Ο κύριος Κόυνερ και η κυρία Κουνή

Πίστευα πάντα πως η τακτική του κυρίου Κόυνερ του Μπρεχτ, για ανθρώπους όπως εγώ που δεν είναι πλασμένοι για ηρωικές πράξεις είναι ο προσφορότερος τρόπος να επιβιώνεις με αξιοπρέπεια. Θυμίζω εντούτοις τη στρατηγική και την τακτική του κυρίου Κόυνερ για να συνεννοούμαστε. Στην περίοδο του ναζισμού, λέει ο Μπρεχτ στο έξοχό του αυτό κείμενο που υποτιτλίζει «Η διαλεκτική στην καθημερινή ζωή», ένας Ες Ες με ένα χαρτί επιτάξεως επισκέφτηκε τον κ. Κόυνερ και του είπε: «Επιτάσσεται στο σπίτι σου ένα δωμάτιο για να εγκατασταθώ κι εσύ υποχρεούσαι να με υπηρετείς. Θα με υπηρετείς;» Ο κ. Κόυνερ αντί απαντήσεως του έβγαλε το αμπέχονο, του έβγαλε τις μπότες, του πρόσφερε καλομαγειρεμένο φαΐ, τον κοίμισε τη νύχτα, ξυπνούσε και τον σκέπαζε να μην κρυώνει. Το πρωί τού πρόσφερε πλούσιο πρωινό και στο γεύμα και στο δείπνο τού πρόσφερε ακριβά φαγητά και καλό κρασί. Όταν ο Ες Ες από την καλοπέραση πάχυνε, έπαθε έμφραγμα και πέθανε, ο κ. Κόυνερ τον έβαλε σ΄ ένα τσουβάλι, πήγε στον Έλβα, τον πέταξε και απάντησε στην ερώτησή του: «Όχι!».

Δεν τις έχω διαβάσει τις ιστορίες του κυρίου Κόυνερ και μπορεί πράγματι το νόημα της συγκεκριμένης παραβολής να είναι το προαναφερθέν. Όπως και να 'χει όμως, θα ήταν χρήσιμο να ειπωθεί σε αυτό το πλαίσιο και μια ιστορία της κυρίας Κουνή:

Η κυρία Κουνή έμενε σε ένα σπίτι στην ερημιά. Μια νύχτα του χειμώνα άκουσε την πόρτα της να χτυπάει κι έκανε το λάθος να ανοίξει. Τρεις μαντραχαλάδες, αξύριστοι και άπλυτοι, μπήκαν μέσα και της είπαν: «Είμαστε βαρυποινίτες που μόλις το έσκασαν από την φυλακή. Έχουμε να πάμε με γυναίκα 8, 14 και 17 χρόνια αντίστοιχα. Θα σε σκίσουμε στα δώδεκα και θα πεις τον δεσπότη Παναγιώτη, Πάνο, Πανούλη και Πητ». Πριν προλάβουν να κινηθούν προς εκείνη και να την ακινητοποιήσουν, η κυρία Κουνή γονάτισε, κατέβασε τα παντελόνια τους κι άρχισε να τους πεοθηλάζει εναλλάξ. Μετά τους ξάπλωσε στο κρεβάτι και επιδόθηκαν σε μια μνημειώδη παρτούζα. Οι τρεις κακούργοι είχαν δει πολλά στη ζωή τους αλλά ποτέ κάτι παρόμοιο, κάτι έστω και απόμακρα παρόμοιο. Κοιμήθηκαν όλοι αγκαλιά. Το επόμενο πρωί ξανάρχισαν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο. Μετά η κυρία Κουνή τους έκανε μπάνιο να φύγει η μάκα και τους έφτιαξε ταλιατέλες και τάρτα πορτοκάλι. Μετά ξαναγαμήθηκαν. Μια εβδομάδα δεν βγήκαν από το σπίτι. Μέχρι που ένα βράδυ μπαφιασμένοι το έσκασαν στα ακροδάχτυλά τους για να μην ξυπνήσουν την ροχαλίζουσα κυρία Κουνή. Όταν ξύπνησε και κατάλαβε ότι είχαν φύγει, η κυρία Κουνή ντύθηκε, κούμπωσε όλα τα κουμπιά του φορέματός της, άνοιξε την πόρτα και γελώντας σαρδόνια βροντοφώναξε: «Δεν γεννήθηκε ακόμη ο άντρας που θα βιάσει την κυρία Κουνή. Καλύτερα να πεθάνω παρά να με βιάσουν».

Η φωνή της αντηχούσε στην ερημιά.

Αντικειμενικότητα κι Ουδετερότητα

Eίχα δυο ώρες για σκότωμα χθες το απόγευμα και πήγα μ΄έναν φίλο στο τελευταίο παιχνίδι μπάσκετ πριν το φάιναλ φορ. Στα κάγκελα πίσω από τον πάγκο της ομάδας οπαδοί είχαν κρεμάσει ένα μεγάλο πανό με την φωτογραφία ενός νέου που χαμογελούσε μαργιόλικα και φορούσε καπέλο. Ρώτησα και μου είπαν ότι ήταν ο νεκρός της Λαυρίου, ο Μιχάλης Φιλόπουλος. Όσο κοιτούσα το πανό τόσο περισσότερο με ενοχλούσε, αφενός γιατί ήταν ένας νεκρός και αφετέρου γιατί στη δική μου συνείδηση ο Μιχάλης Φιλόπουλος δεν είναι ούτε ήρωας ούτε μάρτυρας της παναθηναϊκοφροσύνης, αλλά ένας χούλιγκαν που σκοτώθηκε για το τίποτα το ίδιο. Από την άλλη δεν θα αρνηθώ ότι ήταν ένας άνθρωπος θαρραλέος, διαθέτοντας ένα θάρρος που εγώ δεν έχω, αλλά ένα θάρρος ολότελα καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό συνάμα, ένα θάρρος άσκοπο, χαραμισμένο και εν τέλει απεχθές.

Πάει αυτό. Επειδή τώρα αντικειμενικότητα στον Τύπο δεν σημαίνει ουδετερότητα, αλλά επιμερισμός των ευθυνών αν και όπου ανήκουν, το γεγονός παραμένει ότι μερικοί από τους υπόπτους βρέθηκαν να δουλεύουν στην ΠΑΕ Ολυμπιακός (μέχρι και ως σεκιουριτάδες) και στην Ιντρακόμ και όχι στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός και στην Μότορ Όιλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ολυμπιακοί είναι οι κακοί του έργου της Παιανίας και οι παναθηναϊκοί οι καλοί· στο έργο αυτό όλοι κακοί και ηλίθιοι ήταν. Αυτό σημαίνει όμως ότι η ευθύνη της εταιρίας «Ολυμπιακός» και των φυσικών προσώπων που τους ανήκει και που την διοικούν είναι πολύ μεγαλύτερη από την ευθύνη της εταιρίας «Παναθηναϊκός» και των φυσικών προσώπων που τους ανήκει και που την διοικούν. Αυτά μπορεί να ενοχλούν, αλλά καλό είναι να λέγονται που και που κι από καμιά εφημερίδα, γιατί το φαινόμενο μετράει ορισμένα χρόνια και δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά. Καλό είναι να λέμε δηλαδή -για να μην μιλήσουμε για τη Ριζούπολη- ότι όταν πριν δυο χρόνια ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε με αφαίρεση βαθμών εξαιτίας επεισοδίων πριν τον αγώνα Πανιώνιος - Ολυμπιακός, μόνο επανάσταση δεν έγινε, καθώς δίπλα στον Σωκράτη Κόκκαλη μαζεύτηκαν σε συνέντευξη Tύπου Δήμαρχοι, Βουλευτές και λοιποί παρατρεχάμενοι Πειραιάρχες προκειμένου να μην αδικηθεί η ομάδα. Η ομάδα δεν αδικήθηκε, οι βαθμοί επέστρεψαν, το πρωτάθλημα κερδήθηκε, όλα καλά.

Τέλος, επειδή ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα με την απολυτότητά του οδηγεί αναπόφευκτα στην πράξη σε σόλοικες και παράδοξες λύσεις, διαβάζουμε και ακούμε ότι εξετάστηκε ως ύποπτος ηθικής αυτουργίας των επεισοδίων της Λαυρίου ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΑΕ Ολυμπιακός, χωρίς όμως να μαθαίνουμε το ονοματεπώνυμό του. Άρα ύποπτος ηθικής αυτουργίας των επεισοδίων της Λαυρίου που οδήγησαν στη δολοφονία ενός ανθρώπου είναι ένας από τους ακόλουθους:

Σωκράτης Κόκκαλης, Πρόεδρος και Δ/νων Σύμβουλος
Γεώργιος Λούβαρης, A' Αντιπρόεδρος
Πέτρος Κόκκαλης, B' Αντιπρόεδρος
Σάββας Θεοδωρίδης, Σύμβουλος
Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, Σύμβουλος
Κωνσταντίνος Τσουβελεκάκης, Σύμβουλος
Αιμίλιος Παπαθανασίου, Σύμβουλος
Μιχάλης Κουντούρης, Σύμβουλος
Κωνσταντίνος Μπαρμπής, Σύμβουλος.

«Fame has a fifteen minute half-life, infamy lasts a little longer».

Fly The Line

Γιατί κι αν δεν μπορείς να περπατήσεις,

κι αν δεν μπορείς καν να κουνηθείς,

ποιός σου είπε ότι δεν μπορείς να πετάξεις;

Γιατί κι αν ακόμα δεν μπορεί το σώμα σου να πετάξει,

μπορεί το μυαλό σου

και δεν είναι σε θέση να μπει εκεί και να το εμποδίσει κανείς.

