Δες Καθαρά
Δες καθαρά. Καθαρά. Όπως βλέπω εγώ. Όπως σε βλέπω εγώ. Όπως μας βλέπω εγώ. Κοίταξέ μας. Ξεθόλωσε το βλέμμα σου. Τίποτα άλλο δεν θέλω από σένα. Μόνο να δεις. Να δεις την εικόνα που έχω εμπρός μου. Δεν γίνεται να μην την βλέπεις. Αφού λάμπει. Αφού εξακολουθεί να λάμπει για μένα, θα εξακολουθεί να λάμπει και για σένα. Αν έλαμψε ποτέ. Όχι. Δεν μπορεί να μην έλαμψε, δεν μπορεί να μην λάμπει. Αφού νά 'την. Παίζει συνεχώς στο μυαλό μου. Συνεχώς. Να μπορούσα να την πάρω από το μυαλό μου και να στην προβάλω. Όχι για άλλο λόγο. Για να καταλάβεις. Για να δεις μάλλον, να δεις καθαρά. Να δεις καθαρά πόσο δυνατός είναι ο έρωτας μας. Μας. Όχι μου. Μας. Έλα. Αρκετά τα παιχνίδια. Αρκετά οι φοβίες. Μαζί ερωτευτήκαμε, άρα μαζί θα έπρεπε να ξεερωτευτούμε. Αφού είμαι εγώ ακόμα ερωτευμένος, το ίδιο πρέπει να είσαι κι εσύ. Ειδάλλως είναι άδικο. Τι άδικο; Αβάσταχτο. Να πονάω μόνο εγώ. Να με καίει η εικόνα μόνο εμένα. Αφού μαζί μάς έκαιγε στην αρχή. Τα φώτα άναψαν και για τους δύο, άρα και για τους δύο θα έπρεπε να σβήσουν. Την ίδια στιγμή. Ειδάλλως εσύ προχωράς κι εγώ μένω. Καθηλώνομαι. Και σου ζητάω να δεις καθαρά. Ενώ εσύ βλέπεις πεντακάθαρα την δική σου εικόνα. Που δεν φωτίζεται πια. Πώς γίνεται; Αφού είναι η ίδια σκηνή που βλέπω κι εγώ. Πώς την βλέπεις πια αλλιώς; Και βλέποντάς την αλλιώς, νιώθεις τώρα για μένα μόνο τύψεις και μια ενόχληση, που επιμένω να επιμένω, που επιμένω να μην καταλαβαίνω. Τι να καταλάβω; Εσύ να καταλάβεις. Εσύ επιτέλους να δεις. Μόνο να δεις θέλω. Καθαρά. Είναι πολύ αυτό που σου ζητάω; Είναι παράλογο; Δεν θέλω να κάνεις κάτι με το ζόρι. Απλά να ξελαμπικάρεις. Με όλα αυτά που σου είπα, με όλα αυτά που σου γράφω, με το ότι έφτασα να γράφω στον τοίχο, δεν μπορεί, θα δεις κι εσύ καθαρά. Πως για σένα υπάρχω. Και θα σε περιμένω. Υπομονετικά. Όσο χρειαστεί. Μέχρι να βγάλεις τα σκατά απ' το κεφάλι σου. Μέχρι να βγάλεις τις τσίμπλες απ' τα μάτια σου. Μέχρι να θυμηθείς. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις. Μέχρι να δεις καθαρά.
posted by Old Boy @ 1:12 π.μ.
29 comments
29 Comments:
α ρε OldBoy, έτσι μου'ρχεται να πάρω το post σου και να της το χώσω στη μούρη μπας και "δει καθαρά". και μακάρι να αρκούσε το υπέροχο post σου. θα'το κανα...
με συγκίνησες βραδιάτικα...
Πες με απαισιόδοξο, αλλά φοβάμαι ότι λίγο δύσκολο...
Όλα έχουν ημερομηνία λήξης.
Καλό κουράγιο.
Γράφει ο τοίχος "ΘΑ ΣΕΧΩ ΣΑΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ", αλλά δεν αναφέρει πόσες σελίδες έχει η καρδιά. Πολλά εξαρτώνται από το αν μια καρδιά είναι μονόφυλλη, τρίφυλλη, τετράφυλλη, αν είναι καρδιά αγκινάρα ή καρδιά τριαντάφυλλο, ή μήπως πολυσέλιδη σαν τα πακέτα του Προφήτη -και πού να δει καθαρά εκεί μέσα...
