Είσαι τελείως αναίσθητος;

«Όταν ζεις αδιάκοπα στον κόσμο των αφηρημένων εννοιών -είτε για αφηρημένη σκέψη πρόκειται είτε για την αφηρημένη αίσθηση της σκέψης- δεν αργείς να φτάσεις στο σημείο όπου, ενάντια στα αισθήματά σου και τη θέλησή σου, μεταμορφώνονται σε φαντάσματα ακόμη και τα πράγματα εκείνα της αληθινής ζωής που, σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση, θα έπρεπε να τα αισθάνεσαι πιο έντονα ...... Μου είπαν σήμερα πως μπήκε στο νοσοκομείο για να εγχειριστεί ένας παλιός μου φίλος, τον οποίο πάει πολύς καιρός που δεν τον βλέπω πια, τον θυμάμαι όμως πάντα με ένα αίσθημα ειλικρινές που νομίζω πως είναι νοσταλγία. Η μόνη αίσθηση που μου άφησε αυτό το νέο, η μόνη σαφής και θετική εντύπωση, ήταν αυτή της αγγαρείας στην οποία θα υπέβαλα αναγκαστικά τον εαυτό μου, να πάω να τον επισκεφθώ, μαζί με την ειρωνική εναλλακτική της λύση, εφόσον δεν έβρισκα το κουράγιο να κάνω την επίσκεψη, να υποφέρω από τύψεις που δεν το έκανα. Τίποτε άλλο. Η συνεχής πάλη με τις σκιές με έκανε και μένα σκιά - σ' αυτό που σκέφτομαι, σ' αυτό που νιώθω, σ' αυτό που είμαι. Η επιθυμία για το φυσιολογικό πλάσμα που δεν υπήρξα ποτέ διαβρώνει την ουσία του είναι μου .................

Ο ονειροπόλος οφείλει, ανάλογα με τις προσωπικές του δυνατότητες απομόνωσης και στο βαθμό που μπορεί να αφοσιωθεί στον εαυτό του με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, να συγκεντρωθεί στο μεγάλο έργο της επώδυνης αφύπνισης του μηχανισμού της αίσθησης των πραγμάτων και των ονείρων. Όποιος είναι αναγκασμένος να ζει ανάμεσα στους ανθρώπους, αναπτύσσοντας μια δραστηριότητα και συναναστρεφόμενος μαζί τους -και είναι πράγματι δυνατό να μειώσει κανείς την οικειότητα στο ελάχιστο της υποχρεωτικής επαφής, διότι είναι η οικειότητα κι όχι η απλή επαφή με τους ανθρώπους που είναι επιβλαβής-, αυτός, λοιπόν, θα πρέπει να παγώσει όλη την επιφάνεια της κοινωνικής του ζωής, ώστε κάθε αδελφική ή εγκάρδια χειρονομία απέναντί του να γλιστρά και να φεύγει χωρίς να προλαβαίνει να εισχωρήσει μέσα του ή να αποτυπωθεί πάνω του. Μοιάζει αυτό πολύ μα είναι λίγο. Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους: αρκεί να μην τους πλησιάζεις».

Φερνάντο Πεσσόα «Το Βιβλίο της Ανησυχίας

του Μπερνάντο Σουάρες

βοηθού λογιστή στη Λισαβώνα»

Η τέχνη είναι μια σκυταλοδρομία. Την σκυτάλη στο Φερνάντο Πεσσόα έδωσε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Αυτός την πήρε την Κυριακή το απόγευμα από έναν πάγκο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τρέχει τώρα στο βιράζ. Δεν μπορώ να διακρίνω ποιός είναι ο επόμενος δρομέας, γιατί ο Πεσσόα αργεί, καθώς σέρνει πίσω του 27 διαφορετικές προσωπικότητες κι ένα μπαούλο με 27.453 ανέκδοτα χειρόγραφα. Αν ζούσε σήμερα, τα ιστολόγιά του θα καταλάμβαναν την μισή Πορτογαλέζικη μπλογκόσφαιρα.