεις κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία. Να γράφεις κάθε φορά σαν να έχεις απέναντί σου ένα σχοινί με θηλιά κι ένα σκαμνί με τρία πόδια. Ή σαν να ξέρεις ότι μόλις βγεις έξω, ένα αυτοκίνητο θα στρίψει απ΄τη γωνία και θα σε πατήσει. Να γράφεις κάθε φορά σαν να είναι για πάντα. Να γράφεις κάθε φορά με την ψευδαίσθηση ότι πάνω από τις λέξεις ακούγονται μουσικές. Να γράφεις κάθε φορά με την ψευδαίσθηση ότι γεννάς μουσικές· κι αν όχι μελωδίες ολοκληρωμένες, πάντως σύντομους μικρούς σκοπούς. Να τους ακούς τους σκοπούς αυτούς, όπως η Ιωάννα άκουγε την Παναγία. Ακούς; Τρέλα δεν είναι; Να μην χαλιναγωγείς το πάθος σου. Να του υποτάσσεσαι. Να παίρνεις το ψώνιο σου αγκαλιά και να χορεύετε ευτυχισμένοι. Να αδιαφορείς για όσους γελούν με το χορό σας. Δίκιο έχουν που γελούν - δίκιο έχεις που χορεύεις. Να μην ντρέπεσαι για την μανία σου. Να μην απολογείσαι για την ανεπάρκειά σου. Να γράφεις σαν να μπορούσες πράγματι να γράψεις. Να γράφεις σαν να κάνεις δώρο στην ανθρωπότητα. Να γράφεις σαν να μην είχαν ξανασκεφτεί οι άνθρωποι πριν. Να γράφεις αδιαφορώντας για το αν είσαι κοινότοπος και χιλιοειπωμένος. Σκασίλα σου αν τα 'χουν πει κι άλλοι· θες να τα πεις κι εσύ. Να γράφεις σαν να στο ζητάει επιτακτικά μια συγκίνηση μέσα σου. Μια συγκίνηση ασχημάτιστη. Που θα σχηματιστεί στην πορεία, μέσα από το κείμενο. Να μην πτοείσαι απ΄ την αμφιβολία μήπως είσαι και ο μόνος αποδέκτης της. Να ξεκινάς απ' την ιδέα. Να την περιμένεις να φωτίσει και να σε κεντρίσει. Μετά να της αλλάζεις τον αδόξαστο. Να εκτίθεσαι μέχρι μυελού των οστών. Να ξεσκίζεις τον εαυτό σου δημοσίως και να κρύβεις τα πάντα. Να κουκουλώνεις και να κουκουλώνεσαι. Μετά να γράφεις για το κουκούλι και τη ζεστασιά του. Να δραπετεύεις, να υπεκφεύγεις, να παραδίδεσαι, να τα παρατάς. Να μην σε νοιάζει τίποτα άλλο. Να είσαι απόλυτος. Να λατρεύεις την σχετικότητα. Να οργίζεσαι. Να ανάβεις. Να κατανοείς την ματαιότητα. Να θέλεις τα πάντα. Να μην θέλεις τίποτα.
Μόνο να γράφεις.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006

Το μόνο που θυμάμαι από παιδί μικρό

Δεν πρόκειται για φάρσα ή μοντάζ. Ο διαιτητής Βασιλείου, ο οποίος την τελευταία αγωνιστική σφύριξε Ολυμπιακός - Καλλιθέα 90 - 10, ήταν τέταρτος διαιτητής στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Πανιώνιο. Ο Κωνσταντίνου χάνει την ευκαιρία και ο Βασιλείου με το οξυζενέ μαλλί αντιδρά. Όποιος θέλει να δει πώς, πηγαίνει εδώ και βρίσκει το σχετικό βίντεο.
Φαντάζομαι ότι μικρός θα μπορούσα να είχα γίνει Ολυμπιακός. Δεν επιλέγουμε ομάδα, όπως δεν επιλέγουμε και φύλο, εθνικότητα, θρήσκευμα κλπ.
Αν είχα γίνει γάβρος, τι ψέμματα θα έλεγα στον εαυτό μου για να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα; Θα ντρεπόμουν καθόλου; Θα ένιωθα καθόλου συνυπεύθυνος;