Μόνο εσύ.

Σταμάτα να το κρατάς γειωμένο λοιπόν,

ξεκίνα να αιωρείσαι και να φαντάζεσαι λοιπόν,

ο νους νικάει πάντα τη βαρύτητα

κι ο Στήβεν πετούσε μια ζωή πριν πετάξει για λίγα δεύτερα.

Και την επόμενη φορά που θα νιώσεις τις αισθήσεις σου να παραλύουν,

να θυμάσαι ότι κι οι παράλυτοι πετούν

κι ότι μερικές φορές η λύση

δεν είναι το βήμα εμπρός,

αλλά το άλμα ψηλά.

Ίκυ Θαμπ

To άκουσα στον Πετρίδη σήμερα και το έχουν τα παιδιά του Crack Hitler εδώ. Το καινούριο των White Stripes. Πιο δυνατό κι από Κοργιαλά - Ευρυδίκη. Καλά, υπερβάλλω.

24. Ώρα Ένατη.

Πρίβιουσλι oν τουέντυ φορ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7,8.
15:00 - 16:00
Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν θρι πι εμ εντ φορ πι εμ:

«Κύριε Αλμέδα, ακόμη εκεί κάθεται κι εξακολουθεί να κοιτάει τον ουρανό».

«Το ξέρω. Περίμενέ με, κατεβαίνω».

Ο Αντώνης έκλεισε το κινητό του, σήκωσε για μια ακόμη φορά τα κυάλια του, ξανακοίταξε από το παράθυρό του τον φίλο του που ήταν μια ώρα τώρα καθισμένος στο απέναντι πεζοδρόμιο, αναστέναξε και ξεκίνησε να πάει να τον βρει. Ο Αντώνης αναρωτιόταν μήπως δεν είχε κάνει καλά που είχε κρύψει από το Διοικητή μια λεπτομέρεια από την αφήγηση του Ιάκωβου, αλλά κρίνοντας από τη συμπεριφορά του Ιάκωβου καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, προφανώς η λεπτομέρεια αυτή δεν έκρυβε τελικά κάτι ύποπτο και ήταν η επαγγελματική διαστροφή του που τον είχε οδηγήσει στο να της δώσει βάρος που δεν είχε. Κατεβαίνοντας με το ασανσέρ ο Αντώνης θυμόταν τις επίμονες ερωτήσεις του προς τον Ιάκωβο, σχετικά με το αν του είχε συμβεί οτιδήποτε ασυνήθιστο το τελευταίο καιρό. Μετά από πίεση ο Ιάκωβος του είχε απαντήσει ότι λίγο πριν δει στην βιτρίνα τη στολή του Ρομπέν, νόμιζε ότι είχε δει εκείνη να τον ακολουθεί. Εκείνη. Tη Νίνα. Τη γυναίκα που εμφανίστηκε στη ζωή του Ιάκωβου το καλοκαίρι των ανακρίσεων και που εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως μετά. Ο Αντώνης είχε πάντα μια αμφιβολία για τη Νίνα κι ακούγοντας πάλι για εκείνη, ενώ ήξερε πως ο Ιάκωβος είχε χάσει εντελώς τα ίχνη της μετά το χωρισμό τους, θορυβήθηκε. Αλλά σκέφτηκε ότι ήταν εντελώς πιθανό ο Ιάκωβος να είχε δει κάποια που της έμοιαζε· και σίγουρα ένας άνθρωπος που ντύνεται μασκαράς στη δουλειά του και κάθεται μια ώρα οκλαδόν στο πεζοδρόμιο μιας κεντρικής λεωφόρου της πόλης είναι ένας άνθρωπος που κάλλιστα μπορεί να φαντάστηκε ότι είδε μπροστά του έναν παλιό του έρωτα.

Ο Αντώνης είχε βγει πια έξω, είπε στον αστυνομικό που παρακολουθούσε τον Ιάκωβο να επιστρέψει στο γραφείο του κι έκανε να περάσει απέναντι να πάει στον Ιάκωβο, όταν ένα άσπρο φορτηγάκι σταμάτησε μπροστά στον φίλο του και μια γυναίκα βγήκε έξω.

«Ιάκωβε, έλα μαζί μου».

Αυτή ήταν η φωνή της και αυτό ήταν το κορμί της. Ο Ιάκωβος πειθήνια σηκώθηκε και την ακολούθησε.

«Θα κάτσουμε πίσω», του είπε.

Ο Αντώνης άρχισε να φωνάζει και πετάχτηκε στο δρόμο. Μια μηχανή δεν πρόλαβε να φρενάρει εντελώς, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και η μηχανή και ο οδηγός και ο Αντώνης. Κανείς δεν χτύπησε σοβαρά, αλλά το φορτηγάκι είχε ήδη φύγει. Ο Αντώνης είχε ψιλοματώσει, τα είχε χοντροσκατώσει κι έπρεπε να αποφασίσει άμεσα πώς θα χειριζόταν το θέμα από εδώ και πέρα.

Μέσα στο φορτηγάκι (που μέχρι τις τέσσερεις κάπου τους πήγαινε), ο Ιάκωβος κοιτούσε χωρίς να μιλάει τη Νίνα και δεν κοιτούσε καθόλου τον άντρα με το περίστροφο.

Ο Ιάκωβος είχε να πει στην μάνα του ότι την αγαπάει από παιδί -όπως συμβαίνει συχνότατα στη σχέση μας με τους γονείς μας-, ο Ιάκωβος δεν έλεγε ποτέ στους φίλους του ότι τους αγαπάει -όπως απαιτεί σχεδόν πάντα ο κώδικας της ανδρικής φιλίας-, ο Ιάκωβος στις σύντομες σχέσεις που είχε κάνει δεν έλεγε ποτέ στις ερωμένες του ότι τις αγαπούσε, γιατί αφενός το θεωρούσε δέσμευση και αφετέρου δεν του έβγαινε, αλλά ο Ιάκωβος είχε πει το καλοκαίρι του 2002 στη Νίνα τόσο γρήγορα, τόσο αβίαστα και τόσο φυσικά «Σ' αγαπώ»· και από όταν το πρωτόπε δεν έπαψε να το επαναλαμβάνει τους λίγους μήνες που ήταν μαζί· εκείνη πάλι η μόνη φορά που χρησιμοποιούσε αυτό το ρήμα ήταν κατά τη διάρκεια του έρωτα, την ώρα που ο Ιάκωβος έβγαινε από μέσα της και τελείωνε επάνω της, φωνάζοντάς του «Δείξε μου πόσο μ΄ αγαπάς - Δείξε μου πόσο μ΄αγαπάς».

Οργή και Συμπαράσταση

«Μολότωφ βίας και οργής» χαρακτηρίζει στο πρωτοσέλιδό της η «Ελευθεροτυπία» τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, οι οποίες έγιναν, όπως συμπληρώνει, «για συμπαράσταση στους εξεγερμένους των φυλακών», κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει πουθενά η γραμμή πέραν από την οποία παύουμε να κοιτάμε με κατανόηση έως συμπάθεια την δράση ενός πολιτικού χώρου.

Carpe Diem

Όπως έλεγαν και στο σχολείο, καθοριστικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου παίζουν τα πρότυπα.

Έχω δει μόνο δυο φορές τον «Μεγάλο Λεμπόφσκι», ωστόσο φέρω καθημερινά μέσα μου τον Dude (ή His Dudeness ή Duder ή El Duderino), που με έχει γαλουχήσει με τα ιδανικά του και μου έχει μεταδώσει τη δική του δίψα για εργασία, δημιουργία, προκοπή.

Φυλακή

Βλέπεις, έχουμε στο μυαλό μας τους φυλακισμένους σαν άλλη κατηγορία ανθρώπων, σαν εκείνους που αντιδιαστέλλονται από εμάς, που θα ήταν περίπου αδιανόητο να φυλακιστούμε. Φυλακή εμείς; Από που κι ως που;

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσες να πας φυλακή;

Τα μικρά εκείνα τσαφ

Αν, όταν με το καλό ολοκληρώσουν την καριέρα τους, ρωτήσεις τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Κακά τι ήταν αυτό που τελικά σήμαινε τα περισσότερα για τους ίδιους, δεν θα σου μιλήσουν ούτε για τα παχυλά συμβόλαια, ούτε για τη δόξα, ούτε για τις ζητωκραυγές του κόσμου, ούτε για τα εγκώμια του Τύπου.
Άλλα ζητούσε η ψυχή τους, γι' άλλα έκλαιγε.
Και αξιώθηκε και τα βρήκε.
Αξιώθηκε και βρήκε τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε ενός ανθρώπου που μπορούσε να κατανοήσει τον βαθμό ιδιοφυϊας τον οποίο απαιτούσαν όσα έκαναν στο γήπεδο, ακριβώς γιατί όσα έκαναν αυτοί στο γήπεδο τα είχε πρωτοκάνει εκείνος λίγα χρόνια πριν.

