Ερήμην
Δεκέμβρη του 2001, κατελήφθην από μια έντονη επιθυμία να επισκεφθώ το Πράδο στην Μαδρίτη, για να δω από κοντά τους πίνακές του. 'Οπως κάθε φορά που μια επιθυμία επελαύνει επί του ασθενούς μου πνεύματος, υπέκυψα. Κατάπληκτος είδα το Πράδο γεμάτο συμπατριώτες μας: σε κάθε αίθουσα του αχανούς μουσείου έβρισκες άνδρες με πράσινες φανέλες που στο πίσω μέρος τους έγραφε άγνωστα εις εμέ ονόματα, όπως VOKOLOS ή FYSSAS. Απρόθυμος να ρωτήσω τί και πώς τους θορυβούντες ομοφύλους μου, παρέμεινα -ως μύιγα εν εβαπορέ- προσηλωμένος στην των πινάκων ενατένιση.
Δεκέμβρη του 2001, ζούσα ερήμην της γραφής. Το γράφω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Αλλά αφού το βλέπω τώρα γραμμένο, πρέπει να το πιστέψω: αυτό, το πιο απίστευτο απ' όλα.
posted by Old Boy @ 7:05 μ.μ.
21 comments
21 Comments:
Αυτό δεν είναι τίποτε αγόρι μου.
Στο αεροδρόμιο της Χαράρε, στη Ζιμπάπουε (η παλιά Ροδεσία), φτάνoντας στις τουαλέτες, καθώς περιμένουμε να πετάξουμε για Σόφια και απο εκεί για Αθήνα (πιο φτηνό το εισιτήριο, φοιτητάκια...άλλες εποχές), ακούμε στη διπλανή τουαλέτα να γίνεται χαμός, διότι ένας ολίγον τι δίμετρος - πως να το πω τώρα για να μη με χώσετε στη λίστα Αντι-Καραχασάν - ας το πω έγχρωμος, έχει βάλει κάτω μια τύπισα η οποία τσιρίζει στα Ελληνικά. Σκίσε με, χτύπα με, λιώσε με κ.ο.κ.
Φυσικά στήσαμε αυτί, και δεν επιδιώξαμε να πάρουμε μάτι διότι αφενός δε γνωρίζαμε τις ορέξεις του έγχρωμου και αφετέρου τις αντοχές του.
Ξαφνικά και ενώ όλα κυλούν ομαλά και κατά τα ιοθόντα, μπουκάρει στις τουαλέτες ένας αναμαλιασμένος τύπος ο οποίος αν και έρχεται με μια άλφα ταχύτητα, βλέπει τον δίμετρο έγχρωμο, κόβει απότομα και ενώ ετοιμάζεται να του χυμήξει, τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να τρακάρει πάνω του.
Ο έγχρωμος απτόητος συνεχίζει να ανακαλύπτει τη μαγεία της λευκής φυλής.
Η τύπισσα τσιρίζει απίστευτα και ο τύπος είναι κρεμασμένος απο το λαιμό του και κοπανιέται : Ρε μπήξε, ρε δείξε, τη γυναίκα μου ρε πούστη (αν ήταν έτσι οι πούστηδες...sorry ρε παιδιά αλλά χρόνια θέλω να το πω και δεν είχα την ευκαιρία) και άλλα τέτοια που δε νομίζω ότι ο χώρος επιτρέπει να καταγραφούν (τώρα το θυμήθηκα;).
Όταν τέλειωσε ο έγχρωμος ότι είχε να τελειώσει, σήκωσε τα παντελόνια του, ξεκρέμασε τον τύπο που χτυπιόταν, έπλυνε τα χέρια του, δεν μας έριξε ούτε μια ματιά αν και είμασταν στις διπλανές τουαλέτες και έφυγε.
Η τύπισα δε μπορούσε να συνέλθει. Είχε χάσει το κόσμο.
Και ο τύπος επίσης, αλλά ανάποδα.
Υπήρξε και συνέχεια, διότι το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση κανά πεντάωρο, αλλά θα σας τη γράψω στην επόμενη βόλτα.
GeorgeS.
Πάλι το 2001, σε ένα μεξικάνικο fast food restaurant ενός προαστίου του Los Angeles, καθόμουν κι έρωγα μ’ ένα φίλο, καθόμουν κι έτρωγα αμέριμνος χωρίς να πειράζω κανέναν, κοιτούσα αθώα τον καθαρό καλιφορνέζικο ουρανό έξω από τη τζαμαρία, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, περιττός σε έναν κόσμο που σχεδιάστηκε χωρίς να έχω ληφθεί υπόψη, και οι σκέψεις μου ταξίδευαν στο γλυκόπικρο μαρτύριο της ξενιτιάς, οι σκέψεις μου ταξίδευαν στις ράχες των κυματιστών νάτσος και δεν πείραζα κανέναν, όταν μπήκε εκείνη, μπήκε εκείνη και ήταν ξανθιά και συμπαθητική, μπήκε εκείνη –ξανθιά και συμπαθητική Αμερικάνα με καταγάλανα μάτια- και προχώρησε μες στο εστιατόριο με στιλ, και προχώρησε μέσα στη μπλε φανέλα της ευθυτενής, προχώρησε μες στην μπλε φανέλα που έγραφε με ολοστρόγγυλα γράμματα στην πλάτη: M A C H L A S
Δεν κατάφερα να δω τη ζωή ποτέ ξανά με τα ίδια μάτια. Ποτέ ξανά.