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2006

H VODAFONE σας ενημερώνει

ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Η Vodafone με σκοπό την πλήρη ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας παραθέτει τη θέση της γύρω από τη σοβαρή υπόθεση των υποκλοπών, που ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα.
H Vodafone δηλώνει ότι ο συνολικός τρόπος αντιμετώπισης εκ μέρους της από την πρώτη στιγμή του ζητήματος αυτού, υπήρξε στάση ευθύνης και αποτελεί πράξη εμπιστοσύνης προς την Πολιτεία· τόσο την Ελληνική όσο και την Αμερικάνικη.
Αμέσως μόλις διαπιστώθηκε η ύπαρξη λογισμικού διενέργειας υποκλοπών τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών στα συστήματα λογισμικού της Vodafone, προχωρήσαμε άμεσα στην απομάκρυνσή του, όπως είχαμε υποχρέωση από το νόμο (του ισχυροτέρου) και ενημερώσαμε πρώτα την Μητέρα Εταιρία και μετά από δυο - τρεις μέρες την Πολιτεία και τη Δικαιοσύνη.
Η διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης που ακολούθησε η Δικαιοσύνη είναι μυστική και απόρρητη και ως τέτοια την αντιμετώπισε η εταιρία μας. Η εταιρία μας άλλωστε ως φορέας της Οικονομικής Εξουσίας σέβεται την αρχή της διάκρισης των εξουσιών (Νομοθετική - Εκτελεστική - Δικαστική - Οικονομική).
Επισημαίνουμε ότι ο προμηθευτής του λογισμικού είναι η γνωστή στο ευρύ κοινό Εricsson, μια εταιρία διεθνούς φήμης, που προμηθεύει τις μεγαλύτερες εταιρίες τηλεπικοινωνιών του κόσμου, καθώς και την Εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο (με προπονητή - όχι με λογισμικό). Η Εricsson μας διαβεβαίωσε, ότι το άγνωστο λογισμικό υποκλοπών που είχε εντοπισθεί, ήταν ξένο προς τη λειτουργία των συστημάτων που μας είχε προμηθεύσει. Άρα, όπως είναι προφανές, ούτε η Ericsson έχει την παραμικρή ευθύνη ούτε η Vodafone. Tην ευθύνη φέρουν οι υποκλοπείς και μόνον. Μέρος της ευθύνης, πάντως, θα μπορούσε να αποδοθεί και στο υψηλό κόστος εργασίας στην Ελλάδα που αποτελεί τροχοπέδη για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Η Vodafone αποθήκευσε πλήρη αντίγραφα του άγνωστου αυτού λογισμικού υποκλοπών. Τα στοιχεία αυτά έχουν ήδη τεθεί στη διάθεση της Μαμάς Εταιρίας, της CIA, της ΕΥΠ, της Ελληνικής και της Αμερικάνικης Πολιτείας. Μετά από αμοιβαίους εκβιασμούς, υποχωρήσεις και αγοραπωλησίες, Ελληνική και Αμερικάνικη Πολιτεία ήρθαν σε συμβιβασμό. Η ακριβής εικόνα του τηλεπικοινωνιακού δικτύου πριν την αφαίρεση του παράνομου λογισμικού, έχει αποτυπωθεί πλήρως σε μαγνητικά μέσα και θα κυκλοφορήσει σύντομα σε ένθετα DVD στην «Χώρα» και στην «Traffic». Θα τα προλογίζει ο Γιώργος Τράγκας και ο Stelios Γιαννακόπουλος. Στα extras κάθε DVD θα υπάρχει η τελετή παρασημοφόρησης του Γιώργου Κορωνιά από τον Γιώργο Βουλγαράκη.
Αυτή η στάση της Vodafone υπαγορεύθηκε από την κοινή επιχειρηματική λογική, τους κανόνες της εταιρίας και πρωτίστως από το σεβασμό στο καπιταλιστικό μας σύστημα. Κάθε άλλη στάση που θα διατηρούσε, εν γνώσει της εταιρίας, σε λειτουργία το σύστημα υποκλοπών, θα οδηγούσε αναπόφευκτα στον εντοπισμό των υποκλοπέων. Θα έθετε σε κίνδυνο και θα έπληττε τα δικαιώματα των έντεκα και πλέον εκατομμυρίων Ελλήνων και μεταναστών που ζουν στη χώρα, καθώς οι ΗΠΑ μπορούν να ανεχτούν μισόλογα και υπονοούμενα, δεν θα μπορούσαν όμως ποτέ να ανεχτούν σύλληψη των πρακτόρων τους.
Η Vodafone με πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της υπόθεσης αυτής και της σημασίας της, είναι και παραμένει πάντοτε στη διάθεση των Αρχών και της Δικαιοσύνης, προκειμένου να διερευνηθεί το μείζον αυτό ζήτημα.
Η Vodafone δηλώνει την πεποίθησή της ότι αυτή την φορά το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο.
Μέχρι τότε όμως, η Vodafone πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν βήματα προς την κατάργηση των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, όχι μόνο στον τραπεζικό, αλλά και σε άλλους κρίσιμους τομείς της εθνικής μας οικονομίας.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006

