Την ίδια σιωπή

Λίστα με 8.855 λαθρομετανάστες που σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να μπουν στην Ευρώπη από το 1993 έως τον Φεβρουάριο του 2007 δημοσιεύουν σήμερα τα «Νέα». Η λίστα περιλαμβάνει έξι στήλες (ημερομηνία κατά την οποία ανευρέθηκαν νεκροί, αριθμός λαθρομεταναστών που ανευρεύθηκαν νεκροί, τα ονόματα όσων λίγων δεν είναι αγνώστου ταυτότητας, την χώρα καταγωγής τους, την αιτία θανάτου τους και την πηγή της είδησης).

Και το γεγονός ότι ο κόσμος από τον οποίο προσπάθησαν να έρθουν στον δικό μας 8.855 άνθρωποι με τίμημα τη ζωή τους, δεν είναι απλά τρίτος αλλά άλλος, ριζικά διαφορετικός κόσμος,

δεν αποδεικνύεται μόνο από τη χαώδη διαφορά βιοτικού επιπέδου ή και προστασίας κάποιων στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων,

αλλά και -πιθανώς μάλιστα και σε μεγαλύτερο βαθμό- από το ότι στον κόσμο από τον οποίο έρχονται,

η συζήτηση για το αν ο χαρακτηρισμός ενός αυθύπαρκτα συγκλονιστικού ντοκουμέντου ως εικαστικού έργου τέχνης , που φέρει την «υπογραφή» «καλλιτέχνη» και «επιμελητή», είναι δικαιολογημένος, ή αν αντίθετα συνιστά μεταμοντέρνα παπαρολογία που πιθανώς να φτάνει στα όρια της ύβρης,

δεν θα συνιστούσε απλά πολυτέλεια, αλλά θα ήταν ακατανόητη, ακατανόητη όχι επειδή δεν θα μπορούσε ίσως να γίνει μετά τις σχετικές επεξηγήσεις αντιληπτή, αλλά ακατανόητη στο πλαίσιο που είναι ακατανόητο το πώς γίνεται να ζούμε σε έναν κόσμο τόσο ασύμμετρων ταχυτήτων,

λες και στις διάφορες γωνιές του πλανήτη ζουν όντα από διαφορετικούς πλανήτες, λες και στέκει λογικά να συμβαίνει αυτό, λες και στέκει ηθικά να μην αντιδρούμε σε αυτό.

Δηλαδή η συζήτηση αυτή δεν θα προξενούσε τελικά άλλη αντίδραση από οκτώ χιλιάδες οκτακόσια πενήντα πέντε βλέμματα απορίας και οκτώ χιλιάδες οκτακόσιες πενήντα πέντε σιωπές,

εάν βέβαια το πρώτο πράγμα που έχανε ο νεκρός δεν ήταν το βλέμμα του,

εάν βέβαια η γλωσσική βαβέλ των ζωντανών τους επέτρεπε να καταλάβουν ότι μπορεί να μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, αλλά όλοι μιλάμε την ίδια σιωπή.

Η γλώσσα του θανάτου λύνει όλες τις διαφορές και εξισώνει όλα τα χάσματα· αρκετά αργά είναι η αλήθεια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Η μπάσταρδη ευφορία

«Ξυπνάω μετά τις 9 κάθε πρωί- η δουλειά μου δεν απαιτεί πιο γρήγορη έγερση. Η πρώτη μου σκέψη είναι συνήθως τελείως κουλή, για παράδειγμα σήμερα έπεσε το μάτι μου στην αφίσα της Φρίντα Κάλο που έχει αναρτήσει η Μαργαρίτα απέναντι από το κρεβάτι και σκέφτηκα ότι το ταλέντο της οφείλεται στα φρύδια της. Αυτά τα μεγάλα, τεράστια φρύδια της. Μετά σκέφτηκα ότι και τα δικά μου φρύδια είναι αρκετά μεγάλα, αλλά όχι τόσο μεγάλα και εντυπωσιακά και αναρωτήθηκα αν θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος αν έκανα εμφύτευση φρυδιών.
Μετά βέβαια είδα τη Μαργαρίτα (αυτή με ξυπνάει συνήθως γιατί φεύγει πρώτη για τη δουλειά) και σκέφτηκα ότι δεν χρειάζομαι μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά φρύδια. Ετούτο είναι ένα από τα καλά του να έχεις έναν άνθρωπο που αγαπάς και σ’ αγαπάει: Δίνεις στις τρίχες αυτής της ζωής την πραγματική τους διάσταση».

Γιατί όταν υπάρχει το ταλέντο, η λογοτεχνικής φύσης συγκίνηση μπορεί να κρύβεται ακόμη και σε ημερολογιακής φύσης ποστ, γιατί τα επόμενα χρόνια, πού θα πάει, θα το καταλάβουν, ότι αυτό το μπάσταρδο είδος γραφής που είναι η γραφή σε μπλογκ, δεν έχει ανάγκη να μπει στα καλούπια ενός μυθιστορήματος, διηγήματος ή ποίηματος για να δικαιωθεί λογοτεχνικά, δεν έχει ανάγκη ούτε άγχος να αυτοαποκληθεί οτιδήποτε άλλο από «ποστ».

Ναι, ο Πασκάλ ένα απλό «ποστάκι» έγραψε. Κι αύριο θα γράψει κι άλλο. Και αντιμεθαύριο κι άλλο.

Σε τελική, ενδιάμεση και αρχική ανάλυση, όταν η γραφή σού προσφέρει την ευφορία της -την ευφορία της σύλληψης της ιδέας, την ευφορία της μεταμόρφωσής της σε γραμμένες λέξεις, την ευφορία της ανάπτυξής της σε κάτι διαφορετικό μέσα από τις γραμμένες λέξεις που θα ζητήσουν επιτακτικά δίπλα τους κι άλλες, την ευφορία της διόρθωσής τους με καταλληλότερες λέξεις, την ευφορία της αναδιάταξής τους στην καταλληλότερη θέση ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή ακρίβεια- η επίσημη «συνταγματική» της ονομασία έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Cancer Police

Εκτός μόδας τέθηκε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ο καρκίνος του στήθους.

Φέτος θα φορεθεί μόνο ο καρκίνος στα οστά (Σεπτέμβριο έως Νοέμβριο) και στους πνεύμονες (Δεκέμβριο έως Φεβρουάριο).

Οι μεταστάσεις θα είναι ο πρωταγωνιστής της ανοιξιάτικης και θερινής σαιζόν, εφόσον συνδυαστούν με διχρωμίες και φούστες πλισέ. Προσοχή στα αξεσουάρ.

Οι πάσχουσες από καρκίνο του στήθους αν δεν κόψουν άμεσα το στήθος τους θα είναι πέραν από άρρωστες και ντεμοντέ.

Περί επικοινωνίας με την κοινότητα των βουλευτών

Παρακινημένος από αυτό το ποστ και φιλοδοξώντας να διαδράσω διαδραστικά στη διάδραση, σκέφτομαι να καλέσω τους βουλευτές σε μία ανοικτή συζήτηση εφ’ όλης της ύλης σε φυσικό χώρο στην Αθήνα, πιθανώς μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου. Στη συζήτηση αυτή θα μπορούν να συμμετάσχουν αποκλειστικά βουλευτές. Ελπίζω στην θετική ανταπόκρισή σας, σε αυτή την πρόσκληση για μια συζήτηση ανοιχτή, ουσιαστική και πολιτισμένη.

Φιλικά, Ωλντ Μπόει.

Απ' ντέιτ: Επειδή αρκετοί από εσάς επισημάνατε ότι ο τρόπος δήλωσης συμμετοχής στη συνάντηση είναι προβληματικός (προστασία προσωπικών δεδομένων, zwan, κτλ), από εδώ και στο εξής θα ακολουθείται η εξής διαδικασία:

Δηλώσεις συμμετοχής θα γίνονται με αποστολή μηνύματος στο e-mail oldboy.ohdaesu@gmail.com. Στον χώρο Subject του μηνύματος πρέπει να αναγράφεται η φράση «Για τη συνάντηση με τους βουλευτές». Ειδικά η Έλενα Ράπτη παρακαλείται να αναγράψει «Για τη συνάντηση με την Έλενα».

Στο μήνυμά σας πρέπει να αναφέρετε τη βουλευτική σας περιφέρεια, το κόμμα με το οποίο εκλεγήκατε και τον αριθμο σταυρών που λάβατε. Όταν καθοριστεί ο χώρος και ο χρόνος της συνάντησης, όσοι δήλωσαν συμμετοχή θα ειδοποιηθούν με σχετικό απαντητικό e-mail. Διαβεβαιώνουμε τους συμμετέχοντες ότι: 1) το email τους δεν θα χρησιμοποιηθεί για αποστολή οποιουδήποτε υλικού και δεν θα αποτελέσει υλικό καμμίας βάσης δεδομένων, 2) θα τηρηθεί απολύτως η αρχή της ανωνυμίας, καθώς οι συμμετέχοντες δεν θα δηλώνουν το όνομά τους κατά την είσοδο, αλλά απλά έναν αύξοντα αριθμό που θα τους αποσταλεί (Βουλευτής 1, Βουλευτής 2, Βουλευτής 3 κλπ).

GEORGE SOROS SUCK TSOLIA'S HEAVY DICK

Όλα συγκλίνουν στο ότι η οριστική απόσυρση του βιβλίου της ιστορίας της έκτης δεν αρκεί.

Με αναβαθμισμένο πλέον στάτους ως γυμνασιόπαιδα, τα περσινά εκτάκια συνωστίζονται ανάμεσά μας, με το μυαλό και την ψυχή τους ανεπανόρθωτα δηλητηριασμένα απ΄όσα διδάχτηκαν το μοιραίο έτος που μας πέρασε.

Όλοι τα αγαπάμε τα παιδιά αυτά, σε τίποτα δεν έφταιξαν τα παιδιά αυτά, ωστόσο όσο επώδυνο κι αν είναι, μόνο μια ριζική λύση θα μπορούσε να περιορίσει το μέγεθος του κακού, την εξάπλωση της μόλυνσης, την διασπορά των ιδεών τους.

Πρέπει να αποφασίσουμε αν προτιμάμε την επιβίωση του ελληνισμού ή των παιδιών μιας σχολικής χρονιάς.

Ο ελληνισμός μέσα από θυσίες γιγαντώθηκε και με τις θυσίες άντεξε στο πέρασμα των αιώνων.

Ας τα εξοντώσουμε· με πόνο, με σπαραγμό, με αγάπη, αλλά ας τα εξοντώσουμε. Το ταχύτερο δυνατόν.

Θάνατος, καθαρτήριος θάνατος στην γενιά που μίανε η Ρεπούση.

Ο ΦΟΒΟΣ

Χθες βράδυ ο Bενιζέλος έχει πάει σε μια παρουσίαση βιβλίου. Τα κανάλια -είτε ειδοποιημένα από τον ίδιο ότι θα κάνει δήλωση, είτε επειδή κυνηγούν το κάθε του βήμα- περιμένουν απ' έξω. Ο Βενιζέλος βγαίνει και δηλώνει: «Εκτός από την πολιτική, υπάρχει η ίδια η ζωή. Υπάρχουν οι φιλίες από το πανεπιστήμιο, υπάρχει η τέχνη, το διάβασμα, το παιχνίδι. Υπάρχουν οι φόβοι του ανθρώπου που τον κάνουν καλύτερο, γιατί πάνω στο φόβο μας και στην επιθυμία μας να ζήσουμε, να αντέξουμε το αναπόδραστο του θανάτου, κρύβεται ο πολιτισμός, η πολιτική, ό,τι κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο».

Πριν καν ολοκληρώσει την φράση του (κι ενώ από κάτω ο δημοσιογραφικός χορός των προτεταγμένων μικροφώνων ρουφά κάθε του λέξη όπως η πορνοστάρ το σπέρμα του πορνοστάρ στο τέλος κάθε συνουσίας, σε μια ανάστροφη διαδικασία όπου το φαλλικό σύμβολο - μικρόφωνο είναι ο δέκτης και το στόμα ο πομπός), με το άκουσμα της λέξης «φόβος», η πρωθιέρεια του χορού, Ελένη Καλογεροπούλου, παίρνει ξεκάθαρα κεφάλι από τους συναδέλφους της, πετάει το μικρόφωνο στην μούρη του Βενιζέλου και αρχίζει να ωρύεται σε κατάσταση δυο στάδια μετά την υστερία: «Εσείς, κύριε Βενιζέλο, τι φοβάστε; Εσείς τι φοβάστε; Εσείς φοβάστε κάτι;». Ο Βενιζέλος τελειώνει την φράση και ξεκινά να φύγει, με την κραδαίνουσα το μικρόφωνο Καλογεροπούλου να τον πρεσάρει στενότερα και αποτελεσματικότερα απ' ό,τι ο Δημήτρης Διαμαντίδης τον Γιάκα Λάκοβιτς στο τέλος του αγώνα με τη Σλοβενία, συνεχίζοντας να τον ρωτάει κάτι ακατάληπτα για το πτώμα του βιβλίου που παρουσίασε, σε σχέση με το πτώμα του Γιώργου Παπανδρέου.

Ένας επίδοξος πολιτικός αρχηγός αποφασίζει να πουλήσει διαφορετικότητα, αποφασίζει να πουλήσει πολιτισμό, αποφασίζει να πουλήσει βάθος, επιχειρώντας να απευθυνθεί και γοητεύσει πιο σκεπτόμενα στρώματα πολιτών, ένας επίδοξος πολιτικός αρχηγός μιλάει για τον φόβο του θανάτου και η δημοσιογράφος -εκκωφαντικά κουφή ως προς τον δημοσιογραφικά αδιάφορο θάνατο- ψάχνει απεγνωσμένα να ανασκάψει το μικροπολιτικό υπονοούμενο.

