Ευάγγελος Αnte Portas

Ο Βενιζέλος έξω από την είσοδο του Ζαππείου. Στο ραδιόφωνο ένας άνθρωπος με τον οποίο σπάνια διαφωνώ, ο Οδυσσέας Ιωάννου, λέει πόσο άσχημα του χτύπησε ότι ο Βενιζέλος δεν σεβάστηκε χθες βράδυ το πτώμα του αρχηγού του, δεν περίμενε λίγο πριν κάνει την κίνησή του. Διαφωνώ, επειδή βρήκα στην κίνηση Βενιζέλου μια άγρια ομορφιά, την ομορφιά ενός ανθρώπου διψασμένου για εξουσία, διψασμένου για Αρχή, που γνωρίζοντας ότι επιτέλους, μετά από χρόνια αναμονής, ήρθε η ώρα του, αποφασίζει να μην χαραμίσει ούτε μια στιγμή ακόμα και το δηλώνει ευθαρσώς, πανηγυρικά και με κάθε ειλικρίνεια: θεωρώ τον εαυτό μου ηγέτη και θεωρώ ότι τώρα πρέπει να ηγηθώ. Μου αρέσει η σκηνή γιατί είναι συμβολική και πεντακάθαρη: γεννήθηκα για να φτάσω απόψε έξω από την είσοδο και σε λίγα χρόνια μέσα σε αυτήν. Όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την -καλλιτεχνική ούτως ή άλλως- ευαισθησία του Οδυσσέα, η πολιτική είναι μια διαρκής σύγκρουση και το πολιτικό πτώμα του Γιώργου ας το θρηνήσουν όσοι τον αγαπούν, ας το θρηνήσει η σύντροφός του· όχι οι «σύντροφοί» του. Η εξουσία του κόμματός του τα τελευταία τρία χρόνια ήταν ερωμένη στα χέρια ανάξιου εραστή και όταν βγήκε στο μπαλκόνι της, οι ορμόνες του Βενιζέλου ανέστειλαν κάθε αυτοσυγκράτησή του και τον έκαναν να αρχίσει το ερωτικό του τραγούδι. Τι κι αν ο άλλος ήταν ακόμα μέσα; Καιρός να φύγει, καιρός ο ανάξιος εραστής να δώσει τη θέση του στον ιδανικό, καιρός ο κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο για τον οποίο τον όρισε η φύση και όχι η φύση του πατέρα του, την οποία -σε κραυγαλέα αντιδιαστολή με το όνομά του- δεν κληρονόμησε. Ο Βενιζέλος έξω από το Ζάππειο είναι πολιτική αληθινή, είναι πολιτική δίχως υποκριτικούς οίκτους, δίχως υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς, είναι η πολιτική ως σκυταλοδρομία φιλοδοξιών. Ο ψευδεπίγραφος «πολιτικός πολιτισμός», που λίγη ώρα πριν την επέλαση του Ευάγγελου ευαγγελίστηκε ο Καραμανλής από τα μέσα του Ζαππείου, είναι η παγίδα η ίδια, είναι η παγίδα που όρισε ως σκανδαλώδη την «πολιτική πάνω από τα καμμένα» (λες και οι φωτιές είναι σεισμός ή φυσικό φαινόμενο εντελώς έξω από τον έλεγχο κάθε προληπτικού και κατασταλτικού μέσου), εννοώντας ως πολιτική την αντιπολιτευτική ανάδειξη του μεγέθους των κρατικών ολιγωριών, την ίδια στιγμή που έκανε εκείνος αισχρή μικροπολιτική μιλώντας για σατανικά σχέδια κατά της χώρας, είναι ακόμα η παγίδα των ελληνικών σημαιών σε προεκλογική συγκέντρωση με το ταυτόχρονο αίτημα να κατέβουν οι κομματικές, αφού τελικά φαίνεται ότι η πολιτική δεν έχει θέση ούτε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, μιας και το μόνο που έχει σημασία είναι «αυτά που μας ενώνουν». Και τι άλλο θα μπορούσε να ενώνει περισσότερο τους Έλληνες από τον Πρωθυπουργό της χώρας τους;

Ο Βενιζέλος στο Ζάππειο, με τη βουλιμία για εξουσία ζωγραφισμένη στο βλέμμα του και αποτυπωμένη στη φωνή του, είναι στα μάτια μου κάτι όμορφο, ακριβώς επειδή είναι κάτι κρυστάλλινο, κάτι που δεν αρνείται τη φύση ούτε του ιδίου του ανδρός ούτε της πολιτικής. Για λίγες μέρες η πολιτική θα μυρίσει λίγο αλήθεια και τα συνήθη προσωπεία της εσωκομματικής ευσέβειας θα πρέπει αναγκαστικά να βγουν μέχρι να φορεθούν τα καινούρια. Στην αναμπουμπούλα δεν χαίρεται μόνο ο λύκος, αλλά και όσοι έχουν την κλίση της παρατήρησης :)

Αντίθετα, το «πολιτισμένο» χρίσμα Σημίτη σε Παπανδρέου αρνήθηκε και τη φύση της δημοκρατίας και -όπως τελικά φάνηκε- και τη φύση του συγκεκριμένου ανδρός. Όσο για τους υμνητές εκείνης της γκρίζας στιγμής της μεταπολίτευσης, εκείνου του εντελώς ύποπτου και αδιαφανούς σκηνικού, που επικοινωνήθηκε αφενός ως το μεγαλείο ενός αρχηγού που δεν γαντζώνεται στην καρέκλα του και αφετέρου ως η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας με την πρωτοφανή λαϊκή ανάδειξη του νέου αρχηγού, θα έχει πλάκα να ψάξει κάνεις τα τότε λεγόμενά τους, τα τότε γραπτά τους, τις τότε δηλώσεις τους.