Σκηνές από έναν γάμο

Το σαββατοκύριακο αυτό έμελλε να ζήσω μια πραγματικά ξεχωριστή στιγμή, μια στιγμή για την οποία λες ότι αξίζει πράγματι να ζεις: με το χρονόμετρο σχεδόν μηδενισμένο -κι αφού με διαδοχικές ντρίμπλες έχει πετάξει τον αντίπαλό του κάτω- ο Βασίλης Σπανούλης πετυχαίνει το τρίποντο της νίκης.

Λίγα λεπτά νωρίτερα έχω στείλει στον κουμπάρο μου sms, με το οποίο τον ενημερώνω ότι «Λάθος άνθρωπο παντρεύτηκα». Γνωρίζοντας τη σταθερότητα του χαρακτήρα μου μού αντιστέλνει ερωτηματικό. Η πρώτη μεταγαμιαία αμφιβολία μου σημαδεύεται από τη συνειδητοποίηση ότι αν υπάρχει κάποιος που αληθινά αγαπώ σ' αυτόν τον κόσμο, λέγεται Δημήτρης και δη Διαμαντίδης.

Αν αναρωτιέσαι τώρα με ποιό ειδικό τρικ έχει αυτήν την πειραγμένη όψη η παραπάνω φωτογραφία, θα σε παραπέμψω στον άλλο κουμπάρο μου, ο οποίος όταν του εμπιστευόμουν την κάμερα δεν είχε την ευγενή καλοσύνη να με ενημερώσει ότι πάσχει από καλπάζον πάρκινσον.

Τέλος πάντων, η φωτογραφία απεικονίζει την άφιξη στην εκκλησία της νύφης δύο (2) λεπτά αργότερα από την άφιξη του δεύτερου κουμπάρου. Επειδή οι κουμπάροι έγιναν πολλοί και οι καιροί είναι δικαίως ύποπτοι, να διευκρινίσω ότι τον κουμπάρο με την κάμερα τον πάντρεψα εγώ πριν δυο χρόνια· το οποίο μας φέρνει στο πραγματικό θέμα του ποστ.

Το καλοκαίρι του πέντε λοιπόν, ο κουμπάρος μου με είχε ρωτήσει πώς και δεν είχα γράψει κάτι για τον γάμο του. Του είχα εξηγήσει τότε ότι δεν έχω τέτοιου είδους μπλογκ.

Το αγαπημένο χόμπι της ζωής είναι να μας ειρωνεύεται, να ειρωνεύεται τις πάσης φύσεως βεβαιότητες και διακηρύξεις μας: στη ζωή σου πρόσεχε με τι θα γελάσεις, γιατί μια μέρα θα βρεθείς να το κάνεις και μάλιστα να μην το κάνεις θεωρώντας πως πας ενάντια στις πεποιθήσεις σου, αλλά αντίθετα επειδή είναι οι πεποιθήσεις σου έχουν με τον καιρό, σιγά σιγά και υπόγεια μεταβληθεί.

Τέσσερα πρόσφατα παραδείγματα που σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και βλέπω κάποιον να μου βγάζει τη γλώσσα και να κάνει χάζι μαζί μου:

- Είμαι θεωρητικά υπέρ της διάκρισης ιδιωτικού - δημοσίου, είμαι θεωρητικά κατά του μπλογκ ημερολογίου, κατά του μπλογκ ριάλιτι και νά που γράφω για τον γάμο μου, και μάλιστα δις, και μάλιστα με φωτογραφικό υλικό.

- Πριν μια εβδομάδα μίλαγα στο ραδιόφωνο για πορείες και διαδηλώσεις. Ποιός; Εγώ· εγώ που ως νέος δεν συμμετείχα ποτέ σε πορείες και διαδηλώσεις· εγώ που έχω μεγαλώσει με την «Μεγάλη Πορεία προς τα Εμπρός» του Κούντερα και που αν με ρωτήσεις, ακόμα θα σου πω ότι συμφωνώ μαζί του και συμμερίζομαι την ματιά του.

- Πριν μια εβδομάδα μίλαγα στο ραδιόφωνο, επειδή με συνέστησε ένας άνθρωπος που με έχει συστήσει κι αλλού, μόνο και μόνο επειδή όταν τον είχα βρίσει, είχα κρατήσει τις χριστοπαναγίες για ιδιωτική χρήση.

- Σε ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ, η υπογραφή είναι «erwteumeni anagnwstria» και μεταξύ άλλων γράφει «S'EXW ERWTEUTEI KAI MONO APO AUTA POU GRAFEIS...». Αν επιλέξω την εκδοχή ότι δεν πρόκειται για πλάκα, διακρίνω μια ακόμη ειρωνεία της ζωής, καθώς έχω περάσει χρόνια και χρόνια της ζωής μου απόλυτα πεπεισμένος -και πιθανότατα όχι άδικα- πως είμαι ο πιο αντιερωτικός άντρας του κόσμου.

Γι' αυτό η μόνη εύκαιρη σοφία που έχω είναι να μην αποσιωπώ -τουλάχιστον σε μένα τον ίδιο- τις αντιφάσεις, κωλοτούμπες και ανακολουθίες τις δικές μου, όπως και τις αντιφάσεις, κωλοτούμπες και ανακολουθίες της μαντάμ ζωής· να μην τις αποσιωπώ, να τις παρατηρώ και όσο είναι δυνατόν να τις καταγράφω.

Ζωή είναι αυτό μέσα στο οποίο αλλάζουμε. Στην ειρωνική χείρα της ζωής το μόνο αντίδοτο είναι το ειρωνικό μας βλέμμα. Αν δεν θες να νοιώθεις κορόιδο, να κοροΐδεύεις διαρκώς τον εαυτό σου.

Κι αν ο είρων περισσότερο χαμογελάει παρά γελάει, είναι γιατί ξέρει πως οι διαφορετικές μας θέσεις στη διάρκεια της ζωής μας δεν είναι για γέλια, αλλά για χαμόγελα.