Ομόνοια - Πράγα
Στον ημιτελικό με τη Γαλλία, όταν γύρισε σχεδόν μονός του στο τελευταίο 1 1/2 λεπτό ένα εντελώς χαμένο παιχνίδι, έπαιρνε την μπάλλα, γκάζωνε και με διαδοχικά λέι απ την άφηνε στο καλάθι, σαν να ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Μια φορά μόνο δεν ευστόχησε, είναι ωστόσο η φορά αυτή που μου καρφώθηκε στο κεφάλι σαν σκηνή από χολιγουντιανή αθλητική ταινία ή από κόμικ, όπου ο ήρωας μπορεί να κάνει τα πάντα: Τον έχουν πάρει χαμπάρι οι Γάλλοι και έχουν πέσει τρεις παίκτες πάνω του, ο χρόνος της επίθεσης τελειώνει και δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει στο καλάθι. Τότε γυρνά, πετά την μπάλλα στο ταμπλό και πηδώντας πιο ψηλά απ' όλους την ξαναπιάνει για να ανανεώσει την επίθεση. Αν θυμάμαι καλά αυτό απαγορεύεται όταν γίνεται εσκεμμένα και η μπάλλα πρέπει να ξαναπήγε στους Γάλλους. Εκείνο που θυμάμαι σίγουρα είναι το συναίσθημα που μου προξένησε η φάση:
Μόνος μου και όλοι σας.
Αν η μπάλλα είναι στα χέρια μου θα σας κερδίσω.
Αν η μπάλλα είναι στα χέρια μου θα σας κερδίσω.
Μου αρέσει το κοντράστ των χρωμάτων της ελληνικής σημαίας με τα χρώματα μιας ρώσικης ομάδας, όπως μου άρεσε πριν δυο χρόνια το κοντράστ των χρωμάτων της ελληνικής σημαίας με το μαύρο δέρμα.
Και το ξέρω ότι μπορεί οι ίδιοι μαύροι να έφαγαν ξύλο λίγη ώρα μετά την φωτογραφία. Και το ξέρω ότι μπορεί οι γαλανόλευκες που κρατούσαν να πιστιλίστηκαν με αίμα. Αυτό δεν ακυρώνει όμως την ομορφιά της φωτογραφίας.
Υπάρχουν σημαίες και σημαίες.
Η σημαία που κρατά στην Πράγα ο παίκτης της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είναι η ίδια σημαία που είχε κόμπο στον λαιμό του ο μαύρος στην Ομόνοια.
posted by Old Boy @ 9:03 μ.μ.
8 comments
8 Comments:
Οι περισσότεροι από αυτούς που αποθεώνουν φέτος τον Παπαλουκά είναι οι ίδιοι που τον αποκαλούσαν άσχετο τις εποχές του Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας (και θα τον ξαναπούν έτσι σε μια κακή στιγμή).
η νοοτροπια του νικητη , αυτη ειναι που σε κανει να ξεχωριζεις εναν παιχτη απο τους αλλους , θελει "μια τηγανια αρχιδ..α" να κανεις καποια πραγματα , και γενικα αυτη ειναι η νοοτροπια που κανει τους ανθρωπους ξεχωριστους , στη δουλεια , στο σπιτι οπουδηποτε , το ματι που γυαλιζει οπως ελεγε και ο παππους μου .
Ασχετο μην μου πεις οτι εισαι φιλαθλος της Μπαρτσα και του ΠΑΟΚ .
Eπαρχιακοσαλόνι, πολλά με έχουν πει, Παοκτζή όμως πρώτη φορά.
Στην Ελλάδα είμαι Παναθηναϊκός και στην Ευρώπη Πανάθα.
Επειδή μάλλον ρωτάς βάσει των τελευταίων ποστ, να διευκρινίσω επίσης ότι δεν έχω σκύλο και ότι δεν ονειρεύτηκα ποτέ μια μήτρα μέσα μου :)
Ησουν σε καλο δρομο , η σωστη απαντηση θα ηταν ναι , ακομη εχω και ενα σκυλο τον Κουδα , και αν ειχα μητρα θα γινομουν η ευτυχισμενη μανα ενος ακομη ΠΑΟΚτση , τελος παντων ουδεις τελειος , ας εισαι και Παναθηναικος , μια χαρα παιδι φαινεσαι .
Όπως λέει κι ο Πανούσης «Η πρώτη μάνα - τραβεστί». Eγώ θα ήμουν η πρώτη μάνα Παοκτζή. Καλό ακούγεται.
Γιατί κάθε φορά που η συζήτηση περιστρέφετε γύρω απο τον Παναθηναϊκό, πάντα καταλήγει στους τραβεστί;
Δε μπορώ να το καταλάβω...
GeorgeS.
Πρόκειται για την ίδια σημαία που θα φορέσει πανηγυρίζοντας και ο Σοφοκλής τον Αύγουστο στο παγκόσμιο στην Ιαπωνία (ίσως και ο Νέστορας;) - και θα πάθουν εγκεφαλικό οι χρυσανταύγιες.
Aκριβώς γι' αυτήν, Τάλω. Γι' αυτήν που θα γουστάρουμε να την βλέπουμε στα χέρια του Σοφοκλή, όπως δεν γουστάραμε να την βλέπουμε στα χέρια του λευκού και ξανθού Τσακαλίδη (και όχι επειδή είναι Ρώσος, αλλά επειδή δεν την ένιωσε ποτέ ως δική του, επειδή εκτός από Ρώσος δεν ένιωσε ποτέ και Έλληνας).
Δημοσίευση σχολίου
<< Home