Ο φόβος του θανάτου ως πηγή πολιτισμού δεν αφορά την ελληνική τηλεοπτικη δημοσιογραφία.

Την ελληνική τηλεοπτική δημοσιογραφία αφορά μόνος ο φόβος του Τζουμάκα ως πηγή κουτσομπολιού.

Η Ελένη Καλογεροπούλου τα έχει λυμένα αυτά, αυτοί οι φόβοι και αυτές οι ανησυχίες είναι για τους ποιητές, είναι για τους λαπάδες, όποιος ζει δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με φόβους θανάτου, η ζωή είναι εδώ και εδώ είναι ο τρίτος πόλος, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και η Άννα Διαμαντοπούλου, εδώ είναι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δυνάμεων και η τελική σύσταση του εκλεκτορικού σώματος, κι αν η πολιτική είδηση από τη βραδιά ήταν η προσπάθεια του Βενιζέλου να περάσει ένα διαφορετικό προφίλ, η είδηση αυτή είναι αναπόφευκτο να μας προσπεράσει, αφού εμάς η δουλειά μας είναι να του εκμαιεύσουμε μια εξυπνάδα, η δουλειά μας είναι να είμαστε την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση, έτοιμοι να εκστομίσουμε την κατάλληλη μαλακιούλα που θα προξενήσει την κατάλληλη αντίδρασή του, ώστε να πει τον κατάλληλο χρησμό τον οποίο κατάλληλα θα σημειολογήσουμε τις επόμενες μέρες, αφού τίποτα άλλο να σημειολογήσουμε δεν έχουμε, αφού το παιχνίδι είναι για τα παιδιά και οι φόβοι θανάτου είναι για τους ανθρώπους, όχι για τα τσακάλια, δημοσιογραφικά και μη.

Εμείς πάψαμε να ζούμε προ πολλού -λίγο πριν ή λίγο μετά την ανταλλαγή του νοήματος της ζωής με το τσακαλιλίκι- κι όταν κανένα βράδυ η ζωή επανέρχεται υπό την μορφή ρυτίδας ή προσωπικού κενού, υπάρχουν και τα μπότοξ, υπάρχουν και τα χάπια, υπάρχει πάνω απ' όλα και το κινητό που θα χτυπήσει την ώρα της σαββατιάτικης κατάθλιψης, ώστε ένας ομοιοπαθής να πάρει να διασταυρώσει αν πράγματι ο Βενιζέλος έδειξε Τζουμάκα, αν πράγματι ο Τζουμάκας έδειξε Μπόμπολα, e tu mi fai girar tu mi fai girar come fossi una bambola, poi mi butti giù poi mi butti giù come fossi una bambola.

Η ιδέα

Σπούδαζε σε κάποιο Α.Ε.Ι. από τα καλά, τα δύσκολα. Mε την πρώτη είχε μπει, στην πόλη του είχε μείνει, όλα του είχαν έρθει σχετικά εύκολα, το αντικείμενο των σπουδών του δεν τον ενθουσίαζε, παρέες ιδιαίτερες δεν είχε, ούτε κοπέλα είχε, στον εαυτό του ήταν κλεισμένος, τι θα κάνει στη ζωή του δεν ήξερε, διάβαζε μόνο τον καιρό των εξετάσεων, παρουσίες υποχρεωτικές η σχολή του δεν είχε, γενικά στο χάσιμο ήταν, γενικά ψαχνόταν χωρίς να ξέρει καν τι ψάχνει, περπατούσε ώρες ατέλειωτες μόνος στην πόλη, προβληματικό δεν τον έλεγες, αλλά ούτε και εντελώς εντάξει, κάτι του έλειπε, πολλά του έλειπαν, τα είχε όλα αλλά όλα του έλειπαν, κάτι έπρεπε να κάνει, κάτι διαφορετικό. Τότε, σε μια από τις μοναχικές του βόλτες, θα ΄ταν δεν θα ΄ταν είκοσι χρονών, μια ιδέα άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό του κι ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Λίγες μέρες μετά άρχισε να γυμνάζεται για να φτιάξει κάπως την φυσική του κατάσταση και δυο εβδομάδες μετά χτύπησε την πόρτα της Ομοσπονδίας Διαιτητών για να ρωτήσει τι χρειαζόταν να κάνει προκειμένου να γίνει διαιτητής.

Ξεκινώντας από τόσο μικρός και επιδεικνύοντας ταλέντο στο να συνδυάζει στο μέτρο του δυνατού την αμεροληψία με τη σύνταξη με τον εκάστοτε ισχυρό, άρχισε να ανεβαίνει τις κατηγορίες μία - μία και να θεωρείται ανερχόμενο αστέρι. Όσο για τα μπινελίκια και τις άγριες καταστάσεις των χαμηλών κατηγοριών, σχεδόν τις απολάμβανε, αφού ο μαζοχισμός ήταν αναπόσπαστο τμήμα του χαρακτήρα του (τόσο αναπόσπαστο, που τα πρώτα χρόνια πολλές φορές αμφισβήτησε τα αληθινά κίνητρα πίσω από την ιδέα του και αναρωτήθηκε μήπως αυτή δεν ήταν παρά η πρόφαση ώστε να βρεθεί σε ένα σημείο που όλοι θα τον σιχτιρίζουν, απειλούν, προπηλακίζουν). Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το νούμερο ένα της διαιτησίας στη χώρα του και να γίνει και διεθνής. Μόλις έγινε διεθνής ένιωσε αρκετά ισχυρός ώστε να πάψει εντελώς να παίζει το παιχνίδι οποιουδήποτε άλλου εκτός από το δικό του και το όνομά του έγινε στη συνείδηση των φιλάθλων συνώνυμο της ακεραιότητας.

Στα 32 του διαιτήτευσε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η διαιτησία ήταν η ζωή του και το επάγγελμά του απλά κάτι που έκανε για να ζήσει. Πια κανείς δεν θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει όχι προβληματικό, όχι μη εντάξει, αλλά και οτιδήποτε άλλο από πολύ επιτυχημένο. Και γκόμενες είχε κι απ' όλα. Αλλά πάνω απ' όλα το όνειρό του. Είχε έρθει η ώρα να το κάνει πραγματικότητα; Ήταν ο τελικός το αποκορύφωμα της καριέρας του; Τότε αποφάσισε να ρισκάρει και να τα παίξει όλα για όλα, με τον κίνδυνο να περάσει μια ζωή μετανιώνοντάς το. Στον τελικό αρίστευσε. Του χρόνου είχε μουντιάλ. Εκεί όμως τον τελικό τον έδωσαν σε άλλον. Είχε κάνει λοιπόν το μοιραίο λάθος;

Τέσσερα χρόνια αργότερα αποδείχθηκε πως όχι. Ήταν 37 ετών και θα διαιτήτευε τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου. Όλα όσα περίμενε, όλα αυτά για τα οποία ζούσε, είχε έρθει ο καιρός να γίνουν πραγματικότητα. Το βράδυ της παραμονής δεν κοιμήθηκε καθόλου από την ένταση. Προσευχήθηκε για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία. Το βράδυ του τελικού αντάλλαξε στα αποδυτήρια ευχές με τους επόπτες για καλή επιτυχία, έκανε μηχανικά τον σταυρό του -τον οποίο σε αντίθεση με τις προσευχές δεν είχε σταματήσει να κάνει πριν από κάθε παιχνίδι- και μπήκαν στο γήπεδο μαζί με τις δύο ομάδες.

Όλος ο πλανήτης μια ανοιχτή τηλεόραση, όλος ο πλανήτης η ίδια εικόνα, όλος ο πλανήτης μια εικόνα που τον περιελάμβανε.

Τα πάντα τώρα εξαρτώνταν από τον ίδιο.

Στα πρώτα ογδόντα λεπτά είχε δώσει ρεσιτάλ. Αλλά χρειαζόταν απεγνωσμένα ένα πέναλτι. Κάτι έπρεπε να κάνει και έπρεπε να το κάνει άμεσα. Η τύχη στάθηκε στο πλευρό του. Έγινε πέναλτι στα αλήθεια. Το σφύριξε με αγαλλίαση.

Το σκορ ήταν στο 1-1. Ογδοηκοστό πρώτο λεπτό. Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι. Η αγωνία του επιθετικού πριν το πέναλτι. Η αγωνία ενός πλανήτη πριν το πέναλτι. Η μπάλα στήθηκε. Ο επιθετικός περιμένει το σφύριγμα. Ο διαιτητής παίρνει φόρα και με σουτ - κεραυνό σκίζει τα δίχτυα του έκπληκτου τερματοφύλακα. Αρχίζει και πανηγυρίζει έξαλλα. Μόνος, όπως εκείνο το απόγευμα που του ήρθε η ιδέα. Πετάει την μπλούζα και οι κάμερες εστιάζουν στο φανελάκι του που γράφει «Υου will never forget what I did».

Αμάντρωτη Τέχνη

Η τέχνη δεν έχει όρια· πόσο μάλλον οι εικαστικές τέχνες. Ολοκληρώνοντας την περιήγηση στην εντός Τεχνοπόλεως Μπιενάλε ένιωσα έτοιμος για μια νέα αντίληψη του χώρου, έτοιμος για μια ξεχωριστή διαδρομή απρόοπτων εικαστικών συναντήσεων, έτοιμος για να επεκτείνω την Μπιενάλε έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια του θεσπισμένου θεάματος, μετατρέποντας ολόκληρη την πόλη σε αληθινή «Τεχνόπολη».

Οld Boy*
«Destroy Parkiking», 2007

Αυθεντική επιγραφή μαντρόπορτας στην οδό Ιάκχου, λίγα μέτρα πριν την είσοδο της Τεχνόπολης.

Φωτογραφία άνευ λούπας.

Παραχώρηση του καλλιτέχνη.

*1972, AΘΗΝΑ. ΖΕΙ (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ) ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

Δες Καθαρά

Δες καθαρά. Καθαρά. Όπως βλέπω εγώ. Όπως σε βλέπω εγώ. Όπως μας βλέπω εγώ. Κοίταξέ μας. Ξεθόλωσε το βλέμμα σου. Τίποτα άλλο δεν θέλω από σένα. Μόνο να δεις. Να δεις την εικόνα που έχω εμπρός μου. Δεν γίνεται να μην την βλέπεις. Αφού λάμπει. Αφού εξακολουθεί να λάμπει για μένα, θα εξακολουθεί να λάμπει και για σένα. Αν έλαμψε ποτέ. Όχι. Δεν μπορεί να μην έλαμψε, δεν μπορεί να μην λάμπει. Αφού νά 'την. Παίζει συνεχώς στο μυαλό μου. Συνεχώς. Να μπορούσα να την πάρω από το μυαλό μου και να στην προβάλω. Όχι για άλλο λόγο. Για να καταλάβεις. Για να δεις μάλλον, να δεις καθαρά. Να δεις καθαρά πόσο δυνατός είναι ο έρωτας μας. Μας. Όχι μου. Μας. Έλα. Αρκετά τα παιχνίδια. Αρκετά οι φοβίες. Μαζί ερωτευτήκαμε, άρα μαζί θα έπρεπε να ξεερωτευτούμε. Αφού είμαι εγώ ακόμα ερωτευμένος, το ίδιο πρέπει να είσαι κι εσύ. Ειδάλλως είναι άδικο. Τι άδικο; Αβάσταχτο. Να πονάω μόνο εγώ. Να με καίει η εικόνα μόνο εμένα. Αφού μαζί μάς έκαιγε στην αρχή. Τα φώτα άναψαν και για τους δύο, άρα και για τους δύο θα έπρεπε να σβήσουν. Την ίδια στιγμή. Ειδάλλως εσύ προχωράς κι εγώ μένω. Καθηλώνομαι. Και σου ζητάω να δεις καθαρά. Ενώ εσύ βλέπεις πεντακάθαρα την δική σου εικόνα. Που δεν φωτίζεται πια. Πώς γίνεται; Αφού είναι η ίδια σκηνή που βλέπω κι εγώ. Πώς την βλέπεις πια αλλιώς; Και βλέποντάς την αλλιώς, νιώθεις τώρα για μένα μόνο τύψεις και μια ενόχληση, που επιμένω να επιμένω, που επιμένω να μην καταλαβαίνω. Τι να καταλάβω; Εσύ να καταλάβεις. Εσύ επιτέλους να δεις. Μόνο να δεις θέλω. Καθαρά. Είναι πολύ αυτό που σου ζητάω; Είναι παράλογο; Δεν θέλω να κάνεις κάτι με το ζόρι. Απλά να ξελαμπικάρεις. Με όλα αυτά που σου είπα, με όλα αυτά που σου γράφω, με το ότι έφτασα να γράφω στον τοίχο, δεν μπορεί, θα δεις κι εσύ καθαρά. Πως για σένα υπάρχω. Και θα σε περιμένω. Υπομονετικά. Όσο χρειαστεί. Μέχρι να βγάλεις τα σκατά απ' το κεφάλι σου. Μέχρι να βγάλεις τις τσίμπλες απ' τα μάτια σου. Μέχρι να θυμηθείς. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις. Μέχρι να δεις καθαρά.

Αποκλειστικό

Στην άλλη άκρη της ιστολογικής μας γραμμής έχουμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

- Κύριε Βενιζέλο, καλησπέρα.

- Καλησπέρα.

- Να μιλήσουμε στον ενικό, ως μπλόγκερ προς μπλόγκερ;

- Θα προτιμούσα να διατηρήσουμε τον πληθυντικό.

