Ο κύριος Κόυνερ και η κυρία Κουνή

Πίστευα πάντα πως η τακτική του κυρίου Κόυνερ του Μπρεχτ, για ανθρώπους όπως εγώ που δεν είναι πλασμένοι για ηρωικές πράξεις είναι ο προσφορότερος τρόπος να επιβιώνεις με αξιοπρέπεια. Θυμίζω εντούτοις τη στρατηγική και την τακτική του κυρίου Κόυνερ για να συνεννοούμαστε. Στην περίοδο του ναζισμού, λέει ο Μπρεχτ στο έξοχό του αυτό κείμενο που υποτιτλίζει «Η διαλεκτική στην καθημερινή ζωή», ένας Ες Ες με ένα χαρτί επιτάξεως επισκέφτηκε τον κ. Κόυνερ και του είπε: «Επιτάσσεται στο σπίτι σου ένα δωμάτιο για να εγκατασταθώ κι εσύ υποχρεούσαι να με υπηρετείς. Θα με υπηρετείς;» Ο κ. Κόυνερ αντί απαντήσεως του έβγαλε το αμπέχονο, του έβγαλε τις μπότες, του πρόσφερε καλομαγειρεμένο φαΐ, τον κοίμισε τη νύχτα, ξυπνούσε και τον σκέπαζε να μην κρυώνει. Το πρωί τού πρόσφερε πλούσιο πρωινό και στο γεύμα και στο δείπνο τού πρόσφερε ακριβά φαγητά και καλό κρασί. Όταν ο Ες Ες από την καλοπέραση πάχυνε, έπαθε έμφραγμα και πέθανε, ο κ. Κόυνερ τον έβαλε σ΄ ένα τσουβάλι, πήγε στον Έλβα, τον πέταξε και απάντησε στην ερώτησή του: «Όχι!».

Δεν τις έχω διαβάσει τις ιστορίες του κυρίου Κόυνερ και μπορεί πράγματι το νόημα της συγκεκριμένης παραβολής να είναι το προαναφερθέν. Όπως και να 'χει όμως, θα ήταν χρήσιμο να ειπωθεί σε αυτό το πλαίσιο και μια ιστορία της κυρίας Κουνή:

Η κυρία Κουνή έμενε σε ένα σπίτι στην ερημιά. Μια νύχτα του χειμώνα άκουσε την πόρτα της να χτυπάει κι έκανε το λάθος να ανοίξει. Τρεις μαντραχαλάδες, αξύριστοι και άπλυτοι, μπήκαν μέσα και της είπαν: «Είμαστε βαρυποινίτες που μόλις το έσκασαν από την φυλακή. Έχουμε να πάμε με γυναίκα 8, 14 και 17 χρόνια αντίστοιχα. Θα σε σκίσουμε στα δώδεκα και θα πεις τον δεσπότη Παναγιώτη, Πάνο, Πανούλη και Πητ». Πριν προλάβουν να κινηθούν προς εκείνη και να την ακινητοποιήσουν, η κυρία Κουνή γονάτισε, κατέβασε τα παντελόνια τους κι άρχισε να τους πεοθηλάζει εναλλάξ. Μετά τους ξάπλωσε στο κρεβάτι και επιδόθηκαν σε μια μνημειώδη παρτούζα. Οι τρεις κακούργοι είχαν δει πολλά στη ζωή τους αλλά ποτέ κάτι παρόμοιο, κάτι έστω και απόμακρα παρόμοιο. Κοιμήθηκαν όλοι αγκαλιά. Το επόμενο πρωί ξανάρχισαν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο. Μετά η κυρία Κουνή τους έκανε μπάνιο να φύγει η μάκα και τους έφτιαξε ταλιατέλες και τάρτα πορτοκάλι. Μετά ξαναγαμήθηκαν. Μια εβδομάδα δεν βγήκαν από το σπίτι. Μέχρι που ένα βράδυ μπαφιασμένοι το έσκασαν στα ακροδάχτυλά τους για να μην ξυπνήσουν την ροχαλίζουσα κυρία Κουνή. Όταν ξύπνησε και κατάλαβε ότι είχαν φύγει, η κυρία Κουνή ντύθηκε, κούμπωσε όλα τα κουμπιά του φορέματός της, άνοιξε την πόρτα και γελώντας σαρδόνια βροντοφώναξε: «Δεν γεννήθηκε ακόμη ο άντρας που θα βιάσει την κυρία Κουνή. Καλύτερα να πεθάνω παρά να με βιάσουν».

Η φωνή της αντηχούσε στην ερημιά.