Η μπάσταρδη ευφορία
Γιατί όταν υπάρχει το ταλέντο, η λογοτεχνικής φύσης συγκίνηση μπορεί να κρύβεται ακόμη και σε ημερολογιακής φύσης ποστ, γιατί τα επόμενα χρόνια, πού θα πάει, θα το καταλάβουν, ότι αυτό το μπάσταρδο είδος γραφής που είναι η γραφή σε μπλογκ, δεν έχει ανάγκη να μπει στα καλούπια ενός μυθιστορήματος, διηγήματος ή ποίηματος για να δικαιωθεί λογοτεχνικά, δεν έχει ανάγκη ούτε άγχος να αυτοαποκληθεί οτιδήποτε άλλο από «ποστ».
Ναι, ο Πασκάλ ένα απλό «ποστάκι» έγραψε. Κι αύριο θα γράψει κι άλλο. Και αντιμεθαύριο κι άλλο.
Σε τελική, ενδιάμεση και αρχική ανάλυση, όταν η γραφή σού προσφέρει την ευφορία της -την ευφορία της σύλληψης της ιδέας, την ευφορία της μεταμόρφωσής της σε γραμμένες λέξεις, την ευφορία της ανάπτυξής της σε κάτι διαφορετικό μέσα από τις γραμμένες λέξεις που θα ζητήσουν επιτακτικά δίπλα τους κι άλλες, την ευφορία της διόρθωσής τους με καταλληλότερες λέξεις, την ευφορία της αναδιάταξής τους στην καταλληλότερη θέση ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή ακρίβεια- η επίσημη «συνταγματική» της ονομασία έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
posted by Old Boy @ 7:43 μ.μ.
17 comments
17 Comments:
Old boy: η περιπέτεια ανάμεσα στο στόχο (όχι της κοπέλας με το μπλουζάκι στα υπόγεια κάτω) και στο βέλος που ταξιδεύοντας προσπαθεί να προσδιορισθεί.
Το έχουμε εμπεδώσει ότι εσείς είστε η Μαργαρίτα και ο Pascal η heba. Ας μην προκαλείτε και τα χρηστά ήθη με τη δημόσιες εκδηλώσεις λατρείας.Υπάρχουν και γυναίκες πλέον στην Αγορά.
Doratsirka, ή η περιπέτεια μιας αστοχίας.
Χριστιανικό Παράρτημα, απλά ποστάρουμε από την Περσία όντας οι μόνοι Ιρανοί γκέι σε μια χώρα που δεν έχει ομοφυλόφιλους, εξού και τα ψευδώνυμα.
Ααα! old-boy, θά' θελες να τό' χεις γρα΄ψει εσύ. Γράψτο.
Τις δύο τελευταίες παραγράφους, στείλε τις σε όλους τους δημοσιογράφους των παραδοσιακών ΜΜΕ και σε όποιον άλλον επιμένει να μιλάει για το "κίνημα των bloggers", την "κοινότητα των bloggers", και όποιο άλλο σχήμα βάζει τους bloggers σε τσουβάλι...
Αμφιβάλλω βέβαια για το αν θα καταλάβουν...
κι όλα κυλούσαν ήρεμα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι..
Mπάσταρδε....
Πράγματι, αυτή η ευφορία είναι το ζητούμενο και το επιδιωκόμενο. Αυτή η ευφορία, όπως εσύ την ορίζεις, δημιουργείται σιγά- σιγά κατά τη διάρκεια του γραψίματος τους κειμένου και κορυφώνεται με το που τελειώνει. Η δημοσίευσή του στο blog, η ανάγνωσή του, ο σχολιασμός του κ.τλ, είναι έπονται και είναι δευτερεύοντα. Ο καθένας μας έχει στο μυαλό του (ή εγώ τουλάχιστον έχω) ΕΝΑΝ ιδανικό αναγνώστη, όχι πολλούς.
Σε ό,τι αφορά τώρα τη λογοτεχνική δικαίωση, δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα ή λογοτέχνη, άρα δεν απαιτώ κι’ από κανέναν να με θεωρήσει συγγραφέα ή λογοτέχνη.
Νομίζω ότι είναι καιρός να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας και να παραδεχτούμε ότι έχουμε στήσει την ερωτική μας φωλίτσα σ’ ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Αφήστε κατά μέρος το Ιράν και τα παιχνίδια της Δανίας με τα σκίτσα του Μωάμεθ.
Ζείτε στο Γιουνανιστάν με τα κομποσκοίνια και τα πατερημά, τα ξεματιάσματα του Δήμου, το Άγιον Όρος και την Μεγαλόχαρη στην Τήνο, ορκωμοσία στο Κοινοβούλιο και ΛΑΟΣ στα έδρανα, έχετε άγιο άνθρωπο με κίρρωση του ήπατος στο Μεμόριαμ, και βιβλία της Ιστορίας στην πυρά.