- Σ΄ευχαριστώ, Βαγγέλη. Χθες, αμέσως μετά την εις βάρος σου επίθεση, δήλωσες ότι «Έχουν ευθύνες αυτοί που καθοδηγούν και υποθάλπουν αυτήν την αντιαισθητική κατάσταση». Ο δράστης όμως ομολόγησε λίγο αργότερα ότι σου πέταξε τον καφέ ύστερα από ρητή προτροπή του Ευαγγέλου Γιαννόπουλου, που τον επισκέφτηκε στον ύπνο του υποδεικνύοντας σε ως υπαίτιο όλων των δεινών του ΠΑΣΟΚ. Θεωρείς λοιπόν τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο ως τον μόνον ηθικό αυτουργό ή εικάζεις ότι μπορεί να ενέργησε σε συνεννόηση με άλλα κορυφαία στελέχη;

- Η ερώτηση είναι προδήλως ειρωνική. Πρέπει να διαφυλάξουμε το ήθος των μπλογκ και τον ιστολογικό πολιτισμό. Κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν στον λεκτικό τραμπουκισμό και στον επικοινωνιακό Μεσαίωνα. Λυπάμαι. Για κάποιους μπλόγκερ θέλω να πω ότι καταλαβαίνω πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.

- Τι εννοείς δουλειά; Την ανάγκη μας υπακούουμε εδώ.

- Φοβούμαι ότι ενίοτε -όπως τώρα- εδώ δεν υπακούετε αλλά κ ά ν ε τ ε την ανάγκη σας. Εν πάση περιπτώσει, ζητάω συγγνώμη από τους δημοκρατικούς πολίτες και όλους -γιατί απευθυνόμαστε σε όλους- για την εικόνα των μπλογκ που διαμορφώνουν ορισμένοι. Καταστρέφουν το πολιτικό κεφάλαιο της μπλογκόσφαιρας. Κι εγώ, ως μελλοντικός ηγέτης όλης της μπλογκόσφαιρας, συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους, συγχωρώ τους επαγγελματίες που γίνονται καθοδηγούμενα όργανα σε μια αθλιότητα.

- Δεν είμαι επαγγελματίας, Βαγγέλη. Σταμάτα αυτό το βιολί. Μισό λεπτό όμως, πριν συνεχίσουμε να κλείσω την πόρτα γιατί κάνει ρεύμα.

- Είναι το ρεύμα του αυτονόητου, που δεν μπορεί να το εμποδίσει καμιά κλειστή πόρτα.

- Βαγγέλη, φιλικά στο λέω, δεν καταλαβαίνεις ότι ο ελληνικός λαός θέλει τους πολιτικούς του αρχηγούς σεμνούς και ταπεινούς, δεν καταλαβαίνεις ότι στον λαό του «Ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε;» η αλαζονεία κάνει κακό γκελ, δεν καταλαβαίνεις ότι αν δεν τιθασεύσεις την έπαρσή σου θα το φας το κεφάλι σου, δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να παραστήσεις ότι είσαι ένας από όλους μας αντί για εκείνος που ξεχώρισε από όλους μας;

- Αμφιταλαντεύεστε μεταξύ αστείου και σοβαρού και θα μπερδέψετε τους αναγνώστες σας. Αυτή η αμφιταλάντευση θεωρείτε ότι δεν συνιστά αλαζονεία και από τη δική σας την πλευρά;

- Ναι, Βαγγέλη, έχεις δίκιο. It takes an arrogant to know an arrogant. Αλλά πες μου σε παρακαλώ, τι έχεις να απολογηθείς για το εις βάρος σου κατηγορητήριο, σύμφωνα με το οποίο λειτουργείς ως εκπρόσωπος ΜΜΕ που επιχειρούν να χειραγωγήσουν το κίνημα;

- Μα, σας παρακαλώ, ας είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί. Εμένα περίμενε το κίνημα για να χειραγωγηθεί; Εμένα περίμεναν τα ΜΜΕ να βάλουν ως εκπρόσωπό τους; Ας αναρωτηθούμε καλύτερα πώς οδηγήθηκε στην απόφασή του να φύγει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Σημίτης, ας δούμε τι υποδοχή επεφύλαξαν τότε στον Γιώργο Παπανδρέου τα ΜΜΕ που σήμερα κατηγορούνται και ας αφήσουμε τα αστεία. Απλά πόνταραν σε άλογο καταφανώς κουτσό και τώρα είμαι το νέο αγαπημένο τους άλογο. Προσοχή όμως: είμαι το νέο αγαπημένο τους άλογο επειδή τυγχάνω ο ικανότερος και δεν παρουσιάζομαι ως ο ικανότερος επειδή τυγχάνω το νέο αγαπημένο τους άλογο. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι η διαφορά της δημοκρατικής μέρας με την κληρονομική νύχτα. Ξέρετε, οι ανίκανοι κάθε φορά που θέλουν να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους, τα ρίχνουν σε έξωθεν επιθέσεις προκειμένου να παραστήσουν τους αμυνόμενους. Το είδαμε στις φωτιές με τις εφευρεθείσες «ασύμμετρες απειλές», το βλέπουμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ με τη νέα Λαμπρακειάδα. Σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Σιγά μην χάσει τη φυσιογνωμία του το κίνημα. Ο βρεγμένος την νταβατζοβροχή δεν την φοβάται. Και να σας πω και κάτι άλλο; Την κρίσιμη ώρα περισσότερες πιθανότητες έχει να πει ένα όχι στους νταβατζήδες ένα άτομο τόσο υπεροπτικό όσο εγώ, παρά ένα άτομο συμπαθές μεν, λίγο δε.

- Μα, θα σταματήσεις να επαινείς τον εαυτό σου;

- Όχι. Αφού η συνέντευξη είναι προφανώς πλαστή, είναι εξίσου προφανές ότι είστε εσείς τελικά εκείνος που με επαινεί, έστω κι αν ο έπαινός σας είναι εκ του αποτελέσματος και με μπόλικη οσμή κυνισμού.

- Έχεις σχεδόν δίκιο, Βαγγέλη. Πρέπει να το κοιτάξω αυτό. Ωραία, για να το μετριάσω λίγο, ένα άτομο τόσο αλαζονικό όσο εσύ είναι δυνάμει επικίνδυνο μόλις πάρει την εξουσία στα χέρια του, γιατί στο επόμενο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία μπορεί να φορτώσει και να θεωρήσει ότι τους έχει με τρία χτυπήματα.

Μην τον κάνουμε μικρή ομάδα

Διαβάζω στο πρωτοσέλιδο του «Φωτός» δηλώσεις του Σάββα Θεοδωρίδη: «Δηλαδή με την Ρεάλ πώς θα παίξουμε; Με τρεις τερματοφύλακες; Μην τον κάνουμε μικρή ομάδα τον Ολυμπιακό». «Ο Λεμονής έπαιξε όπως θα έπαιζε η Καλλιθέα ή η Λιβαδειά με τη Λάτσιο».

Και αν έπρεπε να εξηγηθεί με τις λιγότερες δυνατές λέξεις η ιστορική ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού στο τσάμπιονς λιγκ, θα ήταν με τις παραπάνω. Αυτή η νοοτροπία που κυριαρχεί από τους γάβρους της τρίτης ηλικίας όπως ο Θεοδωρίδης και -μεταδιδόμενη ακατάπαυστα από γενιά σε γενιά- φτάνει ως τους πιτσιρικάδες, είναι η νοοτροπία χωρίς την οποία θα ήταν αντικειμενικά και στατιστικά απίθανο να μην είχε πετύχει κάτι καλύτερο την τελευταία δεκαετία ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη.

Πρόκειται για τη νοοτροπία που απαξίωνε τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού (που μετατράπηκαν μετά σε κατάκτηση του Euro) ως «τσούκου - τσούκου μπωλ», τη νοοτροπία χάρη στην οποία μετά την πρώτη πεντάρα στην Μαδρίτη ήταν όλοι ενθουσιασμένοι επειδή ο Ολυμπιακός είχε παίξει «καλά», τη νοοτροπία που στο Τορίνο, πριν και μετά το πέμπτο, πριν και μετά το έκτο, πριν και μετά το έβδομο, η ομάδα δεν είχε κλειστεί αλλά επιτίθετο.

Το εντελώς πιθανότερο λοιπόν είναι οι φόβοι του κυρ Σάββα να μην επαληθευθούν, ο Λεμονής να απολυθεί και ο Ολυμπιακός να μην γίνει -προς Θεού- «μικρή ομάδα», αλλά να παίζει όμορφα, φανταιζί, επιθετικά, αντρίκεια, πασαλιμανιώτικα, στοχεύοντας -ανομολόγητα αυτήν την φορά, αλλά στοχεύοντας πάντως- στον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, γιατί «τι αξία έχουν άραγε οι πορείες - οι πορείες είναι για την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ».

Επίθεση ρε, επίθεση. Ο θρύλος δεν είναι ομαδούλα και δεν φοβάται κανέναν.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι χορτοφάγος

Σε κρίσιμη καμπή βρίσκονται οι εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, καθώς μείζον πρόβλημα έχει ανακύψει με το ποιός θα είναι τελικά ο εγγυητής τόσο των εκλογικών διαδικασιών όσο και της ενότητας. Ήδη επίσημη υποψηφιότητα για τη θέση του εγγυητή έχουν υποβάλλει οι Κώστας Σημίτης και Γιώργος Α. Παπανδρέου, ενώ και άλλα κορυφαία στελέχη εξετάζουν το ενδεχόμενο να μπουν ανά πάσα στιγμή στην μάχη, καθώς δημοσκοπήσεις εμφανίζουν εκείνα ως «καταλληλότερα για εγγυητή».

Όλα δείχνουν πως των διαδικασιών εκλογής προέδρου θα προηγηθούν διαδικασίες εκλογής εγγυητή και ήδη αυτή την στιγμή η διαφωνία έγκειται στο αν οι προεγγυητικές διαδικασίες πρέπει να είναι εξπρές ή αν, αντίθετα, πρέπει να μην απωλέσουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα.

Σίγουρο δείχνει μέχρι στιγμής ότι και ο εγγυητής θα προκύψει τελικά μετά από ψηφοφορία φίλων και μελών, αυτήν την φορά δε όχι απλά μεταξύ φίλων και μελών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και φίλων των εγγυητικών διαδικασιών εν γένει.

Το ένα ζήτημα όμως γεννά το άλλο και δεν έχει ακόμη επιτευχθεί συμφωνία στο αν θα πρέπει να υπάρξει πρόσωπο κοινής αποδοχής, το οποίο θα παίξει τον ρόλο του «εγγυητή των διαδικασιών προς ανάδειξη εγγυητή» (ή «εγγυητή του εγγυητή» ή «εγγυητή εις την δευτέρα»). Τέτοιο πρόσωπο κοινής αποδοχής δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ζων ΠΑΣΟΚ, οπότε καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί η προσωρινή επανενεργοποίηση μη χορτοφάγων στελεχών, όπως οι Γιάννης Αλευράς, Γιώργος Γεννηματάς και Μελίνα Μερκούρη.

Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω είναι να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα το ζήτημα της ανάδειξης νέου προέδρου, με παρεπόμενο αποτέλεσμα να μην δοθεί η ανάλογη δημοσιότητα στην δήλωση στήριξης Βενιζέλου των πρώην Πρυτάνεων της Παντείου, Αιμίλιου Μεταξόπουλου και Δημήτρη Κώνστα, των οποίων η δήλωση πρωτοκολλήθηκε με αριθμούς πρωτοκόλλου αμέσως μετά τις δηλώσεις των επτά πανεπιστημιακών καθηγητών και αμέσως πριν τις δηλώσεις των Μάικλ «Ντοτόρε» Νεονάκη και Τζώνυ «Μπουμπούκι» Ανθόπουλου. Η πληροφορία πως ο Γιάννης Ανθόπουλος πλαστογράφησε τον δικό του αριθμό πρωτοκόλλου ελέχεται ως αναληθής, κακόβουλη και συκοφαντική.

Σε δεύτερη μοίρα μπορεί να έχει τεθεί αυτή καθαυτή η εκλογή προέδρου, τούτο όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο λαός δεν παρακολουθεί με δέος την μαινόμενη ήδη σύγκρουση δύο θεωριών συνωμοσιών, τη θεωρία δηλαδή που υποστηρίζει ότι το λαϊκό - σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ πάνε να το αλώσουν και να του νοθεύσουν τον πολιτικό του χαρακτήρα (επιτέλους μετά από άγονες προσπάθειες δεκαετιών) οι Λαμπρακομπομπολαίοι δια του αχυρανθρώπου τους Βενιζέλου, με τη θεωρία που υποστήριξε απόψε ο Ανδρέας Λοβέρδος, ότι όταν τα απλά αυτοδημιούργητα παιδιά του λαού, οι Νίκοι οι Ξανθόπουλοι, πάνε να καταλάβουν την ψηλότερη καρέκλα σε ένα μεγάλο κόμμα, το Σύστημα πέφτει πανικόβλητο να τα φάει.

Ακόμη όμως κι αν πέσει να τα φάει, ακόμη κι αν το ΠΑΣΟΚ παραμείνει στη νοσηρή αγκαλιά του αχαγιώτικου τζακιού του, είναι έτοιμο να ιδρυθεί το «Κ.Ε.Σ» (Κόμμα Ελλήνων Συνταγματολόγων), με Βενιζέλο πρόεδρο, Λοβέρδο αντιπρόεδρο, Τσάτσο επίτιμο και Φώφη επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας.