Μετά από κάθε ξεχωριστή ντρίμπλα, μετά από κάθε ξεχωριστό γκολ, λένε και οι δύο στον εαυτό τους: «Εσπέρου και τάκις εντεντέου ο κε εου φιζ», δηλαδή «Ελπίζω να κατάλαβε ο Τάκης αυτό που έκανα». Και φυσικά ο Τάκης τα καταλαβαίνει όλα, όπως καταλαβαίνει και τις ελάχιστες εκείνες ανεπάρκειές τους, τα μικρά εκείνα τσαφ που τους λείπουν σε ορισμένες φάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει αλλιώς, τα μικρά εκείνα τσαφ που εν τέλει συνιστούν την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ποδοσφαιρική ιδιοφυία ενός Κριστιάνο Ρονάλντο κι ενός Κακά και στην ποδοσφαιρική μεγαλοφυία ενός Τάκη Γκώνια.

Μιχαήλ - Γαβριήλ - Μαριάννα

Δεν είναι ότι η Μαριάννα δεν έχει δυο μεγάλα φτερά στις πλάτες της.

Είναι ότι από εξαιρετική σεμνότητα τα αφαιρεί στις δημόσιες εμφανίσεις της.

Πλήθος Αγίων ντρέπονται να την κοιτάξουν στα μάτια.

Ο Θεός την κοιτά μεν, κοκκινίζει δε.

Λίγο από ενοχή, λίγο από καμάρι, που ένα πλάσμα Του Τον ξεπέρασε στην Μεγάλη Κλίμακα του Ασπίλου.

Από όλο το φάσμα

Επικρατεί η εντύπωση πως η μεγάλη πλειοψηφία των τραγουδιών μιλούν για τον έρωτα, ωστόσο μακροχρόνια και εις βάθος παρατήρηση του φαινομένου με έχει πείσει πως πρόκειται για μια εντύπωση παραπλανητική.

Σπάνια τα τραγούδια μιλούν για την ευτυχία και την πλήρωση του έρωτα, σπάνια τα τραγούδια μιλούν για σχέσεις που πάνε καλά.

Αν από όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι ήδη εντυπωσιακό το ποσοστό των τραγουδιών που τραγουδούν τον έρωτα, είναι ακόμη εντυπωσιακότερο το γεγονός ότι από όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων τραγουδιέται και ξανατραγουδιέται και ξανατραγουδιέται ένας έρωτας που τελείωσε, μια σχέση που τελείωσε.

Τα τραγούδια αναπολούν τελειωμένες σχέσεις τόσο συχνά όσο σπάνια τις τραγουδούν ενόσω ζουν και βασιλεύουν.

Γιατί η ευτυχία δεν μας γεννά την ίδια ανάγκη να την τραγουδήσουμε;

Γιατί μόλις κάτι λήξει από την άλλη πλευρά, σπεύδουμε να του βάλουμε μουσική και στίχους;

Αν πονάμε για το ιδανικό που χάθηκε, γιατί όταν το ζούσαμε δεν είχαμε αντίστοιχη επιθυμία να το κάνουμε τραγούδι;

Γιατί να είναι τόσο πιο τραγουδήσιμη η ερωτική δυστυχία από την ερωτική ευτυχία;

Το Σίδερο

- Τι σου αρέσει περισσότερο σε μένα;

-Το πρόσωπό σου.

-Τι σου αρέσει σ' αυτό;
- Η ολοκληρωτική απουσία χαρακτηριστικών.
- Και γιατί να είναι καλό αυτό;
- Γιατί έτσι όταν τελειώσουμε δεν θα μπορώ να σε θυμάμαι.
- Αλλά και το δικό σου; Είναι σαν να έχεις στη θέση του στήθος.
- Εγώ το διάλεξα, για να μην με θυμάμαι.
- Κι αν θέλω να σε θυμάμαι εγώ;
- Πιες απ΄τα μάτια μου γάλα. Ή ...

- Ή;

- Ή γράψε και παίξε τώρα ένα τραγούδι. Για μένα.
- Κι αν μετά θυμάσαι αυτό;
- Θα το καταπιεί κι αυτό το πρόσωπό σου.
- Εγώ πάλι δεν μπορώ να θυμηθώ πώς βρεθήκαμε εδώ.
- Κάποιος μας ζωγράφισε. Θα θυμάται αυτός.
- Να είμαστε λίγο πριν ή αμέσως μετά τον έρωτα;
- Θα θυμόμουν αν το πρόσωπό σου ήταν πρόσωπο.

- Αγκάλιασέ με.

- Προσπαθώ.

- Πώς βάζεις τα χέρια σου έτσι; Που στρέφεις το κεφάλι σου;

- Πώς τα βάζω; Που είσαι;

UNDO

Ειδικοί αναλυτές εκτιμούν πως εφόσον τελεσφορήσει η πρόταση επαναγοράς του ομολόγου και αναστροφής ολόκληρης της ξακουστής πλέον πορείας του, που οδήγησε στο να βγάλουν οι μεσάζοντες ένα σκασμό λεφτά, αφενός μεν θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο πως τελικά η καρδιά του καπιταλισμού είναι πιο τρυφερή και από έναν τόννο Rio Mare, που με τη σειρά του είναι πιο τρυφερός κι από την καρδιά ενός μαρουλιού, καθώς ευαίσθητες τράπεζες και πονόψυχες χρηματιστηριακές θα επιστρέψουν πίσω εκουσίως υπερκέρδη, αφετέρου δε θα αποτελέσει το πρώτο βήμα ενός γενικότερου πλάνου της κυβέρνησης τιτλοφορούμενου «UNDO», το οποίο, όπως το αντίστοιχο κουμπί των Windows, θα ακυρώνει κάθε ανεπιθύμητη ενέργεια επαναφέροντας τα πράγματα στην προτεραία τους κατάσταση.

Οι πλέον αισιόδοξοι των αναλυτών αυτών δεν αποκλείουν, με την ολοκλήρωση του κεφαλαίου «ομόλογα» του σχεδίου «UNDO», όχι μόνον να μην έχει χαθεί ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά να έχει επιπλέον αναιρεθεί οτιδήποτε δυσμενές συνέβη στον Σάββα Τσιτουρίδη μέσα στην τελευταία τριακονταετία, με αποτέλεσμα κατά τις πανηγυρικές δηλώσεις του για την αποκατάσταση της ζημίας ο υπουργός να κάνει εμφάνιση - έκπληξη με μπούκλες και μάλιστα χωρίς να απολύεται ψαρούκλες.

Η όμορφη ζωούλα

Στην προχθεσινή εφημερίδα, δίπλα στις συνήθεις καταχωρήσεις των κηδειών, ξεχώριζε μία με μεγαλύτερη γραμματοσειρά και εντός πλαισίου. Γι' αυτό και έπεσε εκεί το μάτι:
«Μια μοναδική γυναίκα, ένα πραγματικό αστέρι καλοσύνης, φιλανθρωπίας, μοναδική σύζυγος και σύντροφος για 56 χρόνια. Η μοναδική αγάπη μου και πραγματική αρχόντισσα, μια γυναίκα που δεύτερη δεν υπάρχει στον κόσμο, γεμάτη καλοσύνη. Έτοιμη να κάνει πάντα το καλό. Η μοναδική μου αγάπη, το στήριγμα της ζωής μου που ζούσε μόνο για μένα, χωρίς να ζητάει ποτέ τίποτε, χάθηκε. Χάθηκε ό,τι πολυτιμότερο στη ζωή μου από ένα δολοφόνο που όπλισε το χέρι του για να πάρει την όμορφη ζωούλα της και πρέπει η αστυνομία να κάνει τα πάντα για να βρει τον στυγερό αυτό δολοφόνο και να τον τιμωρήσει παραδειγματικά. Η δολοφονημένη σύζυγός μου ήταν αληθινή χριστιανή ορθόδοξος και επισκεπτόταν συχνά πολλές εκκλησίες παρακαλώντας για τη δική μου υγεία. Αυτόν τον πραγματικό άγγελο, αυτή την πραγματική κυρία, αρχόντισσα και χρυσή γυναίκα ήρθε ένας γκάγκστερ, δολοφόνος και της πήρε την όμορφη ζωούλα της, χωρίς η Αλεξάνδρα να πειράξει ποτέ κανέναν. Κάνω έκκληση σε κάθε έντιμο άνθρωπο, αληθινό Έλληνα και χριστιανό που θέλει να σώσει και τη δική του ζωή, να δώσει στην αστυνομία κάθε πληροφορία που γνωρίζει, για να πιαστούν οι δράστες της στυγερής αυτής δολοφονίας. Ο Θεός που είναι ο μεγάλος μας πατέρας ελπίζω να την υποδεχτεί στον Παράδεισο ως άγγελο αφού η Αλεξάνδρα Π... ήταν ένας άγγελος για τους εκατοντάδες χιλιάδες που την γνώριζαν, τους φίλους της, την οικογένειά της. Μετά τη στυγερή δολοφονία της, κηδεύουμε τον άγγελό μας Αλεξάνδρα Π... την Παρασκευή 20 Απριλίου 2007 στις 16:30 από τον Ιερό Ναό Αγίου Τρύφωνος του κοιμητηρίου της Κηφισιάς.
Ο δυστυχής σύζυγος Παναγιώτης Π...».

Ναι, ξέρω. Το κείμενο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μελό.

Αλλά υπάρχουν και περιστάσεις που η αισθητική αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Ναι, θα μπορούσε να πει κανείς για το τρίπτυχο Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια.

Αλλά όταν το τρίπτυχο αυτό δεν χρησιμοποιείται αλαζονικά και μισαλλόδοξα, η δαιμονοποίησή του μας οδηγεί στο άλλο άκρο.

Ναι, θα μπορούσε ακόμη να προσθέσει, ότι η καταχώρηση σε πλαίσιο πιθανώς κοστίζει αρκετά, καθώς και ότι το κοιμητήριο είναι στην Κηφισιά.

