24. Ώρα Όγδοη.

Πρίβιουσλι oν τουέντυ φορ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7.

14:00 - 15:00

Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν του πι εμ εντ θρι πι εμ:

Και τώρα τι;

Επτά ώρες μετά την στιγμή που είχε χτυπήσει το ξυπνητήρι του για να τον ξυπνήσει σε μια μέρα που στατιστικά θα ήταν σαν όλες τις άλλες, αλλά που αληθινά ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες, ο Ιάκωβος αναρωτιόταν τι τον περίμενε από εδώ και μπρος.

Πάντα αυτό έκανε, πάντα αναρωτιόταν τι τον περίμενε, λες και ο ίδιος ήταν παρατηρητής και όχι ρυθμιστής της ζωής του. Κι αφού ενεργούσε ως παρατηρητής της ζωής του τελικά κατέληγε να είναι παρατηρητής της ζωής του.

Τώρα παρατηρούσε τον εαυτό του να στέκεται έξω από τη ΓΑΔΑ όντας σε διαθεσιμότητα. Διαθέσιμος λοιπόν, αλλά διαθέσιμος που; Η καθημερινή ρουτίνα του, όσο ασφυκτική κι αν του ήταν, δεν έπαυε να του παρέχει ένα τρόπο να περνούν οι μέρες και τα χρόνια του.

Στις δύο το μεσημέρι μιας καθημερινής τι θα έκανε; Η συγκεχυμένη του ευχαρίστηση άρχισε να παρατηρεί στο βάθος του τούνελ έναν αρχόμενο πανικό. Δεν ήταν πανικός για το μέλλον του, δεν ήταν πανικός για τη δουλειά του, όλα αυτά διόλου δεν απασχολούσαν το κεφάλι του εκείνη την ώρα, εκείνη την ώρα το κεφάλι του πανικοβαλλόταν από την ανατροπή του προγράμματός του.

Ο Ιάκωβος, προσπαθώντας να κρυφτεί και να αποδράσει από την καθημερινότητά του, ανακάλυπτε ότι εκεί μέσα βρισκόταν η καλύτερη κρυψώνα.

Και τώρα τι λοιπόν;

Να πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του; Να περπατούσε; Πώς θα κυλούσε η ιστορία του; Οι ιστορίες είναι μεγαλύτερες από τους ανθρώπους, ο Ιάκωβος το πίστευε αυτό, αλλά η δική του ιστορία δεν κυλούσε, η δική του ιστορία ήταν μικρότερη από τον ίδιο, τη στιγμή ακριβώς που ο ίδιος αποδεικνυόταν μικρότερος κι από τα φαντάσματα του εαυτού του.

Οι ιστορίες προκύπτουν από συμβάντα, από εξωτερικά γεγονότα, αλλά ο Ιάκωβος είχε άραγε όρεξη για τέτοια, είχε άραγε όρεξη για οτιδήποτε εξωτερικό, είχε άραγε όρεξη να κοιτάξει οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα του;

Ο Ιάκωβος αποφασίζει τότε να μην πάρει το αυτοκίνητό του, αποφασίζει να μην περπατήσει, αποφασίζει να γαμήσει τη δράση στη ρίζα της. Κάθεται οκλαδόν στα σκαλοπάτια της ΓΑΔΑ κοιτάζοντας τον ουρανό.

Βρέχει φράουλες και κρυστάλλινα δάκρυα.

Αν όχι στον ουρανό, στον δικό του ουρανό. Ο φρουρός τού λέει να σηκωθεί. Παντού και πάντα η πραγματικότητα εναντίον των ονείρων. Δεν θα γίνει το δικό της. Αυτή η ώρα του ανήκει, αυτήν την ώρα δεν θα γίνει τίποτα απολύτως.

Διασχίζει την λεωφόρο και πηγαίνει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κάθεται οκλαδόν εκεί. Οι περαστικοί τον κοιτούν με απορία, πολλοί σκοντάφτουν πάνω του και τον βρίζουν, αλλά ο Ιάκωβος δεν κουνιέται ρούπι απ΄τη θέση του, δεν τους στρέφει το βλέμμα, το κεφάλι του είναι στραμμένο προς το πάνω, ο Ιάκωβος κοιτάζει τον ουρανό που βρέχει φράουλες και κρυστάλλινα δάκρυα.