Ευάγγελος Αnte Portas

Ο Βενιζέλος έξω από την είσοδο του Ζαππείου. Στο ραδιόφωνο ένας άνθρωπος με τον οποίο σπάνια διαφωνώ, ο Οδυσσέας Ιωάννου, λέει πόσο άσχημα του χτύπησε ότι ο Βενιζέλος δεν σεβάστηκε χθες βράδυ το πτώμα του αρχηγού του, δεν περίμενε λίγο πριν κάνει την κίνησή του. Διαφωνώ, επειδή βρήκα στην κίνηση Βενιζέλου μια άγρια ομορφιά, την ομορφιά ενός ανθρώπου διψασμένου για εξουσία, διψασμένου για Αρχή, που γνωρίζοντας ότι επιτέλους, μετά από χρόνια αναμονής, ήρθε η ώρα του, αποφασίζει να μην χαραμίσει ούτε μια στιγμή ακόμα και το δηλώνει ευθαρσώς, πανηγυρικά και με κάθε ειλικρίνεια: θεωρώ τον εαυτό μου ηγέτη και θεωρώ ότι τώρα πρέπει να ηγηθώ. Μου αρέσει η σκηνή γιατί είναι συμβολική και πεντακάθαρη: γεννήθηκα για να φτάσω απόψε έξω από την είσοδο και σε λίγα χρόνια μέσα σε αυτήν. Όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την -καλλιτεχνική ούτως ή άλλως- ευαισθησία του Οδυσσέα, η πολιτική είναι μια διαρκής σύγκρουση και το πολιτικό πτώμα του Γιώργου ας το θρηνήσουν όσοι τον αγαπούν, ας το θρηνήσει η σύντροφός του· όχι οι «σύντροφοί» του. Η εξουσία του κόμματός του τα τελευταία τρία χρόνια ήταν ερωμένη στα χέρια ανάξιου εραστή και όταν βγήκε στο μπαλκόνι της, οι ορμόνες του Βενιζέλου ανέστειλαν κάθε αυτοσυγκράτησή του και τον έκαναν να αρχίσει το ερωτικό του τραγούδι. Τι κι αν ο άλλος ήταν ακόμα μέσα; Καιρός να φύγει, καιρός ο ανάξιος εραστής να δώσει τη θέση του στον ιδανικό, καιρός ο κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο για τον οποίο τον όρισε η φύση και όχι η φύση του πατέρα του, την οποία -σε κραυγαλέα αντιδιαστολή με το όνομά του- δεν κληρονόμησε. Ο Βενιζέλος έξω από το Ζάππειο είναι πολιτική αληθινή, είναι πολιτική δίχως υποκριτικούς οίκτους, δίχως υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς, είναι η πολιτική ως σκυταλοδρομία φιλοδοξιών. Ο ψευδεπίγραφος «πολιτικός πολιτισμός», που λίγη ώρα πριν την επέλαση του Ευάγγελου ευαγγελίστηκε ο Καραμανλής από τα μέσα του Ζαππείου, είναι η παγίδα η ίδια, είναι η παγίδα που όρισε ως σκανδαλώδη την «πολιτική πάνω από τα καμμένα» (λες και οι φωτιές είναι σεισμός ή φυσικό φαινόμενο εντελώς έξω από τον έλεγχο κάθε προληπτικού και κατασταλτικού μέσου), εννοώντας ως πολιτική την αντιπολιτευτική ανάδειξη του μεγέθους των κρατικών ολιγωριών, την ίδια στιγμή που έκανε εκείνος αισχρή μικροπολιτική μιλώντας για σατανικά σχέδια κατά της χώρας, είναι ακόμα η παγίδα των ελληνικών σημαιών σε προεκλογική συγκέντρωση με το ταυτόχρονο αίτημα να κατέβουν οι κομματικές, αφού τελικά φαίνεται ότι η πολιτική δεν έχει θέση ούτε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, μιας και το μόνο που έχει σημασία είναι «αυτά που μας ενώνουν». Και τι άλλο θα μπορούσε να ενώνει περισσότερο τους Έλληνες από τον Πρωθυπουργό της χώρας τους;

Ο Βενιζέλος στο Ζάππειο, με τη βουλιμία για εξουσία ζωγραφισμένη στο βλέμμα του και αποτυπωμένη στη φωνή του, είναι στα μάτια μου κάτι όμορφο, ακριβώς επειδή είναι κάτι κρυστάλλινο, κάτι που δεν αρνείται τη φύση ούτε του ιδίου του ανδρός ούτε της πολιτικής. Για λίγες μέρες η πολιτική θα μυρίσει λίγο αλήθεια και τα συνήθη προσωπεία της εσωκομματικής ευσέβειας θα πρέπει αναγκαστικά να βγουν μέχρι να φορεθούν τα καινούρια. Στην αναμπουμπούλα δεν χαίρεται μόνο ο λύκος, αλλά και όσοι έχουν την κλίση της παρατήρησης :)

Αντίθετα, το «πολιτισμένο» χρίσμα Σημίτη σε Παπανδρέου αρνήθηκε και τη φύση της δημοκρατίας και -όπως τελικά φάνηκε- και τη φύση του συγκεκριμένου ανδρός. Όσο για τους υμνητές εκείνης της γκρίζας στιγμής της μεταπολίτευσης, εκείνου του εντελώς ύποπτου και αδιαφανούς σκηνικού, που επικοινωνήθηκε αφενός ως το μεγαλείο ενός αρχηγού που δεν γαντζώνεται στην καρέκλα του και αφετέρου ως η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας με την πρωτοφανή λαϊκή ανάδειξη του νέου αρχηγού, θα έχει πλάκα να ψάξει κάνεις τα τότε λεγόμενά τους, τα τότε γραπτά τους, τις τότε δηλώσεις τους.

Ρήξη

Tα ελληνικά πρόδωσαν τον Γιώργο ξανά. Νόμιζε ότι η εντολή ρήξης σήμαινε ότι έπρεπε να ρίξει το ΠΑΣΟΚ όσο το δυνατόν περισσότερο. Έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά ακόμα κι έτσι δεν κατάφερε να το ρίξει στους ένα εκατομμύριο δέκα επτά χιλιάδες ογδόντα πέντε ψηφοφόρους: η απρόβλεπτη μεσολάβηση των κοντά 80 νεκρών λίγες μέρες πριν τις εκλογές έφερε τα πάνω κάτω. Κανείς αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί να αποκλείσει ότι της εθνικής τραγωδίας μη υπαρχούσης το παραπάνω πλαφόν δεν θα είχε αγγιχθεί.

Γι' αυτό ακριβώς η Ρηγίλλης παρακολουθεί επισταμένα τις εσωκομματικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, ώστε εφόσον η επανεκλογή του Γιώργου κριθεί σε επίπεδο «μελών και φίλων», να συρρεύσουν στο κίνημα εκατομμύρια νέοι φίλοι, προκειμένου να δοθεί στο Γιώργο η τρίτη ευκαιρία για να ολοκληρώσει την υπεσχημένη του ρήξη.

But the times they are e-changin': το πανίσχυρο πλέον κίνημα των μπλόγκερς επαγρυπνεί και δεν θα αφήσει τους σκοτεινούς μηχανισμούς της Δεξιάς να εμποδίσουν την άνοδο στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ του πιο εκλεκτού τους μέλους, του e-venizelou .

Ελληνίδα και Έλληνα Μπλόγκερ, γίνε τώρα o καλύτερος φίλος του ΠΑΣΟΚ. Αν θες να δεις έναν μπλόγκερ στην εξουσία, γίνε με την ψήφο σου ανάχωμα στις ορδές των δεξιών που θα σπεύσουν να στηρίξουν Γιώργο.

5 μετά τον προημιτελικό

1) Υπάρχουν πράγματα που γίνονται και πράγματα που δεν γίνονται. Το αποψινό δεν γινόταν. Κι όμως έγινε. Σήμερα η Σλοβενία κέρδισε την Ελλάδα πολλά με λίγα. Σήμερα όσο παιζόταν μπάσκετ χάσαμε, αποκλειστήκαμε και ήταν η στιγμή που θα λέγαμε ότι αυτή η ομάδα έχει συνέχεια κι ότι η φετινή ήταν απλά μια κακή παρένθεση. Το ότι λέμε άλλα είναι μεταξύ της σφαίρας της φαντασίας και της σφαίρας της πραγματικότητας· κάπου ανάμεσά τους· ίσως στη Ζώνη του Λυκόφωτος.

2) Αν δεν έχεις παιδιά κάνε επειγόντως, γιατί αυτή η ομάδα σού έχει δώσει την τελευταία τριετία υλικό που πρέπει να διηγείσαι. Να το διηγείσαι, να προσπαθείς να το μεγεθύνεις και αντικειμενικά να μην μπορείς· και μόνο βλέποντας τα στιγμιότυπα θα βλέπουν ότι δεν υπερβάλλεις.

3) Ομάδα που έχει οργανωτή τον Γιάκα Λάκοβιτς, μπορεί να χάσει από ομάδα που έχει οργανωτή τον Θοδωρή Παπαλουκά, μέχρι και διαφορά 30 πόντων στα 5 τελευταία λεπτά. Από 31 και πάνω δύσκολα. Την διαύγεια του Παπαλουκά στα τελευταία λεπτά του κάθε αγώνα θα την ζήλευε κι ο Πεσσόα. Η καρδιά του Παπαλουκά στα τελευταία λεπτά του κάθε αγώνα είναι υπεράνω ζήλειας. Μόνο δέος της πρέπει.

4) Χρόνο με τον χρόνο αφενός αυτή η ομάδα, αλλά αφετέρου ο αθλητής Θοδωρής Παπαλουκάς κυρίως, και ο αθλητής Δημήτρης Διαμαντίδης από κοντά του, μεγαλώνουν τόσο σε μέγεθος, που ίσως μπασκετμπωλίστες να εξακολουθούν να υπάρχουν καλύτεροι, αλλά εκεί που τελειώνει το μπάσκετ και αρχίζουν τα κόμικ με τους υπερήρωες, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους.

5) Αυτό που λέγεται «ψυχή» ενός αθλητή και μιας ομάδας έχει δύο στάδια: το πρώτο είναι όταν πετυχαίνεις το πρώτο σου μεγάλο κατόρθωμα υπερβαίνοντας για ένα βράδυ τον εαυτό σου και το δεύτερο είναι όταν αρχίζεις στη συνέχεια να παίζεις σύμφωνα με εκείνο το πρώτο κατόρθωμα, προσπαθώντας να παραμυθιαστείς πρώτος εσύ ο ίδιος από τον μύθο του· και μετά ο εκάστοτε αντίπαλός σου. Κάπως έτσι έχασαν και οι Σλοβένοι. Κάπως έτσι νικήσαμε ξανά εμείς, από το πλην 16.

5 πριν τον προημιτελικό

1) O Kαραμανλής στη Θεσσαλονίκη ζήτησε να κατεβάσουν τις κομματικές σημαίες και να υψώσουν τις ελληνικές. Τότε στις εκλογές μην κατεβαίνεις ως κόμμα, Κώστα, κατέβα ως Ελλάδα.

2) Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος στην τηλεόραση με φρεσκοβαμμένη μαύρη καραμπογιά στο κρανίο του. Πριν δύο μόλις μέρες βασικό στοιχείο της συγκίνησης που προξενεί η επανεμφάνιση του Νίκου Γκάλη είναι τα γκρίζα του μαλλιά. Δίπλα του ο Γιαννάκης εξίσου γκριζαρισμένος. Αλλά αυτοί δεν έχουν κανένα λόγο να παίξουν κρυφτό με το χρόνο ούτε να προσποιηθούν τα τζόβενα. Στο ίδιο μήκος κύματος με την κατάμαυρη κόμη Παναγιωτόπουλου οι τελευταίες ομιλίες Καραμανλή: βρυχάται ως λέων. Λες και ο πολιτικός αρχηγός είναι ο πιο ρωμαλέος που θα οδηγήσει τους συννεάντερτάλ του στο κυνήγι προς εξέρευση τροφής.

3) Ο Γιώργος Παπανδρέου δίπλα - δίπλα με τον Σημίτη χαιρετούν τον λαό στο Πεδίο του Άρεως. Το γεγονός ότι από τους τρεις προέδρους της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκαν μόνον οι δύο, με τον Αντρέα όχι μόνο να μην βγαίνει στο μπαλκόνι, αλλά να αποφεύγει και να απευθύνει έναν γραπτό έστω χαιρετισμό, ερμηνεύεται από τους αναλυτές ως επικοινωνιακό τρικ, προκειμένου να φανεί ο Γιώργος απογαλακτοποιημένος και ικανός να κουμαντάρει μόνος του το οικογενειακό κίνημα.

4) Διονύσης Σαββόπουλος, σήμερα στα «Νέα», αναφερόμενος στον Γιώργο: «Σκέφτομαι, λοιπόν. Μήπως αυτήν τη φορά πρέπει να υποστηρίξουμε έναν ηγέτη που είναι καλό παιδί, που θα μπορούσε να είναι στενός φίλος των περισσοτέρων από εμάς, ο οποίος δεν ακολουθεί αυτήν τη θηριώδη πολιτική της μεταπολίτευσης; Ένας πολιτικός που δεν κάνει γι΄ αυτήν την παραδοσιακή πολιτική είναι μια ελπίδα. Αλλιώς, μία από τα ίδια».

5) Διονύσης Σαββόπουλος, στην ίδια συνέντευξη, λίγες αράδες παρακάτω: «Είναι που δεν είμαστε πια και τόσο αθώοι. Πολλοί από εμάς ετοιμάζονται να ψηφίσουν κάτι για το οποίο θα μετανιώσουν την επομένη, και το ξέρουν από τώρα».