Αλλά και πάλι, ο αναμάρτητος ως προς το κυνήγι του χρήματος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Ναι, θα μπορούσε επίσης να ανιχνεύσει φαλλοκρατικές αντιλήψεις.

Αλλά το κάθε τι θα πρέπει να το εξετάζουμε υπό το πρίσμα της δικής του εποχής, όχι της δικής μας. Ειδάλλως είμαστε τυφλοί.

Ναι, το εντελώς πιθανότερο είναι πίσω από αυτήν την εξιδανικευμένη 56χρονη συμβίωση να κρύβονταν και ψέμματα και υποκρισίες και καταπίεση.

Αλλά τα όποια ενδεχόμενα ψέμματα, υποκρισίες και καταπίεση δεν μπορεί παρά να ήταν η μία πλευρά του νομίσματος.

Είναι λοιπόν η άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι η επανάληψη των κοσμητικών επιθέτων, είναι η υπερβολή στους χαρακτηρισμούς, είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη μέτρου που φανερώνει μια γνήσια αγάπη, είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη μέτρου που συγκινεί προβάλλοντας ένα πρότυπο σχέσης το οποίο τείνει να καταπιεί η εποχή μας, τείνει να το καταπιεί προβάλλοντας άλλα πρότυπα, με τα δικά τους καλά και τα δικά τους κακά, προβάλλοντας ένα διαφορετικό τύπο νομίσματος, με τις δικές του δύο πλευρές.

Ναι, κι εγώ με το νόμισμα το σημερινό συναλλάσσομαι.

Αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό εναντίον λάθους ή απλά νόμισμα εναντίον νομίσματος, συν εναντίον πλην, τρόπος ζωής εναντίον τρόπου ζωής, αυτά που κερδίζεις εναντίον αυτών που χάνεις.

Η γιαγιά μου φοβόταν τον παππού μου, ένας φίλος μου φοβάται την μοναξιά, ένας άλλος φοβάται να κάνει αληθινή σχέση και να δεθεί με έναν άνθρωπο, ένας άλλος φοβάται την ελευθερία, ο παππούς μου αγαπούσε την γιαγιά μου.

Έξι χρόνια μετά πάει ακόμα συχνά στο νεκροταφείο.

Και τι μ' αυτό; Σωστό κι αυτό.

Κι όταν οι ιστορίες σου αρχίσουν να ελαττώνονται, κι όταν ο κόσμος θα σταματήσει να σε αντιμετωπίζει ως δώρο, κι όταν καταλάβεις ότι έφτασε η περίοδος των εκπτώσεων, πρόσεχε να δεις μην τυχόν και στην πορεία έχασες κάτι που άξιζε.

Επειδή διψούσες ή επειδή φοβόσουν.

Ο ρόλος σου είναι πάντα στην μέση, με το ένα μάτι θύμα με το άλλο θύτης, και με τα δυο ανώριμος, και με τα δυο περίεργος, ψάχνοντας να βρεις τι παίζει, τι τελικά αξίζει, τι είναι αυτό που το λένε αγάπη και σε τι βαθμό εξαρτάται από αυτό που εισπράττεις από τον άλλο.

Κι αν νομίζεις ότι τώρα μιλάω για μένα, ναι για μένα μιλάω, αλλά ταυτόχρονα δεν μιλάω για μένα, μιλάω εναλλάξ για μένα και για σένα, κι έτσι ίσως βρεις κάτι απ' τον εαυτό σου στην μία πρόταση, ίσως στην άλλη, ίσως σε καμία, ίσως έχεις πια κατασταλάξει και έχεις απαντήσει μέσα σου στις δυο - τρεις βασικές ερωτήσεις, όπως στο τι είναι αυτό που θέλεις, τι είναι αυτό που σου ταιριάζει, τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει, τι είναι αυτό που σε γαληνεύει.

Pitsirikos For Virginia Tech

Υποτίθεται λοιπόν πως ο δράστης των 32 φόνων και της μιας αυτοκτονίας στη Βιρτζίνια είχε επηρεαστεί από το «Oldboy». Αν δεν μου διαφεύγει κάτι μέχρι στιγμής, ο λόγος για τον οποίο υποτίθεται αυτό είναι αφενός επειδή ήταν νοτιοκορεατικής καταγωγής και η ταινία είναι επίσης νοτιοκορεάτικη και αφετέρου επειδή στο φωτογραφικό υλικό που ο ίδιος έστειλε στο NBC μια συγκεκριμένη φωτογραφία στην οποία κρατά σφυρί θυμίζει μια αντίστοιχη της ταινίας.
Αν λοιπόν στο «Βowling For Columbine» ο Μάικλ Μουρ, αφού δόθηκαν όλες οι πιθανές και απίθανες εξηγήσεις για το τι οδήγησε τους δύο δεκαεπτάχρονους δράστες στο να σκοτώσουν 13 άτομα τον Απρίλιο του 1999 στο Λύκειο Κολουμπάιν της πολιτείας του Κολοράντο, αναρωτιέται γιατί να μην ισχυριστούμε με τον ίδιο βαθμό αυθαιρεσίας, ότι ευθύνεται για τη συμπεριφορά τους το μπόουλινγκ που οι δολοφόνοι έπαιζαν λίγο πριν πάνε να σκοτώσουν, εδώ η υπόθεση πρέπει τελικά να ονομαστεί «Οldboy For Virginia Tech», καθώς το πανάθλιο αυτό φιλμ φαίνεται να φταίει για όλα. Ή για αρκετά από αυτά.
Το θέμα μάλιστα έλαβε ευρύτερες διαστάσεις, αφού νεοεμφανιζόμενος μπλόγκερ προσπαθεί να συνδέσει ετούτο εδώ το μπλογκ με το συμβάν. Πού δηλαδή να είχε δει και αυτό:

το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι αστείο, αλλά αληθινό αυτόγραφο ληφθέν προ ολίγων μηνών από τον σκηνοθέτη του «Οldboy» Παρκ Τσαν-Γουκ, από πολύ καλό μου φίλο που ζει στην Κορέα (έχω και φίλο που ζει στον Καρέα, αλλά αυτός δεν μου φέρνει αυτόγραφα).

Ωστόσο, επειδή βλέπω ότι ο ανωτέρω μπλόγκερ ρίχνει και μια μπηχτή περί της Αστυνομίας της Βιρτζίνια, εγώ θα αντιπρότεινα ως εξήγηση για τις επιρροές του δράστη και την περιβόητη πλέον φωτογραφία του με το σφυρί, την ακόλουθη εικόνα:

Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΗΜΩΝ,

Ο ΕΝ ΤΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ,

ΔΟΞΑΣΘΗΤΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ,

ΕΛΘΕΤΩ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ,

ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ,

ΩΣ ΕΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ,

ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΑΡΤΟΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ

ΣΤΕΡΗΣΟΝ ΑΥΤΟΙΣ ΣΗΜΕΡΟΝ,

ΑΥΡΙΟΝ, ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΜΕΘΑΥΡΙΟΝ.

Κι έτσι, σε λίγα χρόνια, όταν κι ο τελευταίος δημοσιογράφος καταλήξει από ασιτία, η γη θα κατοικηθεί μόνο από εκδότες και μπλόγκερς. Οι μπλόγκερς θα είναι ευτυχείς που ταϊζουν το ψώνιο τους και οι εκδότες θα είναι ευτυχείς που χτίζουν περιουσίες πάνω στους τζαμπατζήδες του δημoσίου λόγου.

Όλοι ευτυχείς, οι δυστυχείς θα 'ναι πια νεκροί κι η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας δεν θα είναι παρά μακρινός εφιάλτης.

Shitbusters

Στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» ο Κούντερα γράφει πως όταν ο γιος του Στάλιν ήταν αιχμάλωτος σε ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι Βρετανοί συγκρατούμενοί του παραπονέθηκαν στον Γερμανό διοικητή για το ότι δεν καθάριζε τα σκατά που άφηνε. Ο διοικητής άρχισε να τον βρίζει, ο γιος του Στάλιν -έχοντας ανατραφεί περίπου ως γιος του Θεού- δεν άντεχε να κριτικάρεται για τα σκατά του και πήγε κι έπεσε πάνω στο ηλεκτροφόρο σύρμα. Ο γιος του Στάλιν αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεχε τη δημοσιοποίηση και την κριτική των σκατών του.

Ο γιος του Στάλιν δεν άντεχε τα σκατά, αλλά τα λαγωνικά του Νίκου Ευαγγελάτου βουτούν την μύτη τους βαθιά μέσα στο σκατό, προκειμένου να αποκαλύψουν με τις κρυφές τους κάμερες και τα κρυφά τους μικρόφωνα τι βρωμερό κρύβει η κουράδα μας και πόσο ύποπτο είναι το χαρτί με το οποίο σκουπίζουμε τον κώλο μας.

