Κυριακή, Απριλίου 22, 2007

Η όμορφη ζωούλα

Στην προχθεσινή εφημερίδα, δίπλα στις συνήθεις καταχωρήσεις των κηδειών, ξεχώριζε μία με μεγαλύτερη γραμματοσειρά και εντός πλαισίου. Γι' αυτό και έπεσε εκεί το μάτι:
«Μια μοναδική γυναίκα, ένα πραγματικό αστέρι καλοσύνης, φιλανθρωπίας, μοναδική σύζυγος και σύντροφος για 56 χρόνια. Η μοναδική αγάπη μου και πραγματική αρχόντισσα, μια γυναίκα που δεύτερη δεν υπάρχει στον κόσμο, γεμάτη καλοσύνη. Έτοιμη να κάνει πάντα το καλό. Η μοναδική μου αγάπη, το στήριγμα της ζωής μου που ζούσε μόνο για μένα, χωρίς να ζητάει ποτέ τίποτε, χάθηκε. Χάθηκε ό,τι πολυτιμότερο στη ζωή μου από ένα δολοφόνο που όπλισε το χέρι του για να πάρει την όμορφη ζωούλα της και πρέπει η αστυνομία να κάνει τα πάντα για να βρει τον στυγερό αυτό δολοφόνο και να τον τιμωρήσει παραδειγματικά. Η δολοφονημένη σύζυγός μου ήταν αληθινή χριστιανή ορθόδοξος και επισκεπτόταν συχνά πολλές εκκλησίες παρακαλώντας για τη δική μου υγεία. Αυτόν τον πραγματικό άγγελο, αυτή την πραγματική κυρία, αρχόντισσα και χρυσή γυναίκα ήρθε ένας γκάγκστερ, δολοφόνος και της πήρε την όμορφη ζωούλα της, χωρίς η Αλεξάνδρα να πειράξει ποτέ κανέναν. Κάνω έκκληση σε κάθε έντιμο άνθρωπο, αληθινό Έλληνα και χριστιανό που θέλει να σώσει και τη δική του ζωή, να δώσει στην αστυνομία κάθε πληροφορία που γνωρίζει, για να πιαστούν οι δράστες της στυγερής αυτής δολοφονίας. Ο Θεός που είναι ο μεγάλος μας πατέρας ελπίζω να την υποδεχτεί στον Παράδεισο ως άγγελο αφού η Αλεξάνδρα Π... ήταν ένας άγγελος για τους εκατοντάδες χιλιάδες που την γνώριζαν, τους φίλους της, την οικογένειά της. Μετά τη στυγερή δολοφονία της, κηδεύουμε τον άγγελό μας Αλεξάνδρα Π... την Παρασκευή 20 Απριλίου 2007 στις 16:30 από τον Ιερό Ναό Αγίου Τρύφωνος του κοιμητηρίου της Κηφισιάς.
Ο δυστυχής σύζυγος Παναγιώτης Π...».
Ναι, ξέρω. Το κείμενο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μελό.
Αλλά υπάρχουν και περιστάσεις που η αισθητική αποκτά δευτερεύουσα σημασία.
Ναι, θα μπορούσε να πει κανείς για το τρίπτυχο Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια.
Αλλά όταν το τρίπτυχο αυτό δεν χρησιμοποιείται αλαζονικά και μισαλλόδοξα, η δαιμονοποίησή του μας οδηγεί στο άλλο άκρο.
Ναι, θα μπορούσε ακόμη να προσθέσει, ότι η καταχώρηση σε πλαίσιο πιθανώς κοστίζει αρκετά, καθώς και ότι το κοιμητήριο είναι στην Κηφισιά.
Αλλά και πάλι, ο αναμάρτητος ως προς το κυνήγι του χρήματος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Ναι, θα μπορούσε επίσης να ανιχνεύσει φαλλοκρατικές αντιλήψεις.