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ή ίσως δεν τα σηκώνει, ίσως το να ψηφίσεις Γιώργο Παπανδρέου είναι το ίδιο σαν να ξέρεις ότι πρόκειται να μπλέξεις με πρόσωπο που δεν θα σου βγει σε καλό, αλλά λες, χαλάλι, ας το ζήσω σήμερα και μετανιώνω από αύριο. Αν είναι έτσι, ζήσε το όσο κρατήσει, Διονύση, ζήσε την στιγμή που θα βάζεις το ψηφοδέλτιο στον φάκελλο και τον φάκελλο στην κάλπη κι από Δευτέρα το μετανιώνεις.

Mαζί

Μολονότι η λέξη «μαζί» είναι η κεντρική λέξη στην καμπάνια τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, όταν το θέμα έρχεται στις μετεκλογικές συνεργασίες σε περίπτωση μη υπάρξεως αυτοδυναμίας, το κοινό «μαζί» μετατρέπεται με την ίδια προθυμία σε κοινό «χώρια». Τα μόνα σενάρια που συζητούνται είναι ΝΔ συν ΛΑΟΣ και ΠΑΣΟΚ συν ΣΥΡΙΖΑ. Η συνεργασία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τίθεται εκ προοιμίου εκτός συζήτησης, γιατί αν τεθεί σοβαρά στη συζήτηση θα πρέπει και οι μεν και οι δε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Το παράδοξο είναι ότι τα μικρά κόμματα κατηγορούνται πως ο λόγος τους και η ρητορική τους είναι πάντοτε εκ του ασφαλούς, αφού δύσκολα θα έχουν ποτέ από μόνα τους την ευθύνη να κυβερνήσουν, ενώ τα δύο μεγάλα πιστώνονται με αυτό ακριβώς το προσόν, το ότι είναι κόμματα εξουσίας, κόμματα ευθύνης, οι μόνες δύο ρεαλιστικές λύσεις: τα μικρά κόμματα παίζουν και διαμαρτύρονται, τα μεγάλα διοικούν (ο πάλαι ποτέ αριστερός Παύλος Τσίμας, έφτασε μάλιστα απόψε στο σημείο να πει στον Σαββόπουλο, πως «καλώς ή κακώς στις δημοκρατίες πρέπει να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και η μόνη εναλλακτική λύση στον Καραμανλή είναι ο Παπανδρέου»).

Αφού λοιπόν ΔΥΟ είναι οι εναλλακτικές λύσεις, ΔΥΟ είναι οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις, γιατί άραγε αποκλείεται εκ προοιμίου το ενδεχόμενο να κάτσουν να τα βρουν μεταξύ τους; Ποιός μπορεί να υποστηρίξει με σοβαρότητα ότι το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι στη ΝΔ;

Τα δύο κόμματα αποκλείεται να συνεργαστούν τώρα που έχουν έρθει τόσο κοντά το ένα στο άλλο, ακριβώς επειδή οι πολιτικές τους διαφορές έχουν συρρικνωθεί. Αν δεν είχαν, αν το ένα από το άλλο κόμμα ήταν όντως εντελώς διακριτές πολιτικές δυνάμεις, τότε ενδεχομένως να υπήρχε ένα περιθώριο συνεργασίας. Τη στιγμή όμως που οι πολιτικές τους γίνονται ολοένα και πιο ίδιες, τυχόν συνεργασία τους θα κατέστρεφε και τα δύο, αφού θα κατέστρεφε το κοινό έδαφος που τους στηρίζει, το έδαφος του δικομματισμού.

Όσο πιο ίδιοι γινόμαστε, τόσο πιο απίθανο πρέπει να φαίνεται ότι θα μπορούσαμε ποτέ να συνεργαστούμε, γιατί αν συνεργαστούμε δεν θα μπορούμε να συνυπάρχουμε. Συνυπάρχουμε παριστάνοντας τους διαφορετικούς, συνυπάρχουμε στο πλαίσιο ενός αγώνα όπου ο ένας είναι ο αντίπαλος του άλλου. Αν ξαφνικά από αντίπαλοι μεταβληθούμε σε συνεργάτες, τότε μόνη αντιπολίτευση θα γίνουν οι άλλοι, εξ αριστερών και εκ δεξιών, αν ξαφνικά από αντίπαλοι μεταβληθούμε σε συνεργάτες, ένα ολόκληρο οικοδόμημα θα γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και τότε αναγκαστικά θα πρέπει η τράπουλα να ξαναμοιραστεί από την αρχή, το παιχνίδι να αποκτήσει νέους κανόνες, νέους παίκτες και τους παλιούς σε ενισχυμένες θέσεις.

Η μάχη μας είναι σικέ, όχι γιατί έχουμε συμφωνήσει το αποτέλεσμα, αλλά γιατί έχουμε συμφωνήσει να την διατηρούμε πάση θυσία, γιατί μόνο διατηρώντας την, μόνο βρισκόμενος ο ένας απέναντι στον άλλο, θα μπορούν οι δημοσιογράφοι να αναλύουν και ο κόσμος να πείθεται, πως μόνο εμείς οι δύο είμαστε οι ρεαλιστικές λύσεις εξουσίας.

Διάλεξε έναν από τους δυο μας. Θα είναι χάλια αν χάσουμε, αλλά όσο διαρκεί το παιχνίδι ξέρουμε ότι θα έρθει και η σειρά μας.

Μαζί: κοινές πολιτικές, κοινός τρόπος σκέψης, κοινά συνθήματα.

Μαζί στο ριγκ, μαζί στη νομή της εξουσίας, εναλλάξ, υπεύθυνα και σοβαρά.

Our show must go on πάση θυσία και ακρογωνιαίος λίθος του σόου μας είναι το ριγκ να ανήκει μόνο σε μας και ο ένας να βρίσκεται απέναντι στον άλλο. Τυχόν συνεργασία μας θα κατέστρεφε τους ρόλους μας, τη θέση μας, τον αυτοπροσδιορισμό μας.

Γιατί το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι, τα άλλα αριστερά κόμματα, η Φιλελεύθερη Συμμαχία, ακόμη κι ο Παπαθεμελής κι ο Καρατζαφέρης μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μπορούσαν να αυτοπροσδιοριστούν παλιά, όταν και κυριάρχησαν στην πολιτική σκηνή του τόπου, πριν πάρει το πάνω χέρι η δύναμη της αδράνειας.

Σήμερα η βασικότερη συνιστώσα του αυτοπροσδιορισμού τους είναι ετεροπροσδιοριζόμενη: είμαστε ο αντίπαλος της ΝΔ - ο αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ.

Βέβαια με τη συλλογιστική αυτή διαφωνεί έντονα η Μαρία Δαμανάκη, οπότε το πιθανότερο είναι όλα αυτά να αποτελούν ανιστόρητες υπεραπλουστεύσεις.

Συγγνώμη λοιπόν, η διαφορά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πράγματι αβυσσαλέα και δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν οι δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές τους να συστεγαστούν κάτω από μια κοινή κυβέρνηση συνεργασίας.

Αυτοδυναμία ή εκλογές - αυτοδυναμία ή χάος.

Πολίτη, φέρσου υπεύθυνα και δώσε στη χώρα ισχυρή κυβέρνηση. Οι εναλλακτικές σου είναι δύο· ειδάλλως ακυβερνησία, ανομβρία, απλυσιά, μαγουλάδες, ιλαρά, πλιάτσικο στους δρόμους, συνωστισμός στα λιμάνια, βιασμοί των γυναικών στο μετρό, των αντρών στον ηλεκτρικό, των γιαγιάδων στις λαϊκές και των μπλόγκερς στις ηλεκτρονικές.

Μονά - ζυγά - μονόζυγα.

To πραγματικό αριστούργημα του εκλογικού νόμου είναι η πρόβλεψή του ότι όσο μεγαλύτερο ποσοστό συγκεντρώσουν συνολικά τα κόμματα που δεν θα μπουν στην Βουλή, τόσο μικρότερο είναι και το ποσοστό που απαιτείται για την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Είχε πριν λίγες μέρες τον παραπάνω ενδεικτικό πίνακα ο «Ελεύθερος Τύπος» (δεν κατόρθωσα να τον βγάλω καλά, αλλά με κλικ στην εικόνα φαίνεται καθαρά), όπου βλέπεις π.χ. ότι το πρώτο κόμμα με 41% παίρνει 149 έδρες, αν το συνολικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων είναι 2% και 155 έδρες αν το συνολικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων είναι 7%. Ψηφίζοντας δηλαδή μικρά κόμματα με ελάχιστες ελπίδες να βγουν στη Βουλή ψηφίζεις κατ' αποτέλεσμα υπέρ μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης!

Οι χειρότεροι εκλογικοί εκβιασμοί είναι οι σιωπηλοί, οι χειρότερες εκλογικές παγίδες είναι οι κρυφές.

Στο παραπάνω παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι αυτή η διαφορά του 2% με του 7% αντιστοιχεί σε 5 στους 100 πολίτες που πείθονται από το κλίμα κατά του δικομματισμού, και αντί να απέχουν ή να ρίξουν άκυρο ή λευκό ψηφίζουν ένα κόμμα που δεν θα βγει στη Βουλή: αν αυτοί οι 5 δεν ψήφιζαν έγκυρα, τότε το ποσοστό του πρώτου κόμματος θα γινόταν από 41%, 43,15% (100 Χ 41 /95 = 43,15), ενώ το ποσοστό των εκτός Βουλής από 7%, 2,10% (100 Χ 2 /95 = 2,10), με αποτέλεσμα βάσει του ίδιου πίνακα πάλι το πρώτο κόμμα να έπαιρνε 155 ή και 154 έδρες.

Ψηφίζεις έγκυρα, μειώνεις το ποσοστό του πρώτου κόμματος από 43,15% σε 41% και η δυνατότητά του να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση παραμένει ανέπαφη, αν δεν έχει βελτιωθεί κιόλας. Εντάξει, προφανώς όλα αυτά ισχύουν μέχρι ενός ορίου, καθώς αν τα εκτός Βουλής κόμματα συγκεντρώσουν πολύ μεγάλο ποσοστό, θα μειωθεί τόσο και το ποσοστό του πρώτου κόμματος που δεν θα μπορεί να είναι αυτοδύναμο.

Αλλά και πάλι· αφενός καθόλου δεν αποκλείεται το όριο αυτό να μην ξεπεραστεί και να φανεί καθοριστικό για την ύπαρξη αυτοδυναμίας, αφετέρου κάθε εκλογικός νόμος θα πρέπει κατ' ελάχιστο να σέβεται τη λαϊκή βούληση και να μη βιάζει την κοινή λογική, ειδάλλως φλερτάρει όχι μόνο με τον Φράντς Κάφκα (κάνοντας τον περήφανο για τους κληρονόμους του), αλλά και με την αντισυνταγματικότητα.

Το συμπέρασμα ούτε είναι ούτε πρέπει να είναι ότι υπάρχει χαμένη ψήφος. Το συμπέρασμά μου είναι ότι, αντίθετα, χαμένη θα είναι η ψήφος που δεν θα δοθεί έγκυρα, ώστε να μειωθεί η δύναμή τους και το δικομματικό παιχνίδι να σταματήσει να νιώθει πανίσχυρο και να διαιωνίζει την κυριαρχία του με τα πειραγμένα αυτοδύναμα ζάρια του.

All The Zodiac's Men

Όταν έχεις γυρίσει το «SE7EN» είναι πραγματικά βλακώδες να γυρίζεις και άλλη ταινία για σίριαλ κίλερ· εκτός και αν -δημιουργώντας εκ νέου τους προγόνους σου- αποφασίζεις ότι πρόγονός της καινούριας σου ταινίας θα είναι το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου». Αν το «ZODIAC» είναι καλή ταινία, είναι επειδή, μολονότι στηρίχθηκε εξαντλητικά σε και ασχολήθηκε εξαντλητικά με πραγματικά περιστατικά, αποφεύγει την παγίδα της ντοκιμαντερίστικης ξεπατικωσούρας.
Κάθε ταινία είδους έχει τους κανόνες της, τις ευκολίες της, τον ψυχολογικό της ρόλο: στις αισθηματικές ταινίες όχι μόνο ο έρωτας είναι αληθινός, αλλά στο τέλος κάθε δυσκολία θα πάει στην άκρη και οι ερωτευμένοι θα βρεθούν μαζί, στις αστυνομικές ταινίες όχι μόνο οι αστυνομικοί είναι ηρωϊκοί και τετραπέρατοι, αλλά στο τέλος κάθε δυσκολία θα πάει στην άκρη και ο δολοφόνος -οσοδήποτε σατανικά ιδιοφυής- θα πιαστεί ή σκοτωθεί. Στο πανί ο θρίαμβος του έρωτα και η επέλευση της κάθαρσης είναι σχεδόν υπεσχημένο αντίτιμο του εισιτηρίου.

Αλλά στη ζωή ο Ζόντιακ δεν πιάστηκε ποτέ, όπως και ο Νίξον επανεκλέχθηκε μετά το ξέσπασμα του Γουώτεργκέιτ, για να παραιτηθεί κάποια στιγμή στη δεύτερη θητεία του. Οι γραφομηχανές των δημοσιογράφων όμως συνεχίζουν να δακτυλογραφούν και τη νύχτα της επανεκλογής του, όπως στο Ζόντιακ ο πρωταγωνιστής συνεχίζει να σκαλίζει την υπόθεση, όταν όλοι οι άλλοι την έχουν παρατήσει, συνεχίζει να την σκαλίζει εμμονοληπτικά, παράλογα, καταντώντας γραφικός, αποξενωμένος από την οικογένειά του, χάνοντας τη δουλειά του.

