Τετάρτη, Μαΐου 31, 2006

Τρεις Φωτογραφίες

Σύμφωνα με έναν αρχαίο Κέλτικο μύθο, σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχούν τρεις φωτογραφίες· ποτέ περισσότερες, ποτέ λιγότερες. Η ζωή του όλη -ή μάλλον η ουσία της ζωής του, αυτό που μπορεί να αποσταχθεί από τη ζωή του, αυτό που συνιστά τη διαφορετικότητά του, το προσωπικό του στίγμα, το δικό του ποιόν- αποτυπώνεται μέσα σε τρεις φωτογραφίες. Αυτές συνήθως θα αφορούν διάφορες χρονικές περιόδους της διαδρομής του στον κόσμο, αλλά δεν αποκλείεται να έχουν τραβηχθεί ακόμη και την ίδια ημέρα. Τις φωτογραφίες αυτές εξετάζουν όταν πεθάνουμε και με βάση αυτές γίνεται ο τελικός απολογισμός μας, το τελικό μας συμπέρασμα. Όχι η τελική κρίση· η κρίση είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Όσο σημαντικός κι αν θεωρήθηκε κάποιος κατά τα εγκόσμια, όσο κι αν φωτογραφήθηκε δισεκατομμύρια φορές ή, αντίθετα, όσο αφωτογράφητος κι αν έμεινε, αρκεί να πρόλαβε να συμπληρώσει την ηλικία των δύο ετών κι ο αριθμός μένει σταθερός και απαράλλακτος: τρεις. Η εποχή που γεννήθηκε επίσης δεν παίζει ρόλο. Όσοι έζησαν πριν την εφεύρεση της φωτογραφίας καθόλου δεν στερούνται της κοινής μοίρας όλων. Άλλωστε και όσοι έζησαν μετά, δεν σημαίνει ότι οι φωτογραφίες τους πρέπει όντως να έχουν τραβηχτεί και αποτυπωθεί σε φιλμ. Αλλά ας μην μείνουμε στα τεχνικά, δεν έχουν τόση σημασία. Σημασία έχει ότι τις φωτογραφίες αυτές τις διαλέγουμε εμείς· εμείς όμως απαλλαγμένοι από τα στρώματα του εαυτού μας που μας εμποδίζουν –όσο και μας καθορίζουν άλλωστε- στην εδώ ζωή· εμείς επιτέλους διαυγείς.
Ο ήρωάς μας πέθανε προ ολίγων λεπτών στη δουλειά του από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και ήδη τώρα βρίσκεται στην μισάωρη διαδικασία επιλογής των φωτογραφιών που θα προσφέρει. Ξεδιαλέγει τις τρεις στιγμές της ζωής του, τις τρεις στιγμές που μπορούσε να πάει εδώ ή να πάει εκεί, που μπορούσε να γίνει αυτός ή να γίνει ο άλλος, να πληγώσει ή να πληγωθεί, να θυσιάσει ή να θυσιασθεί, να καταλάβει ή να κλείσει τα μάτια, να ομορφήνει ή να ασχημήνει.
Τελείωσε, τις τοποθετεί στο φάκελο και τις παραδίδει. Τις παίρνουν και τις βάζουν με προσοχή στο οικογενειακό άλμπουμ της ανθρωπότητας. Είναι σκονισμένο.
Κάποιος πρέπει να το κλέψει από την αδιαφορία του Θεού και να αρχίσει να μας διηγείται ιστορίες.

Τρίτη, Μαΐου 30, 2006

Να χάσει

Bράδυ Κυριακής και ο Σάββας με την Μυρτώ (2 χρόνια παντρεμένοι και συνολικά 8 χρόνια μαζί) είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. Ο Σάββας διαβάζει εφημερίδες, ενώ η Μυρτώ βλέπει στην τηλεόραση τουρτοπολέμους και αγελαδοαφοδεύσεις.
«Χαμήλωσέ το, χαμήλωσέ το και άκου να φρίξεις» της λέει ξαφνικά, η Μυρτώ το χαμηλώνει και ο Σάββας της διαβάζει δυνατά από το άρθρο της Καθημερινής: «Σε 500 χιλιάδες υπολογίζονται οι γυναίκες και τα μικρά κορίτσια που έχουν υποστεί ή κινδυνεύουν να υποστούν κλειτοριδεκτομή στην Ευρώπη ... Η Γουόρις Ντίρι κατάφερε να συγκεντρώσει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι και στη Γηραιά Ηπειρο, το αποτρόπαιο έθιμο συνεχίζεται σήμερα από Αφρικανές δεύτερης και τρίτης γενιάς ... Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στην έρευνα, οι οποίοι θα υποβάλουν τις κόρες τους σε κλειτοριδεκτομή, δηλώνουν ότι θα επιστρέψουν στην Αφρική για να το κάνουν ...».
Δυο ώρες μετά, το ζευγάρι έκανε, κατά το έθιμο, το κυριακάτικο σεξ του. Ενώ ο Σάββας βογγούσε από πάνω της, η Μυρτώ αναρωτιόταν αν θα ήταν και τόσο κακή ιδέα να κάνει κι αυτή μια εκτομούλα. Τι είχε να χάσει;

Δευτέρα, Μαΐου 29, 2006

Σολάρις


Είδα πριν λίγα χρόνια στο σινεμά το «Solaris» του Σόντερμπεργκ. Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Στάνισλαβ Λεμ, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία κι επ' ευκαιρία πήρα να δω σε dvd και το πρώτο «Solaris» που γυρίστηκε, αυτό του Ταρκόφσκι. Λίγο οι αργοί ρυθμοί της ταινίας και περισσότερο η νύστα μου και βρίσκομαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ίσως και να κοιμάμαι εντελώς, δεν είμαι σίγουρος, αλλά και να κοιμάμαι εντελώς με ξυπνάει ο ήχος του ονόματός μου· φωνάζουν το όνομά μου, κάποια φωνάζει το όνομά μου. Συνειδητοποιώ ότι έχω να ακούσω αυτήν την φωνή 45 χρόνια. Πριν 45 χρόνια δεν υπήρχα, αλλά αυτό με τρομάζει λιγότερο απ' όλα, καθώς την φωνή την θυμάμαι ξεκάθαρα, απλά τότε μου μιλούσε σε μια γλώσσα πιθανότατα σλάβικη κι εγώ τότε καταλάβαινα τι μου έλεγε. Τώρα, ενώ ανακαλώ τα λόγια εκείνα, δεν μπορώ να καταλάβω τι σήμαιναν. Oι λέξεις της αρνούνται να μου παραδοθούν και να αποκαλύψουν το νόημα τους κι εγώ αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια και να δω αυτήν που μου μιλάει. Πιάνει το πόδι μου και με σκουντάει απαλά. Έχω κλειστά τα μάτια, αρνούμενος να την κοιτάξω, αλλά πάλι την βλέπω, την βλέπω να με κοιτάζει επίμονα, τότε, το 1961, κι είναι χειμώνας και χιονίζει και πετάει κάτω το πορτοκαλί σκουφί της και κλαίει, ενώ μου μιλά με παράπονο, το παράπονο το καταλαβαίνω, την γλώσσα όχι, τα δάκρυα τα καταλαβαίνω, την γλώσσα όχι, πρέπει να ανοίξω τα μάτια και να την δω, τώρα που είναι πάλι εδώ και μου μιλάει ελληνικά, τ' ανοίγω και είναι πράγματι αυτή, μόνο που δεν είναι ακριβώς αυτή, όπως και γω τότε δεν ήμουν ακριβώς εγώ, δεν θα μπορούσα να είμαι ακριβώς εγώ κι ας με θυμάμαι να είμαι εγώ, την βλέπω να με κοιτάει, με το ίδιο λευκό μπουφάν, με το ίδιο πορτοκαλί σκουφί έτοιμο να πεταχτεί, με τα ίδια δάκρυα έτοιμα να κυλήσουν, αλλά τώρα τουλάχιστον θα μάθω ποιό είναι το παράπονό της, τώρα θα μπορώ να την καταλάβω, τώρα που θα μου ξαναμιλήσει, αλλά τώρα ανοίγει το στόμα της και από το στόμα της βγαίνει χιόνι, χιόνι που πέφτει πάνω στα πόδια μου, χιόνι που αρχίζει να με καλύπτει ολόκληρο, θάβομαι κάτω από χιόνι, κι όσο κι αν ανοίγω τα μάτια, μόνο χιόνι βλέπω, στρώματα ολόκληρα, δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει φυγή, αρχίζω και χάνω τις αισθήσεις μου, αρχίζω και μουδιάζω, αλλά ξέρω πια ότι όλα αυτά είναι όνειρο, γι' αυτό ανοίγω διαρκώς τα μάτια, βλέποντας διαρκώς χιόνι, ανοίγω διαρκώς τα μάτια, βλέποντας διαρκώς χιόνι, μέχρι κάποιος τελικά να κουραστεί και να υποχωρήσει, ο Σολάρις ή το μυαλό μου.

