Η Συναίρεση

Την μοναδική φορά που η Φρόσω έκανε έρωτα, ο άντρας που την πήρε ήταν τόσο μεθυσμένος που το επόμενο πρωί, όταν την είδε δίπλα του, έβαλε τις φωνές. Εντάξει, σίγουρα δεν ήταν καλλονή, αλλά η απώθηση που προξενούσε στους άντρες δεν ήταν -δεν μπορεί να ήταν- θέμα εξωτερικής εμφάνισης. Η αδελφή της με τον γαμπρό της είχαν κανονίσει δεκάδες κοινές εξόδους με εργένηδες φίλους τους, μα είχαν όλες τους καταλήξει σε πανωλεθρίες. Μετά την επιστροφή στο σπίτι τους από την τελευταία, η αδελφή της Φρόσως είπε στον άντρα της: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ποτέ κανείς δεν έχει δείξει ενδιαφέρον».
Εκείνος δεν άντεξε και της απάντησε: «Μα επιτέλους, δεν βλέπεις ότι η Φρόσω αγριεύει τους άντρες;».
«Τι εννοείς;».
«Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοώ. Ξέρω ότι με όσους έχω μιλήσει, την ίδια λέξη έχουν χρησιμοποιήσει. Και για να είμαι ειλικρινής, με αγριεύει και μένα», κατέληξε χαμηλώνοντας το βλέμμα.
«Τι είναι αυτά που λες; Τι είναι αυτά που λες;», άρχισε να φωνάζει. «Η Φρόσω είναι μάλαμα».
«Ντρέπομαι γι΄αυτό που είπα και ντρέπομαι διπλά γιατί πράγματι η αδελφή σου είναι εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, δεν θέλω να πω πως ... Πώς να το πω γαμώτο, δεν ξέρω. Απλά με αγριεύει. Και μένα και όλους τους άλλους».

Κι έτσι τα χρόνια περνούσαν και η αδελφή της έπαψε να ελπίζει, η Φρόσω όμως όχι, η Φρόσω συνέχισε να ελπίζει, συνέχισε να ονειρεύεται, συνέχισε να ποθεί τους έρωτες που έβλεπε στην μικρή οθόνη του υπνοδωματίου της, και όταν η οθόνη ήταν πολύ μικρή για να στεγάσει τον καημό της έβγαινε στο δρόμο και άρχιζε να περπατά χωρίς σκοπό την πόλη, χωρίς σκοπό άλλον από το να πετύχει κάπου μπροστά της -σε ένα παγκάκι ή σε μια γωνία- δυο ανθρώπους να φιλιούνται. Όταν τους πετύχαινε, αδιαφορώντας αν θα την δουν, η Φρόσω στεκόταν σε μικρή απόσταση, έκλεινε τα μάτια κι ένωνε το πάνω με το κάτω χείλος της, η Φρόσω που είχε χάσει την παρθενιά της μια αυγουστιάτικη νύχτα πριν είκοσι χρόνια, η Φρόσω που για μια και μοναδική φορά στη ζωή της το μουνί της είχε γαμηθεί, η Φρόσω που για καμιά φορά στη ζωή της τα χείλη της δεν είχαν φιληθεί· παρά μόνο μεταξύ τους.
Έτσι και τώρα, έχει κλείσει άρον άρον τηλεόραση και εξώπορτα, έχει χυθεί στο δρόμο, περπατώντας ένα δίωρο χωρίς να έχει βρει αυτό που ψάχνει, χωρίς να έχει δει κανενός ζευγαριού το φιλί, κι ο δρόμος της την φέρνει έξω από τον ζωολογικό κήπο, τον ζωολογικό κήπο που πάντοτε -από μικρό κορίτσι- μια φωνή μέσα της την καλούσε να επισκεφθεί, τον ζωολογικό κήπο που πάντοτε -από μικρό κορίτσι- μια δεύτερη φωνή μέσα της της απαγόρευε να επισκεφθεί, αλλά τώρα, για πρώτη της φορά, ίσως επειδή βρέθηκε τόσο κοντά του, η πρώτη φωνή υπερνικά τη δεύτερη.

Η Φρόσω πληρώνει το εισιτήριό της και σαν υπνωτισμένη ακολουθεί τα βήματά της. Πλησιάζοντας το κελλί με τα λιοντάρια, όλα γύρω της αρχίζουν να θολώνουν, καθώς οι δύο φωνές της ηχούν ταυτόχρονα στη διαπασών και συναιρούνται σε μια τρίτη, σε μια φωνή που ακούγεται ως βρυχηθμός, ως βρυχηθμός που αυτός που πρέπει να τον ακούσει τον ακούει.