Σοφόν το Σαφές

Θέλω να γράψω. Μα με λογοκρίνω. Πρώτη φορά είναι; Όχι. Αλλά θέλω να γράψω. Μα με λογοκρίνω. Κάποιος κρίνει τα λόγια μου. Εγώ. Και ποιός είσαι εσύ, κύριε εγώ, που θα κρίνεις τα δικά μου λόγια; Θα μου πεις είναι και δικά σου. Είναι. Μην τα κρίνεις όμως για να μην κριθείς. Αλλά έλα που είσαι κρίσης βίκτιμ και γουστάρεις να κρίνεσαι. Ωραία. Κρίσου όσο θες. Εμένα τι με τυραννάς; Άσε με να γράψω. Άσε με σου λέω. Μην με γαμάς με τα μην. Όχι άλλα μην. Θέλω να γράψω. Άσε με. Άφησέ με. Άφησέ με. Πώς; Όχι. Δεν μου φτάνει να ζω. Θέλω να γράφω κιόλας. Άσε με. Άφησέ με. Άφησέ με. Θα με περάσουν για τρελλό αν δεν μ΄αφήσεις. Ένας ακόμη γρίφος, ένα ακόμη κενό νοήματος ύφος. Κι όμως. Ζήτω το ύφος, αλλά όχι μόνο του. Ύφος και ουσία. Ουσία και ύφος. Άσε την ουσία μου. Άφησέ την ελεύθερη. Για μια φορά. Δεν μ' αφήνεις και κοίτα που πάει κι αυτό το ποστ. Στο παραλήρημα. Στην ασυναρτησία. Αφού έχω. Να γράψω. Αφού θέλω. Να γράψω. Γιατί δεν μπορώ να λυτρωθώ από σένα; Γιατί; Ως πότε θα με φρενάρεις; Ως πότε; Λέξεις που δεν θα γραφτούν εξαιτίας σου. Απολογήσου στις αγέννητες λέξεις. Μην βάζεις καπότα στις λέξεις μου. Άστες να γονιμοποιήσουν. Άστες, ρε πούστη. Φύγε από μπροστά μου. Ήσουν πάντα εδώ, πάντα εδώ, ακόμη και πριν αρχίσω να γράφω, και λογόκρινες τη ζωή μου. Θα απαλλαχθώ ποτέ από την πάρτη σου; Πως; Είσαι το τελευταίο σωσίβιο της λογικής μου; Πως; Μια μέρα θα σε ευγνωμονώ που με συγκρατείς; Χουατέβερ. Κέρδισες ξανά. Ένα ακόμη ποστ σου ανήκει. Μια μέρα θα σε κερδίσω εγώ όμως. Και δεν θα με νοιάζει που κερδίζοντάς σε δεν θα 'μαι πια εγώ. One day I' ll fly away. Away from you. Away from me. But I' ll be fuckin' flying. Ποιός θέλει να γράφει προσγειωμένα άλλωστε; Ποιός θέλει να ζει προσγειωμένα άλλωστε; Αλλά έλα που υπάρχει και ο νόμος του εσωτερικού μας λογοκριτή. Αλλά έλα που υπάρχει κι ο νόμος της βαρύτητας. Μια - δυο contra legem ερμηνείες όμως αν καταφέρεις να βρεις ή αν έχεις ήδη βρει και μετά θα ποστάρεις από τα σύννεφα, μπας και πάψεις να είσαι νεφελώδης.