Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2012

Επινέ

Μια τέταρτη πρόταση -που πρωτοπαρουσιάζουμε εδώ- περιλαμβάνει ένα ελληνικό Τον Ήπιε, το οποίο διαπιστώνει την ήδη επελθούσα διάλυση του ΠΑΣΟΚ, κρίνοντας την αυτοδιάλυσή του ως αντικειμενικά αδύνατη, καθώς δεν μπορείς να αυτοδιαλύσεις το ήδη διαλυμένο, όπως ας πούμε κανείς νεκρός δεν μπόρεσε ποτέ να αυτοκτονήσει.
Μια πέμπτη πρόταση αντιλαμβάνεται ότι για να μπαίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ΔΗΜΑΡ σε αυτή τη διαδικασία συζήτησης, δεν το κάνει για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή το εμβληματικό της πρόσωπο περισσότερο κι από τον Κουβέλη υπήρξε τελικά εξαρχής ο Νίκος Μπίστης, ο Μπίστης που πρώτος έκανε πριν πολλά χρόνια αυτό που οι υπόλοιποι κρυφολαχταρούσαν αλλά ντρέπονταν ακόμη να κάνουν, είχαν αναστολές ακόμη να κάνουν, ο Μπίστης που έγινε πίσω δεκτός με ανοικτές αγκάλες, ο Μπίστης που για την ακρίβεια δεν γύρισε πίσω, αλλά αναγνώρισε ότι ιδρύθηκε το κόμμα που ήρθε προς αυτόν, τον Προφήτη του δηλαδή, ήρθε απαλλαγμένο από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες και μαξιμαλισμούς του παρελθόντος, ήρθε ποθώντας να οσμιστεί εξουσία και να ωσμωθεί με το κυβερνητικό παιχνίδι, ήρθε όμως με ένα τελευταίο ενοχικό βαρίδι στις αποσκευές του, ήρθε όχι εκατό τοις εκατό μπίστικο, ήρθε με νοοτροπία αριστερού Μπαρμπά Θωμά, ευγνώμονος που του παραχωρούν κι αυτού μια συμβολική θέση στο τραπέζι, ευγνώμωνος που το αφήνουν να πάρει συμβολικό μέρος σε αυτό που εξ ορισμού δεν είναι για την αριστερά, γιατί η αριστερά δεν ήταν ως τώρα της ευθύνης, γιατί ευθύνη και αριστερά με την ΔΗΜΑΡ πρωτοσυμπορεύτηκαν, γιατί η ευθύνη έπαιζε διαχρονικά με την ομάδα της μη αριστεράς, γιατί ευθύνη είναι ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Προβόπουλος, ο Δένδιας, τα ΜΑΤ, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες. 
Οπότε, αν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία συζήτησης, μπαίνει για να περάσει στο επόμενο στάδιο, για να απαλλαγεί κι από το τελευταίο βαρίδι, για να απαλλαγεί από το «Αριστερά» στον τίτλο της και κυρίως στα υπολείμματα του φαντασιακού της, μπαίνει για να αφήσει την Ευθύνη πλέον να τη νομιμοποιήσει μπίστικα, μπαίνει έτοιμη να γίνει το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, έτοιμη να είναι αυτή που δικαιούται πλέον να κυβερνά.
Κι αν θα έχει απέναντι της το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, όχι δεν θα το έχει, αλλά έλεος, κόφτε τις Μαριλίζες και τα μαριλιζοειδή από τη ρίζα τους, δεν τις έχετε ανάγκη, κακό σας κάνουν, αφήστε τη ΔΗΜΑΡ να γίνει ΠΑΣΟΚ και να ντραπεί αυτή που δεν ήταν ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια.
Και αν πρέπει με μια λέξη να πούμε 
τι σημαίνει να είσαι αληθινά ΠΑΣΟΚ,
σημαίνει εσύ να μην ντρέπεσαι ποτέ,
σημαίνει να μην μπορείς να ντραπείς,
να μην το έχεις καθόλου μέσα σου,
σημαίνει μέσα σου να έχεις
αυτό που κάνει τους άλλους να ντρέπονται.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2012

Στην πορεία

Στην πορεία όλα μπερδεύονται. Στην πορεία ξεχνάς πολλές από τις σταθερές του κόσμου σου. Συνεχίζεις ασταθής. Είναι σκοτεινά και πας με την αφή. Βρίσκεις κάπου διαρκώς. Συνεχίζεις, συνεχίζεις να βρίσκεις. Στην πορεία αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες εδώ. Στην πορεία δηλαδή. Στην πορεία συνεχίζεις να λες στον εαυτό σου πως είσαι με τους καλούς. Αυτή είναι άλλωστε μια από τις ελάχιστες ακλόνητες οικουμενικές σταθερές: ο καθένας μας δεν παύει ποτέ να παίζει με τους καλούς, ο καθένας μας δεν παύει ποτέ να έχει το δικό του δίκιο, το δίκιο που τον δικαιώνει στα μάτια του. Με «ναι μεν» ίσως, με «αλλά» ίσως, με αστερίσκους ίσως, δίκιο πάντως. Όσες αλλαγές πορείας κι αν κάνεις, στην πορεία παραμένεις πάντα καλός. Στην πορεία παραμένεις πάντα αισιόδοξος: στη συνέχεια της όλα θα εξελιχθούν ευνοϊκά. Αυτή είναι άλλωστε άλλη μια από τις ελάχιστες ακλόνητες οικουμενικές σταθερές: κανείς μας δεν ζει αποκλειστικά μέσα στην παρούσα κατάστασή του. Ο καθένας μας ζει σε ένα κοκτέιλ που αποτελείται από τρία συστατικά: πρώτον, από αυτό που όντως ζει, από αυτό που όντως αποτελεί την πραγματικότητά του, δεύτερον, από τον τρόπο που εκλαμβάνει τον εαυτό του μέσα στην πραγματικότητα που ζει, από μια αυτοεικόνα δηλαδή που προφανώς απέχει από την εικόνα που αντικειμενικά θα μπορούσε να του αποδοθεί, και τρίτον, από την βαθύτατη πίστη πως τα όποια αρνητικά του παρόντος είναι προσωρινά, πως το μέλλον ούτε ίδιο θα παραμείνει, ούτε φυσικά θα επιδεινωθεί, αλλά αντίθετα θα του επιτρέψει να οδηγηθεί στην κατάσταση που του αξίζει, σε μια κατάσταση που θα καταλάβει στον κόσμο την θέση που δικαιωματικά του ανήκει, καθιστώντας αναδρομικά τη νυν παρούσα κατάστασή του μια απλή προνύμφη. Αυτό δεν πρέπει να παρερμηνευθεί με οδηγό ψυχικής επιβίωσης για λούζερς. Αντίθετα, το κοκτέιλ ισχύει για όλους, ισχύει ακόμα και για τους άνδρες της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα. Ισχύει επίσης ανεξαρτήτως μόρφωσης ή συγκρότησης: κι οι πιο πετυχημένοι και οι πιο σοφοί δεν ζουν αποκλειστικά στην παρούσα κατάστασή τους, αλλά ταυτόχρονα παρερμηνεύουν ευνοϊκά για αυτούς την παρούσα εικόνα τους και προβάλλουν στο μέλλον την πίστη μιας μεγαλύτερης και πειστικότερης πλήρωσης. 
Στην πορεία βρίσκεσαι να αμπελοφιλοσοφείς με στόμφο. Στην πορεία αναρωτιέσαι για τα πάντα εκτός από τη γραφικότητα όλης αυτής της επιμονής να ποστάρεις. Αναρωτιέσαι ας πούμε πώς ξεκίνησες να γράφεις για συναίσθημα και κατέληξες να γράφεις πάλι σκέψεις. Αναρωτιέσαι αν ο θερμοστάτης βάσει του οποίου οι σκέψεις είναι οι ψυχρές της συντροφιάς και τα συναισθήματα τα θερμά, είναι ρυθμισμένος με ακρίβεια ή με προκατάληψη. Αναρωτιέσαι γιατί τα συναισθήματα πουλάνε τόσο περισσότερο από τις σκέψεις. Γιατί είμαστε τόσο πρόθυμοι να υπερασπιστούμε και να δούμε με κατανόηση τα πρώτα και τόσο έτοιμοι να καταλογίσουμε συμφεροντολογισμό ή αναλγησία στις δεύτερες. Αναλγησία. Άλγος. Κάθε συναίσθημα εμπεριέχει είτε άμεσα είτε στην πίσω πλευρά του (στην ενδεχόμενη στέρησή του δηλαδή) πόνο. Κι ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει αυτή την τόσο ιδιαίτερη σχέση με τον πόνο, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον πόνο ως αυτήν την δήθεν βαθύτερη αλήθεια, που η σκέψη αδυνατεί να προσεγγίσει.
Πιστοί του πόνου. Τον πιστεύουμε ως κάτι το τελικά ιερό. Θα χάναμε την ανθρωπιά μας, αυτό που τελικά μας συγκροτεί και μας χαρακτηρίζει αν δεν πονούσαμε. Κι ενώ δεν υπάρχει κουλτούρα και σύστημα αξιών που να μην αποδοκιμάζει το κακό, ίσως ταυτόχρονα δεν υπάρχει κουλτούρα και σύστημα αξιών που να μην στέκεται με κρυφή ή φανερή ευλάβεια απέναντι στον πόνο. Κι αν αυτό δεν είναι η αντίφαση η ίδια, τότε αυτό που προηγήθηκε ήταν ένα ακόμα ποστ που γράφτηκε χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, απλά για να εκταμιευθούν λέξεις σε αυτό το βασίλειο της πολικού ψύχους πολυλογίας.
Κάτι έλλογο. Το βασίλειό μου για ένα έλλογο.

Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2012

Ο Προμισέας


Ο Προμισέας πήρε από τους θεούς το όπλο της υπόσχεσης και το έδωσε στους ανθρώπους. Οι θεοί ένιωσαν ξαφνικά ανίσχυροι. Στήριζαν τη δύναμή τους και την επιβολή τους επί των ανθρώπων, ακριβώς στο ότι τους υπόσχονταν αιώνια ζωή, μετά θάνατον μιλανέζες και ριζότα, συγχώρεση των αμαρτιών και φορολογική αμνήστευση. Τώρα που ο Προμισέας μάθαινε τους ανθρώπους ότι μπορεί να υπόσχεται ο ένας στον άλλο ό,τι ποθούσε, το παιχνίδι άλλαζε δραματικά. 
Το δώρο των υποσχέσεων έκαιγε όμως σαν τη φωτιά. Το κόλπο ήταν να το τιθασεύεις, να το χρησιμοποιείς για δικό σου όφελος, φτιάχνοντας χρηστικά εργαλεία συνύπαρξης, κοινωνικοποίησης και κτισίματος ιεραρχικών δομών. Αυτό που αργότερα αποκλήθηκε πολιτισμός στηριζόταν στη βάση της αξιοποίησης του προμισεϊκού δώρου: σε υποσχέσεις χρηματικές που ονομάστηκαν δάνεια στηρίχτηκε η οικονομική οργάνωση των κοινωνιών, σε υποσχέσεις διακυβέρνησης που ονομάστηκαν πολιτεύματα στηρίχτηκε η πολιτική οργάνωση των κοινωνιών, σε υποσχέσεις ερωτικές που ονομάστηκαν γάμοι στηρίχτηκε η πυρηνική οργάνωση των κοινωνιών, σε υποσχέσεις φυγής που ονομάστηκαν διασκέδαση στηρίχτηκε η αυτοσυντηρητική οργάνωση των κοινωνιών.  
Εξοργισμένοι οι θεοί έδεσαν τον Προμισέα σε έναν βράχο. Κάθε μέρα ερχόταν ένας αετός και τον ενημέρωνε ότι θα του φάει το συκώτι, θα του φάει το συκώτι, θα του φάει το συκώτι. Δεν του το έτρωγε ποτέ όμως. Ο Προμισέας στην αρχή δεν κατάλαβε. Παρερμήνευσε και νόμιζε πως ο αετός τον απειλούσε. Και φυσικά χαιρόταν που δεν πραγματοποιούσε την απειλή του. Μέρα με τη μέρα το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ο αετός να πετάει γύρω του και να του λέει: «Θα σου φάω το συκώτι, θα σου φάω το συκώτι». Κι όταν νύχτωνε αποχωρούσε.
Κι όσο ο αετός δεν έμπαινε στο συκώτι του, ψύλλοι άρχισαν να μπαίνουν στα αυτιά του. Γιατί άραγε δεν τον έτρωγε; Υπήρχε μήπως πάνω του κάτι το απωθητικό; Ο Προμισέας άρχισε να νιώθει προδομένος από την μη εκπλήρωση της ασταμάτητης απειλής, που στα αυτιά του ηχούσε πια σαν ασταμάτητη υπόσχεση. Τα βράδια κοιμόταν ελάχιστα. Ξυπνούσε ιδρωμένος και παραμιλούσε ρωτώντας: «Γιατί; Γιατί όχι; Τι έχω;». Κάθε που χάραζε, κάθε που περίμενε τον αετό να εμφανιστεί από το βάθος του ορίζοντα, κάθε καινούριο πρωινό η κάθε καινούρια του ελπίδα: «Σήμερα. Σήμερα θα το κάνει. Επιτέλους. Θα το κάνει σήμερα».
Κι ο αετός εμφανιζόταν, η μορφή του, μικρή στην αρχή, μεγάλωνε όσο πλησίαζε, κι η καρδιά του Προμισέα χτυπούσε σαν τρελή. Και του υποσχόταν όλη μέρα. Και η υπόσχεσή του έμενε υπόσχεση. Ο Προμισέας θα έτρωγε μόνος του το συκώτι του αν μπορούσε, αλλά ήταν δεμένος. Κουνούσε το κεφάλι του δεξιά κι αριστέρα προσπαθώντας να δαγκώσει τουλάχιστον τον λαιμό του. Αλλά δεν τον έφτανε. Ο Προμισέας άρχισε να ουρλιάζει στους θεούς να τον συγχωρέσουν. Τα δάκρυά του δεν μπορούσε ούτε να τα συγκρατήσει ούτε να τα σκουπίσει. Ο αετός παραφυλούσε κι αν κανένα δάκρυ κυλούσε μέχρι το στέρνο, το έγλειφε πριν φτάσει πάνω απ' το συκώτι.
Οι θεοί όμως -κι αν όχι όλοι, πάντως σίγουρα οι συγκεκριμένοι που τον είχαν τιμωρήσει έτσι- είχαν πεθάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Φώναζε και ξαναφώναζε σε ένα κενό θεών σύμπαν. Δεν το ήξερε ώστε να νιώσει μόνος. Κι άλλωστε το πρόβλημά του δεν ήταν πως ήταν μόνος, αλλά πως είχε δίπλα του έναν σύντροφο που όλο έλεγε και ποτέ δεν έκανε.
Όταν τον εντόπισαν ορειβάτες, τα σωστικά συνεργεία δεν άργησαν ιδιαίτερα να 'ρθουν. Ο πολιτισμός που είχε δώσει στους ανθρώπους τώρα τον έσωζε. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σε μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα. Τα έβγαζε πέρα χάρη σε μια τιμητική σύνταξη που του δόθηκε. Τον αετό δεν τον ξαναείδε ποτέ. Στη διαθήκη του δεν είχε ούτε τίποτα να αφήσει, ούτε σε ποιόν να το αφήσει. Έτσι λίγο πριν πεθάνει -από κίρρωση του ήπατος- άνοιξε ένα - ένα τα κλουβιά κι άφησε τα δεκάδες καναρίνια που ζούσαν μαζί του στην γκαρσονιέρα ελεύθερα. «Σας το είχα υποσχεθεί, δεν σας το είχα υποσχεθεί;», τους είπε. 

Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2012

Ο Θεσσίας

Tα εμπόδια που χρειάστηκε να υπερπηδηθούν ήταν πολλά κι απρόβλεπτα· εμπλοκές της τελευταίας στιγμής, γραφειοκρατικές λεπτομέρειες, πολιτικές μανούβρες· αποτέλεσμα η διαρκής αναβολή του, η διαρκής ώθησή του όλο και πιο μακριά στο μέλλον. Μέχρι που κάποτε τα προσχήματα σώθηκαν και η κωλυσιεργία δεν μπορούσε να συνεχιστεί. ΄Ετσι επιτέλους διεξήχθη, με τιμές και παράτες, η πρώτη Οικουμενική Συνδιάσκεψη των Θες. Συγκεντρώθηκαν θες απ' όλα τα αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ κράτη. Αλλά όχι μόνο από 'κει· θες μειονοτήτων, θες τοπικών κοινωνιών, θες μεμονωμένων ανθρώπων· όποιο θες ήθελε, μπορούσε να εκπροσωπηθεί και να πάρει το λόγο. Οι εργασίες της συνδιάσκεψης κράτησαν μήνες, ήταν σε γενικές γραμμές θυελλώδεις, και αν δεν επικρατούσαν τα ψυχραιμότερα θες, πολλοί σύνεδροι θα είχαν πιαστεί στα χέρια. Το τελικό ψήφισμα κατέληξε πως αναγνωρίζει ως βάσιμες τις ακόλουθες οκτώ κατηγορίες θες:
1) Αυτό που θες.
2) Αυτό που δεν θες.
3) Αυτό που το θες και ταυτόχρονα δεν το θες.
4) Αυτό που δεν ξέρεις τελικά αν το θες.
5) Αυτό που θες, μολονότι σου κάνει κακό.
6) Αυτό που θες, επειδή σου κάνει κακό.
7) Αυτό που ενώ το θες, κάνεις το αντίθετό του.
8) Αυτό που το θες, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς είναι, πάντως ξέρεις ότι το θες.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό αποκλείστηκαν δεκαπλάσια τουλάχιστον θες από την επίσημη κατηγοριοποίηση. Άλλες πηγές κάνουν λόγο για εκατονταπλάσια. Όπως και να ΄χει, τα μη επισήμως αναγνωρισμένα θες κηρήχθηκαν αμέσως παράνομα. Πολλά συνελήφθησαν επιτόπου. Άλλα πρόλαβαν να διαφύγουν την τελευταία στιγμή. Όσα συνελήφθησαν δικάστηκαν σε έκτακτα θελοδικεία. Εκτελέστηκαν άπαντα αμέσως μετά τις ετυμηγορίες που ήταν όλες καταδικαστικές. Όσα διέφυγαν έκτισαν παράνομο δίκτυο. Με το πέρασμα των αιώνων η δύναμή τους μεγάλωνε, μέχρι που οι πιστοί τους ήταν τόσοι ώστε να επαναστατήσουν κατά των επισήμων θες. Ποτάμια αίματος αργότερα, οι επαναστατικές δυνάμεις επικράτησαν. Άρχισαν να εγκαθιστούν τη δική τους νομιμότητα. Όλα τα ως τότε αναγνωρισμένα θες απαγορεύτηκαν. Όσοι δεν τα απαρνούνταν δημόσια σε ειδικές τελετές, καίγονταν στην πυρά. Το περίφημο Πρώτο Επαναστατικό Ψήφισμα όριζε: 
«Από εδώ και στο εξής
απαγορεύεται να θες,
απαγορεύεται να μην θες,
απαγορεύεται να θες και ταυτόχρονα να μην θες κάτι,
απαγορεύεται να μην ξέρεις τελικά τι θες,
απαγορεύεται να θες κάτι μολονότι ξέρεις πως σου κάνει κακό,
απαγορεύεται να θες κάτι επειδή θα σου κάνει κακό,
απαγορεύεται να κάνεις το αντίθετο από αυτό που θες,
απαγορεύεται να θες κάτι, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς είναι, ξέροντας μόνο ότι το θες».
Αρχίζοντας να ζουν και επίσημα μέσα στα αιρετικά ως χθες θες, άλλοι ένιωθαν απελευθερωμένοι, άλλοι όμως ανεπίλυτα μπερδεμένοι, καθώς δεν μπορούσαν πλέον να θέλουν ό,τι μια ζωή ήθελαν. Πολλοί από τους τελευταίους οδηγήθηκαν είτε το ήθελαν είτε όχι στην παράνοια. Όλα έδειχναν πως το νέο επαναστατικό καθεστώς είχε μπροστά του μια μακρότατη περίοδο αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας, μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος που επικαλούμενος ακριβώς τις προβλέψεις του Πρώτου Επαναστατικού Ψηφίσματος, βγήκε και δήλωσε πως το ψήφισμα απαγορεύει μεν κάθε ένα από τα οκτώ θες, αλλά όχι και τα οκτώ μαζί. Και μέσα στο μπερδεμένο του μυαλό συνέτρεχαν και τα οκτώ ταυτόχρονα. Τα πλήθη τον πίστεψαν ως Μεσσία και άρχισαν να τον προσκυνούν, ονομάζοντάς τον Θεσσία. Με την κίνηση τους αυτή ανακαλύφθηκε η θρησκεία. Επειδή αυτή δεν έφτανε για να δώσει όλες τις απαντήσεις, ανακαλύφθηκαν στη συνέχεια η λογοτεχνία, η ψυχοθεραπεία και ο αλκοολισμός.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπόρεσε να δώσει απάντηση στο μεγάλο λαοκόντειο αίνιγμα της ανθρώπινης επιθυμίας, εκτός από τον θάνατο, που ανακαλύφθηκε εκ νέου, όχι πλέον ως νοηματοδότης της ζωής, ούτε ως στην ουσία συνεχιστής της, αλλά ως αυτό που θα σου συμβεί αργά ή γρήγορα, λύνοντας με τον πιο σωματικό τρόπο τον γόρδιο δεσμό των θες σου.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2012

