8

Διάβασα χθες αυτό:

« Ήταν μια μέρα του 1968, στη διάρκεια του Τελικού Κυπέλλου Ισπανίας ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ, όπου ο νεαρός κωφάλαλος ονόματι Πουζόλ όταν πια η νίκη της ομάδας του ήταν εξασφαλισμένη σηκώθηκε και φώναξε: «Ζήτω η Μπάρτσα!». Και μετά ξαναβυθίστηκε στην εκ γενετής σιωπή του.
Σημειωτέον ότι, όπως αναφέρει ο Μονταλμπάν, το θαύμα είναι αναγνωρισμένο και από την επίσημη Εκκλησία του νεαρού κωφάλαλου αφού μιαν άλλη ημέρα, σε έναν άλλον αγώνα, εμφανίστηκε στο προεδρικό θεωρείο παρασημοφορημένος από την Μπαρτσελόνα, πλην όμως αθεράπευτα βουβός.
Και σημειώνει ο Μονταλμπάν: «Κανένας δεν ξέρει - και μπορεί να μην το μάθει ποτέ - μέσω ποιων μηχανισμών αυτοάμυνας προήλθε εκείνη η κραυγή από κάποιες παραλυμένες φωνητικές χορδές, ποιος κρυφός ποταμός προκάλεσε το θαύμα της λέξης μέσα στην έρημο της σιωπής ενός νεαρού Καταλανού».

και θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν δυο χρόνια:

«Οι παίκτες του ΠΑΟΚ πήγαν στο Αγιον Ορος, στη μονή Εσφιγμένου, και βλέπουν από μακριά έναν μοναχό που φοράει φανέλα του ΠΑΟΚ και σκάβει σε ένα χωράφι. Πλησιάζουν και βλέπουν πίσω το νούμερο «8», όνομα «Φρατζέσκος»! Είναι φανατικός οπαδός του «δικεφάλου», που αμέσως μετά την εποχή της Αρσενάλ αποφάσισε να μονάσει, κι έπαθαν την πλάκα τους. Ζήτησε φανέλα του Σαλπιγγίδη κι ο Δημητράκης υποσχέθηκε να του στείλει, ενώ ο Αγγελος τον ήξερε πολύ καλά. Ε, αυτό μας έλειπε...»

και κάτι που είχα γράψει τότε με αφορμή το άρθρο αυτό:

«Εκεί, στο απάτητο για όλες σας, στο ιερό βουνό,
εκεί, στο τελευταίο καταφύγιο της ανδρικής ψυχής,
εκεί που πάνε όσοι διψούν για λίγο Θεό παραπάνω

και όσοι κρύβονται από τους μέσα δαίμονές τους,
ανάμεσα στους μοναχούς είναι κι αυτός σκυμμένος.
Με τη γη παλεύει, σαν του εαυτού του μεταφορά,
τη γη σκάβει βαθιά, σαν του εαυτού του μεταφορά,
τη γη φροντίζει για να καρπίσει, σαν του εαυτού του μεταφορά.
Σκυμμένος, μοναχός και μόνος.
Και σιωπηλός.
Ο ήλιος χτυπά τα ρούχα του,
την άσπρη και μαύρη μπλούζα του, σαν του εαυτού του μεταφορά,
το μεγάλο 8 στην πλάτη του, σαν δυο κύκλους ο ένας πάνω στον άλλο
(κι αυτός να γυρίζει, να περιστρέφεται αέναα σε αυτούς τους κύκλους
και διέξοδο να μη βρίσκει, εγκλωβισμένος στα επάλληλα μηδενικά),
τον αετό με τα δυο κεφάλια και τα κλειστά φτερά στο στήθος του,
(ο αετός με τα κλειστά φτερά σαν της ψυχής του μεταφορά,
τα δυο κεφάλια σαν του νου του μεταφορά)
και το όνομα του μεγάλου σπεσιαλίστα πάνω από το οκτώ,
το όνομα του ανθρώπου που του προσέφερε τις μόνες εγκόσμιες απολαύσεις

που δεν τις συντρόφευε το Μεγάλο Βάρος της Ενοχής,
του ανθρώπου που εκπλήρωνε πάντα την δέησή του,

όταν έπαιρνε φόρα, καμάρωνε το πέλμα του

και η μπάλλα έστριβε

και χόρευε

και υπερπηδούσε τα ανθρώπινα τείχη

και πήγαινε εκεί που της έλεγε

και περνούσε τη νοητή γραμμή

και ακούμπαγε στα δίχτυα,
κι αυτός πετάγοταν στους επτά και έναν ουρανούς,
γινόταν Ένα με τους πλησίον του,
που τον αγαπούσαν εκείνη την μονάκριβη στιγμή,
όσο τους αγαπούσε όλες τις στιγμές κι εκείνος
και τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν,
γιατί ο κόσμος είχε έρθει Τούμπα,
όταν οι κραυγές τους έφταναν σχεδόν τόσο ψηλά,
όσο οι προσευχές στο Άγιο Όρος,
όταν το ΓΚΟΛ ακουγόταν σαν ΑΜΗΝ.

Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Τώρα σκάβει στο βουνό και το μυαλό του ταξιδεύει,
ζητώντας από τον Κύριό του

να μπορούσε να έχει για λίγο εμπρός του
την αγαπημένη του ομάδα».