Σολάρις

Είδα πριν λίγα χρόνια στο σινεμά το «Solaris» του Σόντερμπεργκ. Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Στάνισλαβ Λεμ, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία κι επ' ευκαιρία πήρα να δω σε dvd και το πρώτο «Solaris» που γυρίστηκε, αυτό του Ταρκόφσκι. Λίγο οι αργοί ρυθμοί της ταινίας και περισσότερο η νύστα μου και βρίσκομαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ίσως και να κοιμάμαι εντελώς, δεν είμαι σίγουρος, αλλά και να κοιμάμαι εντελώς με ξυπνάει ο ήχος του ονόματός μου· φωνάζουν το όνομά μου, κάποια φωνάζει το όνομά μου. Συνειδητοποιώ ότι έχω να ακούσω αυτήν την φωνή 45 χρόνια. Πριν 45 χρόνια δεν υπήρχα, αλλά αυτό με τρομάζει λιγότερο απ' όλα, καθώς την φωνή την θυμάμαι ξεκάθαρα, απλά τότε μου μιλούσε σε μια γλώσσα πιθανότατα σλάβικη κι εγώ τότε καταλάβαινα τι μου έλεγε. Τώρα, ενώ ανακαλώ τα λόγια εκείνα, δεν μπορώ να καταλάβω τι σήμαιναν. Oι λέξεις της αρνούνται να μου παραδοθούν και να αποκαλύψουν το νόημα τους κι εγώ αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια και να δω αυτήν που μου μιλάει. Πιάνει το πόδι μου και με σκουντάει απαλά. Έχω κλειστά τα μάτια, αρνούμενος να την κοιτάξω, αλλά πάλι την βλέπω, την βλέπω να με κοιτάζει επίμονα, τότε, το 1961, κι είναι χειμώνας και χιονίζει και πετάει κάτω το πορτοκαλί σκουφί της και κλαίει, ενώ μου μιλά με παράπονο, το παράπονο το καταλαβαίνω, την γλώσσα όχι, τα δάκρυα τα καταλαβαίνω, την γλώσσα όχι, πρέπει να ανοίξω τα μάτια και να την δω, τώρα που είναι πάλι εδώ και μου μιλάει ελληνικά, τ' ανοίγω και είναι πράγματι αυτή, μόνο που δεν είναι ακριβώς αυτή, όπως και γω τότε δεν ήμουν ακριβώς εγώ, δεν θα μπορούσα να είμαι ακριβώς εγώ κι ας με θυμάμαι να είμαι εγώ, την βλέπω να με κοιτάει, με το ίδιο λευκό μπουφάν, με το ίδιο πορτοκαλί σκουφί έτοιμο να πεταχτεί, με τα ίδια δάκρυα έτοιμα να κυλήσουν, αλλά τώρα τουλάχιστον θα μάθω ποιό είναι το παράπονό της, τώρα θα μπορώ να την καταλάβω, τώρα που θα μου ξαναμιλήσει, αλλά τώρα ανοίγει το στόμα της και από το στόμα της βγαίνει χιόνι, χιόνι που πέφτει πάνω στα πόδια μου, χιόνι που αρχίζει να με καλύπτει ολόκληρο, θάβομαι κάτω από χιόνι, κι όσο κι αν ανοίγω τα μάτια, μόνο χιόνι βλέπω, στρώματα ολόκληρα, δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει φυγή, αρχίζω και χάνω τις αισθήσεις μου, αρχίζω και μουδιάζω, αλλά ξέρω πια ότι όλα αυτά είναι όνειρο, γι' αυτό ανοίγω διαρκώς τα μάτια, βλέποντας διαρκώς χιόνι, ανοίγω διαρκώς τα μάτια, βλέποντας διαρκώς χιόνι, μέχρι κάποιος τελικά να κουραστεί και να υποχωρήσει, ο Σολάρις ή το μυαλό μου.