2001, λοιπόν για να δούμε... Ελβετία, πρωτοχρονιά στο Wengen, κάθομαι σ' ένα τεράστιο γκαλά και συντρώγω με αγνώστους, παραμονή Χριστουγέννων. Περνάνε οι ώρες και αρχίζει και λιγοστεύει ο κόσμος, πάνε για ύπνο, για να είναι φρέσκοι στο σκι την επομένη, γιατί εκεί οι πίστες δε συγχωρούν λάθη. Έχοντας φάει και πιεί πολύ για να μπορέσω να σηκωθώ την επόμενη μέρα, συνεχίζω να παίζω με τη διχάλα της fondue όταν συνειδητοποιώ ότι από 600+ άτομα έχουμε μείνει εγώ και ένα ζευγάρι στο τραπέζι μου. Από που είστε τους ρωτώ; Εσύ; Ελλάδα. Εσεις; Κοντά γείτονες είμαστε. Ισραήλ. Πιάνουμε λοιπόν την κουβέντα για τα ενδομεσογειακά, ώσπου προτείνουν να μεταφερθούμε σ' ένα διπλανό lounge για να συνεχίσουμε τα σναπς. Κόσμος γιορτάζει δίπλα τα Χριστούγεννα (οι φίλοι μας είχαν γιορτάσει τη Χανούκα μερικές εβδομάδες νωρίτερα) μέχρι τα ξημερώματα. Ξαφνικά ακούω τον κομπέρ να λέει υπάρχει κάποια Ντίνα αναμέσα σας; (το όνομα της εβραίας φίλης. υπάρχει και σε άλλους λαούς το όνομα). Προσπαθώντας να βγώ από τη μέθεξη, συνειδητοποιώ ποιά είναι, ενώ αυτή έχει ήδη ανέβει στη σκηνή, όπου ο Άβι (ο συνόδος της) έχει γονατίσει μπροστά της και της κάνει πρόταση γάμου. Ναι ξέρω είναι γλυκανάλατο αλλά ο οικοδεσπότης μας που δεν πιστεύει πια στις συμπτώσεις θα αναγνωρίσει ότι είναι κάπως ότι δεν γνώριζαν κανέναν άλλο εκτός από εμένα, και εγώ κανένα εκτός από αυτούς. Μέσα σε εξακόσια άτομα κάθησα δίπλα τους και τώρα είμαστε φίλοι. Δεν έχω πάει ακόμη στο Τελ Αβίβ, αλλά εκείνοι ήρθαν στο δικό μας γάμο. Τι μένει τώρα; Να καθήσω δίπλα σε καμία έγκυο, που θα έρχεται από τη Χαράρε;
Αν η εν λόγω κυρία της Χαράρε έμεινε έγκυος και αν όλα κύλησαν ομαλά, τώρα μάλλον θα έχει παιδί, γύρω στα 20. Οπότε μην περιμένεις garine κάτσεις δίπλα σε έγγυο απο τη Χαράρε, αλλά στο δίμετρο αποτέλεσμα του ταξιδιού στους Καταράκτες Βικτώρια.
Λέω δίμετρο, διότι κρίνω απο τον "μπαμπά".
GeorgeS.
Tα σχόλια που προηγήθηκαν ήταν από τους τρεις πρώτους νικητές στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σχολίων με θέμα «Κάτι κουφό που μου συνέβη εκεί στα ξένα».
Εύφημος μνεία ύφους στον Thrass,
πρώτο βραβείο φαντασιώσεως στον GeorgeS
και το ειδικό έπαθλο «Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μου» στον Garine :)
Δηλαδή, συγνώμη το VOKOLOS ή FYSSAS στο Πράδο, τι βραβείο παίρνει ;
GeorgeS.
Αγσπητέ Old θεωρώ ότι στο φίλο Garine ανήκει και ειδικό τιμητικό βραβείο " πολυπολιτισμικής αφήγησης με στοιχεία απαλής πολυτέλειας " γιατί οι άλλοι δύο αναγνώστες του ήταν λίγο τσίπηδες (βλ. πχ. μάυροι στις τουαλέττες της Χαράρε ή φαστ φουντ στο L.A.). Ενώ αντίθετα έχουμε " πρωτοχρονιά στο Wengen Ελβετίας, τεράστιο γκαλά, οι πίστες δεν συγχωρούν λάθη, παίζω με τη διχάλα του fondue, 600+ άτομα, lounge, snaps, γάμος σε Τελ αβίβ ".