Το κυρίαρχο ήθος που διαπνέει τους «Ανθρώπους του Προέδρου» και το «Ζόντιακ» είναι το ήθος της μακροχρόνιας, μεθοδικής, δαιδαλώδους, τρομακτικής δουλειάς που απαιτείται για να βγάλει μια δημοσιογραφική ή αστυνομική έρευνα καρπούς, καρπούς που μπορεί να οδηγήσουν σε πρακτικό αποτέλεσμα, μπορεί όμως και όχι. Πρόκειται δηλαδή για το ήθος της εις βάθους μελέτης ενός προβλήματος, σε πλήρη αντίθεση με το κυρίαρχο εν Ελλάδι ήθος της δημοσιογραφικής και ιστολογικής παπαρολογίας επί παντός του επιστητού για τα δεκαπέντε δευτερόλεπτα που το κάθε θέμα βρίσκεται στην επικαιρότητα, μέχρι να έρθει στη θέση του το επόμενο καυτό θέμα, να σβήσουν οι προβολείς και με το θέμα που μας έκαιγε να συνεχίσει να ασχολείται μόνο ίσως κάποιος γραφικός.

Αλλά τον σεβασμό του αύριο τον κερδίζουν τελικά μόνο οι γραφικοί του σήμερα, καθώς αν δεν αφοσιωθείς ψύχη τε και σώματι κάπου, αν δεν αφοσιωθείς έξω από το συνηθισμένο και επιτρεπτό μέτρο, αν δεν αφοσιωθείς σε βαθμό που να σε κοιτάνε όλοι με μισό μάτι, αν πειθαρχείς στις νόρμες, τα πρέπει και τους κανόνες, θα σε κοιτούν σήμερα όλοι με τα δύο μάτια και αύριο κανείς, γιατί μέσα στην ομοιομορφία το στίγμα σου θα μοιάζει με όλων των υπολοίπων.

Αντίστοιχου εργασιακού ήθους με το ήθος των πρωταγωνιστών του, είναι και η πλάνο - πλάνο λεπτοβελονιά του Φίντσερ, μακριά από κάθε εντυπωσιασμό, μακριά από κάθε ευκολία, μακριά ίσως από την μυθοπλαστική συγκίνηση του «SE7EN», κοντά όμως σε μια άλλου είδους συγκίνηση, τη συγκίνηση της επιτυχημένης κινηματογραφικής απόδοσης μιας αποτυχημένης αστυνομικής έρευνας, τη συγκίνηση του να κατορθώνεις να κάνεις σινεμά στηριγμένο στη ζωή, αναπαριστώντας το χάος και τις απογοητεύσεις της, σινεμά που να είναι μην είναι ούτε ντοκιμαντέρ ούτε ανόητo υβρίδιo τύπου «UNITED 93», αλλά ατόφιο σινεμά, μεστό, ώριμο και δυνατό.

Διάγγελμα

Στις 11 Σεπτεμβρίου, έξι χρόνια πριν, χτυπήσαμε τους δίδυμους πύργους.
Στις 28 Ιουνίου, όταν γινόταν λόγος για πρόωρες εκλογές, χτυπήσαμε την Πάρνηθα.

Στις 16 Αυγούστου, την μέρα που προκηρύχθηκαν οι εκλογές, χτυπήσαμε την Πεντέλη.

Από τις 16 μέχρι τις 31 Αυγούστου, στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου, χτυπήσαμε τον Μωριά σας. Κάψαμε την Ηλεία σας, την Ολυμπία, τη Μεγαλόπολη, τη Λακωνία, τον Ταΰγετο.

Στον Αετό Λακωνίας βάλαμε τρεις διαφορετικές φωτιές σε λίγη ώρα μέσα στη νύχτα, γιατί ο αετός είναι το σύμβολο του θείου Σαμ.

Στις 1 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήσαμε επιτυχώς δικαστικό πραξικόπημα.

Στις 2 Σεπτεμβρίου σπάσαμε το πόδι του Σωτήρη Λεοντίου σε πέντε διαφορετικά σημεία, με αποτέλεσμα να χάσει όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Στα μυστικά γκάλοπ, στην ερώτηση «Καταλληλότερος ως Πορτιέρης» στηρίζουμε Νίκο Καραχάλιο.

Στις 16 Σεπτεμβρίου ψηφίζουμε δαγκωτό Βίκυ Λέανδρος, για ένα νέο επαναστατικό Ισλάμ.

Αλλαχού Ακμπάρ, αλλαχού τα ακμπαρίσματα, αλλαχού γεννούν οι ακμπάρες.

Λοβοτομούν τους ρόκερ όταν γεράσουν

Αφού επεσήμανε τις ημερομηνίες που «χτυπήθηκαν» Πάρνηθα, Πεντέλη και «Μωριάς», συνέδέοντας τες με τις εκλογές, ο γνωστός και ως «Νέρων του Μωριά», Υπουργός Δημόσιας Τάξης, αναρωτήθηκε σε προεκλογική του ομιλία: «Μας ζητάνε να κάνουμε λοβοτομή και να μην σκεφτόμαστε;». Στο περιθώριο της ομιλίας, κύκλοι προσκείμενοι στον Υπουργό ανέφεραν ότι το περιβόητο προανακριτικό υλικό, το οποίο συνεχώς αναφέρει στις συνεντεύξεις του, φανερώνει πως σε πλήθος εμπρησμών χρησιμοποιήθηκαν ως προσανάμματα οι επίμαχες καταργημένες σελίδες της ιστορίας της έκτης. Συγκεκριμένα, τα ευρήματα δείχνουν πως αν η πρώτη φλόγα ανάψει στη λέξη «συνωστίζονται», προξενεί τετραπλάσια καταστροφή από το σύνηθες και αυτό «δεν μπορεί να είναι σύμπτωση» (όπως σημείωσαν κατά λέξη οι ίδιοι κύκλοι, επαναλαμβάνοντας την βαρυσήμαντη πρωθυπουργική ρήση).
Το νέο ξέσπασμα Πολύδωρα προκάλεσε εντονότατη δυσφορία στη ΝΔ, καθώς στράφηκε με ανεξήγητη αχαριστία κατά του υπ' αριθμόν ένα προεκλογικού όπλου του κυβερνώντος κόμματος, της λοβοτομής, δίχως την συνδρομή της οποίας καθίσταται ανεξήγητη η μη καθίζηση των ποσοστών της, έστω πρόσκαιρα, έστω για τις μέρες των πυρκαγιών και μόνο.
Άριστες εντυπώσεις έχει αφήσει πάντως η διαφήμιση της ΝΔ, όπου πολίτης δηλώνει εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που ο Καραμανλής γκρέμισε τη γραφειοκρατία μοιράζοντας τα επιδόματα πυροπλήκτων. Είναι δε τέτοιος ο θαυμασμός και η αποδοχή για την ταχύτατη χορήγηση των επιδομάτων, που σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις 8 στους 10 Έλληνες ανυπομονούν να έρθει η σειρά να «χτυπηθεί» και ο δικός τους τόπος, προκειμένου να απολαύσουν το επανιδρυθέν κράτος των φαστ φουντ επιταγών. Πλουσιότερος από την εμπειρία του Αυγούστου, ο κρατικός μηχανισμός θα αξιοποιήσει μετεκλογικά δασολόγους και εποχικούς δασοπυροσβέστες απευθείας στη χορήγηση των επιδομάτων, αποδεσμεύοντας τους πλήρως από το -ούτως ή άλλως άσκοπο- έργο της απόπειρας ανάσχεσης των πυρκαγιών. Η πατρίδα μας, άλλωστε, ευτύχησε να βρέχεται γύρω - γύρω από θάλασσα κι εκεί κάθε ασύμμετρη απειλή βρίσκει το δάσκαλό της, καθώς Αιγαίο και Ιόνιο δεν θα μας τα κάψει κανένας πούστης.
Τέλος, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του αφενός να επαναλάβει το ματ των προηγούμενων εκλογών με Μάνο - Ανδριανόπουλο και αφετέρου να βρει το αντίπαλο δέος στον Βύρωνα Πολύδωρα, ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε και πάλι στο φως τον Κώστα «Gimp» Λαλιώτη,

ξεσηκώνοντας κύματα ενθουσιασμού και θετικών συναισθημάτων στον μέσο αναποφάσιστο ψηφοφόρο, ο οποίος είχε νοσταλγήσει τόσο τον Λαλιώτη, τον λόγο του, τις μαύρες του διαφημίσεις και το σκληρό του ροκ, ώστε αμά τη επανεμφανίσει του έτρεξε να προσφερθεί εθελοντικά για μαλακή λοβοτoμή.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να ακούς την λέξη «ροκ» και να σου 'ρχεται εμετός, αλλά ο Λαλιώτης για αυτά είναι, για τα δύσκολα.

«Αυτοδυναμάκια» ψηφοφόρε, που μετατοπίζεσαι από εκλογές σε εκλογές σαν εκκρεμές ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα, καθορίζοντας ουσιαστικά εσύ ποιός μας κυβερνά, ίσως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ελκυστικές και οι δύο επιλογές σου.

Σκηνές από έναν γάμο

Το σαββατοκύριακο αυτό έμελλε να ζήσω μια πραγματικά ξεχωριστή στιγμή, μια στιγμή για την οποία λες ότι αξίζει πράγματι να ζεις: με το χρονόμετρο σχεδόν μηδενισμένο -κι αφού με διαδοχικές ντρίμπλες έχει πετάξει τον αντίπαλό του κάτω- ο Βασίλης Σπανούλης πετυχαίνει το τρίποντο της νίκης.

Λίγα λεπτά νωρίτερα έχω στείλει στον κουμπάρο μου sms, με το οποίο τον ενημερώνω ότι «Λάθος άνθρωπο παντρεύτηκα». Γνωρίζοντας τη σταθερότητα του χαρακτήρα μου μού αντιστέλνει ερωτηματικό. Η πρώτη μεταγαμιαία αμφιβολία μου σημαδεύεται από τη συνειδητοποίηση ότι αν υπάρχει κάποιος που αληθινά αγαπώ σ' αυτόν τον κόσμο, λέγεται Δημήτρης και δη Διαμαντίδης.

Αν αναρωτιέσαι τώρα με ποιό ειδικό τρικ έχει αυτήν την πειραγμένη όψη η παραπάνω φωτογραφία, θα σε παραπέμψω στον άλλο κουμπάρο μου, ο οποίος όταν του εμπιστευόμουν την κάμερα δεν είχε την ευγενή καλοσύνη να με ενημερώσει ότι πάσχει από καλπάζον πάρκινσον.

Τέλος πάντων, η φωτογραφία απεικονίζει την άφιξη στην εκκλησία της νύφης δύο (2) λεπτά αργότερα από την άφιξη του δεύτερου κουμπάρου. Επειδή οι κουμπάροι έγιναν πολλοί και οι καιροί είναι δικαίως ύποπτοι, να διευκρινίσω ότι τον κουμπάρο με την κάμερα τον πάντρεψα εγώ πριν δυο χρόνια· το οποίο μας φέρνει στο πραγματικό θέμα του ποστ.

Το καλοκαίρι του πέντε λοιπόν, ο κουμπάρος μου με είχε ρωτήσει πώς και δεν είχα γράψει κάτι για τον γάμο του. Του είχα εξηγήσει τότε ότι δεν έχω τέτοιου είδους μπλογκ.

Το αγαπημένο χόμπι της ζωής είναι να μας ειρωνεύεται, να ειρωνεύεται τις πάσης φύσεως βεβαιότητες και διακηρύξεις μας: στη ζωή σου πρόσεχε με τι θα γελάσεις, γιατί μια μέρα θα βρεθείς να το κάνεις και μάλιστα να μην το κάνεις θεωρώντας πως πας ενάντια στις πεποιθήσεις σου, αλλά αντίθετα επειδή είναι οι πεποιθήσεις σου έχουν με τον καιρό, σιγά σιγά και υπόγεια μεταβληθεί.

Τέσσερα πρόσφατα παραδείγματα που σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και βλέπω κάποιον να μου βγάζει τη γλώσσα και να κάνει χάζι μαζί μου:

- Είμαι θεωρητικά υπέρ της διάκρισης ιδιωτικού - δημοσίου, είμαι θεωρητικά κατά του μπλογκ ημερολογίου, κατά του μπλογκ ριάλιτι και νά που γράφω για τον γάμο μου, και μάλιστα δις, και μάλιστα με φωτογραφικό υλικό.

- Πριν μια εβδομάδα μίλαγα στο ραδιόφωνο για πορείες και διαδηλώσεις. Ποιός; Εγώ· εγώ που ως νέος δεν συμμετείχα ποτέ σε πορείες και διαδηλώσεις· εγώ που έχω μεγαλώσει με την «Μεγάλη Πορεία προς τα Εμπρός» του Κούντερα και που αν με ρωτήσεις, ακόμα θα σου πω ότι συμφωνώ μαζί του και συμμερίζομαι την ματιά του.

- Πριν μια εβδομάδα μίλαγα στο ραδιόφωνο, επειδή με συνέστησε ένας άνθρωπος που με έχει συστήσει κι αλλού, μόνο και μόνο επειδή όταν τον είχα βρίσει, είχα κρατήσει τις χριστοπαναγίες για ιδιωτική χρήση.

- Σε ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ, η υπογραφή είναι «erwteumeni anagnwstria» και μεταξύ άλλων γράφει «S'EXW ERWTEUTEI KAI MONO APO AUTA POU GRAFEIS...». Αν επιλέξω την εκδοχή ότι δεν πρόκειται για πλάκα, διακρίνω μια ακόμη ειρωνεία της ζωής, καθώς έχω περάσει χρόνια και χρόνια της ζωής μου απόλυτα πεπεισμένος -και πιθανότατα όχι άδικα- πως είμαι ο πιο αντιερωτικός άντρας του κόσμου.

