24. Ώρα Έβδομη.

Πρίβιουσλι oν τουέντυ φορ: 1, 2, 3, 4, 5, 6.

13:00 - 14:00

Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν ουάν πι εμ εντ του πι εμ:

«Μπαούρα, πιστεύεις στο Θεό;», ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανε ο Διοικητής στον Ιάκωβο, μόλις τον φώναξε μέσα στο γραφείο του, μετά την ενημέρωση που του έκανε ο Αλμέδας, ενημέρωση που τελικά διεπόταν από την αγαπημένη αρχή του Αλμέδα, την αρχή της διαχείρισης της αλήθειας.

«Λέγε ρε, πιστεύεις στο Θεό;».

Ο Θεός. Να κάποιος που ο Ιάκωβος είχε να σκεφτεί καιρό. Πόσον καιρό, αναρώτηθηκε. Χρόνια μάλλον. Ναι. Χρόνια πολλά. Μικρός ο Ιάκωβος πίστευε. Πήγαιναν με την μητέρα του στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Ξαφνικά ο πατέρας του πέθανε. Η μητέρα του χώρισε τότε τα τσανάκια της με τον Μεγαλοδύναμο διατηρώντας στάση θύματος και απέναντί του. Ο Ιάκωβος όμως ήταν πολύ μικρός για να στερηθεί πατέρα και Θεό μαζί κι έτσι συνέχισε να πιστεύει με ακόμη μεγαλύτερο πάθος. Τα πρώτα χρόνια πίστευε πως ο πατέρας του είχε πνιγεί εξαιτίας του, εξαιτίας των δικών του αμαρτιών, πως ο Θεός τον είχε τιμωρήσει με τον πιο σκληρό τρόπο. Προσευχές επί προσευχών γονατιστός στο κρεβάτι του, δάκρυα επί δακρύων. Αυτά λίγο πολύ μέχρι τα 13 του. Από τα 13 μέχρι τα 16 το συναίσθημά του μετατράπηκε σε έντονο μίσος. Μίσος για την εις βάρος του αδικία, μίσος για τις ενοχές που την συνόδευαν ως τότε. Άρχισε να βλασφημάει, στην αρχή από μέσα του, μετά τα βράδια έξω από την εκκλησία της γειτονιάς του. Καταριόταν τα Θεία και γαλήνευε. Από καιρού εις καιρόν τον έπιαναν φρικτές τύψεις και φόβος και προσευχόταν με περισσότερο ζήλο και περισσότερα δάκρυα παρά ποτέ. Μια νύχτα με πανσέληνο έφυγε κρυφά από το σπίτι και ακολουθώντας τις οδηγίες ενός βιβλίου που είχε αγοράσει από το Μοναστηράκι κι έκρυβε με κάθε προφύλαξη και κάθε φόβο, σχημάτισε πεντάλφες στο χώμα και επικαλέστηκε τον Σατανά. Στην επίκληση επάνω έκανε εμετό. Γύρισε σπίτι κι έκτοτε ο Θεός κι ο Διάβολος μαζί άρχισαν να υποχωρούν από το μυαλό και την καρδιά του. Όταν ενηλικιώθηκε, ο Ιάκωβος δεν ζούσε πλέον κάτω από οποιαδήποτε άλλη ανώτερη δύναμη, πλην αυτήν της μητέρας του και από τότε οι οποιεσδήποτε πράξεις του δεν είχαν να λογοδοτήσουν σε κανέναν άλλο πλην αυτής και της συνείδησής του.

«Λοιπόν Μπαούρα, αν πιστεύεις, να ανάψεις ένα κεράκι παρακαλώντας να λήξει το θέμα εδώ. Ο Αλμέδας μου λέει ότι δεν τρέχει οτιδήποτε άλλο εκτός από την μαλακία που δέρνει το κεφάλι σου. Να τον πιστέψω;», ρώτησε κοιτάζοντας τον Ιάκωβο στα μάτια.

«Να τον πιστέψετε, κύριε Διοικητά».

«Τη διαθεσιμότητά σου δεν την γλιτώνεις βέβαια, αλλά ίσως την απόταξη να την γλιτώσεις. Σου καίγεται καρφί όμως ή όχι;».

Ο Ιάκωβος δεν απάντησε.

«Ρε συ Μπαούρα, πώς την έχεις δει τη δουλειά; Εσύ δηλαδή έχεις τον κώλο πίσω κι εμείς μπρος; Αυτός ο σταρχιδισμός πώς δικαιολογείται; Περιουσία ξέρω ότι δεν έχεις. Την καριέρα σου ήδη την τελείωσες. Κινδυνεύεις να χάσεις και τη δουλειά σου. Και κάνεις σαν να μην σε νοιάζει».

«Δεν με νοιάζει, κύριε Διοικητά».

«Βούλωσ' το, ρε Ιάκωβε», είπε θυμωμένα ο Αλμέδας.

«Δεν σε νοιάζει, ε; ΟΚ, αφού δεν σε νοιάζει, δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην σε τελειώσω. Αν όχι για άλλο λόγο για να μην κάνεις τα καραγκιοζιλίκια σου εκ του ασφαλούς. Τρέλα θες να μας πουλήσεις; Θα την αγοράσω λοιπόν και θα δεις τι ωραία που είναι», φώναξε χτυπώντας το στυλό του στο γραφείο, σηκώθηκε, άρχισε να περπατάει νευρικά πάνω κάτω χαϊδεύοντας κατά την προσφιλή του συνήθεια το πάνω μέρος του κρανίου του και μετά από ένα λεπτό ξανακάθισε.

«Ξέρεις τι θα πει ζωή, Μπαούρα;», ρώτησε τελικά.

«Τι θα πει;».

«Ζωή θα πει ότι πρέπει να ανεχτείς να σε γαμάνε από το πρωί ως το βράδυ, από την ώρα που θα γεννηθείς μέχρι την ώρα που θα πεθάνεις, μόνο και μόνο για να συνεχίσεις να αναπνέεις. Κι αν το παίξεις το παιχνίδι σου καλά, κι αν φανείς αρκετά ανεκτικός, μια μέρα θα γαμάς κι εσύ. Ποτέ δεν θα πάψουν να σε γαμάνε. Θα γαμάς κι εσύ όμως. Αλλά και να μην τα καταφέρεις ποτέ και πάλι δεν έχεις άλλη επιλογή από το να ανέχεσαι. Εσύ ποιός είσαι ρε που δεν θα ανέχεσαι;».

«Κάνετε σαν να με ζηλεύετε κατά βάθος, κύριε Διοικητά. Να είστε σίγουρος ότι εγώ ούτε ζηλεύω ούτε θαυμάζω τον εαυτό μου. Απλά δεν μπορώ άλλo. Δεν μπορώ άλλο».

«Από αυτήν τη στιγμή είσαι σε διαθεσιμότητα. Να παραδώσεις το σήμα και το όπλο σου, να τσακιστείς να φύγεις από εδώ μέσα και να έχεις το κινητό σου άνα πάσα στιγμή ανοικτό».

Στις δύο το μεσημέρι ο Ιάκωβος έβγαινε από την κεντρική είσοδο του κτιρίου που στέγαζε την υπηρεσία του, έχοντας μετά από πάρα πολύ καιρό ένα συναίσθημα συγκεχυμένης ευχαρίστησης.