Εγώ, πάλι, γιατί διάβασα "σαν σφαίρα"; Όπως και να 'χει, οι καταστάσεις εξουθενωμένου έρωτα είναι από τις λίγες όπου και οι δύο βλέπουν καθαρά, πολύ καθαρά πεντακάθαρα -ο καθένας τη δική του πραγματικότητα, που συνήθως είναι σκληρή, σαν τοίχος.
A.Wraia.Xtes to vradu ,tin idia wra pou grafes auto to post,tou lega meta apo tria xronia poso ton thelw,kai mou pe oti,ela mwre,Δεν έγινε και τίποτα.
Στη Σταδίου, ένα μεσημέρι.
Κατάλαβες τι έγινε τώρα? Εγώ όχι. Σε είδα. Μετά από δύο χρόνια, εφτά μήνες και δεκαεννιά μέρες. Μη νομίζεις, ε, τώρα το μέτρησα. Περπάταγα στη Σταδίου ενώ κοίταζα τα αμάξια και σκεφτόμουν σε ποιο σημείο ακριβώς να περάσω απέναντι, ένιωθα να περνάω μέσα σε αυτή την πόλη και σ αυτή τη μέρα απαρατήρητη. Ή, μάλλον, δεν ένιωθα τίποτα. Κι έπεσα πάνω σου. Άλλη φορά θα πηγαίνω από Ακαδημίας. Φόραγες εκείνη την μπλε μπλούζα που σου ναι στενή στους ώμους, είχες αφήσει μούσι, σιγά σιγά φαίνεται και η φαλάκρα, ήσουν λίγο κουρασμένος, ε? Έκανες ό,τι μπορούσες για να μη με γοητεύσεις. Τί σου πα, γιατί στα πα όλα αυτά, τι έλεγα, και τα μαλλιά μου ήταν χάλια ρε γαμώτο…όχι, δεν θα βγω το βράδυ, όχι, το τριήμερο δεν πέρασα ούτε καλά ούτε άσχημα, δεν θυμάμαι καν πώς πέρασα, όχι, δεν είχα δουλειά μετά, ούτε γενικά, δεν κάνω κάτι, κι ο Βασίλης κι η Μαριλένα δεν με νοιάζει καθόλου τι κάνουν. Τίποτα. Δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε εσύ ξέρω αν με νοιάζεις πια.
Απλά έλα. Έλα και θύμησε μου πώς είναι να αγοράζεις εκείνη τη φούστα για να του αρέσεις, να βλέπεις πράγματα για να του τα διηγηθείς, να σε ξυπνάει κάθε πρωί όταν σηκώνεται για τη δουλεία, να γυρνάς ξαφνικά και τον βλέπεις να σε κοιτάει, κι όλα να ναι κανονικά. Θύμησε μου πώς είναι να κάνω σχέδια για το πού θα φάμε το βράδυ και μαζί για το πού θα μένουμε στα εβδομήντα μας, πώς είναι να είμαι δίπλα σου ήρεμα και μαζί βίαια. Θύμησε μου πώς είναι να περπατάω στη Σταδίου και να σημαίνει κάτι παραπάνω από το ότι περπατάω στη Σταδίου. Πώς είναι να κουβαλάω μέσα μου κάτι ασήμαντο που κάποιος το αναζητάει ενώ κάπου αλλού περπατάει. Έλα. Έλα και σώσε με. Ή ας με σώσει κάποιος.
Από πίσω σου ο κύριος που χει το μαγαζί με τα τζιν μας κοίταγε όλη την ώρα και κάπνιζε κάτι άφιλτρα. Όταν γύρισε να κοιτάξει την ξανθιά με το δερμάτινο παντελόνι που πέρναγε, αποχαιρετιστήκαμε. Ανέκφραστα, χαζά, μια άχρωμη παρένθεση 6 λεπτών που θα μπορούσε να μην είχε ανοίξει σε αυτή τη μέρα και σε αυτήν την πόλη. Διέσχισα μηχανικά το δρόμο και δεν άναψα καν τσιγάρο. Πήρα τηλέφωνο τη Νίκη να τη ρωτήσω τι έγινε τελικά με εκείνα τα ένσημα. Ώσπου έφτασα στο Σύνταγμα.
Έχω δει. Καθαρά. Και χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο.
