Χαμένος

Το αριστερό φτερό είχε ψιλοξεκολλήσει. Έλεγε να πάει να το φτιάξει αλλά δεν πήγαινε. Αυτό ξεκολλούσε περισσότερο. Αλλά αυτός δεν πήγαινε. Όπως, μετά το λάθος που έκανε στη σύνδεση, δεν έφτιαχνε την adsl γραμμή του. Τον ρωτούσα γιατί και μου απαντούσε κάτι ακατάληπτα, του στιλ ότι είναι σε άλλη φάση τώρα. Χθες που πήγε να πάρει το αυτοκίνητό του αντίκρισε αυτό το θέαμα. Ίσως κάποιος το κλώτσησε και το αποτέλειωσε, ίσως το βρήκε κάποιο αυτοκίνητο και το αποτέλειωσε, ίσως να κατέρρευσε και μόνο του. Τώρα φαντάζομαι ότι θα αναγκαστεί να το φτιάξει. «Έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα. «Ναι - ναι», μου απάντησε. Εγώ τον κοιτούσα στα μάτια. Αναγκαστικά και αυτός, αφού τον κοιτούσα μέσω του καθρέφτη. Με κοιτούσε στα μάτια και πάλι δεν με έβλεπε, γιατί ήταν και πάλι χαμένος σε σκέψεις. Όχι σκέψεις δυσάρεστες. Σκέψεις γενικά. Σκέφτεται άρα υπάρχει; Σκέφτεται τόσο που κοντεύει να μην υπάρχει.