Επί Προσωπικού

Θα μου πεις, μπλογκ γράφεις, όλα κατά κάποιο τρόπο επί προσωπικού δεν είναι; Σωστό κι αυτό. Επί ακόμη πιο προσωπικού λοιπόν:
1) Βρίσκω ιδιαίτερα ανησυχητικό για την ψυχική μου υγεία, το γεγονός ότι ο καυγάς των τελευταίων ημερών, στον οποίον ενεπλάκην, με έχει στεναχωρήσει περισσότερο από ότι με στεναχωρούν τα «πραγματικά» προβλήματα που -όπως κάθε άνθρωπος- έχω. Να τα πεις παραέξω δηλαδή και να σε κοιτάνε σαν παρανοϊκό:
- Τι έχεις; Γιατί είσαι έτσι;
- Να μωρέ, με έβρισαν ο D128 και η Χ36.
- Τι είναι αυτά; Κωδικοί;
- Όχι, αδέλφια.
2) Όπως εξελίσσονται τα πράγματα τον τελευταίο καιρό, αν θες να εμπλακείς σε ιστολογική συζήτηση για θέματα που έχουν πολιτική διάσταση, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Τα πράγματα έχουν λίγο - πολύ προαποφασιστεί. Διάλεξε με ποιούς είσαι. Τα άλλα λίγο μας ενδιαφέρουν. Εδώ παίζουμε Καουμπόηδες και Ινδιάνους. Και πρόσεξε. Μην τυχόν στο ένα θέμα είσαι με την μια πλευρά και στο επόμενο με την άλλη. Αν τυχόν το κάνεις, δεν είναι επειδή δεν αντιμετωπίζεις τα πράγματα δογματικά. Όχι. Είναι επειδή είσαι «διπλά ηλίθιος», είσαι διπλά ηλίθιος που λες ότι ψηφίζεις ένα αριστερό κόμμα, ενώ θα έπρεπε να ψηφίζεις «ΛΑΟΣ», αφού στην πραγματικότητα δεν είσαι παρά ένα «εθνίκι».
3) Αν τυχόν σου πουν ότι το μπλογκ σου περιέχει «ανώδυνες μαλακίες» και «χαχαχούχα» πρόσεξε καλά πώς θα απαντήσεις. Μπορείς να βρίσεις (υπέβαλα άλλωστε σχετικό ερώτημα και μου απαντήθηκε αρμοδίως από την Μ13 -αλλά και από τον J95 δια της σιωπής- ότι ναι, πράγματι, το βρισίδι είναι αποδεκτός τρόπος διεξαγωγής της συζήτησης). Μπορείς επίσης να ευχαριστήσεις τον άλλον για την ειλικρίνειά του και το θάρρος του να σου ανοίξει την καρδιά του. Μπορείς ακόμη να σιωπήσεις. Μην κάνεις όμως το λάθος να γράψεις στο μπλογκ σου ότι «οκ, το μπλογκ μου τέτοια έχει, ανώδυνες μαλακίες και χαχαχούχα, για επιπέδου συζητήσεις να πάτε αλλού». Μην το κάνεις αυτό, γιατί θα κατηγορηθείς πάραυτα ότι μειώνεις τους άλλους μπλόγκερ, ότι ειρωνεύεσαι τους άλλους μπλόγκερ, ότι μιλάς για το δικό σου υψηλό επίπεδο σε αντιδιαστολή με αυτό των άλλων. Πώς τόλμησες; Τι επάρατος ελιτισμός είναι αυτός; Πώς ξιππάζεσαι έτσι, καραγκιοζάκο; Και ποιός είσαι στην τελική με τα λογοπαίγνιά σου για το Νίνο; Άντε, μαλάκα. Όταν σου λένε ότι το επίπεδο σου είναι για τα μπάζα, θα το δέχεσαι χωρίς να πεις κιχ. Ειδάλλως, διασκεδαστή της πεντάρας, θα σε βγάλουμε και στο κλαρί ως υπερφίαλο.
4) Για τον J95 τα έχω γράψει μήνες τώρα: δεν είναι το εκάστοτε ζήτημα που τον εξοργίζει. Το εκάστοτε ζήτημα είναι απλά το εκάστοτε πρόσχημα για να εκτονωθεί. Όποιος αμφιβάλλει ας κάνει μια ιστορική αναδρομή στα ποστ του. Επίσης, αν λ.χ. ο Πλεύρης δεν ζει στον πραγματικό κόσμο, εξίσου δεν ζει στον πραγματικό κόσμο κι ο J95, κι ίσως γι' αυτό τονίζει συνέχεια το αντίθετο. Θέλω να πω, ότι όπως δεν ζει στον πραγματικό κόσμο όποιος ασχολείται καθημερινά με την Ελλάδα και το έθνος ως ιδεώδες, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με όποιον ασχολείται καθημερινά με την Ελλάδα και το έθνος, ως αντιιδεώδες, ως παραμύθι ή δεν ξέρω γω τι. Όταν κυνηγάς όλη σου τη ζωή το άγιο δισκοπότηρο, είτε έθνος το ονομάσεις αυτό είτε αντιεθνικισμό, το ίδιο είναι. Μπορεί να μην είναι το ίδιο πολιτικά. Είναι το ίδιο από πλευράς ψυχοσύνθεσης όμως.
6) Μόνος κερδισμένος απ΄όλη την ιστορία ο Μανιφέστο. Κι αφού Μανιφέστο σου αρέσει η ειλικρίνεια, είναι πασιφανές ότι ένα και μόνο σκοπό υπηρετούν τα τελευταία ποστ σου: το μπάχαλο και το ξεκατίνιασμα. Τώρα ξέρω ότι θα γράψεις ότι βαφτίζω το διάλογο «μπάχαλο» και την ανταλλαγή απόψεων «ξεκατίνιασμα». Δεν με αφορά πια όμως τι θα γράψεις και τι δεν θα γράψεις (Α, και αυτό μολονότι είναι η άποψή μου είναι και δίκη προθέσεων).
7) Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω και όλα όσα προηγήθηκαν τις τελευταίες ημέρες, βλέπω ότι έχω ενεργό συμμετοχή σε μια καθόλου τιμητική εικόνα για τον χώρο. Είμαι μέρος του προβλήματος. Δεν το επεδίωξα, αλλά είμαι.

Σάββατο, Μαΐου 27, 2006

Ευφορία


Mακράν το καλύτερο τέλος κωμωδίας και από τα πιο αγαπημένα μου φινάλε οποιουδήποτε είδους ταινίας. Νομίζω ότι ο Κάφκα θα απολάμβανε ιδιαίτερα τους Ρython, νομίζω ότι είναι πνευματικοί συγγενείς. Λίγα πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο μου προκαλούν τόση ευφορία όσο οι Python. Αν ένα τζίνι εμφανιζόταν με τις κλασικές τρεις ευχές, οι δύο πρώτες θα ήταν προδήλως αμιγώς εθνικιστικές-τουρκοφαγικές (δεν τις αποκαλύπτω, αφήνω την φαντασία να οργιάσει, πάντως είναι λίαν -λίαν- αιματηρές), ενώ η τρίτη θα ήταν να είμαι μέλος των Python τον καιρό που δημιουργούσαν. Λίγα περισσότερα για την ταινία και τους Python εδώ.

Filed (as every other post) under: «Ανώδυνες μαλακίες - Χαχαχούχα».
Για επώδυνες αλήθειες και υψηλού επιπέδου διάλογο, να πάτε αλλού.

Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006

Πήχτρα

Έλαβα με μέιλ δυο βιντεάκια. Το ένα φαίνεται να είναι μέσα σε σχολική τάξη, το δεύτερο κάπου έξω. Πρωταγωνιστές και στα δύο μαθητές Λυκείου. Αυτό στην τάξη δείχνει μια κοπέλα να παίρνει πίπα από έναν συμμαθητή της. Αυτό έξω δείχνει δυο κοπέλες να χαμουρεύονται. Και στα δύο ακούγεται μπούγιο από πίσω, άλλοι συμμαθητές που γελάνε, αποθεώνουν (στα ελληνικά) κλπ.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω να είμαι από την άλλη πλευρά του λόφου, από την πλευρά των «μεγάλων», από την πλευρά αυτών που σοκάρονται.
Τα ξαναβλέπω. Υπάρχει μια αθωότητα στο όλο σκηνικό. Παραμένω σοκαρισμένος, αλλά δεν βρίσκω προστυχιά σε αυτό που βλέπω· εκτός ίσως από την προστυχιά της αθωότητας. Tο αντιμετωπίζουν ως παιχνίδι, με μια φυσικότητα που μάλλον είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, απ' ότι ο δικός μου σκανδαλισμός. Τι να είναι τόσο σκανδαλώδες τελικά; Ένα κορίτσι γλείφει το πουλί ενός αγοριού. Από την άλλη βέβαια, ό,τι κερδίζεται σε φυσικότητα, μπορεί να χάνεται σε απομάγευση, σε μυστήριο: τα ταμπού πάντα πυροδοτούν την λαγνεία.
Ξαναβλέπω τα βίντεο, κι όσο κι αν το σοκ απλά υποχωρεί χωρίς να με εγκαταλείπει εντελώς, σκέφτομαι ότι είναι προτιμότερο αυτό που παρακολουθώ από εφηβικά χρόνια πήχτρα στα βρεγμένα σλιπάκια, στις ενοχικές ονειρώξεις και το ενοχικό χειρογλύκανο.

Poetic Bitchiness ή Το Τάπερ

Γι' αυτό σου λέω, δεν υπάρχει άβατο για το ξεκατίνιασμα, γι' αυτό σου λέω, μην νιώθεις άσχημα για τα του οίκου μας. Ακολουθεί απόσπασμα από συνέντευξη του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου στο «SOUL».
«Και να σκεφτείς ότι ο άνθρωπος αυτός (ο Καρούζος) είναι ο μόνος ποιητής που τον κατέκρινα στην ουσία, όπως και τον Ελύτη, για έναν και μόνο λόγο: γιατί δε δούλευαν και ήταν τεμπέληδες. Και ο μεν Ελύτης είχε και μία βιομηχανία από πίσω του. Ο Καρούζος είχε το φούρνο του μπαμπά του. Αφού τα έφαγε όλα και ανάγκασε τον μπαμπά να πουλήσει το φούρνο, όταν δεν είχε πια λεφτά να του στέλνει, το έριξε στις γκόμενες. Από κάθε γκόμενα τρυγούσε το καθημερινό σιτηρέσιο. Και του πήγαιναν οι γκόμενες κάθε μέρα φαϊ. Ε, το θεωρώ από κάθε άποψη ανάξιο για έναν ποιητή να τον ταϊζει η γκόμενα. Μέχρι τέλους ο ευλογημένος πεινούσε, αλλά δε δέχτηκε να δουλέψει. Είναι αυτά σοβαρά πράγματα; ........ Ως το τέλος καθότανε με την γκόμενα, έκανε ό,τι έκανε, έτρωγε και το τάπερ, αυτή ήταν η ζωή του. Αν είναι δυνατόν αυτό να λέγεται ποιητής. Ντροπή. Ντροπή. Εγώ αυτούς τους δύο γνώρισα, δεν ξέρω. Και με τον Ελύτη είχα μεγάλη φιλία. Τον εκτιμούσα, τον αγαπούσα, δεν δίστασα να πω ότι ο Ελύτης είναι σπουδαίος ποιητής, αλλά πρέπει να πω ότι έχω μια επιφύλαξη. Δε δούλεψε ποτέ. Και αυτό, για μένα, είναι απαράδεκτο. Δεν είναι δυνατόν να αγνοείς την πείρα και τα βιώματα ενός ανθρώπου που υποφέρει για το μεροκάματο. Να τα έχει όλα εξασφαλισμένα και να κλαίγεται γιατί τον τάιζε η μαμά του; Λέγονται αυτά; Ευτυχώς, γρήγορα πρόλαβε και πήρε το Νόμπελ, για να τον ταϊζει το Νόμπελ. Με το σπαθί του, με τα όλα του πήρε το Νόμπελ. Μετά το Νόμπελ, άρχισε σιγά-σιγά να πέφτει. Έχει πέσει πάρα πολύ ο Ελύτης. Και διεθνώς δεν αναγράφονται οι Νομπελιστές, είχα μάθει ότι και ο Σεφέρης και ο Ελύτης έχουν διαγραφεί. Τι νόημα έχει το Νόμπελ; Σε παρακαλώ. Τι νόημα έχει; Ντροπή!».

Τετάρτη, Μαΐου 24, 2006

Η Διπλή Ζωή







Bλέπω σταγονίτσες από τα air condition να πέφτουν από ψηλά σαν μινιόν συντριβάνι και σκέφτομαι ότι αν ήμουν σαν την Βερόνικα, που απολάμβανε με την ίδια λαχτάρα τόσο το καθαρό νερό της καταιγίδας, όσο και τη σκόνη που έπεφτε από τα ταβάνια των δημοσίων κτιρίων πάνω στα οποία πετούσε το μπαλλάκι της, θα στεκόμουν και γω κάτω από τα air condition, με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω. Κι ο κόσμος θα με κοιτούσε σαν να 'μουνα τρελλός. Αλλά δεν τρελλάθηκα. Όχι ακόμα. Γι' αυτό, αντί να θεωρώ δώρο τη σκόνη, αντί να στέκομαι κάτω απ' τα νερά των κοντίσιον, γράφω γι' αυτά, ως υποκατάστατο ποίησης που δεν τολμώ να βιώσω, ως υποκατάστατο τρέλλας που δεν τολμώ να αποδεχτώ.

