24. Ώρα Πέμπτη.

Πρίβιουσλι oν τουέντυ φορ: 1, 2, 3, 4.

11:00 - 12:00

Δε φόλοουιν ιβέντς τέικ πλέις μπιτουίν ιλέβεν έι εμ εντ τουέλβ πι εμ:

Ο Αντώνης με τον Ιάκωβο βγαίνουν αμίλητοι στη Λεωφόρο και περνάνε απέναντι, προς μια καφετέρια πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού.

«Θα ξαναπαίξετε εδώ του χρόνου λέει, ε; Ωραία, για να ξαναζήσουμε κανένα 1-4», είναι το πρώτο πράγμα που του λέει ο Αντώνης από τη στιγμή που έμειναν μόνοι.

Μ' όλη του τη ψυχολογική κατάσταση, ο Ιάκωβος βρίσκει το κουράγιο να του πετάξει ένα χαμηλόφωνο «Βρε, άει γαμήσου».

Φτάνουν, κάθονται (ως συνήθως στο τραπέζι που διαλέγει ο Αντώνης χωρίς να τον ρωτήσει) και παραγγέλνουν καφέ.

Λίγο ποδόσφαιρο, λίγοι άνεμοι, λίγα ύδατα, μισές μονολεκτικές απαντήσεις από τον Ιάκωβο. Ο Αντώνης κρίνει ότι είναι προτιμότερο ν΄ανοιχτεί αυτός πρώτα.

«Κατ΄αρχήν δεν πιστεύω να έδωσες βάση στις παπαριές του Διοικητή για κακό στην καριέρα μου. Κολομπίνα να ερχόσουν ντυμένος, Κουφοντίνας να ερχόσουν ντυμένος, δεν θα μπορούσες να μου κάνεις κακό. Εντάξει, αν αμολούσες και καμιά ρουκέτα ομολογώ ότι τα πράγματα θα άλλαζαν. Θέλω να πω, όλα τα ΄χεις τώρα, οι τύψεις για μένα σου έλειπαν. Το βαγόνι μου έχει μπει στις ράγες του, πάει καλά και θα συνεχίσει να πάει καλά. Αλλά, ρε Ιάκωβε, δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου, που δεν πήρα χαμπάρι ότι είχες κάτι -ό,τι κι αν είναι αυτό το κάτι και ελπίζω να μου το πεις- που θα σε έκανε να κάνεις τέτοια βλακεία. Και δεν θα συγχωρήσω ποτέ εσένα, που ό,τι κι αν ήταν αυτό το κάτι δεν ήρθες πρώτα να μου μιλήσεις. Αλλά ίσως φταίω κι εγώ, τους τελευταίους δυο μήνες το μυαλό μου είναι αλλού».

«Αλλού;».

«Σου είχα πει κάτι απ' έξω απ' έξω γι΄αυτήν την τύπισσα, έτσι δεν είναι;».

«Την υπάλληλο της τράπεζας εννοείς;».

«Ναι αυτή».

«Κι από πότε σε αποσυντονίζει εσένα η απιστία; Καψουρεύτηκες κιόλας αυτήν την φορά;».

Ο Αντώνης κοίταξε στο πλάι με ένα βλέμμα που έλεγε ναι. Κεφαλαίο.

Ο Ιάκωβος άρχισε να μιλά με περισσότερη ζέση: «Μάλιστα. Στο 'λεγα, στο 'λεγα πως θα 'ρθει η φορά που θα την πατήσεις και το αρνιόσουν. Τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου. Όπως πάντα άλλωστε. Κι όμως, ήταν θέμα στατιστικής πια, Αντώνη».

Ο Αντώνης, δυο χρόνια μικρότερος του Ιάκωβου, οκτώ χρόνια ευτυχισμένα παντρεμένος με την Μισέλ και πατέρας επτάχρονου αγοριού και τετράχρονου κοριτσιού, τον κοίταξε εκνευρισμένος και σκέφτηκε να τον μπινελικώσει, αλλά πειθάρχησε τον εαυτό του αποφασίζοντας να μην.

«Τέλος πάντων, για πες λοιπόν. Ξανθιά, μελαχρινή; Ψηλή, κοντή; Αδύνατη; Ηλικία; Όνομα;».

Ο Αντώνης απαριθμεί τα τεχνικά χαρακτηριστικά, ο Ιάκωβος τον ρωτάει τι διαφορετικό έχει αυτή από τις υπόλοιπες και ο Αντώνης δεν ξέρει να του απαντήσει, απλά χαμογελάει με ένα κράμα αμηχανίας, ρομαντισμού και μελαγχολίας.

«Τώρα θα σου πω τι έγινε χθες και φρίκαρα, αλλά μετά θα μου πεις τι έχει φρικάρει εσένα. Εντάξει;», διακόπτει την σιωπή που ακολούθησε ο Αντώνης.