Aμερικάνοι στην Ψυχή

 Ακολουθεί σταχυολόγηση μερικών από όσα χειμαρρωδώς λέει ο Σλαβόι Ζίζεκ για πάνω από δύο ώρες στον «Οδηγό Ιδεολογίας για Διεστραμμένους». Σε αυτόν, η σκηνοθέτις Σόφι Φάινς, ακολουθώντας ξανά το ιδιαίτερα γοητευτικό και κλοουνίστικο μαζί μοτίβο του «Pervert's Guide to Cinema», ανασυνθέτει τα ντεκόρ από τις σκηνές κλασικών -κυρίως- ταινιών που χρησιμοποιεί ο Ζίζεκ για να πει τα δικά του, βάζοντας τον να τα λέει μέσα τους, ντυμένος όπως οι πρωταγωνιστές. Υποτίθεται πως στο μεν μιλούσε βασικά για το σινεμά ενώ εδώ βασικά για την ιδεολογία, πάντως η οριοθέτηση δεν είναι το φόρτε του, οπότε μάλλον και στα δύο μιλάει μέσα από τις σκηνές για ό,τι του κατέβει. Προσδεθείτε λοιπόν και πάμε, με την υποσημείωση πως ούτε γράφω για όλες τις ταινίες που μίλησε, ούτε παίρνω κι όρκο πως καταφέρνω να αποδώσω πιστά τη σκέψη του:
1) Το παγόβουνο έσωσε τον έρωτα του Τζακ και της Ρόουζ στον «Τιτανικό», όπως ακριβώς τα σοβιετικά τανκς έσωσαν την Άνοιξη της Πράγας. Γιατί τι θα είχε απογίνει ο έρωτάς του νέου αυτού ζευγαριού; Θα είχαν κλεφτεί, θα είχαν περάσει μερικές εβδομάδες έντονου σεξ στη Νέα Υόρκη και μετά θα τους περνούσε (κάτι παρεμφερές είχα γράψει για την «Εξιλέωση» και τον έρωτα του Ρόμπι με τη Σεσίλια, όπου τα έλεγα είναι η αλήθεια λιγότερο παιχνιδιάρικα και περισσότερο βαρύγδουπα). Και τι θα είχε απογίνει η Άνοιξη της Πράγας; Ή η Τσεχοσλοβακία θα μετατρεπόταν άγαρμπα σε καπιταλιστικό κράτος, είτε θα επικρατούσαν οι γραφειοκράτες και σιγά σιγά θα έπαιρναν πίσω τις ελευθερίες, μαραίνοντας την Άνοιξη. Ο έρωτας τους έμεινε αθάνατος μέσα από το παγόβουνο, όπως και το όνειρο της δυνατότητας ενός διαφορετικού, ελκυστικού υπαρκτού σοσιαλισμού διαιωνίστηκε κάτω από τις ερπύστριες.
2) Φίλοι μου που είδαν αυτή τη σκηνή από το «Καμπαρέ», λέει ο Ζίζεκ, είπαν πως τους βοήθησε να καταλάβουν πώς γεννήθηκε ο ναζισμός. Εγώ όμως διαφωνώ, συνεχίζει: ο ναζισμός δεν εξηγείται μέσα από τραγούδια. Δεν είναι ναζισμός αυτό, το ίδιο τραγούδι θα μπορούσε με μικρή διαφοροποίηση στους στίχους να κολλάει και αλλού, πρέπει να στερήσουμε το ναζισμό και το φασισμό από όλα τα συμβολικά στοιχεία που είναι λαοφιλή, να μην τους τα παραχωρήσουμε ως εκ των προτέρων δικά τους. Έτσι, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του γερμανικού ροκ γκρουπ Rammstein, λέει πως είναι οκ που παίζουν με τα όρια των συμβόλων, που ντύνονται μιλιταριστικά κλπ. Το θέμα δεν είναι το σύμβολο αλλά η ουσία.
3) Χρησιμοποιώντας μια άλλη σκηνή με τραγούδι, το «Climb every mountain» από την «Μελωδία της Ευτυχίας», λέει αφενός πως όταν είχε πρωτοδεί την ταινία στην Γιουγκοσλαβία, ο λογοκριτής το είχε (παραδόξως αλλα΄με κρυφή σοφία) κόψει και αφετέρου πως η καθολική εκκλησία έχει τέτοια διαχρονική δύναμη ως θεσμός όχι επειδή σου λέει «Απαγορεύεται να αμαρτήσεις», αλλά επειδή εκείνο που στην πραγματικότητα σου λέει είναι πως «Εγώ σου απαγορεύω μεν από την πλευρά μου να αμαρτήσεις, αλλά εσύ από την πλευρά σου αμάρτησε».
4) Λέει πως ο «Ταξιτζής» είναι κάτι σαν ριμέικ της βασικής ιδέας της «Αιχμάλωτης της Ερήμου», πως ο Ντε Νίρο είναι σαν τον Τζον Γουέιν, πως θέλουν να σώσουν την Τζόντι Φόστερ και τη Νάταλι Γουντ από καταστάσεις που δεν είναι απαραίτητο ότι οι ίδιες θέλουν να σωθούν.
5) Για τα «Σαγόνια του Καρχαρία», όπως και για κάθε ταινία τρόμου, λέει πως η βασική ψυχολογική λειτουργία τους είναι πως παίρνουν τους διάχυτους φόβους που έχουμε στη ζωή μας για ένα σωρό πράγματα και τους ενσωματώνουν στο συγκεκριμένο παράγοντα τρόμου της κάθε ταινίας.
6) Χρησιμοποιεί τη βασική ιδέα του «Ζουν Ανάμεσά Μας» του Κάρπεντερ, με τα μαύρα γυαλιά μέσα από τα οποία ο ήρωας μπορεί και βλέπει το πραγματικό πρόσωπο του κόσμου, για να αναπτύξει τις σκέψεις του για τον ρόλο της ιδεολογίας. Ίσως πιο προφανής σκηνή θα ήταν αυτή του Μάτριξ με το μπλε και το κόκκινο χάπι, αλλά την έχει χρησιμοποιήσει παλιότερα για να πει κάτι διαφορετικό. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτό ακριβώς το όνομα και τη μεταφορά με τα μαύρα γυαλιά την χρησιμοποιούσε χρόνια συντάκτης σε οπαδική εφημερίδα του Παναθηναϊκού, όπου τα έβαζε με την προπαγάνδα των ΜΜΕ υπέρ του Ολυμπιακού. Ίσως λοιπόν, όπως ο Ζίζεκ παρατηρεί για την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν, πως έχει συγκινήσει τους πάντες και τα πάντα και την έχουν χρησιμοποιήσει για ύμνο από τους πιο αριστερούς ως τους πιο φασίστες, ότι η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένα άδειο δοχείο που ο καθένας το γεμίζει με την ιδεολογία του, έτσι και κάθε κινηματογραφική μεταφορά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διαφορετικούς σκοπούς, από τους πιο βαθυστόχαστους ως τους πιο οπαδικούς.
7) Ο Στάλιν, λέει, παρουσιαζόταν ως υπηρέτης του λαού, του εξιδανικευμένου αυτού συλλογικού υποκειμένου και άρα ο αποτελεσματικότερος τρόπος να πολεμήσουμε ιδεολογικά τον σταλινισμό είναι όχι αποδομώντας τον ίδιο τον Στάλιν, αλλά ακριβώς αυτήν την εξιδανίκευση. Και στο πλαίσιο αυτό λέει πως εξαιρετική δουλειά έκανε ο Μίλος Φόρμαν στην τσέχικη περίοδό του, παραθέτοντάς μας σκηνές από τους «Έρωτες μιας Ξανθιάς» και το «Φωτιά Πυροσβέστες», όπου αντί για έναν ιδεατό λαό παρακολουθούμε ανθρώπους μπανάλ, πεζούς, ανόητους.
8) Λέει πως οι στρατιωτικοί γιατροί στο «ΜASH» με όλον τον χαβαλέ που έκαναν και την παράκαμψη των κανόνων, ήταν λειτουργικοί κι έκαναν το καθήκον τους. Πως αντίθετα ο εκπαιδευόμενος πεζοναύτης που αυτοκτονεί στο «Full Metal Jacket», το κάνει επειδή δεν κατορθώνει να βάλει ένα φίλτρο ανάμεσα στον εαυτό του και στην στρατικοποίηση, στον πραγματικό κόσμο και στην ατέλειωτη σειρά των καψονιών και των τελετουργιών.
9) Στην «Σύντομη Συνάντηση» του Λιν, παρουσιάζει την γυναίκα που εμποδίζει την τελευταία επαφή του παράνομου ζευγαριού. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα τι ακριβώς βαθύ είπε για αυτήν, αλλά δεν με νοιάζει αφού για τον ρόλο της συγκεκριμένης γυναίκας και της συγκεκριμένης ταινίας έχω γράψει ίσως και το πιο αγαπημένο μου κείμενο στο ελculture ;)
10) Στο «Μπραζίλ» η γραφειοκρατία βρίσκει τον πιο θανάσιμο εχθρό της και την αναίρεση του νοήματός της, στον παράνομο υδραυλικό του Ντε Νίρο που ρωτάει απλά τι πρόβλημα έχεις και στο λύνει.
11) Στο «Ζαμπρίσκι Πόιντ», για την περίφημη σκηνή με τα ζευγάρια που κάνουν έρωτα στην έρημο, λέει πως ναι μεν ο Αντονιόνι τη γύρισε το 1970 ως μια σκηνή απελευθερωτική, ωστόσο η ειρωνεία είναι πως πρόκειται για μια εικόνα που τις δεκαετίες που ακολούθησαν ενσωματώθηκε στη διαφήμιση, στα βίντεο κλιπ και γενικότερα στο καταναλωτικό μοντέλο ζωής.
12) Στο «Seconds» ο άνθρωπος που αλλάζει τα πάντα στη ζωή του δυστυχεί επειδή δεν μπόρεσε να αλλάξει τον τρόπο που ονειρεύεται. «Είμαστε υπεύθυνοι για τα όνειρα μας» λέει ο Ζίζεκ, σε μια ατάκα που βρίσκει θέση και στην αφίσα της ταινίας.
13) Δεν περιορίζεται όμως σε ταινίες. Δείχνει μια παλιά διαφήμιση της Κόκα Κόλα που υποτίθεται συμπυκνώνει τη βασική δύναμη πίσω από την κατανάλωση, που είναι η επιθυμία για την ίδια την επιθυμία. Λέει ότι ψυχαναλυτές φίλοι του του εξηγούν πως οι περισσότεροι πελάτες τους δεν τους εκμυστηρεύονται πλέον την ενοχή τους επειδή επιθυμούν, αλλά τον προβληματισμό τους επειδή νιώθουν πως δεν επιθυμούν πια αρκετά.
14) Δείχνει επίσης σκηνές από τις ταραχές στο Λονδίνο το 2011, όταν έγιναν λεηλασίες σε μαγαζιά με ηλεκτρονικά είδη. Λέει πως οι άνθρωποι αυτοί δρουν ως καταναλωτές που αδυνατούν να επιθυμήσουν κάτι άλλο. Πως είναι νικημένοι. Πως το πιο δύσκολο είναι να σκεφτούμε πως μπορεί να υπάρξει τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών εκτός του καπιταλισμού.
15) Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία ενός Θεού που υπήρξε και δέχτηκε να πεθάνει. Κανείς δεν μπορεί να είναι αληθινά άθεος αν δεν περάσει από τον χριστιανισμό. Ή κάτι τέτοιο.
Επίλογος: Εκρηκτικές σκέψεις, παραδοξολογίες, καμιά φορά κι αρλουμπολογίες. Άνθρωποι με συγκρότηση, διαβάσματα και λοιπά, μπορεί δικαίως ίσως να μην τον αντέχουν, εγώ όμως ομολογώ πως απολαμβάνω και τον ίδιο και την σκέψη του και πως απόλαυσα ιδιαίτερα την ταινία.
Μου έκανε πάντως εντύπωση, ότι σε μια σκηνή μιας σοβιετικής ταινίας προπαγάνδας, το κοινό -μπορεί να υποθέσει κανείς κατά τεκμήριο αριστερίζων- γέλασε πιο έντονα από κάθε άλλη φορά: η πρωταγωνίστρια κοιτάζει πρώτα τον Στάλιν κι αμέσως μετά η ματιά της πέφτει έκπληκτη πάνω στον αγαπημένο της που επέστρεψε σώος από τον πόλεμο. Και δεν είμαι σίγουρος αν του φάνηκε τόσο αστείο αυτό που έβλεπε ως περιεχόμενο ή αν έχει εποικιστεί τόσο πολύ η ψυχή μας από την αμερικάνικη κινηματογραφική γλώσσα, ώστε το πλαίσιο της να λειτουργεί υποσυνείδητα και ως ιδεολογία. 
                                                                                                        (Κείμενο γραμμένο για το ελculture

Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2012

Μην μπαίνεις στο μυαλό μου


Toν τελευταίο καιρό παίζω με τον μικρό ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι. Βάζω τους δείκτες των χεριών στο μέτωπό μου, τους πλησιάζω προς το δικό του και του λέω πως μπαίνω στο μυαλό του. Φωνάζει (άλλοτε γελώντας, άλλοτε όχι): «Μην μπαίνεις στο μυαλό μου! Μην μπαίνεις στο μυαλό μου!». Δεν έχω καταλάβει αν μπουλσιτεύει τον μπουλσίτορα, αν δηλαδή με δουλεύει κι αυτός, ή αν πιστεύει πως όντως μπαίνω στο μυαλό του. Αν έπρεπε να ποντάρω θα ποντάριζα στο ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα (τα 4 προς τα 5, άλλωστε, είναι ηλικία που βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολλά πράγματα για το πώς λειτουργεί συνολικά ο κόσμος): το πιστεύει και δεν το πιστεύει. Ή μάλλον θα ποντάριζα στο ότι δεν το πιστεύει μεν, αλλά για σιγουριά καλό είναι να με διώχνει απ' το μυαλό του. Δεν υπακούω πάντα στην εκδίωξή του. Καμιά φορά μπαίνω και του λέω τι σκέφτεται. Μετά τον καλώ να μπει κι αυτός στο δικό μου. Μπαίνει και μου λέει τι σκέφτομαι.
Όταν τελειώνουμε, ικανοποιημένος που πέραν των συμβατικών έχω βρει κι έναν πρωτότυπο τρόπο να του δημιουργώ θέματα τα οποία θα προσπαθεί να λύσει με τον ψυχαναλυτή του δεκαετίες αργότερα, πηγαίνω να δω καμιά σειρά στον υπολογιστή. Αυτόν τον καιρό βλέπω το "Βig Bang Theory". Και σε κάθε κατεβασμένο επεισόδιο που τέλειωνε, έβλεπα μια καρτούλα που περνούσε από την οθόνη για ένα ή δυο μάξιμουμ δευτερόλεπτα. Μέχρι που άρχισα να πατάω το pause. Kι ανακάλυψα έτσι τις κάρτες ματαιοδοξίας του Chuck Lorre, παραγωγού της σειράς. Σε αυτές ο τύπος σολάρει για διάφορα θέματα, φιλοσοφώντας, κάνοντας χιούμορ, προσωπικά ή πολιτικά σχόλια. Κι επειδή η ζωή μας τι άλλο είναι παρά συμπτώσεις, χθες είδα επεισόδιο στο οποίο βγήκε κάρτα που έλεγε τα ακόλουθα:
Στο προσεχές μέλλον θα αναπτυχθεί τεχνολογία ανίχνευσης του εγκεφάλου που θα μπορεί να αποφανθεί, χωρίς σφάλμα, αν κάποιος λέει την αλήθεια. Λίγο μετά θα μπορούμε να αγοράζουμε φορητές συσκευές που θα κάνουν το σχετικό σκανάρισμα στο πιτς φυτίλι. Με άλλα λόγια είμαστε στα πρόθυρα του να έχουμε όλες τις συζητήσεις μας διαρκώς και άμεσα υπό έλεγχο ειλικρίνειας. Αυτό θα σημάνει την γέννηση αντίθετης τεχνολογίας για προσωπικές ασπίδες που θα εμποδίζουν την ανίχνευση του εγκεφάλου σου (η χρήση των οποίων, όμως, θα υπαινίσσεται βέβαια ότι κρατάς μυστικά). Το τελικό αποτέλεσμα; Η παγκόσμια ειλικρίνεια θα γίνει η νέα νόρμα, αρχικά ως αποτέλεσμα του εξαναγκασμού από την παρακολούθηση. Μετά, αφού περάσει καιρός, αυτός ο τρόπος σκέψης, επικοινωνίας και συμπεριφοράς θα γίνει η δεύτερη φύση μας. Έτσι θα οδηγηθούμε στην αυγή ενός νέου πολιτισμού. Μετά από χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πόνου, η παγκόσμια ειρήνη και το προαιώνια τραγουδισμένο «καλό για όλους τους ανθρώπους» θα έχουν επιτέλους φτάσει. Το τέλος του ψέμματος και της απάτης θα σημάνει επίσης το τέλος της ψυχαγωγίας που βασίζεται σε κείμενα. Άρα -να ξέρετε- θα υπάρχει και η αρνητική πλευρά του πράγματος.
Και οκ, μπορεί να τα λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά πόσο άδικο έχει μετά το παιδί που δεν είναι σίγουρο αν μπορώ να μπω στο μυαλό του; Αν τα παιδιά δεν είναι σίγουρα για το πώς λειτουργεί ο κόσμος, εμείς είμαστε χαζοί από την ανάποδη, όντας σίγουροι πως θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως λειτουργούσε, πως η λειτουργία του παραμένει αμετάβλητη. Εμένα πάντως, αν έμπαινε κανείς στα αλήθεια στο μυαλό μου, θα τον καλούσα να αφήσει τις καραμπανάλ αναζητήσεις της αλήθειας και του ψεύδους, της ειλικρίνειας και της έλλειψής της, και να πάει πιο βαθιά και πιο πίσω, να ψάξει και να βρει το αρχειακό υλικό του μυαλού μου, να κάτσει να δει υπομονετικά στο Υοu Brain όλα τα βιντεάκια με τις στιγμές που με καθόρισαν, να κάτσει να συνδέσει τη σκηνή άλφα με τη σκηνή βήτα με τη σκηνή ωμέγα, να ψάξει να βρει αν καθορίστηκα ως τα πέντε, τα δέκα πέντε, τα είκοσι πέντε ή τα τριάντα πέντε, να ψάξει να βρει αν και πόσο με παίρνει βάσει της δομής των σκέψεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων και λοιπών φληναφημάτων που καλούνται εαυτός να αλλάξω ως τα σαράντα πέντε, τα πενήντα πέντε ή τα εξήντα πέντε, να ψάξει κυρίως αν η αληθινότερη προς τον εαυτό μου αλλαγή θα ήταν αυτή που θα με έφερνε πιο κοντά στον τρόπο των πολλών ή ακόμη πιο κοντά στον τρόπο τον δικό μου.

Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2012

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία - Η Ελλάδα δεν είναι αποικία.

Κι η πέμπτη σελίδα, κύριε; 
~~~
Συνδεόμαστε απευθείας με τον συνεργάτη μας, Σταύρο Ψυχάρη. Σταύρο, καλησπέρα. Πώς βλέπεις τις τελευταίες εξελίξεις;
Σύμφωνοι, Σταύρο, αλλά αυτά τα λες κι εσύ και η εφημερίδα σου και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός σου τρία ολόκληρα χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν σας κουράζει η τόση συνέπεια; Δεν λέτε, βρε αδελφέ, θέλω μια φορά να ξεφύγω κι εγώ, να πω και κάτι διαφορετικό; Και καλά, αυτοί είστε, της απόλυτης προσήλωσης στα πιστεύω σας. Κατανοητό. Αλλά και πάλι, δεν φοβάστε που τα λέτε τόσο σταράτα; Τα βάζετε με θηρία. Κι εν πάση περιπτώσει, όλα λάθος τα έχουν κάνει οι τροϊκανοί; Τίποτα σωστό δεν έκαναν;
Είναι βαρύ για μια χώρα να υπακούει σε εντολές για εφαρμογή πολιτικής οικονομικής λιτότητας τόσο σκληρής που τείνει να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό. Είναι ακόμη βαρύτερη η διαταγή για απολύσεις, έστω και δικαιολογημένες, χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Είναι ακόμη χειρότερες οι εντολές της τρόικας, που ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις και καταργούν κατακτήσεις των εργαζομένων... Αλλά έστω ότι πρέπει όλοι να τιμωρηθούν, διότι έκαστος έχει το μερίδιό του στις ευθύνες - διότι πώς μπορείς να υπερασπισθείς υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα διορισμένους από το παράθυρο, κατά παράβαση του νόμου Πεπονή; Ο τρώσας και ιάσεται - έστω για το παρελθόν...
Πάμε στην ίαση λοιπόν, γιατί πράγματι δεν μπορείς να τους υπερασπιστείς. Ας τιμωρηθούν λοιπόν όλοι, διότι έκαστος έχει το μερίδιό του στις ευθύνες. Δηλαδή, σε αυτά με βαριά καρδιά να συμφωνήσουμε: να διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός, να απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι να απολυθούν, να ανατραπούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα  Εσύ όμως ποιά είναι η κόκκινη γραμμή που βάζεις, πού μπαίνει το όριο στο οποίο δεν πρέπει να υποκύψουμε, τι είναι για σένα το εντελώς απαράδεκτο, ποιός δεν έχει μερίδιο στις ευθύνες, ποιός πρέπει να εξαιρεθεί από την τιμωρία;
Και φθάνουμε στις νέες ρυθμίσεις. Σε γειτονικές στήλες οι ειδικοί συνεργάτες του «Βήματος» παρουσιάζουν και αναλύουν τις νέες συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να κινηθούν οι τράπεζες και να... αναπτυχθεί η Οικονομία. Είναι καταφανές ότι αν δεν σκοπείται, πάντως μπορεί να επιχειρηθεί η λειτουργία ενός σχεδίου που θα σημάνει αφελληνισμό των τραπεζών και καταστροφή του κορμού της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική κυβέρνηση και ιδιαιτέρως ο Πρωθυπουργός έχουν την υποχρέωση να παρεμποδίσουν όσους τροϊκανούς ονειρεύονται εξουσία και χρήμα.
Οι τράπεζες να παραμείνουν σε ελληνικά χέρια. Αυτό λοιπόν. Να μην έχουν επιτρόπους και δερβέναγες απ΄ έξω. Να παραμείνει η τράπουλα  του δανεισμού σε Δημοσιογραφικούς Οργανισμούς σε ελληνικά χέρια. Να μπορεί η ελληνική ελίτ να συνεχίσει να αυτοεξυπηρετείται, ώστε τα καθεστωτικά ΜΜΕ να παραμείνουν με τεχνητά μέσα εν ζωή και να συνεχίσουν το προπαγανδιστικό τους έργο. Τράπεζες που δάνειζαν πασοκονεοδημοκρατίες και ΜΜΕ ασύστολα, ώστε να συνεχίσουν όλοι μαζί να μας κυβερνούν. Εύλογη ακούγεται η κόκκινη γραμμή σε αυτόν τον υπέρμετρο μεταρρυθμιστικό ζήλο. Αλλά βλέπω πως θες να προσθέσεις κάτι.   
Ετούτο το φυλλάδιο εδώ που θέλεις να μοιράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει ζώσει, 
χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2012

Vardis Hood

O Bαρδής των Δασών: τα παίρνει από την google και τα δίνει στις γριές.
Γιατί τίποτα δεν είναι πιο αναποτελεσματικό από το να προσπαθείς να εμποδίσεις την πληροφορία στο ίντερνετ. 
Γιατί αν θες να ακουστεί σε δεκαπλάσιο κύκλο ανθρώπων κάτι που γράφτηκε για σένα στο ίντερνετ, προσπάθησε να το εξαφανίσεις.
Αυτό όμως δεν είναι λάθος και πρόβλημα όταν όσα γράφονται για σένα είναι ψευδή και δυσφημιστικά;
Ναι, είναι. Αλλά δεν παύει να ισχύει.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω αν όλα όσα κατήγγειλε το Jungle Report για την οικογένεια Βαρδινογιάννη είναι βάσιμα και μπορούν να αποδειχτούν, γενικότερα μιλώντας όμως, εκτιμώ το σάιτ, την ερευνητική δουλειά που κάνει, το θάρρος και την άγνοια κινδύνου που το διακρίνουν.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2012

Τικ τικ, τίκι τίκι τακ.

 
Κοιτάζω με δέος τις γυναίκες. Κοιτάζω με δέος τα παιδιά. Κοιτάζω με δέος τους άντρες που δεν έχουν γένια. Κοιτάζω με δέος τους άντρες που έχουν γένια αλλά δεν τα κάνουν μπαλίτσες με τα δάκτυλά τους. Κοιτάζω με δέος τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας που δεν είναι υποχρεωμένη όπως εγώ να τρώει τόσο μεγάλο τμήμα του χρόνου της και της ενέργειάς της στο συγκεκριμένο τικ. Σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς αυτό. Πόσο απείρως περισσότερα πράγματα θα μπορούσα να κάνω αν δεν ήμουν απασχολημένος με τις τρίχες μου. Ψάχνω καμιά φορά να βρω λύση. Άλλες φορές σκέφτομαι να ξυριστώ, άλλες να κόψω τα δάκτυλά μου. Για να έχεις εικόνα, αμέσως μετά την προηγούμενη τελεία σταμάτησα για να φτιάξω μια ακόμη μικρή μπαλίτσα. Να το, το ξανακάνω. Βλέπεις; Όχι, δεν μπορείς να δεις. Έχω το πάνω χέρι. Μπορεί κάλλιστα να σου λέω ψέμματα. Αυτός που γράφει έχει πάντα το πάνω χέρι έναντι αυτού που διαβάζει. Το κάθε κείμενο είναι μια μικρότερη ή μεγαλύτερη άσκηση εξουσίας. Εξουσιάσου. Όσο εσύ εξουσιάζεσαι εγώ έκανα ένα ακόμη πιτ στοπ για τα γένια. Όταν με πιάνει ο οίστρος και τα δάκτυλα είναι απασχολημένα στο να γράφουν, το κενό καλύπτουν τα πάνω χείλη τα οποία σουφρώνω προς τη μύτη. Όταν τελειοποιήσω τα τικ μου θα γίνω Ζίζεκ. Τον είδα χθες στο σινεμά. Δωρεάν. Αγαπώ το δωρεάν όσο το σινεμά. Μπορεί και περισσότερο. Τον είδα αλλά αυτός δεν με είδε. Είχε μέσα από την οθόνη το πάνω χέρι. Κάθε ταινία είναι μια μικρότερη ή μεγαλύτερη άσκηση εξουσίας. Εξουσιάζομαι. Κι εκείνο που βασικά ήθελα να γράψω είναι πως όσο παίζω με τα γένια μου, ένας ωκεανός πληροφορίας και ζωής περνά μπροστά από τα μάτια μου (κι ενίοτε κι από τις άλλες μου αισθήσεις).  