Η Αγγελική

H Aγγελική, συμβασιούχος υπάλληλος του δημοσίου, ετών 30 και 3 μηνών, εξωτερικής εμφάνισης μετρίας, εσωτερικού κόσμου όχι εξαιρετικά λαμπερού, με 1 1/2 καλή φίλη, χωρίς σχέση τα τελευταία 5 χρόνια και 4 μήνες, συγκάτοικος ανέκαθεν της οικογενείας της, είδε χθες βράδυ στον ύπνο της πως της συνέβη ξαφνικά ένα πολύ μεγάλο καλό: ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα, ο κεραυνός ήταν αμοιβαίος, η ζωή της είχε αλλάξει, η ευτυχία είχε αντιληφθεί τελικά την ύπαρξή της.
Ξύπνησε σε μια ακόμη ίδια μέρα κι όταν συνήλθε ένιωσε ότι πνίγεται.
Το επόμενο βράδυ είδε στον ύπνο της πως της συνέβη ξαφνικά ένα πολύ μεγάλο κακό: οι γονείς της πέθαναν σε τροχαίο, είχε μείνει ολομόναχη στον κόσμο, η ζωή της είχε αλλάξει, η δυστυχία είχε αντιληφθεί τελικά την ύπαρξή της.
Ξύπνησε σε μια ακόμη ίδια μέρα κι όταν συνήλθε ένιωσε ότι πνίγεται.

Πολίτες - Κράτη

Λίγες δεκαετίες αργότερα (και αφού θα έχει εν τω μεταξύ προηγηθεί ο χωρισμός ανά ανθυποεθνότητες, γειτονιές, οικογένειες) κάθε ένας από τους πολίτες της κάποτε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας θα έχει αποσχιστεί από τους υπολοίπους και θα αποτελεί ένα κράτος μόνος του. Και αμέσως μετά ο εαυτός του κάθε πολίτη - κράτους θα αρχίσει να εγείρει κι αυτός με τη σειρά του αποσχιστικά αιτήματα. Και πράγματι, μέσα στον κάθε εαυτό θα σχηματιστούν πολλαπλές προσωπικότητες, κάθε μία από τις οποίες θα ιδρύσει το δικό της κράτος. Αν η αυτοδιάθεση τερματιστεί τελικά εκεί άγνωστο, αλλά πάντως λίαν αμφίβολο.

Τρίτη, Μαΐου 23, 2006

Εννιά στα Δέκα

Aντιγράφω από το imdb τα δέκα πρώτα ονόματα του καστ του «Κώδικα Ντα Βίντσι»:
Tom Hanks .. Robert Langdon, Audrey Tautou .. Sophie Neveu, Ian McKellen .. Sir Leigh Teabing, Jean Reno .. Captain Fache, Paul Bettany .. Silas, Alfred Molina .. Bishop Aringarosa, Jurgen Prochnow .. Andre Vernet, Jean-Yves Berteloot .. Remy Jean, Etienne Chicot .. Lt. Collet, Jean-Pierre Marielle .. Jacques Sauniere.
Ένα από τα βασικά θέματα του Κώδικα είναι το «Ιερό Θηλυκό» και το πόσο συνέτεινε η επίσημη χριστιανική εκκλησία στην υποτίμηση του ρόλου της γυναίκας σε σχέση με τον άντρα. Στη συνέχεια του Κώδικα ο Νταν Μπράουν θα πραγματευθεί το «Ιερό Αρσενικό» και από τους δέκα ήρωες που θα πλάσει οι εννιά θα είναι γυναίκες.

Τροχαίο

Δραματικές επιπτώσεις αναμένεται να έχει το σημερινό εναέριο «τροχαίο»: ο Τράγκας θα βουρκώσει για το αδικοχαμένο παλικάρι, ενώ μπροστά από τον Θέμο θα περνάνε κρόουλ με αστεία για την Τουρκάλα του Fame Story.
Α, και οι διαφορές μας με την Τουρκία είναι μόνο ιστορικές, ανάγονται μόνο στο παρελθόν και όχι στο παρόν, και εν πάση περιπτώσει για όσα τυχόν συμβαίνουν στο παρόν φταίνε εξίσου οι ακραίες φωνές των δύο χωρών.

Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006

Μην χάνεις καιρό.

Απελευθέρωσε τον Hannibal Blogger που κρύβεις μέσα σου.

Τι υψηλόν;

«Φοβούμαι ότι δεν ημπορείς να εννοήσης την θέσιν μου εκείνη, όπως και αν σου την περιγράψω. Φαντάσου έναν έρωτα θερμόν ωσάν τον ήλιον, φωτεινόν ωσάν τον ήλιον, άπλετον ωσάν τον ήλιον - τον ήλιον της πρώτης, της παρθένου Δημιουργίας. Ε! ο ήλιος αυτός δεν ανέτελλεν επί παρθένου γης, ανυπομόνου και σφριγώσης, όπως αναδώση τον πρώτον πλούτον της βλαστήσεως αυτής ανάλογον και ισοδύναμον προς την ευεργετική επιρροήν του φωτός και της θερμότητος ην εδέχετο.
Η καρδία, εφ' ης ο έρως της Κλάρας ηκτινοβόλει, ήτο χώρα λεηλατημένη, διηρπασμένη, ηρημωμένη δια παντός. Εθερμαίνετο, ναι. Αλλά ούτως, ώστε να διαισθάνεται μετά βαθείας καυστηράς θλίψεως ότι, εάν δεν είχε δενροτομηθή, δεν είχεν αποξηρανθή, θα ήκμαζε τώρα ως ο μάλλον ευώδης, ο μάλλον ανθηρός παράδεισος αισθημάτων. Εφωτίζετο, ναι. Αλλά -και τούτο ήτο το χειρότερον- μόνον και μόνον, όπως βλέπη και παραβάλη την γυμνότητα, την ασχημίαν και τον εξευτελισμόν της, προς το πλούτον και το κάλλος και το μεγαλείον της καρδίας της Κλάρας!
Ω! διατί εστάθην τόσον τρελλός! Τόσον ανόητος! Διατί ν' ασωτεύσω και εξευτελίσω τους θησαυρούς της νεαράς καρδίας μου! Τι καρδία! Τόσον ευαίσθητος! Τόσον πλουσία! Αλλά και τόσον άπειρος! Τόσον απρονόητος! Δεν διεχειρίσθη περιεσκεμμένως την δαψίλειαν των αισθημάτων, δι 'ων ο Θεός την επροίκισεν! Η υπερβολή της εν αυτή αγάπης την επίεζεν· η πλημμύρα την εστενοχώρει! Είχεν ανάγκην να εκχειλίση, να ελαφρυνθή. Και όταν προήλθε ενώπιόν της η πρόστυχος εκείνη κόρη, δεν ηρώτησε, δεν εσκέφθη να κάμη οικονομίαν. Οικονομίαν! Και ήτο δυνατόν; Επίστευεν ότι ηγαπάτο. Όσω περισσότερα έδιδε, τόσο περισσότερα θα ελάμβανεν. Και μετήγγισα λοιπόν όλους τους θησαρούς των αισθημάτων εις την ευτελή της καρδίαν, εις το ανάξιον, το ρυπαρόν εκείνο σκεύος, δια να λάβω ... ατιμίαν, εξουθένωσιν. Εθεοποίησα την ταπείνωσιν, ελάτρευσα την ασχημίαν! Τώρα τι υψηλόν να σκεφθώ πλέον δια την Κλάραν, το οποίον να μη εξηυτέλισα προσκεφθείς δι΄εκείνην; Τι ωραίον, το οποίον να μη προησχημίσθη συγχρωτισθέν μετ' εκείνης; Ουδέν, ουδέν μοι υπελείφθη πλέον ή ιερόν, ή όσιον, το οποίον να μη εβεβηλώθη προαφιερωθέν εις εκείνην! ... Την δε Κλάραν την ηγάπων. - Ω, την ηγάπων; Την ελάτρευον, όπως τον Θεόν μου! Και διά τούτο ίσα-ίσα δεν ημπορούσα να ασεβήσω προς αυτήν, να την προσβάλω. Ουδ΄εις τον απώτερον φίλον του δεν προσφέρει κανείς άνθη πεταλορροήσαντα και ποδοπατηθέντα. Εις τους θεούς όμως, εις τους θεούς προσφέρουσι μόνον τας απαρχάς, τας τελείας, μόνον τα εκλεκτά και ανέπαφα. Πώς ημπορούσα λοιπόν εγώ να προσφέρω εις την Κλάραν καρδίαν μεταχειρισμένην, αισθήματα τετριμμένα; Να δεχθώ αγάπη ομοίαν με την ευλογίαν του Θεού και να προσφέρω ως αντάλλαγμα τ' αποφάγια, τα αποπλύματά της...».

Αδιέξοδο

- Mην στρίβεις εδώ, είναι αδιέξοδο.
- Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Σάββατο, Μαΐου 20, 2006

Χαμένος


Το αριστερό φτερό είχε ψιλοξεκολλήσει. Έλεγε να πάει να το φτιάξει αλλά δεν πήγαινε. Αυτό ξεκολλούσε περισσότερο. Αλλά αυτός δεν πήγαινε. Όπως, μετά το λάθος που έκανε στη σύνδεση, δεν έφτιαχνε την adsl γραμμή του. Τον ρωτούσα γιατί και μου απαντούσε κάτι ακατάληπτα, του στιλ ότι είναι σε άλλη φάση τώρα. Χθες που πήγε να πάρει το αυτοκίνητό του αντίκρισε αυτό το θέαμα. Ίσως κάποιος το κλώτσησε και το αποτέλειωσε, ίσως το βρήκε κάποιο αυτοκίνητο και το αποτέλειωσε, ίσως να κατέρρευσε και μόνο του. Τώρα φαντάζομαι ότι θα αναγκαστεί να το φτιάξει. «Έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα. «Ναι - ναι», μου απάντησε. Εγώ τον κοιτούσα στα μάτια. Αναγκαστικά και αυτός, αφού τον κοιτούσα μέσω του καθρέφτη. Με κοιτούσε στα μάτια και πάλι δεν με έβλεπε, γιατί ήταν και πάλι χαμένος σε σκέψεις. Όχι σκέψεις δυσάρεστες. Σκέψεις γενικά. Σκέφτεται άρα υπάρχει; Σκέφτεται τόσο που κοντεύει να μην υπάρχει.

Ανάγραμμα

Στο πνεύμα Ντα Βίντσι ακολουθεί ανάγραμμα. Αν αλλάξει δηλαδή η σειρά των γραμμάτων, σχηματίζεται μια άλλη φράση με άλλες λέξεις. Εφόσον δεν το έχει βρει κανείς ως τότε, η λύση θα δοθεί την Δευτέρα, στις 19:00 σάρπ, σε γραφείο Συμβολαιογράφου των Αθηνών, που θα είναι ευτραφής γυναίκα, η οποία θα φέρει τουλάχιστον δύο τετρασύλλαβα επίθετα και τουλάχιστον έξι χρυσά βραχιόλια ανά χέρι. Ο τυχόν νικητής κερδίζει συνδρομή ενός έτους δωρεάν εισόδου στο μπλογκ μας. Αν δεν υπάρξει νικητής, η συνδρομή δεν θα χαθεί, αλλά θα γίνει τζακ ποτ για προσεχή διαγωνισμό (όχι αναγράμματος -είναι κουραστικό). Ιδού λοιπόν το ανάγραμμα:
«Kανόνες: τηλεόραση, διαιτησία, τσόντα, κ.ο.κ.
Ζει;».

Φως εκ Φωτός

Eπιτέλους, όλοι εμείς οι Αμελιστές δικαιωνόμαστε. Να που η μοίρα της είναι όντως μυθική.
«Και εις μίαν Αμελί, την εγγονή του Θεού, την σινεγενή, την εκ ποιητού ποιηθείσα, την δι ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρία ανελθούσα επί των οθονών και σαρκωθείσα εκ Πνεύματος Τέχνης Αγίου και ενανθρωπήσασα».

