Πετροκέρασο
T' αγόρι μου, τ' αγόρι μου, τ' αγόρι μου
Γλυκό και τραγανό σαν καραμέλα
Kαι πόζες όταν παίρνει άντρα ώριμου
Τ' αγόρι μου είναι μούρλια, είναι τρέλα
Xειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο
Pίκο, ρίκο, ρίκοκο, ρίκοκο, ρίκοκο
Pίκο, ρίκο, ρίκοκο, ρίκο, ρικοκό
Γλυκό και τραγανό σαν καραμέλα
Kαι πόζες όταν παίρνει άντρα ώριμου
Τ' αγόρι μου είναι μούρλια, είναι τρέλα
Xειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο
Pίκο, ρίκο, ρίκοκο, ρίκοκο, ρίκοκο
Pίκο, ρίκο, ρίκοκο, ρίκο, ρικοκό
Τ' αγόρι μου, ο γιος μου, το αβάδιστό μου, τσιμπουκάκι, ελεύθερα πιασίματα, πισωκολλητό, κάν' του ό,τι τραβάει η όρεξή σου, μπορείς να χύσεις ακόμη και στα μαλλάκια του (λουσμένος είναι αλλά θα τον ξαναλούσουμε όταν τον επιστρέψεις σπίτι, θα τον λούσουμε μαζί με την μαμά του και ίσως στο μπάνιο καυλώσουμε και το κάνουμε κι όλοι μαζί - σαν μια αγαπημένη οικογένεια), μέχρι να τον φέρεις όμως πίσω σκίσ' του την κωλοτρυπίδα, γάμησε τον γιο μου, τ' αγόρι μου, τ' αγόρι μου, τ' αγόρι μου, τσιμπούκι πετροκέρασο - κωλομάγουλο βερίκοκο, και μετά φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι, να βοηθήσουν οικονομικά όλα τα παιδιά μας, να βρέξουν λίγο κώλο να φάμε λίγο ψάρι, να μαζέψουμε λίγα λεφτά να πάρουμε κανένα κτηματάκι, κι αν ποτέ κανείς γαμιόλης τολμήσει να πατήσει στα τριφύλλια μου θα τον καθαρίσω, γιατί όλοι δικαιούμαστε έναν ιδιωτικό κι απαραβίαστο χώρο και δεν θα μου μπεις εσύ στο χωράφι μου, και μετά θα με υπερασπιστεί σύσσωμη η οικογένειά μου, με την οποία σύσσωμα θα ζούμε, σύσσωμα θα κοιμόμαστε, σύσσωμα θα ξυπνάμε, σύσσωμα θα γαμιόμαστε, σύσσωμα θα γαμάμε κάθε καταπατητή, κάθε ξένο, και μετά όσοι σκοτώνουμε θα βλέπουμε αποτροπιασμένοι στην τηλεόραση τα οικογενειακά νταβατζιλίκια, όσοι νταβατζίζουμε θα βλέπουμε αποτροπιασμένοι στην τηλεόραση τους φόνους για ψύλλου πήδημα και όλοι μαζί θα ψυχοθεραπευόμαστε βλέποντας στον Μάκη τα αίσχη των πλουσίων, όπως όλοι μαζί αγανακτούμε για τις στρατολογικές απαλλαγές των επωνύμων.
posted by Old Boy @ 3:53 π.μ.
19 comments
19 Comments:
Χαρά στο κουράγιο σου να σιχτιρίζεις με τέτοιο τρόπο. Δυνατό σε βρίσκω κάμποσο, όχι πως έχεις άδικο. Κάποτε ήταν μαντάτα ξένα κι άγνωστα, με την ισονομία στο ράφι γίναν και της αρχαίας ιστορίας δίκαια σε όλους διαβάσματα, τώρα ντυθήκαν ήχο, χρώμα και εικόνα. Και γυμνωθήκαν ακόμη περισσότερο, παιδιά..
Σκληρό, αλλά ρεαλιστικό.
Η κοινωνία μας απο την εποχή του Καραγάτση, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει δραματικά. Προστέθηκε ο Τριανταφυλλόπουλος ίσως...