Ωκεανός που δεν ξέρω πώς να φιλτράρω, πώς να αποκωδικοποιήσω, πώς να τον αποστάξω σε κάτι που να καταγράφει αυτό που στα αλήθεια συμβαίνει. Ας μείνει αναπόστακτος. Ας μείνουν αναπόστακτα τα τέσσερα γκολ του Ιμπραϊμοβιτς, αυτού του εμβληματικά αντιπαθητικού παίκτη. Τα τέσσερα γκολ και ειδικά η τέταρτη ανεπανάληπτη γκολάρα. Οι δυο σερί τεσσάρες της Σουηδίας σε Γερμανία και Αγγλία. Η Γάζα. Ναι, η Γάζα φίλε μου, η Γάζα και ο Ζλάταν μαζί. Σου λέω δεν μπορώ να τα φιλτράρω, οι εξελίξεις με ξεπερνούν και γλιστρούν από τα απασχολημένα δάκτυλά μου. Και για τον Ζλάταν θα θελα να γράψω και για την Γάζα. Διάβασα πριν στο φμπ για έναν φωτογράφο - πολεμικό ανταποκριτή που από τραγική ειρωνεία έχασε από τους βομβαρδισμούς στην πατρίδα του το 11 μηνών μωρό του. Αλλά αν έγραφα μόνο για τη Γάζα θα μου έκαναν σχόλια ότι δεν ασχολούμαι με όλες τις τραγωδίες παγκοσμίως κι ότι με τα διεθνή ασχολούμαι μόνο αν είναι να πω κάτι κατά του Ισραήλ. Έτσι είμαστε εμείς οι κρυφο-αντισημίτες, τα άκρα τα αριστερά με τα άκρα τα χρυσαυγίτικα κι εδώ συγκλίνουν. Η πολεμική βία όντας ένα σκαλί πιο πάνω από την κατασταλτική αστυνομική βία, είναι η βία που κατεξοχήν εξαιρείται από τον κανόνα της καταδίκης ανεξαρτήτως προελεύσεως. Τα κράτη έχουν το μονοπώλιο της βίας και το ασκούν όπως χρειάζεται για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Κι ο δεκατριάχρονος στην Ισπανία που πλακώσανε οι εκεί ματατζήδες; Άλλος λαϊκισμός αυτός, άλλη ευκολία, να πάμε να κεντράρουμε στο κάθε παιδί και στο κάθε αιματάκι που θα τρέξει για να εκβιάσουμε το συναίσθημα και να χάσουμε την μεγάλη δημοσιονομική εικόνα. Όχι άλλοι Γρηγορόπουλοι ως πρόσχημα. Στην Ισπανία που είναι πιο σοβαρή χώρα από εμάς οι πόλεις τους θα μείνουν άκαυτες κι οι Πορτοσάλτε τους δεμένοι. Άκουσα επίσης για δυο εικοσάχρονες που αυτοκτόνησαν εδώ στην Ελλάδα. Αλλά μπορεί να είναι ιντερνετική φήμη. Και εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν δεν είναι, οι εικοσάχρονες πάντοτε αυτοκτονούσαν λόγω ψυχολογικών ή άλλων προβλημάτων. Σε ακόμα μικρότερη ηλικία αυτοκτονούν δε και για μυστηριώδη αίτια, όπως θα παρατηρούσε η Σοφία Ευγενίδη και ο Τζέφρι Κόπολα. Τυχαία που λες περνούσα απ' έξω και βλέποντας μπροστά μου ανθρώπους να τρώνε σε πλαστικά κεσεδάκια, έστριψα το κεφάλι μου και είδα τις ουρές και φυσικά και μπήκα μέσα στον κήπο και είδα τους ανθρώπους να τρώνε τα ζυμαρικά τους, έναν να διαμαρτύρεται πως ούτε ψωμί δεν έχουν βάλει οι μαλάκες κι έναν να του απαντάει πως κόψανε και το τυρί, όλα τα κόψανε και τα σερβίρουν σκέτα, πάντα διαμαρτύρεται ο Έλληνας και τίποτα δεν του κάνει, και είδα κόσμο πολύ, και παιδιά αρκετά είχε, και το καλό ήταν πως κανείς δεν ντρεπόταν, δεν είναι πια ντροπή τα συσσίτια, κι όπως το βλέμμα μου συνέχιζε τον εσπερινό συσσιτιακό τουρισμό του, η σκέψη μου πήγαινε στο πόσος λίγος χρόνος με χώριζε από τότε που πρωτοείδα (με το Άτενμπεργκ αν δεν κάνω λάθος) το Casus Belli του Ζώη και κοιτούσα προς τα πίσω, αυτή η απόσταση μου έκανε εντύπωση, ότι θα μπορούσα να τρώω κι εγώ στο μέλλον από το ίδιο συσσίτιο δεν το σκέφτηκα, δεν φτάνει ως εκεί η σκέψη μου, είμαι απρόσβλητος από το κακό, η φτώχεια δεν θα με βρει ποτέ εμένα, δεν είμαι φτωχός, είμαι πλούσιος, είμαι ισχυρός, ασχολούμαι με τα γένια μου. Πιο πριν είχα πιει καφέ με τον φίλο που κλείνει αυτές τις μέρες μια πάρα πολύ μικρή οικογενειακή επιχείρηση που είχε ζωή δεκαετιών, δεν μπορεί να μπαίνει άλλο μέσα και τώρα μπαλώνει τρύπες, πληρώνει ταμεία, αποζημιώνει τους δύο εργαζόμενούς του, τον ένα καθαρό τον άλλο μαύρο, κυνηγάει τους νοικάρηδές του που του κρύβονται και του χρωστάνε νοίκια μηνών, από βδομάδα θα σου δώσω κάτι, το λέει και του το λένε, το εννοεί και δεν το πολυεννοούν, είχα παλιά έναν άλλο φίλο που προσπάθησε να στήσει κάτι και το 'στησε και ήταν και πρωτοποριακό για την εποχή του, αλλά δεν είχε επιχειρηματικό μυαλό, πάει να πει τον τσάκισαν τα βάρη και τα έξοδα και η συνέπεια βασικά, όταν είσαι συνεπής είσαι μαλάκας, όταν είσαι συνεπής είσαι μικρός, χρώστα πολλά για να πληρώσεις λίγα, μην αγχώνεσαι, κάνε τα κουμάντα σου, κράτα τις καβάντζες σου, βγάλτες εκτός Ελλάδας, γίνε μεγάλος, όσο πιο πολύ μεγαλώσεις τόσο πιο νόμιμο θα είναι να μην χρωστάς, τόσο πιο απερίσπαστο θα κινείται το δικό σου κεφάλαιο στις φορολογικές εσχατιές της οικουμένης. Τι άλλο ήθελα να γράψω; Διάφορα ίσως. Αλλά φτάνει για απόψε. Χύμα κείμενο, χύμα ζωή, χύμα άνθρωπος. Μου λείπει η πειθαρχία. Μου λείπει η στόχευση. Ζω για να παίζω με τα γένια μου. Ζήτω τα γένια μου και κάτω η γενιά μου. Τρεις παρά τέταρτο. What a waste.
Υ.Γ. Μετά από παρατηρήσεις εχθρών και φίλων ξαναδιάβασα το κείμενό μου και κατάλαβα ότι εδώ συνέβη μια «μεγάλη παρεξήγηση». Άλλο ήθελα να γράψω και άλλο έγραψα. Λάθος λέξεις, λάθος εκφράσεις, λάθος συμπεράσματα. Ίσως να έχει συμβεί και σε άλλους. Να μην αναγνωρίζουν μετά το κείμενό τους. Σε κάθε περίπτωση ζητώ συγνώμη και από τους αναγνώστες και από το old-boy.blogspot.com. Όχι δεν είμαι με τa τικ και το χυμαδιό. Με την τρέλα τoυ ολντ είμαι που πότε πότε γράφει παλαβομάρες. Συγχωρέστε με.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2012

Σύννεφα και Καταιγίδες

Ακολουθεί κινηματογραφική πανδαισία, με υπόλοιπα κι από προηγούμενες εβδομάδες. «Το Κυνήγι» εδώ, «J.A.C.E» & «Skyfall» εδώ, «Σκότωσε τους γλυκά» εδώ. Γύρω στις 3.500 λέξεις το όλον, όπου o φανατικός αναγνώστης να διαβάσει για θέματα, όπως το σύννεφο που ακολουθεί τον καθένα και την καθεμία από εμάς εν αγνοία μας, την ποπ κουλτούρα ως έναν απενοχοποιημένο τρόπο μέσα από τον οποίο αναγνωρίζει η Αγγλία τον εαυτό της, καθώς και μια  αμφισβήτηση του ψυχεγερτικού λόγου του Ομπάμα όταν κέρδισε τις πρώτες εκλογές, μέσα από τα λόγια ενός επαγγελματία δολοφόνου.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2012

To χάος δεν μένει πια εδώ


Δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα με τις συντάξεις του Δεκεμβρίου διαβεβαίωσε σήμερα από τη Βουλή ο Υπουργός Εργασίας. Εν τω μεταξύ το πρόβλημα των διαθεσίμων που τελείωναν στις 16 Νοεμβρίου, λύνεται, όπως μας πληροφορούν οι αρμόδιοι Υπουργοί, αφενός με την έκδοση γραμματίων και αφετέρου με νοικοκυρεμένη διαχείριση τους. Και αν υπάρχει κάτι αληθινά σουρεαλιστικό, είναι πως ό,τι ως μέχρι την ψήφιση των μέτρων παρουσιαζόταν ως η γραμμή που μας χωρίζει από το χάος, σήμερα ήταν από την τρικομματική κυβερνητική πλευρά ένα σχεδόν μη θέμα.
Το «Αν δεν πάρουμε τη δόση άμεσα θα καταστραφούμε - δεν υπάρχει άλλος χρόνος για διαπραγμάτευση» μετατράπηκε στο «Εντάξει, ας μην αγχωνόμαστε, θα την πάρουμε όταν είναι να την πάρουμε».
Και σε κάθε περίπτωση καθίσταται σαφές και από την κυβερνητική πλευρά πλέον, πως το πότε θα την πάρουμε την δόση δεν είναι ένα ζήτημα που εξαρτάται από εμάς, αλλά από έναν ενδοτροϊκανικό πόλεμο συμφερόντων, στο οποίο φυσικά και δεν πρόκειται να εμπλακούμε εμείς ως χώρα. Ο δε Πρωθυπουργός μας ενημέρωσε πως από αύριο αλλάζει κεφάλαιο και αρχίζει να κυνηγάει προσωπικά επενδύσεις. Μελετητές της σταδιοδρομίας του διαβεβαιώνουν πως δεν έχει εμφανιστεί στη σύγχρονη ιστορία πολιτικός που να χρησιμοποιεί τόσο συχνά το πρώτο ενικό. Για την καταβολή της δόσης τώρα έχει ο Θεός (όπως τον διαβεβαίωσε ο ίδιος στην πρόσφατη τηλεφωνική τους επικοινωνία).

Και πάντως τη δόση θα την πάρουμε, όπως διαβεβαίωσε ο Στουρνάρας, «εγκαίρως». Το χάος έχει οριστικά αποφευχθεί. Γιατί η γραμμή που μας χωρίζει από το 2010 έως σήμερα από το χάος, δεν έχει να κάνει με το πότε και υπό ποιές προϋποθέσεις θα υπογράφεται το κάθε μνημόνιο, δεν έχει να κάνει με το πότε και υπό ποιές προϋποθέσεις θα εκταμιεύεται η κάθε δόση. Η γραμμή που μας χώριζε και μας χωρίζει από το χάος είναι η γραμμή της υποταγής στα όσα μας προστάζουν να κάνουμε. 
«Εμείς από την πλευρά μας ως χώρα έχουμε κάνει αυτό που πρέπει»: αυτό είναι το καίριο, αυτό είναι το αντίθετο του χάους. 
Εδώ στη Δύση, εδώ στον καπιταλισμό, χάος συνιστά ό,τι δεν έχει εσωτερικεύσει τον κόσμο που ζούμε ως τον μόνο νοητό, ως τον μόνο, όχι απλά βιώσιμο, αλλά και επιθυμητό, ως τον πέραν κάθε ριζικής αμφισβήτησης.
