Πήχτρα

Έλαβα με μέιλ δυο βιντεάκια. Το ένα φαίνεται να είναι μέσα σε σχολική τάξη, το δεύτερο κάπου έξω. Πρωταγωνιστές και στα δύο μαθητές Λυκείου. Αυτό στην τάξη δείχνει μια κοπέλα να παίρνει πίπα από έναν συμμαθητή της. Αυτό έξω δείχνει δυο κοπέλες να χαμουρεύονται. Και στα δύο ακούγεται μπούγιο από πίσω, άλλοι συμμαθητές που γελάνε, αποθεώνουν (στα ελληνικά) κλπ.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω να είμαι από την άλλη πλευρά του λόφου, από την πλευρά των «μεγάλων», από την πλευρά αυτών που σοκάρονται.

Τα ξαναβλέπω. Υπάρχει μια αθωότητα στο όλο σκηνικό. Παραμένω σοκαρισμένος, αλλά δεν βρίσκω προστυχιά σε αυτό που βλέπω· εκτός ίσως από την προστυχιά της αθωότητας. Tο αντιμετωπίζουν ως παιχνίδι, με μια φυσικότητα που μάλλον είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, απ' ότι ο δικός μου σκανδαλισμός. Τι να είναι τόσο σκανδαλώδες τελικά; Ένα κορίτσι γλείφει το πουλί ενός αγοριού. Από την άλλη βέβαια, ό,τι κερδίζεται σε φυσικότητα, μπορεί να χάνεται σε απομάγευση, σε μυστήριο: τα ταμπού πάντα πυροδοτούν την λαγνεία.

Ξαναβλέπω τα βίντεο, κι όσο κι αν το σοκ απλά υποχωρεί χωρίς να με εγκαταλείπει εντελώς, σκέφτομαι ότι είναι προτιμότερο αυτό που παρακολουθώ από εφηβικά χρόνια πήχτρα στα βρεγμένα σλιπάκια, στις ενοχικές ονειρώξεις και το ενοχικό χειρογλύκανο.