Δεν αλλάζουν οι εικόνες... Η οπτική μας γωνία αλλάζει και η ενέργεια με την οποία βλέπουμε και νοιώθουμε τα πράγματα... Συχνά...
Σφαίρα. Καθαρά.
Κάποιοι ζουν με ημερομηνία λήξης στο μυαλό τους και χάνουν τη ζωή.Δεν λήγουν οι έρωτες όταν υπάρχουν,εξελίσσονται σε βαθύτερα συναισθήματα.
Το σεξ που κάποιοι μπερδεύουν με τον έρωτα λήγει όταν από πίσω δεν υπάρχει τίποτα ή πολύ χειρότερα όταν συνυπάρχει και φτήνια στην εικόνα του άλλου.
Απογοητεύσεις όλοι έχουμε ζήσει.Το θέμα είναι πως τοποθετούμε τον εαυτό μας σε σχέση με αυτό που τελείωσε.
(το κατάλληλο ποστ την κατάλληλη μέρα)
Σφαίρα..
bang bang i hit the ground
bang bang my baby shot me down
Ό,τι κι αν γράψεις στον τοίχο, όσο κι αν το χτυπάς το κεφάλι σου πάνω του, αν δεν μπορείς να τον ρίξεις τον τοίχο κάτω, δεν θα αλλάξει η "τραγική" σας κατάσταση. Όσο "κρύβεσαι" σε κείμενα και δεν τολμάς να ξεΚαθαρίσεις -όχι σ' εμάς αλλά σ' εκείνη- τα αισθήματά σου και τη θέση σου, ο τοίχος θα στέκει στη θέση του. Εσύ για να γράφεις τον πόνο σου κι αυτή...για να χτυπά το κεφάλι της...
Μια "πυροβολημένη" συμβουλεύει...
Κι εγώ θέλω να γαμήσω! Να κάνουμε ένα τρίο σαν ξαναρθεί ο Νέρι στην Ελλάδα!
Aνώνυμε των 2:53 και Ανώνυμη των 4:52, όπως δεν πήρα συνέντευξη από τον Βενιζέλο έτσι και δεν είμαι αυτός που έγραψε το σύνθημα στον τοίχο. Είμαι αυτός που κάνει μια προσπάθεια να ερμηνεύσει τον Βενιζέλο και αυτόν που έγραψε το σύνθημα. Στα κείμενα δεν «κρύβομαι», απελευθερώνομαι. Όταν θέλω να κρύψω δικά μου συναισθήματα έχω τρόπο να το κάνω με λιγότερο κραυγαλέο τρόπο. Γιατί δεν γράφω τότε κάτι σαν «είδα αυτό το σύνθημα στον τοίχο και προσπαθώ να μπω στην θέση αυτού του ανθρώπου»; Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει το στιλ που γράφει και δεν είμαι διατεθειμένος να το θυσιάζω για να είναι όλα σαφή και ξεκάθαρα. Καμιά φορά τα κείμενα είναι πιο επιδραστικά όταν είναι ασαφή και δεν ξέρεις τι πραγματικά εννοούν.
Αυτός που έγραψε το σύνθημα χρειαζόταν άραγε την "ερμηνεία"; Ουκ εν τω πολλω το ευ.
Το σύνθημα λέει περισσότερα από ό,τι το "επιδραστικό, ασαφές" ερμηνευτικό κείμενο, αφού μόνο ο "κραυγαλέος" τρόπος του μπορεί να κάνει τον τοίχο να ακουστεί. Αρκεί το κραυγαλέο κείμενο να συνδυαστεί με ένα γενναίο υποκείμενο που θα πει: "Εγώ έγραψα το σύνθημα και μη μπερδεύεστε σε ξένες υποθέσεις."
Μια "μπερδεμένη" και "πυροβολημένη" αναγνώστρια επιλέγει...
Αφού έχεις αυτογνωσία ("μπερδεμένη", πυροβολημένη"), γιατί δεν περιμένεις να ανανήψεις, καλό μου, και παίρνεις σβάρνα τα blogs τού κόσμου με τις μαλακιούλες σου; Γιατί, ε;
"να ακουστεί" = να το ακούσουν άλλοι, οι οποίοι θα σκεφτούν, σχολιάσουν, αντιδράσουν κ.ο.κ.