Αλλά το κάθε τι θα πρέπει να το εξετάζουμε υπό το πρίσμα της δικής του εποχής, όχι της δικής μας. Ειδάλλως είμαστε τυφλοί.
Ναι, το εντελώς πιθανότερο είναι πίσω από αυτήν την εξιδανικευμένη 56χρονη συμβίωση να κρύβονταν και ψέμματα και υποκρισίες και καταπίεση.
Αλλά τα όποια ενδεχόμενα ψέμματα, υποκρισίες και καταπίεση δεν μπορεί παρά να ήταν η μία πλευρά του νομίσματος.
Είναι λοιπόν η άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι η επανάληψη των κοσμητικών επιθέτων, είναι η υπερβολή στους χαρακτηρισμούς, είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη μέτρου που φανερώνει μια γνήσια αγάπη, είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη μέτρου που συγκινεί προβάλλοντας ένα πρότυπο σχέσης το οποίο τείνει να καταπιεί η εποχή μας, τείνει να το καταπιεί προβάλλοντας άλλα πρότυπα, με τα δικά τους καλά και τα δικά τους κακά, προβάλλοντας ένα διαφορετικό τύπο νομίσματος, με τις δικές του δύο πλευρές.
Ναι, κι εγώ με το νόμισμα το σημερινό συναλλάσσομαι.
Αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό εναντίον λάθους ή απλά νόμισμα εναντίον νομίσματος, συν εναντίον πλην, τρόπος ζωής εναντίον τρόπου ζωής, αυτά που κερδίζεις εναντίον αυτών που χάνεις.
Η γιαγιά μου φοβόταν τον παππού μου, ένας φίλος μου φοβάται την μοναξιά, ένας άλλος φοβάται να κάνει αληθινή σχέση και να δεθεί με έναν άνθρωπο, ένας άλλος φοβάται την ελευθερία, ο παππούς μου αγαπούσε την γιαγιά μου.
Έξι χρόνια μετά πάει ακόμα συχνά στο νεκροταφείο.
Και τι μ' αυτό; Σωστό κι αυτό.
Κι όταν οι ιστορίες σου αρχίσουν να ελαττώνονται, κι όταν ο κόσμος θα σταματήσει να σε αντιμετωπίζει ως δώρο, κι όταν καταλάβεις ότι έφτασε η περίοδος των εκπτώσεων, πρόσεχε να δεις μην τυχόν και στην πορεία έχασες κάτι που άξιζε.
Επειδή διψούσες ή επειδή φοβόσουν.
Ο ρόλος σου είναι πάντα στην μέση, με το ένα μάτι θύμα με το άλλο θύτης, και με τα δυο ανώριμος, και με τα δυο περίεργος, ψάχνοντας να βρεις τι παίζει, τι τελικά αξίζει, τι είναι αυτό που το λένε αγάπη και σε τι βαθμό εξαρτάται από αυτό που εισπράττεις από τον άλλο.
Κι αν νομίζεις ότι τώρα μιλάω για μένα, ναι για μένα μιλάω, αλλά ταυτόχρονα δεν μιλάω για μένα, μιλάω εναλλάξ για μένα και για σένα, κι έτσι ίσως βρεις κάτι απ' τον εαυτό σου στην μία πρόταση, ίσως στην άλλη, ίσως σε καμία, ίσως έχεις πια κατασταλάξει και έχεις απαντήσει μέσα σου στις δυο - τρεις βασικές ερωτήσεις, όπως στο τι είναι αυτό που θέλεις, τι είναι αυτό που σου ταιριάζει, τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει, τι είναι αυτό που σε γαληνεύει.

