Μονά - ζυγά - μονόζυγα.

To πραγματικό αριστούργημα του εκλογικού νόμου είναι η πρόβλεψή του ότι όσο μεγαλύτερο ποσοστό συγκεντρώσουν συνολικά τα κόμματα που δεν θα μπουν στην Βουλή, τόσο μικρότερο είναι και το ποσοστό που απαιτείται για την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Είχε πριν λίγες μέρες τον παραπάνω ενδεικτικό πίνακα ο «Ελεύθερος Τύπος» (δεν κατόρθωσα να τον βγάλω καλά, αλλά με κλικ στην εικόνα φαίνεται καθαρά), όπου βλέπεις π.χ. ότι το πρώτο κόμμα με 41% παίρνει 149 έδρες, αν το συνολικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων είναι 2% και 155 έδρες αν το συνολικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων είναι 7%. Ψηφίζοντας δηλαδή μικρά κόμματα με ελάχιστες ελπίδες να βγουν στη Βουλή ψηφίζεις κατ' αποτέλεσμα υπέρ μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης!

Οι χειρότεροι εκλογικοί εκβιασμοί είναι οι σιωπηλοί, οι χειρότερες εκλογικές παγίδες είναι οι κρυφές.

Στο παραπάνω παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι αυτή η διαφορά του 2% με του 7% αντιστοιχεί σε 5 στους 100 πολίτες που πείθονται από το κλίμα κατά του δικομματισμού, και αντί να απέχουν ή να ρίξουν άκυρο ή λευκό ψηφίζουν ένα κόμμα που δεν θα βγει στη Βουλή: αν αυτοί οι 5 δεν ψήφιζαν έγκυρα, τότε το ποσοστό του πρώτου κόμματος θα γινόταν από 41%, 43,15% (100 Χ 41 /95 = 43,15), ενώ το ποσοστό των εκτός Βουλής από 7%, 2,10% (100 Χ 2 /95 = 2,10), με αποτέλεσμα βάσει του ίδιου πίνακα πάλι το πρώτο κόμμα να έπαιρνε 155 ή και 154 έδρες.

Ψηφίζεις έγκυρα, μειώνεις το ποσοστό του πρώτου κόμματος από 43,15% σε 41% και η δυνατότητά του να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση παραμένει ανέπαφη, αν δεν έχει βελτιωθεί κιόλας. Εντάξει, προφανώς όλα αυτά ισχύουν μέχρι ενός ορίου, καθώς αν τα εκτός Βουλής κόμματα συγκεντρώσουν πολύ μεγάλο ποσοστό, θα μειωθεί τόσο και το ποσοστό του πρώτου κόμματος που δεν θα μπορεί να είναι αυτοδύναμο.

Αλλά και πάλι· αφενός καθόλου δεν αποκλείεται το όριο αυτό να μην ξεπεραστεί και να φανεί καθοριστικό για την ύπαρξη αυτοδυναμίας, αφετέρου κάθε εκλογικός νόμος θα πρέπει κατ' ελάχιστο να σέβεται τη λαϊκή βούληση και να μη βιάζει την κοινή λογική, ειδάλλως φλερτάρει όχι μόνο με τον Φράντς Κάφκα (κάνοντας τον περήφανο για τους κληρονόμους του), αλλά και με την αντισυνταγματικότητα.

Το συμπέρασμα ούτε είναι ούτε πρέπει να είναι ότι υπάρχει χαμένη ψήφος. Το συμπέρασμά μου είναι ότι, αντίθετα, χαμένη θα είναι η ψήφος που δεν θα δοθεί έγκυρα, ώστε να μειωθεί η δύναμή τους και το δικομματικό παιχνίδι να σταματήσει να νιώθει πανίσχυρο και να διαιωνίζει την κυριαρχία του με τα πειραγμένα αυτοδύναμα ζάρια του.