Ντροπή

Ντροπή σου, ρε Πολύδωρα.
Nτροπή.

Παρασκευή, Μαΐου 19, 2006

Πρόσωπα

Οι απορίες κινούν τον κόσμο. Γιατί με τρομάζουν αυτοί οι τύποι; Μια καθ' όλα εύλογη απάντηση θα ήταν: «γιατί είσαι βουτυρόψυχος». Έστω. Αλλά και πάλι. Γιατί να με τρομάζουν; Τι προξενεί το φόβο μου; Τι με ξενίζει, τι με αγριεύει; Ας απορρίψουμε πιθανές εξηγήσεις.
- Στις ταινίες τρόμου είναι βασικά το ξάφνιασμα που σου παγώνει το αίμα: το τέρας, το φάντασμα, ο μανιακός, εμφανίζεται απροσδόκητα και κάνει μπου. Εδώ δεν συντρέχει τέτοια περίπτωση. Η εμφάνισή τους είναι καθ΄όλα προγραμματισμένη και το στοιχείο του ξαφνιάσματος εκλείπει.
- Γενικότερα, μας τρομάζει επίσης το μη εξηγήσιμο με τη λογική, το μεταφυσικό, το πέραν από μας, το άγνωστο. Εδώ όλα είναι γνωστά και δεδομένα. Είναι μια χαρντ ροκ μπάντα που φοράει μουτσούνες τεράτων. Οι άνθρωποι δίνουν παράσταση και οι μάσκες είναι τα αξεσουάρ της δουλειάς, όπως οι κοντές φούστες της Παπαρίζου. Περισσότερο μυστηριώδες είναι αυτό που κρύβεται κάτω από το αξεσουάρ της Έλενας, παρά αυτό που κρύβεται κάτω από τα δικά τους αξεσουάρ.
Παραταύτα με τρομάζουν.
- Μήπως είναι τότε φόβος αρχέγονος, πληροφορία που έχει κρατήσει το DNA μου από παλιότερους σκοτεινούς αιώνες, τότε που τα φώτα της λογικής μικρές μόνον γωνιές του τοπίου μπορούσαν να φωτίσουν; Δε νομίζω. Εφόσον οι μάσκες τους δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο συμβολισμό, εφόσον δεν παριστάνουν τον διάβολο ή δεν παραπέμπουν σε κάποιον αναγνωρίσιμο μπαμπούλα, ούτε αυτή η εξήγηση μου πολυκολλάει.
Αυτό που με τρομάζει είναι μάσκες παραμορφωμένων προσώπων. Όταν το πρόσωπο παύει να μοιάζει με πρόσωπο, όταν το πρόσωπο ξεφεύγει τόσο πολύ από το χώρο του, τις αναλογίες του, τη διάταξη των οργάνων του, όταν γίνεται τόσο ά-σχημο, κάτι διαταράσσεται μέσα μας, κάποιος αόρατος δέκτης μάς ενημερώνει ότι ο πομπός απέναντί του στέλνει μια μορφή μη προβλεπόμενη, μια μορφή που δεν ανήκει στη φυσιολογία μας, μια μορφή που δεν σχηματοποιήθηκε κατ΄εικόναν και καθ' ομοίωσιν κανενός γνωστού Θεού, μια μορφή που μας είναι απολύτως αδύνατο να ερωτευθούμε, τότε τρομάζουμε.
Αν στην μια άκρη του φάσματος των προσώπων είναι το πρόσωπο του ανθρώπου που ερωτευόμαστε, στην αντίθετη άκρη είναι το πρόσωπο του τέρατος που μας τρομάζει.
Όλο το ανθρώπινο παιχνίδι παίζεται στα πρόσωπα.
Ο άνθρωπος δεν είναι πνεύμα, ο άνθρωπος δεν είναι σώμα, ο άνθρωπος είναι πρόσωπο.

Πέμπτη, Μαΐου 18, 2006

Ειδήσεις

- Δικαστικά νέα.
Aπερρίφθη από το Μονομελές Πρωτοδικείο η αίτηση της Ξανθής Μαγουλά, μέλους χριστιανικής οργάνωσης, με την οποία ζητούσε την έκδοση προσωρινής διαταγής για την απαγόρευση της προβολής της κινηματογραφικής ταινίας Κώδικας Ντα Βίντσι. Η αίτηση για την προσωρινή διαταγή συζητήθηκε την Τετάρτη, παρουσία μελών χριστιανικών οργανώσεων και παλαιοημερολογιτών κληρικών. Αμέσως μόλις πληροφορήθηκαν την απόφαση του δικαστηρίου, μέλη χριστινιακών οργανώσεων που είχαν συγκεντρωθεί σήμερα το πρωί στα δικαστήρια, δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τη διαμαρτυρία τους έξω από κινηματογράφους που έχουν προγραμματίσει την προβολή της ταινίας.
Απερρίφθη επίσης η αίτηση της Καστανής Σαγονά, μέλους της οργάνωσης «ODEON CINEΦΙΛΟΙ», με την οποία ζητούσε την έκδοση προσωρινής διαταγής για την απαγόρευση τελέσεως την προσεχή Κυριακή της Θείας Λειτουργίας σε όλους τους ναούς της χώρας. Η αίτηση για την προσωρινή διαταγή συζητήθηκε την Τετάρτη, παρουσία σινεφίλ και παλαιοκουλτουριάρηδων κριτικών. Αμέσως μόλις πληροφορήθηκαν την απόφαση του δικαστηρίου, σινεφίλ που είχαν συγκεντρωθεί σήμερα το πρωί στα δικαστήρια, δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τη διαμαρτυρία τους την Κυριακή έξω από εκκλησίες που έχουν προγραμματίσει την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
- Ναυτιλιακά νέα.
Απελευθερώθηκαν τα ναύλα.
Εκτός από τα ναύλα, ένεκα της αποτόμου ανόδου της θερμοκρασίας και του συνακόλουθου «Flesh - Parade» από εκατομμύρια θηλυκά που πέταξαν από πάνω τους τα χειμωνιάτικα, απελευθερώθηκε από τη χειμερία νάρκη της και η καύλα.
- Αθλητικά νέα.
Τις επόμενες μέρες αναμένεται να μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό από την Καλλιθέα ο Σιλά.
Επίσης η διοίκηση της ΠΑΕ, στην προσπάθεια της να επιλέγει πλέον τους παίκτες που θα έχει στις τάξεις της Μονής της με πρωταρχικά -αν όχι και αποκλειστικά- κριτήρια την Πειθαρχία και την Υπακοή, έχει κάνει κρούση τόσο στον Σίλα (τον εικονιζόμενο ανωτέρω Αλμπίνο αυτομαστιγωνόμενο μοναχό της Opus Dei), όσο και στη Λάσι (την εικονιζόμενη κάτωθι δημοφιλέστατη σκυλίτσα).

Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006

Είσαι τελείως αναίσθητος;

«Όταν ζεις αδιάκοπα στον κόσμο των αφηρημένων εννοιών -είτε για αφηρημένη σκέψη πρόκειται είτε για την αφηρημένη αίσθηση της σκέψης- δεν αργείς να φτάσεις στο σημείο όπου, ενάντια στα αισθήματά σου και τη θέλησή σου, μεταμορφώνονται σε φαντάσματα ακόμη και τα πράγματα εκείνα της αληθινής ζωής που, σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση, θα έπρεπε να τα αισθάνεσαι πιο έντονα ...... Μου είπαν σήμερα πως μπήκε στο νοσοκομείο για να εγχειριστεί ένας παλιός μου φίλος, τον οποίο πάει πολύς καιρός που δεν τον βλέπω πια, τον θυμάμαι όμως πάντα με ένα αίσθημα ειλικρινές που νομίζω πως είναι νοσταλγία. Η μόνη αίσθηση που μου άφησε αυτό το νέο, η μόνη σαφής και θετική εντύπωση, ήταν αυτή της αγγαρείας στην οποία θα υπέβαλα αναγκαστικά τον εαυτό μου, να πάω να τον επισκεφθώ, μαζί με την ειρωνική εναλλακτική της λύση, εφόσον δεν έβρισκα το κουράγιο να κάνω την επίσκεψη, να υποφέρω από τύψεις που δεν το έκανα. Τίποτε άλλο. Η συνεχής πάλη με τις σκιές με έκανε και μένα σκιά - σ' αυτό που σκέφτομαι, σ' αυτό που νιώθω, σ' αυτό που είμαι. Η επιθυμία για το φυσιολογικό πλάσμα που δεν υπήρξα ποτέ διαβρώνει την ουσία του είναι μου .................
Ο ονειροπόλος οφείλει, ανάλογα με τις προσωπικές του δυνατότητες απομόνωσης και στο βαθμό που μπορεί να αφοσιωθεί στον εαυτό του με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, να συγκεντρωθεί στο μεγάλο έργο της επώδυνης αφύπνισης του μηχανισμού της αίσθησης των πραγμάτων και των ονείρων. Όποιος είναι αναγκασμένος να ζει ανάμεσα στους ανθρώπους, αναπτύσσοντας μια δραστηριότητα και συναναστρεφόμενος μαζί τους -και είναι πράγματι δυνατό να μειώσει κανείς την οικειότητα στο ελάχιστο της υποχρεωτικής επαφής, διότι είναι η οικειότητα κι όχι η απλή επαφή με τους ανθρώπους που είναι επιβλαβής-, αυτός, λοιπόν, θα πρέπει να παγώσει όλη την επιφάνεια της κοινωνικής του ζωής, ώστε κάθε αδελφική ή εγκάρδια χειρονομία απέναντί του να γλιστρά και να φεύγει χωρίς να προλαβαίνει να εισχωρήσει μέσα του ή να αποτυπωθεί πάνω του. Μοιάζει αυτό πολύ μα είναι λίγο. Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους: αρκεί να μην τους πλησιάζεις».
Φερνάντο Πεσσόα «Το Βιβλίο της Ανησυχίας
του Μπερνάντο Σουάρες
βοηθού λογιστή στη Λισαβώνα»
Η τέχνη είναι μια σκυταλοδρομία. Την σκυτάλη στο Φερνάντο Πεσσόα έδωσε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Αυτός την πήρε την Κυριακή το απόγευμα από έναν πάγκο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τρέχει τώρα στο βιράζ. Δεν μπορώ να διακρίνω ποιός είναι ο επόμενος δρομέας, γιατί ο Πεσσόα αργεί, καθώς σέρνει πίσω του 27 διαφορετικές προσωπικότητες κι ένα μπαούλο με 27.453 ανέκδοτα χειρόγραφα. Αν ζούσε σήμερα, τα ιστολόγιά του θα καταλάμβαναν την μισή Πορτογαλέζικη μπλογκόσφαιρα.

Ηelloοο ! Xάσαμεεε !

