Τρίτη, Απριλίου 10, 2007

Υοu who are so good with words

«Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι»
«Γυναίκα», Νίκος Καββαδίας.
Όταν καβαλάς ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, όταν επιλέγεις αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο μεταφορικού μέσου, μην ψάχνεις να βρεις πού κουμπώνει η ζώνη ασφαλείας που έφερες μαζί σου. Αν επιμείνεις να την κουμπώσεις θα πονέσεις το άλογο στα πλευρά. Και είναι πολύ πιο πιθανό να τσινίσει, παρά να ματώσει και να κουμπωθείς. Εκτός κι αν η ζώνη σου είναι τόσο κοφτερή. Σιγά μην είναι. Δεν θα έπρεπε άλλωστε να είναι. Τα άγρια άλογα πάνε όπου θέλουν αυτά και όχι όπου θέλει ο αναβάτης τους. Κι ο κάθε αναβάτης γοητεύεται από τον καλπασμό τους, από την ανεξαρτησία τους, από τη ρώμη τους, αλλά μόλις πάρει θέση, ζητά ακριβώς να ορίσει εκείνος το τέμπο του καλπασμού τους, ζητά ακριβώς να καταλύσει την ανεξαρτησία τους, ζητά ακριβώς να ευνουχίσει την ρώμη τους. Μα η ελευθερία είναι αρετή. Όχι μικροαστική. Μικροαστικά σκεφτόμενοι όμως, παίρνουμε την αρετή του άλλου και τη δυσφημούμε στα βρωμερά μας στόματα. Ίσως επειδή δεν αντέχουμε εμείς να είμαστε ελεύθεροι. Ούτε λεπτό, ούτε στιγμή.
Άμα σου τύχει ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, μην προσπαθήσεις να του αλλάξεις τη φύση, μην φας το χρόνο σου σε εργαλεία που μόνο κακό θα προξενήσουν στο ταξίδι σου, όπως το κάθισμα που είχαν βάλει στη διαστημική κάψουλα της Τζόντι Φόστερ στην «Επαφή». Η κάψουλα είχε σχεδιασθεί βάσει των οδηγιών των εξωγήινων και οι οδηγίες ήταν σαφείς στο ότι το εσωτερικό της πρέπει να είναι κενό. Αλλά η ΝΑΣΑ επέμενε πως η Τζόντι πρέπει να είναι δεμένη σε ένα κάθισμα για να μη χτυπήσει. Και το ταξίδι στα άστρα ξεκινά και η Τζόντι τραντάζεται και τραντάζεται και τραντάζεται. Και τότε καταλαβαίνει.
Και λύνεται.
Και αρχίζει και αιωρείται αρμονικά μέσα στην κάψουλα, ενώ δυο στιγμές μετά το κάθισμα σπάει και τσακίζεται.
Κάπως έτσι λοιπόν. Άμα σου τύχει ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, λύσου κι εσύ και ξάπλωσε πάνω του σαν γυναίκα ξαπλωμένη πάνω από τον εραστή της αμέσως μετά τον έρωτα. Κρατήσου από τον λαιμό του, όπως η γυναίκα θα κρατηθεί από τον λαιμό του εραστή της. Άνοιξε τα μάτια, όπως η γυναίκα θα τα έχει κλειστά. Μύρισε τον λαιμό του, όπως ο εραστής θα μυρίσει τον λαιμό της γυναίκας πάνω του. Νιώσε το άλογο να λαχανιάζει, όπως ο εραστής θα νιώσει τη καρδιά της γυναίκας να λαχανιάζει.
Ή είναι η δικιά του; Ακουμπούσαν η μία πάνω στην άλλη.
Μετά, όταν το ασέλωτο σε πετάξει κάτω με μια απότομη κίνηση, έχε τα μάτια σου ανοιχτά κατά τη διάρκεια της πτώσης.
Είναι μέρος του ταξιδιού.
Νιώσε τον πόνο στο κορμί σου την ώρα που πέφτεις στο χώμα.
Ανάπνευσε το χώμα.
Μετά σήκω.
Το σώμα σου πονά αλλά το κεφάλι σου είναι όρθιο.
Είσαι όμορφος ξανά.
Ή έτσι νομίζεις.

10 Comments:

At 4/10/2007 08:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Already a legend

 
At 4/10/2007 09:02:00 μ.μ., Blogger mondo said...

