Υπαίθρια
Έξω έχει ήλιο. Μέσα έχει λέξεις.
Ο ήλιος απαιτεί να του δοθείς. Το ίδιο κι οι λέξεις.
Η πίττα κι ο σκύλος ως τρόπος ζωής: έξω, κάτω απ' τον ήλιο, πάνω απ' το λάπτοπ.
Η πίττα, ο σκύλος κι η διαρκής προσπάθεια συμβιβασμού των μεταξύ τους ασυμβίβαστων.
Ζητώντας τα πάντα (και λίγο παραπάνω από αυτά) με το μικρότερο δυνατό τίμημα.
Η λιακάδα χτυπάει το κεφάλι σου, την οθόνη σου, τις λέξεις σου την ώρα που παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά σου.
Ο ήλιος απαιτεί να του δοθείς. Το ίδιο κι οι λέξεις.
Η πίττα κι ο σκύλος ως τρόπος ζωής: έξω, κάτω απ' τον ήλιο, πάνω απ' το λάπτοπ.
Η πίττα, ο σκύλος κι η διαρκής προσπάθεια συμβιβασμού των μεταξύ τους ασυμβίβαστων.
Ζητώντας τα πάντα (και λίγο παραπάνω από αυτά) με το μικρότερο δυνατό τίμημα.
Η λιακάδα χτυπάει το κεφάλι σου, την οθόνη σου, τις λέξεις σου την ώρα που παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά σου.
Άραγε τώρα λιάζεσαι όπως θα 'πρεπε; Άραγε τώρα γράφεις όπως θα 'πρεπε;
Επιδιώκοντας και τα δύο, αποτυγχάνεις και στα δύο;
Μα τι σχέση έχει η λιακάδα με την επιτυχία;
Ο ήλιος αυτήν την ανοιξιάτικη προς καλοκαιρινή Κυριακή μοιάζει με γυναίκα εύκολη, με γυναίκα γενναιόδωρη, με γυναίκα διαθέσιμη στον καθένα, που το μόνο που σου ζητά είναι να την κοιτάξεις, να της χαμογελάσεις και να αφήσεις τις ακτίνες της να πέσουν πάνω σου.
Αυτό το ελάχιστο να της παραχωρήσεις και σχεδόν αμέσως θα αρχίσεις να ζαλίζεσαι, σχεδόν αμέσως θα νιώσεις το κούτελό σου να τσουρουφλάει, σχεδόν αμέσως όλα τα άλλα γύρω σου θα χαθούν από τον οπτικό σου ορίζοντα, σχεδόν αμέσως όλα θα 'ναι ήλιος.
Αλλά αρνείσαι να της δοθείς ολοκληρωτικά και στον οπτικό σου ορίζοντα εξακολουθούν να εμφανίζονται λέξεις.
Μην προσπαθείς να μεταφράσεις τη λιακάδα σε λέξεις, γιατί θα χαθείς και σε αυτήν την μετάφραση.
Λιάσου.
Ή γράψε.
Ό,τι θες κάνε.
Ή μην κάνεις τίποτα.
Δεν έχει και τόση σημασία.
Σημασία έχει ο ήλιος.
Αλλά έχει σημασία μόνο όσο υπάρχουν λιαζόμενοι.
Μόνος του δεν θα 'χε σημασία, δεν θα 'χε ομορφιά, δεν θα 'χε νόημα.
Ο ήλιος μάς έχει περισσότερο ανάγκη απ' όσο εμείς.
Κι όπως εμείς λιαζόμαστε, έτσι κι αυτός εξανθρωπίζεται.
posted by Old Boy @ 4:40 μ.μ.
17 comments
17 Comments:
Κανένα άστρο,κανένας πλανήτης,δορυφόρος ή κομήτης ενδιαφέρθηκε ποτέ για το αν κάποιος τον κοιτά.Ούτε η θάλασσα.Ή η φωτιά.Μόνο ο άνθρωπος.Καμιά φορά μπερδεύουμα τον εαυτό μας με τα αστέρια.Ή με κάτι άλλο.Αυτό έχει μία λογική, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ένα με το ευρύτερο σύμπαν, αλλά εμείς το κάνουμε συνήθως για να δώσουμε αξιά στο βλέμμα μας.Το βλέμμα μας ο ήλιος δεν το νοιώθει.Το νοιώθει όμως ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μας......---YEAH,SYMMER IS THERE!!!--θα έλεγα άνοιξη αλλά με τις κλιματολογικές αλλαγές χαιρέτα την...---χωρίς αμφιβολία κ ο ήλιος καλός ειναί...
Δίκιο έχεις, αλλά προσπάθησε να φανταστείς έναν κόσμο που ο ήλιος καίει μόνος του. Χωρίς το βλέμμα του παρατηρητή φαίνεται σαν ένας κόσμος σπαταλημένος κι αδικαίωτος.