O άνθρωπος που έγινε Βασιλιάς


Τα τελευταία λόγια του πριν ξεψυχήσει ήταν προς τον γιο του: «Πες στον ελληνικό λαό ότι τον αγαπώ και τον ευχαριστώ». Πράγματι στο πρώτο του διάγγελμα ο νέος Βασιλέας (ο Βασιλέας Κωνσταντίνος) μετέφερε τα λόγια του Βασιλέως που απέθανε (του Βασιλέως Παύλου). Αυτά διηγείται ο γιος 42 χρόνια μετά στον Αλέξη Παπαχελά (ο οποίος με τις συνεντεύξεις του Κωνσταντίνου και του Μπιλ Γκέιτς δεν ευκαίρησε -ως τώρα- να γράψει ρεπορτάζ για το θέμα των υποκλοπών και της πιθανής αμερικανικής εμπλοκής).
Ένας άνθρωπος πεθαίνει και λέει στον γιο του «Πες στον ελληνικό λαό ότι τον αγαπώ και τον ευχαριστώ». Δεν έχει σημασία αν όντως ειπώθηκε αυτή η φράση· σημασία έχει ότι θα μπορούσε να έχει ειπωθεί. Στέκομαι στην φράση αυτή και σκέφτομαι πόσο μεγαλειωδώς μαλάκας, πόσο ανελεύθερος, πόσο υποχείριο των συνθηκών, πόσο ετεροκαθοριζόμενος και εν τέλει πόσο συγκινητικά τυφλός μπορεί να είναι ο άνθρωπος· ο συγκεκριμένος άνθρωπος που πεθαίνει και ο άνθρωπος γενικά.
Ένας άνθρωπος πεθαίνει και νομίζει ότι είναι βασιλιάς, νομίζει ότι αυτό έχει κάποια σημασία, νομίζει ότι αυτός είναι ένα πράγμα και ο λαός ένα άλλο, νομίζει ότι διαφέρει από τους υπόλοιπους ανθρώπους, νομίζει ότι η βασιλική φορεσιά δεν είναι μασκαριλίκι αλλά σάρκα, νομίζει ότι το να είσαι βασιλιάς δεν είναι φαίνεσθαι αλλά είναι.
Ο Παύλος πεθαίνει νομίζοντας ότι ήταν βασιλιάς. Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα στη Δανία, χωρίς βασιλικό αίμα να κυλά στις φλέβες του, θα διαδήλωνε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της πολυπολιτισμικότητας. Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα στην Συρία θα έσπαγε την Πρεσβεία της Δανίας. Αν ο Παύλος ζούσε σήμερα στην Ελλάδα μπορεί και να έγραφε τις παραπάνω γραμμές ή να ολοκλήρωνε μόλις την ανάγνωσή τους.
Μπορείς να είσαι βασιλιάς, μπορείς να είσαι γελοιογράφος, μπορείς να είσαι πιστός του Ισλάμ, μπορείς να είσαι μπλόγκερ· πολλά μπορείς να είσαι, εκτός από ελεύθερος.
Και μην νομίζεις ότι εσύ δεν είσαι πιόνι επειδή προσπαθείς να καταλάβεις την άλλη πλευρά που σκοτώνει ανθρώπους για ένα σκίτσο.
Αν νομίζεις ότι εσύ δεν είσαι πιόνι, να αναρωτηθείς γιατί δεν έχεις ασπαστεί τον Μωαμεθανισμό, να αναρωτηθείς γιατί δεν έχεις επιλέξει να ζεις σε έναν κόσμο που υφίσταται ακόμη η έννοια «ιερότητα», να αναρωτηθείς γιατί δεν σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και δεν προσβάλλεσαι από την απεικόνιση του προσώπου του Προφήτη.
«Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα».

