Η Διπλή Ζωή

Bλέπω σταγονίτσες από τα air condition να πέφτουν από ψηλά σαν μινιόν συντριβάνι και σκέφτομαι ότι αν ήμουν σαν την Βερόνικα, που απολάμβανε με την ίδια λαχτάρα τόσο το καθαρό νερό της καταιγίδας, όσο και τη σκόνη που έπεφτε από τα ταβάνια των δημοσίων κτιρίων πάνω στα οποία πετούσε το μπαλλάκι της, θα στεκόμουν και γω κάτω από τα air condition, με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω. Κι ο κόσμος θα με κοιτούσε σαν να 'μουνα τρελλός. Αλλά δεν τρελλάθηκα. Όχι ακόμα. Γι' αυτό, αντί να θεωρώ δώρο τη σκόνη, αντί να στέκομαι κάτω απ' τα νερά των κοντίσιον, γράφω γι' αυτά, ως υποκατάστατο ποίησης που δεν τολμώ να βιώσω, ως υποκατάστατο τρέλλας που δεν τολμώ να αποδεχτώ.