Σε βαρυσήμαντο άρθρο του στη σελίδα 5 του χθεσινού Βήματος, με τίτλο «Το σύνδρομο των Θερμοπυλών», ο φιλόλογος και επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης κ. Ηρακλής Τσιάμαλος έρχεται να αποκαταστήσει μια τεράστια ιστορική παρεξήγηση: «Δύσκολα μπορούμε να εξηγήσουμε την αδυναμία που δείχνουμε ως λαός για τη μάχη στις Θερμοπύλες. Ευτυχώς ο θαυμασμός για αυτή τη σύγκρουση παραμένει σε φαντασιακό επίπεδο, χωρίς να εκφραστεί σε ένα ανάλογο μνημείο ή κάποιο μουσείο. Ίσως γιατί όλοι αναγνωρίζουμε ενδόμυχα, πρώτον, ότι πρόκειται για ήττα και, δεύτερον, ότι ήταν μια θυσία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί .... Οι Θερμοπύλες ήταν μια καταστροφή. Μια ηρωική αυτοθυσία που δεν είχε καμία σχέση με τη λογική. Δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό για μια εξωτερική πολιτική του τύπου "δεν διαπραγματευόμαστε τίποτε"».
Εντάξει, στα έργα τέχνης δεν πρέπει να βάζουμε χέρι, ακόμη κι αν το μήνυμά τους είναι ξεπερασμένο. Ωστόσο -και δεν είμαι κατηγορηματικός, απλά αναρωτιέμαι- πόση αισθητική ζημία θα πάθαινε άραγε το ποίημα του Καβάφη, αν το τροποποιούσαμε ανεπαίσθητα, προκειμένου να συμβαδίζει με την ιστορική αλήθεια, όπως αυτή μας την παρουσίασε εναργώς ο επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου της Γάνδης; Να επιχειρούσαμε δηλαδή κάτι τέτοιο:
Γκαουμπίου εκείνοι όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
.......................................................
Και είναι ακόμα περισσότερο γκαουμπίου
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ'οι Μηδοι επιτέλους θα διαβούνε.

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

Meta-Muppeting

- Εμένα εννοείς;
- Όχι, εμένα εννοείς;

Κάτι Σάπιο

O Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια θυμίζει σαιξπηρικό βασίλειο. Όταν ο Τζίγγερ - Οθέλλος καταλάβει ότι η νοσηρότητα στο κλίμα της ομάδας δεν προέρχεται από τους άπιστους παίκτες του, αλλά από την αρρώστια στον εγκέφαλο των παρατρεχάμενων Ιάγων του, οι οποίοι -εμμονοληπτικά θαρρείς- αφιερώνουν τη ζωή τους στην καχυποψία, τη διαβολή και το χύσιμο δηλητηρίου, θα είναι αργά.
(Για πιο μόνιμη σχετική συζήτηση, εδώ).

Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006

Το Μπακαλόχαρτο Ντα Βίντσι

Δέκα οκτώ χρόνια πριν οι μεγάλες οθόνες του πλανήτη γεμίσουν με Μεγάλα Μυστικά, ο Ουμπέρτο Έκο έγραφε στο «Εκκρεμές του Φουκώ»:
«Δεν είναι ντροπή να υποκύπτεις μπροστά σε μια κοσμική συνωμοσία. Δεν είσαι δειλός, είσαι μάρτυρας.
Δεν χρειάζεται να θρηνείς που είσαι θνητός, λεία χιλιάδων μικροοργανισμών που δεν υπόκεινται στην εξουσία σου, δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για τα πόδια σου που έπαψαν πια να λειτουργούν και σαν χέρια, για την εξαφάνιση της ουράς, του τριχώματος, για τα δόντια που δεν ξαναφυτρώνουν, για τα κύτταρα που χάνεις καθ' οδόν, για τις αρτηρίες που σκληραίνουν. Υπεύθυνοι είναι οι Μοχθηροί Άγγελοι.
Και το ίδιο ισχύει για την καθημερινή μας ζωή. Όπως τα κραχ στο χρηματιστήριο. Συμβαίνουν επειδή όλοι κάνουν από μία λανθασμένη κίνηση, και όλες οι λανθασμένες κινήσεις μαζί δημιουργούν πανικό. Κι έπειτα, όποιος δεν έχει γερά νεύρα αναρωτιέται: μα ποιός οργάνωσε αυτήν τη συνωμοσία, ποιόν ωφελεί; Και αλίμονο αν δε βρεις έναν εχθρό που συνωμότησε, θα νιώσεις ένοχος. Ή μάλλον, επειδή νιώθεις ένοχος, επινοείς μια συνωμοσία ή πολλές. Και για να τις νικήσεις πρέπει να οργανώσεις τη δική σου συνωμοσία».
«Μια συνωμοσία, για να είναι συνωμοσία, οφείλει να είναι μυστική. Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε πως υπάρχει κάποιο μυστικό για να μη νιώθουμε πια απογοητευμένοι, διότι είτε θα πρόκειται για ένα μυστικό που μας φέρνει τη σωτηρία, είτε η γνώση του μυστικού ταυτίζεται με τη σωτηρία. Υπάρχει άραγε κάποιο μυστικό τόσο ακτινοβόλο;
Βεβαίως, αρκεί να μην το γνωρίσεις ποτέ. Αν αποκαλυφθεί, δεν μπορεί παρά να μας απογοητεύσει. Μήπως δεν μου είχε μιλήσει ο Αλιέ για τη ροπή προς το μυστήριο που επικρατούσε την εποχή των Αντωνίνων; Κι όμως, μόλις είχε εμφανιστεί κάποιος που είχε δηλώσει Υιός του Θεού, Υιός του Θεού που έγινε σάρκα και αίρει τις αμαρτίες του κόσμου. Μικρό μυστήριο ήταν αυτό; Και έταζε σε όλους τη σωτηρία, αρκεί να αγαπούσαν τον πλησίον τους. Ασήμαντο μυστικό ήταν αυτό; Και άφηνε ως κληροδότημα το ότι όποιος πρόφερε τα κατάλληλα λόγια την κατάλληλη στιγμή θα μπορούσε να μεταμορφώσει ένα κομμάτι ψωμί και μισό ποτήρι κρασί σε σάρκα και αίμα του Υιού του Θεού και να τραφεί. Τιποτένιο αίνιγμα ήταν αυτό; Και παρακινούσε τους πατέρες της εκκλησίας να συναγάγουν και ύστερα να δηλώσουν ότι ο Θεός είναι Ένας και Τριαδικός και ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, όμως ο Υιός δεν εκπορεύεται από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Ήταν μια δοξασιούλα για Υλικούς αυτή; Κι όμως εκείνοι, που είχαν ήδη τη σωτηρία μπροστά στα μάτια τους - do it yourself- δεν έκαναν τίποτα. Αυτή εδώ είναι η αποκάλυψη; Τι κοινοτοπία: και άρχισαν να τριγυρίζουν υστερικοί με τις βαρκούλες τους σ΄ολόκληρη τη Μεσόγειο αναζητώντας μια άλλη χαμένη γνώση, της οποίας το δόγμα των τριάκοντα αργυρίων ήταν απλώς το επιφανειακό πέπλο, η παραβολή για τους πτωχούς τω πνεύματι, το συμβολικό ιερογλυφικό, το κλείσιμο του ματιού στους Πνευματικούς. Τριαδικό μυστήριο; Πανεύκολο, κάτι άλλο θα πρέπει να κρύβεται από κάτω.
«Ο αληθινός μυημένος είναι αυτός που ξέρει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό χωρίς περιεχόμενο, διότι κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει να τον κάνει να ομολογήσει και κανένας πιστός δεν θα καταφέρει να του το αποσπάσει».
«"Έχεις το κωδικό όνομα;" ήταν η ερώτηση. Και η απάντηση, το κλειδί της γνώσης ήταν "όχι". Υπάρχει κάποια αλήθεια: όχι μόνο δεν υπάρχει η μαγική λέξη αλλά και δεν τη γνωρίζουμε. Ωστόσο, όποιος μπορέσει να το παραδεχτεί θα μπορέσει να μάθει κάτι».

Κυριακή, Μαΐου 14, 2006

Απομυθοποίηση

«Είναι απίστευτα μικρόσωμος».
Πριν από πέντε λεπτά ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος γκρέμισε τον μύθο του δίμετρου Μαραντόνα. Στην επόμενη εκπομπή ο Μάκης συναντά από κοντά τον Πελέ και μας αποκαλύπτει ότι είναι μαύρος.

Αφ' υψηλού

O Άρης κατέβαινε την Κηφισίας μέσα από την κατάμαυρη Καγιέν του. Σε κάθε φανάρι κοιτούσε τους οδηγούς των άλλων αυτοκινήτων αφ' υψηλού. Στον κόμβο των Αμπελοκήπων όμως, έστρεψε το κεφάλι του δεξιά και συνειδητοποίησε ότι μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου τον κοιτούσε αφ' υψηλού η Μαριλίν, η Φιλιππινέζα που είχε απολύσει λίγους μήνες πριν.

Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006

Ερήμην

Δεκέμβρη του 2001, κατελήφθην από μια έντονη επιθυμία να επισκεφθώ το Πράδο στην Μαδρίτη, για να δω από κοντά τους πίνακές του. 'Οπως κάθε φορά που μια επιθυμία επελαύνει επί του ασθενούς μου πνεύματος, υπέκυψα. Κατάπληκτος είδα το Πράδο γεμάτο συμπατριώτες μας: σε κάθε αίθουσα του αχανούς μουσείου έβρισκες άνδρες με πράσινες φανέλες που στο πίσω μέρος τους έγραφε άγνωστα εις εμέ ονόματα, όπως VOKOLOS ή FYSSAS. Απρόθυμος να ρωτήσω τί και πώς τους θορυβούντες ομοφύλους μου, παρέμεινα -ως μύιγα εν εβαπορέ- προσηλωμένος στην των πινάκων ενατένιση.
Δεκέμβρη του 2001, ζούσα ερήμην της γραφής. Το γράφω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Αλλά αφού το βλέπω τώρα γραμμένο, πρέπει να το πιστέψω: αυτό, το πιο απίστευτο απ' όλα.

Ποιός γκρέμισε τον Κιθ Ρίτσαρντς;

Kανονικά θα διεξαχθεί τελικά η συναυλία των Rolling Stones. Toν γκρεμοτσακισθέντα από φοινικόδεντρο κιθαρίστα τους, θα αντικαταστήσει ο χαμαιλέων της ελληνικής μουσικής σκηνής, Γιώργος Νταλάρας. «Ήταν ένα όνειρο ζωής που γίνεται επιτέλους πραγματικότητα» δήλωσε στους δημοσιογράφους ο κ. Νταλάρας, o oποίος αποκάλυψε ότι στο άμεσο μέλλον φιλοδοξεί να επανασυστήσει τους Beatles -με τον ίδιο στη θέση του Tζων Λένον και την Αρετή Κετιμέ στη θέση του Τζωρτζ Χάρισον-, ενώ έχει επιπρόσθετα δηλώσει εθελοντής σε πειράματα μεταφοράς στο χρόνο, ώστε να τραγουδήσει μια μέρα το «Με Λένε Πόπη - Σαν τη Γιαγιά μου την Καλλιόπη» με διευθυντή ορχήστρας τον Βόλφαγκ Αμαντέους Μότσαρτ.
Η συναυλια πάντως των Stones θα ξεκινήσει με το
«Whining words
have our songs
'cause we live the unfair
from our cradle»
και θα κλείσει με το
«Don't speak - don't laugh
Greece is in danger
Don't speak - don't laugh
You carry bombers in your body».

Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

Απαντώντας σ' ένα σύνθημα


- Ωραία, θα το πετάξω στους μπάτσους αμέσως μετά.
- Ναι, αλλά η μολότωφ μου δεν έχει ποτέ περίοδο.
- Καλά που το 'πες εγκαίρως, να βάλω τις πυρίμαχες καπότες.