Ο Ιάκωβος δεν λέει εντάξει, όμως ο φίλος του αποφασίζει να του πει ούτως ή άλλως την ιστορία του: «Έχουμε κάνει έρωτα κι είμαστε ξαπλωμένοι αγκαλιά και γυμνοί. Σκέφτομαι ότι για αυτήν θα μπορούσα να κάνω αυτό που δεν φανταζόμουν ποτέ, σκέφτομαι ότι για αυτήν θα μπορούσα να παρατήσω την οικογένειά μου. Τότε γυρνάει και μου λέει ότι υπάρχουν ακόμη πράγματα που δεν έχει πει και που δεν ξέρει αν είμαι έτοιμος ακόμη να τα ακούσω. Την πιέζω να μου πει και κοιτώντας με βαθιά στα μάτια μού αποκαλύπτει ότι έχει μια κόρη τριών χρονών, την Μάγια. Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, αλλά διατηρώ την ψυχραιμία μου και της ζητάω να μου μιλήσει γι' αυτήν. Αρχίζει και μου μιλά με γλύκα κι αγάπη, μου λέει ότι ο πατέρας της δεν έμαθε ποτέ ότι έχει κόρη και ότι αν είναι να είμαστε μαζί θα πρέπει να την αγαπήσω όσο την αγαπά κι αυτή. Σκέφτομαι τι σκεφτόμουν να κάνω και τι θα συνέβαινε αν αποφάσιζα να το κάνω χωρίς να μου είχε πει πρώτα την αλήθεια. Την κοιτάζω κι αναρωτιέμαι πώς μπορούσε να μου το κρύβει τόσον καιρό και πόσα ακόμα μου κρύβει. Την κοιτάζω και βλέπω πια μιαν άλλη, την αληθινή εικόνα της. Τότε ξεκαρδίζεται στα γέλια εξηγώντας μου ότι μου έκανε πλάκα».

«Έλα ρε μαλάκα»

«Ναι. Οπότε αφού η Μάγια ήταν αστείο το δίλημμά μου παραμένει. Βρίσκομαι σε δίλημμα μεγάλο εγώ, εγώ που πάντα ως τώρα τα ξεχώριζα και το ξέρεις καλά και τα 'χουμε ξαναπεί πολλές φορές: άλλο η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, το σπίτι μου κι άλλο οι γκόμενες. Υπάρχει ένας τρόπος για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι κι αυτός είναι ένας τρόπος που έχουμε μάθει πολύ καλά και στη δουλειά μας: η διαχείριση της αλήθειας».

«Πάντα φοβόσουν να το πεις με το όνομά του: το ψέμμα».

«Δεν υπάρχει πιο μεγάλη σκύλα απ' την αλήθεια, Ιάκωβε. Όλοι ζητούν να μάθουν την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα όλοι προτιμούν να ξέρουν το ποσοστό της που κάνει να νιώθουν καλά. Και τι πάει να πει αλήθεια; Ποιός μπορεί ποτέ να ξέρει την πλήρη αλήθεια; Ίσως να υπάρχει -ίσως λέω- η αλήθεια των γεγονότων. Αλλά η αλήθεια των αιτιών που οδηγούν σε αυτά; Από που κι ως που αλήθεια να είναι οι πράξεις και όχι ό,τι οδηγεί σε αυτές;».

«Δεν κατάλαβα. Και ποιός σε εμποδίζει να μιλήσεις για τα κίνητρα; Γιατί αυτά πρέπει να είναι ντε και καλά κρυμμένα;».

«Θα σε ρωτήσω κάτι κι αν μου δώσεις απάντηση που θα με πείσει, θα πω έχεις δίκιο. Αλλά αν η απάντηση σου δεν πείσει ούτε εσένα τον ίδιο, τότε να ξανασκεφτείς και να ξαναεξετάσεις τα πράγματα για τα οποία είσαι τόσο σίγουρος».

«Ρώτα λοιπόν», είπε ο Ιάκωβος αναστενάζοντας.

«Είναι η Μισέλ ευτυχισμένη μαζί μου;».

«Απ' όσο ξέρω και απ' ό,τι δείχνει, ναι».

«Θα της προσέφερε οτιδήποτε άλλο η αλήθεια από μεγάλη δυστυχία;».

«Δεν πάει έτσι».

«Και πώς πάει δηλαδή;».

«Μα νομίζεις ότι θα μπορείς για πάντα να διαχειρίζεσαι, όπως λες, την αλήθεια; Αργά ή γρήγορα θα την πατήσεις. Και τότε θα είναι χειρότερα για όλους».

«Όχι, δεν θα είναι. Αν συμβεί αυτό, απλά θα πρέπει να διαχειριστώ την όποια αλήθεια έρθει εκείνη την ώρα στο φως. Που και πάλι θα είναι πολύ λιγότερο επώδυνη για εκείνη από την συνολική εικόνα».

«Ρε συ Αντώνη, το ξέρεις ότι σ' αγαπάω αλλά άκου για λίγο τον εαυτό σου. Άκου αυτά που λες. Θα σ΄άρεσε να 'σουν από την άλλη πλευρά;».

«Όσα δεν θα ήξερα δεν θα μπορούσαν να με πληγώσουν. Εγώ έχω να διαχειριστώ τύψεις κι ενοχές, εγώ έχω σύννεφα στο κεφάλι μου. Όχι η Μισέλ».

Ο Ιάκωβος εκείνη ακριβώς τη στιγμή αναρωτήθηκε γιατί τελικά αγαπούσε τον φίλο του.

Όχι ότι ήταν το ίδιο, αλλά δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση, όπως δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση ο Αντώνης, γιατί είχε τελικά καψουρευτεί την μητέρα της Μάγιας.