Αφού δεν αμφισβητήσαμε τον κόσμο μας, το χάος έχει ξανά απομακρυνθεί από αυτόν. 

Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2012

Η καταδίκη

Αρχίζω να αισθάνομαι πως αν δεν υπάρξει κάποια στιγμή σύντομα μια ευρύτατη λαϊκή εξέγερση, τότε η Ιστορία δεν θα περιορίσει την ετυμηγορία της μόνο στην ατελείωτα κυνική και απροκάλυπτα εξευτελισμένη πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά θα καταδικάσει μαζί της και τους ψυχή τε και σώματι υποτελείς και υποταγμένους πολίτες της.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 09, 2012

Στις 17 Κανιβαλισμός

Αφού, σύμφωνα με προηγούμενες δηλώσεις του Πρωθυπουργού, την επόμενη Παρασκευή 16 Νοεμβρίου τελειώνουν τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας, και αφού ο Υπουργός Οικονομικών είχε προειδοποιήσει ότι «θα πεινάσει κόσμος», 
καταθέτω την πολιτική πρόταση, το Σάββατο 17 Νοεμβρίου, ανήμερα του Πολυτεχνείου, όσοι ξεκινήσουν να πεινούν, να προβούν σε κανιβαλισμό του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Οικονομικών της χώρας, ο οποίος σήμερα δήλωσε ότι δεν συντρέχει «ουδείς λόγος ανησυχίας».
Οι φρικιαστικές εικόνες από τη βρώση των Σαμαρά - Στουρνάρα θα κάνουν τον γύρο του κόσμου και δεν αποκλείεται να επιταχύνουν τις εξελίξεις, γεφυρώνοντας προσωρινά το χάσμα μεταξύ των μελών της τρόικας, ώστε να εκταμιευθεί τμήμα τουλάχιστον των οφειλόμενων δόσεων.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2012

Aν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό της λογικής, απομαγνητοφώνησέ τον.

«... έχουμε μπροστά μας και καλούμαστε να ψηφίσουμε ένα πακέτο μέτρων, που όμοιο του δεν έχει γνωρίσει άλλο ευρωπαϊκό κράτος. Και θυμούμαι όλους αυτούς τους διατεταγμένους αναλυτές και τους φοβερούς ειδικούς που υποστήριζαν στην αρχή της κρίσης, ότι πολύ σύντομα, αν προβούμε σε διαρθρωτικά μέτρα και περικοπές, η οικονομία η ελληνική θα έχει βγει άμεσα στις αγορές χρήματος. Σήμερα έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο στην ύφεση, και όχι απλά δεν βλέπουμε φως, αλλά βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της κρίσης. Το νομοσχέδιο που μας παραδόθηκε προχθές το βράδυ θα εξετάζεται στο μέλλον από τους παγκόσμιους οικονομολόγους ως το εγχειρίδιο των πλέον ανερμάτιστων οικονομικών μέτρων, γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτα τα μεγέθη της ύφεσης, της ανεργίας, της σωρευτικής μείωσης των εισοδημάτων και της ευημερίας των Ελλήων πολιτών. Μέσα σε αυτό το κλίμα, με την Ευρώπη των ανάξιων και μικρών πολιτικών, του Μπαρόζο, του Ρομπάι, της Μέρκελ, του Σόιμπλε, μας ζητούν να ψηφίσουμε -και το κόμμα μου, δεν το βγάζω απ' έξω- ένα άρθρο 300 σχεδόν σελίδων με περικοπές, μέσα από τις οποίες  δήθεν η ελληνική οικονομία θα δει το φως της ανάπτυξης και θα αποτινάξει από πάνω της τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Καλό το παραμύθι σας κύριε Στουρνάρα, αλλά πλέον δεν σας πιστεύει κανείς, ούτε εσάς ούτε τον κύριο Σαμαρά. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τις απολύσεις, από τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, στα οικογενειακά επιδόματα, στις παροχές του κράτου πρόνοιας, από τα κατάπτυστα εργασιακά μέτρα, που δεν είναι δίχως άλλο παρά τα ανομολόγητα χρέη του κυρίου Στουρνάρα, του συντάκτη των καρφωτικών non papers στην τρόικα, ή του προστάτη του από τον κύριο Σαμαρά, που βρήκε στο πρόσωπό του τον τέλειο υπηρέτη των συμφερόντων. 
Τα διλήμματα, κύριες και κύριοι συνάδελφοι, είναι παρ' όλα αυτά πολύ μεγάλα και εξηγούμαι. Έχουμε μπροστά μας έναν πρωθυπουργό που από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησής του προσέφυγε στην τρόικα και τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Γερμανίας με όρους απόλυτης υποταγής και εθνικής αναξιοπρέπειας. Ο κύριος Σαμαράς όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε, αλλά έβαλε στο τραπέζι και θέματα όπως τα εργασιακά που δεν υπήρχαν καν στο τραπέζι του Μαρτίου και φυσικά δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το έλλειμμα και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, καθώς το εργασιακό κόστος στη χώρα μας είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης, είναι περίπου στο 8%. Μέρα με την ημέρα τα μέτρα αυξάνονταν και από τα 6 δις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις τον Μάρτιο, μετά από δύο ακριβώς εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες διενεργήθηκαν στη βάση ακριβώς ότι τα μέτρα θα είναι ηπιότερα για τον ελληνικό λαό, πήγαμε σε 9,3 δις μέτρα, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, και μαζί με τις μειώσεις δαπανών αποτελούν ένα πακέτο μέτρων 18 δις ευρώ και σε αυτά βεβαίως έρχονται να προστεθούν και τα πρόσθετα, αδιευκρίνιστου χαρακτήρα, μέτρα 5 περίπου δις ευρώ για το μέλλον. Η προβολή της ύφεσης σχεδόν στο 5% είναι κι αυτή για γέλια, καθώς είναι ήδη στο 7% και οι οικονομολόγοι λένε πως μπορεί να φτάσει ακόμη και στο 10%.
Ωστόσο αυτό δεν απασχολεί καθόλου τον υπάλληλο του ΣΕΒ και τον άνθρωπο που έκανε τα πάντα για να γίνει Πρωθυπουργός. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τη θεατρική παράσταση που ανέβασε ο κύριος Σαμαράς επί κυβέρνησης Παπαδήμου ως ο προστάτης των συνταξιούχων και των αδυνάτων; Ποιός μπορεί να ξεχάσει το Ζάππειο 1, 2 και 3 και τα 18 δις ισοδύναμα, ποιός μπορεί να ξεχάσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του Πρωθυπουργού, που γύρισε το κουμπί του ψεύδους αμέσως μόλις έκλεισαν οι κάλπες; Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις καταγγελίες του για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ενώ μόλις προχθές μας ζήτησε να στείλουμε σε πιάτο τον πλούτο του ελληνικού λαού να τον ξεπουλήσει δίχως καμιά προϋπόθεση και δίχως κανέναν έλεγχο από το ελληνικό κοινοβούλιο; Ποιός μπορεί να ξεχάσει την κοροϊδία για το κούρεμα των δανείων των ελληνικών νοικοκυριών, που μετά τις εκλογές έγιναν εκκλήσεις από προβεβλημένα στέλεχη της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, για πλειστηριασμό ακόμα της πρώτης κατοικίας;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με ακούτε αυτή τη στιγμή να ομιλώ τη γλώσσα της αλήθειας, κι όλοι ξέρετε, ακόμα και οι σχεδιαστές αυτού του προγράμματος που πρόθυμα εκτελεί ο κύριος Σαμαράς, ότι οι πιθανότητες να βγει είναι σχεδόν αδύνατες, ωστόσο σας λέω ευθαρσώς ότι, έχοντας επίγνωση τι σημαίνει αυτό το πρόγραμμα για τον ελληνικό λαό,
θα το ψηφίσω ...».

Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2012

Συνδυασμός

Eυκολότερο να το λες, παρά να το κάνεις. Αν ήταν τόσο εύκολο, δεν θα είχε καν προκύψει αυτή η από γεννησιμιού της νεκροζώντανη κυβέρνηση. Η οποία πάντως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σύντομα ή λιγότερο σύντομα, θα τελειώσει. Αλλά τα μέτρα θα περάσουν, δεν θα περάσουν; Όλα περνάνε σε αυτήν τη ζωή. Με πρώτη και καλύτερη την ίδια τη ζωή.
Ο καταναλωτής δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη επαναστάτης.
Ο καταναλωτής δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη πολίτης.