ολντμπόι
ή στοχάζεσαι έξυπνα
ή ξέρεις από φυσική.
Η σκέψη σου έχει τη βάση της στην
"ανθρωπική αρχή"
<< Το σύμπαν είναι έτσι όπως είναι γιατί αν ήταν αλλιώς δεν θα υπήρχαμε για να το παρατηρήσουμε>>.
www.physics4u.gr/articles/2002/cosmology.html
Αυτό το "ο ήλιος μας έχει περισσότερη ανάγκη..." θυμίζει μια ανάλογη νοητική σύλληψη του Πασκάλ Μπρυκνέρ στους "Κλέφτες της ομορφιάς". Εκεί η ομορφιά μαραίνεται όταν δεν υπάρχει κάποιο βλέμμα να την παρατηρήσει.
Και στις δυο περιπτώσεις η καλλιτεχνική αντίληψη περί ανθρωποκεντρικού σύμπαντος, ακόμα και αν δεν σχετίζεται με τα σύγχρονα δεδομένα της Φυσικής επιστήμης αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εξανθρωπισμού του ανθρώπου, δηλαδή της δυνατότητας διάνοιξης της ύπαρξης στην ολότητα. Ή με τα λόγια του Ιωάννη Δαμασκηνού, που εκτός από Θεολόγος ήταν και ποιητής: "ο άνθρωπος σας μικρόκοσμος, όπως ο κόσμος σαν μακροάνθρωπος".
Γιατί πρέπει όλα να έχουν μια εξηγηση, αιτιολογία....
Ισως και ο ήλιος να μας χρειαζεται τελικά. Να γίνεται έτσι πιο δυνατός, πιο λαμπερός.
Εμείς όμως τι κάνουμε?
Καταφέρνουμε να ζεστάνουμε την καρδιά μας ή μόνο το κουτελό μας...?
τωρα που θα περασαν οι ηλιολουστες παρενεργειες, θα ειχε ενδιαφερον να ακουσουμε και τα σχολια σου για τη χλεπα-αντιστροφη κοκκινη και το.. αερατο πεναλτυ. ομορφιες στα ελληνικα γηπεδα!;)))
Ενδιαφέρων. Λιάζομαι όπως εξανθρωπίζομαι.
Όμορφο κείμενο.
"Μην προσπαθείς να μεταφράσεις τη λιακάδα σε λέξεις, γιατί θα χαθείς και σε αυτήν την μετάφραση.
Λιάσου"
Δεν είναι ανάγκη να αναλύουμε τα πάντα πια κι ειδικά όταν πρόκειται για τέτοιες περιπτώσεις ή έντονα συναισθήματα..Πολύ ωραίο ποστ..
ΥΓ: Σε διαβάζω καιρό αλλά είναι η πρώτη φορά που σου αφήνω commnent. Συνάχισε να βάζεις μπουρλότο με τα ποστ σου:-) Γειααα
αλλο ενα διαμαντακι!πας καλα για το βιβλιο...και συνεχισε τα μουσικα λινκ,ανασυρεις εξαιρετικα πραγματα απ τη ληθη.-)
Ο ήλιος προ(σ)καλεί τη ζωή. Οι λέξεις τα νοήματα.
Ζωή και νοήματα...πόσο συνδεδεμένα είναι αυτά τα δύο?...(συνέχεια από επιστημονικό σχολιασμό του pico)...:αν η γάτα μπορούσε να μιλά, θα έλεγε τις νύχτες στον εαυτό της ό ήλιος έχει αξία επείδη οι γάτες τον κοιτούν.Μα...μήπως οι γάτες είναι το κεντρο τιυ σύμπαντος?...Σήμερα υπάρχει μια διάθεση για αυτοανάλυση και φιλοσοφία κ διάλειμμα από τα τρέχοντα,εκφραζόμενο στο διαδίκτυο με πρωτοβουλία του Old-boy.
Ή μάλλον χτες.Καλημέρα.Καλή συνέχεια.
"ου δύνανται..."
πείτε τους .
Πάω για φωτοσύνθεση.
''O θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας''.
Θερινό Ηλιοστάσι, Θ΄, Γ. Σεφέρης
έτσι και ο ήλιος.....
νομίζω αυτό τα καθιστά μεγαλειώδη, η αυθυπαρξία τους,
η οικουμενικότητα τους, η δωρεάν τους φύση και η διαχρονικότητα...όλα τ' άλλα είναι φιλοσοφία!
Είσαι μόνιμος κάτοικος Λονδίνου;
Den, δεν. Δεν είμαι. Πηγαίνω μια φορά κάθε 29 χρόνια όμως :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home