όταν σχηματίζεις τις λέξεις στο μυαλό σου τις ακούνε τα αυτιά σου πρώτα (μέσα από τα οποία θα μάθεις επίσης να τις βλέπεις) και μετά των άλλων... μόλις σηκώθηκα από το πέσιμο αφού μύρισα βρεγμένο χώμα. βρε μήπως κατουρήθηκε το άγριο άλογο ;)

 
At 4/10/2007 10:30:00 μ.μ., Blogger gasireu said...

''Ο λόγος είναι επιβίωση. Δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό στη ζωή που να μην οφείλει την ιδιότητα στο γεγονός ότι έχει καλά περιγραφεί'' F. Pessoa

 
At 4/10/2007 11:53:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Καταπληκτικό!
Επίτρεψέ μου να σημειώσω: Ασέλωτο -χωρίς χαλινάρι, ναι, μπορεί να είναι κάποιο ά-λογο. Never said never

 
At 4/11/2007 01:16:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

«Δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό στη ζωή που να μην οφείλει την ιδιότητα στο γεγονός ότι έχει καλά περιγραφεί».
Γιατί δεν αρκεί να ζούμε κάτι. Πρέπει και να προσπαθούμε να το ερμηνεύουμε, να το μεταφράζουμε ώστε να το καταλάβουμε καλύτερα. Ερμηνεύοντας τη ζωή υπό το δικό μας βλέμμα, παύει να έχει το πάνω χέρι το αφόρητο κλισέ δέκα παγιωμένων προερμηνευμένων συμπεριφορών και η συμπεριφορά των άλλων αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο ή εν πάση περιπτώσει το πραγματικό της πρόσωπο κατά την δική μας οπτική γωνία.
Με άλλα λόγια είναι προτιμότερο να ζεις στον κόσμο σου παρά σε έναν δοσμένο κόσμο. Αλλά για να ζήσεις στον κόσμο σου πρέπει να αμφισβητήσεις την προφάνεια συμπεριφορών και χαρακτήρων και να τους προσδώσεις ένα βάθος που είτε έχουν, είτε εσύ πιστεύεις πως έχουν, και αφού το πιστεύεις, αφού εν συνεχεία το περιγράφεις, τότε, ναι, το έχουν.

 
At 4/11/2007 09:33:00 π.μ., Blogger bebelac said...

«Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι" ωραίο αλλά τρομακτικό, προτιμάω το "Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνιάζεται το φως' αν υποθέσουμε ότι είναι πιο ανώδυνο. σκιάχτηκα λίγο...

 
At 4/11/2007 10:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Καλημέρα και χρόνια πολλά.
Ξέχασα να σε πάρω. Θα επανορθώσω
Το ποστ μου θυμίζει τις κλωτσιές των ελαφιών που λέγαμε...

 
At 4/11/2007 12:09:00 μ.μ., Blogger vampiria said...

Κάποιος προσπάθησε τόσο πολύ να αλλάξει τον άλλο... αναλώθηκε σε αυτή την προσπάθεια με αφοσίωση και κόπο, όταν όμως τα κατάφερε δεν του άρεσε πια το δημιούργημά του...

Φιλιά και καλημέρες...

 
At 4/12/2007 12:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μια επί μέρους οπτική: Η υπέρτατη μορφή αυτοκίνησης.
Όση ψυχή κι αν βάζουν οι άνθρωποι στα εκλεκτότερα μηχανικά δημιουργήματά τους, ποτέ δεν θα ξεπεράσουν το έμβιο interface μεταξύ οδηγού και Γης.

 
At 4/14/2007 09:13:00 μ.μ., Blogger night blue said...

nai, alla mporei na xreiastei ligos kairos gia na niwseis xana omorfos. Kammia fora tetoia pesimata tgheloun kairo gia na xeperastoun. Ektos kai an eisoun proetoimasmenos apo prin, i ta exeis vrei apoluta me ton eayto sou. Pantws polles fores par oti xeroume kata vathos ex' arxis me ti i poion exoume na kanoume, sokarizomaste otan to ...alogo mas savourntiksei katw. Aplws me to xronia xreiazomaste ligotero xrono. Perissotero xreiazomaste pali otan exoume paramegalwsei kai ara aisthanomaste oti ta perithwria exoun stenepsei. Alla mexri tote, toulaxiston emeis oi 35arides exoume kairo.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home