(Από τις ζωγραφιστές αγελάδες οι δρόμοι προτιμούν τα συνθήματα. Ο λυρισμός των δρόμων στερείται πάντα διχτυών ασφαλείας. Οι απαντήσεις δεν ξεκίνησαν απ' τον χαβαλέ· κατέφυγαν ηττημένες στην ευκολία του, όταν διαπίστωσαν την αποτυχία τους να καούν πιο πολύ απ' το μουνί της συνθηματογράφου).

Τετάρτη, Μαΐου 10, 2006

Η Πιράχα

«... Πάνε περισσότερα από 25 χρόνια που ο καθηγητής Έβερετ ... βάλθηκε να διδάξει μέλη της φυλής Πιράχα πώς να μετρούν. Δεν τα κατάφερε. Βρέθηκε αντιμέτωπος μ' έναν κόσμο χωρίς αριθμούς και χρόνο, στον οποίο οι άνθρωποι έμοιαζαν να σιγοτραγουδούν και να σφυρίζουν μάλλον, παρά να μιλούν ...
Οι Πιράχα, όχι μόνο δεν χρησιμοποιούν αριθμούς στη γλώσσα τους, αλλά φάνηκαν ανίκανοι ακόμη και να τους κατανοήσουν. Στα επτά χρόνια που ο καθηγητής Έβερετ έζησε μαζί τους, δεν τους άκουσε ποτέ να χρησιμοποιούν λέξεις όπως «όλοι», «καθένας» και «περισσότερο». Υπάρχει μια λέξη, «χόι», που πλησιάζει στον αριθμό ένα, αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει «μικρό» ή μια μικρή ποσότητα, όπως δύο μικρά ψάρια, σε αντίθεση με ένα μεγάλο.
... ο καθηγητής Έβερετ ... πιστεύει πως οι Πιράχα είναι ο μοναδικός λαός στον κόσμο που δεν έχει ξεχωριστές λέξεις για τα χρώματα. Δεν έχει γραπτή γλώσσα ούτε συλλογική μνήμη που να πηγαίνει πίσω περισσότερο από δύο γενιές. H έννοια της διακοσμητικής τέχνης είναι ξένη γι' αυτούς, ακόμη και το πιο απλό σκίτσο τους προκαλεί έντονη ταραχή. Πιστεύεται επίσης πως αποτελούν τη μοναδική κοινωνία στον κόσμο που δεν έχει κάποιο μύθο για τη δημιουργία....
Δεν έχουν παρελθοντικό χρόνο, δεν υπάρχει τρόπος να πεις, για παράδειγμα, «έφαγα»....
H γλώσσα τους δεν έχει παρελθοντικό χρόνο, λέει, επειδή όλα υπάρχουν γι' αυτούς στο παρόν. Όταν δεν μπορούν πλέον να αντιληφθούν κάτι, αυτό παύει να υφίσταται».
ΤΑ ΝΕΑ, 9.5.06
«Σ' αγαπώ περισσότερο απ' τον καθένα».
Δεν μπορούσε να τον καταλάβει, γιατί ήταν μια Πιράχα.
«Ο κόσμος δημιουργήθηκε για να σε κοιτώ και να με κοιτάς. Και μετά να σε ξανακοιτώ».
Δεν μπορούσε να τον καταλάβει, γιατί ήταν μια Πιράχα.
«Να είχα δώδεκα αγόρια κι τρία κορίτσια, να τα έσφαζα εδώ μπροστά σου, για μια ακόμη στιγμή μαζί σου».
Δεν μπορούσε να τον καταλάβει, γιατί ήταν μια Πιράχα.
«Τα μάτια σου απόσταξαν όλο το γαλάζιο του ουρανού και του Αιγαίου».
Δεν μπορούσε να τον καταλάβει, γιατί ήταν μια Πιράχα.
«Πριν από σένα τίποτα».
Δεν μπορούσε να τον καταλάβει, γιατί ήταν μια Πιράχα.
«Κοίτα τι σου ζωγράφισα, πληγή μου».
Τρόμαξε, γύρισε το κεφάλι της, δεν τον έβλεπε πια, δεν μπορούσε να τον αντιληφθεί και σιγοτραγουδώντας συνέχισε να ζει στο παρόν της, σαν εκείνος να μην υπήρξε ποτέ.

Πρόεδρε βάλε βαθιά το χέρι στην τσέπη (μας)

Σβήσε μας τα χρέη.
Φτιάξε μας το γήπεδο.
Χρηματοδότησέ μας σε τιμές εξωφρενικές για την αγορά.

Επιχειρείν ίσον Κρατικοαρμέγειν.
Πάντα μισές δουλειές κάνουμε. Αφού το Ελληνικό Κράτος έχει απείρως παχυλότερο πορτοφόλι από κάθε Ρεάλ, Μίλαν και Μάντσεστερ του κόσμου αυτού, γιατί δεν εξαπλασιάζει αυτά που δίνει, ώστε να αρχίσουν να έρχονται εδώ οι Ροναλντίνιοι κι οι Ανραίοι;

Τρίτη, Μαΐου 09, 2006

Το Άλας κι οι Φασίστες

Το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» την επόμενη μέρα της πορείας του φόρουμ ήταν «ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ». Μου θύμισε τη νύχτα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, όταν άκουγα στο ραδιόφωνο έναν πολιτευτή του Συνασπισμού να λέει ότι το μεγάλο ποσοστό της ΝΔ είχε προοικονομηθεί από έρευνα, που είχε δείξει στροφή των Ελλήνων προς την μισαλλοδοξία και την ξενοφοβία.
Έχω ξαναγράψει ότι ψηφίζω Συνασπισμό.
Από πού πηγάζει όμως αυτή η βαθιά αντιλαϊκή έπαρση της τάχα μου και καλά ιδεολογικής ελιτ; Εμείς το 3% είμαστε οι φωτισμένοι, το υπόλοιπο 97% του λαού είναι θύματα· ή -ακόμη χειρότερα- τέρατα.
Και φεύγοντας από το Συνασπισμό και ερχόμενος στο θέμα της Καρά Χασάν, νομίζω ότι η προσέγγιση του στιλ: «Τι ωραία τι καλά, είμαστε όλοι αδέλφια, οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, μόνο ξενοφοβία υπάρχει και ακροδεξιοί που αμφισβητούν συνταγματικά δικαιώματα» είναι κάπως σαχλή.
Γιατί, αν δεν είναι σαχλή, αν δεν υπάρχουν διαφορές, αν το πρόβλημα της μειονότητας είναι απλά μια παρεξήγηση, τότε υπέροχα: με την εμπνευσμένη κίνηση Παπανδρέου δόθηκε η ευκαιρία να τη λύσουμε μια για πάντα.
Αν όμως υπάρχουν διαφορές, αν το θέμα δεν είναι η διάκριση πεφωτισμένων από την μία και φασιστών από την άλλη, τότε να κάτσουμε να εξετάσουμε αν οι συνθήκες είναι ώριμες, ώστε η κίνηση Παπανδρέου να αποτελέσει όντως μοχλό για μεγαλύτερη ενσωμάτωση της μειονότητας και δημιουργία μιας καλύτερης ζωής και για αυτήν και για την χριστιανική πλειονότητα.
Είναι απλό να λέμε φασίστα τον άλλο και να καθαρίζουμε· και όταν τον λες και τον ξαναλές φασίστα, όταν δεν βλέπεις την πραγματικότητα όπως είναι αλλά όπως θα ήθελες να είναι, τότε παραδίδεις τον μέσο άνθρωπο που αμφιταλαντεύεται, αμφιβάλλει, διστάζει και φοβάται, έρμαιο στα ακροδεξιά κηρύγματα.

Δευτέρα, Μαΐου 08, 2006

Ο ασφαλέστερος τρόπος

Δεν ξέρω ακόμη αν είμαι υπέρ ή κατά της κίνησης Παπανδρέου για την εκπρόσωπο της μειονότητας. Εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι όταν επιλέγεις έναν υποψήφιο ακριβώς επειδή ανήκει σε μια μειονότητα, είναι αυτονόητο ότι η σχετική κουβέντα και οι όποιες αντιρρήσεις ακριβώς εκεί θα εστιασθούν. Δεν πρόκειται για θέμα πολιτεύματος, δεν πρόκειται για θέμα συνταγματικών δικαιωμάτων, πρόκειται για μια πολιτική επιλογή και ως πολιτική επιλογή υπόκειται στην κριτική και δεν είναι υπεράνω αυτής.
Δεν ξέρω ακόμη αν είμαι υπέρ ή κατά της κίνησης Παπανδρέου για την εκπρόσωπο της μειονότητας, γιατί θέλω να ακούσω τα εκατέρωθεν επιχειρήματα. Εκτός κι αν θεωρούμε ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα θέμα, παρά μόνο η αντίδραση μιας δράκας σκοταδιστών. Το να αποσιωπείς όμως υπαρκτά ζητήματα, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να παραχωρείς ζωτικό χώρο στους Καρατζαφέρηδες και τους Ψωμιάδηδες.

Και Σοφία

Ακολουθεί αποκλειστική μίνι συνέντευξη του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου.
Old Boy: «Σεβασμιότατε, ένα σχόλιο για την επικείμενη προβολή του "Κώδικα Ντα Βίντσι"».
Άνθιμος: «Κατ' αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι η Εκκλησία ως Ιερά Σύνοδος δεν έχει πάρει ακόμη θέση για το θέμα που έχει προκύψει. Εγώ, ως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, θα πω στο ποίμνιό μου: Μην πάτε να δείτε αυτήν την ταινία. Ο Ρον Χάουαρντ είναι μακράν αυτού που θα χαρακτηρίζαμε «μεγάλος σκηνοθέτης»· όχι ότι δεν έχει γυρίσει μερικές δυνατές ταινίες, αλλά η ματιά του είναι ακαδημαϊκή και το προσωπικό του στίγμα αμφίβολο. Ο Χάουαρντ είναι απλά ένας καλός μάστορας που διεκπεραιώνει αξιοπρεπώς αξιόλογα σενάρια. Μην πάτε να δείτε αυτήν την ταινία. Μυρίζει υπερβολικά συνταγή και στούντιο».
Οld Boy: «Και για τις φετινές Κάννες; Ποιές είναι οι μεγαλύτερες ελπίδες σας;».
Άνθιμος: «Αλμοδοβάρ και Σοφία Κόπολα».

Σάββατο, Μαΐου 06, 2006

Ανήκειν











Διέσχισα την πορεία σαν τουρίστας.
Το συναίσθημα του ανήκειν το νιώθω μόνο στο γήπεδο.
Μην με κατηγορείς - γεννήθηκα σε μεταβατική εποχή.
Και τι μ΄αυτό; Κατηγόρησέ με.
Θα διαψευστώ λιγότερο από σένα φίλε,
αλλά μόνο και μόνο επειδή ονειρεύτηκα λιγότερο από σένα.
Ψέμματα λέω πάλι.
Ονειρεύτηκα και ονειρεύομαι:
όνειρα ατομικά, συγκινήσεις ατομικές.
Κατηγόρησέ με.
Προσπαθώ να καταλάβω όμως, προσπαθώ να δω.
Και στην προσπάθειά μου, καμιά φορά συγκινούμαι
και σου λέω τι με συγκίνησε.
Γραφικός κι εγώ που κάθομαι και σου λέω τις συγκινήσεις μου,
γραφικός κι εσύ με τις επαναστάσεις σου,
αλλά ξέρεις τι;
Δεν είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο η γραφικότητα.
Γιατί η γραφικότητα και των δυο μας
δεν είναι παρά ένα ξεστρατισμένο όραμα.
Δεν είναι ότι δεν θέλαμε.
Είναι ότι δεν μπορούμε.
Και η επιμονή μας να συνεχίζουμε παρότι δεν μπορούμε,
είναι κατά μία έννοια συγκινητική.
Και κατά μία άλλη απλά γραφική.
Αλλά δεν είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο η γραφικότητα.

