Αddiction

Mπλόγκερ καλείται το είδος ανθρώπου που όταν γράφει ποστ για την ιερότητα είναι τόσο στον κόσμο του, ώστε μπορεί να μπει πρεζόνι στο γραφείο του, να του ζητήσει λεφτά, ο ιερός μπλόγκερ να του αρνηθεί και το πρεζόνι να του πάρει μπροστά στα μάτια του το κινητό που είχε ακουμπισμένο δίπλα στον υπολογιστή, χωρίς ο βλάκερ να πάρει χαμπάρι, παρά μόνο αφού ολοκληρώσει το ποστ του.

Μπλόγκερ καλείται το είδος ανθρώπου που αμέσως μετά την μάταιη αναζήτηση του κλέφτη εις τους γύρω δρόμους και την φραγή κλήσεων σπεύδει να μοιραστεί εγγράφως με πλήθος αγνώστων την ιερή του τύφλωση.

Μπλόγκερ, εν τέλει, καλείται το θύμα που είναι ακόμη περισσότερο εθισμένο κι από τον ίδιο του τον κλέφτη.

Ο Κύριος Παρασκευαϊδης

Διαβάζοντας την ανακοίνωση της Νεολαίας του Συνασπισμού για το επεισόδιο έξω από την εκκλησία της πολυτεχνειούπολης (μικρή ομάδα φοιτητών φώναζε υβριστικά συνθήματα έξω από την εκκλησία ζητώντας τη διακοπή της θείας λειτουργίας), κανείς μαθαίνει ότι πρόκειται για «άστοχη πολιτικά πρωτοβουλία που έδωσε τροφή για μικροπολιτική και επικοινωνιακή εκμετάλλευση της από την Κυβέρνηση και τα ΜΜΕ».

Άστοχη πολιτικά (όχι απαράδεκτη, ούτε καν εσφαλμένη, απλά άστοχη), σαν να λέμε ότι δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες, ώστε σύσσωμος ο λαός να γκρεμίσει, κάψει και κατουρήσει όλους τους ναούς της επικράτειας.

Μαθαίνει κανείς επίσης, ότι η Νεολαία δεν ανέχεται «κανένα κύριο Παρασκευαϊδη να θέτει μέσω των δελτίων ειδήσεων προϋποθέσεις συγχώρεσης των «αμαρτωλών». Ο κύριος Παρασκευαίδης ας συνειδητοποιήσει πως οι καιροί έχουν αλλάξει σε σχέση με την περίοδο που εκείνος «διάβαζε» και πως κανείς και καμία από εμάς δεν ανέχεται να απαιτεί δημόσιες μετάνοιες κάνενας –κοσμικός και εκκλησιαστικός- εκπρόσωπος της ακροδεξιάς και της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης πίστης».

Σαν να λέμε ότι ο «κύριος Παρασκευαϊδης» δεν δικαιούται δια να ομιλεί ΟΥΤΕ όταν το θέμα αφορά ευθέως την εκκλησία. Ποιός είναι άλλωστε για να μιλήσει για θέμα της εκκλησίας; Ο Αρχιεπίσκοπος; ΟΧΙ. Είναι ο «κύριος Παρασκευαϊδης».

Το μόνο σημείο που προβληματίζει τον αναγνώστη της ανακοίνωσης, είναι το γιατί άραγε να ελέγχεται ο Παρασκευαϊδης ως εκπρόσωπος της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης πίστης; Γιατί να είναι κακό που την εκμεταλλεύεται; Τι άλλο είναι η ανθρώπινη πίστη πέραν από πεπαλαιωμένη συλλογική αυταπάτη και αφιόνι των ηλιθίων; Είναι κάτι που χρήζει σεβασμού; Σιγά. Έτσι που πάτε, σύντροφοι, σε λίγο θα μας πείτε ότι οι ναοί και η θεία λειτουργία παραμένουν ακόμη για ορισμένους ανθρώπους ιερά.

Λάθος μεγάλο. Αφού δεν είναι για σας ιερά, με ποιό δικαίωμα απαιτούν οι άλλοι να είναι ιερά για αυτούς;

Διαφωνώ με αυτά που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες, οκ, δεκτόν, σεβαστόν και προμετωπίδα, αλλά άλλο η ελευθερία του λόγου, άλλο η ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων και εντελώς άλλο το θέμα της πίστης και της ιερότητας. Σεβόμενος το δικαίωμά σου να υποστηρίζεις τις απόψεις σου, επιδιώκω να σεβαστείς το αντίστοιχο δικό μου: τα δικαιώματά μας αλληλεπιδρούν και συνυπάρχουν, σε ένα περιβάλλον ελεύθερης έκφρασης για όλους.

Σεβόμενος όμως το δικαίωμά σου να νιώθεις έναν χώρο και μια τελετή ως ιερά, σεβόμενος την πίστη σου στο Θείο, εγώ τι κερδίζω; Να σεβαστείς με τη σειρά σου τη δική μου πίστη σε κάτι υπερβατικό; Αφού ξέρω (ξέρω πολύ καλα, μαλάκα μου) ότι πέραν αυτού του κόσμου δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Η ιερότητα είναι έννοια πολιτικά επικίνδυνη και αντιδραστική.

Το μεγάλο στοίχημα

Επειδή γενικά είμαι κάπως αργός στο να βγάζω συμπεράσματα και να παίρνω θέσεις, το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μετά βεβαιότητας κατέληξα παρατηρώντας το ιερό μένος των αντιμαχόμενων πλευρών, είναι ότι ο Έλληνας διαμορφώνει την ιδεολογία του και την ιστορικοεθνικοπολιτική του συνείδηση στην έκτη δημοτικού. Μέχρι και την πέμπτη ο Έλλην είναι τάμπουλα ράζα, μέχρι και την πέμπτη είναι πολύ νωρίς, ενώ μετά την έκτη (σε όλη τη διάρκεια του γυμνασίου, του λυκείου και μέχρι βαθέος γήρατος) είναι πια πολύ αργά (τού φάκιν' λέιτ): ό,τι γράψει στην έκτη δεν ξεγράφει.

Στην έκτη κρίνονται όλα, στην έκτη είναι το μεγάλο στοίχημα, από την έκτη θα βγει ο αυριανός νεοταξικός ραγιάς ή ο αυριανός απελεύθερος από τις εθνικιστικές αγκυλώσεις και τα φρικαλέα (μπλιαχ) ψεύδη του παρελθόντος.

Το μόνο που έχει μείνει αδιευκρίνιστο είναι το τί ακριβώς θα συμβεί στους κατά σύστημα κοπανατζήδες, σε εκείνους που θα χάσουν τις πέντε - δέκα απόλυτα καθοριστικές για τη ρύθμιση του νου τους διδακτικές ώρες ιστορίας· αλλά όχι μόνο σε αυτούς. Τι θα συμβεί στους αδιάβαστους, σε αυτούς που αντί να μελετήσουν την ιστορία της έκτης θα προτιμήσουν να αναβάλουν για λίγο το θάνατό τους, για να τους πω εγώ μια ιστορία;
Αυτοί θα είναι στο ανελέητο έλεός μου, όντας δε στην ώρα της πνευματικής τους ωορηξίας, ό,τι τους υπαγορεύσω θα το παπαγαλίζουν για τα επόμενα ογδόντα χρόνια.

Μαθητής της έκτης, ο άνθρωπος της Μαντζουρίας.

Ο Αγών Μου

Μιλούσαν στην τηλεόραση για κάποιον μακαρίτη πολιτικό και ο χαρακτηρισμός έδινε και έπαιρνε: ο συγχωρεμένος ήταν αγωνιστής.

Εγώ πάλι δεν είμαι, δεν ήμουν και δεν θα 'μαι ποτέ αγωνιστής.

Είμαι, ήμουν και θα είμαι μεγάλος παραιτιστής.

Αγωνιστείτε όσο θέλετε, αδέλφια.

Θα παραιτούμαι κι εγώ για όσο με παίρνει.

Κι ακόμα παραπέρα.

Μια φορά ζει κανείς, μια φορά έχει την ευκαιρία να παραιτείται.

Χάρισμά σας οι αγώνες σας - κόσμημά μου οι παραιτήσεις μου.

Το βρώμικο μου κόσμημα.

Το φοράω πια χωρίς ντροπή καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Τους αγώνες όλοι τρέχουν να τους καπηλευθούν και να τους απομυζήσουν.

Την παραίτηση δεν την καπηλεύεται κανείς κι όλοι την αποκηρύσσουν.

Σε αντίθεση με τον αγώνα, η παραίτηση είναι αγνή και ανυπόκριτη στις προθέσεις της.

Τέρμα στη λογική της ήσσονος προσπάθειας και ναι στη λογική του τέρματος της προσπάθειας, της μηδενικής προσπάθειας, της παραίτησης από την προσπάθεια και τον αγώνα.

Σταμάτα να αγωνίζεσαι.

Ξεκίνα απ' το πρωί που πρέπει να σηκωθείς απ' το κρεβάτι σου.

Μην σηκωθείς. Μείνε και κοιμήσου.

Αν σηκωθείς, θα σε σταματήσει το μεσημέρι στο δρόμο ένας γνωστός, κι όταν σε ρωτήσει «Τι κάνεις;», εσύ το μόνο που θα βρεις να του πεις είναι «Τι να κάνω; Στον αγώνα».

Βγες απ' τον αγώνα.

Μετατόπιση

«Αν κοιτούσε την πορνογραφία μας κάποιος εξωγήινος ίσως σχημάτιζε την εντύπωση πως «η έδρα της αναπαραγωγής βρίσκεται στους μαστούς». Το είπε ο Στάινμπεκ το 1947. Εξήντα χρόνια μετά, τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ».

«Βιβλιοδρόμιο», 27.1.07.

Παρά μόνο στο ότι ο εξωγήινος ίσως σχημάτιζε την εντύπωση πως η έδρα της αναπαραγωγής βρίσκεται στο στόμα και πως η αναπαραγωγή συντελείται δια της ενώσεως του στόματος με τον φαλλό.

Μια ακόμα προσέγγιση του Δύο

Όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών του «2», γνώρισα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου από την τελετή έναρξης. Με τον σύγχρονο χορό και το χορόδραμα έχω τον μικρότερο δυνατό βαθμό εξοικείωσης: δεν θεωρούσα ότι είναι μια μορφή τέχνης που με αφορά. Με την τελετή έναρξης όμως έχω υψηλότατο βαθμό εξοικείωσης: ήταν μια μορφή τέχνης που με αφορούσε και με παρααφορούσε, που με βρήκε, μου μίλησε, με ανύψωσε, με συγκίνησε βαθιά και με ξέπλυνε από μια ατμόσφαιρα που μύριζε φαρμακωμένα ούρα.

Πήγα στο «2» με εξαιρετικά θετική προδιάθεση και έφυγα με ανάμικτα συναισθήματα.

Από την μια μία πανδαισία εικόνων, ένα συντριβάνι ομορφιάς, ένα οργιαστικό ενενηντάλεπτο που τροφοδοτούσε διαρκώς το μάτι με ερεθίσματα, ένα θαύμα συγχρονισμού, ένα πανηγύρι της έμπνευσης, μια απόδειξη ότι τα αποτελεσματικότερα ειδικά εφέ εξακολουθούν εν έτει 2007 να προκύπτουν χειροποίητα, από το μυαλό και την δημιουργικότητα. Από την μία το περίλαμπρο ταλέντο του μεγάλου δημιουργού, που φτιάχνει έναν ολόδικό του κόσμο αφομοιώνοντας τις πιο ετερογενείς πρώτες ύλες.

Από την άλλη ερωτήματα που έρχονταν και επανέρχονταν: Κι όλα αυτά τι τελικά σημαίνουν; Σημαίνουν κάτι; Οι εικόνες θέλουν να μου πουν κάτι άλλο πέραν από την αστραπή της σύλληψης και της αρτιότητάς τους; Γιατί οι εικόνες μένουν στο μάτι μου και δεν περνάνε μέσα μου, γιατί δεν συγκινούμαι;

Μήπως επειδή δεν ήμουν εξοικειωμένος με αυτήν την μορφή τέχνης; Μήπως επειδή αντί να αφεθώ στην παράσταση, προτίμησα να παραδοθώ στις ερωτήσεις; Μήπως αντιστάθηκα στο «2»; Όσο μου αντιστάθηκε κι αυτό. Φταίει που μου αντιστάθηκε; Καθόλου. Το «2» δεν προσποιήθηκε ότι είναι μια μορφή τέχνης που αγαπώ και καταλαβαίνω. Το «2» δεν κρύφτηκε πίσω από καμία ψευδεπίγραφη ταμπέλα, δεν προσποιήθηκε ότι είναι σινεμά, ούτε θέατρο.

