24. Ώρα Ένατη.

Πρίβιουσλι oν τουέντυ φορ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7,8.
15:00 - 16:00
Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν θρι πι εμ εντ φορ πι εμ:

«Κύριε Αλμέδα, ακόμη εκεί κάθεται κι εξακολουθεί να κοιτάει τον ουρανό».

«Το ξέρω. Περίμενέ με, κατεβαίνω».

Ο Αντώνης έκλεισε το κινητό του, σήκωσε για μια ακόμη φορά τα κυάλια του, ξανακοίταξε από το παράθυρό του τον φίλο του που ήταν μια ώρα τώρα καθισμένος στο απέναντι πεζοδρόμιο, αναστέναξε και ξεκίνησε να πάει να τον βρει. Ο Αντώνης αναρωτιόταν μήπως δεν είχε κάνει καλά που είχε κρύψει από το Διοικητή μια λεπτομέρεια από την αφήγηση του Ιάκωβου, αλλά κρίνοντας από τη συμπεριφορά του Ιάκωβου καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, προφανώς η λεπτομέρεια αυτή δεν έκρυβε τελικά κάτι ύποπτο και ήταν η επαγγελματική διαστροφή του που τον είχε οδηγήσει στο να της δώσει βάρος που δεν είχε. Κατεβαίνοντας με το ασανσέρ ο Αντώνης θυμόταν τις επίμονες ερωτήσεις του προς τον Ιάκωβο, σχετικά με το αν του είχε συμβεί οτιδήποτε ασυνήθιστο το τελευταίο καιρό. Μετά από πίεση ο Ιάκωβος του είχε απαντήσει ότι λίγο πριν δει στην βιτρίνα τη στολή του Ρομπέν, νόμιζε ότι είχε δει εκείνη να τον ακολουθεί. Εκείνη. Tη Νίνα. Τη γυναίκα που εμφανίστηκε στη ζωή του Ιάκωβου το καλοκαίρι των ανακρίσεων και που εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως μετά. Ο Αντώνης είχε πάντα μια αμφιβολία για τη Νίνα κι ακούγοντας πάλι για εκείνη, ενώ ήξερε πως ο Ιάκωβος είχε χάσει εντελώς τα ίχνη της μετά το χωρισμό τους, θορυβήθηκε. Αλλά σκέφτηκε ότι ήταν εντελώς πιθανό ο Ιάκωβος να είχε δει κάποια που της έμοιαζε· και σίγουρα ένας άνθρωπος που ντύνεται μασκαράς στη δουλειά του και κάθεται μια ώρα οκλαδόν στο πεζοδρόμιο μιας κεντρικής λεωφόρου της πόλης είναι ένας άνθρωπος που κάλλιστα μπορεί να φαντάστηκε ότι είδε μπροστά του έναν παλιό του έρωτα.

Ο Αντώνης είχε βγει πια έξω, είπε στον αστυνομικό που παρακολουθούσε τον Ιάκωβο να επιστρέψει στο γραφείο του κι έκανε να περάσει απέναντι να πάει στον Ιάκωβο, όταν ένα άσπρο φορτηγάκι σταμάτησε μπροστά στον φίλο του και μια γυναίκα βγήκε έξω.

«Ιάκωβε, έλα μαζί μου».

Αυτή ήταν η φωνή της και αυτό ήταν το κορμί της. Ο Ιάκωβος πειθήνια σηκώθηκε και την ακολούθησε.

«Θα κάτσουμε πίσω», του είπε.

Ο Αντώνης άρχισε να φωνάζει και πετάχτηκε στο δρόμο. Μια μηχανή δεν πρόλαβε να φρενάρει εντελώς, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και η μηχανή και ο οδηγός και ο Αντώνης. Κανείς δεν χτύπησε σοβαρά, αλλά το φορτηγάκι είχε ήδη φύγει. Ο Αντώνης είχε ψιλοματώσει, τα είχε χοντροσκατώσει κι έπρεπε να αποφασίσει άμεσα πώς θα χειριζόταν το θέμα από εδώ και πέρα.

Μέσα στο φορτηγάκι (που μέχρι τις τέσσερεις κάπου τους πήγαινε), ο Ιάκωβος κοιτούσε χωρίς να μιλάει τη Νίνα και δεν κοιτούσε καθόλου τον άντρα με το περίστροφο.

Ο Ιάκωβος είχε να πει στην μάνα του ότι την αγαπάει από παιδί -όπως συμβαίνει συχνότατα στη σχέση μας με τους γονείς μας-, ο Ιάκωβος δεν έλεγε ποτέ στους φίλους του ότι τους αγαπάει -όπως απαιτεί σχεδόν πάντα ο κώδικας της ανδρικής φιλίας-, ο Ιάκωβος στις σύντομες σχέσεις που είχε κάνει δεν έλεγε ποτέ στις ερωμένες του ότι τις αγαπούσε, γιατί αφενός το θεωρούσε δέσμευση και αφετέρου δεν του έβγαινε, αλλά ο Ιάκωβος είχε πει το καλοκαίρι του 2002 στη Νίνα τόσο γρήγορα, τόσο αβίαστα και τόσο φυσικά «Σ' αγαπώ»· και από όταν το πρωτόπε δεν έπαψε να το επαναλαμβάνει τους λίγους μήνες που ήταν μαζί· εκείνη πάλι η μόνη φορά που χρησιμοποιούσε αυτό το ρήμα ήταν κατά τη διάρκεια του έρωτα, την ώρα που ο Ιάκωβος έβγαινε από μέσα της και τελείωνε επάνω της, φωνάζοντάς του «Δείξε μου πόσο μ΄ αγαπάς - Δείξε μου πόσο μ΄αγαπάς».