Από όλο το φάσμα

Επικρατεί η εντύπωση πως η μεγάλη πλειοψηφία των τραγουδιών μιλούν για τον έρωτα, ωστόσο μακροχρόνια και εις βάθος παρατήρηση του φαινομένου με έχει πείσει πως πρόκειται για μια εντύπωση παραπλανητική.

Σπάνια τα τραγούδια μιλούν για την ευτυχία και την πλήρωση του έρωτα, σπάνια τα τραγούδια μιλούν για σχέσεις που πάνε καλά.

Αν από όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι ήδη εντυπωσιακό το ποσοστό των τραγουδιών που τραγουδούν τον έρωτα, είναι ακόμη εντυπωσιακότερο το γεγονός ότι από όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων τραγουδιέται και ξανατραγουδιέται και ξανατραγουδιέται ένας έρωτας που τελείωσε, μια σχέση που τελείωσε.

Τα τραγούδια αναπολούν τελειωμένες σχέσεις τόσο συχνά όσο σπάνια τις τραγουδούν ενόσω ζουν και βασιλεύουν.

Γιατί η ευτυχία δεν μας γεννά την ίδια ανάγκη να την τραγουδήσουμε;

Γιατί μόλις κάτι λήξει από την άλλη πλευρά, σπεύδουμε να του βάλουμε μουσική και στίχους;

Αν πονάμε για το ιδανικό που χάθηκε, γιατί όταν το ζούσαμε δεν είχαμε αντίστοιχη επιθυμία να το κάνουμε τραγούδι;

Γιατί να είναι τόσο πιο τραγουδήσιμη η ερωτική δυστυχία από την ερωτική ευτυχία;