:(
Άγ(ρ)ια ελληνική οικογένεια
Σαν ταινία του φον Τρίερ μοιάζει το ελληνικό τοπίο.
Ωραίο ποστ. Μήπως όμως αυτές δεν είναι καινούργιες συνήθειες αλλά διαχρονικές που απλά λόγω tv τις τρώμε κάθε μέρα στην μάπα; Μήπως είμαθε ακόμη ελαφρώς....χέσε μέσα;
Το σχολιο μου δεν ειναι αποτελεσμα σοκ απο τις λεξεις "γαμησια τσιμπουκια μαλλακια", αλλα διαφωνιας στη βαση του κειμενου.
Ξεχασες νομιζω πως αναφερεσαι σε συγκεκριμενες υπαρκτες οικογενειες, τη μονη πτυχη των οποιων γνωριζουμε ειναι ενα (αποτροπαιο ισως) εγκλημα. Ευκολο να κατακρινουμε, ακαιρο ομως να αναγαγουμε ενα τετοιο εγκλημα σε γενικοτερη ρεαλιστικη απεικονιση της ελληνικης κοινωνιας ή οικογενειας.
Παρά το γεγονός πως μερικές φορές τα αποτρόπαια φαίνεται όλο να αυξάνονται, ο κόσμος να πάει με πατημένο τέρμα γκάζι κατά διαόλου και μεις να αποχαυνωνόμαστε ως ανίκανοι προς αντίδραση θεατές, ψυχραιμία. Οι ανατριχιαστικές εξαιρέσεις δεν αποτελούν τον κανόνα, όσο και να προβάλλονται σε σημείο τέτοιο, ώστε να κοντεύει να πιστέψει κανείς το αντίθετο.
Αυτό που μπορεί να κανει κανείς, είναι να προσπαθήσει να μην κλείνει μάτια και αυτιά, να μην αποστρέφει το βλέμμα από όσα πιθανώς να συμβαίνουν κοντά μας, από αυτά που μπορούμε να προλάβουμε, από εκείνους που μπορούμε να βοηθήσουμε.
Τα μήντια, τα ίδια που τρέφονται, θαρρεί κανεις, από την φρίκη, μερικές φορές φέρνουν και καλά νέα.
Εγρηγορείτε. Φίου. Οκ, τέλος κυριακάτικου κηρύγματος >:}
«ακαιρο ομως να αναγαγουμε ενα τετοιο εγκλημα σε γενικοτερη ρεαλιστικη απεικονιση της ελληνικης κοινωνιας ή οικογενειας»
Fight Back, έχεις δίκιο και στο ότι δεν πρέπει να αναγάγουμε τέτοια εγκλήματα σε γενικότερη απεικόνιση της κοινωνίας και στο ότι το ποστ μου δημιουργεί μια τέτοια εντύπωση. Ως πρόθεσή όμως το ποστ είναι (δεν ξέρω πώς να μην το πω βαρύγδουπα) μια κραυγή αηδίας. Αλλίμονο αν ισχυριζόμουν ότι το να παίρνεις λεφτά επειδή κάποιος ασελγεί στον γιο σου είναι χαρακτηριστικό δείγμα. Ωστόσο είναι ΤΟΣΟ ΑΚΡΑΙΟ δείγμα που δεν μπορεί παρά να σχολιαστεί. Τώρα όμως και συμφωνώντας με όσα λένε σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι φίλοι, ναι μεν το συγκεκριμένο θέμα μπορεί να είναι ακραίο και μη χαρακτηριστικό, η αιμομιξία όμως στην ελληνική οικογένεια, ιδιαίτερα της επαρχίας, δεν φαίνεται να είναι διαχρονικά τόσο μεμονωμένο φαινόμενο. Ούτε διαδεδομένο αλλά ούτε και μεμονωμένο.
Gerry, δεν κατηγορώ την τηλεόραση στο ποστ.