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 06, 2006

Ο δίκαιος μεροληπτικός

Αντικειμενική ματιά πάνω στο «Μόναχο» είναι αδύνατη. Όλοι (οι Εβραίοι, οι Άραβες, οι Αμερικάνοι, οι δεξιοί, οι αριστεροί) θα παρακολουθήσουν και θα ερμηνεύσουν την ταινία με βάση την προϋπάρχουσα θέση τους στο παλαιστινιακό. Αδύνατη δεν είναι μόνο η αντικειμενική ματιά των θεατών, αδύνατη είναι και η αντικειμενική ματιά των δημιουργών. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από τον Σπίλμπεργκ και τους εξαιρετικούς σεναριογράφους του να ξεχάσουν ότι είναι εβραϊκής καταγωγής. Ακόμη και αν το ήθελαν, ακόμη και αν το προσπαθούσαν, δεν θα ήταν εφικτό. Tο περισσότερο που μπορούμε να ζητήσουμε, είναι να κρίνει όσο πιο δίκαια γίνεται τα πράγματα ένας άνθρωπος που ανήκει στην μία από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Υπό αυτήν -υπό αυτήν- την έννοια λίγα παράπονα μπορούμε να έχουμε. Αν οι ήρωές του αμφιβάλλουν για το αν είναι δίκαιοι (righteous), αν, όπως λέει ένας από αυτούς, το να είναι δίκαιος είναι ο ηθικός του φάρος που νιώθει ότι έσβησε, ο Σπίλμπεργκ είναι, στο μέτρο του δυνατού, δίκαιος: ο λόγος δίνεται και στην αντίθετη πλευρά, τα θύματα που θα εκτελεστούν εμφανίζονται ως συμπαθητικοί άνθρωποι και όχι ως τέρατα. Οι δίδυμοι πύργοι στο τέλος της ταινίας είναι μία τολμηρή θέση (τολμηρή για την Αμερική)· είναι τολμηρό να λες ότι τους δίδυμους πύργους δεν τους έριξαν κάποιοι που μισούν την ελευθερία μας και τον τρόπο ζωής μας, αλλά ήταν ένας ακόμη κρίκος μιας μακράς αλυσίδας βίας. Με τους δίδυμους πύργους ως φόντο, οργανικά ενταγμένους στην ταινία, ο Σπίλμπεργκ καταφέρνει επιτέλους να δώσει το μήνυμά του μένοντας στα πλαίσια της μυθοπλασίας. Στο τέλος της Λίστας του Σίντλερ και του Στρατιώτη Ράιαν, η μετάβαση στην «πραγματικότητα» μετέτρεπε τις ταινίες του σε ημιμανιφέστα και αφαιρούσε από τη δύναμή τους.
Από 'κει και πέρα, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πέντε Ισραηλινοί εκτελεστές θα αποκληθούν σε οποιοδήποτε σημείο της ταινίας τρομοκράτες, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκίζονται να σώσουν αθώα κοριτσάκια, αυτό δεν σημαίνει ότι αρχικός κρίκος της αλυσίδας του κακού δεν φαίνεται να είναι ο Μαύρος Σεπτέμβρης που το 72 ήρξατο χειρών αδίκων, αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά δεν υπονοείται ότι προκειμένου να αποκτήσουμε μια γη και εμείς οι Εβραίοι ίσως και να άξιζαν όλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαμε να δούμε μια ταινία με αυτούς που βομβαρδίστηκαν ως πρώτα αντίποινα μετά τον Μαύρο Σεπτέμβρη. Εκεί, όταν φοράς την στολή σου και βομβαρδίζεις από ψηλά, δεν προλαβαίνεις να σώσεις κοριτσάκια. Εκεί, τα κοριτσάκια είναι παράπλευρες απώλειες και ο μαζικός δολοφόνος αποκαλείται στρατιώτης. Πραγματική υπέρβαση θα ήταν να δούμε τη ζωή αυτών των εκατοντάδων που χάθηκαν από τα ισραηλινά αντίποινα· την ζωή από κάτω και τα αεροπλάνα από πάνω να την αφαιρούν.
Αλλά μια τέτοια ταινία θα την σκηνοθετούσε ένας υπεράνθρωπος. Προσωπικά δε, πάντα ήμουν καχύποπτος απέναντι σε ανθρώπους που σπεύδουν να δηλώσουν την αποστροφή τους για την εθνικότητά τους. Προτιμώ τους ανθρώπους που αγαπούν την πατρίδα τους και στέκονται κριτικά απέναντι στα κακώς κείμενά της.
Ο Σπίλμπεργκ μεροληπτεί εκ φύσεως, μας διηγείται μια ιστορία που μπατάρει, μια ιστορία από την εβραϊκή σκοπιά και με Ισραηλινούς ήρωες, αλλά δεν αφήνει την μεροληψία του να τον τυφλώσει.
Μέσα σ' όλα αυτά, το «Μόναχο» είναι και δυνατό σινεμά. Κι αν η Μάνα Ισραήλ ζητά από τον γιο της να χάσει την ψυχή του για πάρτη της, η Μάνα Σινεμά ζητά από τον γιο της να δίνει την ψυχή του για πάρτη της· κι ο Σπίλμπεργκ την δίνει γενναιόδωρα πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα. Το ότι έχει την πιο χολυγουντιανή ψυχή από όλους τους μεγάλους σκηνοθέτες, το ότι μέσα της συγκατοικούν ο καλλιτέχνης με τον έμπορο και τον πατριώτη, δεν αναιρεί την αυθεντικότητά της.
Αν δεν υπήρχε το Χόλυγουντ, ο Σπίλμπεργκ θα έπρεπε να το εφεύρει.
Αν ήταν μόνο έτσι το σινεμά, θα ήταν χωλή και η συγκίνηση κι η απόλαυσή μας.
Αν ήταν μόνο έτσι το Χόλυγουντ, θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2006