Γι' αυτό η μόνη εύκαιρη σοφία που έχω είναι να μην αποσιωπώ -τουλάχιστον σε μένα τον ίδιο- τις αντιφάσεις, κωλοτούμπες και ανακολουθίες τις δικές μου, όπως και τις αντιφάσεις, κωλοτούμπες και ανακολουθίες της μαντάμ ζωής· να μην τις αποσιωπώ, να τις παρατηρώ και όσο είναι δυνατόν να τις καταγράφω.

Ζωή είναι αυτό μέσα στο οποίο αλλάζουμε. Στην ειρωνική χείρα της ζωής το μόνο αντίδοτο είναι το ειρωνικό μας βλέμμα. Αν δεν θες να νοιώθεις κορόιδο, να κοροΐδεύεις διαρκώς τον εαυτό σου.

Κι αν ο είρων περισσότερο χαμογελάει παρά γελάει, είναι γιατί ξέρει πως οι διαφορετικές μας θέσεις στη διάρκεια της ζωής μας δεν είναι για γέλια, αλλά για χαμόγελα.

Questo e' il tempo di vivere con te

Η 27χρονη Στεφανία Γουλιώτη, που υμνήθηκε από τους κριτικούς για την ερμηνεία της ως «Ηλέκτρα» στην Επίδαυρο, δίνει συνέντευξη στο «Κ» και η κουβέντα έρχεται στην μητέρα της:
- Ήταν στην πρεμιέρα;
- Φυσικά! Αλλά δεν την είδα και πολύ ενθουσιασμένη. «Μα καλά, δεν χαίρεσαι για μένα; Δεν νοιώθεις υπερηφάνεια;», τη ρώτησα. Κι εκείνη μου απάντησε: «Περήφανη είμαι για σένα από τα 8 σου χρόνια, όταν έπαιξες στο πρώτο σου θεατρικό, στο σχολείο. Μπορείς να παντρευτείς; Τότε θα χαρώ».
Ο λόγος που αναφέρω αυτό το απόσπασμα, είναι για να κατανοήσει ο αυριανός μελετητής του έργου μου σε ποιά εποχή έζησα και δημιούργησα, ώστε να μην με κρίνει αυστηρά που πιάνομαι κι εγώ στην γαμήλια παγίδα και παντρεύομαι αύριο (οπότε και ενδεχομένως λόγω του γεγονότος να μην προφτάσω να ποστάρω).
Βλέπεις, αυριανέ μου μελετητή, αυριανέ ιδανικέ μου αναγνώστη, εσύ πιθανότατα ζεις σε μια κοινωνία που έχει ξεπεράσει αγκυλώσεις, όπως η μονογαμία και η έγγαμη συμβίωση. Εγώ όμως καθημερινά έδειχνα στην μάνα μου τον αριθμό των χτυπημάτων στο μπλογκ και την ρωτούσα: «Μα καλά, δεν χαίρεσαι για μένα, δεν νοιώθεις υπερηφάνεια;» κι εκείνη μου απαντούσε «Περήφανη είμαι για σένα από τα 33 σου χρόνια, όταν έγραψες το πρώτο σου ποστ. Μπορείς να παντρευτείς; Τότε θα χαρώ».
Να παντρευτώ, μια κουβέντα ήταν. Έπρεπε να βρεθεί και κάποια να με θέλει. Το μυαλό μου πήγε στην πρώτη αναγνώστρια του μπλογκ. Όχι, δεν εννοώ την μάνα μου. Χρόνια ψυχοθεραπείας με έχουν βοηθήσει να το ξεπεράσω αυτό (κάιντα). Εννοώ την κοπέλα μου, η οποία με ήθελε από πριν ανοίξω το μπλογκ, οπότε θα πρέπει να με ήθελε στ΄αλήθεια. Εγώ την ήθελα όμως; Την ήθελα αληθινά; Πώς θα ήταν η ζωή μαζί της; Ο γάμος είναι μεγάλη απόφαση, δεν είναι παίξε γέλασε. Βάσει ποιών κριτηρίων θα αποφάσιζα;
Σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι πάντα οι ταινίες που σε βοηθούν. Εν προκειμένω ο «Νευρικός Εραστής»· ο Γούντυ Άλλεν σταματάει ένα ζευγάρι που περπατά στο δρόμο και το ρωτά:
- Δίνετε την εικόνα ενός πολύ ευτυχισμένου ζευγαριού. Είστε; Κι αν ναι, πώς τα καταφέρνετε;
- Είμαστε, είμαστε. Βασικά είμαι πολύ ρηχός και κενός, δεν έχω ποτέ πρωτότυπες σκέψεις ούτε οτιδήποτε ενδιαφέρον να πω. Και ακριβώς έτσι είναι και η γυναίκα μου.

Το μυαλό μου είχε καθαρίσει κι ο κύβος είχε ριφθεί. Αλλά από τη διεύθυνση του ιστολογίου, μού έχουν δοθεί χίλιες ακόμη λέξεις για να εξηγήσω γιατί παντρεύομαι.

Συνεπής προς τη διεύθυνση, συνεπής προς της μάνας τον μικροαστικό καημό, συνεπής προς μια ομορφιά εξωτερική αλλά κυρίως προς μια όαση εσωτερική, ασυνεπής προς παλιές κοσμοθεωρίες και πεποιθήσεις, συνεπής και ασυνεπής προς εμένα τον ίδιο, παρατείνω την αναβολή του θανάτου μου, γιατί η συγκεκριμένη ιστορία αξίζει τον κόπο, όπως κάθε τι με βάθος.

Μάλτιπλ Τζόις

1) Το ντιμπέιτ της 6.9.07 θα μείνει στην ιστορία ως:
α) Μια από τις συναρπαστικότερες πολιτικές συζητήσεις έβερ.
β) Σούπα (κρεατόσουπα).
γ) Σούπα (ψαρόσουπα).
δ) Σούπα (κοτόσουπα).
ε) Σούπα (μούπες).
2) Ο Αιμίλιος Λιάτσος είναι:
α) Αντισυμβατικός δημοσιογράφος που μιλά στην καρδιά του λαού.
β) Καραγκιόζης.
γ) Χατζηαβάτης.
δ) Κολλητήρι.

ε) Αμφιλεγόμενος δημοσιογράφος, αλλά δεν ήταν δυνατόν να μην εκπροσωπείται το Star και το δελτίο ειδήσεών του σε μια τέτοια συζήτηση.

3) Χατζηνικολάου - Τρέμη:

α) Ήταν καλύτεροι χθες ως τηλεφωνητές παρά σήμερα ως ερωτώντες.

β) Ήταν καλύτεροι σήμερα ως ερωτώντες παρά χθες ως τηλεφωνητές.

γ) Κι οι δυο μαζί δεν κάνουν μισό Λιάτσο.

δ) Είναι παράνομο ζευγάρι που εφευρίσκει κάθε νύχτα αφορμές για να είναι μαζί, εν ανάγκη και σε εθνικό δίκτυο.

ε) Δεν είναι παράνομο ζευγάρι, αλλά καλού κακού μην κάνεις ζάπιγκ αύριο, γιατί μπορεί και να τους πετύχεις πάλι σε όλα τα κανάλια ταυτόχρονα.

4) Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έβλεπε στην αρχή το χρονόμετρο:

α) Επειδή του το έκρυβε μια παλιά, πολύ παλιά και αδίστακτη Δεξιά.

β) Επειδή τα νούμερα ήταν στα ελληνικά εντ νοτ ιν ίνγκλις.

γ) Επειδή δεν είχε καταλάβει τους όρους διεξαγωγής του ντιμπέιτ, παρά τις προφανώς εξαντλητικές συνεννοήσεις μεταξύ των κομμάτων.

δ) Επειδή τους είχε καταλάβει όταν του τους εξηγούσαν, αλλά μετά τους ξέχασε.

ε) Επειδή του αποσπούσαν την προσοχή απέναντι ο Χατζηνικολάου με την Τρέμη που αντάλλασσαν διαρκώς καυτές ματιές.

5) Η απάντηση Καραμανλή για τις φωτιές, ότι την ώρα της μάχης δεν αλλάζεις τους επιτελείς σου:

α) Κρίνεται εκ του αποτελέσματος δικαιωμένη, αφού προς το παρόν οι νεκροί του φετινού καλοκαιριού κρατιούνται σε διψήφιο νούμερο,

β) Να μην κριθεί αυστηρά, γιατί τι να κάνει κι αυτός προεκλογικά; Να διώξει Πολύδωρα, Κόη, Φούρλα; Και πώς θα φαινόταν αυτό στις κάλπες; Στην πολιτική υπάρχουν και προτεραιότητες.

γ) Θα επαληθευθεί μετεκλογικά, όταν στην επόμενη κυβέρνηση δεν θα έχει Υπουργό Δημοσίας Τάξης τον Πολύδωρα· όσο για τον Κόη, όταν λήξει η θητεία του θα πάει σπίτι του και δεν θα τον βάλει στα ψηφοδέλτια του κόμματος· κι όχι μόνο αυτό: αντί για δέκα παράσημα και επαίνους, θα του δοθούν μόνο οκτώ.

δ) Την προηγούμενη βδομάδα θα μας θύμωνε, αλλά αφού δώσαμε χθες λεφτά στον τηλεμαραθώνιο, το αφήνουμε πια πίσω μας και πάμε για άλλα.

ε) Είναι μαλακία μεν, δεν παύει όμως να το είπε χρησιμοποιώντας όμορφα τα χέρια του και τη γλώσσα του σώματος, οπότε χαλάλι.

6) Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος είπε τη λέξη «μπλόγκερς» ένοιωσες:

α) Δικαιωμένος.

β) Πολύ δικαιωμένος.

γ) Πάρα πολύ δικαιωμένος.

δ) Ταραξίας.

ε) Ότι πρόκειται για δάκτυλο του Τάλου.

7) Η Αλέκα Παπαρήγα δεν είπε τη λέξη «μπλόγκερς»:

α) Επειδή δεν ξέρει τι σημαίνει.

β) Επειδή αν τα μπλογκ ήταν καλό πράγμα θα τα είχαν και στη Σοβιετική Ένωση.

γ) Επειδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βλάπτουν την Συρία το ίδιο· το ΠΑΣΟΚ λίγο περισσότερο όμως.

δ) Επειδή δεν είναι όλοι οι μπλόγκερς το ίδιο: άλλο ο μπλόγκερ - εργοδότης, άλλο ο μπλόγκερ - εργαζόμενος.

ε) Επειδή την ώρα που ήταν να την πει, ήταν απασχολημένη βοηθώντας τον Γιώργο Παπανδρέου να βρει το χρονόμετρο.

8) Ο Γιώργος Καρατζαφέρης κατά βάθος είναι:

α) Ακροδεξιός.

β) Ο μυστικός αρχηγός της 17Ν.

γ) X.O.Δ (Χριστιανός Ορθόδοξος Δωδεκαθεϊστής).

δ) Στεναχωρημένος με την αδικία κατά της Πατουλίδου.

ε) Τυχοδιώκτης και χαβαλετζής.

9) Ο Στέλιος Παπαθεμελής είναι:

α) Μαζί με την Αλέκα και τον Αλέκο, οι τρεις ιδεολόγοι από την παρέα των έξι (ποσοστό 50%).

β) Ο Τσοβόλας του χθες, ο Σαμαράς του προχθές.

γ) Παραδόξως νάρκισσος.

δ) Ο πολιτικός που τα μελλοντικά βιβλία ιστορίας θα γράψουν ότι έφτιαξε κόμμα για να εναντιωθεί σε ένα βιβλίο ιστορίας.

ε) Κατά τον Φίλιππο Συρίγο καλύτερος από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο στη θέση 5.

10) Το τελικό μήνυμα του ντιμπέιτ είναι:

α) Πως όταν δεν φυσάει πολύ και δεν βρέχει πολύ, η χώρα όχι μόνο λειτουργεί, αλλά κατορθώνει και διοργανώνει και συζητήσεις μεταξύ των πολιτικών αρχηγών της. Η χώρα στην αιθρία μπορεί ακόμη να τα βγάζει πέρα, μαδερφάκερς.

β) Πως μολονότι διεξήχθη τις μέρες που ο τόπος βρίσκεται εν μέσω μιας ασύμμετρης απειλής κι ενός δικαστικού πραξικοπήματος, όλοι φάνηκαν τέρατα ψυχραιμίας.

γ) Πως τελικά όταν δεν παρουσιάζει ο Αρναούτογλου και η Μενεγάκη, δεν γίνεται ούτε μία προσφορά υπέρ των πυροπλήκτων.

δ) Πως έχασε πόντους ο Νίξον και κέρδισε πόντους ο Κένεντι.

ε) Πως αφού άνοιξε το δρόμο ο Λιάγκας, υποψήφιος στις επόμενες εκλογές πρέπει να είναι κι ο Λιάτσος· πιθανότατα ως επικεφαλής ενός ψηφοδελτίου επικρατείας.

Καλά

Πέθανε ο Λουτσιάνο Παβαρότι. Αμέσως μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός του θανάτου του, ο Υπουργός Πολιτισμού της Ιταλίας, Τζόρτζιο Μπουλγκαράκι, μετέβη στο νοσοκομείο και αφού μίλησε με τους γιατρούς, προέβη στην ακόλουθη ανακοίνωση: «Το κακό αποφεύχθηκε. Ο Λουτσιάνο είναι καλά. Πρόσωπο, λαιμός, θώρακας, μέση, γεννητικά όργανα, χέρια, πόδια και γενικά κάθε σημείο του κορμιού του έχει μείνει ανέπαφο. Απλώς σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του».

Schindler's Pin

Μόλις έχω ανεβάσει τις φωτογραφίες κι ετοιμάζομαι να γράψω.