16 Comments:

At 4/22/2007 09:44:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ολτνμπόι
σε παραδέχομαι άλλη μια φορά.
πίσω από αυτό που σου φάνηκε μελό (που ΜΟΥ φάνηκε μελό - ιδιαίτερα όταν λίγο πριν ψάχνω για αθλητικά παπούτσια στο διαδίκτυο και με ενοχλεί που δεν πιάνει καλά το ALTER)
μπόρεσες να διακρίνεις την "έλλειψη μέτρου που φανερώνει μια γνήσια αγάπη", την αλήθεια που κουβαλάει κάθε άνθρωπος.
Αλλά κανείς δεν σου εγγυάται τίποτα στη ζωή.
Και καθένας μας την ψάχνει μόνος του.
Από το "εδιζησάμην εμεωυτόν" του Ηράκλειτου έως το "εδώ είναι το ταξίδι" των ΦΑΤΜΕ, είναι η ίδια γαμημένη ανάγκη. Να δούμε πού πάμε.

 
At 4/22/2007 10:38:00 μ.μ., Blogger Fairy said...

Σύντροφος 56 χρόνια....
Τρομάζω και θαυμάζω ταυτόχρονα το νούμερο.

Γιατί το κείμενο να είναι μελό? είναι όμορφο, γλυκό, απλά αναρωτίεσαι αν είναι το τέλος που τα κάνει όλα να φαίνονται υπερμεγέθη.

Αληθινό κείμενο, ναι είδα εμένα, είδα εσένα, εκείνον...είδα εμάς που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε σχέσεις, και μετά να κυριαρχήσουμε. Ο φόβος. Είπες θύμα, θύτης... πόση αλήθεια. Ποιός μοιράζει τους ρόλους σε μια σχέση? Και μετά,τι? Βρίσκω πολλές πλευρές σε αυτό το νόμισμα. Πώς είναι δυνατόν. Αναρωτιέμαι..? Κάνω τον απολόγισμό και είναι όλα εκεί. Στιγμές, υπαρκτές, φαντασία και πραγματικότητα, χάνω, κερδίζω....

Θέλω να περνάνε τα χρόνια κα να γελάω ακόμη με τον συντροφό μου σε αυτό το παραμύθι. Θέλω να αναπτύσομαι ξεχωριστά αλλά και μέσα από εκείνον, θέλω να τρώμε μαζί μετά από 30 χρόνια και να έχουμε κάτι να πούμε, κάτι να γελάσουμε... ναι αυτό το απλό ειναι η απάντηση στις ερωτήσεις του τέλους στο κειμενό σου. Ρεαλιστικό....?Χιμαίρα..Θα δούμε...

 
At 4/22/2007 10:38:00 μ.μ., Blogger Μεγαλοκοπέλα said...

Αυτό που κατάλαβα ΕΓΩ είναι ότι θα έπρεπε να προσεύχεται περισσότερο για τη δική της ζωή παρά για την υγεία του άντρα της.
Και μια απορία: Κανένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες δεν έκανε ποτέ ένα ευχέλαιο για χάρη της;

 
At 4/22/2007 11:16:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

old boy αλλη μια εξαιρετικη αναγνωση σε κατι που ευκολα το ματι θα μπορουσε να προσπερασει...
απο αυτη την αποψη πολυ καλα εκανε ο γηραιος Κυριος και το εβαλε σε μεγαλη καταχωρηση με πλαισιο.Σημαινει οτι δεν το εκανε να βγαλει την υποχρεωση,αλλα το εκανε ως κραυγη προς την κοινωνια,με αληθινο σπαραγμο ψυχης,και με το ονοματεπωνυμο του απο κατω.

fairy αυτο το απλο ειναι τελικα το ζητουμενο-και οσοι απορριπτουν ευκολα ανθρωπους γιατι δεν εχουν το ενα ή το αλλο επιθυμητο γνωρισμα,και δεν κοιτανε τα σημαινοντα και ουσιωδη,ειναι καταδικασμενοι καποια στιγμη να μετανιωνοτν την υπολοιπη ρηχη ζωη τους,χαμενη σε παρεες και "φιλους"που εξαφανιζονται ταχυτερα παντα απ'οτι θα περιμεναν...

μεγαλοκοπελα,προς τι,οι κατοπιν εορτης(αφου δηλ.ξερεις το αδικο τελος της γυναικας) εξυπναδιτσες?
ενοχλησε τα επαναστατικα σου φρονηματα η Κηφισια και η ακριβοτερη του συνηθους καταχωρηση?

 
At 4/22/2007 11:18:00 μ.μ., Blogger amy_blamey said...

..ίσως πάλι να βρεις τον εαυτό σου σε όλες τις προτάσεις. Στα συν και στα πλήν, στο φόβο και στην ελευθερία, στο καθαρόαιμο της αγάπης, και στο σχετικότατο της ανθώπινης κατάστασης.
Σε τετοιες, οχι συχνές κατά τη δική μου εμπειρία, στιγμές συντονισμού προτάσεων και συναισθήσεων ένα χαμόγελο ανεβαίνει στα χείλη και μου υπενθυμίζει το συν και όχι το πλην, την ελευθερία αντί του φόβου, την αγάπη που παραμένει διακαής πόθος..εστω και ευσεβής.

