Τρεις φτυσιές στο πέλαγος

Όλοι όσοι δημόσια γράφουν και δημόσια μιλούν, διακηρύσσουν την ανάγκη «να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους» και διαβεβαιώνουν πως, ναι, τουλάχιστον αυτοί «θα τα πουν τα πράγματα με το όνομά τους».

Αλλά ποιό είναι άραγε το περίφημο όνομα των πραγμάτων;
Πάρε για παράδειγμα την κοπελιά της ζωγραφιάς. Έχει στην πλάτη της φτερά ή φύλλα; Αν τα ονοματίσουμε φύλλα, θα της δώσουμε δυνατότητες που θα στερηθεί αν τα ονοματίσουμε φτερά· δεν θα μπορεί να πετάξει, αλλά θα μπορεί να διεκδικήσει μια ιδιαιτερότητα, μια ιδιοπροσωπία, που θα της επιτρέψει να μείνει για λίγο στη μνήμη μας.
Έχει τα μάτια της κλειστά. Ονειρεύεται το αύριο ή φοβάται το σήμερα; Αν ονοματίσουμε το συναίσθημα της φοβία, θα της δώσουμε δυνατότητες που θα στερηθεί αν το ονοματίσουμε όνειρο· δεν θα μπορεί να πετάξει, αλλά θα μπορεί να διεκδικήσει μια τρωτότητα, μια αδυναμία, που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει για λίγο τη συμπάθεια και την τρυφερότητά μας.
Τα πράγματα δεν έχουν προκαθορισμένο όνομα, το όνομά τους είναι το όνομα του βλέμματός μας πάνω σε αυτά.
Όταν κοιτάζουμε τον κόσμο καλοπροαίρετα και γενναία, o κυνισμός, η χυδαιότητα και η φτήνεια του κόσμου φαντάζουν τόσο ισχυρές όσο τρεις φτυσιές στο πέλαγος.
Το πέλαγος του βλέμματός μας τις αφομοιώνει και τις κάνει πέλαγος κι αυτές.
Ο καθένας μας επιλέγει αν θέλει να ζει σε έναν κόσμο γεμάτο ροχάλες ή σε έναν κόσμο γεμάτο θάλασσα.
Κι αν αυτό είναι αυτισμός, δεν παύει να είναι ποιητικός αυτισμός, ποιητικός όχι προφανώς ως αποτέλεσμα, αλλά ως πρόθεση, και μάλιστα ως πρόθεση ποίησης με την αρχική έννοια του όρου, με την έννοια της δημιουργίας, της δημιουργίας ενός κόσμου καλύτερου από τον αληθινό, αλλά όχι ενός κόσμου ψεύτικου, απλά ερμηνευμένου στην ομορφότερη δυνατή εκδοχή του.