Κι όμως ήταν τόσο πλούσιο, τόσο δυνατό, που νόμιζες ότι βλέπεις ζωντανό σινεμά, σινεμά μέσα σε ένα θέατρο. Κι όμως κατάφερε να συνδυάσει την μαγεία της ζωντάνιας του θεάτρου με την μαγεία των ζωντανών και κινούμενων εικόνων του σινεμά.

Ένα σινεμά όμως απαρτιζόμενο από εικόνες (από μουσική, από σκηνικά, από φωτογραφία, από κίνηση) που είχαν όλα τα συστατικά για να εντυπωθούν για πάντα στην μνήμη σου, πλην του πιο απαραίτητου συστατικού όλων, πλην ενός νοήματος που θα τις φόρτιζε και θα τις γέμιζε συγκίνηση.

Μα δεν είχαν προφανείς συμβολισμούς (άρα και νόημα) οι σκηνές;

Οι «καταγγελτικές», ναι. Οι ποιητικές, όχι.

Η σκηνή με τους δύο που τρέχουν και προσπαθούν ο αναπτήρας του ενός να βρει το τσιγάρο του άλλου είναι η εξαίρεση: γι' αυτό και μένει.

Μήπως όμως δεν κατάλαβα εγώ τις υπόλοιπες ποιητικές σκηνές και μεταφέρω την αδυναμία αντίληψής μου στον Παπαϊωάννου;

Πιθανόν. Σε κάθε περίπτωση, είτε με δικό μου φταίξιμο είτε με δικό του, θεωρώ ότι οι σκηνές αυτές χαράμισαν την μεγάλη συγκινησιακή δυναμική τους.

Όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών του «2», γνώρισα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου από την τελετή έναρξης. Θα τον ακολουθήσω και μετά το «2». Κι αν δεν ξανανιώσω ποτέ όπως στην τελετή, δεν είναι απαραίτητο να φταίει κάποιος.

Τα μάτια μου έγιναν πιο πλούσια μετά το «2», το «2» θα εξακολουθήσει να με συντροφεύει, σίγουρα όχι όπως η τελετή, αλλά οπωσδήποτε υπόγεια, υποσυνείδητα, αδιόρατα.

Τριλογία

Aνάμεσα στους χθεσινούς καλεσμένους του Τριανταφυλλόπουλου ήταν και ένας βουλευτής της Ν.Δ, ονόματι Μαρκόπουλος. Μετά την παρουσία του στην τόσο δημοφιλή εκπομπή, ο βουλευτής κερδίζει μια θέση και στο τόσο δημοφιλές ιστολόγιό μας, καθώς μας έδωσε -και εμείς με την σειρά μας θα μεταλαμπαδεύσουμε- τρεις νέες αφορμές για προβληματισμούς, κλείνοντας παράλληλα με το ποστ αυτό μια άτυπη μονοθεματική τριλογία (Πάρτυ Γνωριμιών Τηλεφώς - Μαντάμ Μποβαρύ - βουλευτής Μαρκόπουλος), που σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης περιστρέφεται γύρω από τον κοινό άξονα της μάστιγας της νευρικής ανορεξίας στην υποσαχάρια Αφρική. Πάμε:

1) Ο βουλευτής χρησιμοποίησε σε μια αποστροφή του λόγου του τον όρο «φτωχολογιά». Κάθε είδος λόγου, ακόμη και ο πολιτικός, χαρακτηρίζεται από την αισθητική του σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι θέλουμε να νομίζουμε. Η διάσταση ανάμεσα στο πώς λες κάτι και στο τί είναι αυτό που λες είναι τελικά ψευτοδιάσταση. Το πώς λες κάτι συγκαθορίζει καίρια το τί λες. Το πώς μοντάρεις μια ταινία δεν είναι θέμα φόρμας. Το πώς μοντάρεις μια ταινία είναι η ίδια σου η ταινία. Το πώς γράφεις ένα κείμενο δεν είναι θέμα ωραιότητος ή ελιτισμού. Άλλα λέει ένα κείμενο που γράφεται «αυθόρμητα», «προφορικά» και «λαϊκά» και άλλα λέει ένα κείμενο που πέραν του τί θέλει να πει, νοιάζεται για τον τρόπο που θα το πει, για τον τρόπο που θα κοιτάξει το εκάστοτε περιστατικό. Η αισθητική μας είναι η ματιά μας είναι η ουσία μας είναι η ψυχή μας. Δεν είναι κορδελάκια και φιοριτούρες. Συνεπώς φτώχεια μπορεί να υπάρχει σήμερα, φτωχοί με προβλήματα επιβίωσης μπορεί να υπάρχουν σήμερα, αλλά «φτωχολογιά» δεν υπάρχει σήμερα, παρά μόνο ως όρος του περασμένου αιώνα, με συγκεκριμένη ιδεολογική φόρτιση, αναφορά σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και ερμηνεία του συγκεκριμένου Νταλάρα (του Γιώργου δηλαδή).

Η ένσταση βιάζεται να εγερθεί: τι αλλάζει όμως τελικά αν την πούμε «φτωχολογιά» ή με άλλο όνομα; Για μένα αλλάζει, και μάλιστα καθοριστικά, καθώς αποκαλύπτει τον βαθμό ειλικρίνειας, ενδιαφέροντος, πολιτικής ευφυίας και επαφής με την εποχή του αυτού που την εκφέρει.

Δεύτερη ένσταση, ακόμη βιαστικότερη: ναι, αλλά έτσι δεν ανοίγει απλώς ο δρόμος στον πιο επιτήδειο, σε αυτόν που απλώς θα χρησιμοποιήσει πιο πιασάρικο και μοντέρνο λόγο;

Η δεύτερη ένταση γίνεται δεκτή από το δικαστήριο.

2) Δεκτή δεν είχε γίνει η ένσταση στην δίκη της 17Ν περί χαρακτηρισμού των εγκλημάτων ως «πολιτικών». Ο νομικός χαρακτηρισμός του «πολιτικού εγκλήματος» κατά το Σύνταγμα και η υπαγωγή των τρομοκρατικών χτυπημάτων στην έννοια αυτή, είναι πράγματι ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα και μπορούν να υποστηριχθούν ευπρόσωπα (αν και όχι εξίσου ευπρόσωπα είναι η -υποκειμενική μου- αλήθεια) και οι δύο απόψεις. Ωστόσο, αν βγάλεις το νομικό σκέλος της συζήτησης από την μέση, το να επιχειρηματολογείς πολιτικά, όπως ο ίδιος βουλευτής χθες, ότι η τρομοκρατία δεν έχει πολιτική διάσταση είναι τουλάχιστον αστείο.

3) Επίσης καλεσμένος χθες ήταν και ο γιατρός Ανευλαβής. Ο άνθρωπος αυτός που έγινε στα γεράματα τηλεοπτικός μαϊντανός, όχι για την επιστημοσύνη του, ούτε για το βάθος των απόψεών του, αλλά επειδή αυτοαναφλέγεται και αρχίζει το μπινελίκιασμα σε χρόνο dt, τα πήρε και χθες και άρχισε ένα φιλιππικό κατά των πολιτικών. Δικαίως (δικαιότατα) ο στην διπλανή καρέκλα Μαρκόπουλος άρχισε να του απαντά, στην αρχή σχετικά ήρεμα. Ο άλλος είχε φορτώσει όμως και γάβγιζε ακατάπαυστα. Λογικό και επόμενο να υψώσει και ο βουλευτής τη φωνή του. Μας δείχνει λοιπόν η κάμερα τους δυο τους δίπλα - δίπλα, να φωνάζουν ο ένας στην μούρη του άλλου, και μια ξανθιά γλάστρα (που ήταν κι εκείνη καλεσμένη) να τους κοιτά με συγκατάβαση και με το ζόρι συγκρατημένη ειρωνεία.

Το ηθικό δίδαγμα είναι βέβαια, ότι ο τρίτος, ο ουδέτερος, ο παρατηρητής, άπαξ και δει καυγά, σπανίως θα κάτσει να εξετάσει αν και πόσο προκλήθηκες. Ο Ανευλαβής (και φυσικά η κάθε ιστολογική μετεμψύχωσή του) θα κάνει ούτως ή άλλως και ανεξαρτήτως αφορμής αυτό που ξέρει καλά να κάνει, να χτυπιέται δηλαδή σαν την μαϊμού και να προκαλεί. Αν μπεις στη διαδικασία να απαντήσεις, τελικά η κάθε ξανθιά θα σε κοιτάξει σαν να είσαι το ίδιο πράγμα με τον μανουρατζή.

Στο παιχνίδι της μανούρας ο μανουρατζής είναι εξ ορισμού κερδισμένος και ο εκάστοτε στόχος του εξ ορισμού χαμένος. Με άλλα λόγια, κράτα τα επιχειρήματά σου για τον εαυτό σου, γιατί δεν περνάνε εδώ, εδώ το νόμισμα είναι η κραυγή, κραυγή εν τέλει απελπισίας και βαθιάς υπαρξιακής δυστυχίας.

Καλπασμός οκτώ ημερών

Τέλειωσα χθες την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος. Δεν είναι γνωστό, αν δεν κάνω λάθος τώρα πρέπει να πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα, είναι κάποιου Φλωμπέρ, λέγεται «Μαντάμ Μποβαρύ» και σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες, καθώς οι νέοι συγγραφείς χρειάζονται τη στήριξή μας. Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος θα λαχταρά να δει ότι κάποιος ασχολήθηκε με το έργο του. Λοιπόν:

1) Ο γιατρός Κάρολος Μποβαρύ θεραπεύοντας τον πατέρα της ερωτεύεται την Έμα και οι επισκέψεις στο σπίτι του ασθενή αποκτούν μια άλλη διάσταση:

«Του άρεσε να βλέπει τον εαυτό του να πλησιάζει την αυλή, να αισθάνεται σιμά στον ώμο του την φραχτιά που την τριγύριζε και ν' ακούει τον πετεινό που λαλούσε πάνω στον τοίχο. Του άρεσαν τα παιδιά που έρχονταν να τον συναντήσουν. Του άρεσε η σιταποθήκη και οι στάβλοι, του άρεσε ο γερο-Ρουό που του χτυπούσε το χέρι και τον έκραζε σωτήρα του, του άρεσαν τα μικρά τσόκαρα της δεσποινίδας Έμας πάνω στις πλυμένες πλάκες του μαγερειού».

Άπαξ και χτυπηθείς από έρωτα μην περιμένεις να νιώθεις μαγεμένος μόνο από εκείνη. Η μαγεία είναι ανθρωπίνως αδύνατο να περιοριστεί στην μορφή της και διαχέεται σε ό,τι την περιβάλλει, σε ό,τι είναι τμήμα του κόσμου της, στον φράχτη και το κικιρίκου του πετεινού, στην αποθήκη και τους στάβλους, στο γερασμένο χέρι του πατέρα της πάνω στο δικό σου και -εννοείται- στα ακουμπισμένα της τσόκαρα.

2) Ο Κάρολος παντρεύεται την Έμα. Πρώτη φορά στη ζωή του είναι πανευτυχής. Το πέμπτο κεφάλαιο της «Μαντάμ Μποβαρύ» κλείνει με αυτές τις δύο παραγράφους:

«Δεν μπορούσε να κρατήσει τον εαυτό του και να μην αγγίζει αδιάκοπα το χτένι της, τα δαχτυλίδιά της, το μαντίλι του λαιμού της. Κάποτε της έδινε στα μάγουλα δυνατά φιλιά μ΄όλο του το στόμα, ή σειρές φιλιά σ' όλο της το χέρι, από την άκρη των δαχτύλων έως την ωμοπλάτη, κι αυτή τον έδιωχνε σιγά, μισοχαμογελώντας και βαρεμένη, όπως κάνεις μ' ένα παιδάκι που τρέχει κατόπι σου.

