24. Ώρα Δεύτερη.

Πρίβιουσλι ον τουέντυ φορ: 1.

08:00 - 09:00

Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν έιτ έι εμ εντ νάιν έι εμ:

«Την μάνα σου, τον πατέρα σου και τον Ολυμπιακό σου μέσα». Ο μπροστινός είχε κοκκαλώσει το φίατ του αμέσως μόλις το φανάρι κοκκίνισε, η ώρα ήταν ήδη οκτώ και δέκα και ο Ιάκωβος είχε γίνει έξω και φρενών. «Σταμάτα και στο κίτρινο μαλάκα την άλλη φορά. Άντε, καραγκιόζη». Τα τζάμια του αυτοκινήτου του Ιάκωβου ήταν κλειστά, έτσι τα μπινελίκια του επέστρεφαν στα δικά του αυτιά σαν μπούμεραγκ. Οι τρισάθλιες ραδιοφωνικές διαφημίσεις που άκουγε ποταμηδόν τα τελευταία λεπτά επέτειναν τον εκνευρισμό του. «Μα τους πληρώνουν για αυτήν την ηχορρύπανση;» αναρωτιόταν. Παλιότερα αναρωτιόταν φωναχτά όταν οδηγούσε κι εκείνη τον πείραζε και τον έλεγε γκρινιάρη. Το φανάρι άναψε πράσινο, το μπροστινό φίατ αφού έφαγε μια κόρνα όλη δική του από τον Ιάκωβο ξεκίνησε και δέκα φανάρια και είκοσι τέσσερα λεπτά μετά ο Ιάκωβος έφτανε στο πάρκιν της υπηρεσίας, που είχε ήδη γεμίσει. Παράτησε το αυτοκίνητό του στην μέση, έβαλε στο παρμπρίζ το σημείωμα με το εσωτερικό του τηλέφωνο και σχεδόν τρέχοντας, με μια σακκούλα ανά χείρας, μπήκε στην είσοδο του κτιρίου, απ' όπου περνούσε ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελε να δει εκείνη την ώρα.

«Γιατί δεν φοράς στολή, Μπαούρα, εννιά παρά εικοσιπέντε; Τώρα ήρθες; Την θες την ΕΔΕ σου τώρα ή δεν την θες;»

«Κύριε Διοικητά, δεν ...»

«Τα δεν ήταν για τις δύο πρώτες ΕΔΕ. Άλλαξε αμέσως μην σε γαμήσω πρωινιάτικα κι έχω και καύλες».

Ο Ιάκωβος αναστέναξε με ανακούφιση· μέσα στην γκαντεμιά του ήταν τυχερός· ο Διοικητής είχε κέφια.

Πήγε να αλλάξει. Έβγαλε από τη σακκούλα του τη στολή και την φόρεσε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Είχε τσαλακωθεί λίγο αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Αμέσως μετά βγήκε από την τουαλέτα, μπήκε στα κεντρικά γραφεία της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας κι άρχισε να διασχίζει τους διαδρόμους ντυμένος Ρομπέν των Δασών, με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλια κι ένα παγωμένο δάκρυ στο αριστερό του μάτι.

Τα εκκωφαντικά χάχανα των συναδέλφων του που μαζεύτηκαν γύρω του μετατράπηκαν σε φωνές, καθώς ακριβώς στις οκτώ και σαράντα δύο και είκοσι πέντε δευτερόλεπτα, ο Ιάκωβος Μπαούρας, μπάτσος τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και στέλεχος της αντιτρομοκρατικής τα τελευταία πέντε, λιποθύμησε ντυμένος Ρομπέν.

Πέφτοντας σκίστηκε το πράσινο καλσόν του, τρία πλαστικά βέλη χύθηκαν απ' τη φαρέτρα του κι απ΄το φρύδι του άρχισε να τρέχει αίμα.

Όταν συνήλθε ήταν σαν να ακολουθούσε την αντίστροφη πορεία των νερών στο νεροχύτη, σαν να είχε καβαλήσει μια δίνη απ' την ανάποδη, όπου όλα γύριζαν και προσπαθούσε να τα συνδέσει με το περιβάλλον μα δεν μπορούσε, καθώς άκουγε μόνο μια οχλοβοή κι αυτό δεν ήταν όνειρο ούτε πραγματικότητα, κάτι ενδιάμεσο ήταν κι ανησυχητικό, πολύ ανησυχητικό κι ακατανόητο, μέχρι που η δίνη ολοκλήρωσε το ριγουάιντ της, επιστρέφοντας όλα τα κομμάτια της αντίληψής του στη θέση τους και τον ίδιο ξαπλωμένο στο πάτωμα, με ένα σωρό ένστολους και κουστουμαρισμένους ανθρώπους από πάνω του.

«Ανοίχτε - ανοίχτε. Τι έγινε εδώ; Τι είναι αυτό;».

«Ο Μπαούρας, κύριε διοικητά. Λιποθύμησε».

«Πηγαίντε τον στην αίθουσα ανάκρισης και φωνάξτε τον γιατρό. Τώρα αμέσως. Και μην τον αφήσετε από τα μάτια σας». Όσο κέφι κι αν είχε ήταν προφανές ότι του είχε κοπεί μαχαίρι.

Υποβασταζόμενος ο σκισμένος σε φρύδι και καλσόν Ιάκωβος οδηγήθηκε στην αίθουσα ανάκρισης.

Ήταν μια αίθουσα που ήξερε καλά.