Το πρόσωπο του Θεού

- Θέλω να εκφράζομαι ελεύθερα.
- Θέλω να σέβεσαι τον Θεό μου.
- Θέλω να λοιδωρώ τον Θεό σου.
- Θέλω να σε σκοτώσω.
- Είσαι εγκληματίας τότε.
- Όχι, εσύ είσαι εγκληματίας.
- Μην πας να μου επιβάλεις τις αρχές σου.
- Μην πας να μου επιβάλεις τις αρχές σου.
- Οι αρχές σου είναι κατάπτυστες.
- Οι αρχές σου είναι κατάπτυστες.

Υπάρχει το πρόσωπο του Μωάμεθ που δεν επιτρέπεται να απεικονίζεται.
Υπάρχει το πρόσωπο του Χριστού που επιτρέπεται να απεικονίζεται.
Υπάρχει και το «Μπεν Χουρ» στο οποίο ο Χριστός επηρεάζει τη ζωή του Μπεν Χουρ σε διάφορα σημεία της ζωής του. Στην ταινία δεν θα δούμε ποτέ το πρόσωπο του Χριστού· όταν η κάμερα πλησιάζει στο πρόσωπο, διστάζει και σταματά. Η μη απεικόνιση του Θεού δεν οφείλεται σε απαγορευτικό θρησκευτικό κανόνα, αλλά σε καλλιτεχνική ευαισθησία. Ο σκηνοθέτης καταλαβαίνει ότι το πρόσωπο του Θεού δεν είναι μούρη, ότι το πρόσωπο του Θεού είναι νότες, πνεύμα, αεράκι, άρρητος και μη απεικονίσιμος υπαινιγμός, προϊδεασμός συγκλονισμού.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 03, 2006

Η βλακεία

H Vodafone κάνει διαφημίσεις με τον Μπέκαμ. Εσύ, Ελλάδα, τι έχεις να αντιπαρατάξεις; Τους Κούρους;
Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος θα αλλάξει καπέλο τώρα;
Ο Βουλγαράκης κατάλαβε πια αν το λογισμικό ήταν της Εricsson ή ξένο;
Εσύ κατάλαβες ότι η βλακεία και η εξουσία δεν αλληλοαποκλείονται;
Ο Κορωνιάς είχε ή δεν είχε υποχρέωση απέναντι στους μετόχους της εταιρίας του; Αυτήν την υποχρέωση δεν την σκέφτηκε;
Το Ελληνικό Δημόσιο θα ασκήσει αγωγή κατά της Vodafone ζητώντας της εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ ή μπα;
Ο Κορωνιάς της ΤΙΜ γιατί να αποκαλύψει τους δικούς του κοριούς; Για να κλονίσει οικονομικά την εταιρία του και να τον τρέχουν τον ίδιο ποινικά;
Αν η ΝΔ το παίζει τώρα αντιαμερικανή και μας κλείνει το μάτι λέγοντας: «Παιδιά, εγώ τους έδειξα, το ΠΑΣΟΚ δεν θα τους έδειχνε ποτέ», τότε γιατί τον τελευταίο χρόνο αγόρασε πράγμα απ' τις ΗΠΑ (F-16 και άλλα);
Και πού ξέρω εγώ ότι δεν τους έχουν πιάσει και δεν έχουν πάρει άλλα ανταλλάγματα για τα εθνικά μας θέματα;
Το παλικάρι που αυτοκτόνησε ήταν κι αυτό μελαγχολικό σαν τον Ρώσο;
Είναι σοβαρή υπερδύναμη αυτή που πιάνεται στα πράσα;
Είναι ποτέ δυνατόν να μάθουμε τι έγινε;
Εσύ που φοβάσαι μην τυχόν και σε παρακολουθούν δεν καταλαβαίνεις ότι δεν ασχολούνται μαζί σου;
Ακόμη κι αν μας παρακολουθούσαν όλους, ποιός θα αξιολογούσε όλο αυτό το πλέγμα των απειράριθμων πληροφοριών για να βγάλει συμπέρασμα;
Δεν καταλαβαίνεις ότι ο φόβος είναι χειρότερος ακόμη κι απ' την αφέλεια;
Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' το να φοβάσαι και να πιστεύεις ότι όλα ελέγχονται;
Δεν καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος είναι χαώδης και ανεπίδεκτος ασφυκτικού ελέγχου;
Δεν πρέπει κάποια στιγμή να τους γράψεις επιτέλους στ' αρχίδια σου;
Στις απέραντες θεωρίες συνωμοσίας αφήνεται ένα περιθώριο για την σύμπτωση και την βλακεία; Ότι δηλαδή μπορεί και να φτάσαμε στο σημείο αυτό μέσα από μια σειρά συμπτώσεων και αλλεπάλληλων βλακειών;
Υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα βλακείας από το να θέτει κανείς ερωτήσεις και να βγάζει συμπεράσματα προτού περάσουν λίγες ημέρες και αρχίσει να σχηματίζεται μια πρώτη εικόνα;
Γιατί ο Thas να γράφει σήμερα «Επειδή το καυτό θέμα σήμερα είναι οι υποκλοπές, ας στραφούμε σε κάτι άλλο» και εγώ να μην μπορώ να ακολουθήσω το παράδειγμά του;
Πότε έχασε τον δρόμο του αυτό το μπλογκ και σε ποιά λάθος διασταύρωση έστριψε;

