Ο ΦΟΒΟΣ

Χθες βράδυ ο Bενιζέλος έχει πάει σε μια παρουσίαση βιβλίου. Τα κανάλια -είτε ειδοποιημένα από τον ίδιο ότι θα κάνει δήλωση, είτε επειδή κυνηγούν το κάθε του βήμα- περιμένουν απ' έξω. Ο Βενιζέλος βγαίνει και δηλώνει: «Εκτός από την πολιτική, υπάρχει η ίδια η ζωή. Υπάρχουν οι φιλίες από το πανεπιστήμιο, υπάρχει η τέχνη, το διάβασμα, το παιχνίδι. Υπάρχουν οι φόβοι του ανθρώπου που τον κάνουν καλύτερο, γιατί πάνω στο φόβο μας και στην επιθυμία μας να ζήσουμε, να αντέξουμε το αναπόδραστο του θανάτου, κρύβεται ο πολιτισμός, η πολιτική, ό,τι κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο».

Πριν καν ολοκληρώσει την φράση του (κι ενώ από κάτω ο δημοσιογραφικός χορός των προτεταγμένων μικροφώνων ρουφά κάθε του λέξη όπως η πορνοστάρ το σπέρμα του πορνοστάρ στο τέλος κάθε συνουσίας, σε μια ανάστροφη διαδικασία όπου το φαλλικό σύμβολο - μικρόφωνο είναι ο δέκτης και το στόμα ο πομπός), με το άκουσμα της λέξης «φόβος», η πρωθιέρεια του χορού, Ελένη Καλογεροπούλου, παίρνει ξεκάθαρα κεφάλι από τους συναδέλφους της, πετάει το μικρόφωνο στην μούρη του Βενιζέλου και αρχίζει να ωρύεται σε κατάσταση δυο στάδια μετά την υστερία: «Εσείς, κύριε Βενιζέλο, τι φοβάστε; Εσείς τι φοβάστε; Εσείς φοβάστε κάτι;». Ο Βενιζέλος τελειώνει την φράση και ξεκινά να φύγει, με την κραδαίνουσα το μικρόφωνο Καλογεροπούλου να τον πρεσάρει στενότερα και αποτελεσματικότερα απ' ό,τι ο Δημήτρης Διαμαντίδης τον Γιάκα Λάκοβιτς στο τέλος του αγώνα με τη Σλοβενία, συνεχίζοντας να τον ρωτάει κάτι ακατάληπτα για το πτώμα του βιβλίου που παρουσίασε, σε σχέση με το πτώμα του Γιώργου Παπανδρέου.

Ένας επίδοξος πολιτικός αρχηγός αποφασίζει να πουλήσει διαφορετικότητα, αποφασίζει να πουλήσει πολιτισμό, αποφασίζει να πουλήσει βάθος, επιχειρώντας να απευθυνθεί και γοητεύσει πιο σκεπτόμενα στρώματα πολιτών, ένας επίδοξος πολιτικός αρχηγός μιλάει για τον φόβο του θανάτου και η δημοσιογράφος -εκκωφαντικά κουφή ως προς τον δημοσιογραφικά αδιάφορο θάνατο- ψάχνει απεγνωσμένα να ανασκάψει το μικροπολιτικό υπονοούμενο.

Ο φόβος του θανάτου ως πηγή πολιτισμού δεν αφορά την ελληνική τηλεοπτικη δημοσιογραφία.

Την ελληνική τηλεοπτική δημοσιογραφία αφορά μόνος ο φόβος του Τζουμάκα ως πηγή κουτσομπολιού.

Η Ελένη Καλογεροπούλου τα έχει λυμένα αυτά, αυτοί οι φόβοι και αυτές οι ανησυχίες είναι για τους ποιητές, είναι για τους λαπάδες, όποιος ζει δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με φόβους θανάτου, η ζωή είναι εδώ και εδώ είναι ο τρίτος πόλος, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και η Άννα Διαμαντοπούλου, εδώ είναι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δυνάμεων και η τελική σύσταση του εκλεκτορικού σώματος, κι αν η πολιτική είδηση από τη βραδιά ήταν η προσπάθεια του Βενιζέλου να περάσει ένα διαφορετικό προφίλ, η είδηση αυτή είναι αναπόφευκτο να μας προσπεράσει, αφού εμάς η δουλειά μας είναι να του εκμαιεύσουμε μια εξυπνάδα, η δουλειά μας είναι να είμαστε την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση, έτοιμοι να εκστομίσουμε την κατάλληλη μαλακιούλα που θα προξενήσει την κατάλληλη αντίδρασή του, ώστε να πει τον κατάλληλο χρησμό τον οποίο κατάλληλα θα σημειολογήσουμε τις επόμενες μέρες, αφού τίποτα άλλο να σημειολογήσουμε δεν έχουμε, αφού το παιχνίδι είναι για τα παιδιά και οι φόβοι θανάτου είναι για τους ανθρώπους, όχι για τα τσακάλια, δημοσιογραφικά και μη.

Εμείς πάψαμε να ζούμε προ πολλού -λίγο πριν ή λίγο μετά την ανταλλαγή του νοήματος της ζωής με το τσακαλιλίκι- κι όταν κανένα βράδυ η ζωή επανέρχεται υπό την μορφή ρυτίδας ή προσωπικού κενού, υπάρχουν και τα μπότοξ, υπάρχουν και τα χάπια, υπάρχει πάνω απ' όλα και το κινητό που θα χτυπήσει την ώρα της σαββατιάτικης κατάθλιψης, ώστε ένας ομοιοπαθής να πάρει να διασταυρώσει αν πράγματι ο Βενιζέλος έδειξε Τζουμάκα, αν πράγματι ο Τζουμάκας έδειξε Μπόμπολα, e tu mi fai girar tu mi fai girar come fossi una bambola, poi mi butti giù poi mi butti giù come fossi una bambola.