Το σύμπαν των «Αποδείξεων» χαρακτηρίζεται από την καραμπινάτη αντίθεση ανάμεσα στην μπίχλα και την δυσωδία των αποθηκών, των κουζίνων και των καμπινέδων που καταγράφουν τα ρεπορτάζ και στο αποστειρωμένο, απαστράπτον περιβάλλον του στούντιο, όπου ο παρουσιαστής με το πανάκριβο αυστηρό κουστούμι του και το πανάκριβο μεταξωτό μαντήλι στο πέτο του (προκειμένου να του προσδώσει μια στάλα από το ελλείπον κύρος και άλλη μια από το ελλείπον στιλ) υποδέχεται τους καλεσμένους του και φρίττουν όλοι μαζί επειδή αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία πως πράγματι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Ακόμη κι αν τέτοιες εκπομπές έχουν ενδεχομένως μια χρησιμότητα, ακόμη κι αν η στάση μου είναι σνομπ ή δήθεν, εμένα θα μου μυρίζουν πάντα χειρότερα οι σκατοκυνηγοί από τους σκατοπαραβάτες, γιατί για να εξαφανιστεί η δική τους η σκατίλα πασαλείβεται αμέσως μετά με τόνους τζελ μαλλιών, κολώνιας, διαφημιστικών πακέτων και τηλεμεριδίων, με αποτέλεσμα το τελικό κοκτέιλ που προκύπτει να είναι απείρως δυσωδέστερο από την απλή πατροπαράδοτη σκατίλα.

Οι Τρεις Κυρίες

Από αριστερά προς τα δεξιά, η Διαφθορά, η Διαπλοκή και η Αναξιοκρατία.
Επί ΠΑΣΟΚ η χώρα παρέδωσε το κορμί της στις ορέξεις τους.

Επί Νέας Δημοκρατίας όμως, το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο.

Μετεξεταστέοι

Ένα αυτόματο, ένα περίστροφο κι ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο απέσπασαν δυο ένοπλοι από τον αστυνομικό φρουρό του προέδρου του Αρείου Πάγου.

Εκείνο που και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν να αποσπάσουν, είναι η δικαστική εξουσία του προέδρου του Αρείου Πάγου.

Όπλα υπάρχουν πολλά, Άρειος Πάγος ένας.

Στην επαναστατική τους σημειολογία λοιπόν μένουν μετεξεταστέοι.

Μετεξεταστέοι ακόμη κι αν τα συγκεκριμένα όπλα αρχίσουν να πυροβολούν στο μέλλον.

Bowling For Virginia Tech

Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, ο δράστης του πολλαπλού φονικού στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια εθεάθη να παίζει μπόουλινγκ λίγη ώρα πριν το μακελειό.

Το 41ο Κύμα

Πέρασε από σαράντα κύματα.

Tα κατάφερε όμως.
Τότε ακριβώς ήρθε και τον κουκούλωσε το τεσσαρακοστό πρώτο.
Κατάλαβε ότι πνιγόταν.
Πιάστηκε από τα μαλλιά του.
Φορούσε περούκα.
Πνίγηκε.
Η περούκα διεσώθη.
Ξεβράστηκε μετά από μέρες στην ακτή.
Την βρήκε ένας φαλακρός.
Την δοκίμασε.
Του πήγαινε.
Με το ανανεωμένο του λουκ άρχισε να γκομενίζει.
Αλλά τα καινούρια του μαλλιά μύριζαν ψαρίλα.
Έτσι του 'λεγαν.
Μπορεί και να του το έλεγαν για να τον ξεφορτωθούν.

Έτσι σκέφτηκε.
Απογοητευμένος πέταξε την περούκα στο δρόμο.
Η περούκα έμεινε στην άσφαλτο για λίγες μέρες.
Σιγά σιγά άρχισε να φυτρώνει από κάτω της κεφάλι.
Πιο μετά και σώμα.
Όταν σχηματίστηκε ολόκληρος, ο περουκάνθρωπος ήταν φτυστός ο πνιγμένος.
Μόλις βρέθηκε απέναντι σε καθρέφτη το αντελήφθη και ο ίδιος.
Όσο να ΄ναι παραξενεύτηκε.

Going To A Town

I'm going to a town that has already been burnt down
I'm going to a place that has already been disgraced
I'm gonna see some folks who have already been let down
I'm so tired of America

I'm gonna make it up for all of The Sunday Times
I'm gonna make it up for all of the nursery rhymes
They never really seem to want to tell the truth
I'm so tired of you, America

Making my own way home, ain't gonna be alone
I've got a life to lead, America
I've got a life to lead

Tell me, do you really think you go to hell for having loved?
Tell me, enough of thinking everything that you've done is good
I really need to know, after soaking the body of Jesus Christ in blood
I'm so tired of America

I really need to know
I may just never see you again, or might as well
You took advantage of a world that loved you well
I'm going to a town that has already been burnt down
I'm so tired of you, America

Making my own way home, ain't gonna be alone
I've got a life to lead, America
I've got a life to lead
I got a soul to feed
I got a dream to heed
And that's all I need

Making my own way home, ain't gonna be alone
I'm going to a town
That has already been burnt down

Υπαίθρια

Έξω έχει ήλιο. Μέσα έχει λέξεις.
Ο ήλιος απαιτεί να του δοθείς. Το ίδιο κι οι λέξεις.
Η πίττα κι ο σκύλος ως τρόπος ζωής: έξω, κάτω απ' τον ήλιο, πάνω απ' το λάπτοπ.
Η πίττα, ο σκύλος κι η διαρκής προσπάθεια συμβιβασμού των μεταξύ τους ασυμβίβαστων.
Ζητώντας τα πάντα (και λίγο παραπάνω από αυτά) με το μικρότερο δυνατό τίμημα.
Η λιακάδα χτυπάει το κεφάλι σου, την οθόνη σου, τις λέξεις σου την ώρα που παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά σου.

Άραγε τώρα λιάζεσαι όπως θα 'πρεπε; Άραγε τώρα γράφεις όπως θα 'πρεπε;

Επιδιώκοντας και τα δύο, αποτυγχάνεις και στα δύο;

Μα τι σχέση έχει η λιακάδα με την επιτυχία;

Ο ήλιος αυτήν την ανοιξιάτικη προς καλοκαιρινή Κυριακή μοιάζει με γυναίκα εύκολη, με γυναίκα γενναιόδωρη, με γυναίκα διαθέσιμη στον καθένα, που το μόνο που σου ζητά είναι να την κοιτάξεις, να της χαμογελάσεις και να αφήσεις τις ακτίνες της να πέσουν πάνω σου.

Αυτό το ελάχιστο να της παραχωρήσεις και σχεδόν αμέσως θα αρχίσεις να ζαλίζεσαι, σχεδόν αμέσως θα νιώσεις το κούτελό σου να τσουρουφλάει, σχεδόν αμέσως όλα τα άλλα γύρω σου θα χαθούν από τον οπτικό σου ορίζοντα, σχεδόν αμέσως όλα θα 'ναι ήλιος.

Αλλά αρνείσαι να της δοθείς ολοκληρωτικά και στον οπτικό σου ορίζοντα εξακολουθούν να εμφανίζονται λέξεις.

Μην προσπαθείς να μεταφράσεις τη λιακάδα σε λέξεις, γιατί θα χαθείς και σε αυτήν την μετάφραση.

Λιάσου.

Ή γράψε.

Ό,τι θες κάνε.

Ή μην κάνεις τίποτα.

Δεν έχει και τόση σημασία.

Σημασία έχει ο ήλιος.

Αλλά έχει σημασία μόνο όσο υπάρχουν λιαζόμενοι.

Μόνος του δεν θα 'χε σημασία, δεν θα 'χε ομορφιά, δεν θα 'χε νόημα.

Ο ήλιος μάς έχει περισσότερο ανάγκη απ' όσο εμείς.

Κι όπως εμείς λιαζόμαστε, έτσι κι αυτός εξανθρωπίζεται.

Το ποντίκι που βρυχάται

Γνωρίζω -το γνωρίζω καλώς- πως η δημόσια σφαίρα νιώθει μια έντονη έλλειψη που εσχάτως δεν τη σχολιάζω εκτεταμένα, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα, τραμπαλοειδή, και οσονούπω θα ξανάρθει κι η σειρά της.

Τill then, ας επιδοθώ για μια ακόμη φορά σε ποστ ομφαλοσκοπικό κι ας μουρμουράνε όσο θέλουν οι διαφημιστές πως θα μου περικόψουν τα διαφημιστικά κονδύλια (δεν σας έχω ανάγκη κύριοι. Κόφτε μου κάθε έσοδο. Εν ανάγκη θα δουλέψω).

Λοιπόν, ποτέ σε μένα δεν λειτούργησε η περίφημη θεωρία περί «περσόνας». Ούτε εφηύρα ούτε λανσάρισα καμιά περσόνα στο μπλογκ. Εντάξει, αναμφίβολα η ψευδωνυμία είχε μια ευεργετικά απελευθερωτική επίδραση πάνω μου, αλλά εν τέλει δεν ήταν τόσο η ψευδωνυμία, όσο η διαδικασία της γραφής. Έγραφα πράγματα που θα δυσκολευόμουν να πω. Και αρχίζοντας να τα γράφω, άρχισα να συνηθίζω στην ιδέα ότι αυτές είναι δικές μου εξωτερικευμένες σκέψεις, δικά μου εξωτερικευμένα συναισθήματα, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να αρχίσω να τα λέω κιόλας.

Όσο δηλαδή κι αν ο Οld Boy είμαι εγώ και μόνο εγώ, όσο δηλαδή κι αν προσπάθησα πάντα να είμαι όσο πιο αληθινός μου επιτρεπόταν να είμαι, όσο δηλαδή κι αν ποτέ δεν προσπάθησα να προσποιηθώ ότι ο Old Boy είναι κάτι που δεν είμαι εγώ, έφτασε η στιγμή που διαπίστωσα ότι παραταύτα ο Old Boy είχε ξεφύγει αρκετά από μένα, παρασέρνοντας με όμως και μένα μακριά από το σημείο εκκίνησης.