Εχω ήδη προωθήσει το σχόλιό του στη Διεθνή Ενωση Καληνυχτάκηδων για να διερευνήσουν πως από 600 άτομα ξέμεινε με τον Ισραηλινό που επέλεξε να κάνει πρόταση γάμου στη γυναίκα του
«Δηλαδή, συγνώμη το VOKOLOS ή FYSSAS στο Πράδο, τι βραβείο παίρνει ;»
Βραβείο Βοκώλου.
«Εχω ήδη προωθήσει το σχόλιό του στη Διεθνή Ενωση Καληνυχτάκηδων για να διερευνήσουν πως από 600 άτομα ξέμεινε με τον Ισραηλινό που επέλεξε να κάνει πρόταση γάμου στη γυναίκα του».
Η απάντηση είναι ότι αν έλεγε όλη την αλήθεια στο σχόλιο του, το κείμενο θα είχε ως εξής:
«Έχοντας φάει και πιεί πολύ για να μπορέσω να σηκωθώ την επόμενη μέρα, συνεχίζω να παίζω με τη διχάλα της fondue όταν ΜΕΤΑ ΑΠΟ 598 ΟΧΙ συνειδητοποιώ ότι από 600+ άτομα έχουμε μείνει εγώ και ένα ζευγάρι στο τραπέζι μου.
Συμφωνώ με το Vagelis. Το Wengen είναι μια αηδία. Απορώ τι του βρίσκει ο κόσμος και τρέχει σα παλαβός.
...Δε σοβαρευόμαστε λιγάκι.
Αναφορικά με το Βοκώλος, θα ήθελα να κάνω δύο σχόλια :
- Περσινά ξινα σταφύλια.
- Οι πράσινες φανέλλες σε χάλασαν, ενώ όταν τα χανουμάκια βουλιάζουν καράβια στα καλά καθούμενα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εκτός και αν σε κάλυψε ο Πρόεδρος που θα τους κάνει νταντά, όταν βγουν απο την μπουρού σε 750 χρόνια.
οταν οτιδηποτε συμβαινει εκει που δεν το περιμενω και με ξαφνιαζει, το αναπαντεχο δηλαδη, μου προκαλει
μια ανεξηγητη χαρα.ειναι η αποδοχη της ανατροπης,η χαρα της ανακαλυψης η η αισθηση της ελευθεριας που καταργει τα ορια των προσδοκιων μας απο τη ζωη και απο τις καταστασεις οταν νομιζουμε οτι ξερουμε τι μπορουμε να περιμενουμε?
Δεν με χάλασαν GeorgeS. Για να δω ΡΕΑΛ - ΠΑΟ είχα πάει Μαδρίτη και επ' ευκαιρία πέρασα κι απ΄το Πράδο μια βόλτα.
Βαγγέλη μου, αφου ξέρεις ότι δεν ήμουν μόνος στο Wengen :-)). Georges, couldn't agree more. Στο Chamonix είναι πολύ καλύτερα (συμπεριλαμβανομένης και της fondue). Tέλος, ορίζω τον host αρμόδιο να μας δώσει τον ακριβή ορισμό του καληνύχτα (και όχι καληνυχτάκιας, μη διαστρεβλώνεις τα λεγόμενά μου, συνήγορε).
«Tέλος, ορίζω τον host αρμόδιο να μας δώσει τον ακριβή ορισμό του καληνύχτα»
http://www.imdb.com/title/tt0433383/
Μάλλoν δεν εννοούσε αυτόν, ο φίλτατος αλλά μας κάνει κι αυτός.
Παντού υπάρχει ένας Έλληνας. Αλλά τώρα αυτό καλό είναι, κακό είναι, τι να πω...;
Ακριβώς για το λόγο αυτό είναι ανοησία να υποστηρίζει κανείς ότι ο Έλληνας μπορεί να είναι εθνικιστής, διότι καταβάθος είναι ένας ταξιδευτής και ένας κοσμοπολίτης.
Όποια πέτρα και αν σηκώσεις απο την μια άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη κάπου θα "κρύβεται" ένας Έλληνας.
Οπότε για ποιό εθνικισμό μιλάμε ;
Πολίτες του κόσμου είμαστε.
Σήμερα εδώ, αύριο εκεί, μεθαύριο παραπέρα και πάει λέγοντας...αυτή η ιστορία.
GeorgeS.
Στο Πράδο μήπως είδες και τον σπάνιο ασπροκόκκινο πίνακα που έλεγε NIKOLAIDIS, αλλά στη συνέχεια εκλάπη και αυτοκαταστράφηκε;
Ο πίνακας εθεάθη στο «Ιεράπετρα», το αποκαλούμενο και «Πλοίο της Μαλακίας».
Looks nice! Awesome content. Good job guys.
»
Very nice site!
»
Looking for information and found it at this great site...
Rent a car trkei Region free dvd players australia Rocket launchers for fishing rods hummer animated Discount car rental houston Lamborghini diablo 6.0 glove box What causes cellulites rent a hummer 978 Hummer wheel tire combo indapendence hummer Porsche 914 upholstery
Δημοσίευση σχολίου
<< Home