Το ποντίκι που βρυχάται

Γνωρίζω -το γνωρίζω καλώς- πως η δημόσια σφαίρα νιώθει μια έντονη έλλειψη που εσχάτως δεν τη σχολιάζω εκτεταμένα, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα, τραμπαλοειδή, και οσονούπω θα ξανάρθει κι η σειρά της.

Τill then, ας επιδοθώ για μια ακόμη φορά σε ποστ ομφαλοσκοπικό κι ας μουρμουράνε όσο θέλουν οι διαφημιστές πως θα μου περικόψουν τα διαφημιστικά κονδύλια (δεν σας έχω ανάγκη κύριοι. Κόφτε μου κάθε έσοδο. Εν ανάγκη θα δουλέψω).

Λοιπόν, ποτέ σε μένα δεν λειτούργησε η περίφημη θεωρία περί «περσόνας». Ούτε εφηύρα ούτε λανσάρισα καμιά περσόνα στο μπλογκ. Εντάξει, αναμφίβολα η ψευδωνυμία είχε μια ευεργετικά απελευθερωτική επίδραση πάνω μου, αλλά εν τέλει δεν ήταν τόσο η ψευδωνυμία, όσο η διαδικασία της γραφής. Έγραφα πράγματα που θα δυσκολευόμουν να πω. Και αρχίζοντας να τα γράφω, άρχισα να συνηθίζω στην ιδέα ότι αυτές είναι δικές μου εξωτερικευμένες σκέψεις, δικά μου εξωτερικευμένα συναισθήματα, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να αρχίσω να τα λέω κιόλας.

Όσο δηλαδή κι αν ο Οld Boy είμαι εγώ και μόνο εγώ, όσο δηλαδή κι αν προσπάθησα πάντα να είμαι όσο πιο αληθινός μου επιτρεπόταν να είμαι, όσο δηλαδή κι αν ποτέ δεν προσπάθησα να προσποιηθώ ότι ο Old Boy είναι κάτι που δεν είμαι εγώ, έφτασε η στιγμή που διαπίστωσα ότι παραταύτα ο Old Boy είχε ξεφύγει αρκετά από μένα, παρασέρνοντας με όμως και μένα μακριά από το σημείο εκκίνησης.

Γράφοντας άρχισα να αλλάζω και αργά αλλά σταθερά ο Old Boy διεκδικούσε περισσότερα κομμάτια της προσωπικότητάς μου.

Περισσότερα αλλά όχι όλα κι ενδεχομένως ούτε καν την πλειοψηφία.

Όθεν και το παράδοξο: ο Old Boy είμαι εγώ κι όχι κάποιος άλλος, κι ωστόσο άλλο εγώ κι άλλο ο Old Boy.

Κι ενώ αρχικά ήταν ο Old Boy που έπαιρνε υπόσταση από μένα, έρχονται πια φορές που παίρνω εγώ δύναμη από τον Old Boy.

Διαβάζω τι έχει γράψει, μερικά από αυτά που γράφει μου φαίνονται τραβηγμένα κι ανεφάρμοστα, ωστόσο λέω ότι αφού τα έχει γράψει, τουλάχιστον αυτός πρέπει να τα πιστεύει κι ότι ίσως αξίζει να προσπαθήσω να συμμεριστώ τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.

Για να το συνδέσω με το προηγούμενο ποστ, τελικά ο Οld Boy είναι η δική μου ομορφότερη δυνατή εκδοχή, είμαι εγώ όχι ως άνθρωπος, όχι ως άνθρωπος 35 χρονών με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο, επάγγελμα και επιλογές ζωής, αλλά εγώ ως πνεύμα, συναίσθημα και κοσμοθεωρία, εγώ ως θεωρία.

Και στη θεωρία ήμουν πάντα καλός, στην πράξη ήταν που πάντα τα σκάτωνα· είναι που οι πράξεις απαιτούν κόπο και θυσίες, ενώ οι θεωρίες απλά μια κλίση να θεωρητικολογείς.

Ο Οld Boy βρυχάται, και πόσο θα θελα να του μοιάζω, αλλά μπορώ και βρυχώμαι μόνο πατώντας το publish με το ποντίκι.

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.