Γράφοντας άρχισα να αλλάζω και αργά αλλά σταθερά ο Old Boy διεκδικούσε περισσότερα κομμάτια της προσωπικότητάς μου.

Περισσότερα αλλά όχι όλα κι ενδεχομένως ούτε καν την πλειοψηφία.

Όθεν και το παράδοξο: ο Old Boy είμαι εγώ κι όχι κάποιος άλλος, κι ωστόσο άλλο εγώ κι άλλο ο Old Boy.

Κι ενώ αρχικά ήταν ο Old Boy που έπαιρνε υπόσταση από μένα, έρχονται πια φορές που παίρνω εγώ δύναμη από τον Old Boy.

Διαβάζω τι έχει γράψει, μερικά από αυτά που γράφει μου φαίνονται τραβηγμένα κι ανεφάρμοστα, ωστόσο λέω ότι αφού τα έχει γράψει, τουλάχιστον αυτός πρέπει να τα πιστεύει κι ότι ίσως αξίζει να προσπαθήσω να συμμεριστώ τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.

Για να το συνδέσω με το προηγούμενο ποστ, τελικά ο Οld Boy είναι η δική μου ομορφότερη δυνατή εκδοχή, είμαι εγώ όχι ως άνθρωπος, όχι ως άνθρωπος 35 χρονών με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο, επάγγελμα και επιλογές ζωής, αλλά εγώ ως πνεύμα, συναίσθημα και κοσμοθεωρία, εγώ ως θεωρία.

Και στη θεωρία ήμουν πάντα καλός, στην πράξη ήταν που πάντα τα σκάτωνα· είναι που οι πράξεις απαιτούν κόπο και θυσίες, ενώ οι θεωρίες απλά μια κλίση να θεωρητικολογείς.

Ο Οld Boy βρυχάται, και πόσο θα θελα να του μοιάζω, αλλά μπορώ και βρυχώμαι μόνο πατώντας το publish με το ποντίκι.

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Τρεις φτυσιές στο πέλαγος

Όλοι όσοι δημόσια γράφουν και δημόσια μιλούν, διακηρύσσουν την ανάγκη «να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους» και διαβεβαιώνουν πως, ναι, τουλάχιστον αυτοί «θα τα πουν τα πράγματα με το όνομά τους».

Αλλά ποιό είναι άραγε το περίφημο όνομα των πραγμάτων;
Πάρε για παράδειγμα την κοπελιά της ζωγραφιάς. Έχει στην πλάτη της φτερά ή φύλλα; Αν τα ονοματίσουμε φύλλα, θα της δώσουμε δυνατότητες που θα στερηθεί αν τα ονοματίσουμε φτερά· δεν θα μπορεί να πετάξει, αλλά θα μπορεί να διεκδικήσει μια ιδιαιτερότητα, μια ιδιοπροσωπία, που θα της επιτρέψει να μείνει για λίγο στη μνήμη μας.
Έχει τα μάτια της κλειστά. Ονειρεύεται το αύριο ή φοβάται το σήμερα; Αν ονοματίσουμε το συναίσθημα της φοβία, θα της δώσουμε δυνατότητες που θα στερηθεί αν το ονοματίσουμε όνειρο· δεν θα μπορεί να πετάξει, αλλά θα μπορεί να διεκδικήσει μια τρωτότητα, μια αδυναμία, που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει για λίγο τη συμπάθεια και την τρυφερότητά μας.
Τα πράγματα δεν έχουν προκαθορισμένο όνομα, το όνομά τους είναι το όνομα του βλέμματός μας πάνω σε αυτά.
Όταν κοιτάζουμε τον κόσμο καλοπροαίρετα και γενναία, o κυνισμός, η χυδαιότητα και η φτήνεια του κόσμου φαντάζουν τόσο ισχυρές όσο τρεις φτυσιές στο πέλαγος.
Το πέλαγος του βλέμματός μας τις αφομοιώνει και τις κάνει πέλαγος κι αυτές.
Ο καθένας μας επιλέγει αν θέλει να ζει σε έναν κόσμο γεμάτο ροχάλες ή σε έναν κόσμο γεμάτο θάλασσα.
Κι αν αυτό είναι αυτισμός, δεν παύει να είναι ποιητικός αυτισμός, ποιητικός όχι προφανώς ως αποτέλεσμα, αλλά ως πρόθεση, και μάλιστα ως πρόθεση ποίησης με την αρχική έννοια του όρου, με την έννοια της δημιουργίας, της δημιουργίας ενός κόσμου καλύτερου από τον αληθινό, αλλά όχι ενός κόσμου ψεύτικου, απλά ερμηνευμένου στην ομορφότερη δυνατή εκδοχή του.

Καταστροφές και Θαύματα

Με τους εκατοντάδες τόνους του μαζούτ, των λιπαντικών λαδιών και όλων αυτών των φιλικών στο περιβάλλον υγρών να καιροφυλακτούν μέσα στο διαμάντι και στο βυθό της θάλασσας, στο μεν νομικό σκέλος, σε περίπτωση διαπίστωσης αμέλειας και πάλι οι ποινές πρέπει να είναι αυστηρότατες, αλλά ειδικά σε τυχόν περίπτωση διαπίστωσης οποιουδήποτε βαθμού δόλου οι ποινές και οι κάθε φύσεως κυρώσεις πρέπει να είναι εξοντωτικές, στο δε φιλοσοφικίζον σκέλος, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να παρηγορηθεί με τη σκέψη ότι πίσω από κάθε σημερινή καταστροφή μπορεί να κρύβεται ένα αυριανό θαύμα, με τη σκέψη ότι είναι τόσο πολύπλοκη και απροσδιόριστη εκ των προτέρων η αλληλουχία των συμβάντων που ονομάζουμε «ζωή», που ακόμη και το πιο τραγικό συμβάν μπορεί να στρέψει έτσι την πορεία της ιστορίας, ώστε να οδηγήσει σε σωρεία άλλων θετικών και ευοίωνων συμβάντων. Οι ιστορίες ποτέ δεν είναι ευθύγραμμου ρου, οι ιστορίες γεννιούνται πάντα από τις στραβές, τις παρακάμψεις, τις αναγκαστικές αλλαγές πορείας και σχεδιασμού.

Όλα αυτά φαντάζουν θεωρητικούρες του κώλου, έτσι δεν είναι;

Πώς θα μπορούσε να έχει ευπρόσδεκτες επιπτώσεις μια οικολογική καταστροφή;

Κοίτα τη φωτογραφία τότε, κοίτα τις δικές σου φωτογραφίες από τη Σαντορίνη, ανακάλεσε στη μνήμη σου τη Σαντορίνη ή πήγαινε στη Σαντορίνη, και αναλογίσου ότι αυτό το απαράμιλλου μεγαλείου φυσικό τοπίο δεν θα είχε δημιουργηθεί, αυτή η ομορφιά δεν θα κοντραριζόταν με το βλέμμα σου, αν δεν είχε εκραγεί μερικές χιλιετίες πριν ένα ηφαίστειο, σκορπώντας τον όλεθρο και καταστρέφοντας ζωές επί ζωών και έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Τα χελιδόνια της σαρκός

Ο ανταποκριτής μας κατηφορίζοντας την Μπενάκη αντίκρυσε το πρώτο ξώπλατο της φετινής σαιζόν και σημείωσε στο μπλογκάκι του ημερομηνία (Τετάρτη 11 Απριλίου) και ώρα (14:55), καθώς, εξαφανισμένων των χελιδονιών, την άφιξη της άνοιξης στην πόλη σημαίνουν πάντα αλάνθαστα οι γυμνές γυναικείες ωμοπλάτες.

Υοu who are so good with words

«Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι»

«Γυναίκα», Νίκος Καββαδίας.

Όταν καβαλάς ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, όταν επιλέγεις αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο μεταφορικού μέσου, μην ψάχνεις να βρεις πού κουμπώνει η ζώνη ασφαλείας που έφερες μαζί σου. Αν επιμείνεις να την κουμπώσεις θα πονέσεις το άλογο στα πλευρά. Και είναι πολύ πιο πιθανό να τσινίσει, παρά να ματώσει και να κουμπωθείς. Εκτός κι αν η ζώνη σου είναι τόσο κοφτερή. Σιγά μην είναι. Δεν θα έπρεπε άλλωστε να είναι. Τα άγρια άλογα πάνε όπου θέλουν αυτά και όχι όπου θέλει ο αναβάτης τους. Κι ο κάθε αναβάτης γοητεύεται από τον καλπασμό τους, από την ανεξαρτησία τους, από τη ρώμη τους, αλλά μόλις πάρει θέση, ζητά ακριβώς να ορίσει εκείνος το τέμπο του καλπασμού τους, ζητά ακριβώς να καταλύσει την ανεξαρτησία τους, ζητά ακριβώς να ευνουχίσει την ρώμη τους. Μα η ελευθερία είναι αρετή. Όχι μικροαστική. Μικροαστικά σκεφτόμενοι όμως, παίρνουμε την αρετή του άλλου και τη δυσφημούμε στα βρωμερά μας στόματα. Ίσως επειδή δεν αντέχουμε εμείς να είμαστε ελεύθεροι. Ούτε λεπτό, ούτε στιγμή.