Υπεραπλουστεύσεις

Τώρα αυτά που θα πω δεν είναι σωστά, αλλά θα τα πω. Ξέρω ότι υπάρχει από την μία το στρατόπεδο της δημοκρατίας, της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, του λόγου και από την άλλη το στρατόπεδο της βίας. Ξέρω ότι, όσο κι αν διαφωνείς με άτομα και πρακτικές, η διαφωνία σου δεν μπορεί να εκδηλώνεται βιαιοπραγώντας. Ωστόσο, όταν πληροφορήθηκα το περιστατικό με τον Πολυζωγόπουλο και έμαθα ότι δεν είχε πάθει κάτι πολύ σοβαρό, τα συναισθήματα μου ήταν αμφίθυμα.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι αυτός που είναι. Δεν υποδύεται κάποιον άλλον. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ όμως υποδύεται κάποιον άλλον. Η θέση του είναι προθάλαμος για βουλευτιλίκι και υπουργιλίκι. Υπεραπλουστευτικά όλα αυτά; Μπορεί. Στο παρελθόν άνθρωποι με παρόμοια νοοτροπία αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν έναν πρόεδρο της ΓΣΕΕ και πριν λίγες μέρες σάπισαν στο ξύλο έναν άλλο; Ναι, αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι είμαι ίδιος; Όχι. Όπως διαφέρουν τα δύο συμβάντα μεταξύ τους, έτσι διαφέρουν και τα δύο συμβάντα με την έκφραση μιας γνώμης.
Το χαμόγελο του Πρωτόπαπα, τα φουσκωμένα μάγουλα του Πρωτόπαπα, τα γκρι κουστούμια του Πρωτόπαπα, η χροιά της φωνής του Πρωτόπαπα, το μαύρο ΑUDI του Πολυζωγόπουλου μου προξενούν απέχθεια. Όταν λοιπόν πληροφορούμαι ότι τις έφαγε ο Πολυζωγόπουλος τι να πω; Ότι δεν σκέφτηκα κι ένα «καλά να πάθει»; Η αποσιώπηση της σκέψης μου αυτής θα συνιστούσε υποκρισία ή πολιτισμό; Δεν ξέρω. Ειλικρινά.
Όλα αυτά όμως έπαιζαν μέχρι που τον είδα χθες να βγαίνει από την κλινική. Εκεί, το κόμπιασμα στη φωνή του, οι μώλωπες του, ο φόβος του, ακυρώνουν μέσα μου κάθε δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού του.
Αντιφάσκω; Πολύ πιθανόν. Ίσως όμως είναι η διαφορά μεταξύ δυο χαστουκιών και ανελέητου ξύλου, ίσως πάλι είναι η διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης, αφενός δηλαδή της βίας ως θεωρητικής ιδέας, ως ενός είδους κάθαρσης και αφετέρου της βίας ως έμπρακτου τρόμου, ως αποτυπωμένης βαρβαρότητας.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2006

