24. Ώρα Τρίτη.

Πρίβιουσλι ον τουέντυ φορ: 1, 2.

09:00 - 10:00

Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν νάιν έι εμ εντ τεν έι εμ:

«Βάλε αυτό προσωρινά και πίεζε», του είπε ο Διοικητής δίνοντάς του ένα κομμάτι πάγο τυλιγμένο σε μαντήλι. «Θα ξανάρθω σε λίγο μαζί με τον γιατρό. Έχετε το νου σας», είπε στους δυο άντρες που είχαν πάει τον Ιάκωβο στην αίθουσα ανάκρισης. «Αλμέδας, στο γραφείο μου αμέσως. Εμπρός, στις δουλειές σας οι υπόλοιποι, το πανηγύρι έληξε», φώναξε κλείνοντας την πόρτα.

Ο Ιάκωβος με το κεφάλι προς τα πίσω και τον πάγο στο φρύδι κοιτούσε από μια περίεργη οπτική γωνία την αίθουσα, την αίθουσα που λίγα καλοκαίρια πριν συγκλόνιζε τη ζωή της χώρας. Ο Ιάκωβος μετρούσε λιγότερο από χρόνο στην υπηρεσία όταν το καλοκαίρι του 2002 ο ένας μετά τον άλλο ύποπτοι έρχονταν και ομολογούσαν ότι ναι, ήταν μέλη της 17 Νοέμβρη.

Υπό άλλες συνθήκες ο Ιάκωβος θα συμμεριζόταν την έκσταση των συναδέλφων του, καθώς είχε κι αυτός μεγαλώσει με τον μύθο της οργάνωσης και η μετάθεσή του στην αντιτρομοκρατική ήταν μια από τις λιγοστές φιλοδοξίες που τον είχαν σχετικά συγκινήσει σε μια ζωή ήπιας και βαριεστημένης παραίτησης. Σε μια ζωή που του φαινόταν άχρωμη και λίγη, τουλάχιστον εδώ έπαιζε ένα μυστήριο. Και πράγματι τους μήνες που προηγήθηκαν των συλλήψεων είχε δουλέψει με όσο ζήλο δεν είχε δουλέψει ποτέ πριν αλλά και ποτέ μετά. Ο ζήλος αυτός τον είχε φέρει μέσα στην αίθουσα ανακρίσεων, εν είδει πρώτου καταγραφέα των απαντήσεων των ανακρινομένων, πριν την τελική τους επεξεργασία, διατύπωση, διαμόρφωση.

Καθώς τις κατέγραφε, ο Ιάκωβος ήξερε στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι η μοίρα τον είχε κάνει μάρτυρα ενός μικρού κομματιού της σύγχρονης ιστορίας, αλλά όλα τα υπόλοιπα μέρη του μυαλού του ήταν κατειλημμένα από την ιστορία του με εκείνη, την ιστορία που είχε ξεκινήσει λίγες μέρες πριν και που τεσσεράμιση χρόνια αργότερα είχε συντελέσει ουσιωδώς στο να παρουσιαστεί ένα πρωινό στη δουλειά του ντυμένος Ρομπέν των Δασών.

Έτσι ο Ιάκωβος άκουγε και κατέγραφε ανακρίσεις επί ανακρίσεων, ομολογίες επί ομολογιών, έβλεπε τους συναδέλφους του να παίζουν με τους ανακρινόμενους τον καλό και τον κακό μπάτσο, ενώ αυτός, ο ερωτευμένος μπάτσος, δεν έδινε δεκάρα εκείνη την περίοδο για όλα αυτά, αδημονούσε κάθε φορά να τελειώσει η ανάκριση, γιατί κάθε ανάλυση πλεονεκτημάτων του αντιτρομοκρατικού νόμου, κάθε απειλή, κάθε άρνηση τον κρατούσε μερικά ακόμη λεπτά μακριά από εκείνη. Επιτέλους, ποιός νοιαζόταν στ' αλήθεια για βόμβες που έσκασαν πριν δέκα χρόνια και για ανθρώπους που δολοφονήθηκαν πρίν δέκα πέντε, όταν εκείνη τον περίμενε στο διαμέρισμά της, όταν εκείνη ήταν τώρα ζωντανή, τώρα όμορφη, τώρα δική του;

Ο Ιάκωβος ένιωσε να βυθίζεται στο πρόσωπό της, ένιωσε να τον καλεί κοντά του, ήταν -μα πώς;- και πάλι δίπλα του, την ανέπνεε ξανά, την ανέπνεε τόσο που παραμελούσε να την κοιτάξει, παραμελούσε να την χαϊδέψει, παραμελούσε να την φιλήσει, παραμελούσε να της μιλήσει, παραμελούσε να την γαμήσει, παραμελούσε να την χαστουκίσει, χαστουκίσει;, ποιός τον χαστούκιζε;

«Μπαούρα, τρελό αγόρι, έχασες τις αισθήσεις σου πάλι; Γύρνα κοντά μας γιατί αν επιστρέψει ο Σερίφης του Νότινχαμ με τον γιατρό και σε βρει αναίσθητο, εμείς θα την πληρώσουμε. Βλέπω ότι αργούν, Μπαούρα κι αυτό δεν μου φαίνεται καλό».

«Τι ώρα είναι;».

«Κοντεύει δέκα. Πρέπει να ξεψαχνίζει τον φάκελλό σου για τα καλά για να κάνει τόσο. Λύσε μας την απορία πριν έρθει, το 'χασες τελείως;».

Ο Ιάκωβος δεν απάντησε. Όχι ότι ήξερε την απάντηση. Εκείνο που ήξερε, για εκείνο που ήταν σχεδόν βέβαιος, ήταν ότι είτε το είχε χάσει τελείως είτε όχι, του ήταν εξίσου αδιάφορο.