Από την μια μέρα στην άλλη ο καταναλωτής μπορεί να γίνει αγανακτισμένος ή να φάει και ξαναφάει και ξαναφάει δακρυγόνα.
Από την μια μέρα στην άλλη ο καταναλωτής μπορεί να γκρεμίσει τον παλιό δικομματισμό.
Αλλά ως εκεί από την μια μέρα στην άλλη· ο επαναστάτης κι ο πολίτης ακόμα απέχουν· αναφορικά δε με μια κατηγορία καταναλωτών, ο φασίστας φαίνεται πως απέχει πολύ λιγότερο.
Για τις υπόλοιπες κατηγορίες καταναλωτών, κυκλοφορεί το ενδέκατο τεύχος του περιοδικού μας. Που είναι ένα περιοδικό που στα δικά μου (αν και δεν τα λες και αντικειμενικά) μάτια μοιάζει να γίνεται διαρκώς καλύτερο.
Οπότε καταναλωτή που δεν έγινες ακόμα επαναστάτης ή πολίτης αλλά το προσπαθείς, κάνε τουλάχιστον αυτό που σου επιτρέπεται να κάνεις χωρίς να εμποδίζεσαι από τα ΜΑΤ, δράσε ως καταναλωτής γουαναμπί επαναστάτης - πολίτης κι αγόρασέ μας, πριν ή μετά το Μνημόνιο 3, πριν ή μετά τον προϋπολογισμό. Αλλά πάντως αγόρασέ μας.
Unfollow: συνδυάζει μοναδικά την καταναλωτική χαρά της παλιάς εποχής, με την προεπαναστατική χαρά της επερχόμενης.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2012

Από τη Νότια Κορέα ως τη Νέα Ζηλανδία


Από τη Νότια Κορέα ως τη Νέα Ζηλανδία τουρίστες ζουν τον μύθο τους στην ΕΛ.ΑΣ και επιστρέφοντας στις πατρίδες τους μεταφέρουν με τα καλύτερα λόγια τις εικόνες και τις εμπειρίες που συνέλεξαν από τη χώρα του Ξένιου Δία και του Σένιου Δένδια.
Στη Σαλαμίνα Αιγύπτιος ξυλοκοπήθηκε άγρια και μετά αλυσσοδέθηκε από το αφεντικό του σε δέντρο, ενώ στον Άγιο Παντελεήμονα μαρκάρουν τα σπίτια των μεταναστών και προβαίνουν σε βανδαλισμούς, με πολίτες να τους χειροκροτούν και την αστυνομία να τους παρακολουθεί.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή τώρα, η Δημοκρατική Αριστερά τηρεί ακατάβλητα λεβέντικη στάση στα εργασιακά, αφού -όπως διαμηνύει σε όλους τους τόνους- το θέμα αυτό αγγίζει τις ιδιαίτερες ιδεολογικές της ευαισθησίες, στις οποίες προφανώς δεν συμπεριλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει με την ελληνική αστυνομία, ειδάλλως, δεν μπορεί, κάπως περισσότερο θα είχε ενοχληθεί, κάπως πιο ενεργά θα είχε αντιδράσει, κάπως θα είχε παρέμβει για να το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση στην οποία εξακολουθεί να συμμετέχει και την οποία εξακολουθεί μετ΄επιτάσεως να στηρίζει. Αλλά όχι, δεν μπορεί να τα κάνει στα αλήθεια αυτά η ελληνική αστυνομία, οπότε προφανώς δεν υπάρχει και κάποιο μείζον πολιτικό θέμα για την αριστερά της εξαιρετικά μεγάλης ευθύνης και της εξαιρετικά μικρής αισχύνης.
Από τη Νότια Κορέα ως τη Νέα Ζηλανδία ο κόσμος προσεύχεται η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρώπη, να μη πέσει στο χάος των άκρων, να παραμείνει στο δημοκρατικό κέντρο που την κρατά η τρικομματική της κυβέρνηση συνεργασίας. Σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθούμε αντιμέτωποι με σκηνές ντροπής, με σκηνές για τις οποίες θα μας φτύνουν από τη Νότια Κορέα ως τη Νέα Ζηλανδία. 

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2012

Το Ποίημα


Κανείς μας δεν το είδε να έρχεται. Ήμασταν άλλωστε απασχολημένοι μιλώντας μεταξύ μας. ΄Ετσι ξαφνιαστήκαμε όταν το είδαμε να στέκεται από πάνω μας και να μας συστήνεται με αυτό το απροσδόκητο όνομα. Τα λόγια του ηχούν ακόμα στα αυτιά μας, κι ας έχει περάσει πια καιρός: «Καλησπέρα, δεν με ξέρετε από κοντά, αλλά μάλλον θα έχετε ακούσει για μένα. Είμαι το Ποίημα». Μολονότι κανείς δεν μας το πίστεψε, το αφήσαμε να κάτσει. Περίσσευε άλλωστε μια καρέκλα. Σε μερικά τραπέζια περισσεύει πάντοτε μια καρέκλα. Στο δικό μας περίσσευε πλέον και η δυσπιστία. Αλλά όσο το σκεφτόμασταν -και δεν χρειαζόταν να το πούμε ο ένας στον άλλο, γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλο- η κατάσταση δεν ήταν όσο δυσοίωνη φάνηκε αρχικά. Γιατί κι η δυσπιστία μας να αποδεικνυόταν αβάσιμη, κι αλήθεια να έλεγε, και πάλι: τι οίηση! Ακόμη κι αν είχε αισθητικά δίκιο, ηθικά ήταν υπόλογο από την αρχή. Η σκέψη μάς παρηγορούσε και μας γλύκαινε σιγά σιγά, όσο και το αλκοόλ που συνέχιζε να ρέει από κανάτες σε ποτήρια, από ποτήρια σε στόματα, από στόματα σε οργανισμούς, στέλνοντας από εκεί γραμμή την οδηγία στους εγκεφάλους μας, τους μικρούς ημιταλαντούχους - ημιατάλαντους εγκεφάλους μας. Αρχίσαμε να γελάμε δυνατά, σχεδόν χωρίς λόγο, με την κάθε πιθανή κι απίθανη αφορμή. Εν τω μεταξύ δεν παραλείπαμε να το ποτίζουμε κι εκείνο. Κάθε άλλο παρά παραλείπαμε. Και πρέπει να ήταν λιγότερο συνηθισμένο από εμάς στο ποτό -ή πάντως περισσότερο ευαίσθητο- γιατί από Ποίημα έγινε τραγούδι, κι έτσι αυτός ο σωρός από στοιχισμένες πάνω στην καρέκλα λέξεις ντύθηκε ξαφνικά νότες, και η μελωδία του διαχύθηκε και στα διπλανά τραπέζια που ξαφνικά σώπασαν, και οι στίχοι του άρχισαν να ακούγονται στη νύχτα με μια καθαρότητα σχεδόν τρομακτική, με μια καθαρότητα που ολοφάνερα μας τάρασσε και την οποία όσο κι αν απεχθανόμασταν (όσο κυρίως κι αν απεχθανόμασταν την φυσικότητα με την οποία είχε προκύψει) άλλο τόσο μας έκανε να μην μας νοιάζει ο πομπός της, απελευθερώνοντάς μας από έναν εαυτό που δεν ήταν υποχρεωμένος πια να είναι ανταγωνιστικός πομπός, καθώς μετατρεπόταν σε ευεργετημένο δέκτη, δέκτη αυτού που ξετυλισσόταν στην διπλανή ή την απέναντί του καρέκλα, αναλόγως που καθόταν δηλαδή ο καθένας μας. Όλα γκρεμίστηκαν από τον ήχο του σκουπιδιάρικου που θυμήθηκε να περάσει εκείνη την ώρα. Πεταχτήκαμε αγανακτισμένοι πάνω, πήγαμε να τραμπουκίσουμε τους σκουπιδιάρηδες, θυμηθήκαμε πως είμαστε αριστεροί, επιστρέψαμε απεγνωσμένοι πίσω. Το Ποίημα είχε εξαφανιστεί. Θα πήγε να κατουρήσει, είπε ο πιο αισιόδοξος από εμάς, κι έτρεξε στην τουαλέτα. Δεν ήταν εκεί. Βγήκαμε στο δρόμο και αρχίσαμε να φωνάζουμε: «Ποίημα! Ποίημα! Γύρνα πίσω». Πουθενά. Ένας από εμάς έφτιαχνε σκιτσάκια, του είπαμε να το ζωγραφίσει. Ανεβάσαμε την εικόνα του στο διαδίκτυο, φτιάξαμε γκρουπ στο facebook που ζητούσαμε στοιχεία του, μετά τυπώσαμε σχετικές αφίσες, γέμισε η πόλη, θα τις είχες δει μάλλον κι εσύ τότε. Όταν χάσαμε κάθε ελπίδα, στραφήκαμε στην τελευταία: πηγαίναμε κάθε Σάββατο βράδυ στο ίδιο μαγαζί, στο ίδιο τραπέζι και περιμέναμε. Η καρέκλα του πάντοτε περίσσευε. Το ίδιο και η ματαίωση που ολοένα και περισσότερο μας κυρίευε, καθώς δεν παύαμε να φτιάχνουμε κι εμείς τα δικά μας πράγματα, δεν παύαμε να προχωράμε κι εμείς τα δικά μας πρότζεκτ. Τουλάχιστον αισθανόμασταν ασφαλείς στην αλληλοεξουδετέρωσή μας. Μέχρι που το μαγαζί έκλεισε λόγω κρίσης. Ο καθένας μας πήγε τότε μυστικά από τους άλλους στον μαγαζάτορα ζητώντας του μια περίεργη χάρη: να πάρει μια καρέκλα σπίτι του. Πήραμε έτσι όλοι μας μία, ελπίζοντας πως πήραμε τη σωστή, πως πήραμε εκείνη που είχε ένα βράδυ κάτσει το Ποίημα. Στα σπίτια μας περίσσευε έκτοτε πάντοτε μια καρέκλα στα κρυφά. Μπορεί και το κουδούνι να χτυπούσε κάποτε. Μπορεί να ερχόταν να ξανακάτσει κοντά μας, να μας αποκαλυφθεί με λέξεις, να μας αποκαλυφθεί με μελωδίες. Μπορεί να ερχόταν να μας κάνει να νιώσουμε πάλι για λίγο πανίσχυροι κι ανήμποροι, ένοχοι και πανέμορφοι, μικροί και πελώριοι, σίγουροι και εκκρεμείς, με μια λέξη ζωντανοί, ζωντανοί ρε μαλάκα, ζωντανοί.