Μην τον κάνουμε μικρή ομάδα

Διαβάζω στο πρωτοσέλιδο του «Φωτός» δηλώσεις του Σάββα Θεοδωρίδη: «Δηλαδή με την Ρεάλ πώς θα παίξουμε; Με τρεις τερματοφύλακες; Μην τον κάνουμε μικρή ομάδα τον Ολυμπιακό». «Ο Λεμονής έπαιξε όπως θα έπαιζε η Καλλιθέα ή η Λιβαδειά με τη Λάτσιο».

Και αν έπρεπε να εξηγηθεί με τις λιγότερες δυνατές λέξεις η ιστορική ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού στο τσάμπιονς λιγκ, θα ήταν με τις παραπάνω. Αυτή η νοοτροπία που κυριαρχεί από τους γάβρους της τρίτης ηλικίας όπως ο Θεοδωρίδης και -μεταδιδόμενη ακατάπαυστα από γενιά σε γενιά- φτάνει ως τους πιτσιρικάδες, είναι η νοοτροπία χωρίς την οποία θα ήταν αντικειμενικά και στατιστικά απίθανο να μην είχε πετύχει κάτι καλύτερο την τελευταία δεκαετία ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη.

Πρόκειται για τη νοοτροπία που απαξίωνε τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού (που μετατράπηκαν μετά σε κατάκτηση του Euro) ως «τσούκου - τσούκου μπωλ», τη νοοτροπία χάρη στην οποία μετά την πρώτη πεντάρα στην Μαδρίτη ήταν όλοι ενθουσιασμένοι επειδή ο Ολυμπιακός είχε παίξει «καλά», τη νοοτροπία που στο Τορίνο, πριν και μετά το πέμπτο, πριν και μετά το έκτο, πριν και μετά το έβδομο, η ομάδα δεν είχε κλειστεί αλλά επιτίθετο.

Το εντελώς πιθανότερο λοιπόν είναι οι φόβοι του κυρ Σάββα να μην επαληθευθούν, ο Λεμονής να απολυθεί και ο Ολυμπιακός να μην γίνει -προς Θεού- «μικρή ομάδα», αλλά να παίζει όμορφα, φανταιζί, επιθετικά, αντρίκεια, πασαλιμανιώτικα, στοχεύοντας -ανομολόγητα αυτήν την φορά, αλλά στοχεύοντας πάντως- στον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, γιατί «τι αξία έχουν άραγε οι πορείες - οι πορείες είναι για την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ».

Επίθεση ρε, επίθεση. Ο θρύλος δεν είναι ομαδούλα και δεν φοβάται κανέναν.