Μα κι εσύ Old Boy γιατί σχολιάζεις όσα βλέπεις; Και γιατί βλέπεις; Και γιατί σκέφτεσαι, γιατί;
Ανώνυμε των 7:56, γιατί συγχύζεσαι;
Για ποια "αυτογνωσία" και ποια "ανάνηψη" μου μιλάς;
Μια "μαλακιούλα" παραπάνω δεν μας την επιτρέπεις; Όσο για το "σβάρνα" τι να πω;
Επέλεξα ως αναγνώστρια το σύνθημα από την ερμηνεία του. Το ΓΙΑΤΙ είναι προσωπική μου υπόθεση.
Όσο για τον οικοδεσπότη, εκτιμώ και θαυμάζω τα κείμενά του αλλά που να τολμήσω να ξανασχολιάσω με τέτοια "κραυγαλέα" άτομα που μαζεύει στην επικράτειά του...
Ειρήνη ημιν...
Αυτή που "είδε καθαρά"...
Kαλησπέρα.
Πρώτη φορά έρχομαι εδώ,καθαρά από τύχη.
Ρε παιδιά,όλο σε ανώνυμα σχόλια πέφτω.Το αντιπαρέρχομαι.Εγώ λέω πως αυτός ή αυτή στον οποίο απευθύνεται ο γράφων,τελοσπάντων το Άλλο πρόσωπο,φοβάμαι πως δεν θα καταλάβει τίποτα...
Συγνώμη για τα πολλά μου λόγια,αλλά δεν μπορώ να μην υπερασπιστώ την ελευθερία έκφρασης.
Γράφει ο ανώνυμος των 8:27:
«να ακουστεί= να το ακούσουν άλλοι, οι οποίοι θα σκεφτούν, σχολιάσουν, αντιδράσουν κ.ο.κ.
Μα κι εσύ Old Boy γιατί σχολιάζεις όσα βλέπεις; Και γιατί βλέπεις; Και γιατί σκέφτεσαι, γιατί;»
Ο ανώνυμος των 8:27 προφανώς συγχύστηκε με τα δυο σχόλιά μου για τους δικούς του λόγους και στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την έκρηξή του υπονοεί ότι εναντιώνομαι στο να σκέφτονται οι άνθρωποι, ότι αρνούμαι το δικαίωμά τους να βλέπουν και να σχολιάζουν ό,τι κι όπως θέλουν.
Σεβαστέ μου Old Boy, αν και «πυροβολημένη» με μια σφαίρα στην καρδιά, έχω ωστόσο την κρίση μου αλώβητη ώστε να «χαίρομαι» τα κείμενά σου. Και θα συνεχίσω να απολαμβάνω σιωπηλά τη σκέψη σου και τους προβληματισμούς σου.
Έτσι είχες κάποτε ορίσει (23\06\2005) τι είναι μπλογκ :«Ένας ορισμός λοιπόν θα μπορούσε να είναι και ο εξής: Μπλογκ καλείται το μέσο που σου επιτρέπει να γράφεις ασυνάρτητα -όπως το παρόν- ποστ, χωρίς κανείς να μπορεί ούτε να στο απαγορεύει, ούτε να σου γκρινιάζει. Χωρίς καν να πολυσκάς τι εντύπωση θα κάνει κι αν θα αρέσει.
Τουλάχιστον όσο είναι ακόμη σχετικά νωρίς, όσο ζούμε ακόμη στην εποχή της αθωότητας.»
Άρα εσύ δεν πολυσκάς, καλέ μου, αν μου άρεσε ή όχι το ποστ σου, που πρέπει να σου πω ότι με άγγιξε βαθιά. Γι’ αυτό και τόλμησα για πρώτη φορά να σχολιάσω σε μπλογκ, με τρόπο ίσως προκλητικό για αντίλογο.
Εσύ, ανώνυμε των 8:27 γιατί χολοσκάς; Γιατί ε;
Στο σχολιαστή ή στη σχολιάστρια δεν επιτρέπεται να γράφει κι αυτός\η κάποτε ασυνάρτητα; Ζούμε ακόμη στην εποχή της αθωότητας ή έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι;
Και κάτι τελευταίο: Αυτός ή αυτή που γράφει το σύνθημα θέλει «να ακουστεί» από τον αποδέκτη του μηνύματος και μάλλον δε χολοσκάει για τους πιθανούς σχολιαστές των μπλογκς
Να είστε όλοι καλά.
Να λέτε και να γράφετε
ό,τι θέλετε.