Άμα σου τύχει ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, μην προσπαθήσεις να του αλλάξεις τη φύση, μην φας το χρόνο σου σε εργαλεία που μόνο κακό θα προξενήσουν στο ταξίδι σου, όπως το κάθισμα που είχαν βάλει στη διαστημική κάψουλα της Τζόντι Φόστερ στην «Επαφή». Η κάψουλα είχε σχεδιασθεί βάσει των οδηγιών των εξωγήινων και οι οδηγίες ήταν σαφείς στο ότι το εσωτερικό της πρέπει να είναι κενό. Αλλά η ΝΑΣΑ επέμενε πως η Τζόντι πρέπει να είναι δεμένη σε ένα κάθισμα για να μη χτυπήσει. Και το ταξίδι στα άστρα ξεκινά και η Τζόντι τραντάζεται και τραντάζεται και τραντάζεται. Και τότε καταλαβαίνει.

Και λύνεται.

Και αρχίζει και αιωρείται αρμονικά μέσα στην κάψουλα, ενώ δυο στιγμές μετά το κάθισμα σπάει και τσακίζεται.

Κάπως έτσι λοιπόν. Άμα σου τύχει ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, λύσου κι εσύ και ξάπλωσε πάνω του σαν γυναίκα ξαπλωμένη πάνω από τον εραστή της αμέσως μετά τον έρωτα. Κρατήσου από τον λαιμό του, όπως η γυναίκα θα κρατηθεί από τον λαιμό του εραστή της. Άνοιξε τα μάτια, όπως η γυναίκα θα τα έχει κλειστά. Μύρισε τον λαιμό του, όπως ο εραστής θα μυρίσει τον λαιμό της γυναίκας πάνω του. Νιώσε το άλογο να λαχανιάζει, όπως ο εραστής θα νιώσει τη καρδιά της γυναίκας να λαχανιάζει.

Ή είναι η δικιά του; Ακουμπούσαν η μία πάνω στην άλλη.

Μετά, όταν το ασέλωτο σε πετάξει κάτω με μια απότομη κίνηση, έχε τα μάτια σου ανοιχτά κατά τη διάρκεια της πτώσης.

Είναι μέρος του ταξιδιού.

Νιώσε τον πόνο στο κορμί σου την ώρα που πέφτεις στο χώμα.

Ανάπνευσε το χώμα.

Μετά σήκω.

Το σώμα σου πονά αλλά το κεφάλι σου είναι όρθιο.

Είσαι όμορφος ξανά.

Ή έτσι νομίζεις.

and at keeping things vague.

Σοφόν το Σαφές

Θέλω να γράψω. Μα με λογοκρίνω. Πρώτη φορά είναι; Όχι. Αλλά θέλω να γράψω. Μα με λογοκρίνω. Κάποιος κρίνει τα λόγια μου. Εγώ. Και ποιός είσαι εσύ, κύριε εγώ, που θα κρίνεις τα δικά μου λόγια; Θα μου πεις είναι και δικά σου. Είναι. Μην τα κρίνεις όμως για να μην κριθείς. Αλλά έλα που είσαι κρίσης βίκτιμ και γουστάρεις να κρίνεσαι. Ωραία. Κρίσου όσο θες. Εμένα τι με τυραννάς; Άσε με να γράψω. Άσε με σου λέω. Μην με γαμάς με τα μην. Όχι άλλα μην. Θέλω να γράψω. Άσε με. Άφησέ με. Άφησέ με. Πώς; Όχι. Δεν μου φτάνει να ζω. Θέλω να γράφω κιόλας. Άσε με. Άφησέ με. Άφησέ με. Θα με περάσουν για τρελλό αν δεν μ΄αφήσεις. Ένας ακόμη γρίφος, ένα ακόμη κενό νοήματος ύφος. Κι όμως. Ζήτω το ύφος, αλλά όχι μόνο του. Ύφος και ουσία. Ουσία και ύφος. Άσε την ουσία μου. Άφησέ την ελεύθερη. Για μια φορά. Δεν μ' αφήνεις και κοίτα που πάει κι αυτό το ποστ. Στο παραλήρημα. Στην ασυναρτησία. Αφού έχω. Να γράψω. Αφού θέλω. Να γράψω. Γιατί δεν μπορώ να λυτρωθώ από σένα; Γιατί; Ως πότε θα με φρενάρεις; Ως πότε; Λέξεις που δεν θα γραφτούν εξαιτίας σου. Απολογήσου στις αγέννητες λέξεις. Μην βάζεις καπότα στις λέξεις μου. Άστες να γονιμοποιήσουν. Άστες, ρε πούστη. Φύγε από μπροστά μου. Ήσουν πάντα εδώ, πάντα εδώ, ακόμη και πριν αρχίσω να γράφω, και λογόκρινες τη ζωή μου. Θα απαλλαχθώ ποτέ από την πάρτη σου; Πως; Είσαι το τελευταίο σωσίβιο της λογικής μου; Πως; Μια μέρα θα σε ευγνωμονώ που με συγκρατείς; Χουατέβερ. Κέρδισες ξανά. Ένα ακόμη ποστ σου ανήκει. Μια μέρα θα σε κερδίσω εγώ όμως. Και δεν θα με νοιάζει που κερδίζοντάς σε δεν θα 'μαι πια εγώ. One day I' ll fly away. Away from you. Away from me. But I' ll be fuckin' flying. Ποιός θέλει να γράφει προσγειωμένα άλλωστε; Ποιός θέλει να ζει προσγειωμένα άλλωστε; Αλλά έλα που υπάρχει και ο νόμος του εσωτερικού μας λογοκριτή. Αλλά έλα που υπάρχει κι ο νόμος της βαρύτητας. Μια - δυο contra legem ερμηνείες όμως αν καταφέρεις να βρεις ή αν έχεις ήδη βρει και μετά θα ποστάρεις από τα σύννεφα, μπας και πάψεις να είσαι νεφελώδης.

Το Πάσχα αυτό

Πάσχα λοιπόν. Που θα κάνεις Πάσχα φέτος; Που έκανες πέρσι, πρόπερσι, πριν πέντε χρόνια; Που θα κάνεις του χρόνου, σε δυο, σε πέντε χρόνια; Θα θελες να ξέρεις, έτσι δεν είναι; Γιατί να ξέρεις όμως; Πρέπει να ξέρεις τα πάντα; Τον εαυτό σου τον ξέρεις καταρχήν; Ή τον μαθαίνεις ακόμα; Θα προλάβεις να τον μάθεις μέχρι να πεθάνεις; Και πότε θα πεθάνεις; Και μετά; Η κόλαση δεν πολυπαίζει ως ρεαλιστική εκδοχή, κορέκτ; Δηλαδή πιστεύεις ακόμα στον άλλο κόσμο, αλλά το σκηνικό με τα καζάνια και τους βελζεβούληδες στο χρώμα της ερυθρόλευκης στρατιάς το έχεις μάλλον αποκλείσει. Κολάσεως μη υπαρχούσης, θεώρησες τον εαυτό σου ελεύθερο. Χρόνια τώρα. Σιγά - σιγά, βέβαια. Σταδιακά. Και τώρα είσαι πια εσύ. Σχεδόν εσύ. Ελεύθερος. Ζωντανός. Σίγουρος. Αμφίρροπος. Γενναίος όσο και δειλός. Αξιοθαύμαστος όσο και κατάπτυστος. Χαρούμενος. Πληγωμένος. Φοβισμένος. Όρθιος. Βουτηγμένος με τα μούτρα στην ιστορία σου, αδυνατείς να δεις έξω απ' αυτήν. Ψέμματα. Με το ένα μάτι βλέπεις. Δεν είσαι τόσο τυφλός. Είσαι τόσο αποφασισμένος· να κάνεις ό,τι κάνεις στη ζωή σου, έχοντας δώσει πρώτα τον αγώνα τον καλό. Κι ο αγώνας ο καλός μπορεί να φαντάζει κακός στα μάτια κάθε αντικειμενικού παρατηρητή. Είναι όμως ο δικός σου, ο προσωπικός σου αγώνας, η δική σου, η προσωπική σου ανάγκη, η δική σου, η προσωπική σου ιστορία. Κι αφού δεν κρύβεσαι από αυτήν αλλά την ζεις, κι αφού δεν την αφήνεις άγραφη αλλά την γράφεις, ναι, υπό αυτήν την έννοια είναι καλός ο αγώνας σου. Καλός όχι ηθικά. Καλός για σένα. Μα αυτό δεν είναι εγωισμός, αυτό δεν είναι ανηθικότητα; Ναι, αλλά είναι ο δικός σου εγωισμός, η δική σου ανηθικότητα, το δικό σου λάθος, η δική σου ιστορία, το δικό σου ίσως.

Ίσως. Διεκδικείς ως ίσος προς ίσο το δικό σου ίσως.

Ένα ίσως, δύο ίσως.

Ίσως φοβάσαι την ευτυχία. Ίσως κυνηγάς την ευτυχία.

Ίσως είσαι μαλάκας. Ίσως είσαι ωραίος.

Ζεις όμως. Σε κάθε περίπτωση ζεις. Και με κάθε τίμημα.

Καλή Ανάσταση, όπου γης, όπου Ελλάδας, όποιου θρησκεύματος και όποιας συναισθηματικής κατάστασης.

Ας σταυρωθούμε κι ας αναστηθούμε άλλη μια φορά, ο μύθος της θρησκείας μας είναι τόσο δυνατός, που αξίζει να τον πιστέψουμε για αληθινό.