Εξ όνυχος

Υπέροχες προστακτικές, όπως το «ΣΤΑΣΟΥ» ή το «ΣΤΑΜΑΤΑ», κρίθηκαν πριν δεκαετίες ακατάλληλες. Η γλωσσική μας αλλοτρίωση έπρεπε να ξεκινήσει από εκεί που δεν μπορεί κανείς να της ξεφύγει, έπρεπε συμβολικά να σημαίνεται παντού. Το επίσημο κράτος αντάλλαξε σωματικά υγρά με την ξενομανία, γεμίζοντας κάθε διασταύρωση της χώρας με κόκκινες πινακίδες που γράφουν «STOP». Αs for the drivers who don't speak english, let them kill themselves. Αγγλογνωσία ή Θάνατος. Στο νομπελίστα την γλώσσα την έδωσαν ελληνική, αλλά αυτός είχε την τύχη να τη νοιάζεται στις αμμουδιές του Ομήρου και να μην είναι όμηρος των πινακίδων της υποτέλειας. Στις αμμουδιές του Ομήρου δεν υπάρχουν STOP, αλλά στο ασφαλτοστρωμένο σήμερα η γλώσσα μας ψυχορραγεί.

Παρασκευή, Μαΐου 05, 2006

Κολαούζος

«Kαραγκιόζηδες»
Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει...
Tηλέμαχος Χυτήρης

ΤΑ ΝΕΑ , 04/05/2006

Δεν θέλει, Τηλέμαχε.

Reality Bites

Αν η ζωή είναι ένα παραμύθι, τότε ίσως και τα βάσανα του βασανιάρη δεν είναι αληθινά.
Τον βασανιάρη τον είδαμε χθες καθ' οδόν για την προβολή του «Leonard Cohen: I' m your man».
Λίγο μετά ο Λέοναρντ διηγούταν μια ιστορία από ένα αρχαίο ιερό ινδουϊστικό κείμενο.
Ο Ινδός στρατηγός παρατάσσει στο λειβάδι τα στρατεύματά του για την μεγάλη μάχη. Ανάμεσά τους δάσκαλοί του, αλλά και νέα παιδιά. Ο στρατηγός κλονίζεται. Τότε ακούει την φωνή του Κρίσνα, που είναι μια από τις μορφές του Θείου, να του λέει.
«Να σκέφτεσαι ότι και αυτοί και εσύ είστε ήδη νεκροί. Δεν μπορούσες να έχεις κανέναν έλεγχο στα γεγονότα που σε οδήγησαν σε αυτό το λειβάδι. Αυτό που βλέπεις τώρα μπροστά σου είναι μια σκηνή θεάτρου. Να φανείς αντάξιος του ρόλου σου, γενναίε πολεμιστή».
Η ζωή είναι ένα παραμύθι, η ζωή είναι μια σκηνή θεάτρου.
Ο βασανιάρης τσάκα τσούκας και ο Ινδός στρατηγός είναι ταυτόχρονα εντός και εκτός της πραγματικότητας για να μπορέσουν να την αντέξουν. Ζω, αλλά αυτό που ζω δεν είναι ακριβώς ζωή, δεν είναι τόσο πραγματικό και τόσο σοβαρό όσο δείχνει. Οδηγώ στη σφαγή χιλιάδες ανθρώπους, αλλά δεν φταίω εγώ. Είμαι γέρος, μόνος κι όλη μου η περιουσία είναι ένα τρίκυκλο, αλλά δεν ναυάγησα παρά σε ένα παραμύθι.
Όσο για μένα που τους κρίνω, είμαι ταυτόχρονα εντός και εκτός της πραγματικότητας για να μπορέσω να την αντέξω. Η δική μου έξοδος κινδύνου είναι τραγουδισμένα λόγια του Λέοναρντ Κοέν, τα οποία, όταν βρέχει ναυάγια ή σφαγές, τα φοράω σαν σκισμένο στον ώμο μπλε αδιάβροχο.

Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006

Ο Nτον Τζεπέτο στον ΟΗΕ

Ακόμη πιο σκληρός εμφανίστηκε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Τζον Μπόλτον, ο οποίος δήλωσε ότι «αν το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, τότε νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε εμείς, και είμαι βέβαιος ότι θα πιέσουμε άλλες χώρες ή ομάδες χωρών να επιβάλουν κυρώσεις».

Τζεπέτο, πατέρας Πινόκιο.

I work my whole life - I don't apologize - to take care of my family, and I refused to be a fool, dancing on the string held by all those bigshots. I don't apologize - that's my life - but I thought that, that when it was your time, that you would be the one to hold the string. Senator Bolton; Governor Bolton.

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΠ

Αυξανομένης σταθερά της επιδραστικότητας των ιστολογίων στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ήρθε η σειρά και του ιστολογίου μας να ξυπνήσει από τον εγωκεντρικό του λήθαργο και να δραστηριοποιηθεί για έναν ευγενή σκοπό. Καλείται λοιπόν κάθε Έλληνας και Ελληνίδα μπλόγκερ να συμμετάσχει στην καμπάνια «ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΠ», η οποία ξεκινά από σήμερα και θα κλιμακωθεί με σειρά αντιδράσεων, μεταξύ των οποίων πικετοφορίες, επίδοση ποστ-ψηφίσματος στα γραφεία της ΠΑΕ, συναυλίες Μιλτιάδη Πασχαλίδη (που ίσως κυκλοφορήσουν μετά και σε cd), απεργίες πείνας, μετάβαση αντιπροσωπείας στη Βερόνα προκειμένου να χαστουκισθεί παραδειγματικά η αταξίδευτη καριερίστας σύζυγος Μαλεζάνι κλπ κλπ
Όχι και τον Παπαδόπουλο, ρε παιδιά.
Όχι και τον Παπαδόπουλο, ρε παιδιά.
Όχι και τον Παπαδόπουλο, ρε παιδιά.
Μην μας ξενερώνετε τόσο πολύ. Σε απλά ελληνικά είναι too much να φύγει κι αυτός. Κρατήστε τουλάχιστον τον Παπαδόπουλο, είτε ζητά πολλά είτε όχι, είτε μιλά στους δημοσιογράφους είτε όχι, είτε είναι κολλητός του Νικοπολίδη είτε όχι, είτε γουστάρετε τους Έλληνες παίχτες είτε όχι, είτε γουστάρετε τον μάνατζέρ του είτε όχι, είτε έχετε λόγους αρχής είτε όχι, είτε σημασία έχει το μοναστήρι να ναι καλά είτε όχι, είτε σας μυρίζουν τα χνώτα του είτε όχι, είτε αράξει στα λεφτά του συμβολαίου του και αρχίσει να κοροϊδεύει είτε όχι.
Όχι και τον Παπαδόπουλο, ρε παιδιά.
Όχι και τον Παπαδόπουλο, ρε παιδιά.
Όχι και τον Παπαδόπουλο, ρε παιδιά.
UPDATE: Ζούμε ιστορικές τω όντι στιγμές ιστολογικής παρεμβατικότητας, καθώς το ποστ αυτό έσυρε πιο χαμηλά παρά ποτέ τον γκουρού του αριστερού λόγου στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, οδηγώντας τον στη δημιουργία του μπλογκ που θα ταυτίσει μια για πάντα τις έννοιες βάζελος και γκρίνια. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Τετάρτη, Μαΐου 03, 2006

Απ' το Σχίσμα στον Καπιταλισμό - Χίλια Χρόνια Παρακμής

Όλα είναι πλέον προς πώληση; Όλα είναι πλέον εμπορεύσιμα; Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αφήσει ήσυχα ούτε τα ιερά και τα όσια της φυλής; Με κατάπληξη που αμέσως μετατράπηκε σε αγανάκτηση, είδα πάνω - πάνω στο monitor την εξής διαφήμιση:
Προσφορά Αγίου Πνεύματος
45 ευρώ το άτομο και ένα πλούσιο γεύμα στο εστιατόριο μας!
Θεομπαίχτες και αγύρτες, που θα μας προσφέρετε δήθεν το Άγιο Πνεύμα, δεν έχετε ακούσει τίποτα περί «Aγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος»; Εσείς πώς το διαιρέσατε και μας το προσφέρετε ξεχωριστά; Ή μήπως η προσφορά σας είναι «τρία σε ένα», τέσσερα σε ένα μάλλον, καθώς περιλαμβάνει και το πλούσιο γεύμα στο εστιατόριό σας; Αλλά αν είναι έτσι, είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα παίρνουμε μόνον με 45 ευρώ; Τόσο πολύ φτήνηνε το Θείον στη σημερινή Ελλάδα; Τέτοια έκπτωση; Πας να κάνεις μια καρικατούρα όχι του ίδιου του Αλλάχ, αλλά του Προφήτη του και κουνιέται η γη ανάποδα και θέλουν να μας πείσουν ο δικός μας Θεός πωλείται στην τιμή δέκα καφέδων καφετερίας λεκανοπεδίου; Και ούτε καν μόνος Του αλλά με τα λεφτά σου εξασφαλίζεις επιπλέον και μια καλή μάσα; Η υπόθεση βρωμάει απάτη από μακριά. Αλλά ένα θύμα γεννιέται κάθε δευτερόλεπτο και όλο και κάποιοι θρησκόληπτοι θα τσιμπήσουν. Καλά να πάθουν - δεν θα τους λυπηθώ. Απλά σκέφτομαι και μελαγχολώ, ότι μια χιλιετία πριν ο Ελληνισμός ήταν τόσο ευαίσθητος (και τόσο Ελληνισμός, ας μου συγχωρεθεί η ταυτολογία), που είχε το σχίσμα στο τσεπάκι για ΑγιοΠνευματικά ζητήματα. Και τώρα όλα τα πουλάμε κι όλα τα αγοράζουμε, σε μια απέραντη εμποροπανήγυριν, όπου πανηγυριστές, έμποροι, μανατζαραίοι και διασκεδαστές κανιβαλίζουν την ψυχή μας. Πώς αλλοιώθηκε έτσι το κύτταρο του Έλληνα μέσα σε χίλια χρόνια; Σε λιγότερο από χίλια χρόνια. Πώς θα είναι η χώρα το 2054; Φοβάμαι πιο θολωμένη ακόμη κι απ' το 2046, μα ταυτόχρονα απείρως πιο ακαλαίσθητη.

Τα Μάτια του Πειρατή


Παπαλουκοδευτερολογώντας, διαβάζω ότι ο Θοδωρής ζει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη Μόσχα με μόνη συντροφιά του το σκύλο του τον Πειρατή.
Προσπαθώ να φανταστώ τις χαρές που έκανε ο Πειρατής, όταν ο κύριός του επέστρεψε σπίτι από την Πράγα.
Τις ίδιες ακριβώς χαρές που θα του έκανε αν ήταν ο χειρότερος παίκτης του φάιναλ φορ.
Όλοι κοιτάζουν τον Θοδωρή λίγο διαφορετικά μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Σεπτεμβρίου, όλοι κοιτάζουν τον Θοδωρή λίγο διαφορετικά μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκα την Κυριακή.
Όλοι εκτός από τον Πειρατή.
Τα μάτια του σκύλου μας είναι το καλύτερο αντίδοτο στην ματαιοδοξία μας.