Ελένη
δεν βλέπω τίποτα ρε φίλε, τίποτα , όλα είναι μπλε καθαρό μπλε.
υπέροχο είναι το 'elephants' από τους Japancakes
old boy.. εισαι σκληρός. Ούτε σκατά έχει στο κεφάλι της, ούτε τσίμπλες στα μάτια της. Τι πληγώνει πιο πολύ; ένας ανανταπόδοτος (πια) έρωτας ή ένας νεκρος; αυτος ζεί ακόμα το όνειρο. Αυτή είδε-πάλι-την αλήθεια.
ΣΦΑΙΡΑ, πράγματι, οπότε ακυρώνεται το προηγούμενο σχόλιό μου και δε βρίσκω τπτ να γράψω για σφαίρες. Στραβώνομαι καταρρακτωδώς...
Aν δεν δει εκείνη καθαρά, θα δει εκείνος και θα ξεκολλήσει...
Άσε, τα έχω περάσει επανειλημμένως.
Έχω υπάρξει θύτης και θύμα.
Και μυαλό δεν βάζω...
Όπως έγραψε ο κοσμοκαλόγερος στο "Μοιρολόι της φώκιας":
"Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου"
Με αφορμή το σχόλιο Της βροχής και του χειμώνα : πληγώνει το να καταλαβαίνεις ότι το όνειρο τέλειωσε, αλλά τελικά πληγώνει περισσότερο να προσπαθείς ή να κάνεις ότι το κρατάς ζωντανό. Εύχομαι να μην περιμένεις.
Εύχομαι να ξυπνήσεις και να βγάλεις τις τσίμπλες από τα δικά σου μάτια, αφού ρίξεις πολύ νερό και δεις ότι αυτό το όνειρο μάς τελείωσε.
Και ό,τι πέθανε δεν ξαναζωντανεύει. Εσύ όμως είσαι ζωντανός.
You've got to give a little, take a little
And let your poor heart break a little
That's the story of,
That's the glory of love
(Οι ευχές για αυτόν που έγραψε το σύνθημα,φυσικά)
Μακάρι να το διάβαζε και ο Κώστας και να καταλάβαινε...να "έβλεπε" πρώτα απ΄όλα και να καταλάβαινε ότι εκείνο που μπορούσαμε κάποτε να δούμε μαζί δεν ήταν μαγική εικόνα.Ήταν αληθινό και ζωντανό...και υπάρχει ακόμα.
Τι παθαίνουν οι άνθρωποι κάποια στιγμή και δε βλέπουν ή επιλέγουν να μην βλέπουν?
Α! ρε Old Boy δε γράφεις για κανένα άλλο θεματάκι-μια χαρά είναι ο Βενιζέλος- αυτό πονάει πολύ ακόμα ...
Ααχ, old boy, γιατί δεν βλέπεις καθαρά;
Γιατί δεν θες να δεις πως αυτό που γράφεις δεν είναι αυτό που νόμιζες πως έγραφες αλλά αυτό που εγώ επέλεξα να διαβάσω; Δεν σου ζητάω πολλά: να δεις καθαρά, μόνο. Να δεις πως δεν επιδιώκω να σε καταλάβω ή να επικοινωνήσω με ό,τι θέλεις να πεις. Να δεις καθαρά πως θα χρησιμοποιήσω το δικό σου χέρι για να ικανοποιήσω το μυαλό μου που βλέπει μόνο αυτά που θέλει να δει.
Πρέπει να καταλάβεις πως δεν νοιάζομαι για το τι θέλεις.
Πρέπει να καταλάβεις πως νοιάζομαι μόνο για αυτό που θέλω εγώ, εγώ θέλω, θέλω, θέλω, εγώ, εγώ.
Πρέπει να καταλάβεις, κατάλαβες;
[Σε εκτιμώ πολύ, μείνε όπως είμαι!]
δε θα αλλαζα ουτε λεξη,ουτε κομμα σ'αυτο το κειμενο.
perase kairos apo tote pou ekanes auto to post.. den xerw pws eisai, ti kaneis.. ti egine..
apla... einai lathos na kremiomaste se eikones... einai san ta asteria.. ta vlepoume na lampoun, enw exw svisei na lampoun kairo prin... tpt den aksizei apo ti stigmi pou teleiwnei.. tpt den mporei na ksanafwtisei.. toulaxiston oxi me ton idio tropo..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home