Η ιδέα

Σπούδαζε σε κάποιο Α.Ε.Ι. από τα καλά, τα δύσκολα. Mε την πρώτη είχε μπει, στην πόλη του είχε μείνει, όλα του είχαν έρθει σχετικά εύκολα, το αντικείμενο των σπουδών του δεν τον ενθουσίαζε, παρέες ιδιαίτερες δεν είχε, ούτε κοπέλα είχε, στον εαυτό του ήταν κλεισμένος, τι θα κάνει στη ζωή του δεν ήξερε, διάβαζε μόνο τον καιρό των εξετάσεων, παρουσίες υποχρεωτικές η σχολή του δεν είχε, γενικά στο χάσιμο ήταν, γενικά ψαχνόταν χωρίς να ξέρει καν τι ψάχνει, περπατούσε ώρες ατέλειωτες μόνος στην πόλη, προβληματικό δεν τον έλεγες, αλλά ούτε και εντελώς εντάξει, κάτι του έλειπε, πολλά του έλειπαν, τα είχε όλα αλλά όλα του έλειπαν, κάτι έπρεπε να κάνει, κάτι διαφορετικό. Τότε, σε μια από τις μοναχικές του βόλτες, θα ΄ταν δεν θα ΄ταν είκοσι χρονών, μια ιδέα άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό του κι ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Λίγες μέρες μετά άρχισε να γυμνάζεται για να φτιάξει κάπως την φυσική του κατάσταση και δυο εβδομάδες μετά χτύπησε την πόρτα της Ομοσπονδίας Διαιτητών για να ρωτήσει τι χρειαζόταν να κάνει προκειμένου να γίνει διαιτητής.

Ξεκινώντας από τόσο μικρός και επιδεικνύοντας ταλέντο στο να συνδυάζει στο μέτρο του δυνατού την αμεροληψία με τη σύνταξη με τον εκάστοτε ισχυρό, άρχισε να ανεβαίνει τις κατηγορίες μία - μία και να θεωρείται ανερχόμενο αστέρι. Όσο για τα μπινελίκια και τις άγριες καταστάσεις των χαμηλών κατηγοριών, σχεδόν τις απολάμβανε, αφού ο μαζοχισμός ήταν αναπόσπαστο τμήμα του χαρακτήρα του (τόσο αναπόσπαστο, που τα πρώτα χρόνια πολλές φορές αμφισβήτησε τα αληθινά κίνητρα πίσω από την ιδέα του και αναρωτήθηκε μήπως αυτή δεν ήταν παρά η πρόφαση ώστε να βρεθεί σε ένα σημείο που όλοι θα τον σιχτιρίζουν, απειλούν, προπηλακίζουν). Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το νούμερο ένα της διαιτησίας στη χώρα του και να γίνει και διεθνής. Μόλις έγινε διεθνής ένιωσε αρκετά ισχυρός ώστε να πάψει εντελώς να παίζει το παιχνίδι οποιουδήποτε άλλου εκτός από το δικό του και το όνομά του έγινε στη συνείδηση των φιλάθλων συνώνυμο της ακεραιότητας.

Στα 32 του διαιτήτευσε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η διαιτησία ήταν η ζωή του και το επάγγελμά του απλά κάτι που έκανε για να ζήσει. Πια κανείς δεν θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει όχι προβληματικό, όχι μη εντάξει, αλλά και οτιδήποτε άλλο από πολύ επιτυχημένο. Και γκόμενες είχε κι απ' όλα. Αλλά πάνω απ' όλα το όνειρό του. Είχε έρθει η ώρα να το κάνει πραγματικότητα; Ήταν ο τελικός το αποκορύφωμα της καριέρας του; Τότε αποφάσισε να ρισκάρει και να τα παίξει όλα για όλα, με τον κίνδυνο να περάσει μια ζωή μετανιώνοντάς το. Στον τελικό αρίστευσε. Του χρόνου είχε μουντιάλ. Εκεί όμως τον τελικό τον έδωσαν σε άλλον. Είχε κάνει λοιπόν το μοιραίο λάθος;

Τέσσερα χρόνια αργότερα αποδείχθηκε πως όχι. Ήταν 37 ετών και θα διαιτήτευε τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου. Όλα όσα περίμενε, όλα αυτά για τα οποία ζούσε, είχε έρθει ο καιρός να γίνουν πραγματικότητα. Το βράδυ της παραμονής δεν κοιμήθηκε καθόλου από την ένταση. Προσευχήθηκε για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία. Το βράδυ του τελικού αντάλλαξε στα αποδυτήρια ευχές με τους επόπτες για καλή επιτυχία, έκανε μηχανικά τον σταυρό του -τον οποίο σε αντίθεση με τις προσευχές δεν είχε σταματήσει να κάνει πριν από κάθε παιχνίδι- και μπήκαν στο γήπεδο μαζί με τις δύο ομάδες.

Όλος ο πλανήτης μια ανοιχτή τηλεόραση, όλος ο πλανήτης η ίδια εικόνα, όλος ο πλανήτης μια εικόνα που τον περιελάμβανε.

Τα πάντα τώρα εξαρτώνταν από τον ίδιο.

Στα πρώτα ογδόντα λεπτά είχε δώσει ρεσιτάλ. Αλλά χρειαζόταν απεγνωσμένα ένα πέναλτι. Κάτι έπρεπε να κάνει και έπρεπε να το κάνει άμεσα. Η τύχη στάθηκε στο πλευρό του. Έγινε πέναλτι στα αλήθεια. Το σφύριξε με αγαλλίαση.

Το σκορ ήταν στο 1-1. Ογδοηκοστό πρώτο λεπτό. Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι. Η αγωνία του επιθετικού πριν το πέναλτι. Η αγωνία ενός πλανήτη πριν το πέναλτι. Η μπάλα στήθηκε. Ο επιθετικός περιμένει το σφύριγμα. Ο διαιτητής παίρνει φόρα και με σουτ - κεραυνό σκίζει τα δίχτυα του έκπληκτου τερματοφύλακα. Αρχίζει και πανηγυρίζει έξαλλα. Μόνος, όπως εκείνο το απόγευμα που του ήρθε η ιδέα. Πετάει την μπλούζα και οι κάμερες εστιάζουν στο φανελάκι του που γράφει «Υου will never forget what I did».