Θα πρέπει να ανακατέψω τα κάρβουνα για να θυμηθείτε πού βρίσκεστε;
Τους τελευταίους Έλληνες gay τους ρίξαμε στα λιοντάρια.
Η διάσωση του Καβάφη, Χατζιδάκι και Βουτσινά ήταν αποτέλεσμα κακού συντονισμού και δε θα έπρεπε να σας κάνει να μεγαλοπιάνεστε.
Τα τρίκυκλα έχουν επιστρέψει και για σας και θα πληρώσετε ακριβά την ευφορία.
αν μη τι άλλο, η παρουσία μου εδώ θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί γραφική.
hmoun sigouros gia ta sodoma tou mikrou spitiou sto livadi. zo sto lofaki dipla. kathe crady sas akouo:
"kalhnyxta pascal"
"kalhnyxta old boy"
(den tha petyxo pouthena aytes tis mikres aderfoules sas me ta kotsidakia kai tis fakides? tha tis diafthiro me to vivlio tis ST' kai meta tha sas to synostiso to paliospito)
ποστ για φρύδια..
αυτό-ομολογώ-μου είχε διαφύγει
η αλήθεια,πάντως,είναι πως αυτή η ευφορία της γραφής που επικαλείστε , για πολλούς είναι ερασιτεχνικός μαζοχισμός με επαγγελματική συνέπεια
για λόγους που δεν άπτονται της καλής μου ανατροφής , θέλω να καταθέσω εγγράφως πως εσείς εξαιρείστε
(η μια καλή κουβέντα που λέω το μήνα, μόλις αναλώθηκε)
Καλή πάντως η ευφορία της γραφής, αλλά αφού έπεσαν οι μάσκες, είναι η ώρα να ομολογήσω η ευφορία του μικριού σπιτιού (Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας), των μικρών στιγμών, των μικρών βλεμμάτων, των μικρών χαριεντισμών μας είναι άλλο πράγμα.
Ναι.
Θυμάσαι τότες;
Έκλανα εγώ, γαρύφαλλο και γιασεμί μύριζες εσύ.
Αχχχχχχ... παλιά ήταν καλύτερα.
Στα καρό τραπεζομάντηλα παίζαμε σκάκι με τις αλατοπιπεριέρες και είχαμε βγάλει ονόματα αστερισμών στις ψάθινες καρέκλες.
Όλη μας η ζωή τότε
ένα τεράστιο
υποκοριστικό.
KKM, αφού σας ευχαριστήσω για την κατάθεση, λέτε ότι «αυτή η ευφορία της γραφής που επικαλείστε , για πολλούς είναι ερασιτεχνικός μαζοχισμός με επαγγελματική συνέπεια».
Στην χειρότερη να είναι ερασιτεχνικός βαυκαλισμός, ερασιτεχνική αυταπάτη. Μαζοχισμός ποτέ. Οι πολλοί που το θεωρούν μαζοχισμό θα βλέπουν προφανώς τη δική τους επαγγελματική γραφή ως «δουλειά», καταναγκασμό, αβαρία, υποχρέωση.
Πασκάλ, κάτσε να σε ψυχαναλύσω λίγο στα γρήγορα. Μόλις χαρακτηρίσθηκες ως γκέι, το ριξες αμέσως στην βαρβατίλα και τις πορδές. Ενώ εγώ είδες με τι χαλαρότητα το αντιμετωπίζω. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο χαρακτηρισμός εσένα σε τάραξε, ξύπνησε μέσα σου για μια ακόμη φορά τις καταπιεσμένες ορμές σου και έσπευσες υποσυνείδητα να αμυνθείς με τις λεκτικές πορδές σου.
Αν δεν ήμουν η Μαργαρίτα, αν η Μαργαρίτα ήταν αληθινό πρόσωπο, αληθινή γυναίκα, θα έπρεπε να ανησυχεί τα μάλα.
Καλέ, και από πίσω έστω, πάρτε με και μένα στο σπιτάκι
Σύγχηση έπαθα βρε παιδί μου. Διάβαζα και το deja vu με μπέρδευε. Μα να πέσω δύο φορές μέσα σε ένα απόγευμα πάνω στο ίδιο ποστ μπερδεύτηκα ο άνθρωπος.
face_au_vent
με όλα αυτές τις μικρές σιωπές, τις μικρές στιγμές, τις μικρές σιωπές, τις μικρές χαρές, τα μικρά χαριεντίσματα θυμήθηκα τον Θεό των μικρών πραγμάτων..
(πολλή ευφορία, ενώ η εφορία καραδοκεί..)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home