Τρίτη, Μαΐου 02, 2006

Ομόνοια - Πράγα


Στον ημιτελικό με τη Γαλλία, όταν γύρισε σχεδόν μονός του στο τελευταίο 1 1/2 λεπτό ένα εντελώς χαμένο παιχνίδι, έπαιρνε την μπάλλα, γκάζωνε και με διαδοχικά λέι απ την άφηνε στο καλάθι, σαν να ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Μια φορά μόνο δεν ευστόχησε, είναι ωστόσο η φορά αυτή που μου καρφώθηκε στο κεφάλι σαν σκηνή από χολιγουντιανή αθλητική ταινία ή από κόμικ, όπου ο ήρωας μπορεί να κάνει τα πάντα: Τον έχουν πάρει χαμπάρι οι Γάλλοι και έχουν πέσει τρεις παίκτες πάνω του, ο χρόνος της επίθεσης τελειώνει και δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει στο καλάθι. Τότε γυρνά, πετά την μπάλλα στο ταμπλό και πηδώντας πιο ψηλά απ' όλους την ξαναπιάνει για να ανανεώσει την επίθεση. Αν θυμάμαι καλά αυτό απαγορεύεται όταν γίνεται εσκεμμένα και η μπάλλα πρέπει να ξαναπήγε στους Γάλλους. Εκείνο που θυμάμαι σίγουρα είναι το συναίσθημα που μου προξένησε η φάση:
Μόνος μου και όλοι σας.
Αν η μπάλλα είναι στα χέρια μου θα σας κερδίσω.

Μου αρέσει το κοντράστ των χρωμάτων της ελληνικής σημαίας με τα χρώματα μιας ρώσικης ομάδας, όπως μου άρεσε πριν δυο χρόνια το κοντράστ των χρωμάτων της ελληνικής σημαίας με το μαύρο δέρμα.


Και το ξέρω ότι μπορεί οι ίδιοι μαύροι να έφαγαν ξύλο λίγη ώρα μετά την φωτογραφία. Και το ξέρω ότι μπορεί οι γαλανόλευκες που κρατούσαν να πιστιλίστηκαν με αίμα. Αυτό δεν ακυρώνει όμως την ομορφιά της φωτογραφίας.
Η σημαία που κρατά στην Πράγα ο παίκτης της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είναι η ίδια σημαία που είχε κόμπο στον λαιμό του ο μαύρος στην Ομόνοια.

Άσπρα Κόκκινα Κίτρινα Μπλε

Είδα χθες μια ταινία στο dvd (πρωτότυπο). Η ταινία ήταν μετρίως μέτρια (πρωτότυπο). Είχε παραταύτα το μήνυμά της (πρωτότυπο), καθώς είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (πρωτότυπο).
Συγκεκριμένα, στην μετα-απαρτχάιντ Νότια Αφρική ιδρύθηκε μια «Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης», η οποία παρείχε αμνηστία σε εγκληματίες του απαρτχάιντ, εφόσον ομολογούσαν πλήρως τα αδικήματά τους και αποδείκνυαν ότι εκτελούσαν εντολές ανωτέρων. Η Επιτροπή γύριζε τη χώρα και σε δημόσιες ακροάσεις έθετε τον βασανισμένο ενώπιον του βασανιστή του ή τον συγγενή του νεκρού ενώπιον του εκτελεστή του. Το μοντέλο αυτό δικαιοσύνης θεωρήθηκε αναγκαίο από τον Μαντέλα προκειμένου να μην διαιωνιστεί το μίσος ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους και βασίζεται στην αρχή του «ουμπούντου» , η οποία επικεντρώνεται περισσότερο στην συγχώρεση παρά στην τιμωρία και λέει ότι όταν βλάπτεις κάποιον, βλάπτεις ταυτόχρονα και τον εαυτό σου, αλλά και κάθε άλλο μέλος της κοινότητας.
Ωραία λοιπόν, το «ουμπούντου» είναι όντως κάτι αρκετά πρωτότυπο για τα δυτικά ατομοκεντρικά αυτιά. Ωστόσο, η πραγματική πρωτοτυπία της ταινίας έγκειται στην κάτωθι φωτογραφία, που αποδεικνύει:
είτε ότι, όταν μια ταινία που μιλά για τη συμφιλίωση λευκών και μαύρων κάνει γκρίζα διαφήμιση, όλα τα χρώματα μπερδεύονται,
είτε ότι, αν σας φέρει ο δρόμος από τη Νότια Αφρική, στεγνώσει ο λαιμός σας και παραγγείλετε μια πράσινη, θα βρεθείτε προ εκπλήξεων.

Δευτέρα, Μαΐου 01, 2006

«Ξένος» Λόγος

«- Πώς γεννήθηκε η σκέψη να θεατροποιήσετε τον λόγο του Καβάφη;
- Δεν περιγράφεται πραγματικά. Γιατί - ας μου επιτραπεί ο όρος - είναι "ξένος" λόγος με τα σημερινά ελληνικά δεδομένα ως γλώσσα το να ακούει κανείς Καβάφη. H πρώτη δυσκολία άλλωστε ξεκινάει από εκεί».
Aπό συνέντευξη της σκηνοθέτη Μέμης Σπυράτου στο χθεσινό «ΒΗΜΑ» (που έχει την κάκιστη συνήθεια τα λινκς που παραπέμπουν στα άρθρα του να τα γυρνάει στην αρχική του σελίδα), σε άρθρο με τίτλο «Οι Φωνές του Καβάφη».
Nα συμπληρώσω ότι, «με τα σημερινά ελληνικά δεδομένα ως γλώσα το να ακούει κανείς Καβάφη», δεν είναι απλώς «ξένος», αλλά αλαμπουρνέζικος λόγος. Λέξη δεν μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα από τον Καβάφη. Λέξη.
Στην προσπάθειά της να ξεπεράσει αυτήν την «πρώτη δυσκολία», η καλλιτέχνης έχει τις ειλικρινείς ευχές του ιστολογίου. Αν τελικά τα καταφέρει, θα πρόκειται αναμφίβολα περί άθλου.

8

Διάβασα χθες αυτό:
« Ήταν μια μέρα του 1968, στη διάρκεια του Τελικού Κυπέλλου Ισπανίας ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ, όπου ο νεαρός κωφάλαλος ονόματι Πουζόλ όταν πια η νίκη της ομάδας του ήταν εξασφαλισμένη σηκώθηκε και φώναξε: «Ζήτω η Μπάρτσα!». Και μετά ξαναβυθίστηκε στην εκ γενετής σιωπή του.
Σημειωτέον ότι, όπως αναφέρει ο Μονταλμπάν, το θαύμα είναι αναγνωρισμένο και από την επίσημη Εκκλησία του νεαρού κωφάλαλου αφού μιαν άλλη ημέρα, σε έναν άλλον αγώνα, εμφανίστηκε στο προεδρικό θεωρείο παρασημοφορημένος από την Μπαρτσελόνα, πλην όμως αθεράπευτα βουβός.
Και σημειώνει ο Μονταλμπάν: «Κανένας δεν ξέρει - και μπορεί να μην το μάθει ποτέ - μέσω ποιων μηχανισμών αυτοάμυνας προήλθε εκείνη η κραυγή από κάποιες παραλυμένες φωνητικές χορδές, ποιος κρυφός ποταμός προκάλεσε το θαύμα της λέξης μέσα στην έρημο της σιωπής ενός νεαρού Καταλανού».
και θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν δυο χρόνια:
«Οι παίκτες του ΠΑΟΚ πήγαν στο Αγιον Ορος, στη μονή Εσφιγμένου, και βλέπουν από μακριά έναν μοναχό που φοράει φανέλα του ΠΑΟΚ και σκάβει σε ένα χωράφι. Πλησιάζουν και βλέπουν πίσω το νούμερο «8», όνομα «Φρατζέσκος»! Είναι φανατικός οπαδός του «δικεφάλου», που αμέσως μετά την εποχή της Αρσενάλ αποφάσισε να μονάσει, κι έπαθαν την πλάκα τους. Ζήτησε φανέλα του Σαλπιγγίδη κι ο Δημητράκης υποσχέθηκε να του στείλει, ενώ ο Αγγελος τον ήξερε πολύ καλά. Ε, αυτό μας έλειπε...»
και κάτι που είχα γράψει τότε με αφορμή το άρθρο αυτό:
«Εκεί, στο απάτητο για όλες σας, στο ιερό βουνό,
εκεί, στο τελευταίο καταφύγιο της ανδρικής ψυχής,
εκεί που πάνε όσοι διψούν για λίγο Θεό παραπάνω
και όσοι κρύβονται από τους μέσα δαίμονές τους,
ανάμεσα στους μοναχούς είναι κι αυτός σκυμμένος.
Με τη γη παλεύει, σαν του εαυτού του μεταφορά,
τη γη σκάβει βαθιά, σαν του εαυτού του μεταφορά,
τη γη φροντίζει για να καρπίσει, σαν του εαυτού του μεταφορά.
Σκυμμένος, μοναχός και μόνος.
Και σιωπηλός.
Ο ήλιος χτυπά τα ρούχα του,
την άσπρη και μαύρη μπλούζα του, σαν του εαυτού του μεταφορά,
το μεγάλο 8 στην πλάτη του, σαν δυο κύκλους ο ένας πάνω στον άλλο
(κι αυτός να γυρίζει, να περιστρέφεται αέναα σε αυτούς τους κύκλους
και διέξοδο να μη βρίσκει, εγκλωβισμένος στα επάλληλα μηδενικά),
τον αετό με τα δυο κεφάλια και τα κλειστά φτερά στο στήθος του,
(ο αετός με τα κλειστά φτερά σαν της ψυχής του μεταφορά,
τα δυο κεφάλια σαν του νου του μεταφορά)
και το όνομα του μεγάλου σπεσιαλίστα πάνω από το οκτώ,
το όνομα του ανθρώπου που του προσέφερε τις μόνες εγκόσμιες απολαύσεις
που δεν τις συντρόφευε το Μεγάλο Βάρος της Ενοχής,
του ανθρώπου που εκπλήρωνε πάντα την δέησή του,
όταν έπαιρνε φόρα, καμάρωνε το πέλμα του
και η μπάλλα έστριβε
και χόρευε
και υπερπηδούσε τα ανθρώπινα τείχη
και πήγαινε εκεί που της έλεγε
και περνούσε τη νοητή γραμμή
και ακούμπαγε στα δίχτυα,
κι αυτός πετάγοταν στους επτά και έναν ουρανούς,
γινόταν Ένα με τους πλησίον του,
που τον αγαπούσαν εκείνη την μονάκριβη στιγμή,
όσο τους αγαπούσε όλες τις στιγμές κι εκείνος
και τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν,
γιατί ο κόσμος είχε έρθει Τούμπα,
όταν οι κραυγές τους έφταναν σχεδόν τόσο ψηλά,
όσο οι προσευχές στο Άγιο Όρος,
όταν το ΓΚΟΛ ακουγόταν σαν ΑΜΗΝ.

Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Τώρα σκάβει στο βουνό και το μυαλό του ταξιδεύει,
ζητώντας από τον Κύριό του
να μπορούσε να έχει για λίγο εμπρός του
την αγαπημένη του ομάδα».