Πριν παντρευτεί νόμιζε πως ήταν ερωτευμένη, αλλά η ευτυχία που έπρεπε να προκύψει από αυτή την αγάπη δεν είχε φανεί. Είχε σίγουρα απατηθεί, συλλογιζόταν. Και η Έμα ζητούσε να μάθει ποιά ήταν ακριβώς στη ζωή η έννοια της ευτυχίας, του πάθους, της μέθης που της είχαν φανεί πράματα τόσο ωραία μέσα στα βιβλία της».

3) Έχουν περάσει χρόνια γάμου, η Έμα απατά τον Κάρολο με έναν άλλο άνδρα, με τον οποίο έχει σχεδιάσει να κλεφτεί και να εγκαταλείψει τον άνδρα της. Ο Κάρολος:

«Όταν γύριζε τη νύχτα, δεν τολμούσε να την ξυπνήσει. Το γυάλινο καντήλι έκαμε στην κορυφή έναν τρεμουλιαστό φωτεινό κύκλο και, κλεισμένες οι κουρτίνες του μικρού λίκνου, έμοιαζαν με μια μικρή άσπρη καλύβα που κυρτωνόταν στο σκοτάδι, στην άκρη του κρεβατιού. Ο Κάρολος κοίταζε και τα δύο προσφιλή του πρόσωπα. Νόμιζε ότι άκουγε την ελαφριά αναπνοή του παιδιού του. Η μικρή Μπέρτα τους μεγάλωνε γρήγορα ... Α, πόσο ωραία θα 'ναι αργότερα, σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, όταν, μοιάζοντας στη μητέρα της, θα φορεί όπως και κείνη, το καλοκαίρι, τα μεγάλα ψάθινα καπέλα! Από μακριά ο κόσμος θα τις περνάει για αδελφές. Τη φανταζόταν να δουλεύει το βράδυ δίπλα τους, κάτω απ' το φως της λάμπας. Θα του κεντούσε παντούφλες, θα φρόντιζε το νοικοκυριό, θα γέμιζε το σπίτι ολόκληρο με την χάρη και την ευθυμία της. Τέλος, θα σκεφτόταν για την αποκατάστασή της, θα της έβρισκε κάποιον καλό νέο, με περιουσία. Θα την έκανε ευτυχισμένη. Κι αυτά θα βαστούσαν για πάντα.

Η Έμα δεν κοιμότανε, έκανε ότι ήταν κοιμισμένη. Κι όταν ο Κάρολος, πλάι της, βυθιζόταν στον ύπνο, εκείνη ξυπνούσε μέσα σε όνειρα διαφορετικά.

Έβλεπε ότι τέσσερα άλογα, που έτρεχαν με καλπασμό οκτώ μέρες, την είχαν φέρει σ΄ έναν καινούριο τόπο, απ' όπου δεν θα ξαναγύριζαν ποτέ πια».

Ένα ανδρόγυνο ξαπλωμένο δίπλα - δίπλα κάνει όνειρα διαμετρικά αντίθετα. Σύμφωνοι, ο Κάρολος είναι θεμελιωδώς βλαξ και τυφλός και δεν καταλαβαίνει ότι η γυναίκα του είναι αλλού.

Ωστόσο, πέραν της ηλιθιότητάς εκείνου και πέραν των τεχνασμάτων εκείνης, το γεγονός παραμένει ότι ένα από τα βασικότερα τεχνικά χαρακτηριστικά του μοντέλου «άνθρωπος» είναι ακριβώς αυτό:

το απόλυτα απρόσιτο των σκέψεών μας.

Δηλαδή είναι τεχνικά δυνατό να είσαι παντρεμένος με έναν άνθρωπο τριάντα και σαράντα χρόνια και να μην μπορείς να διανοηθείς όσα ο σύντροφός σου διανοείται μια ολόκληρη ζωή.

Ζω μαζί σου, ζούμε καλά, αγαπιόμαστε, κάνουμε παιδιά, γερνάμε, πεθαίνουμε, ωστόσο μπορείς ποτέ να ξέρεις με ποιόν στ' αλήθεια έζησες, μπορείς ποτέ να ξέρεις αν ήσουν παντρεμένος με την Έμα Μποβαρύ που είχες στο μυαλό σου ή την Έμα Μποβαρύ την αληθινή, αν ήσουν παντρεμένος με την Έμα Μποβαρύ του δικού σου μυαλού ή την Έμα Μποβαρύ του δικού της μυαλού;

Η απάντηση είναι όχι.

Σε βλέπω, σου χαμογελάω. Σ' αγαπάω ή σ' απεχθάνομαι;

Με βλέπεις, μου χαμογελάς. Μ' αγαπάς ή μ΄απεχθάνεσαι;

Τι σκέφτεσαι;

Τι σκέφτεσαι;

Η μητέρα όλων των ερωτήσεων, η πηγή όλων των μυστηρίων.

Το Ξεπούλημα

Περισσότερα από 850 αντικείμενα της καλούμενης «επαναστατικής περιουσίας» βγαίνουν στο σφυρί την ερχόμενη εβδομάδα από τον οίκο Christie's στο Λονδίνο. Πρόκειται για την πρώτη πώληση σε πλειστηριασμό αντικειμένων της Ε.Ο. 17Ν, μετά την εξάρθρωσή της το 2002.

«Η συλλογή αποτελείται κυρίως από ασημένια αντικείμενα και Φαμπερζέ» δήλωσε ο Άντριου Ουότερς, ειδικός του οίκου δημοπρασιών. Η αξία της εκτιμάται σε 1,5 εκατομμύριο λίρες (2,28 εκατομμύρια ευρώ), «αλλά είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί πόσο προσθέτει στην αξία ενός αντικειμένου η επαναστατική προέλευσή του» πρόσθεσε ο ίδιος. Η υπογραφή του Φαμπερζέ υπάρχει σε περίπου 100 από τα αντικείμενα που θα δημοπρατηθούν. Δίπλα σε παραδοσιακές θήκες χαπιών, κασετίνες και τσιγαροθήκες, υπάρχει και μια πρωτότυπη συλλογή από μινιατούρες ζώων (κουνέλια, χοίροι, κουκουβάγιες, ελέφαντες), λαβές μπαστουνιών και κουδούνια.
Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής αποτελείται από περίπου 600 κομμάτια ασημικών, κυρίως σκευών που χρησιμοποιούσε καθημερινά η ευρύτερη οικογένεια Ξηρού - Κουφοντίνα - Σωτηροπούλου («τέως επαναστατική οικογένεια»), η συνολική αξία των οποίων υπολογίζεται σε 800.000 λίρες (1,22 εκατομμύρια ευρώ).

Ωστόσο, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των αγοραστών αναμένεται να συγκεντρώσουν τρία αντικείμενα: α) η ιστορική γραφομηχανή της οργάνωσης, β) το ιστορικό σαρανταπεντάρι της οργάνωσης και γ) πειρατική ηχογράφηση της ιστορικής φράσης του Χριστόδουλου Ξηρού «Ηδονίζεστε γιαγιάκα ν' ακούτε τις προανακριτικές;»

Η Κυβέρνηση, δια του αρμοδίου Υπουργού της, θα προσπαθήσει -έστω και την ύστατη ώρα- να σταματήσει τη δημοπρασία με εξώδικο, καθώς πιθανολογείται ότι δεν θα πάει ο νους της να προσπαθήσει να τη σταματήσει δικαστικώς (ένα μυαλό είναι αυτό χειμώνα - καλοκαίρι, πόσο μάλλον τώρα που ο χειμώνας έχει γίνει καλοκαίρι).

Six Degrees Of Separation

Στη χθεσινοβραδυνή «Ανατροπή» του Γιώργου Καρατζαφέρη, παρενέβη τηλεφωνικά ο Πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και ευρωβουλευτής Γιάννης Πρετεντέρης, ο οποίος προχώρησε σε μια εκ πρώτης όψεως απίστευτη καταγγελία.

Είπαμε να το ψάξουμε όμως, και το ψάξαμε. Και με κατάπληξη διαπιστώσαμε ότι ισχύει.

Στο σημείο αυτό, φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη, βεβαιώσου ότι δεν υπάρχουν μικρά παιδιά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου.

Εντάξει;

Καλά, περιμένουμε.

Εντάξει τώρα;

Ωραία. Λοιπόν, μπαίνοντας στο σάιτ της Νεολαίας του Συνασπισμού, πάνω αριστερά έχει μια ένδειξη που λέει «λινκς» και αν σύρεις το ποντίκι πάνω της γράφει (κατά λέξη) «Ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες που σας προτείνουμε». Αν πατήσεις τώρα αυτά τα «λινκς», σε βγάζει («αυτομάτως», όπως τόνισε ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ) ανάμεσα σε άλλα σάιτς και (ξανατσέκαρε πρώτα αν τα παιδιά σου έχουν απομακρυνθεί)

εδώ !!!!!!!!!!

Η έρευνα δεν σταματάει ποτέ: δυστυχώς το θέμα έχει πολύ βαθύτερες ρίζες από αυτές που ανέδειξε ο Πρόεδρος. Γιατί μακάρι να ήταν μόνο η επίσημη ιστοσελίδα της Νεολαίας του Συνασπισμού, που οδηγεί αυτομάτως στους αναρχοκουκουλοτρομοκρατοεξαρχειώτες.

Είναι η επίσημη ιστοσελίδα του Συνασπισμού, που σε οδηγεί αυτομάτως (λινκ στα δεξί άκρο της σελίδας) στη Νεολαία, που σε οδηγεί αυτομάτως στους αναρχοκουκουλοτρομοκρατοεξαρχειώτες.

Κρατιέσαι;

Είναι η επίσημη ιστοσελίδα της Βουλής, που (πατώντας στο πάνω μέσο της σελίδας στο λινκ «Σύνδεσμοι») σε οδηγεί αυτομάτως στα «Κόμματα», που αν τα πατήσεις, σε οδηγεί αυτομάτως στο Συνασπισμό, που σε οδηγεί αυτομάτως στη Νεολαία, που σε οδηγεί αυτομάτως στους αναρχοκουκουλοτρομοκρατοεξαρχειώτες.

Κατάλαβες, θύμα; Κατάλαβες, φιλήσυχε - ευυπόληπτε πολίτη, τι παίζεται εις βάρος σου; Κατάλαβες ότι αν δεν κλείσει η Βουλή, το διαδίκτυο και τα Εξάρχεια, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται μέχρι να επανέλθει η τάξη και η ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, οι μολότωφ θα εξακολουθούν να τσιγαρίζουν τις τριχωτές ωμοπλάτες των αστυνομικών και οι ρουκέτες θα εξακολουθούν να σπάνε τζάμια προσκρούοντας σε κάδους με κωλόχαρτα;

Μην ρωτάς λοιπόν αφελείς ερωτήσεις του στυλ ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο και του στυλ αν υπάρχουν εγγυήσεις ότι τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα έχουν και αυτά Καθηγητές με τα προσόντα της Άννας της Παναγιωταρέα.

Κανείς δεν έχει τα προσόντα της Άννας. Ούτε καν η ίδια η Άννα.

UPDATE: Όταν λέμε ότι η έρευνα δεν σταματάει ποτέ δεν είναι απλό σχήμα λόγου. Και πρόκειται για έρευνα που δεν διεξάγεται μονομερώς, από ιστολογικής καθέδρας, αλλά διαδραστικότατα, καθώς έρχεται ο απλός σχολιαστής, ο απλός αναγνώστης, ο μέσος τίποτας και εν προκειμένω ο Χαζόπολις (αν συγκράτησα σωστά το όνομά του), ο οποίος με δικά του έξοδα, εις βάρος του δικού του χρόνου, έψαξε σαν το μαμούνι, έψαξε και βρήκε, βρήκε και πρόσφερε το πόρισμά του στα σχόλια του ποστ. Ιδού λοιπόν:

Είναι η επίσημη ιστοσελίδα του ΛΑΟΣ , που (στο αριστερό τμήμα της σελίδας) έχει λινκ, που αν το πατήσεις σε οδηγεί αυτομάτως στην επίσημη ιστοσελίδα της Βουλής, που σε οδηγεί αυτομάτως στο Συνασπισμό, που σε οδηγεί αυτομάτως στη Νεολαία, που σε οδηγεί αυτομάτως στους αναρχοκουκουλοτρομοκρατοεξαρχειώτες.

