Μια ακόμα προσέγγιση του Δύο

Όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών του «2», γνώρισα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου από την τελετή έναρξης. Με τον σύγχρονο χορό και το χορόδραμα έχω τον μικρότερο δυνατό βαθμό εξοικείωσης: δεν θεωρούσα ότι είναι μια μορφή τέχνης που με αφορά. Με την τελετή έναρξης όμως έχω υψηλότατο βαθμό εξοικείωσης: ήταν μια μορφή τέχνης που με αφορούσε και με παρααφορούσε, που με βρήκε, μου μίλησε, με ανύψωσε, με συγκίνησε βαθιά και με ξέπλυνε από μια ατμόσφαιρα που μύριζε φαρμακωμένα ούρα.

Πήγα στο «2» με εξαιρετικά θετική προδιάθεση και έφυγα με ανάμικτα συναισθήματα.

Από την μια μία πανδαισία εικόνων, ένα συντριβάνι ομορφιάς, ένα οργιαστικό ενενηντάλεπτο που τροφοδοτούσε διαρκώς το μάτι με ερεθίσματα, ένα θαύμα συγχρονισμού, ένα πανηγύρι της έμπνευσης, μια απόδειξη ότι τα αποτελεσματικότερα ειδικά εφέ εξακολουθούν εν έτει 2007 να προκύπτουν χειροποίητα, από το μυαλό και την δημιουργικότητα. Από την μία το περίλαμπρο ταλέντο του μεγάλου δημιουργού, που φτιάχνει έναν ολόδικό του κόσμο αφομοιώνοντας τις πιο ετερογενείς πρώτες ύλες.

Από την άλλη ερωτήματα που έρχονταν και επανέρχονταν: Κι όλα αυτά τι τελικά σημαίνουν; Σημαίνουν κάτι; Οι εικόνες θέλουν να μου πουν κάτι άλλο πέραν από την αστραπή της σύλληψης και της αρτιότητάς τους; Γιατί οι εικόνες μένουν στο μάτι μου και δεν περνάνε μέσα μου, γιατί δεν συγκινούμαι;

Μήπως επειδή δεν ήμουν εξοικειωμένος με αυτήν την μορφή τέχνης; Μήπως επειδή αντί να αφεθώ στην παράσταση, προτίμησα να παραδοθώ στις ερωτήσεις; Μήπως αντιστάθηκα στο «2»; Όσο μου αντιστάθηκε κι αυτό. Φταίει που μου αντιστάθηκε; Καθόλου. Το «2» δεν προσποιήθηκε ότι είναι μια μορφή τέχνης που αγαπώ και καταλαβαίνω. Το «2» δεν κρύφτηκε πίσω από καμία ψευδεπίγραφη ταμπέλα, δεν προσποιήθηκε ότι είναι σινεμά, ούτε θέατρο.

Κι όμως ήταν τόσο πλούσιο, τόσο δυνατό, που νόμιζες ότι βλέπεις ζωντανό σινεμά, σινεμά μέσα σε ένα θέατρο. Κι όμως κατάφερε να συνδυάσει την μαγεία της ζωντάνιας του θεάτρου με την μαγεία των ζωντανών και κινούμενων εικόνων του σινεμά.

Ένα σινεμά όμως απαρτιζόμενο από εικόνες (από μουσική, από σκηνικά, από φωτογραφία, από κίνηση) που είχαν όλα τα συστατικά για να εντυπωθούν για πάντα στην μνήμη σου, πλην του πιο απαραίτητου συστατικού όλων, πλην ενός νοήματος που θα τις φόρτιζε και θα τις γέμιζε συγκίνηση.

Μα δεν είχαν προφανείς συμβολισμούς (άρα και νόημα) οι σκηνές;

Οι «καταγγελτικές», ναι. Οι ποιητικές, όχι.

Η σκηνή με τους δύο που τρέχουν και προσπαθούν ο αναπτήρας του ενός να βρει το τσιγάρο του άλλου είναι η εξαίρεση: γι' αυτό και μένει.

Μήπως όμως δεν κατάλαβα εγώ τις υπόλοιπες ποιητικές σκηνές και μεταφέρω την αδυναμία αντίληψής μου στον Παπαϊωάννου;

Πιθανόν. Σε κάθε περίπτωση, είτε με δικό μου φταίξιμο είτε με δικό του, θεωρώ ότι οι σκηνές αυτές χαράμισαν την μεγάλη συγκινησιακή δυναμική τους.

Όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών του «2», γνώρισα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου από την τελετή έναρξης. Θα τον ακολουθήσω και μετά το «2». Κι αν δεν ξανανιώσω ποτέ όπως στην τελετή, δεν είναι απαραίτητο να φταίει κάποιος.

Τα μάτια μου έγιναν πιο πλούσια μετά το «2», το «2» θα εξακολουθήσει να με συντροφεύει, σίγουρα όχι όπως η τελετή, αλλά οπωσδήποτε υπόγεια, υποσυνείδητα, αδιόρατα.