Ευχαριστίες

Η αχαριστία δεν συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου αμαρτίες. Ευχαριστώ λοιπόν θερμά τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο που πρόσεξε το μπλογκ μου και φιλοξένησε λίγα κείμενά μου στη «LifO». Η γειτνίαση, για ένα σύντομo χρονικό διάστημα, λέξεών μου με λέξεις του Κωστή Παπαγιώργη ήταν κάτι παραπάνω από τιμητική (πόσο μάλλον όταν συνέπιπτε να στρέφονται κατά του κοινού ερυθρόλευκου εχθρού).
Μακριά από το χαρτί και τα καυσαέρια της Κάνιγγος, επιστρέφοντας ξανά στο αποστειρωμένο και άυλο διαδικτυακό περιβάλλον, οι λέξεις του Οld Boy συνεχίζουν το μακρύ και τόσο συναρπαστικό ταξίδι τους προς το πρώτο νόμπελ λογοτεχνίας που θα απονεμηθεί σε μπλογκ.
Σε ένα μπλογκ που γεννήθηκε 11 Μαρτίου του 2005, λίγες ώρες δηλαδή μετά την στιγμή που η Ελληνική Κυβέρνηση μάθαινε ότι την παρακολουθούσαν.
Κοριάδες των λαών Αμερικάνοι, δεν μας παρακολουθείτε μόνο εσείς, σας παρακολουθεί πλέον κι ο Old Boy - ο εφιάλτης σας: οι συνειδήσεις αλλάζουν, η αισθητική αλλάζει, όλα αλλάζουν, το τέλος σας έχει ήδη αρχίσει.
Κρυφτείτε.