Τι συμβαίνει, Πρόεδρε; Έστησες τον ΛΑΟΣ ως Δούρειο Ίππο των αναρχοτέτοιων; Έτσι εξαπατάς τον απλό πατριώτη ψηφοφόρο; Επωάζεις το αυγό του αντιεξουσιαστικού φιδιού;

Προβληματίζομαι

Είπα, που λες, να κάνω μια προσπάθεια, έκατσα κι επέλεξα, τα έβαλα σε μια σειρά, τα θερμοκόλλησα προχείρως, μάζεψα και δημοσιεύματα (για να δείξω δηλαδή πόσο μεγάλος και τρανός είμαι) και φαντάσου, ούτε καν ο ίδιος δεν τα πήγα, αλλά δια αντιπροσώπου, δια αντιπροσώπου που είχε γνωστό στον εκδοτικό οίκο.

Συνεπεία της γνωριμίας η απάντηση επισπεύσθηκε: «ενδιαφέροντα κείμενα για προβληματισμό, αλλά η πολυθεματικότητά τους δεν εμπίπτει στα εκδοτικά πλάνα του οίκου».

Ωραία, τώρα γιατί δεν έχω τη στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια, και τα γράφω αυτά εδώ;

Για να μου κάνεις διαδικτυακό πατ - πατ στον ώμο;

Για να μου πεις να μην το βάλω κάτω και να ξαναπροσπαθήσω;

Για να κατακρίνουμε τα εκδοτικά ήθη;

Για να χαρείς, αν δεν με συμπαθείς;

Ίσως γράφω γιατί δεν έχω βρει άλλο θέμα κι είμαι τρεις μέρες χαρμάνης, ίσως γράφω για να σου δημιουργήσω προβληματισμό, γιατί αυτό κάνω, γιατί αυτό είναι τα ποστ μου, αφορμές για προβληματισμό, προβληματίσου λοιπόν, προβληματίσου, έλα να προβληματιστούμε, έλα να επικοινωνήσουμε, προβληματισμός και επικοινωνία, αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά, έλα να στιγματίσουμε τα δεινά της κοινωνίας μας, έλα να αναζητήσουμε από κοινού τρόπους για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας, χωρίς τρύπες στο όζον, χωρίς βία στα γήπεδα, χωρίς κουκούλες, ρουκέτες και μολότωφ, έλα, ήρθε η ώρα να αφυπνιστείς, κόπιασε στον καφενέ μου να αμπελοφιλοσοφήσουμε, ίσως πρέπει εφεξής απλώς να βάζω θέμα, ενα θέμα επιγραμματικά, ένα ποστ - μια συζήτηση, ίσως να αφήνω και το θέμα ελεύθερο, να λέει ο καθένας αυτοβούλως τον δικό του προβληματισμό.

Προβληματίζομαι αν πρέπει να το αφήσω ή να το σβήσω το ποστ.

Αφού το ποστ γεννά τον προβληματισμό μου, σημαίνει ότι έχει πετύχει τον σκοπό του, οπότε δεν μπορώ παρά να το δημοσιεύσω.

Το δημοσιεύω, και με μεγάλα αποθέματα θετικής ενέργειας θα στραφώ εφεξής στην μονοθεματικότητα και την εξειδίκευση, προκειμένου τουλάχιστον οι προξενούμενοι προβληματισμοί να χαρακτηρίζονται από βάθος, γνώση και συστηματικότητα.

Paddy Chayefsky

Μετά την θρυλική πια εμφάνισή του με την ρουκέτα, ο Νίκος Ευαγγελάτος παρουσίασε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 φορώντας κουκούλα και κραδαίνοντας μολότωφ. Αναπαριστώντας δε την κλασική κίνηση πετάγματος της μολότωφ, μπήκε τόσο πολύ στο ρόλο που αφαιρέθηκε και την πέταξε, με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά ένας ατυχής καμεραμάν και τα μηχανάκια της ΑGB.
Σύμφωνα με μη διασταυρωμένες πληροφορίες, το γεγονός προξενεί έντονο προβληματισμό στην κυβέρνηση, η οποία προσανατολίζεται πλέον στην άρση του τηλεοπτικού ασύλου, που έχει μετατρέψει τα τελευταία χρόνια την ελληνική τηλεόραση σε άσυλο εξαρτημένων.

Ο Νίκος Χατζηνικολάου βλέποντας τον καμεραμάν να γίνεται παρανάλωμα πυρός στην μικρή οθόνη του υπνοδωματίου του (όπου έχει κλειδωθεί επί τριήμερο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεπεράσει το σωματικό σκέλος του εθισμού του), δεν άντεξε άλλο, πετάχτηκε από το πνιγμένο στον ιδρώτα κρεββάτι του κλωτσώντας άθελά του τον παρακείμενο κουβά, στον οποίο εναπέθετε τα ούρα και τα περιττώματά του (που χύθηκαν στο πάτωμα), και άρχισε να χτυπά με ματωμένες γροθιές τους τοίχους, ζητώντας με σπαραγμό να τον ξεκλειδώσουν για να πάει να σταθεί εμπρός σε μια κάμερα.

Dead Bloggers Society

2022 μ. Χ. Ο Παναθηναϊκός εγκαινιάζει το καινούριο του γήπεδο, ενώ Κυριάκος Μητσοτάκης και Κώστας Μπακογιάννης είναι οι βασικότεροι ανθυποψήφιοι για τη θέση του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, στη θέση της Ντόρας, η οποία αρνείται να πάρει δημοσίως θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Ουδέτερη στάση φέρεται να τηρεί και ο πατέρας της. Στην Αθήνα βρέχει για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια και έστω κι αν πρόκειται για μια ψιχάλα δέκα λεπτών το γεγονός αναζωπυρώνει τις προσδοκίες του κόσμου. Τόσο η ελληνική όσο και η παγκόσμια μπλογκόσφαιρα διανύουν μια μακρά περίοδο ηρεμίας που διαδέχτηκε τα πρώτα ανήσυχα χρόνια. Τα πράγματα έχουν πια παγιωθεί και έχουν προβλεφθεί αναλυτικές νομικές ρυθμίσεις που καλύπτουν κάθε πρόβλημα το οποίο μπορεί τυχόν να προκύψει. Η Ανεξάρτητη Αρχή Επωνυμίας διατηρεί (εννοείται απόλυτα εμπιστευτικά) το πρωτόκολλο επωνυμίας των μπλόγκερς, παρέχοντας τον ειδικό αριθμό μητρώου, ο οποίος λειτουργεί και ως password δίχως το οποίο δεν μπορείς να μπεις για να ποστάρεις. Στην δημόσια εκπαίδευση έχει καταστεί υποχρεωτική η τήρηση μπλογκ κατά το Γυμνάσιο και τις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου (στους ανηλίκους ισχύει «η αρχή της περιορισμένης ανωνυμίας», καθώς οι καθηγητές και οι γονείς γνωρίζουν τα μπλογκ των μαθητών και παιδιών τους αντίστοιχα) και όποιος μαθητής δεν γράφει τα προβλεπόμενα τρία εβδομαδιαία ποστ μεταξύ διακοσίων και τετρακοσίων πενήντα λέξεων το καθένα, έχει αρχικά βαθμολογικές κυρώσεις και αν εξακολουθεί να μην συμμορφώνεται, μπαίνει στο πρόγραμμα παρακολούθησης από τον σχολικό ψυχολόγο, ο οποίος προσπαθεί να διερευνήσει τί πάει κατά βάθος στραβά με το παιδί και διστάζει να εκφραστεί. Τα μπλογκ δεν είναι πια άγνωστη λέξη σε κανένα, τα μπλογκ είναι καθεστώς. Ο διαφημιστικός τζίρος είναι υψηλός και επιτρέπει σε πολλούς μπλόγκερς να βιοπορίζονται από αυτό που ήταν κάποτε η λόξα και το χόμπι τους. Από τα πιο διαφημιστικά επιτυχημένα μπλογκ, αυτό του συνασπισμού επιλέκτων παλαιών δοξών του μπλόγκιν, οι οποίες συστεγάζονται στο ιστολόγιο υπό τον τίτλο «Κι όμως δεν το ξεκινήσαμε έτσι», νοσταλγώντας τα χρόνια τα παλιά, τα χρόνια τα ρομαντικά, καταγγέλλοντας συνάμα με φλογερό όσο και λυρικό λόγο το σημερινό ξεπούλημα των πάντων. Τον Φεβρουάριο του 2022, ανάμεσα στους καινούριους αριθμούς μητρώου που κάνει δεκτούς η Αρχή και μπαίνουν στο παιχνίδι, ένας αρχίζει να ξεχωρίζει. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά, Θεοί και δαίμονες έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του. Μολονότι ενεργεί εντός των κανόνων του μπλογκοσυστήματος κατορθώνει να το διαβρώνει και να το υποσκάπτει. Επτά στους δέκα μαθητές γράφουν στο μπλογκ τους γι' αυτόν, το ψευδώνυμό του γίνεται σύνθημα στις μαθητικές καταλήψεις και γκράφιτι στους ίδιους τοίχους που μέχρι πρότινος γραφόταν «Γέμισε η ζωή μας μπάτσους και μπλόγκερς». Μέχρι που ένας 16χρονος αυτοκτονεί. Στο σημείωμα αυτοκτονίας χρησιμοποιούσε μια ατάκα από ένα από τα πιο διάσημα ποστ εκείνου. Συλλαμβάνεται, αλλά ελλείψει άλλων επιβαρυντικών στοιχείων αφήνεται ελεύθερος. Αποφασίζεται όμως ότι είναι επικίνδυνη η συνέχιση της ιστολογικής παρουσίας του και η Ανεξάρτητη Αρχή Επωνυμίας τού αφαιρεί τον αριθμό μητρώου. Γράφει το τελευταίο του ποστ, το οποίο θα διαγραφεί, όπως και ολόκληρο το μπλογκ του, αμέσως μετά την αφαίρεση του άλφα μι. Πράγματι έτσι και γίνεται, η διαγραφή γίνεται αυτόματα κι αυτή την φορά δεν προλαβαίνει να δει ούτε ένα σχόλιο. Φυσικά το ποστ του προλαβαίνουν να το σώσουν κι αρχίζουν να το κυκλοφορούν παντού. Άγνωστο ποιός έριξε την ιδέα -μια ιδέα απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα του και όσα εκείνος έγραφε-, πάντως διαδίδεται αστραπιαία: την μεθεπόμενη ημέρα το πρωί, στις δέκα ακριβώς, σε όλα τα σχολεία, αλλά πια όχι μόνο σε αυτά, σε επιχειρήσεις εκατό ατόμων και σε σπίτια ενός, σε δημόσιες υπηρεσίες και σε καπό, άνθρωποι ανεβαίνουν πάνω στα θρανία τους, πάνω στα γραφεία τους, πάνω στα αυτοκίνητά τους, λέγοντας με συγκίνηση «O Blogger! My Blogger!».

Δεν μπορούν να τον δουν στα μάτια την ώρα που το λένε (δεν τα' χουν δει ποτέ τα μάτια του άλλωστε) αλλά δεν μπορούν να του το πουν ούτε στο μπλογκ του. Η ενέργεια τους όσο μαζική κι αν είναι, είναι άλλο τόσο πολυδιασπασμένη. Ένωσαν τόσοι πολλοί τις δυνάμεις τους με μοναδικό σκοπό να τις σκορπίσουν. Είτε χίλιοι είναι είτε δέκα χιλιάδες είτε ένα εκατομμύριο δεν θα το μάθει ποτέ, ούτε εκείνος, ούτε αυτοί, ούτε κανείς. Το διάβημά τους ήταν εξ ορισμού απονενοημένο, εξ ορισμού αναποτελεσματικό, εξ ορισμού μη κεφαλαιοποιήσιμο. Ο ακριβής αριθμός τους θα μείνει για πάντα μη καταγεγραμμένος, για πάντα διαφεύγων, για πάντα μη προσεγγίσιμος, παρά μόνο με εικασίες. Ήταν τόσοι πολλοί όμως αυτοί που είδαν άλλους μπροστά τους να σηκώνονται και να του αποδίδουν φόρο τιμής, που σύντομα όλοι μιλούσαν για το γεγονός.