Ηelion, είναι σαν να είμαστε σε ταινία του Λαρς Φον Τρίερ που λέει κι ο Exiled και να έρχεσαι στο τέλος του «Δαμάζοντας τα Κύματα» και να χτυπάς τις καμπάνες της λύτρωσης :)
Καλά που υπάρχει αυτός ο άγιος Ρομπεν Μάκης και ευτυχως που δνε επαθε τιποτα το καλοκαρι που καηκε το σπιτι του και ο αγαπημενος του κουμπαρος (μπλιαχ) κααι τον έσωσε με φουσκωτό (μπλιαχ) αυτόν και τη μουνίτσα του (μπλιαχ). Συγνωμη για τους εμμετούς στο ΄σπίτι σου Old Boy. Εχω φέρει πανάκια θα καθαρίσω αμέσως.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από τη σεξουαλική εκμετάλευση ενός παιδιού. Ενα παιδί χάνει την ψυχική του ισορροπία, την αθωότητά του, τη διάθεσή του να παίξει να χαρεί να ζήσει σα παιδί, επειδή ένα ανθρωποειδές ερεθίζεται με παιδιά. Ενα παιδί καταδικάζεται να ζήσει μια ζωή άσχημη, γκρίζα χωρίς τίποτα από αυτά που συνθέτουν και δημιουργούν την ανθρώπινη ευτυχία. Κανένας οίκτος και κανένα δικαίωμα στους παιδεραστές...
Ντιαλιθιμ Χριστάκη...
Τι σημαίνει αυτό, Θείε;
ένα κείμενο ξερατό στη φρίκη.
... η επαρχία βρίθει από ανάλογα περιστατικά και τα ειδικά σχολεία είναι γεμάτα με άρρωστα παιδιά αποτέλεσμα αιμομιξιών, ενώ άλλα μένουν αγιάτρευτα μελαγχολικά ή θα καταφύγουν αύριο στην έκδίκηση και θα δίνουν δουλειά στους ψυχολόγους, τους δικαστικούς και τους φύλακες, τους σιτιστές των φυλακών, τους ταχυδρόμους...
εμείς ακόμα γράφουμε και διαβάζουμε παραμύθια, επιμένουμε να βλέπουμε την άλλη όψη όπου το τούνελ έχει φως και ο διχασμός του κόσμου και της ψυχής επιμένει κι αυτός μέσα μας.
Πιστεύω ότι το μόνο που μπορεί και οφείλει ο καθένας να κάνει είναι να προσέχει τα παιδιά του, αν έχει, σαν τα μάτια του. Κι αν πέφτει κάτι στην αντίληψή του για τα παιδιά των άλλων να αντιδρά αμέσως. Τίποτα άλλο.
Θα πει "παιδάκι μου, Χριστάκη" αλβανιστί old boy, και είναι τίτλος σπαρακτικού διηγήματος του εξ Ηπείρου Σωτήρη Δημητρίου, μάλλον του σημαντικότερου εν ενεργεία Έλληνα λογοτέχνη (Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου).
καταπληκτικό :-)
Σας εύχομαι καλούς αναγνώστες
Μπλέκεις το συγκεκριμένο γεγονός με γενικότερες αρρώστιες της ελληνικής οικογένειας με τρόπο ποιητικό, δηλαδή διαφορετικά ακριβή. Με συγκίνησε το κείμενό σου.
[Όσον αφορά το επόμενο κείμενό σου, για εμένα η ψυχραιμία και οι ίσες αποστάσεις ήταν ανακουφιστικές σε ό,τι διάβασα αυτό το διήμερο. Ήταν επίσης σπάνιες.]
ομολογω οτι με σοκαρε λιγακι η γλωσσα και η εικονοπλασια που χρησιμοποιησες,ιδιως αφου γνωριζω το συνηθως κομψον της γραφης σου-λιγοτερο ομως απ'οτι με σοκαρε η ιδια η ειδηση,για την οποια ξενυχτησα και γω να γραφω..βεβαια πλεκεις πολυ επιδεξια ολα τα προσφατα"συμβαντα" και την περιρρεουσα ατμοσφαιρα.Οπωσδηποτε ενα θεμα που ειναι αδυνατον να μας αφηνει αδιαφορους.
σοκαριστικο.......
Δημοσίευση σχολίου
<< Home