Αννα-θεώρηση του Συντάγματος

Σε μια προσπάθεια συνεισφοράς στον συνταγματικό διάλογο προτείνεται η ανναθεώρηση των ακόλουθων διατάξεων:
Άρθρο 1 παράγραφος 1: Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Το πολίτευμα της Ελλάδας ας είναι όποιο θέλει να είναι. Ας είναι φασισμός ή βασιλεία, ας μας κυβερνούν οι μουλάδες ή τα μίντια, νόμος ας είναι το δίκιο του εργάτη ή η Σαρία· το ίδιο μου κάνει αρκεί να μου επιτρέπουν να σ’ αγαπώ, Άννα. Λένε ότι τα πάντα είναι πολιτική. Καγχάζω. Τα πάντα είναι έρωτας· ο έρωτάς μου για σένα, Άννα.
1 παρ. 2: Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Θεμέλιο του είναι μου είναι η κυριαρχία σου επάνω μου· κυριαρχία απόλυτη, δίχως οίκτο ή μέτρο, τύψεις ή Θεό, Άννα.
1 παρ. 3: Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Εθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Τα παμε και πριν: όλες οι εξουσίες πηγάζουν από σένα, υπάρχουν για χάρη σου και ασκούνται όπως ορίζει η κάθε σου στιγμή, Άννα.
2 παρ. 1: Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας
Δεν έχω καμία αξία. Δεν θέλω σεβασμό ή προστασία. Όλη μου η αξία εσύ, ο τρόπος που χρωματίζουν τα μάτια σου την μνήμη, ο τρόπος που με πληγώνεις, ο τρόπος που δέχεσαι την αγκαλιά, Άννα.
3 παρ. 1: Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Ας επικρατεί όποια θρησκεία θέλει, εγώ και εσύ είμαστε αιρετικοί, Άννα. Ιδρυτές, ιερείς, ισαπόστολοι και μόνοι λάτρεις της Αίρεσης των Εναγκαλιστών. Δογματίζουμε πως μέσα από μια αληθινή αγκαλιά, μέσα από την δική μας αγκαλιά, αναδύεται το πνεύμα του Αγαπώντος Κυρίου ως άρωμα.
4 παρ. 1: Οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
Ενώπιον των ματιών μου κάθε ισότητα καταλύεται, ενώπιον του βλέμματός μου η μόνη ισότητα βρίσκεται στην ασχήμια του κόσμου, ενώπιον της αλήθειας μου είσαι η μόνη σκανδαλώδης της ομορφιάς απόδειξη, Άννα.
4 παρ. 2: Οι Ελληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Ένα δικαίωμα έχω μόνο: να σ΄αγαπώ. Μια υποχρέωση έχεις μόνο: να μην χαθείς ποτέ απ’ το μυαλό μου.
4 παρ. 3: Ελληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια μόνο σε περίπτωση που κάποιος απέκτησε εκούσια άλλη ιθαγένεια ή που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα, με τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία που προβλέπει ειδικότερα ο νόμος.
Άννα είσαι μόνον εσύ. Ακόμη κι αν γίνεις εκούσια μια άλλη, ακόμη κι αν αλλάξεις μορφή και όνομα, χαρακτήρα και παρελθόν, ακόμη κι αν πας αντίθετα στο συμφέρον σου, η ερωτική σου ιθαγένεια δεν γίνεται να αφαιρεθεί. Ο έρωτας μου είναι τετελεσμένος και αμετάκλητος, Άννα.
4 παρ. 6: Κάθε Ελληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.
Είσαι πάνοπλη – είμαι ανοχύρωτος. Μπορείς να με αλώνεις κατά βούληση. Είμαι όλος μια κερκόπορτα, ήμουν πάντα προδομένος.
7 παρ 1: Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της. Ποτέ δεν επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που προβλεπόταν κατά την τέλεση της πράξης.
Έρωτας δεν υπάρχει ούτε αγάπη επιβάλλεται χωρίς μοίρα που να ισχύει πριν την έναρξη του. Ποτέ δεν επιβάλλεται έρωτας βαρύτερος από εκείνον που ήταν γραμμένος· εκτός από τότε που σ΄ερωτεύτηκα, Άννα.
7 παρ. 2: Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει
Άννα μου, βασανιστήριό μου, κάκωση του σώματός μου, βλάβη της υγείας μου, ψυχολογική μου βία, καταρράκωση της αξιοπρέπειάς μου, εξευτελισμέ μου, έκστασή μου, Άννα μου.
7 παρ. 3: Θανατική ποινή δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακούργηματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν
Δεν μπορείς να με σκοτώσεις, Άννα. Μπόρεσες να με κάνεις να ζήσω· κι αυτό το λέγαν ακατόρθωτο.
9 παρ. 1: Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Καμία έρευνα δε γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
Είναι άσυλο, γιατί κατοικείς στα όνειρά μου, Άννα, και εκεί δεν μπορεί να σε βρει εισαγγελέας, μπάτσος ή δημοσιογράφος, όσο κι αν ερευνήσει, όσα εντάλματα κι ας κουβαλά, όσες κρυφές κάμερες κι αν φέρει, όσα μικροτσίπ κι αν φυτέψει στο κεφάλι μου. Δεν μπορούν να σε βρουν, γιατί αν σ΄ έβρισκαν τότε θα μιλούσαν για σένα κι αυτό δεν θα το επιτρέψω, Άννα. Μόνο μέσα από τις λέξεις μου θα υπάρχεις, Άννα, όπως κι εγώ υπάρχω μόνο μέσα απ’ τον λυγμό σου.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 01, 2006

κι ένα καιρό

μια φορά θυμάμαι με μισούσα

τώρα βροχή.

Το τηλεφώνημα

Μόλις είχε ξημερώσει. Το κουδούνι της πόρτας του χτύπησε. Το επάγγελμα του γαλατά είχε προ πολλού πεθάνει, οπότε ο νους του πήγε αυτόματα στο κακό. Δικαίως. Δυο τύποι τού ζήτησαν να έρθει στην Ασφάλεια για να του κάνουν κάποιες ερωτήσεις.
«Σχετικά με τι;».
«Σχετικά με την επίθεση στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ».
«Μα πως; Δεν έχω καμία σχέση».
«Καλύτερα να μην τα συζητήσουμε εδώ αυτά».
Πριν από λίγο, μετά από ώρες ανάκρισης, αφέθηκε ελεύθερος. Το άλλοθι που παρουσίασε ήταν ακλόνητο. Το μόνο στοιχείο το οποίο είχαν τελικά εις βάρος του ήταν ένα ανώνυμο τηλέφωνημα που τον υποδείκνυε ως έναν εκ των δραστών.
Το τηλεφώνημα το είχε κάνει ο ίδιος το προηγούμενο βράδυ. Το είχε κάνει γιατί ήθελε να ζήσει αυτό που έζησε σήμερα: ήθελε μια φορά στη ζωή του να νιώθει και να είναι αθώος.
Βγαίνοντας από την ΓΑΔΑ σήκωσε τον γιακά του παλτού του, άνοιξε την ομπρέλα του και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του γεμάτος ενοχές που ταλαιπώρησε αδίκως τους αστυνομικούς.