Εκείνος πάλι έβλεπε, άκουγε και σιωπηλά χαιρόταν, χαιρόταν γιατί η διαίσθησή του δεν τον είχε απατήσει και η ποιητική μαζικότητα, η μη μαζική μαζικότητα για την οποία μιλούσε, ήταν τελικά η πιο αποτελεσματική απ' όλες, βγάζοντας τη γλώσσα στο υπ' αριθμόν ένα στοιχείο ασφαλείας κάθε συστήματος: την σιγουριά με το πόσους έχουν να κάνουν.

Μουγουθού

Βασικό χαρακτηριστικό της Μέσης Γλάστρας Θέμου (Μουγουθού) είναι ότι θεωρεί πως έχει καικαταγαμώ τα χιούμορ (όπως όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι από καταβολής της πλάσεως, εδώ που τα λέμε) και προκειμένου να το αποδείξει (αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι τα βυζιά της υποστηρίζονται από ένα οξυτατότατο πνεύμα) βρίσκεται σε πρωτοφανή χιουμοριστική εγρήγορση καταβάλλοντας συγκινητική υπερπροσπάθεια να πιάνει στον αέρα (όχι πριν πέσει κάτω, αλλά πριν καλά καλά εξέλθει από το στόμα του Θέμου ή του Περρή) κάθε -μα κάθε- πείραγμα, αστείο, υπονοούμενο. Συνηθέστατα δε και φράσεις που δεν συνιστούν πείραγμα, αστείο, υπονοούμενο. Η Μουγουθού δεν πτοείται από τέτοιες λεπτομέρειες, η Μουγουθού τα πιάνει όλα, η Μουγουθού πιάνει και τα άπιαστα και πιο υπέροχη από ποτέ δεν σταματά να ξεκαρδίζεται. Εκρηκτικό κοκτέιλ με το χιουμοριστικό πανηγύρι της Μουγουθού φτιάχνουν τα εκστατικά βλέμματα των δυο παρουσιαστών, οι οποίοι διατελούν παγίως ξελιγωμένοι, θυμίζοντας εντόνως εντεκάχρονους μπόμπους που έχουν μόλις ανακαλύψει τον (απρόσιτο σε αυτούς λόγω ηλικίας) πλανήτη γυναίκα και τις βαθιές συγκινήσεις της μαλακίας συνάμα, και δημιουργώντας σου την αίσθηση ότι αν η Μουγουθού τους ζητούσε να κατέβουν από τις καρέκλες τους, να συρθούν στα τέσσερα και να γαβγίσουν ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών, θα το έκαναν με χαρά -με ευτυχία καλύτερα- με σάλια να τρέχουν ακανόνιστα από το στόμα τους και την ουρά τους να πηγαίνει πέρα δώθε.

Το Φαινόμενο της Amity

Σε βλέπω προβληματισμένο τώρα τελευταία με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τον φετινό θερινό χειμώνα και με τα συναφή. Λοιπόν, κοίτα. Όταν πρωτοσκάει μύτη ο καρχαρίας στα «Σαγόνια του Καρχαρία», ο ωκεανολόγος και ο σερίφης ζητούν από τον δήμαρχο να κλείσει τις παραλίες. Αδύνατον, τους απαντάει αυτός, η Άμιτυ είναι θέρετρο και όλη τη χρονιά τη βγάζει με τα λεφτά που σκάνε οι τουρίστες το καλοκαίρι. Ελάτε για λίγο στη θέση μου. Αρχίζει η καλοκαιρινή περίοδος και μου ζητάτε να κλείσω τις παραλίες; Ένας καρχαρίας ήταν, ήρθε κι έφυγε. Οι παραλίες μένουν ανοιχτές, οι λουόμενοι συρρέουν και ο καρχαρίας κάνει πάρτυ. Την επόμενη μέρα ο δήμαρχος απαγορεύει πανικόβλητος την πρόσβαση στις παραλίες και απολογείται συντετριμμένος στον ωκεανολόγο και τον σερίφη: «Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Δεν το θεωρούσα πιθανό. Διάολε, κολυμπούσαν και τα παιδιά μου πάνω από τον καρχαρία». Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, ότι μέχρι ο κίνδυνος να γίνει πραγματικότητα και η θεωρία πράξη όλα θα συνεχίσουν να κυλούν όπως πριν, το Άμιτυ θα δέχεται κολυμβητές και το Πρωτόκολλο του Κιότο λ.χ. θα μένει ανεφάρμοστο. Όταν όμως ο καρχαρίας έρθει υπό τη συνοδεία της μουσικής του Τζων Ουίλλιαμς και βάψει κόκκινη τη θάλασσα, όταν αρχίσει ο κόσμος και πεθαίνει σαν τα κοτόπουλα από τις περιβαλλοντικές ανωμαλίες, τότε ξαφνικά τα αδύνατα θα γίνουν δυνατά, τότε ξαφνικά το κυνήγι του κέρδους θα μπει σε δεύτερη μοίρα, αν όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, για τον λόγο ότι σε περίπτωση που μας φάνε οι καρχαρίες ή που η γη καταντήσει ημιαβίωτη, τα περιθώρια κερδοφορίας θα στενεύσουν αφόρητα.

Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος

Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος είναι δίδυμοι. Κανείς τους δεν είναι μεγαλύτερος από τον άλλο, ούτε για δευτερόλεπτα, καθώς κατά ένα ιατρικό παράδοξο βγήκαν ταυτόχρονα από τον κόλπο της μητέρας τους, εντελώς ταυτόχρονα, σε σημείο που αν ήταν σπρίντερ ούτε το φωτοφίνις δεν θα έβγαζε άκρη. Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος είχαν όλες τις γνωστές ψιλομεταφυσικές ιδιαιτερότητες των διδύμων, ήτοι ήταν στεναχωρημένος ο ένας στην ανατολή και το καταλάβαινε αμέσως ο άλλος στη δύση και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτές τις μέρες, τον Αναξίμανδρο (όπως και σεβαστό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού) τον ταλαιπωρεί μια ίωση που δεν λέει να υποχωρήσει, ενώ τον Λεοπόλδο (που όπως και σεβαστό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού έχει αρκετές βδομάδες να κάνει έρωτα) τον ταλαιπωρεί μια στύση που δεν λέει να υποχωρήσει. Δηλαδή, για να μην υπερβάλλουμε, υποχωρεί αλλά επανέρχεται. Η στύση. Η ίωση δεν υποχωρεί καθόλου. Ο Αναξίμανδρος και ο Λεοπόλδος είναι αυτό που λένε «άνθρωποι του πνεύματος», ωστόσο αυτές τις μέρες είναι το σώμα τους που έχει πάρει το πάνω χέρι.

Το σώμα του Αναξίμανδρου υποφέρει, ζητώντας να επανέλθει σε μια ουδέτερη κατάσταση μη σωματικών συγκινήσεων.

Το σώμα του Λεοπόλδου υποφέρει, ζητώντας να ξεφύγει από την ουδέτερη κατάσταση των μη σωματικών συγκινήσεων.

Μολαταύτα, ενώ όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι το σώμα τους συσκοτίζει και κυριεύει και των δυο τον νου, ο Λεοπόλδος (χαϊδεύοντας και περιεργαζόμενος με τις ώρες τη στύση του) εξερευνά και σχηματοποιεί σιγά σιγά την ιδέα, ότι η στύση είναι η διαύγεια του κορμιού και ότι στύση και διαύγεια συνδέονται υπογείως, καθώς στρέφουν τα αντίστοιχα κεφάλια προς την κοινή Μέκκα της καθαρότητας.

Με το πουλί στο χέρι, ο Λεοπόλδος τηλεφωνεί στον αδελφό του και του αναλύει τον συλλογισμό του. «Τον βρίσκεις θολό;», τον ρωτά στο τέλος. Υπό άλλες περιστάσεις ο Αναξίμανδρος μπορεί και να ψηνόταν από τον οίστρο του Λεοπόλδου, αλλά προς το παρόν ψήνεται στον πυρετό.

Προκήρυξη

Παλιότερα άφηναν τις προκηρύξεις σε σκουπιδοτενεκέδες. Έλαβα προ ολίγου ένα μέιλ, το μέιλ μου δεν αναγνώρισε τη διεύθυνση του αποστολέα και μου το έβαλε στον σκουπιδοτενεκέ του, από τον οποίο το ανέσυρα και το δημοσιεύω -όπως οφείλω- χωρίς δική μου παρέμβαση:

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το χθεσινό χτύπημα με ρουκέτα στην αμερικανική πρεσβεία. Eπιλέγουμε τη δημοσίευση της προκήρυξης σε μπλογκ γιατί θεωρούμε ότι η επανάσταση θα αρχίσει και θα εξαπλωθεί από το ίντερνετ. Για την ακρίβεια η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει.

Σκοπεύαμε να χτυπήσουμε προ μιας εβδομάδας, αλλά μεσολάβησαν τα γεγονότα με το κλείσιμο του Monitor και καταλάβαμε ότι κανείς δεν θα ασχολιόταν με την προκήρυξη.

Δυστυχώς στην τρομοκρατία, όπως ακριβώς και στο ποδόσφαιρο, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος: λίγα εκατοστά πιο πέρα και η μπάλα πάει στο δοκάρι και ο αγώνας χάνεται και όλοι είναι άχρηστοι - λίγα εκατοστά πιο πέρα και η ρουκέτα αντί να βρει τον θυρεό προσγειώνεται στη χέστρα.

Σκατά.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας και η εικόνα του διαλυμένου θυρεού θα έκανε αστραπιαία τον γύρο του κόσμου. Τι πιο αποτελεσματικό από αυτό; Θα μας λάτρευαν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η εικόνα μας θα γινόταν παγκόσμιο έναυσμα, σύμβολο, πρότυπο. Θα γινόμαστε θρύλοι. Αλλά για λίγα γαμημένα εκατοστά το όνειρο μας θρυμματίστηκε σαν το τζάμι και κατέληξε στον καμπινέ. Το χτύπημά μας, πέραν της πλανητικής του διάστασης, θα μας έκανε ιδιαίτερα αγαπητούς και αποδεκτούς στους Έλληνες. Όπως ήταν και στην αρχή η 17Ν, όταν χτυπούσε σταθμάρχες της CIA και βασανιστές. Αλλά τώρα, τριάντα χρόνια μετά, εμείς, η νέα γενιά, έχουμε καταλάβει ότι το αίμα και ο φόνος μάς απομονώνει από το δημόσιο αίσθημα, έχουμε καταλάβει ότι σκοτώνοντας έναν υποαξιωματούχο απλά αφαιρείς μια ζωή, ενώ ανατινάζοντας ένα σύμβολο μιλάς στην καρδιά όλων και έχεις πολλαπλάσιο αντίκτυπο. Ειλικρινά, ποιός Έλληνας και ποιά Ελληνίδα δεν έχει κάποια στιγμή στη ζωή του κοιτάξει με μίσος προς τον συγκεκριμένο θυρεό; Πήραμε την πέτρα του διαδηλωτή και την κάναμε ρουκέτα. Αλλά αστοχήσαμε. Κι αυτό πονά. Καλώς ή κακώς όμως, έτσι είναι η τρομοκρατία, η ρουκέτα είναι κυλινδρική και πόρνη (για να παραφράσουμε τον Ίβιτσα Όσιμ) και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να βάλουμε το κεφάλι κάτω, να δουμε πού κάναμε λάθη, να δουλέψουμε πολύ πάνω σ' αυτά και να επικεντρωθούμε στο επόμενο χτύπημα, κοιτώντας κάθε χτύπημα χωριστά.

