Questo e' il tempo di vivere con te

Η 27χρονη Στεφανία Γουλιώτη, που υμνήθηκε από τους κριτικούς για την ερμηνεία της ως «Ηλέκτρα» στην Επίδαυρο, δίνει συνέντευξη στο «Κ» και η κουβέντα έρχεται στην μητέρα της:
- Ήταν στην πρεμιέρα;
- Φυσικά! Αλλά δεν την είδα και πολύ ενθουσιασμένη. «Μα καλά, δεν χαίρεσαι για μένα; Δεν νοιώθεις υπερηφάνεια;», τη ρώτησα. Κι εκείνη μου απάντησε: «Περήφανη είμαι για σένα από τα 8 σου χρόνια, όταν έπαιξες στο πρώτο σου θεατρικό, στο σχολείο. Μπορείς να παντρευτείς; Τότε θα χαρώ».
Ο λόγος που αναφέρω αυτό το απόσπασμα, είναι για να κατανοήσει ο αυριανός μελετητής του έργου μου σε ποιά εποχή έζησα και δημιούργησα, ώστε να μην με κρίνει αυστηρά που πιάνομαι κι εγώ στην γαμήλια παγίδα και παντρεύομαι αύριο (οπότε και ενδεχομένως λόγω του γεγονότος να μην προφτάσω να ποστάρω).
Βλέπεις, αυριανέ μου μελετητή, αυριανέ ιδανικέ μου αναγνώστη, εσύ πιθανότατα ζεις σε μια κοινωνία που έχει ξεπεράσει αγκυλώσεις, όπως η μονογαμία και η έγγαμη συμβίωση. Εγώ όμως καθημερινά έδειχνα στην μάνα μου τον αριθμό των χτυπημάτων στο μπλογκ και την ρωτούσα: «Μα καλά, δεν χαίρεσαι για μένα, δεν νοιώθεις υπερηφάνεια;» κι εκείνη μου απαντούσε «Περήφανη είμαι για σένα από τα 33 σου χρόνια, όταν έγραψες το πρώτο σου ποστ. Μπορείς να παντρευτείς; Τότε θα χαρώ».
Να παντρευτώ, μια κουβέντα ήταν. Έπρεπε να βρεθεί και κάποια να με θέλει. Το μυαλό μου πήγε στην πρώτη αναγνώστρια του μπλογκ. Όχι, δεν εννοώ την μάνα μου. Χρόνια ψυχοθεραπείας με έχουν βοηθήσει να το ξεπεράσω αυτό (κάιντα). Εννοώ την κοπέλα μου, η οποία με ήθελε από πριν ανοίξω το μπλογκ, οπότε θα πρέπει να με ήθελε στ΄αλήθεια. Εγώ την ήθελα όμως; Την ήθελα αληθινά; Πώς θα ήταν η ζωή μαζί της; Ο γάμος είναι μεγάλη απόφαση, δεν είναι παίξε γέλασε. Βάσει ποιών κριτηρίων θα αποφάσιζα;
Σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι πάντα οι ταινίες που σε βοηθούν. Εν προκειμένω ο «Νευρικός Εραστής»· ο Γούντυ Άλλεν σταματάει ένα ζευγάρι που περπατά στο δρόμο και το ρωτά:
- Δίνετε την εικόνα ενός πολύ ευτυχισμένου ζευγαριού. Είστε; Κι αν ναι, πώς τα καταφέρνετε;
- Είμαστε, είμαστε. Βασικά είμαι πολύ ρηχός και κενός, δεν έχω ποτέ πρωτότυπες σκέψεις ούτε οτιδήποτε ενδιαφέρον να πω. Και ακριβώς έτσι είναι και η γυναίκα μου.

Το μυαλό μου είχε καθαρίσει κι ο κύβος είχε ριφθεί. Αλλά από τη διεύθυνση του ιστολογίου, μού έχουν δοθεί χίλιες ακόμη λέξεις για να εξηγήσω γιατί παντρεύομαι.

Συνεπής προς τη διεύθυνση, συνεπής προς της μάνας τον μικροαστικό καημό, συνεπής προς μια ομορφιά εξωτερική αλλά κυρίως προς μια όαση εσωτερική, ασυνεπής προς παλιές κοσμοθεωρίες και πεποιθήσεις, συνεπής και ασυνεπής προς εμένα τον ίδιο, παρατείνω την αναβολή του θανάτου μου, γιατί η συγκεκριμένη ιστορία αξίζει τον κόπο, όπως κάθε τι με βάθος.