Χαιρέτω σας Οld boy!
(ΥΣ. Το αυτόγραφο ειναι αυθεντικό ή μόνο ποιητική αδεία ?)

 
At 4/22/2007 11:41:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Amy Blamey, αυθεντικό είναι.
Squarelogic, καλά τα λες ως συνήθως.
Μεγαλοκοπέλα, και μένα μου φαίνεται κάπως το σχόλιο σου.
Fairy, πράγματι από τα 55 κοινά χρόνια και μετά το νούμερο αρχίζει να τρομάζει :)
Ζelig, με το ψευδώνυμο που έχεις διαλέξει, σίγουρα την ψάχνεις με ενδιαφέροντα τρόπο :)

 
At 4/23/2007 12:38:00 π.μ., Blogger itelli said...

Ντίαρ Παλαιόν τέκνον,

Μ'αρέσει ο τρόπος που αποδομείς κάποια πράγματα, αν όχι όλα. Το συγκεκριμένο μού θύμισε ένα παιχνίδι που έπαιζα κάποτε (με κάποιους που προσπαθούσαν να μού ανοίξουν τα μάτια), το "έλα στη θέση μου". Γιατί, πώς αλλιώς να το εξηγήσω; Δεν μπορείς να δείς τον εαυτό σου να συμπεριφέρεται έτσι για τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου κ αγάπησες για 50 τόσα χρόνια; Θα ήσουν φειδωλός στα επίθετα; Νομίζω πως οχι, αλλιώς θα διαβάζαμε κάτι άλλο κ όχι αυτό το ποστ.

Δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχώ που διαβάζεις μέχρι κ τις αγγελίες θανάτου στις εφημερίδες - αν κ σύμφωνα με τη λογική σου, τα διαβάζεις οντως; έκατσε κ διάβασες μόνον αυτό επειδή ξεχώριζε; περίμενες κάποιον να πεθάνει κ τα διαβάζεις μόνο τις τελευταίες μέρες...; - ή να χαίρομαι που εφαρμόζεις συχνά αυτήν την αποδόμηση; Μάλλον το 2ο :)

Παρεπιπτόντως, μπορεί να μην υπάρχει άσπρο-μαύρο κ να υπάρχει πολύ γκρι, όμως οι ερωτήσεις στο τέλος παίζει να είναι κ η μια το άσπρο/μαύρο της άλλης: το τι θέλω μπορεί να μην μου ταιριάζει, κ αυτό που μου ταιριάζει να μην το θέλω.

Γιορς τρούλι.

 
At 4/23/2007 11:15:00 π.μ., Blogger Μεγαλοκοπέλα said...

Σκασίλα μου μεγάλη τόσο για την Κηφισιά (άκου τι βρήκε να σκεφτεί ο άνθρωπος!) όσο και για το κόστος της καταχώρησης (αχ κομπλεξικούλη μου Νεοέλληνα σχολιαστή).
Απλούστατα, προτάσεις όπως "Κάνω έκκληση σε κάθε έντιμο άνθρωπο, αληθινό Έλληνα και χριστιανό που θέλει να σώσει και τη δική του ζωή..." - κι ας θεωρήσει ο Old Boy ότι δαιμονοποιώ, το τι δαιμονοποίηση γίνεται σ' αυτή την "αθώα" πρόταση ας μην το κάνουμε θέμα - μου προκαλούν αηδία!
Σιγά μην πάρω στα σοβαρά το βουντού της ελληνοχριστιανοσύνης!

 
At 4/23/2007 12:26:00 μ.μ., Blogger vampiria said...

Παλιόπαιδό μου, κι εμένα με χάλασε αυτό το "σε κάθε έντιμο άνθρωπο, αληθινό Έλληνα και χριστιανό", αλλά κατά τα άλλα είναι τόσο συγκινητικό και θλιβερό το κείμενο. Δεν πειράζει η υπερβολή σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι η μοναξιά, η λύπη, η απώλεια, η αγανάκτηση που μιλάει.