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή (έντεκα παρά τέταρτο) μιλάει η Πέγκυ Ζήνα κι ο Αντώνης Ρέμος. Βαριέμαι να τους φωτογραφίσω κι αυτούς. Να κι ο Δάντης τώρα. Ως ειδικός επί της κολάσεως, εικάζω. Αρκετά. Πίσω στο μπάσκετ. Χάνουμε 44-36. Άντε, να χάσουμε κανένα ματς, να γελάσει και το χειλάκι του Συρίγου. Κι αν αποκλειστούμε στον επόμενο γύρο, ας αναλάβει αυτός την Εθνική, για να καλούνται μόνο όσοι παίκτες δίνουν όρκο υποταγής στα ιερά του μούσια.

Υπάρχει λοιπόν ένα αποστομωτικό επιχείρημα εναντίον κάθε σκέψης -πόσο μάλλον εκπεφρασμένης άποψης- που στρέφεται κατά των τηλεοπτικών σόου συλλογής χρημάτων για αγαθοεργίες: ό,τι κι αν λες σημασία έχει ο σκοπός και μερικές φορές ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ό,τι κι αν λες σημασία έχει να μαζευτούν λεφτά. Δεκτόν· συνομολόγησον μεν, σημειολόγησον δε.

Η τηλεόραση τις μέρες της τραγωδίας ξαναβαφτίστηκε ως ένα βαθμό στη συνείδησή μας, επειδή ξαναέγινε για λίγο αυτό που θα έπρεπε παγίως να είναι: μέσο· μέσο μετάδοσης των γεγονότων, μέσο καταγραφής τους, μέσο αποτύπωσης της εικόνας της κατάστασης. Για κάποιες ελάχιστες μέρες η τραγωδία αποδείχθηκε δυνατότερη από τον συνήθη τηλεοπτικό τρόπο, από το ριζωμένο τηλεοπτικό ήθος. Τρομαγμένοι ενώπιον του δυσανάλογου μεγέθους του κακού, για δύομισι στιγμές οι τηλεακκισμοί σώπασαν.

Το κακό χωνεύθηκε γρήγορα· είχε έρθει και πάλι ο καιρός για τηλεόραση, είχε έρθει και πάλι ο καιρός για να μπει μπροστά στο πένθος η μούτα του Αρναούτογλου και το ντεκολτέ της γκαστρωμένης Μενεγάκη, είχε έρθει ο καιρός ώστε να καθαριστεί με την απορρυπαντική λάμψη των τηλεστάρ και το τελευταίο αποκαϊδι, είχε έρθει ο καιρός ώστε η τηλεόραση να γίνει ξανά αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι αλλά είναι: σκοπός, αυτοσκοπός, αρχή και τέλος, κλειστό αυτοναφορικό σύστημα, ξεκομμένος και χωριστός κόσμος από τον εξωτηλεοπτικό.

Κι όμως. Όσο κι αν τελικά υπάρχει ανάγκη χρημάτων, υπάρχει παράλληλα ανάγκη για έναν διαφορετικό καθημερινό πολιτισμό, για έναν διαφορετικό καθημερινό τρόπο.

Όσα χρήματα κι αν μαζευτούν είναι ντροπή και προσβολή στη μνήμη των νεκρών αυτό που συμβαίνει τώρα, όσα χρήματα κι αν μαζευτούν είναι αίσχος να αποπατεί ο λάιφ στάιλ πολιτισμός τους επάνω στην μεγαλύτερη ίσως μεταπολεμική τραγωδία, είναι αίσχος ο Ρουβάς κι ο Χατζηνικολάου να παριστάνουν τους τηλεφωνητές, είναι αίσχος η συνεχιζόμενη τομή της ελληνικής κοινωνίας στα δύο με τη διαχωριστική γραμμή της επωνυμίας και της ανωνυμίας, είναι αίσχος να ζητούν ελεημοσύνη φορώντας τα πανάκριβα κοσμήματά τους, είναι αίσχος αυτός καθαυτός ο θίασός τους.

Δεν προσφέρω ούτε ένα ευρώ. Κρατάω τα ευρώ μου για μένα και τον ευδαιμονισμό μου. Τους προσφέρω μόνο την απέχθειά μου, απέχθεια αμέριστη, ειλικρινέστατη και βαθιά.

Δώδεκα παρά εικόσι πέντε. «Χέρια Ψηλά» τραγουδάει ο Χατζηγιάννης. Ο Αρναούτογλου στο στούντιο φτιάχνει ατμόσφαιρα. Η Καγιά κλείνει προσβεβλημένη το τηλέφωνο σε κάποιον που βρήκε την ευκαιρία να πάρει να της πει πως θέλει να τη χύσει στην μάπα, για να διαπιστώσει αν υπάρχει κάτι στον κόσμο που να μπορεί να ξεπαγώσει το κατεψυγμένο της χαμόγελο.

Καλή τηλεοπτική σαιζόν να έχουμε, δικομματική, λάιφ στάιλ, σκυλάδικη, αγαθοεργή και πάνω απ' όλα επώνυμη.

Το τεκμήριο της αμφιβολίας

«Σ' αυτά προσέθεσα μια ενδεχόμενη εκδοχή την οποία δεν μπορεί κανένας να αποκλείσει: ότι οι άνθρωποι που έχουν ακραίες παραβατικές συμπεριφορές και θεωρούν ότι με άνεση μπορούν να καίνε τον Άγνωστο Στρατιώτη θα μπορούσαν να έχουν συνεισφέρει. 'Ολα αυτά πρέπει να ερευνηθούν με σοβαρότητα, αμεροληψία και εξονυχιστικά. Είναι θέμα τιμής για όλους μας».

- «Έχετε στοιχεία γι' αυτό που λέτε, για πρόσωπα απ' τον αντιεξουσιαστικό χώρο ότι πιθανόν να βρίσκονται πίσω απ' τους εμπρησμούς»;

-«Εξαρχής είπα ότι η προανακριτική διαδικασία είναι σε εξέλιξη και ότι οι αρμόδιες αρχές οφείλουν να δώσουν απαντήσεις. Στόχος όλων μας, ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, είναι να συλληφθούν και να τιμωρηθούν οι εμπρηστές. Από κει και πέρα ρωτήθηκα τι πιστεύω και απάντησα ότι δεν μπορώ να αποκλείσω τίποτα».

Όταν είχαν σκοτώσει τον Παύλο Μπακογιάννη, όταν την θέση του ως υποψήφια στις εκλογές είχε πάρει τελευταία στιγμή και μετά από χίλια παρακάλια η χήρα του, Ντόρα Μπακογιάννη, αν με ρωτούσαν δημόσια τι πιστεύω για τους ανθρώπους πίσω από τη δολοφονία, δεν θα είχα απαντήσει ότι δεν μπορώ να αποκλείσω την εκδοχή να κρύβεται το μητσοτακέικο για να προωθήσει την κόρη του, έτσι ώστε μετά από είκοσι χρόνια να πάρει σειρά να κυβερνήσει. Και δεν θα το είχα απαντήσει, μολονότι ο λόγος μου θα είχε την βαρύτητα του λόγου ενός ανθρώπου 17 χρονών και όχι την βαρύτητα του λόγου της Υπουργού Εξωτερικών της χώρας.

Ακόμη και στο πλαίσιο που το αναφέρω τώρα, ακόμη και στο πλαίσιο μιας τότε υποψίας μου που δεν θα τολμούσα ποτέ να διατυπώσω δημόσια (και η οποία διαψεύστηκε άλλωστε πανηγυρικά με τη σύλληψη της 17Ν), υπάρχει μια αύρα χυδαιότητας.

Φαντάσου λοιπόν αναλογικά πόση χυδαιότητα υπάρχει στις φωναχτές υποψίες της Ντόρας, στις υποψίες που εισάγουν στον δημόσιο λόγο το τεκμήριο της αμφιβολίας στη θέση του τεκμηρίου της αθωότητας, στις υποψίες που πριν λίγο μόλις καιρό θα τις λέγαμε γραφικές και αστείες, όπως λέγαμε γραφικά και αστεία τα αντίστοιχα του Γιακουμάτου, αλλά όταν υπάρχουν 65 ή μάλλον 76 νεκροί, το μόνο χιούμορ που μπορεί να γίνει είναι το μαύρο.

Άλλο όμως μαύρο χιούμορ κι άλλο μαύρη προπαγάνδα.

Η γιακουματοποίηση της Ντόρας, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής αδυναμίας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις πυρκαγιές, θα οδηγήσει κατά πάσα πιθανότητα στην αναζωπύρωση των μετώπων στις συνήθεις αστικές οδούς και λεωφόρους.

Όχι μόνο δεν μπόρεσαν να σβήσουν τις καλοκαιρινές φωτιές στα δάση, αλλά φροντίζουν να ανάψουν χειμωνιάτικες φωτιές στις πόλεις.

Το σβήσιμο της φωνής του

Με τον μεθαυριανό διακαναλικό τηλεμαραθώνιο μπορεί να μαζευτούν λιγότερα ή περισσότερα λεφτά· αλλά η ελπίδα δεν θα προέλθει από το συνολικό ποσό που θα συγκεντρωθεί.

Η ελπίδα ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι η χώρα, μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσει πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα, θα αιστανθεί να της φυτρώσουν, ω χαρά, τα φτερά, τα φτερά τα πρώτινά της, τα μεγάλα, προέρχεται από το σβήσιμο της φωνής του.

Ο Λάκης πόνεσε, ο Λάκης πονά, ο Λάκης υποφέρει.

Τα καμένα σπίτια κάποια στιγμή θα ξαναχτιστούν, τα καμένα δάση κάποια στιγμή θα ξαναγεννηθούν, οι νεκροί θα περάσουν στην μνήμη αυτών που τους αγάπησαν, η ζωή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα συνεχιστεί, αλλά όλη αυτή η μαυρίλα από την ψυχή του Λάκη θα εξαφανιστεί ποτέ εντελώς;

Οι καλλιτέχνες, βλέπεις, συναισθάνονται τον κόσμο διαφορετικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους και για αυτό πονούν και διαφορετικά, πονούν και βαθύτερα, πονούν έναν πόνο ευγενικό και όχι αγοραίο.

Το θέμα ενόψει της ιδιαιτερότητάς του έχει μέχρι στιγμής κρατηθεί μυστικό, αλλά η αλήθεια είναι πως μόλις ο Λάκης ολοκλήρωσε την εκφώνηση του σποτ, αμέσως μετά τις λέξεις «από τα ιδιωτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας» έπεσε σε κώμα βαθύ.

Η καταστροφή χτύπησε μετά την αρχαία Ολυμπία τον Λάκη, μετά την ψυχή της αρχαίας Ελλάδας την ψυχή της σύγχρονης Ελλάδας, ωστόσο αν σε αυτήν την περίεργη προεκλογική περίοδο (που οι μεν έβαλαν φωτιά στα δάση μας για να πάρουν τις εκλογές και οι δε έκαναν τις τρεις εξουσίες δύο, μετατρέποντας το ανώτατο δικαστήριο της χώρας σε δεξιό παραμάγαζο για να μην ακουστεί ο λόγος της Φώφης στη Βουλή) δεν βρίσκεις ελπίδα σε κάποιο κόμμα, μπορείς να βρεις ελπίδα στο κώμα του Λάκη, ένα κώμα που ενσωματώνει, εμπεριέχει και συμβολίζει τον πόνο ενός ολόκληρου λαού, ενός λαού που βγαίνει έτσι από την απάθεια που τον οδήγησε ως εδώ, όπως θα βγει και ο Λάκης από το κώμα του, παριστάνοντας για αλλαγή τον τσιγγάνο και στηλιτεύοντας την ρατσιστικά επιλεκτική επιβολή ποινών από όλους όσους εισέπραξαν παρανόμως τις αποζημιώσεις μόνο σε μικροφουκαριάρηδες τσιγγάνους, στηλιτεύοντας, πενθώντας και ωιμενολογώντας με την γνωστή του αριστεριζουσοκαλλιτεχνικοσατιρική ευαισθησία, με την ίδια μακρινή απόσταση από οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί και από τον πλέον κακόπιστο ως πόζα.

Εδώ Φωφητεχνείο

«Τα ανώτερα αιρετά μονοπρόσωπα όργανα των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης δεύτερου βαθμού δεν μπορούν να ανακηρυχθούν υποψήφιοι ούτε να εκλεγούν βουλευτές κατά τη διάρκεια της θητείας για την οποία εξελέγησαν, ακόμη και αν παραιτηθούν.
Των κωλυμάτων αυτών εξαιρείται ρητά η Φώφη η Γεννηματά,
γιατί είναι και γαμώ τα κορίτσια,
γιατί πολύ θα στεναχωρηθεί αν η κακιά η Δεξιά την εμποδίσει να είναι υποψήφια,
γιατί είναι και αυτοδημιούργητη, ρόουλ μόντελ της αξιοκρατικής ανάδειξης στα υψηλά κλιμάκια της κομματικής πυραμίδας,
γιατί σέβεται την ψήφο των εκατομμυρίων ψηφοφόρων οι οποίοι την ανέδειξαν υπερνομάρχη, μην αποχωρώντας από τη θέση της στον πρώτο χρόνο της νέας της θητείας,
γιατί από όλους τους Έλληνες και από όλες τις Ελληνίδες είναι εκείνη που ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας της ανέθεσε την συμβολική θέση της επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του, αν όχι για άλλο λόγο για να μην λέει κανείς ότι η πολιτική ζωή έχει ξεμείνει από προσωπικότητες και μεγέθη που την τιμούν και τους τιμά».
Το χιλιοστό ποστ του μπλογκ έμελλε να γραφεί σε συνθήκες δικαστικού πραξικοπήματος.