Ε. Ο. «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»

Έξω τα Τζάμια του Θανάτου

Άθενς, Μιντλ Ιστ, του τρομοκρατικού ανταποκριτή μας:

Συγκλονίστηκε η Αθήνα σήμερα στις 5:58 προ μεσημβρίας από ισχυρότατη έκρηξη, η οποία έγινε αισθητή σε όλο το νόμο Αττικής, καθώς και στο μεγαλύτερο τμήμα των γειτονικών νομών Βοιωτίας τε και Κορινθίας. Αττικαίοι, Βοιωτοί και Κορίνθιοι πετάχτηκαν αλαφιασμένοι από τον ύπνο τους, φοβούμενοι ένεκα του αποκόσμου μπουμ ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Η έκρηξη έγινε κάπου εντός του τριγώνου που σχηματίζεται μεταξύ Λυκαβηττού, κλινικής «Λευκού Σταυρού», πλατείας Μαβίλη και Πύργου Αθηνών, προξενώντας σοβαρότατες υλικές ζημιές, που σύμφωνα με εκτιμήσεις τζαμάδων ανέρχονται στο ποσό των 200 ευρώ ή 150 χωρίς τιμολόγιο. Επειδή όμως τώρα με την αποστολή από τον Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον νέων τρουπς στο Ιράκ τα κονδύλια δεν περισσεύουν, μελετάται εναλλακτικά η ανέγερση Τζαμιού στη θέση του τζαμιού, Τζαμιού που έχει λάβει άλλωστε το οκέι από την αρμόδια πολεοδομική διεύθυνση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.
Στο άκουσμα του στόχου που επλήχθη, το 99,9 % του ελληνικού λαού, από τον Άδωνι Γεωργιάδη έως τους άγνωστους γνωστούς που καίνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα το μπούκσοπ του, ένιωσε αισθήματα βαθύτατης ευφορίας, γιατί πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιστασιακοσυμβολικής τσάμπα μαγκιάς που διαποτίζει κάθε κύτταρο του νεοέλληνος. Εν συνεχεία η ευφορία διπλασιάστηκε, δια της αναμίξεώς της με λατρεμένα συνωμοσιολογικά σενάρια περί προβοκάτσιας. Τι από τα δύο ισχύει, αναρωτιέται ο πολίτης; Μπορούν τελικά να παρακολουθούν τα πάντα ή όχι; Αν ναι, πώς σκάνε στρακαστρούκες στην Πρεσβεία τους και πώς τους ξεφεύγει διαρκώς ο Λάντεν; Συνένοχοι ή Βλάκες, το μόνιμο, πάγιο και διαχρονικό ερώτημα. Και οι δύο εκδοχές μια χαρά είναι, αφού η πρώτη καθιστά τους Γιουσαίους ακόμη πανουργότερους και απεχθέστερους στον ελληνικό οφθαλμό, ενώ η δεύτερη τους καθιστά τρωτούς, τρωτότατους και με την αποφυλάκιση του Αλέκου του Γιωτόπουλου το 2020, θα αρχίσει η αντίστροφη αυτών μέτρησις.

Γενικότερα το εφτά μπήκε πολύ αισιόδοξα για τον μέσο Έλληνα, γιατί πέραν της μόνιμης ανοιξιάτικης αιθρίας που οπωσδήποτε αναζωογονεί τη διάθεση, προ ολίγων μόλις ημερών σύσσωμο το πανελλήνιο, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, γαλήνευσε και ήλπισε τα καλύτερα για το μέλλον, βλέποντας τον δεκαεξάχρονο στα δεκαεπτά Σωτήρη Νίνη να βγάζει μάτια.

Έλα μωρή Πανάθα.

Για την τιμή των όπλων

Η αφετηρία

και των δύο ρυθμίσεων στηριζόταν στην ίδια βασική ιδέα: το ποιός θα πάει στο πανεπιστήμιο και το ποιός θα πάει στο στρατό δεν κρίνεται σε επίπεδο χρημάτων ή κοινωνικής ισχύος, αλλά σε επίπεδο ισότητας. Στο μεν πανεπιστήμιο μπαίνουν μόνο όσοι πετυχαίνουν στις εξετάσεις, στον δε στρατό μπαίνουν όλοι.

Η πραγματικότητα

έδειξε ότι οι θεωρητικές αυτές ρυθμίσεις στην πράξη παρακάμπτονται ως έναν βαθμό: όποιος δεν μπαίνει στο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα πάει στο εξωτερικό, αρκεί να έχει η οικογένειά του τα λεφτά να πληρώσει, ενώ αναλόγως του πόσα λεφτά και πόσες γνωριμίες έχεις, υπηρετείς από πολύ άνετα έως καθόλου.

Η τροποποίηση

του άρθρου για τα πανεπιστήμια φαίνεται να έχει ως βασική ιδέα, ότι αν δεν μπορείς να αποφύγεις την πραγματικότητα είναι προτιμότερο να συμφιλιώνεσαι μαζί της: από το να φεύγουν τα λεφτά των φοιτητών έξω απ' τη χώρα, είναι προτιμότερο να μένουν μέσα σ' αυτή.

Η απορία

κατόπιν τούτων είναι η εξής: αφού η απεξάρτηση της φοίτησης σε πανεπιστήμιο και της εισαγωγής στο στρατό από τα χρήματα και την πάσης φύσεως δύναμη αποδείχθηκε ανέφικτη και στις δύο περιπτώσεις, γιατί να τροποποιείται μόνο το άρθρο για την ανώτατη εκπαίδευση και όχι και αυτό για το στράτευμα, γιατί δηλαδή να μην επιτραπεί εκτός από την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων και η ίδρυση μη κρατικών στρατευμάτων, όπου οι πλούσιοι και επώνυμοι θα μπορούν -απόλυτα σύννομα και χωρίς ανάγκη για λαδώματα επιόρκων- να υπηρετούν έναντι του ανάλογου τιμήματος μια χάι κουάλιτι θητεία, ανάλογη του στάτους τους, χωρίς ντροπές και υποκριτικές κατακραυγές;

Η Συναίρεση

Την μοναδική φορά που η Φρόσω έκανε έρωτα, ο άντρας που την πήρε ήταν τόσο μεθυσμένος που το επόμενο πρωί, όταν την είδε δίπλα του, έβαλε τις φωνές. Εντάξει, σίγουρα δεν ήταν καλλονή, αλλά η απώθηση που προξενούσε στους άντρες δεν ήταν -δεν μπορεί να ήταν- θέμα εξωτερικής εμφάνισης. Η αδελφή της με τον γαμπρό της είχαν κανονίσει δεκάδες κοινές εξόδους με εργένηδες φίλους τους, μα είχαν όλες τους καταλήξει σε πανωλεθρίες. Μετά την επιστροφή στο σπίτι τους από την τελευταία, η αδελφή της Φρόσως είπε στον άντρα της: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ποτέ κανείς δεν έχει δείξει ενδιαφέρον».
Εκείνος δεν άντεξε και της απάντησε: «Μα επιτέλους, δεν βλέπεις ότι η Φρόσω αγριεύει τους άντρες;».
«Τι εννοείς;».
«Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοώ. Ξέρω ότι με όσους έχω μιλήσει, την ίδια λέξη έχουν χρησιμοποιήσει. Και για να είμαι ειλικρινής, με αγριεύει και μένα», κατέληξε χαμηλώνοντας το βλέμμα.
«Τι είναι αυτά που λες; Τι είναι αυτά που λες;», άρχισε να φωνάζει. «Η Φρόσω είναι μάλαμα».
«Ντρέπομαι γι΄αυτό που είπα και ντρέπομαι διπλά γιατί πράγματι η αδελφή σου είναι εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, δεν θέλω να πω πως ... Πώς να το πω γαμώτο, δεν ξέρω. Απλά με αγριεύει. Και μένα και όλους τους άλλους».

Κι έτσι τα χρόνια περνούσαν και η αδελφή της έπαψε να ελπίζει, η Φρόσω όμως όχι, η Φρόσω συνέχισε να ελπίζει, συνέχισε να ονειρεύεται, συνέχισε να ποθεί τους έρωτες που έβλεπε στην μικρή οθόνη του υπνοδωματίου της, και όταν η οθόνη ήταν πολύ μικρή για να στεγάσει τον καημό της έβγαινε στο δρόμο και άρχιζε να περπατά χωρίς σκοπό την πόλη, χωρίς σκοπό άλλον από το να πετύχει κάπου μπροστά της -σε ένα παγκάκι ή σε μια γωνία- δυο ανθρώπους να φιλιούνται. Όταν τους πετύχαινε, αδιαφορώντας αν θα την δουν, η Φρόσω στεκόταν σε μικρή απόσταση, έκλεινε τα μάτια κι ένωνε το πάνω με το κάτω χείλος της, η Φρόσω που είχε χάσει την παρθενιά της μια αυγουστιάτικη νύχτα πριν είκοσι χρόνια, η Φρόσω που για μια και μοναδική φορά στη ζωή της το μουνί της είχε γαμηθεί, η Φρόσω που για καμιά φορά στη ζωή της τα χείλη της δεν είχαν φιληθεί· παρά μόνο μεταξύ τους.
Έτσι και τώρα, έχει κλείσει άρον άρον τηλεόραση και εξώπορτα, έχει χυθεί στο δρόμο, περπατώντας ένα δίωρο χωρίς να έχει βρει αυτό που ψάχνει, χωρίς να έχει δει κανενός ζευγαριού το φιλί, κι ο δρόμος της την φέρνει έξω από τον ζωολογικό κήπο, τον ζωολογικό κήπο που πάντοτε -από μικρό κορίτσι- μια φωνή μέσα της την καλούσε να επισκεφθεί, τον ζωολογικό κήπο που πάντοτε -από μικρό κορίτσι- μια δεύτερη φωνή μέσα της της απαγόρευε να επισκεφθεί, αλλά τώρα, για πρώτη της φορά, ίσως επειδή βρέθηκε τόσο κοντά του, η πρώτη φωνή υπερνικά τη δεύτερη.

Η Φρόσω πληρώνει το εισιτήριό της και σαν υπνωτισμένη ακολουθεί τα βήματά της. Πλησιάζοντας το κελλί με τα λιοντάρια, όλα γύρω της αρχίζουν να θολώνουν, καθώς οι δύο φωνές της ηχούν ταυτόχρονα στη διαπασών και συναιρούνται σε μια τρίτη, σε μια φωνή που ακούγεται ως βρυχηθμός, ως βρυχηθμός που αυτός που πρέπει να τον ακούσει τον ακούει.

H Γυναίκα Ντεκόρ

Μέσα 20ου αιώνα, γενετιστές διασταυρώνουν ένα παγώνι με ένα χαλί και η μικρή Δέσποινα έρχεται στη ζωή.

At my challenge, by the ancient laws of combat, we are met at this chosen ground, to settle for good and all who holds sway over the five points

ΚΑΥΓΑΑΑΣ!!!!!!!!

(Το παρόν ποστ αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης σύνθεσης εικονογραφικού σχολιασμού μπλογκοπολέμων, που θα εκτεθεί στις γκαλερί μετά από δεκαετίες, αμέσως μετά το πέρας και του τελευταίου μπλογκοπολέμου, όταν θα κλείσει από απροσμέτρητη αηδία και το τελευταίο μπλογκ. Στο πλαίσιο αυτής της σύνθεσης έχουν αναρτηθεί στο παρελθόν ευρηματικής συμβολικότητας εικόνες σκυλομαχιών και αρκουδομαχιών. Οι κριτικοί του μέλλοντος θα διακρίνουν αναμφίβολα εδώ μια τομή στον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας και συνακόλουθα στον τρόπο εκδήλωσης της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του Μπλόγκερ, ο οποίος διώχνει από το πρώτο πλάνο τα ζώα και επιλέγει στη θέση τους ως πρωταγωνιστές ανθρώπους, γεγονός που υποδεικνύει πιθανότατα την βαθύτερη συμφιλίωσή του με το πανηγυρικά ελαττωματικό της ανθρώπινης φύσης και την αποδοχή της τζερτζελολαγνείας ως εγγενούς συστατικού του ανθρώπινου χαρακτήρα. Όπως και να 'χει, πέντε κραυγές κάνουν πάντα εκατονταπλάσιο θόρυβο από πεντακόσιες σιωπές).