Τι σημασία έχει το κοιμητήριο Κηφισιάς, όταν το κρεβάτι που ξαπλώνει κάθε βράδυ θα είναι κενό και όταν η θέση στο τραπέζι δίπλα του ορφανή; Αυτό είναι το νόημα της συντροφικότητας, της αληθινής αγάπης. Όταν χάνεις τον σύντροφό σου - ειδικά μετά από τόσα χρόνια - δεν είναι ένα είδος ακρωτηριασμού;

Μέσα από τα ερωτήματά σου, βρήκα κι εγώ τον εαυτό μου, εσένα, τους γύρω, ένα χείμμαρο συναισθημάτων, θέλω, επιθυμώ, φοβάμαι... Και τελικά κατάλαβα ότι όλα αυτά ΘΕΛΩ να υπάρχουν στη ζωή μου, όσο σκληρά ή τρυφερά και αν είναι!

Συγκινήθηκα.

Φιλιά και καλημέρες...

 
At 4/23/2007 03:16:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

καλε μου ολντμποι μην πειθεσαι απο τα δάκρυα ενός άντρα πάνω απο το πτώμα η την ανάμνηση των θυσιών μιας γυναίκας προς τον άντρα της. ειδα τον πατέρα μου να "κλάει" την γυναικα του και μάνα μου και σε πληροφορώ δεν με έπεισε. Γιατι οσο ζουσε της ειχε ψησει το ψάρι στα χειλη . Το μετά θάνατον......

 
At 4/23/2007 03:29:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

μα μεγαλοκοπελα "μας",μιλα ενας 80+ετων,δεν μιλα ενας 35-40 ετων για να σου τη δινει το ελληνοχριστιανικο ιδεωδες.Καλως ή κακως εκεινες οι γενιες ειχαν διαφορετικο συστημα αξιων.Απο την ηλικια του ευκολα μπορει κανεις να υποθεσει οτι ο κ.Παν/της πολεμησε το 1940,και εζησε στο πετσι του ολα τα μεγαλα γεγονοτα του 20ου ελλην/κου αιωνα.Συνεπως,καλυτερα να σταματησεις να σκεφτεσαι με επικεντρο του κοσμου τον εαυτο σου,και να προσπαθησεις να μπεις στη θεση και το μυαλο ενος τετοιου ανθρωπου.Ισως κατι αισθανθεις...

τα περι κομπλεξισμου επιστρεφονται-παραληπτης αγνωστος.Επισης μονο Νεοελληνας δεν ειμαι,με τη συνηθη εννοια που δινουμε στον ορο...

sincerely,

 
At 4/23/2007 04:31:00 μ.μ., Blogger Μεγαλοκοπέλα said...

Αυτό "το διαφορετικό σύστημα αξιών" προωθήθηκε και από ανθρώπους που έφεραν και στήριξαν χούντες (και εξακολουθούν να στηρίζουν). Μετά από αυτό (και την τετράγωνη λογική του ψευδωνύμου σου) ελπίζω να καταλάβεις ότι οι πόλεμοι και οι κακουχίες δεν αποτελούν πανάκεια.
Υπάρχουν και 90+ με διαφορετικές ιδέες, believe me!

 
At 4/23/2007 07:58:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι "μεγαλοκοπέλες" είναι ότι έχουν σήμερα την ασυδοσία (όχι απλώς ελευθερία) να ασχημονούν με το θράσος της αγνοίας και αήθειάς τους (εκφράζοντας π.χ. ασέβεια προς τη συντριβή ενός ηλικιωμένου), χάρη στις θυσίες των ανθρώπων που εμφορούνται (ναι, Ενεστώς, ευτυχώς) από το "πεπαλαιωμένο" κατ' αυτές αξιακό σύστημα.
Από το οποίο σύστημα, αδιαφορώντας για επί μέρους εκφράσεις του, συγκρατώ την έννοια του κ α θ ή κ ο ν τ ο ς προς την Πολιτεία (τη Republique, ντε) και της αλληλεγγύης προς τους συμπολίτες. Το πόσο βαθιά προοδευτικές για την κοινωνία είναι αυτές οι έννοιες, γίνεται αντιληπτό σήμερα, που η "feel good, being anti-social" προπαγάνδα fits all.

 
At 4/23/2007 09:04:00 μ.μ., Blogger Πυθαγόρας Σάμιος said...