Dans le post d' Amsterdam

Tο «Άμστερνταμ» μου το έμαθε ένας φίλος πριν κάτι χρόνια. Χθες μου υπέδειξε και το βίντεο. Του ζήτησα μια πρόχειρη μετάφραση, την οποία είχα το θράσος να πειράξω λίγο, μολονότι δεν μιλάω γρι Γαλλικά. Αν υπάρχουν λάθη λοιπόν είναι δικά μου. Το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου, αλλά το βίντεο με αποτελείωσε. Ο Ζακ Μπρελ και το σκοτάδι, ο Ζακ Μπρελ ντυμένος νυμφίος της τέχνης, δοσμένος ολόκληρος, δικαιώνει τη ζωή που ζούμε και μας παρηγορεί για τη ζωή που δεν θα ζήσουμε, παρασύρεται σιγά σιγά από την ίδια τη δημιουργία του, γίνεται σκλάβος της, ακολουθεί τα βήματά της, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, μέχρι το τελικό κρεσέντο, μέχρι που οι πόρνες δωρίζουν το όμορφο κορμί τους, δωρίζουν την αρετή τους για ένα νόμισμα, μέχρι που οι ναυτικοί μεθυσμένοι ως εκεί που δεν παίρνει βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό και την σκουπίζουν στα άστρα και μετά κατουράνε, όπως ακριβώς ο Ζακ κλαίει πάνω στις άπιστες γυναίκες, στο λιμάνι του Αμστερντάμ, dans le port d' Amsterdam, dans le post d' Amsterdam, και μετά ο Ζακ σωριάζεται, και μετά ο Ζακ καταρρέει, στ΄αληθινά ή στα ψέμματα λίγη σημασία έχει, σημασία έχει ότι όταν νυμφεύεσαι την τέχνη δεν έχεις να περιμένεις τίποτα άλλο από σκοτάδι, φως, μεγαλείο, γύμνια, ένα μαύρο κουστούμι και τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια σου. Σωριάζεσαι νικητής, αλλά η νίκη σου σημαίνει ότι όλη σου η ζωή ήταν αυτή η σκηνή, αυτό το τραγούδι, αυτή η ερμηνεία. Που τώρα τέλειωσε.

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui chantent Ναυτικοί που τραγουδούν
Les rêves qui les hantent Tα όνειρα που τους στοιχειώνουν
Au large d`Amsterdam Ανοιχτά του Aμστερντάμ

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ Y a des marins qui dorment Ναυτικοί που κοιμούνται
Comme des oriflammes Όπως τα λάβαρα
Le long des berges mornes Κατά μήκος των πένθιμων ιστών

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
Y a des marins qui meurent Ναυτικοί που πεθαίνουν
Pleins de bière et de drames Γεμάτοι μπύρα και δράματα
Aux premières lueurs Με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου

Mais dans le port d`Amsterdam Αλλά στο λιμάνι του Άμστερνταμ
Y a des marins qui naissent Ναυτικοί που γεννιούνται
Dans la chaleur épaisse Μέσα στην παχιά ζέστη
Des langueurs océanes Της μελαγχολίας του ωκεανού

Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui mangent Ναυτικοί που τρώνε
Sur des nappes trop blanches Σε κατάλευκα τραπεζόμαντηλα
Des poissons ruisselants Φρέσκα ψάρια
Ils vous montrent des dents Και σας δείχνουν δόντια ικανά
A croquer la fortune Να δαγκώσουν την τύχη
A décroisser la lune Να ξεκρεμάσουν τη σελήνη
A bouffer des haubans Να φάνε τα ξάρτια
Et ça sent la morue Jusque Και ο μπακαλιάρος μυρίζει
dans le coeur des frites Μέχρι την καρδιά της πατάτας
Que leurs grosses mains invitent Που με τα χοντρά χέρια τους
A revenir en plus Παραγγέλνουν ξανά
Puis se lèvent en riant Και κατόπιν σηκώνονται γελώντας
Dans un bruit de tempête Και μέσα στον θόρυβο της θύελλας
Referment leur braguette Κλείνουν το φερμουάρ τους
Et sortent en rotant Και ρεύονται καθώς βγαίνουν έξω


Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui dansent Ναυτικοί που χορεύουν
En se frottant la panse Και τρίβουν τις κοιλιές τους
Sur la panse des femmes Πάνω στις κοιλιές των γυναικών
Et ils tournent et ils dansent Και περιστρέφονται και χορεύουν
Comme des soleils crachés Σαν ήλιοι που τους έχουν φτύσει
Dans le son déchiré Μέσα στον σπαρακτικό ήχο
D`un accordéon rance Της γρατζουνιάς ενός ακορντεόν
Ils se tordent le cou Στραβολαιμιάζουν
Pour mieux s`entendre rire Για να ακουστούν καλύτερα όταν γελάνε
Jusqu`à ce que tout à coup Ώσπου ξαφνικά
L`accordéon expire Το ακορντεόν σταματά
Alors le geste grave Τότε με σοβαρές κινήσεις
Alors le regard fier Τότε με υπερήφανα βλέμματα
Ils ramènent leur batave Φέρνουν την Ολλανδέζα τους
Jusqu`en pleine lumière Στο φως του ήλιου


Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Y a des marins qui boivent Ναυτικοί που πίνουν
Et qui boivent et reboivent Και πίνουν και ξαναπίνουν
Et qui reboivent encore Και πίνουν ξανά
Ils boivent à la santé Πίνουν στην υγειά
Des putains d`Amsterdam Των πορνών του Αμστερντάμ
De Hambourg ou d`ailleurs Του Αμβούργου ή αλλού
Enfin ils boivent aux dames Δηλαδή πίνουν στην υγειά των γυναικών
Qui leur donnent leur joli corps Που δωρίζουν το όμορφο κορμί τους
Qui leur donnent leur vertu Που δωρίζουν την αρετη τους
Pour une pièce en or Για ένα νόμισμα χρυσό
Et quand ils ont bien bu Κι όταν έχουν μεθύσει εντελώς
Se plantent le nez au ciel Βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό
Se mouchent dans les étoiles Σκουπίζονται στα άστρα
Et ils pissent comme je pleure Και κατουράνε όπως εγώ κλαίω
Sur les femmes infidèles Πάνω στις άπιστες γυναίκες
Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ
Dans le port d`Amsterdam Στο λιμάνι του Αμστερντάμ

Τhe trouble in the eyes

Αυτή δεν μετανιώνει για τίποτα. Μέρες που είναι θα 'πρεπε. Περισσότερο κι απ' την αγάπη, η μετάνοια είναι η λυδία λίθος του Χριστιανισμού. Το ρήμα είναι μετα-νοώ και όχι μετα-νιώθω, οπότε το μετανιώνω μάλλον έχει μέσα του λίγο μετανοώ και λίγο μετανιώθω. Ξανασκέψου το, ξανανιώσε το, σκέψου το αλλιώς, νιώσε το αλλιώς. Εκτός κι αν δεν είναι μετα-νοώ ούτε μετα-νοώ με δυο κουταλιές μετα-νιώθω, εκτός κι αν είναι μετα-νιώνω. Νιώνω: απ' το ξανανιώνω μείον το ξανά. Ξανανιώνω για πρώτη φορά. Μετά μετανιώνω. Μετά νιώνω ξανά. Γαϊτανάκι. Η Βασιλεία των Ουρανών με μια μετάνοια. Εξομολογήσου - Κοινώνησε - Μετανόησε - Συγχωρέθηκες - Λυτρώθηκες. Η μικροαστική θλίψη των ματιών σε αντιδιαστολή με το παιδιάστικο διαρκές τους αίτημα. Τα μάτια που ζητούν, η ψυχή που ζητά, τα μάτια που βρίσκουν, η ψυχή που βρίσκει, τι ψάχνουμε και τι θέλουμε να βρούμε, το ανικανοποίητο.

Ανικανοποίητη εποχή. Άπαξ και γίνεις καταναλωτής δεν είσαι αχόρταγος μόνο ως προς τα προϊόντα, άπαξ και γίνεις καταναλωτής δεν βρίσκεις λύτρωση ό,τι κι αν αγοράσεις, όποιο όνειρο κι αν εκπληρώσεις αγοράζοντας.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κι αυτή η κλινική σχέση με την οδύνη, είναι αυτή η οδυνολαγνεία, είναι αυτή η βαθιά ανάγκη να πονάς για να ξέρεις ότι παραμένεις ζωντανός· ή επειδή είσαι δειλός και δεν το ξέρεις.

Λένε ότι πρώτα ζεις και μετά γράφεις.

Σε μερικούς συμβαίνει αντίστροφα.

Eπιτέλους, η ΕΛ.ΑΣ. έβαλε τα γυαλιά στους επικριτές της.

Ιδού

Όταν η Κυριακή των Βαϊων πέφτει Πρωταπριλιά οι νυμφίοι έρχονται στα ψέμματα, με αποτέλεσμα εν τω μέσω της νυκτός να αρχίσουν να αιωρούνται γυναίκες με νυφικά.

Σαν στρατός από χούλιγκανς ενώνονται και διασχίζουν κι αυτές το μισό λεκανοπέδιο, όχι πάνω σε μηχανάκια, αλλά πετώντας μερικά μέτρα πάνω από τη γη, σχηματίζοντας ένα εναέριο λευκό καραβάνι.

Σαν στρατός από χούλιγκανς έχουν δώσει ραντεβού σε προκαθορισμένο χώρο και χώρο, άλλα όταν φτάνουν εκεί ο στρατός των νυμφίων απουσιάζει.

Τότε προσγειώνονται απότομα και αναρωτιούνται αν όλη η ζωή τους ήταν μια Πρωταπριλιά.

Φυσικά και δεν ήταν. Άλλες θα το καταλάβουν, άλλες όχι, όλες όμως θα κοιμηθούν απόψε με το νυφικό τους και θα ξυπνήσουν αύριο με το νυχτικό τους.