Το σβήσιμο της φωνής του

Με τον μεθαυριανό διακαναλικό τηλεμαραθώνιο μπορεί να μαζευτούν λιγότερα ή περισσότερα λεφτά· αλλά η ελπίδα δεν θα προέλθει από το συνολικό ποσό που θα συγκεντρωθεί.

Η ελπίδα ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι η χώρα, μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσει πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα, θα αιστανθεί να της φυτρώσουν, ω χαρά, τα φτερά, τα φτερά τα πρώτινά της, τα μεγάλα, προέρχεται από το σβήσιμο της φωνής του.

Ο Λάκης πόνεσε, ο Λάκης πονά, ο Λάκης υποφέρει.

Τα καμένα σπίτια κάποια στιγμή θα ξαναχτιστούν, τα καμένα δάση κάποια στιγμή θα ξαναγεννηθούν, οι νεκροί θα περάσουν στην μνήμη αυτών που τους αγάπησαν, η ζωή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα συνεχιστεί, αλλά όλη αυτή η μαυρίλα από την ψυχή του Λάκη θα εξαφανιστεί ποτέ εντελώς;

Οι καλλιτέχνες, βλέπεις, συναισθάνονται τον κόσμο διαφορετικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους και για αυτό πονούν και διαφορετικά, πονούν και βαθύτερα, πονούν έναν πόνο ευγενικό και όχι αγοραίο.

Το θέμα ενόψει της ιδιαιτερότητάς του έχει μέχρι στιγμής κρατηθεί μυστικό, αλλά η αλήθεια είναι πως μόλις ο Λάκης ολοκλήρωσε την εκφώνηση του σποτ, αμέσως μετά τις λέξεις «από τα ιδιωτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας» έπεσε σε κώμα βαθύ.

Η καταστροφή χτύπησε μετά την αρχαία Ολυμπία τον Λάκη, μετά την ψυχή της αρχαίας Ελλάδας την ψυχή της σύγχρονης Ελλάδας, ωστόσο αν σε αυτήν την περίεργη προεκλογική περίοδο (που οι μεν έβαλαν φωτιά στα δάση μας για να πάρουν τις εκλογές και οι δε έκαναν τις τρεις εξουσίες δύο, μετατρέποντας το ανώτατο δικαστήριο της χώρας σε δεξιό παραμάγαζο για να μην ακουστεί ο λόγος της Φώφης στη Βουλή) δεν βρίσκεις ελπίδα σε κάποιο κόμμα, μπορείς να βρεις ελπίδα στο κώμα του Λάκη, ένα κώμα που ενσωματώνει, εμπεριέχει και συμβολίζει τον πόνο ενός ολόκληρου λαού, ενός λαού που βγαίνει έτσι από την απάθεια που τον οδήγησε ως εδώ, όπως θα βγει και ο Λάκης από το κώμα του, παριστάνοντας για αλλαγή τον τσιγγάνο και στηλιτεύοντας την ρατσιστικά επιλεκτική επιβολή ποινών από όλους όσους εισέπραξαν παρανόμως τις αποζημιώσεις μόνο σε μικροφουκαριάρηδες τσιγγάνους, στηλιτεύοντας, πενθώντας και ωιμενολογώντας με την γνωστή του αριστεριζουσοκαλλιτεχνικοσατιρική ευαισθησία, με την ίδια μακρινή απόσταση από οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί και από τον πλέον κακόπιστο ως πόζα.