Για πολλοστή φορά

Kαι για πολλοστή φορά η ελληνική μπλογκόσφαιρα έκλεισε πόρτες και παράθυρα στον έξω κόσμο, αγκάλιασε ηδονικά τον εαυτό της και είπε θα ασχοληθώ με εμένα και μόνο με εμένα. Είχε έρθει πάλι η ώρα για μανούρες και γραφικούς αλληλοσπαραγμούς. Εντάξει, παλιότερα μπορεί να είχε χάζι η όλη ιστορία, έπαιξα κι εγώ, αλλά τώρα μόνο ένα αίσθημα εξάντλησης και παραίτησης μού προξενεί. Μπορώ να κατανοήσω την αρχική στάση και της Μιραντολίνας και του Vrypan, αλλά το τράβηγμα του σχοινιού και από τους δύο δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Και για να μην μου καταλογίσουν πάλι ότι κρατάω ίσες αποστάσεις, δεν λέω ότι δεν φταίει κανείς, λέω ότι πεισμώνοντας φταίνε και οι δύο. Εύχομαι κάποια από τις δύο πλευρές να υποχωρήσει (κι ας εξακολουθήσει να θεωρεί πως έχει δίκιο - υπάρχει κι αυτό που λένε «δίνω τόπο στην οργή») και το Monitor να ξανανοίξει γιατί είναι πράγματι πολύτιμο εργαλείο. Εύχομαι επίσης κάποια στιγμή να ωριμάσουμε λίγο περισσότερο όλοι μας και να σταματήσουμε να κάνουμε σαν μικρά παιδιά.

Πώς να το πω, δηλαδή; Δεν είναι μόνο κουραστικό. Καταντάει και γελοίο.

Πετροκέρασο

T' αγόρι μου, τ' αγόρι μου, τ' αγόρι μου
Γλυκό και τραγανό σαν καραμέλα
Kαι πόζες όταν παίρνει άντρα ώριμου
Τ' αγόρι μου είναι μούρλια, είναι τρέλα
Xειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο
Pίκο, ρίκο, ρίκοκο, ρίκοκο, ρίκοκο
Pίκο, ρίκο, ρίκοκο, ρίκο, ρικοκό

Τ' αγόρι μου, ο γιος μου, το αβάδιστό μου, τσιμπουκάκι, ελεύθερα πιασίματα, πισωκολλητό, κάν' του ό,τι τραβάει η όρεξή σου, μπορείς να χύσεις ακόμη και στα μαλλάκια του (λουσμένος είναι αλλά θα τον ξαναλούσουμε όταν τον επιστρέψεις σπίτι, θα τον λούσουμε μαζί με την μαμά του και ίσως στο μπάνιο καυλώσουμε και το κάνουμε κι όλοι μαζί - σαν μια αγαπημένη οικογένεια), μέχρι να τον φέρεις όμως πίσω σκίσ' του την κωλοτρυπίδα, γάμησε τον γιο μου, τ' αγόρι μου, τ' αγόρι μου, τ' αγόρι μου, τσιμπούκι πετροκέρασο - κωλομάγουλο βερίκοκο, και μετά φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι, να βοηθήσουν οικονομικά όλα τα παιδιά μας, να βρέξουν λίγο κώλο να φάμε λίγο ψάρι, να μαζέψουμε λίγα λεφτά να πάρουμε κανένα κτηματάκι, κι αν ποτέ κανείς γαμιόλης τολμήσει να πατήσει στα τριφύλλια μου θα τον καθαρίσω, γιατί όλοι δικαιούμαστε έναν ιδιωτικό κι απαραβίαστο χώρο και δεν θα μου μπεις εσύ στο χωράφι μου, και μετά θα με υπερασπιστεί σύσσωμη η οικογένειά μου, με την οποία σύσσωμα θα ζούμε, σύσσωμα θα κοιμόμαστε, σύσσωμα θα ξυπνάμε, σύσσωμα θα γαμιόμαστε, σύσσωμα θα γαμάμε κάθε καταπατητή, κάθε ξένο, και μετά όσοι σκοτώνουμε θα βλέπουμε αποτροπιασμένοι στην τηλεόραση τα οικογενειακά νταβατζιλίκια, όσοι νταβατζίζουμε θα βλέπουμε αποτροπιασμένοι στην τηλεόραση τους φόνους για ψύλλου πήδημα και όλοι μαζί θα ψυχοθεραπευόμαστε βλέποντας στον Μάκη τα αίσχη των πλουσίων, όπως όλοι μαζί αγανακτούμε για τις στρατολογικές απαλλαγές των επωνύμων.

So far

Κάποιος θα πρέπει να επινόησε τον Κώστα Κ., διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό (μα και τίποτα καλό) ένα ωραίο πρωί συνελήφθη. Όταν εννιά μήνες αργότερα ξύπνησε από ένα γλυκύτατο όνειρο, βρέθηκε μεταμορφωμένος σε έναν ματωμένο άνθρωπο. Ήξερε ότι ήταν άνθρωπος, αλλά ήξερε επίσης πως θα του έπαιρνε αρκετό χρόνο για να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι είναι άνθρωπος. Του έλειπε η γλώσσα και οι σκέψεις του ήταν συγκεχυμένες και θολές. Ωστόσο του άρεσε που σκεφτόταν, του άρεσε που ήταν ελεύθερος στις προγλωσσικές του σκέψεις. Του άρεσε γενικώς. Ό,τι επιθυμούσε το 'παιρνε. Κι όταν δεν το 'παιρνε έκλαιγε. Γινόταν το δικό του. Όλα ήταν δικά του. Αυτό δεν κράτησε ούτε πολύ ούτε λίγο. Κράτησε κάπου που δεν υπήρχε χρόνος παρά μόνο όνειρο. Μέσα όμως στο όνειρο -ή ίσως έξω ακριβώς από αυτό- τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται. Άρχισαν να του λένε «μην» - άρχισε να νιώθει ένοχος. Τότε (με ένα έξοχο στρατηγικό τρικ που απέκρυψε επιμελώς από τον εαυτό του), αποφάσισε ότι αφού οι ενοχές του είχαν έρθει να αντικαταστήσουν τις ηδονές του, αυτός θα έβρισκε εφεξής ηδονή στις ενοχές του. Τις αγκάλιασε περιπαθώς και μεγάλωναν παρέα. Κατά καιρούς φορούσαν διαφορετικά προσωπεία για να μην τις βαριέται, για να τον καίνε διαρκώς. Και τον έκαιγαν. Όλα ήταν δικά του. Δικά του λάθη. Αυτό δεν κράτησε ούτε πολύ ούτε λίγο. Κράτησε κάπου που δεν υπήρχε χρόνος παρά μόνο υπενθύμιση, ρολόγια, κάμερες. Μέσα όμως στην υπενθύμιση -ή ίσως έξω ακριβώς από αυτή- τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Άρχισε να ξεχνά αυτό που έπρεπε να θυμάται, άρχισε να παίρνει τα «μην» της ζωής και να τα μεταφέρει σε λέξεις, άρχισε να νιώθει ελεύθερος εντός της γλώσσας. Της γραμμένης. Τότε (με ένα έξοχο στρατηγικό τρικ που απέκρυψε επιμελώς από τον εαυτό του), αποφάσισε ότι γραφή, ηδονή και ενοχή δεν μπορούν να διαχωριστούν, αποφάσισε ότι στο σώμα της γραφής όλα συναιρούνται, όλα επιτρέπονται κι όλες οι επιθυμίες μπορούν να ικανοποιηθούν, έστω και δια της αναπαράστασής τους, αποφάσισε ότι μεταφέροντας ενοχή στις λέξεις και αντλώντας ηδονή από εκεί, δεν είχε πια λόγο να αισθάνεται ενοχή έξω από τον κόσμο τους.

Κάποιος θα πρέπει λοιπόν να μετάλλαξε τον Κώστα Κ., διότι ξύπνησε ένα ωραίο πρωί και βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε άνθρωπο χωρίς συνείδηση, μεταμορφωμένος σε ρεμάλι, μεταμορφωμένος σε εγώκεντρο αποκλειστικής επιδίωξης επιθυμιών, μεταμορφωμένος πάλι σε μικρό -πολύ μικρό- αγόρι κατά πνεύμα, μα μεγάλο -πολύ μεγάλο- αγόρι κατά σώμα, μεταμορφωμένος σε μια ζωντανή αντίφαση, σε κάτι που δεν γίνεται κι όμως νά που γίνεται, κι είναι η ιστορία μιας μεταμόρφωσης που κι εγώ παρακολουθώ, παρακολουθώ και τη δικάζω, και τη δικάζεις κι εσύ μαζί, είναι η ιστορία κάποιου που παλιά δεν ήταν τίποτα, μετά μεταμορφώθηκε σε Κώστα Κ., τώρα έχει μεταμορφωθεί σε Γερασμένο Αγόρι, αύριο ποιός ξέρει και μεθαύριο θα ξαναμεταμορφωθεί σε ένα μεταθανάτιο τίποτα ή ίσως σε ένα μεταθανάτιο άλλο.

Γέρνει κιόλας

Οι οδηγίες που είχε για να βρει τον σταθμό ήταν σαφέστατες. Μολαταύτα τα κατάφερε να μπερδευτεί. Αντί να μπει στο μετρό μπήκε στο μετρώ. Στην βλακεία του προστέθηκε και η ατυχία του. Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει το λάθος του, το μετρώ έκλεισε τις πόρτες και ξεκίνησε φουριόζο. Δεν είχε συνηθίσει να ταξιδεύει σε λέξεις και ζαλίστηκε. Κρατήθηκε τρομαγμένος από τη δεξιά άκρη του ταφ σαν χειρολαβή. Στην επόμενη στάση όμως το μετρώ φρέναρε απότομα. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Αποφάσισε να μην στεναχωρηθεί. Δεν του είχε συμβεί και τίποτα φοβερό στο κάτω κάτω της γραφής. Σηκώθηκε από το κάτω κάτω της γραφής και πιάστηκε γερά από την κάθετη στήλη του ταφ. Στην επόμενη στάση είχε ανταπόκριση με τη γραμμή του αριθμώ. Δεν κατέβηκε. Αν είχε πάρει το μετρό έπρεπε να κατέβει μέγαρο. Το μετρώ κατέβαζε μόνο μέγα ρω. Τι να κάνει, κατέβηκε. Από τη λέξη είχε βρεθεί σε γράμμα, το οποίο ήταν μεν μια πρόοδος, δεν έπαυε δε να μην του δίνει λύση. Αποφάσισε να περπατήσει. Δίπλα στο μέγα ρω βρήκε την πρεσβεία των είπα. Η πρεσβεία φρουρείτο. «Αφήστε με να μπω, θέλω πολιτικό άσυλο». «Για ποιό λόγο;» «Βρέθηκα στην χώρα του γραπτού λόγου και κοντεύω να τρελαθώ. Είστε η πρεσβεία των είπα και ζητώ άσυλο στον προφορικό». Το αίτημά του απορρίφθηκε. Προφανώς. Γιατί αν είχε γίνει δεκτό, το ποστ αυτό θα τ' άκουγες με τα αυτιά σου. Αλλά τότε δεν θα έβγαζε νόημα, έτσι δεν είναι; Μπας και βγάζει τώρα θα μου πεις. Αν μου πεις δεν θα σ΄ακούσω. Εκ των πραγμάτων. Μόνο αν μου γράψεις. Που για να το κάνεις θα πρέπει να μπεις κι εσύ στη χώρα του γραπτού. Ψιλοσυμπαθητικά το ξεκίνησα το ποστ και μου κατέληξε δήθεν. Σκασίλα μου. Σχεδόν. Έπαιξα κι έχασα. Παίξε κι εσύ. Αν δεν σου πάει να παίζεις, δεν σου πάει και να γράφεις. Η σοβαροφάνεια τον παίρνει. Αλήθεια. Γέρνει κιόλας.