Mια καλή κίνηση για κάθε επίδοξο σχολιαστή θα ήταν να σταθεί για πέντε δευτερόλεπτα και να αναλογιστεί πως θα ένοιωθε ο/η ίδιος/α αν έχανε μετά από 56 χρόνια συμβίωσης (με καλές και κακές στιγμές αναπόφευκτα) τον άνθρωπο που μαζί του έζησε πάνω από μισό αιώνα.
Βέβαια οι περισσότερες (κάτω των -άντα κυρίως) δεν έχουν τέτοιο φόβο (να κρατήσουν για μεγάλο διάστημα κάποιον δίπλα τους), αφού δύσκολα κάποιος θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις τους.
Όσο για την Κηφισιά, ναι είχε την οικονομική δυνατότητα για μια τέτοια καταχώρηση. Και άλλοι στη θέση του θα ήθελαν να έχουν κάνει κάτι τέτοιο, αλλά δεν είχαν την οικονομική άνεση.
Οι σχολιασμοί των ελληνοχριστιανικών εκφράσεων απλά δείχνουν ότι για κάποιους είναι δύσκολο να καταλάβουν σε τι συνθήκες μεγάλωσε κάποιος που γεννήθηκε στο α' μισό του προηγούμενου αιώνα.

 
At 4/23/2007 09:17:00 μ.μ., Blogger holidays in the sun said...

καλα κι εγω δεν πολυσυγκινηθηκα γιατι αδυνατω να καταλαβω πως τετοιοι ανθρωποι με "χριστιανικα και πατριωτικα" αισθηματα,τρεφουν τετοια εντονη αγαπη προς εναν ανθρωπο οταν στην υπολοιπη ανθρωποτητα δε δειχνουν κ μεγαλη ανθρωπια.φλυναφηματα και πομφολυγες.ειμαι ισως απο τις λιγες 20ρες που πιστευουν σε τετοια αγαπη(γιατι τη βλεπω με τα ματια μου στον παππου και τη γιαγια μου),αλλα αμα αγαπας ετσι τον ανθρωπο σου δεν το κανεις μονοστηλο στην εφημεριδα,το κανεις κομπο και τον βαζεις στο λαιμο σου...αλλωστε οι πληρωμενοι δολοφονοι και οι μαφιοζοι δε συγκινουνται απο τετοια για να παραδοθουν κ να δωσουν πληροφοριες.περαν του οτι ακουσα για μπλεξιμο με ομολογα κλπ...τυχερος ο ανηψιος παντως που οδηγουσε το αυτοκινητο,την τυχη του εχει κανει.


πολυ περισσοτερο με συγκινησε η διπλανη αγγελια εκεινη τη μερα,για μια 24χρονη κοπελα,μεγαλυτερη αδερφη ενος συμμαθητη μου απο το σχολειο.κι ας ηταν λιτη.

(oldboy,διαβαζουμε και τις κηδειες?με τρομαζουμε!)

 
At 4/24/2007 01:09:00 π.μ., Blogger squarelogic said...

θειε(οξυνοια condensed!) και domingo,
thanks που υπογραμμισατε τοσο ευστοχα αυτο που και εγω ειπα στην "μεγαλοκοπελα".

Προς την ιδια...
για την 1η προταση so what?δεν σημαινει οτι ΟΛΟΙ αυτοι οι "αρχαιοι"στηριξαν τις χουντες..θαπρεπε να καταλαβαινεις οτι τις εποχες που εζησαν αυτοι,τα ιδεωδη που περιφρονεις ηταν συστατικα επιβιωσης και περηφανειας.Αληθεια,κανε μια προσπαθεια να φανταστεις τις συνθηκες γυρω στα 1940...σε πιανει σχεδον ιλιγγος οταν σκεφτεις οτι αυτοι οι ξυπολητοι,πεινασμενοι,χωρις ηλεκτρικο και τρεχουμενο νερο εργατες της γης βρεθηκαν σημερα να γερνανε στον κοσμο του internet,της τηλεορασης,των κινητων και των υπολογιστων..

για τη 2η προταση.
και ο 90+ με τις διαφορετικες ιδεες,το πολυ πολυ να αλλαζε αυτο που σε ενοχλει με το "ενας καλος ανθρωπος,μια συνεπης αγωνιστρια και συντροφος".Παλι το συναισθημα για το συντροφο της ζωης του θα ηταν το ιδιο...οποτε και παλι αστοχοι οι εξυπνακισμοι.

συνεχισα φιλικα για να σε κανω να σκεφτεις...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home