Νάπολι, 1985

Kυκλοφόρησε σε dvd κι έτσι είδα για πρώτη φορά το «Μακαρόνι» του Έτορε Σκόλα. Η Νάπολι του 1985 ισότιμος συμπρωταγωνιστής του Μαστρογιάνι και του Λέμον, μια αληθινή πόλη ως αληθινό ντεκόρ μιας αληθινής ταινίας, μια πόλη που κινηματογραφείται με αγάπη, τρυφερότητα και ταλέντο κι έτσι μια στιγμή της ιστορίας της σώζεται για πάντα, όπως μια φωτογραφία σώζει για πάντα τα χαρακτηριστικά μας σε μια δεδομένη στιγμή του χρόνου, ένας κισλοφσκικός -πριν τον Κισλόφσκι- γέρος που περιμένει τον ήλιο να βγει μέσα από ένα σοκάκι και να τον λούσει όλον πορτοκαλί, φελλινικοί κομπάρσοι που μπαινοβγαίνουν σε κάθε πλάνο, μια ευρηματικότατη σκηνοθεσία, δυο μεγάλοι -και νεκροί πια- ηθοποιοί που πετάνε στρακαστρούκες στα βράχια ή κάθονται μπροστά στη θάλασσα, κουστουμαρισμένοι και με δερμάτινες τσάντες ανά χείρας, συζητώντας για το πόσο όμορφο είναι να χάνεις τον καιρό σου, ένα καμπανάκι που περιμένουμε -χρόνια πριν τις καμπάνες του «Δαμάζοντας τα Κύματα»- να χτυπήσει στην τελευταία σκηνή, η Νάπολι του 85, η Νάπολι που ετοιμαζόταν να ζήσει τις μεγάλες τις στιγμές, τις στιγμές του Ντιέγκο, τις μοναδικές στιγμές που θα γυρνούσε και για 'κείνη ο τροχός, ζούσε ήδη τις μεγάλες τις στιγμές, ελεύθερη και ωραία μέσα από τον φακό του Έτορε Σκόλα.

Τι άλλο να πω; Μου άρεσε.

Upper Class Twit Of The Year

Στο «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής, ο Χρήστος Ζαμπούνης αναδημοσίευσε ένα κεφάλαιο από το νέο του βιβλίο «Ο Έλληνας Τζέντλεμαν». Ένας τζέντλεμαν λοιπόν:

- Δεν χρησιμοποιεί ποτέ ξένες λέξεις, αν δεν είναι απολύτως βέβαιος για τη σημασία και την προφορά τους.

Το αυτό ισχύει και για τις ελληνικές. Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
- Δεν δίνει μεγάλη σημασία σε μικρά θέματα.

Tη ρητή εξαιρέσει του Κώδικα Συμπεριφοράς του Έλληνα Τζέντλεμαν.
- Όταν του φερθούν άσχημα, δεν ανταποδίδει.

Γιατί μπορεί ο άλλος να αναμανά-ανταποδώσει και δεν είμαστε για τέτοια.

- Δεν αντιδρά εν θερμώ. Έχει αυτοέλεγχο.

Ενδεχομένως και δέρμα παχύ.
- Δεν σερβίρεται ποτέ πρώτος, με εξαίρεση το κρασί.

Και το σπληνάντερο. Και την κόκα.
- Δεν φορά σιδερωμένα τζιν.
Σε περίπτωση που διαπιστώσει ότι εκ παραδρομής βγήκε έξω φορώντας σιδερωμένο τζιν, το αφαιρεί αμέσως.

- Δεν καυχιέται ποτέ, ιδίως για τα επιτεύγματά του.

Παρεκτός κι αν το φέρει η κουβέντα. Αν δεν το φέρει, το φέρει αυτός.
- Δεν τρίζει τις κλειδώσεις των χεριών του.
Και δεν κάνει ποτέ βόλους τα κακάδια του.

- Δεν λέει ποτέ «στα ‘λεγα εγώ»

Προτιμά το «I told yoυ so», το οποίο δεν παρουσιάζει άλλωστε ιδιαίτερες δυσκολίες, τόσο ως προς την σημασία του όσο και ως προς την προφορά του.
- Δεν χρησιμοποιεί αδιακρίτως την κόρνα του αυτοκινήτου του.

Μόνο ως μέσο αμύνης εναντίον των σκούρων ζήτουλων που πλησιάζουν απειλητικά το αυτοκίνητο στα φανάρια κραδαίνοντας χαρτομάντηλα ή καθαριστικό τζαμιών. Αν δεν συμμορφωθούν τους πατά.
- Δεν φωτογραφίζεται ποτέ με γυαλιά.

Μόνο με το μονόκλ του.
- Δεν διαδίδει φήμες.

Πλην της φήμης ότι δεν διαδίδει φήμες.
- Δεν πίνει κοκτέιλ με το καλαμάκι.
Και δεν τρώει καλαμάκια με το κοκτέιλ του· με το κοκτέιλ αυστηρά πιτόγυρα.
- Δεν υποχρεώνει τους συνδαιτυμόνες του σε νηστεία, επειδή ο ίδιος κάνει δίαιτα.

Ο κανόνας δεν γνωρίζει εξαίρεση ούτε στον Αγιορείτη Τζέντλεμαν.
- Δεν διαμαρτύρεται ποτέ στο σερβιτόρο, παρά στον ιδιοκτήτη ή στον μάνατζερ του εστιατορίου
Σε περίπτωση δε που το εστιατόριο ανήκει σε ανώνυμη εταιρεία, ζητεί έκτακτη συνεδρίαση του Διοικητικού της Συμβουλίου.
- Δεν πληγώνει τα αισθήματα των άλλων, παρά μόνο επίτηδες.
Ως φόρο τιμής στην Μεγάλη Κυρία, Αλέξις Κάριγκτον.

- Δεν φλερτάρει από απελπισία.
Και γενικότερα προσπαθεί να μην νιώθει απελπισία, να μην νιώθει τίποτα απολύτως.
- Δεν κάνει κανέναν να νιώθει κατώτερός του, ιδιαίτερα τους υφισταμένους του.
Του αρκεί να ξέρει ο ίδιος, ότι οι άλλοι -και ιδιαίτερα οι υφιστάμενοί του- είναι κατώτεροί του.
- Δεν θεωρεί αυτονόητο ότι η ερωτική του σύντροφος θα έχει μαζί της προφυλακτικά.

Θεωρεί αυτονόητο ότι η ερωτική του σύντροφος θα έχει μαζί της βιάγκρα.
- Δεν ακυρώνει μια πρόσκληση, επειδή έλαβε μια πιο ενδιαφέρουσα πρόσκληση.

Ενεργοποιεί τον κλώνο του (τζεντλ-κλόουν) και παρίσταται ταυτοχρόνως και στις δύο. Ο σωστός τζέντλεμαν καταφέρνει να εκπληρώνει άπασες τις κοινωνικές του υποχρεώσεις.
- Δεν διορθώνει τη συμπεριφορά των άλλων.
Εκδίδει απευθείας βιβλίο με ντιρεκτίβες για τον ορθό τρόπο συμπεριφοράς τους.
- Δεν μασά τσίχλα.
Η τσίχλα είναι καθαρά πνευματική τροφή. Δεν είναι ωραίο να μασουλούν ο εγκέφαλος και το στόμα μαζί.
- Δεν αυτοπροσδιορίζεται ως τζέντλεμαν, ούτε καυχιέται γι’ αυτό.

Δεν ντρέπεται όμως και να διακηρύξει τη σεμνότητά του.
- Δεν επαναδιατάσσει δημοσίως τη θέση των γεννητικών οργάνων στο παντελόνι του.
Ποτέ· κατεβάζει το παντελόνι του, βγάζει το σλιπ του, ζυγοσταθμίζει - ευθυγραμμίζει τα γεννητικά του όργανα και μετά ξαναφορά το σλιπ του και το παντελόνι του, διατηρώντας το ίδιο ευγενικό μειδίαμα στα χείλη του.
- Δεν είναι αγενής με τους αγενείς.
Είναι αγενής με τους ευγενείς.
- Δεν ντρέπεται ούτε κρύβει την καταγωγή του.
Εκτός αν βρεθεί σε συντροφιά Δαρβινιστών.
- Δεν θεωρεί αυτονόητο ότι ο πλούτος και η κοινωνική ανέλιξη τον κατατάσσουν αυτομάτως στην κατηγορία του ευγενούς.
Αναμένει υπομονετικά την έκδοση ISO Ευγενείας από τη Βασίλισσα Ελισσάβετ. Προς το παρόν προηγείται ο Μπόνο.

- Όταν περνά από τον διάδρομο στον κινηματογράφο ή το θέατρο δεν γυρίζει την πλάτη του προς τους θεατές.

Ειδικά σε τσοντοσινεμά μπορεί να τον πάρουν και τα σκάγια.
- Δεν ρωτά «πόσο κάνει», ιδίως για ρούχα, ρολόγια, αυτοκίνητα, σπίτια κ.ο.κ. των συνομιλητών του.

Οι συνομιλητές του θα τον ενημερώσουν άλλωστε από μόνοι τους, αμέσως μετά την χειραψία.
- Δεν δίνει υποσχέσεις που δεν μπορεί να κρατήσει.

Γι' αυτό είναι προτιμότερο προ του σεξ να λέει «Θα είμαι σύντομος - Δεν θα σε κουράσω».
- Δεν φοράει σκούρα κουστούμια, αν έχει πιτυρίδα.
Ιδιαίτερα την ώρα που λούζεται με ούλτρεξ.
- Δεν κρίνει τους ανθρώπους μόνο από το παρελθόν τους.
Συμβουλεύεται την κρυστάλλινη σφαίρα του και τους κρίνει από το μέλλον τους.
- Δεν θεωρεί την ανδρική περιποίηση εκκεντρικότητα.

Εν αντιθέσει, βέβαια, με τη γυναικεία. Τουτέστιν, δεν συνοδεύει ποτέ γυναίκες πλυμένες ή γυναίκες με ξυρισμένες μασχάλες και γάμπες.
- Τέλος, δεν είναι θύμα της αυταρέσκειας.

Αφήνει τον καθρέφτη - καθρεφτάκι του να τον ενημερώσει αντικειμενικά για το ποιός είναι ο πιο όμορφος στον κόσμο.

Αιωρήσου, Σαντάμ, Αιωρήσου

Eγκαινιάζουμε το νέο έτος με αυτό το τρυφερό ενσταντανέ: κρεμάλες σαν παλιό καλό γουέστερν, μαύρες κουκούλες σαν παλιά καλή ουρά διαδήλωσης, ποιότητα βιντεοσκόπησης σαν παλιό καλό «snuff», όλα καλά, όλα οικεία, Αρδιαίος Παμφύλιος και του Ιράκ ο εμφύλιος, πανάθλιοι τύραννοι και επίσημη επίσκεψη Καραμανλή στον Μπους, τί να κάνουμε μια μικρή χώρα είμαστε, όλοι το συμφέρον μας κοιτάμε, και τα κράτη κι εσύ κι εγώ, καλά να περνάμε, καλά να είμαστε για όσο μας πάρει, 57 χιλιάρικα Ιρακινών και 3 Αμερικανών, 60.000 νεκροί ως τώρα καταδικασμένοι σε θανατική ποινή χωρίς υποψία δίκης, χωρίς κρεμάλες, χωρίς μαύρες κουκούλες, χωρίς να χαρούν το κατά Γουώρχολ στιγμιαίο σταριλίκι έστω και στο θάνατό τους, κομπάρσοι σε όλα τους, σφάγια σε όλα τους, anonymous σε όλα τους, μαλάκες σε όλα τους, Σιιτοσουνίτες σε όλα τους - μαϊνόριτι ή χουάιτ τρας μισθοφόροι σε όλα τους, μέχρι να γυρίσει ο τροχός (αν γυρίσει ποτέ προτού να λιώσουν εντελώς οι πάγοι) και αρχίσουν να παίζουν κρεμάλα με αραβικό αλφάβητο συνάνθρωπε της Δύσης, με γράμματα που δεν θα μπορούμε εκ των πραγμάτων να βρούμε κι έτσι θα μας κρεμάνε, γιατί αν ο Σαντάμ υπήρξε σε τελική ανάλυση πρωταγωνιστής κι έπαιξε ρόλο (ολέθριο) στην μοίρα του λαού του, το σκοινί που τον κρέμασε δεν προήλθε από κανέναν πρωταγωνιστή, από κανέναν Μπους, από κανένα ανδρείκελο, αλλά έχει προέλευση καθαρά απρόσωπη, καθαρά μηχανική, καθαρά συστημική, προέρχεται από τον πολιτισμό που εσύ κι εγώ κοινωνούμε και τα αγαθά του οποίου καρπωνόμαστε κάθε ώρα και στιγμή, τις ώρες και τις στιγμές τις εργάσιμες και τις ώρες και τις στιγμές τις εορταστικές, γι' αυτό φέτος είχαμε κρατήσει ένα κλαδί του χριστουγεννιάτικου δέντρου κενό και την ύστατη ώρα κρεμάσαμε επάνω του έναν μεσανατολίτη δικτάτορα.

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στο χάος. Αλλαχού Ακμπάρ.